• Nie Znaleziono Wyników

1. 2. Koszykówka – zabawy i gry doskonalące kozłowanie

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2022

Share "1. 2. Koszykówka – zabawy i gry doskonalące kozłowanie"

Copied!
4
0
0

Pełen tekst

(1)

1.

2. Koszykówka – zabawy i gry doskonalące kozłowanie

a. 1. Cele lekcji

i. a) Wiadomości Uczeń:

• zna przepisy dotyczące kozłowania,

• wie, po co jest rozgrzewka przed wysiłkiem fizycznym.

ii. b) Umiejętności Uczeń doskonali kozłowanie.

iii. c) Postawy Uczeń:

• współdziała i współpracuje w grupie w celu osiągnięcia zamierzonego wyniku,

• wie, że powinien postępować uczciwie.

iv. c) Sprawność motoryczna Uczeń:

• rozwija szybkość i wytrzymałość,

• rozwija koordynację wzrokowo-ruchową.

b. 2. Metoda i forma pracy

Indywidualna, praca w zespołach, strumieniowa, metoda realizacji zadań ruchowych: zabawowa, naśladowcza, zadaniowa; metoda nauczania ruchu: syntetyczna.

c. 3. Środki dydaktyczne

Piłki do koszykówki Kosze

Pachołki lub chorągiewki

d. 4. Przebieg lekcji

i. a) Faza przygotowawcza 1. Zbiórka klasy, podanie zadań lekcji.

2. Zabawa ożywiająca. „Berek po liniach”. Uczniowie ustawiają się na dowolnych liniach

(2)

narysowanych na boisku. „Berek” (osoba z piłką) goni pozostałe dzieci, które mogą uciekać wyłącznie po liniach. Złapana osoba dostaje piłkę i staje się dodatkowym „berkiem”. Zabawa toczy się do momentu schwytania ostatniego dziecka. Nauczyciel rozmawia z uczniami o tym, dlaczego przed wysiłkiem fizycznym potrzebna jest rozgrzewka.

3. Rozgrzewka. Ćwiczenia ramion. Uczniowie ustawiają się na linii bocznej. Wyrzucają piłkę oburącz sprzed klatki piersiowej w górę, w przód i biegną za nią tak, by złapać ją po odbiciu kozłem od podłogi. Starają się złapać piłkę jak najbliżej przeciwległej linii bocznej.

4. Ćwiczenia w płaszczyźnie strzałkowej. W siadzie prostym dzieci wykonują toczenie piłki po nogach, przechodząc do skłonu w przód.

5. Ćwiczenia nóg. Stojąc w rozkroku z ugiętymi w kolanach nogami, kozłujemy piłkę ósemką pomiędzy nogami.

6. Ćwiczenia w płaszczyźnie czołowej. Uczniowie leżą tyłem, ramiona mają rozłożone w bok, piłka spoczywa na prawej dłoni. Przesuwają ramię i tułów tak, by piłka potoczyła się w kierunku nóg. Nogami starają się popchnąć piłkę w stronę ręki. W czasie ćwiczenia całe ciało przylega do podłogi! Powtarzają zadanie kładąc piłkę z lewej strony.

7. Ćwiczenia mięśni brzucha i nóg. Postawa wyjściowa: siad prosty, ramiona z tyłu oparte o podłogę, piłka leży na wysokości kolan. Przenosimy nad piłką nogi proste w kolanach.

8. Ćwiczenia mięśni grzbietu. Postawa wyjściowa: leżenie przodem, ramiona ułożone w bok, piłka leży na podłodze pod jedną z dłoni. Wykonując skłon tułowia w tył, przetaczamy piłkę do drugiej ręki pod klatką piersiową.

9. Podskoki. Dowolne przeskoki nad piłką.

ii. b) Faza realizacyjna

1. „Powódź”. Uczniowie poruszają się dowolnie po boisku, kozłując piłkę. Na sygnał słuchowy (potem wzrokowy) kozłujący muszą uciec poza wyznaczoną strefę. Ostatnia osoba przegrywa.

2. „Tropiciele”. Dzieci kozłują piłkę w dowolnym miejscu boiska, naśladując nauczyciela.

Nauczyciel stosuje utrudnienia: kozłowanie ze zmianą ręki, z przejściem do siadu, leżenia, z podskokami, z szybkimi startami, przysiadami itd. Kto się pomyli, otrzymuje punkt karny.

Wygrywają osoby z najmniejszą liczbą punktów karnych.

3. Dzieci dobierają się w pary. Każdej parze nauczyciel daje piłkę i przydziela określoną część boiska. Na sygnał prowadzącego jeden z uczniów kozłuje piłkę, drugi stara się jak najwięcej razy ją dotknąć (jest to błąd) lub zmusić kolegę do innego błędu, określonego przepisami gry w koszykówkę (wyjścia poza wyznaczony teren, złapania piłki w dwie ręce, przerwania

kozłowania itd., wg przepisów kozłowania). Po minucie ćwiczący zamieniają się rolami.

Wygrywa dziecko, które popełni mniej błędów.

4. „Chaos”. Ćwiczymy w parach. Jeden z uczniów biegnie po boisku do koszykówki, kozłując piłkę, drugi stara się przechwycić piłkę lub zmusić kolegę do błędu. Po dwóch minutach zamieniają się rolami. Wygrywa dziecko, które popełni mniej błędów.

