ADIECTIVIS ET SUBSTANTIVIS
APUD NICANDRUM HOMERICIS.
DISSERTATIO INAUGURALIS
” y U L * Η χ ϊ ψ Ύ ,
QUAM v**°
AMPLISSIMO PHILOSOPHORUM ORDINI
ACADEMIAE GEORGIAE AUGUSTAE
AD
SUMMOS IN PH ILO SO PH IA H O NO RES C A PE SSE N D O S
1 FRIDERICUS RITTER
HANNOVERANOS. f / £
GOTTINGAE,
T Y P I S E X P R E S S I T E . A . H U T I 1 . M DCCCDXXX.
po dezynfekcji
Biblioteka Ja g iellohska
1 0 0 2 1 3 8 1 6 8
Dftr S t e r n b a c h a 1002138168
De vocabulis Homericis quae apud Nicandrum inveniun
tur anno 1854 R. Volkmannus in Commentationibus epicis egit. Sed neque omnia tractavit nec potuit 0 . Schneideri edi
tionem adhibere et pleraque subsidia que necessaria sint in poetarum Alexandrinorum dictionem inquirenti posterior de
mum aetas attulit. Quare operae pretium visum est totam quaestionem retractare. Quid autem vocabulis formis figuris x) Homericis in poetarum Alexandrinorum carminibus investiga
tis et ubi fieri potest imitatione ad grammatici alicujus doc
trinam revocata non ad ipsorum modo poetarum cognitionem quos a sermone Homerico diligentissime observato profectos osse om n es satis notum est, sed etiam ad studiorum Home
ricorum apud Alexandrinos historiam adumbrandam profi
ciatur, Merkelius in Prolegomenis Apollonianis docuit 2). In Nicandro igitur eam partem mihi sumpsi pertractandam quae est de adiectivis adverbiisque ab adiectivis derivatis et sub
stantivis Homericis in quo his finibus me contineo ut de eis tantum disseram quae extra Homeri carmina usque ad Ni
candri aetatem rariora sint, praecipue quae apud solos Ho
merum et Nicandrum ceterosque poetas Alexandrinos occur
rant aut ad veterum Homeri editionum lectiones spectent qui
busque memor locorum Homericorum Nicander usus esse vi
deatur, inque ea ante omnia inquirere meum erit quae aut grammaticis Alexandrinis aliquam disputandi materiam prae
buerint (in quo non sunt praetermittenda ea in quibus A r i s t a r c h u s Alexandrinos poetas ut ab Homeri sermone de
clinantes notavit 3) ) aut novata a Nicandro significatione in Theriacis et Alexipnarmacis usu veniant.
*) „AfTectionibus iis quibus substantia vocum interpolatur quales sunt pleonasm i ellipses tropaeque variae literarum vel syllabarum , respondent quodam m odo singulares constructionum formae quae fines ordinariae ac legitim ae syn taxeos egrediuntur: has gram m atici Latini f ig u r a s appellarunt, Graeci ο χ ή μ α τ α ^. F riedlaen d. A riston, p. 1.
a) cf. Lehrs de A ristarchi stud. p. G7a.
*) v. Lehrs 1. 1.
(Diomedes) (Veneris), Apoll. lexic. Hom.
2. 22 ο ί μ ε ν ά π α λ η ν , ο ί δ ε α σ θ ε ν ή (cf. Herodian Lentz I. p.
204; II. p. 166.). Schol. LV E 337 ά β λ η χ ρ ό ν τ ο ά ν ι σ χ υ ρ ό ν , οι δ ε τ η ν i v ώ v ν μ ο v, cf. Θ 178 τ ε ί χ ε άβληχρ * ο υ δ ε ν ό σ ω ρ α , λ
134 ά β λ . θ ά ν α τ ο ς i. e. le n is.— ά β λ η χ ρ ή ς 1) in N ic a n d . ther.
| versu 885 π ο ί η ς (scorpiuri herbae v. schol) ά β λ η χ ρ ε ο ς ε γ χ λ ο α j ρ ί ζ α ν videtur i. q. λ ε π τ ό ς (tener) esse: gloss. in cod. Grot- 1 ting. ap. J. G. Schneider. animadv. erit. p. 168 α σ θ ε ν ο ύ ς λ ε π
τ ή ς, cf. al. 145 ubi de eadem herba agitur: π ό η γ ε μ ε ν ΰ ψ ι τ ε θ η λ ε ν ο ι'η π ε ρ μ ο λ ό θ ο υ ρ ο ς , ε ν ι σ χ ν ά (λεπτά) δε χαυλεα βάλλει.
— de Apollonii Rhodii άβληχρ ον χώμα v. Merkel proli, in Apoll. p. CLXXYI. — « i n άβληχρός (άβληχρός) quum pri
vativum esse putarent2), αάίβοϋνοβληχρός, quod revera ab άβλη
χρός non diversum est (« protheticum est, cf. Curtius etymol.
326.724 ed. Y), contrariam notionem ισχυρός attribuerunt, cf. πε- ριβληχρόν graviter Apoll. Rhod. IV. 621 v. Merkel. 1.1. Recte I N ic a n d e r β λ η χ ρ ό ν μ υ ό ς ν ν χ μ α th. 446, quem locum Herodia-
I nus ad Θ 178 laudavit: ά σ θ ε ν έ ς ώ ς ε π ί τ ό π λ ε ΐ σ τ ο ν . V.
Ο. Schneider ρ. 144. — Apollon. IV. 152 β λ η χ ρ ο ί σ ι π ε λ ά γ ε σ - σ ιν : placidis v. Merkel. — de eis qui praeter Homerum, Ni
candrum, Apollonium vocibus ά β λ η χ ρ ό ς et β λ η χ ρ ό ς usi sunt v.
Valekenar. ad Theocr. Adoniaz. p. 218—220.
ά γ ρ ρ ο ς — agrestis. Apud Homerum coniunctum est
Φ 486 cum ε λ α φ ο ι , λ 611 cum σ ν ε ς , ρ 295 cum α ίγ ε ς . N ic an- d er dixit de arboribus et herbis agrestibus: π ε υ χ α ι th. 884.
*) de term inatione rjs pro δς vide infra λοιγός.
a) unde άβληχρός pro ά βλη χρ ός scrip sit H eraclides M ilesius ap. Ile*
rodianum ad (4 178 ( π . χ α θ .π ρ ο σ . Lentz I. p. 205. 2) cf. L obeek elem . I. 31.
