I. Modlitwa Pana Jezusa w ogrójcu
Pater Noster – śpiewa JPII
http://www.youtube.com/watch?v=uWgu5KG1Wjs - 0.00-1.46
II. Jezus na śmierć skazany
Józef z Nazaretu, który uchronił Jezusa od okrucieństwa Heroda, staje w tej chwili przed nami jako wielki rzecznik sprawy obrony Ŝycia ludzkiego od pierwszej chwili poczęcia aŜ do naturalnej śmierci.
...
Ewangelia, głosząc dobrą nowinę o Jezusie, jest równieŜ dobrą nowiną o człowieku — o jego wielkiej godności. Uczy wraŜliwości na człowieka. Na kaŜdego człowieka. „Zostaliśmy nazwani dziećmi BoŜymi”. Kościół, broniąc prawa do Ŝycia, odwołuje się do szerszej, uniwersalnej płaszczyzny, która obowiązuje wszystkich ludzi. Prawo do Ŝycia nie jest tylko kwestią światopoglądu, nie jest tylko prawem religijnym, ale jest prawem człowieka. Jest prawem najbardziej podstawowym. Bóg mówi: „Nie będziesz zabijał!” (Wj 20, 13).
Przykazanie to jest zarazem fundamentalną zasadą i normą kodeksu moralności, wpisanego w sumienie kaŜdego człowieka.
(Kalisz, 4 czerwca 1997
Homilia w czasie Mszy św. odprawionej przed sanktuarium św. Józefa)
http://www.youtube.com/watch?v=--qVeNbJ-5E 0.00-1.40
III. Jezus bierze krzyŜ na swoje ramiona
KaŜdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje teŜ w Ŝyciu jakieś swoje „Westerplatte”. Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie moŜna nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie moŜna się uchylić. Nie moŜna
„zdezerterować”.
Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba „utrzymać” i „obronić”, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
(Gdańsk, 12 czerwca 1987
Homilia w czasie liturgii słowa skierowana do młodzieŜy zgromadzonej na Westerplatte)
16. Audycja z dnia 2011-02-24 - czwartek - III Pielgrzymka, Gdańsk 12.06.1987r. 42.13-43.15
IV. Jezus po raz pierwszy upada pod krzyŜem
Miarą cywilizacji — miarą uniwersalną, ponadczasową, obejmującą wszystkie kultury — jest jej stosunek do Ŝycia. Cywilizacja, która odrzuca bezbronnych, zasługuje na miano
barbarzyńskiej.
...
„Mówię dziś do was z głębi serca — do kaŜdego człowieka we wszystkich krajach świata,
(...) do matek, ojców i dzieci w miastach, miasteczkach i wsiach. KaŜdy z nas jest (...) tutaj dzięki miłości Boga, który nas stworzył, i naszych rodziców, którzy nas przyjęli i zechcieli obdarzyć nas Ŝyciem. śycie jest najpiękniejszym darem Boga. Dlatego z tak wielkim bólem patrzymy na to, co się dzieje (...) w wielu miejscach świata: Ŝycie jest umyślnie niszczone przez wojnę, przemoc, aborcję. A przecieŜ zostaliśmy stworzeni przez Boga do wyŜszych rzeczy — by kochać i być kochanymi.
(Kalisz, 4 czerwca 1997
Homilia w czasie Mszy św. odprawionej przed sanktuarium św. Józefa)
http://www.youtube.com/watch?v=--qVeNbJ-5E 1.40 –2.03:
2.27-3.27
V. Jezus spotyka Matkę swoją
Przyzwyczaili się Polacy wszystkie, niezliczone sprawy swojego Ŝycia, róŜne jego momenty waŜne, rozstrzygające, chwile odpowiedzialne, jak wybór drogi Ŝyciowej czy powołania, jak narodziny dziecka, jak matura czyli egzamin dojrzałości, jak tyle innych... wiązać z tym miejscem, z tym sanktuarium. Przyzwyczaili się ze wszystkim przychodzić na Jasną Górę, aby mówić o wszystkim swojej Matce — Tej, która tutaj nie tylko ma swój Obraz, swój Wizerunek, jeden z najbardziej znanych i najbardziej czczonych na całym świecie — ale która tutaj w jakiś szczególny sposób jest. Jest obecna. Jest obecna w tajemnicy Chrystusa i Kościoła — uczy Sobór. Jest obecna dla kaŜdego i dla wszystkich, którzy do Niej
pielgrzymują... choćby tylko duszą i sercem, choćby tylko ostatnim tchnieniem Ŝycia, jeśli inaczej nie mogą.
