1 godzina lekcyjna na (15.03.2020) 1 godzina lekcyjna na ( 29.03.2020)
4.5. Obowiązki i uprawnienia prowadzącego gabinet kosmetyczny
Regulamin pracy jest wewnątrzzakładowym źródłem prawa pracy, co znaczy, że zapisy w nim zawarte mogą stanowić podstawę roszczeń pracowniczych, ale z drugiej strony również dają pracodawcy podstawę do wyciągania prawnych konsekwencji niestosowania się do zapisów w nim zawartych.
Regulamin nie może zawierać postanowień mniej korzystnych dla pracownika niż powszechnie obowiązujące akty prawne. Jeżeli zdarzy się, że pracodawca w regulaminie pracy zawrze postanowienia niekorzystne dla pracowników, nie będą miały one znaczenia prawnego.
Postanowienia mniej korzystne nie mogą być bowiem stosowane.
Kiedy pracodawca zobowiązany jest wydać regulamin pracy?
Pracodawca wprowadza regulamin pracy, gdy zatrudnia więcej niż 50 pracowników. Należy pamiętać, że do tej liczby włącza się także pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy.
Niemniej jednak jeżeli pracodawca zatrudnia mniej niż 50 pracowników, obowiązany jest do
pisemnego przekazania pracownikom informacji wymienionych w art. 29 § 3 kodeksu pracy (kp) , co może nastąpić przez pisemne wskazanie odpowiednich przepisów prawa pracy art. 29 § 31 i następne k.p.
Należy tutaj nadmienić, że w zakładzie pracy, w którym nie ma obowiązku wprowadzenia regulaminu pracy, ustalenie elementów organizacji i porządku pracy, w tym sposobu potwierdzania obecności w pracy, następuje w drodze poleceń pracodawcy. Tak wynika z wyroku SN z 7 lutego 2007 r., I PK 221/06. Polecenie pracodawcy może mieć formę obwieszczenia, o którym mowa w art. 150 § 1 kp.
Co powinien zawierać regulamin pracy?
Art. 1041 par. 1 Kodeksu pracy wskazuje przykładowo, co powinien zawierać regulamin pracy.
Katalog tych obowiązków jest otwarty, co znaczy, że pracodawca, nie wyłączając zapisów tego artykułu, dowolnie może kształtować jego treść, pamiętając by przepisy w nim zawarte nie były mniej korzystne od przepisów powszechnie obowiązujących.
Zgodnie z przepisami regulamin pracy powinien ustalać w szczególności:
organizację pracy, warunki przebywania na terenie zakładu pracy w czasie pracy i po jej
zakończeniu, wyposażenie pracowników w narzędzia i materiały, a także w odzież i obuwie robocze oraz w środki ochrony indywidualnej i higieny osobistej
systemy i rozkłady czasu pracy oraz przyjęte okresy rozliczeniowe czasu pracy, porę nocną,
termin, miejsce, czas i częstotliwość wypłaty wynagrodzenia,
wykazy prac wzbronionych pracownikom młodocianym oraz kobietom,
rodzaje prac i wykaz stanowisk pracy dozwolonych pracownikom młodocianym w celu odbywania przygotowania zawodowego,
wykaz lekkich prac dozwolonych pracownikom młodocianym zatrudnionym w innym celu niż przygotowanie zawodowe,
obowiązki dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej, w tym także sposób informowania pracowników o ryzyku zawodowym, które wiąże się z wykonywaną pracą, przyjęty u danego pracodawcy sposób potwierdzania przez pracowników przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy.
Dodatkowo ustawodawca w art. 1041 par. 1 kp nałożył na pracodawców obowiązek, z którego wynika, że regulamin powinien zawierać informacje o karach stosowanych zgodnie z art. 108 z tytułu odpowiedzialności porządkowej. Niezamieszczenie w regulaminie informacji o karach porządkowych stanowi naruszenie przepisu § 2, jednakże nie ma wpływu na możliwość stosowania tych kar przez pracodawcę. Może mieć co najwyżej znaczenie dla oceny winy pracownika.
Czy pracodawca może sam wprowadzić regulamin pracy?