5
ε ρ ε β ι ν & ο ς th. 894 etc. Apollonius de feris II. 694, IV. 488 ut Theocr. 25. 135. ά γ ρ ο τ ε ρ ο υ Β ρ ο μ ί ο υ Kaibel epigr. ex. lap.
coni. 871. 1. (II p. Chr. saec.). — ά γ ρ ό τ ε ρ ο ι substantivum est:
ά γ ρ ο τ έ ρ ω ν fe r a r u m Theocr. VIII. 58. pastores indicantur ap.
Apollonidem Anthol. Pal. IX. 244. 7. π λ η & ν ς ά γ ρ ο τ έ ρ ω ν *). — Similes formae sunt ϋ η λ ύ τ ^ ρ α ι: Hom. # . γ υ ν α ί κ ε ς θ 520, & η λ . ( h u i {> 324. — Herbam <h dicit. N ic. th. 514. ρ ί ζ α ϋ η λ υ τ έ ρ η ς . . . ά ρ ι σ τ ο λ ο χ ε ί α ς ' ά ρ σ ε ν ι δε etc. — mulierem ut Homerus al. 65.
ϋ η λ υ τ έ ρ η ς π ώ λ ο ι ο , Schol. π ρ ω τ ο τ ό κ ο ι ο γ υ ν α ί κ α ς . — Cal- lim. Del. 221. — Pro substantivo x) usurpatum est th. 859
ε φ η λ ι ς ϋ η λ υ τ έ ρ η ς , al. 583 Ο η λ υ τ έ ρ η ς γ υ ί ο ι σ ι . Apoll. IV. 1346 plurali numero ut III. 209 Theocr. 17. 35 Bion. 14. al. v.
Schneider. Philol. XXHL 427; de Nonno v. Bintz de adiect.
epic. ap. Nonn. (HalisTT565) p j i l . \ K ό ρ έ σ χ ^ ρ ο ς pro ο ρ ε ι ν ό ς
Hom. X 93. δ ρ ά κ ω ν , κ 212 λ ύ κ ο ι , " ^ ic a n d . th. 806 β έ μ β ι κ ο ς ό ρ ε σ τ έ ρ ο υ ?μ μ ε λ ί σ σ η ς . Cybele ( / « ) vocatur ό ρ ε σ τ έ ρ α Sophocl.
Phil. 391. — Ad exemplum formarum Homericarum primus N ic. ausus est έ ά ρ ^ τ _ ε ρ υ ς = ε α ρ ι ν ό ς V. Lob. elem. I. 334:
th. 380 π ρ ό ς & ε β ο η ς κ ό κ κ υ γ α ς έ α ρ τ έ ρ ο υ . — E x U SU Homerico quem Aristarchus notavit 2) comparativum pro positivo po
suit: u λ υ κ ρ ό_τ,ε ρ ο ς 3) al. 386. (cod. ά λ .). χ α λ ι κ ρ ό τ ε ρ ο ς 4)
al. 59. 613. μ ε λ ι χ ρ ό τ ε ρ ο ς fr. 74. 47. & α μ ε ι ό τ ε ρ ο ς al. 581.
ρ. 206) comparat α δ ρ ό ς ut ά δ ι ν ό ς sit „densusu , Doederl.
α δ ο ς satietas. Goebel refert ad rad. d i moveri „mobilis“ v.
Lexic. Hom. compos. Ebeling, Capelle etc. p. 27. Veterea interpretabantur aut π υ κ ν ό ς aut σ υ ν ε χ ή ς aut ε λ ε ε ι ν ό ς (γ ο ε ρ ό ς λ ο ί κ τ ρ ό ς κ α τ ά A h ω λ ο ύ ς schol. Β X 430) aut λ ε π τ ό ς aut η ό ύ ς
v. Merkel proli, p. CLXX sq ., quarum notionum Apollonius plerasque expressit. Apud N ic a n d r u m est ε λ ε ε ιν ό ς vel γ ο ε ρ ύ ς
al. 304 . . . π ΐ τ υ ο ς γ ο ε ρ η ς . . . . ή δ ε μ ό ρ ο ν π ο λ ν π υ σ τ ο ν *ε π α ι - ά ζ ο υ σ α κ α τ ' ά γ κ η ο ϊη σ υ ν ε χ ε ί α ς ά δ ι ν η ν α ν α β ά λ λ ε τ α ι ηχ ι)ν. Ad-
χ) de a d ie ctiv is, praecipue H om ericis, a poetis A lexandrinis pro su bstantivis usurpatis v. infr. εϊ>σχαρ&μος.
2) Friedlaender. A ristonic. p. 30 νεώτερος νέος schol. Ilom . A 324.
σαώτερος schol. A 32. μελά ντερ ο ν ηντε π ί σ σ α schol. A 277. etc.
3) άλνχρόν Schneider. Callim achea II fr. anon. 6. ΰ α λ υ χ ρ ό ς te dus. Lob. el. I. 102.
4) quod non a χ α λ ίχ ρ α τ ο ς ductum per syncopen pro χαλιχρατότει dictum est u t N aeke de Choeril. p. 217 (cf. addend.) voluit, sed χ α λ ι - χρυς positivu s sum endus, cf. v. 29 χα λ ίχ ρ α ιο ς v. Lobeck parall. p. 42.
— idem est quod άκρατος.
verbium y,σ υ ν ε χ έ ς " est Moscb. 4. 19 ο υ δ έ σ φ ι ν (infantibus Megarae ab Hercule trucidatis) δ ύ ν α μ η ν ά ό ιν ό ν κ α λ έ ο υ σ ι ν ά ρ η ξ α ι .
+ x) ά ε λ π ή ς (Hom. Nicand.) „insperatus“ est ap. Honu t. 408 γαίαν άδλπέα ίδέσθαι. άδλιτέα pro adverbio „sine spe ( convalescendi14 significat N ic a n d . al. 125 άδλπέα δάμναται ,! άταις. — (Inter, άδλπέα et άδλπτέα in Nicandri codicibus eo- j dem modo fluctuatur quo ap. Hom. v. 0 . Schneider et lex.
Hom.)^—
+ α η τ ό ς Hom. Φ 395 *4iλ η ν α ι η θ ά ρ σ ο ς α η τ ό ν δ 'χ ο υ σ α 2) . ( ί η τ ο ς (ab. ϋω satio Doederl., a rad. adiectivi α ί ν ο ς derivat Buttm. lex., a verbi ά η μ ι radice, ut sit i. q. ά δ λ λ δ ς , μ α ι - ν ό μ δ ν ο ς, Goebel Lexil. II. 140. Ab α η μ ι derivatur ab Apollon.
Soph. 12. 5: τ ο μ δ γ α λ ο β λ α β έ ς θ έ λ δ ΐ δ η λ ο ν ν, Eust. 1243. 35 το
π ο λ υ κα ι γ ο ρ γ ό ν κ α τ ά ά ν ε μ ο ν ά π δ ά ω τ ο π ν έ ω κ α ι π ρ ο θ υ μ ο ν -
μ α ι . Aliam rationem secuti sunt Suid. Etym. magn. s. v.