5. Klasa dzieli się na dwie drużyny. Jedna grupa ustawia się następująco (wykorzystujemy linie boiska do siatkówki lub rysujemy/wyznaczamy strefy): 3 – 5 osób (strefa I, VI, V), 2 osoby (strefa II, III, IV), 5 - 7 osób (strefa II, III, IV drugiej części boiska), 2 -3 osoby (strefa I, VI, V drugiej części boiska) – ustawienie jest zależne od liczby osób, według zasady: w pierwszym szeregu mniej osób, w drugim najmniej, w trzecim najwięcej, w czwartym tyle, ile w

pierwszym. Każdy zawodnik pierwszej grupy ma piłkę, którą cały czas kozłuje (jeśli przerwie

(3)

kozłowanie, nie może łapać zawodników drugiego zespołu). Druga drużyna staje przodem do kolegów (bez piłek). Na sygnał nauczyciela członkowie drugiej drużyny starają się przebiec przez bronione strefy i uniknąć złapania. Po wykonaniu zadania, zamiana ról. Wygrywa drużyna, w której większa liczba zawodników nie została złapana. Jeśli zdarzy się, że wszyscy zostali złapani, wygrywa ta grupa, której członkowie dotarli do najdalszej strefy (licząc od linii startu).

6. Sztafety. Drużyny ustawiają się w rzędzie pod jednym z koszy. Na sygnał prowadzącego pierwszy z zawodników biegnie w kierunku przeciwległego kosza, kozłując piłkę prawą ręką, odbija ją o tablicę i wraca do drużyny, kozłując lewą ręką.

7. Podobne zadanie jak w punkcie szóstym, lecz teraz należy trafić piłką do kosza dowolnym sposobem (w klasach starszych można wyznaczyć rodzaj wykonywanego rzutu). Po trzecim niecelnym rzucie zawodnik zbiera piłkę i wraca do swojej drużyny.

8. Rozstawiamy pachołki na trasie biegu. Zadanie wykonywane tak jak w punkcie siódmym, lecz teraz kozłujemy piłkę slalomem w obie strony.

9. Jedna drużyna ustawia się w rzędzie pod jednym koszem, druga ustawia się przy drugim koszu.

Na środku boiska stoi pachołek. Pierwsza grupa rozpoczyna bieg z kozłowaniem piłki (pierwsza seria prawą ręką, druga seria lewą ręką) do pachołka i z powrotem. Druga drużyna wykonuje dowolne rzuty do kosza przez cały czas trwania biegu pierwszej drużyny, licząc ilość celnych trafień. Kończymy rzuty w momencie ukończenia drugiej serii biegu przez ostatniego

zawodnika pierwszej grupy. Zamieniamy się rolami. Wygrywa drużyna, która ma więcej celnych rzutów.

10. Gra właściwa w mini-koszykówkę.

iii. c) Faza podsumowująca

1. Ćwiczenia uspokajające. Dowolne rzuty piłkami do kosza, żonglerka piłką.

2. Zbiórka w siadzie. Podsumowujemy wyniki zajęć, wyróżniamy uczniów, którzy najlepiej walczyli podczas zabaw. Przypominamy uczniom o konieczności rozgrzewki przed planowanym wysiłkiem fizycznym.

3. Zbiórka w dwuszeregu, pożegnanie.

e. 5. Bibliografia

1. Dudziński, T., Przewodnik do zajęć z koszykówki, Oficyna Skrypty nr 89, AWF Poznań 1990.

2. Metodyka wychowania fizycznego w zreformowanej szkole, pod red. M. Bronikowskiego, Oficyna Edukacyjna Wydawnictwa eMPi s.c., Poznań 2002.

3. Oszast H., Kasperzec M., Koszykówka, AWF Kraków, Kraków 1998.

f. 6. Załączniki

brak

g. 7. Czas trwania lekcji

45 minut

(4)

h. 8. Uwagi do scenariusza

Lekcja przeznaczona jest dla uczniów klasy V szkoły podstawowej.

Cytaty

Powiązane dokumenty

Kolejno (raz gracz z jednej, raz z drugiej grupy) zawodnicy stają między linią pola bramkowego a linią rzutów wolnych (młodsze dzieci ustawiamy na linii środkowej) i starają

Uczniowie leżą przodem do siebie, przez wznos tułowia w górę podają piłkę do partnera (osoby sprawniejsze mogą ją

Na sygnał nauczyciela uczniowie biegną do przeciwległego rzędu, kozłując piłkę (po minięciu pachołka ustawionego około 2 m od każdego rzędu można piłkę podać oburącz

Na sygnał nauczyciela rzuca worek za półmetek (jeśli pierwszy woreczek zatrzymał się przed półmetkiem, musi wyrzucić drugi za półmetek) i startuje.. Zabiera woreczek (lub

Drużyny kładą swoje kulki na półmetku, po czym ustawiają się na linii

Na sygnał nauczyciela każda drużyna ma jak najszybciej przenieść piłki określonych kolorów (jedna grupa zielone i żółte, druga czerwone i niebieskie) na swoją stronę boiska

W klasach mniej zaawansowanych można ustalić, że piłka może odbić się od stołu jeden lub dwa razy.. Uczestnicy ustawiają się w dwóch rzędach po obu stronach stołu (przy

Naszą intencją było, aby zgromadzić ludzi, którzy patrzą na problem z różnych stron: jako bezpośredni wykonawcy świadczeń, dyrektorzy publicznych i niepublicznych