Jeżeli u danego pracodawcy działa zakładowa organizacja związkowa to pracodawca w uzgodnieniu z nią ustala treść regulaminu pracy, co oznacza uzyskanie jej zgody na postanowienia zawarte w sporządzonym przez pracodawcę projekcie regulaminu. W przypadku gdy zakładowa organizacja związkowa będzie przeciwna wydaniu regulaminu, odmówi nie tylko jego zawarcia, ale też wspólnego ustalenia treści w odpowiednim z góry ustalonym przez strony terminie, a jeżeli tego terminu nie ustalono to zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych z upływem 30 dni od
przedstawienia projektu regulaminu organizacji związkowej, Pracodawca sam ustala regulamin, a jeżeli dojdzie do porozumienia z działającą u niego organizacją związkową, wydaje on regulamin, zaznaczając, że jest to uzgodnione z organizacjami związkowymi. W tym przypadku regulamin staje się aktem dwustronnym, umową zawartą między pracodawcą a zakładową organizacją związkową.
Brak zgody organizacji związkowych powoduje, że pracodawca sam ustala regulamin.
W przypadku gdy w zakładzie działa kilka organizacji zawodowych, pracodawca zobowiązany jest stosować się do zasad wynikających z ustawy o związkach zawodowych (Dz.U. 1991 Nr 55 poz. 234).
Od kiedy regulamin pracy obowiązuje?
Zgodnie z art. 1043 par. 1 regulamin pracy wchodzi w życie po upływie 2 tygodni od dnia podania go do wiadomości pracowników, w sposób przyjęty u danego pracodawcy, co oznacza, że pracodawca powinien tak udostępnić wszystkim pracownikom dokument, aby każdy miał możliwość zapoznania się z nim. Może być przekazany drogą mailową, czy to poprzez obwieszczenie albo w formie
papierowej wydrukowane i udostępnione do wglądu np. w dziale kadr. Pracownik jest zobowiązany zapoznać się z treścią regulaminu, a fakt ten potwierdzić pisemnym oświadczeniem złożonym do jego akt osobowych.
Zgodnie z RODO – ogólnym rozporządzeniem 2016/679 o ochronie danych osobowych, które wejdzie w życie już 25 maja 2018 r. – to na administratorze i podmiocie przetwarzającym dane osobowe ciąży obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa przetwarzania danych. Założę się, że większość z Was słyszała już to hasło wielokrotnie przy okazji różnego rodzaju informacji na temat RODO. Ale usłyszeć hasło to jedno, a zrozumieć go i wiedzieć co zrobić, aby zapewnić bezpieczeństwo danych to zupełnie inna kwestia. Zatem… co w praktyce oznacza hasło „zapewnienie bezpieczeństwa przetwarzania danych” zgodnie z RODO? O tym poniżej.
Po co nam bezpieczeństwo?
Nikt nie lubi, kiedy ktoś bez pytania i pozwolenia nakłada na niego obowiązki. A już z pewnością nie lubią tego osoby twórcze, które wyjątkowo cenią sobie swoją niezależność. Dlatego myśląc o kolejnym obowiązku, który nakłada na nas ustawodawca z pewnością większość z Was czuje w środku opór i ma ochotę zrobić krok w tył. To całkowicie naturalna i zrozumiała reakcją, którą często obserwuję również u siebie 😉 Dlatego w pierwszej kolejności warto odpowiedzieć sobie na pytanie:
po co ustawodawca nakłada obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa przetwarzania danych?
Wymogi dotyczące wdrożenia odpowiednich rozwiązań technicznych i organizacyjnych – takich, które mają zapewnić bezpieczeństwo danych osobowych są nakładane na administratorów i podmioty przetwarzające dane po to, aby zapewnić skuteczną ochronę danych osobowych nas wszystkich – osób, których dane są zbierane. Każdemu z nas zależy przecież, aby nasze dane osobowe były ważne, szanowane i nie krążyły bezwolnie po sieci, prawda? Dlatego ten konkretny wymóg to sposób na zapewnienie bezpieczeństwa danych nas wszystkich. Pamiętając o tym dużo łatwiej jest nam podejść do obowiązku zapewnienia bezpieczeństwa danych, zgodzicie się ze mną?
Zapewnienie bezpieczeństwa przetwarzania danych w RODO
Pamiętając zatem o tym, że ten obowiązek to jednocześnie sposób na zapewnienie bezpieczeństwa danych nas wszystkich przejdźmy zatem do tego, co dokładnie RODO mówi o obowiązku zapewnienia bezpieczeństwa przetwarzania danych.
Obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa przetwarzanych danych został określony w art. 32 RODO, zgodnie z którym:
Uwzględniając stan wiedzy technicznej, koszt wdrażania oraz charakter, zakres, kontekst i cele przetwarzania oraz ryzyko naruszenia praw lub wolności osób fizycznych o różnym
prawdopodobieństwie wystąpienia i wadze zagrożenia, administrator i podmiot przetwarzający wdrażają odpowiednie środki techniczne i organizacyjne, aby zapewnić stopień bezpieczeństwa odpowiadający temu ryzyku (art. 32 RODO).
Przykładami działań, które – według RODO – administrator lub podmiot przetwarzający możne podjąć w celu zapewnienia bezpieczeństwa są:
pseudonimizacja i szyfrowanie danych osobowych;
zdolność do ciągłego zapewnienia poufności, integralności, dostępności i odporności systemów i usług przetwarzania;
zdolność do szybkiego przywrócenia dostępności danych osobowych i dostępu do nich w razie incydentu fizycznego lub technicznego;
regularne testowanie, mierzenie i ocenianie skuteczności środków technicznych i organizacyjnych mających zapewnić bezpieczeństwo przetwarzania.
Zapewnienie bezpieczeństwa przetwarzania danych a analiza ryzyka
RODO zaleca administratorowi i podmiotowi przetwarzającemu dokonanie analizy ryzyka, jakie wiąże się z przetwarzaniem danych. Przeprowadzenie tego rodzaju analizy ma pozwolić na dobór środków technicznych i organizacyjnych pozwalających na zapewnienie odpowiedniego poziomu
bezpieczeństwa przetwarzanych danych.
Co należy uwzględnić w praktyce przy dokonywaniu analizy ryzyka? Zgodnie z RODO przy
dokonywaniu analizy należy uwzględnić ryzyko wiążące się z przetwarzaniem danych, w szczególności wynikające z przypadkowego lub niezgodnego z prawem zniszczenia, utraty, modyfikacji,
nieuprawnionego ujawnienia lub nieuprawnionego dostępu do danych osobowych przesyłanych, przechowywanych lub w inny sposób przetwarzanych.
Zapewnienie bezpieczeństwa danych w praktyce
Co istotne, RODO nie narzuca konkretnych działań, które należy podjąć aby zapewnić bezpieczeństwo danych. Nie nakłada – przykładowo – obowiązku zastosowania najbardziej zaawansowanych
technologicznie lub najdroższych rozwiązań. RODO „podpowiada” jedynie jakie ryzyka należy uwzględnić, aby administrator lub podmiot przetwarzający na zlecenie mogli samodzielnie dobrać odpowiednie – dla nich i ich biznesu – środki zabezpieczenia danych.
Wybierając odpowiednie środki zabezpieczenia danych RODO nakazuje uwzględnić – obok ryzyka – również takie istotne czynników, jak odpowiedni dla danego podmiotu:
stan wiedzy technicznej,
koszt wdrażania oraz charakter, zakres, kontekst cele przetwarzania.
To oznacza, że administrator lub podmiot przetwarzający powinien dobrać zabezpieczenia, uwzględniając zarówno potrzeby, jak i możliwości.
Zapewnienie bezpieczeństwa przetwarzania danych – środki techniczne
We wspomnianym wyżej art. 32 RODO nakazuje zastosować „odpowiednie środki techniczne i organizacyjne”. Czym są odpowiednie „środki techniczne”?
Techniczne środki bezpieczeństwa to rożnego rodzaju rozwiązania o charakterze sprzętowym oraz programowym (m.in. urządzenia, systemy, oprogramowanie), które służą zapewnieniu
odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa danych. Mogą one mieć charakter podstawowych
zabezpieczeń fizycznych (przykładowo – zamek w drzwiach, system alarmowy) bądź logicznych (na przykład oprogramowanie szyfrujące).
Jako przykłady środków technicznych RODO wskazuje pseudonimizację lub szyfrowanie danych. Ale uwaga! Wskazanie ich wcale nie oznacza obowiązku ich stosowania w każdym przypadku. Wskazanie ich w RODO oznacza jedynie na możliwość ich zastosowania – ale tylko jeśli będą one odpowiednie w konkretnym przypadku.
Zapewnienie bezpieczeństwa przetwarzania danych – środki organizacyjne
Oprócz środków technicznych RODO wymienia również środki organizacyjne, czyli różnego rodzaju rozwiązania odnoszące się do sposobu zorganizowania procesów przetwarzania danych.