ά η τ ο ς p. 23. 13 al.: ά π λ η σ τ ο ν, ά κ ό ρ η τ ο ν, quae non modo vocis
ά η τ ο ς Σ 410, sed etiam vocis α η τ ό ς Φ 395 explicatio esse videtur. Hanc etymologiam antiquam esse docet N i c a n d . th.
783 δη γ ά ρ τδ π ο η φ ά γ ο ς αίδν ά η τ ο ς γ α ι ο φ ά γ ο ς e tc ., Schol. ά π λ η σ τ ο ς , v. Buttm. lexilog. I. ρ. 234. ά α τ ο ν Φ 395 in libris scri
ptum invenisse videtur 3) Quintus Smyrn. I. 217 θ ά ρ σ ο ς ά ά - τ ο ν v. Buttm. 1. 1. et ρ. 233.
α ΰ έ σ φ α τ ο ς ap. Η. fa talis, perniciosas 5) : ό μ β ρ ο ς , θ ά λ α σ σ α , σ ΐ τ ο ς , ν ύ ξ , ap. recentiores: in fandus, ingens, infinitus:
S Ap. 13. 5 π ο λ ν ν , ο ΐο ν ο υ δ ' ά ν θ ε ό ς φ α τ ί σ δ ί δ ν δ ι ά το π λ ή θ ο ς .
! ά. μ ώ λ ο ν (proelium) N i c a n d . t h .201, μ ό γ ο ν (dolorem) th .587.
\ — Theocr. 24. 25 ό λ β ο ς = Apoll. Rh. IV. 1140. — ό μ β ρ ο ς
' II. 1116. — λ ί μ ν α ι IV. 636. — σ έ λ α ς ά III. 294. — φ λ ό ξ
Moscln IV. 104.
α ί γ λ ή ε ι ς splendidus. Apud Hom. Olympi epitheton est l A 532, N 243, v 103. — Aliis adiunxerunt recentiores: h.
Apoll. 40 αίγ λέ ]δ σ σ α Κ λ ά ρ ο ς . h. XXXII. 9 π ώ λ ο υ ς α ί γ λ. Apol- 1 lon. I. 519 α ίγ λ . //οίς*. IV. 615 ο έ ρ α ν ο ς == 958. IV. 1142 χρ ν- σ δον α ί γ λ η δ ν κ ώ α ς . N i c an d e r a d bestiarum et herbarum co
lorem album significandum usurpavit: th. 656 α ί γ λ η ε ν τ α (al
*) ά π α ξ εϊρημένα ap. Hom.
а) Idem esse creditur άητος « producto (var. script. αΐητος) 410 πέ λωρ ά η τ ο ν , V u lcanu s, cujus varias interpretationes v. schol. ad h. 1., ex A eschylo (fr. 2) affert Hes. αητούς μεγ άλους.
8) cf. lie sy c h . Λ Α Ύ Ο Ν h τιβλαβες άπληρω τον.
α) retin u it etiam K ochly.
б) Goebel. lex ilo g . I. p. 77 sq. ά - θ έ - σ φ α τ ο ς (σψα spiraro). A n te Goeb. θ έ α φ α τ . explicabatur: „a deo pronunciatus“ vel „factu s“ (<pa).
b u m ) χαμαίλεον ηδε xai ορφνυν (nigrum). J— al. 74 αίγλήεν- τος ι{ιιμν&ίου.
ά ΐ δ η λ ο ς Hom.: πυρ, Ά ρ η ς, *Α&ήνη> μνηστήρων ο μιλος1)·
Ribbeck Philol. IX. 58 „was man anzuseben sich scheut, ab- schculich“, Goebel Lexil. II. 501 „in-visusu („ungesehnu, „un-4 sichtbar“, „nicht anzusehn = verhasst41) 2). Veterum inter
pretationes enumerat Merkel proli. Apoll. p. CLXXII. — N i c.
th. 727 codd. exhibent: βρύξαντος d’ άΐδηλος επεδράμεν άνερι φρ/χη. Recte Ο. Schneider άίδηλον (adverb. ad βρύξαντος) correxit; nam in omnibus de quibus hoc loco agit serpenti
bus quale vulnus morsu efficiant Nic. exponit, cf. v. 719.
730. 737. βρύξαντος igitur adverbium postulat, βρ. άίδηλον autem significat: serpente caecum (quod non cernitur) vul
nus efficiente cf. 719 τον δε xai εγχρίμχραντος ά ν ο ν τ ή τ ω ίχελος χρο'ς μίμνεο. — Sic άίδηλον oie μίν το άδηλον οϊον άφανύς . . . . explicat Apoll. lex. 16. 28 3) cf. Hes. Etym. Magn.
41. 44. — Apoll. Rh. IV. 865. ή και επειτ άΐδηλος εδνσατο βενΰεα πόντον I. 102, IV. 47 v. Merkel 1. 1., Schneider Cal- lim. fr. anon. 365 άχλειής άΐδηλος νπα ί νεφεεσσι χεδάσ&η. — άΐδηλος άπροσδοχητος i n N i c . loco schol. interpretatus est ut Porphyr. Hom. A 155: ον χαχως di χαί Σέξτος άπεδωχε το εξ ά δ η λ ο ν ε μ π ε σ ό ν * ) .
α ί & α λ ό ε ι ς , signif. ap. Hom. „fuligino obductus, fuli- 7
*) έργ* άΐδ ηλα in nonnullis codd. legitu r Hom. E 757. 872 cum;
schol. A. et A poll. Soph. p. 16. 31. — χαρτερά έ ρ γ α V ulg. et Aristarche a) cf. Hesiod. op. 756 μ ω μ ε ύε ιν άΐδηλα, de quo v. Buttm . lexil. I.
