1.
2. Piłka ręczna – zabawy doskonalące kozłowanie i podanie jednorącz sposobem półgórnym
a. 1. Cele lekcji
i. a) Wiadomości Uczeń poznaje:
• nowe zabawy,
• sposoby porozumiewania się za pomocą znaków umownych.
ii. b) Umiejętności Uczeń:
• doskonali kozłowanie,
• doskonali dokładność chwytów i podań,
• uczy się stosować elementy techniki w grach i zabawach.
iii. c) Postawy Uczeń:
• potrafi kulturalnie kibicować,
• umie nie tylko wygrywać, ale też przegrywać,
• doskonali współpracę w zespole w celu osiągnięcia jak najlepszego wyniku.
iv. c) Sprawność motoryczna Uczeń rozwija:
• szybkość i wytrzymałość,
• koordynację wzrokowo-ruchową.
b. 2. Metoda i forma pracy
Indywidualna, praca w zespołach dwójkowych, strumieniowa, metoda realizacji zadań ruchowych:
zabawowa, naśladowcza, zadaniowa; metoda nauczania ruchu: syntetyczna.
c. 3. Środki dydaktyczne
Piłki do piłki ręcznej Bramki
Znaczniki (dwa przywieszone w górnych rogach bramki)
Pachołki (ustawione przy wewnętrznej krawędzi bramki) Chorągiewki
d. 4. Przebieg lekcji
i. a) Faza przygotowawcza 1. Zbiórka klasy, podanie zadań lekcji.
2. Zabawa ożywiająca. „Berek lawina z trafianiem piłką”. Na sygnał nauczyciela wybrana osoba („berek”) zaczyna gonić z piłką pozostałe dzieci, starając się trafić piłką w któregoś z uczniów.
Każdy „zbity” zawodnik zabiera piłkę, również staje się „berkiem” i pomaga łapać następne dzieci. Wygrywa uczeń, który jako ostatni został trafiony piłką.
3. Rozgrzewka. Ćwiczenia ramion. W podporze przodem kozłujemy piłkę prawą ręką wokół ręki lewej, następnie zmieniamy rękę kozłującą.
4. Ćwiczenia w płaszczyźnie strzałkowej. Podrzucamy piłkę w górę i chwytamy ją za plecami.
Następnie wykonujemy skłon tułowia w przód, wyrzut piłki „z nadgarstków” (piłka przelatuje do przodu) i staramy się ją chwycić po jednym koźle.
5. Ćwiczenia nóg. Bardzo szybki bieg z kozłowaniem piłki od linii do linii (ok.3 m odległości pomiędzy liniami). Za każdym razem ćwiczący dotykają linii dłonią.
6. Ćwiczenia w płaszczyźnie czołowej. Postawa wyjściowa: rozkrok prawą nogą, ramiona z piłką uniesione w górę. Z tej postawy wykonujemy skłon tułowia w prawo, luźno puszczamy piłkę, następnie chwytamy piłkę prawą ręką po jej odbiciu od podłogi. Staramy się nie zmieniać płaszczyzny ruchu. Ćwiczenie powtarzamy na lewą stronę.
7. Ćwiczenia mięśni brzucha i nóg. Pozycja wyjściowa: siad ugięty. Z tej pozycji jak najszybciej przechodzimy do leżenia i wracamy do siadu ugiętego (piłka trzymana dowolnie).
8. Ćwiczenia mięśni grzbietu. Podrzucamy piłkę wysoko w górę, w czasie jej lotu wykonujemy leżenie przodem, wstajemy i chwytamy piłkę po jednym koźle lub bezpośrednio z powietrza.
9. Podskoki. Mocno uderzamy piłką o podłogę – podskakujemy w tempie, odbijania się piłki.
ii. b) Faza realizacyjna 1. Dzieci dzielą się na dwie drużyny.
2. Zespoły ustawiają się na linii pola bramkowego. Na sygnał nauczyciela pierwsza osoba z każdego rzędu biegnie, kozłując piłkę, w okolicy linii rzutów wolnych chwyta ją i wykonuje dowolny rzut do bramki, starając się trafić w znaczniki lub pachołki w bramce. Po rzucie zabiera piłkę i wraca, kozłując lub odrzuca piłkę do kolejnego zawodnika swojego zespołu, który powtarza zadanie. Punkt otrzymuje drużyna, która szybciej wykona zadanie i zespół, który więcej razy trafi w znaczniki lub pachołki.
3. Podobna zabawa jak opisana w punkcie wyżej, ale teraz na trasie biegu rozstawiamy pachołki.
Zawodnicy kozłują piłkę slalomem.
4. „Strzelcy”. Jeden zespół ustawia się w szeregu na linii pola bramkowego, drugi zajmuje pozycję w odległości 1-2 m od przeciwników. Przed zawodnikami pierwszej drużyny leżą piłki. Na sygnał nauczyciela dzieci z pierwszego zespołu uciekają, a zawodnicy z drugiej drużyny
zabierają piłki i starają się trafić w uciekających (nie mogą przekroczyć linii pola bramkowego).