Do tego rodzaju środków zabezpieczeń można zaliczyć m.in. ustalenie zasad dostępu do danych, reguł pobierania kluczy, wydzielenie stref ograniczonego dostępu osób postronnych itp.
Opis technicznych i organizacyjnych środków bezpieczeństwa danych powinien zaś stanowić element rejestru czynności przetwarzania, którego prowadzenie jest obowiązkiem administratora i podmiotu przetwarzającego.
Zapewnienie bezpieczeństwa przetwarzania danych . Konsumpcja
Konsumpcja – zużywanie posiadanych dóbr w celu bezpośredniego zaspokojenia ludzkich potrzeb.
Wynika ona z użyteczności konsumowanego produktu lub usługi, która może mieć też dla konsumenta charakter subiektywny i komplementarne.
W makroekonomii konsumpcja to wydatki gospodarstw domowych na zakup dóbr. W tym znaczeniu wyróżnia się konsumpcję autonomiczną i dodatkową. Konsumpcja autonomiczna jest niezależna od dochodów, stanowi ona – według subiektywnej oceny danego konsumenta – niezbędne minimum zapewniające egzystencję. Konsumpcja dodatkowa jest natomiast uwarunkowana wysokością dochodów, oznacza wydatki na dobra, które nie są niezbędne do życia.
Alternatywą dla konsumpcji dodatkowej jest oszczędzanie, czyli przeznaczanie pieniędzy na konsumpcję w przyszłości.
Na polu marketingu konsumpcja jest definiowana odmiennie od teorii ekonomii.
Powstrzymywanie się konsumenta (gospodarstwa domowego) od bieżącej konsumpcji celem zwiększenia jej w przyszłości w literaturze jest rozumiane jako oszczędzanie[1].
Determinanty konsumpcji
Wraz z rozwojem nauk ekonomicznych powstał szereg teorii, które dążyły do wskazania kluczowych czynników decydujących o wielkości konsumpcji. Najważniejsze z nich wymieniały następujące determinanty konsumpcji:
dochód bieżący (absolutny) – według Johna Maynarda Keynesa konsumpcja zależy proporcjonalnie od dochodu. W najprostszych modelach funkcja konsumpcji jest funkcją liniową, której współczynnik
kierunkowy równy jest krańcowej skłonności do konsumpcji, zaś wyraz wolny odpowiada konsumpcji autonomicznej.
dochód permanentny – koncepcja sformułowana przez Miltona Friedmana, zgodnie z którą ludzie dążą do utrzymania względnie stałego poziomu konsumpcji i nieznacznie reagują na krótkookresowe zmiany dochodu. Podczas decyzji konsumpcyjnych kierują się natomiast dochodem permanentnym, tj. przewidywanym przeciętnym dochodem w trakcie trwania życia. Wahania dochodu przejściowego (tymczasowego) są niwelowane m.in. przez pożyczki lub wzrost oszczędności.
dochód relatywny – według Jamesa Duesenberry'ego konsumpcja jednostki zależy od wydatków konsumpcyjnych społeczności, do której należy.
majątek – występuje dodatnia zależność między zasobami majątku i konsumpcją.
Wysoka jakość usług
Opracowanie szczegółowych mierników oraz metod oceny jakości usług jest zadaniem
indywidualnym każdego usługodawcy i powinno być dokładnie przemyślane. Należy pamiętać przede wszystkim o jednym: ostatecznie to klient jest osobą, która decyduje o tym czy i w jakim stopniu jego oczekiwania zostały spełnione. Zatem najwyższa jakość to nie ta, którą wykonawca usługi uzna za najlepszą, ale ta, którą najlepiej oceni klient.
Istotnym czynnikiem wpływającym na zainteresowanie się przedsiębiorstw problematyką jakości jest czynnik ekonomiczny. Stwierdzono bowiem, że istnieje bezpośrednia relacja pomiędzy jakością wytwarzanych wyrobów, czy tez świadczonych usług, a wynikami finansowymi przedsiębiorstwa.
Podniesienie poziomu jakości z reguły prowadzi do umocnienia pozycji firmy i pozyskania dodatkowych odbiorców, a co za tym idzie do poprawy wyników finansowych.
Powyższe informacje wykazują jak łatwo utracić klientów w wyniku złej jakości wyrobów czy usług oraz jak trudno pozyskać ich zaufanie i jak wiele to kosztuje.