248 et in terp r., Sophocl. Ajac. 608 άίδ η λον Ά ι δ α ν (interpr. ά δη λον aut I ά δ η λ ο π ο ιό ν . ) , epigr. (incertae aetatis) ap. K aibel epigr. graec. ex lapid. j
coni. n. 240. 5 άΐδα λος τ ν χ α . \
3) Haec interpretatio (ά ί δ η λ ο ν · ά φ α ν έ ς ) ex lo cis H om ericis soli libri B versui 318 apta est (Merkel proli. A poll. p. CLXXII) τ ο ν μ ε ν ά ρ ί ζ η λ ο ν Οήχεν Οεος δ ςπ ερ έφ η νεν v. interpret. — ubi lection em ά ί δηλ ον unus Etym . m agn. 41. 43 te sta tu r , sed nec fuit ea A ristarchi (id quod D uentzer Zen. p. 118 putavit) qui άΐζηλον scrib eb at v. F ried - laend. A riston, p. 67, neque A pollonius Soph. άίδ η λον legebat, id quod Merkel 1. 1. opinatus est; nam quod ille pergit δ π ε ρ x a l άείζηλον λέ
γ ε ι · τ ο ν μ έ ν αείζηλον Οήχεν etc. luculen ter declarat, eum άείζηλον vel sim ilem form am , certe non άίδηλο ν, leg isse. A pollonii igitu r glossa άίδηλον άφ ανές non ad Homerum spectare videtur nec certum e st, in Hom eric is locis άΐδηλος άδηλος Alexandrinos poetas interpretatos fuisse.
— Dicendum potius eos quum notione άδηλος vocem αΐδ. usurparent aut alios post II. poetas secutos esse aut hanc notionem quum etym o
logia eam adm itteret ipsos vocabulo άίδ. tribuisse.
4) idem quod άΐδηλος (άδηλος) valet άείδελος H esiod. fr. 96 Goettl.
131 Kink. — apud Nicandrum contra est „valde fulgens“ th. 20 το ν (Ώρίωνος) τέρας π ερ ίσ η μ ο ν . . . άείδελον Ι σ τ η ρ ιχ τα ι cf. H esych. άείδελα λ α μ π ρ ά , de qua significationis m utatione v. Buttm . lex il. I. 251.
ginosus“. B 415 κ α τά β α λ ε ε ιρ Π ρ ι ά μ ο ι ο μ ε λ α Ο ρ ο ρ α ίΟ α λ ό ε ρ
schol. κα τά π ρ ό λ η ψ ι ρ τ ο α ί Ο « λ ω 0 η σ ο μ ε ν ο ρ , Apolloil. lex.
13. 34 ά κ ο ν σ τ ε ο ρ ώ σ τ ε α ίΟ α λ ό ε ρ π ο ι ή σ α ι, alii: λ α μ π ρ ά ρ
(ab α ϊΟ ε ιρ ) Apoll. 13. 32, Hes. s. v. E M 565. 33; alii: μ ε μ ε - λ α ρ ω μ ε ν ο ρ Apoll. 14. 2 ab α ί Ο α λ ο ς ή τ η ο ρ ο φ ή π ρ ο ς ε γ - γ ί ζ ο ν σ α μ ε λ α ν ί α Ε Μ 565. 3 5 , Eust. 249. 22, 1925. 48 cf.
χ 239 α ί Ο α λ ό ε ρ τ ο ς μ ε γ ά ρ ο ι ο . „ μ έ λ α ς “ (nigricans) intelle
gebat N i c a n d e r : tb. 716 ε π ε ί ρ" ο μ ε ν α / Ο α λ ό ε ι ς ρώ'ξ (ser
pentium species) κ ε κ λ η τ α ι , π ι σ σ ή ε ν , schol. ad 717 ό τ ι η ι π ο ώ δ ε ς ε σ ι ι τ ή χ ρ ο ι ά , schol. ad 715 μ ε λ α ν φ α λ ά γ γ ι ο ρ κ α λ ε ί τ α ι . — th. 174: χ ρ ο ι η α ί Ο α λ ό ε σ σ α , μ ε λ α ι ρ ο μ ε ρ η ρ υ π ό β ώ λ ι ο ^ Λ ί Ο ι ό π ω ρ ο ι η ν . . . . ε ις ά λ α Ν ε ί λ ο ς κ α τ ε χ ε ν ε ρ ά σ ι ρ ,
(lim um )j e. ο ϊ η ρ ά σ ιρ κ α τ έ χ ε υ ε ρ c e t., th. 566. ν π ε ρ ΣάΐΡ α ί ϋ α λ ο \ α ρ, ubi α ίΟ . de humo nigra dictum est; schol.
ετΐε ί μ ε λ α ρ ό γ ε ι ό ς ε σ τ ι ρ — tb 420 χ ε λ ν δ ρ υ ς . . . α ί Ο α λ ό ε ι ς ρ ώ τ α cf. α ί ό α λ ε η κ ό ρ σ η th. 750 V. Schol.; α ϊ Ο α λ ο ς ρ ι ζ α tb. 659
(α ίΟ . adi.), Eutecn. μ ε λ α ι ρ α . — Ad vocabulorum αϊΟ ειρ et α ίΟ ό ς
significatum se applicans α ί Ο α λ ό ε ι ς , , c a n d e n s , i g n e u s “ est
( α ί Ο α λ ό ε ρ ' λ α μ π ρ ό ρ Apoll. Sopb. Hes. E M V. supr.) al. 50 σ β ε ρ - p v ς α ί Ο α λ ό ε ρ τ α μ ό δ ρ ο ρ γ ε ρ ί ε σ σ ε π ν ρ ά γ ρ η ς , schol. π ε π υ ρ α κ τ ω - μ ε ρ ο ν σ ί δ η ρ ο ρ ή τ ο ι χ ε κ α υ μ έ ρ ο ρ , quem admodum Hesiod. tbeog.
72. 504. 707. 854 dixit α ί Ο α λ ό ε ρ τ α κ ε ρ α υ ρ ό ρ , unde Apollon.
Rh. IV. 597. locutionem deprompsit, de Nonno v. Bintz de adiectiv. epicis ap. Nonn. p. 6. — Utrum „nigricans“ an „ig- Iieusu sit, dubium est Apoll. IV. 139. α ί Ο α λ ό ε σ σ α ι κ α ιτ ροίο σ τ ρ ο φ ά λ ι γ γ ε ς . — Eadem notione (ign.) αίΟ . ad febrim transtulit N i c a n d . tb. 773 κ α ό σ ο ρ α ί Ο α λ ό ε ρ τ α febrim ardentem. — f u l i gine obductus44 est Apollon. Rh. IV. 118 α ί Ο α λ ό ε ρ τ α β ω μ ο ί ο Ο ε μ ε Ο λ α cf. Theocr. XIII. 13.
α ί ό λ ο ς . (ap. Ilomer. „agilis, mobilis44 Buttm. lex. II, 73) a ποικίλος Aristarchus ita distinxit, ut splendidi notionem ap. Homerum in illo inesse statueret; ad τενχεα igitur e. g., σάκος, alias res splendore insignes ponitur *): Ariston. adAf 77.