Poszczególny uciekający nie może być zbity więcej, niż jeden raz. Po wykonaniu zadania drużyny zamieniają się rolami. Wygrywa zespół, który więcej razy trafi w przeciwników.
5. „Bombardowanie”. Na linii środkowej boiska kładziemy dwie różniące się między sobą piłki – każda piłka należy do jednej z drużyn. Każda drużyna staje po swojej stronie boiska, w szeregu na linii oddalonej o 5-6 metrów od środka. Zawodnicy starają się kolejnymi rzutami trafić w piłkę przeciwnika tak, aby przesunąć ją w stronę przeciwnego szeregu. Mogą również trafiać w swoją piłkę, jeśli przesuwa się ona niebezpiecznie blisko ich szeregu. Zespół, któremu udało się przesunąć piłkę poza granice przeciwnika zdobywa „mały” punkt.
6. „Piłka goni piłkę”. Zawodnicy ustawiają się naprzemian na obwodzie koła (raz członek jednej drużyny, raz drugiej). Dzieci podają piłkę do swoich partnerów po obwodzie koła zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Wygrywa zespół, którego piłka minie piłkę przeciwników.
7. „Piłka goni piłkę po podaniu do środkowego”. Podobna zabawa jak opisana wyżej, jednak teraz każda drużyna wyznacza kapitana, który wchodzi do środka. Grę zaczynają kapitanowie,
podając piłkę do partnerów stojących na obwodzie koła. Kierunek podawania piłki jest przeciwny do ruchu wskazówek zegara. Wygrywa zespół, którego piłka minie piłkę przeciwników.
8. „Wąż w kole”. Jedna drużyna staje na obwodzie koła, druga wchodzi do środka, stając w rzędzie i kładąc ramiona na barki poprzednika (tworzy „węża”). Zadaniem grupy stojącej na obwodzie koła jest trafić piłką w ostatnią osobę „węża” lub zmusić „węża” do rozerwania się (za każde trafienie lub rozerwanie zbijający otrzymują „mały” punkt). „Wąż” ucieka przed uderzeniami, pierwsza osoba w „wężu” może blokować piłkę lub złapać ją i odrzucić jak najdalej. Po każdej utracie „małego” punktu pierwsza osoba „węża” przechodzi na jego koniec.
Po trzech minutach zespoły zamieniają się rolami. Wygrywa ta drużyna, która zdobędzie więcej
„małych” punktów.
9. Zabawa „kaczki i myśliwi”. Jedna drużyna („kaczki”) ustawia się na połowie boiska do
siatkówki, druga staje poza jego obwodem („myśliwi”). „Myśliwi” zbijają uciekające „kaczki”, trafiając piłką tylko w nogi (inne trafienia się nie liczą). Po zbiciu wszystkich dzieci lub po upływie trzech minut grupy zamieniają się rolami. Wygrywa zespół, który w krótszym czasie
„skuł” wszystkich przeciwników lub w wyznaczonym czasie zbił więcej dzieci przeciwnej drużyny.
10. „Strzelec wyborowy”. Drużyny stają na polu bramkowym. Kolejno (raz gracz z jednej, raz z drugiej grupy) zawodnicy stają między linią pola bramkowego a linią rzutów wolnych (młodsze dzieci ustawiamy na linii środkowej) i starają się rzucić piłkę tak, by trafiła do bramki
przeciwnej. Za celny rzut (piłka może wtoczyć się do bramki, ale nie wolno turlać piłki od początku) drużyna zdobywa „mały” punkt. Wygrywa zespół, który uzbierał więcej „małych”
punktów.
11. Gra według przepisów w mini-piłkę ręczną.
iii. c) Faza podsumowująca
1. Ćwiczenia uspokajające. Rzuty karne, dowolne rzuty do bramki.
2. Zbiórka w siadzie. Podsumowujemy wyniki. Wyróżniamy drużyny, które najlepiej współpracowały między sobą.
3. Zbiórka w dwuszeregu, pożegnanie.
e. 5. Bibliografia
1. Kołodziejowie M. i J., Wybrane lekcje wychowania fizycznego w klasach IV-VIII, Wydawnictwo FOSZE, Rzeszów 1994.
2. Metodyka wychowania fizycznego w zreformowanej szkole, pod red. M. Bronikowskiego, Oficyna Edukacyjna Wydawnictwa eMPi s.c., Poznań 2002.
3. Stawiarski W., Piłka ręczna (historia – nauczanie – technika – bramkarz), Wydawnictwo Skryptowe Nr 81 AWF w Krakowie, Kraków 1988.
4. Trześniowski R., Gry i zabawy ruchowe, Wydawnictwo Sport i turystyka, Warszawa 1987.
5. Wrześniewski S., Piłka ręczna – poradnik metodyczny, ZPRP, Warszawa 2000.
f. 6. Załączniki
brak
g. 7. Czas trwania lekcji
45 minut
h. 8. Uwagi do scenariusza
Lekcja przeznaczona jest dla uczniów klas: V i VI szkoły podstawowej.