οτι το παραίολορ επι τώρ λα μ π ό ρ τ ω ρ , Porphyr. ad Ζ 359 ονκ οίδ’ οΟερ τό)ρ γραμματικών τιρες τό αιόλορ επί τον π ο ι κ ί λ ο ν παο Ομήρω άκοάειρ αξιονσιρ .. . Sic αιόλος vocabulo ποικίλος redditur schol. D / ' 185 αίολοπώλονς * ποικίλως ιπ π α ζ ο μ ε ρ ο ν ς— schol. k \ ) M 208 αιόλορ όφιρ'ποικίλορ και πολνστικτορ. Hes.:
ποικίλος ή ενκίρητός etc. Cujus differentiae poetae Alexan
drinae aetatis rationem nullam habebant: Callim. Dian. 91.
κι pa τ αιόλορ i. Ο. ποικίλορ, fr. 155 αίόλα βει δεα i. Ο. ποικίλα
0 Buttm anno ρ. 75 hic quoque „ag ilisu significat.
9
i μάτια *), Theocr. XVII. 19 ΙΤέρσαιοι . . . . αίολομιτραις ver
sicolori m itra redimitis: ap. Hom. E 707 αίολομίιρην est
„mitram (zonam) saepe ac celeriter versantem14, quod tamen
E M 37. 27 explicat: ποικΐλην μΐτρην έχοντα. — nec magis
Theocr. αίόλ. a ποικίλος distinxit XVI. 44 αοιδός αιόλα φω- νέω ν. cf. Pind. ol. VI. 87 ποικΐλον vμ νον (Fritzsche), Nonn.
Dion. I. 1δ ποικίλον^ν^νον άράσσω. — Dionys. Perieg. 757.
αιόλα άνΰία γαΐης. — αίολος N i c a n d e r de όφισιν dixit ut Hom.
M 208, sed differentia quam ap. Hom. inter α ί ο λ ο ς et π ο ι - ι
κ ί λ ο ς intercedere Aristarchus observavit num ei perspecta/
fuerit dubitari potest: th. 376 ρ ο ι γ α λ έ ο ν π δ ρ ι σ τ ι β έ ς ( Τ Ι— , a l.:
π τ ρ ι σ τ ι γ έ ς ) α ίό λ ο ν th. 464 Χ (γ χ ρ ιν * ω τ έ ρ α ς , ο ν τε ~ λ έ ο ν τ α α ίό λ ο ν α ν d ά ξ α ν τ ο π ί ρ Ι σ τ ι κ τ ό ν φ ο λ ί δ ί σ σ ι ν . — u t ό σ ι ρ α - κ ο ν α ίό λ ο ν ( χ έ λ ν ν η ς ) h. Hom. Mercur. 33, dictum est χ ξ λ υ ν η ς α ίό λ ο ν χ έ λ α ο ν N i c. al. 565 (ex quo Mercurius lyram fabricavit) schol. α ν τ ί τ ο ν ι ί σ τ ρ α κ ο ν π ο ί κ ι λ α ν . — Idem quod π ο ι κ ί λ ο ς est
α ί ο λ ο ς etiam Lycophr. 4 α ίό λ ο ν σ τ ό μ α (Cassandrae) schol. π ο ί κιλαν δ ι ά τ η ν π ο ι κ ι λ ί α ν τ ω ν χ ρ η σ μ ώ ν — ,,vafer44 est LyC. 671 in α ίό λ ο ν μ έ λ ο ς Sirenum cantus schol. π ο ι κ ΐ λ ο ν κ α ί ό λ έ θ ρ ι ο ν— cf. π ο ι κ ι λ ο μ η τ η ς Hom. A 482 et saep., sed eadem potestas voci
α ί ο λ ο ς attributa est jam Solon, fr. 11. 7 Bergk έ π ο ς α ί ό λ ο ν—
έχνδρός cf. Hes. th. 511 Π ρ ο μ η θ έ α π ο ι κ ΐ λ ο ν α ί ο λ ό μ η τ ι ν . — fl\
32 Goettl. 25 Kink. Σίσυφος αίολομητης. Aeschyl. Suppi. 1037 αίολόμητις θίός. — Verbum αίόλλαν ap. N i c a n d r . ,,ποικΐλον reddere41 significat, th. 150: λοπίς (cutis, squamae) π ίρ ιμ η —ζ%
κέα κύκλον (corpus serpentis) ποικΐλον αίόλλα, variegat ut ποι
κίλος sit cf. Hesiod. scut. 399, ubi tamen splendidi notio non ~ exclusa est: όμφακδς αίόλλονται variegantur. — Apud Hom.
αίόλλαν ,,versare44 est: v 27 γαστέρα ένθα καί ένθα αίόλλαν Hesych.: ά. ποίκιλλα στρέφα. — Vox deest apud Apollon. Rh.
Arat. cet.
ά χ ή ρ ί ο ς (a κηρ, alterum „exanimis44 a κηρ ductum est) illaesus, incolumis Ilom. μ 98, ψ 328 άκήριοι άλνξαν. Apol
lon. Rh. III, 466. Callim. Apoll. 41 (sanus) Nic. ther. 190. fr.
78. — „11011 nocens44 est th. 777 άκηριος ονδ* ίπιλωβής ut Hes. op. 823. cf. πολνκηρως άτη Nic. th. 798. — In h. Hom.
Mercur. 530 legebatur ράβδον άκήριον (non nocentem), ij σι φ ύ λ α ξ α , sed recte nunc ante άκηρ. distinguitur: ησε άκέ]- ριοv φνλάξα.
α κ ι δ ν ό τ β ρ ο ς . rad. (σ)κΐδ (findere) cum « prothet. v. / Goebel lex. I, 36. 466 qui Bcnf. secutus est: f is s u s , tenuis. S
Hom. Θ 169 αδος άκιδνότίρος άνηρ. e 217 (ίδος άκιδνοιέρη f J) v. Scheer, Callimachus ■Ομηρικός p. 9.
μέγεθος ι είςάντα idenOui Penelopa quam Calypso, schol. MV (Aristarch) οΐμέν γλωσσογράφοι ά σ θ ε ν ε σ τ έ ρ α , οι de εντελεσ- τέρα, Apoll. lex. 20. 10 ε ν τ ε λ ε σ τ έ ρ α . . . . ποτέ de em τον ασθενέστερου ,,ovdjv υκιό'νότερον ανθρώποιυ“ (σ 130 V. schol.), in quo versu schol. MV i 217 axidv. ευτελέστερο* esse vo
luit. Hesych. axidvov, ασθενές, εντελές E M 48. 20 λεπτόν ή ά φ ρ ο ν α η ad ένατον, a at εντελέστερον. N i c a n d r o est άσθενέ- στερος vel λεπτότερος: th. 224 άκ^νότερος de κατ εύρος vtjduog, Schol. από της κοιλίας axidioregog καταστρέφει eig το άσθενέ- στερον και ο οχ όμοιον τοΊς άνω μέρεσι. — Apud ceteros poetas Alexandrinos non exstat.
ά κ μ η ν ο ς j e ju n u s Q. Hom. T 163 «. oiioio v. schol.
220 a . 7iό σ ι ο ς κ α ι edi)ivog — sine genitivo T 207. 346. — Ni c. th. 116. «. σ ί τ ω ν . Lycophr. 672 «. β ο ρ ά ς . Apollon.
IV. 1295 ά κ μ η ν ο ι κ α ι άτι α σ τ ο ί . Schneid. Callim. fr. an 4. «.
dognoio.
Vocabuli ά κ ρ ι τ ο ς ap. Hom. significatio est passiva Θ 505 άκριτα .π ολκ άγόρευον , Γ 412 άχε άκριτα, £ 205 νείκέ άκριτα. Hesych. άκριτα * άτέλεστ«, άκορνφωτ«? πολλά μη αρι
θ μ ο ί μενα άκριτον * πολν και άΰιαχάιριστον και adiaotazov, άκριτα νείκεα udiaxonovg φιλονεικίας cf. Ε Μ 42. 47. Adver
bium occurrit σ 174, τ 120 πενθημεναι άκριτον αίεί schol. udia- λείπτως adiaxwgiOTotg cf. h. Mcrcur. 126. Apud N i c a n d r . adv.
significat ,, vehementer44 aut „assidue, continenter44 (adia- λείπτως) th. 180 άναπίμπραται ανχην άxρJίτu ποιφνσσοντος (φυ- σωνίος, Schol. μεγάλα άτακτα) cf. Paul. Sil. Anth. Pal. V. 246 άκρι- τόάακρνς. Quaemadmodum Homerus άκριτα νείκεα, ita Eupho- rio dixit fr. 50 άκριτα ό'ηρινθέντες. — Adiectivo usi sunt Arat, diosem. 199 άνεμοι οΥτ άκριτοί είσι μάλιστα i. e. confusi ιόστε μη άιακρίνεσϋαι cf. 260 adverbium: άκριτα de πνείουσιν.
^ Apollonius IV. 911. άκριτος_Υεσαν ανάην Sirenes: cantum qui ] | satis dignosci non potuit^ aut qui eventum non habuit Mer- II kel proli, p. CLXVI. — Activa vis in ά κ ριτος inest. ap. Theo- doridam Anth. Palat. VII. 439. 1 Μ ο ί ρ α ά κ ρ ι τ ο ς h. e. inter iuvenes senesque discrimen non faciens, omnes aeque abripiens.
Quare ap. Antipatr. Sidon. Anth. Pal. VII. 427. 13 νέο ς ά κ ρ ι τ α ) φ θ ί μ ε ν ο ς is est quem Parca nulla tenerae aetatis ratione habita trucidat, v. Jacobs Anth. Graec. VIII. p. 90. — Anth.
Plan. IV. 198. 1. (Maecius) ά κ ρ ι τ ε ΰ α ί μ υ ν do Cupidine. Kaibel epigr. 204. 3. ά κ ρ . ό α ί μ ο ν de morte (e primo a. Chr. saec.). Anth.
*) de ά χμηνος jej unus accentu al) ά χ μ η ν ό ς flo r e m d istin cto v. Lohrs, A ristarch. p. 800*.
11
Pal. V. 284. 1 (Rufinus) ά χ ρ . δ μ μ α. Anth. Pal. IV. 123. 4
( ά δ έ σ π ) ά χ ρ . ύ π ν ο ς .
ά λ ί α ο τ ο ς. (λιάζομαι: quem quis flectere non potest) in Iliade πόλεμος, μ ά χ η, γόος, όμαδος, πόνος dicitur. Veterum etymologias et interpretationes (άνέχχλιτος a λιάζω · έχκλίνω;
πολύς ab αλ/£ω congero) v. Merkel proli, p. CLXXII. Ex quibus quae N i c a n d r o accepta fuerit, non apparet e x ther.
versu 784 βουβώσι τνπην άλίαστον ίά π ι ε ι, ubi VOCe άλ. nihil significare voluisse videtur nisi ,,ingentem44.
Formam ά λ ί γ κ ι ο ς rarissimam pro usitatiore έ ν α λ ί γ χ ι ο ς
N i c a n d . al. 293 habet ex Hom. # 4 0 1 , Θ 175, indidem Apol
lon. IV. 966. Frequentior est apud Dion. Perieg. 621. 628. i 1131. — Ipse composuit Nicander π ρ ο ς α λ ί γ χ ι ο ς th. 516. 736. i
cf. π ρ ο σ ε ι χ η ς th. 292 (Herodot. π ρ ο ς ε ί χ ε λ ο ς ) , π ρ ο ς έ ο ι χ ε th. 638, (Aristoph. Eurip. Piat.) π ρ ο ς ε ι δ η ς fr. 74. 3, π ρ ο ς ό μ ο ι ο ς Eurip.
Piat. Dem.
α μ ε ί λ ι κ τ ο ς irati hominis vox nominatur Hom. Λ 137,
Φ 98. Apollon. lex. 25. 11 π ι χ ρ ά ν x a i οι) π ρ ο ς η ν η . h. Cer. (
260 Σ τ ν γ ό ς ν δ ω ρ Hes. th. 659 «. δ ε σ μ ώ ν, Apollon. III. 337
ά μ ε ι λ ι χ τ ο ι ο ά ι ό ς μ ή ν ι ς . — BlOll. 8. 3. ά μ . Α ί δ α ο, ut Damaget.
Anth. Pal. VII. 9. ά μ . Κ λ ν μ ε ν ο ι ο (Orci), Mosch. IV. 26. ά μ . π ε λ ω ρ ο ν i. e. Hercules. — Virus ά μ ε ι λ . appellat N i c . th. 185 ut Anyte Anth. append. 4.
α μ έ τ ρ η τ ο ς immensus. Homerus de rebus abstractis dixit: πόνος φ 249, πένθος τ 512. Kaibel epigr. 840. 1. ^ άμετρηιων μόχθων. de concretis N i Cand. th. 341 ά. δέ
χεται ποιόν. fr. 26 λίμνη. Antiphil. Anth. Pal. IX, 34 ά. θ α λάσσης = Dion. Per. 1171. Crinagoras VII. 376 αίγιαλών.
Deest ap. Apollon. et cet.
ά μ τι ε λ ό ε ι ς v. λειριόεις.
ά μ φ ί β ρ ο τ ο ς ap. Hom. scuti epitheton est: „quod hom i
nem circum dat44 B 389, M 402 etc. ά σ π ί δ ο ς ά μ φ ι β ρ ό τ η ς Apol
lon. 28. 7 π ε ρ ί ο λ ο ν τ ο ν α ν δ ρ α ά σ π ί ς . Aristonicus Β 389 ό τ ι π ε ρ ι φ ε ρ ε ί ς x a i ά ν δ ρ ο μ η χ ε ι ς αί ά σ π ί δ ε ς . Ad plane diversam significationem detorsit vocem N i c . , quum caput hominis ά μ - φ ί β ρ ο τ ο ν nominaret al. 216 φ ω ς ά μ φ ι β ρ ό τ η ν χ ώ δ ε ι α ν *) ά π ό ξ ι φ έ ε σ σ ι ν ά μ η θ ε ί ς , ubi vocabuli ά μ φ ί β ρ ο τ ο ς non aliam inter
pretationem invenio nisi: „ab omni parte mortalis 2) 44. τ ο τ η ν ψ υ χ ή ν π ε ρ ι χ ε ί μ ε ν ο ν σ ώ μ α VOCavit ά μ φ ι β ρ ό τ η ν χ θ ό ν α Empe-
*) v. infr. χώδεια.
a) schol. τ η ν υλον το ν α νδρα σ ννέχονσαν χ εφ α λ η ν * η γ ά ρ χεφαλη συ νέχει π α ν τό σώ μ α ν. Ο. Schneid er ρ. 211. Volkm. com m ent epic.
ρ. 4G.
docles Plutarch. quaestt. sympos. 5. 8. 2 l) ap. J. G. Schnei
der p. 145.
ϊ ά μ φ ι κ α ρ ή ς σ κ ο λ ό π ε ν δ ρ α Ni c. th. 812 biceps, schol.:
δ ι κ έ φ α λ ο ς π α ρ έ χ ε ι δ ό ξ α ν τ ο ν δ ι κ έ φ α λ ο ς tivvu cf. th. 373
ά μ φ ί σ β α ι ρ α ν δ η ε ι ς ά μ φ ι κ ά ρ η Ρ Ο Ρ Schol. τ η ν ά μ φ ο τ έ ρ ω θ ε ρ κ ε φ α λ ά ς έ χ ο ν σ α ρ . — ά μ φ ι χ α ρ η legisse traditur 2) — Sed du
bitandum num primus — Ptolemaeus Ascalonita, Aristarchi discipulus (La Roche homer. Textkritik p. 72), Hom. ρ 231
π ο λ λ ά οι ά μ φ ι χ α ρ η (pro ά μ φ ί χ ά ρ η) σ φ έ λ α ά ρ δ ρ ώ ρ έχ π α λ α μ ά ω ρ π λ ε ν ρ α ί ά π ο τ ρ ι χ ρ ο ν σ ι schol. BHQ ό μ ε ν Δ σ κ α λ ο χ ρ ί τ η ς ά μ φ ι χ α ρ η σ φ έ λ α τ ά μ ι κ ρ ά υ π ο π ό δ ι α δ ι ά τ ά ς β ά σ ε ι ς i. e. scabella quae ex utraque parte β ά σ ε ι ς , fulcra, habent cf. Apollon. lex. 26. 25
ά μ φ ο τ έ ρ ω & ε ρ τ ά ς χ ε φ α λ ά ς ε χ ο ν τ α , Hesych. Eust. 1818. 47.
ά ν & ε μ ό ε ι ς ν . λ ε ι ρ ι ά ε ι ς ,
y ^ / / ά ν ο ν τ η τ ο ς Hom. ά 580 ά β λ η τ ο ς κ α ί ά ρ ο ν τ ά τ ο ς ubi
ά ν ο ν τ . de vulneribus gladio (cominus) illatis dictum est Lehrs Arist. p. 512 sqq. Apollon. Rh. II. 75 ά ρ ο ύ τ ά τ ο ς ά'ισ σ ο ρ τ ά λ ε - ε/ροίρ. Formam Homericam, adverbium ά ρ ο ν τ η τ ι (Hom. X 371) respiciens, variavit N i c . th. 719 χ ρ ω ς ά ρ ο ν τ η τ ω (serpentium morsu) ϊκ ελ ο ς .
ά ο λ λ ή ς . ά ο λ λ έ ε ς ap. Hom. est „confertiu (homines im
primis — φ ώ κ α ι δ 448 — neutr. ά ο λ λ έ α ξ 432) velut Π 601.
σ τ ά ν δ * ά μ φ α ύ τ δ ν ί ο ν τ ε ς ά ο λ λ έ ε ς Ε Μ 116. 42 σ ν ρ η θ ρ ο ι σ μ έ ρ ο ι .
^"""Apollon. Rh. II. 132. ά. μ έ λ ι σ σ α ι . IV. 1455 etc. Theocr. XII.
30. — Sic etiam N i c a n d e r al. 544 σ ά ρ κ α δ' έ π ι τ ρ ο χ ό ω σ α ι ά ο λ λ έ ε ς ά κ ρ α π ε λ ι δ ν α ί σ μ ώ δ ι γ γ ε ς (tubercula, ulcera), cf. Hom.
Ψ 716 π ν χ ρ α ϊ δε σ μ ώ δ ι γ γ ε ς ά ρ ά π λ ε ν ρ ά ς δ ε κ α ί ω μ ο ύ ς ά ρ έ - δ ρ α μ ο ν . Nic. th. 365 θ ο α ί δ’ ε π ί γ υ ΐ α χ έ ο ν τ α ι π ρ η δ ό ν ε ς ά λ - λ ο θ ε ν ά λ λ α ι έ π η μ ο ι β ο ί κ λ ο ν έ ο ν σ α ι . — „omnes s h n u lu sign. e.
g. Ilom. κ 132 α ί ά λ λ α ι ά ο λ λ έες α ν τ ό θ ’ ο λ ο ρ τ ο ν η ε ς . Hesych.:
ο μ ο ν π ά ρ ι ε ς . Apollon. III. 1012 ά ο λ λ έ α π ά ρ ι ά γ ο ρ ε ν σ α ι . Nic.
th. 573 κ ί τ ε ι έ ν α ο λ λ έ α κόχρας, al. 236 σ φ ν ρ η σ ι ν ά λ ι ς έ ν α ο λ λ έ α κόχρας schol. δ μ ο ν κοχρας. — de duobus ά ο λ λ η δ η ν dictum est Mosch. 2. 49 δ ο ι ο ί έ σ τ α σ α ν . . . . έ π ό φ ρ ν ο ς α ί γ ι α λ δ ι ο φ ώ - τ ε ς ά ο λ λ η δ η ρ i. e. proxime (dicht hei einander) 3).
ά π η λ ε γ έ ω ς ( ά π ό — ά λ έ γ ω plerique; v. lex. Hom., ali
ter Goebel lexil. I, 318). Homer. I. 309, a 373 μ ν & ο ρ ά π η - λ ε γ έ ω ς ά π ο ε ι π ε ί ν . Herodianus scripsit ά ρ η λ ε χ έ ω ς schol. Apoll.
*) Sturz E m pedocl. A grigen t, p. 33.
2) quam lection em probat Duentzer Kuhn· Z. XIII. 14.
a) non dici nisi de plus duobus Aristarchus observavit vocabulum ά θ ρ ό ο ς Aristonic. Ilom . S 38. οτι ά θρόοι Ι π ϊ τριώ ν ’ ά ρ χ η γ ά ρ ί σ τ ι π λ η θ υ ν τ ι κ ό ν α ρ ιθ μ ό ν τάτρία.
13
Rh. II, 17. (Lentz I. p. 79. 23 not.). La Roche. hom. Text- krit. p. 198. — Veteribus ά π η λ . significabat ά φ ρ ο ν τ i σ τ ω ς
(ab. ά λ έ γ ω ) E M 121. 15. — ά π ο λ ε λ ε y μ ε ν ω ς ( ά λ έ γ ω ) ά π α - γ ο ρ ε υ τ ι χ ώ ς , ά π ρ τ Α μ ω ς Apoll. lex. 38. 22 aperte ac p ro p a la m ? missis a m b a g i b u s ( unverhohlen, geradeheraus). α λ η θ ώ ς , α π λ ώ ς x) , ε τ ι δε κ α ι σ α φ ώ ς schol. Apoll. Rh. III. 19. V. Mer
kel proli, p. CLXXV. — Omnes notiones expressit Apollonius -9 Rh. v. Merkel. α λ η θ ώ ς vel σ α φ ώ ς est ap. N i c . th. 495 θ ρ ό ν α π ά ν τ α κ α ι ά λ θ e σ τ η ρ ι α ν ο ν σ ω ν . . . δ ι ε ί σ ο μ α ι — π ά ν τ α δ ι α μ π ε ρ έ - ω ς 2) κ α ι ά π η λ ε γ έ ς οΓΓΧροΙΙοη. Rh. III. 501, IV. 864. 1469. — forma ά π η λ ε γ έ ς Nicandrea est. — ά ν η λ ε γ έ ω ς notione „sine mi- sericordia“ quod ap. Homerum Herodianus legebat, frequentat Quintus Smyrnaeus v. Kochly ad II. 414. cf. Merkel proli, p. LXXXII.
ά π ο φ ώ λ ι ο ς . Goebel lexil. I. 253 a rad. φ α : verweht, vanus, windigu. Hesych. ά ν ε μ ώ λ ι ο ς . Hom. ξ 212 ο ν χ ά π ο - φ ώ λ ι ο ς η α ο ν δ έ φ υ γ ο π τ ό λ ε μ ο ς , e 182 ο ύ κ ά π ο φ ώ λ ι α ε ί δ ώ ς , λ
249 α θ α ν ά τ ω ν ου κ ά π ο φ ώ λ ι ο ι ε ν ν α ι . Derivarunt 1) a φ ω λ ε ό ς scholarum aedes/ Apoll. lex. 30. 7 ά π ο φ ώ λ ι α * α π α ί δ ε υ τ α (ad
e 182 pertinet.) τ ά γ ά ρ δ ι δ α σ κ α λ ε ί α φ ω λ ε ο ύ ς λ ε γ ο υ σ ι ν ' π α ρ ά τ ό εν α υ τ ο Ί ς φ ω λ ε ν ε ι ν και δ ι α τ ρ ί β ε ι ν Ε Μ 130. 48, schol. PVB ε
182. vel a φ ω λ ε ό ς bestiarum cubile εκ μ ε τ α φ ο ρ ά ς 0)ώ ν ά π ε ρ ά π ο ρ ρ ι π τ ο υ ν τ α ι τ ώ ν φ ω λ ε ώ ν ώ ς ο υ ρ ί α Eustath. ρ. 1682. 32.
2) ab α π ό et ό φ ε λ ο ς: inutilis. 3) π α ρ ά τ ό φ η λ ο ς ο σ η μ α ί ν ε ι τ ό ν α π α τ ε ώ ν α (hominem ad fallendum instructum) E M 1. 1. He
sych. 4) α π ό τ ο ν φ ώ ς * α ν ά ξ ι ο ς τ ο υ εν μ έ σ ω κ α θ η σ θ α ι schol.
Ε θ 177 otc. 5) Hesych. άποφ>ώλια * ά π ο φ ί λ ι α . Quid sit ap. N i c a i l d r . al. 524 ζ ύ μ ω μ α (fungus), ε υ θ’ υ π ό φ ω λ ε υ ο ν τ α τ ρ α φ η β α θ ν ν ολκόν (corpus) έ χ ι δ ν η ς ιό ν (virum echidnae) ά ν ι - κ μ α ι ν ο ν (efluildens) σ τ ο μ ί ω ν τ ά π ο φ ώ λ ι ο ν ά σ θ μ α, dubium est. scholiasta reddit χ α λ ε π ό ν , quod sine dubio ipse exco
gitavit, J. G. Schneider p. 247 rusticum ( ά π α ί δ ε υ τ ο ν Apoll.
lex. E M etc.). Sed vocabulo quod antecedit , , φ ω λ ε υ ο ν τ α “
Nicandrum indicare voluisse puto se ά π ο φ , a φ ω λ ε ό ς (non
, , δ ι δ ά σ κ α λ ε ! ο ν " , sed „serpentis cubile“) ducere, ut sit σ τ ο μ ί ω ν ά π ο φ ώ λ ι ο ν ά σ θ μ α oris afflatus qui άτιό τ ο υ φ ω λ ε ό ν p r o d i t , qui latebrae situm redolet, vel ά σ θ μ α ε χ ί δ ν η ς in φ ω λ ε ώ habitantis. — „ ’/ ί π α ι δ ε υ τ υ ς “ videtur interpretatus esse Phi
letas fr. 9 Bacli.: ά π ο φ ώ λ ι ο ς ά γ ρ υ ι ώ τ η ς v. Jacobs Anthol.
Graec. VL p. 389. ά π ο φ ώ λ ι ο ν τ ρ έ φ ο ς nominavit Minotaurum Euripid. fr. 383 N. (cf. supr. Hesych. 5).
*) E M 1. 1.: απλώ ς ά π λ η γέω ς xai xail·* ν π έ ρ θ ε σ ιν άπηλεγέως.
a) ν. διαμτιερέως.