...
Tyle razy przybywaliśmy tutaj!
Stawaliśmy na tym świętym miejscu, przykładaliśmy niejako czujne pasterskie ucho, aby usłyszeć, jak bije serce Kościoła i serce Ojczyzny w Sercu Matki. Jasna Góra jest przecieŜ nie tylko miejscem pielgrzymek Polaków z Polski i całego świata. Jasna Góra jest sanktuarium narodu. Trzeba przykładać ucho do tego świętego miejsca, aby czuć, jak bije serce narodu w Sercu Matki. Bije zaś ono, jak wiemy, wszystkimi tonami dziejów, wszystkimi odgłosami Ŝycia. IleŜ razy biło jękiem polskich cierpień dziejowych! Ale równieŜ okrzykami radości i zwycięstwa! MoŜna na róŜne sposoby pisać dzieje Polski, zwłaszcza ostatnich stuleci, moŜna je interpretować wedle wielorakiego klucza. Jeśli jednakŜe chcemy dowiedzieć się, jak płyną te dzieje w sercach Polaków, trzeba przyjść tutaj. Trzeba przyłoŜyć ucho do tego
miejsca. Trzeba usłyszeć echo Ŝycia całego narodu w Sercu jego Matki i Królowej! A jeśli bije ono tonem niepokoju, jeśli odzywa się w nim troska i wołanie o nawrócenie,
o umocnienie sumień, o uporządkowanie Ŝycia rodzin, jednostek, środowisk, trzeba przyjąć to wołanie. Rodzi się ono z miłości matczynej, która po swojemu kształtuje dziejowe procesy na polskiej ziemi.
(Częstochowa, 4 czerwca 1979
Homilia w czasie Mszy św. odprawionej pod Szczytem Jasnej Góry)
2. Audycja z dnia 2011-01-22 - sobota - I Pielgrzymka, Częstochowa 04.06.1979r.
10.35-12.29 26.09-27.27 28.25-29.14
VI. Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyŜ Jezusowi
Nie poszedł, poniewaŜ „miał majętności wiele” (por. Mk 10, 22). Pragnienie, aby zachować to wszystko, co miał, przeszkodziło mu. Pragnienie, aŜeby „mieć”, aŜeby „więcej mieć”, przeszkodziło mu w tym, aby „bardziej być”.
Droga bowiem, jaką wskazywał Chrystus, do tego prowadziła: aŜeby „bardziej być”! Zawsze do tego prowadzą wskazania Ewangelii. W kaŜdym bez wyjątku zawodzie czy powołaniu — wezwanie Chrystusa do tego prowadzi.
Wasze powołania i zawody są róŜne. Musicie dobrze rozwaŜyć, w jakim stosunku — na kaŜdej z tych dróg — pozostaje „bardziej być” do „więcej mieć”. Ale nigdy samo „więcej mieć” nie moŜe zwycięŜyć. Bo wtedy człowiek moŜe przegrać rzecz najcenniejszą: swoje człowieczeństwo, swoje sumienie, swoją godność. To wszystko, co stanowi teŜ perspektywę
„Ŝycia wiecznego”.
(Gdańsk, 12 czerwca 1987
Homilia w czasie liturgii słowa skierowana do młodzieŜy zgromadzonej na Westerplatte)
16. Audycja z dnia 2011-02-24 - czwartek - III Pielgrzymka, Gdańsk 12.06.1987r.
26.00-28.10
VII. Weronika ociera twarz Jezusowi
sumienie jest dla kaŜdego człowieka sprawą o zasadniczym znaczeniu. Jest ono naszym wewnętrznym przewodnikiem i jest takŜe sędzią naszych czynów. JakŜe waŜne jest więc, aby nasze sumienia były prawe, aby ich osądy oparte były na prawdzie, aby dobro nazywały dobrem, a zło — złem. Aby — wedle słów Apostoła — umiały „rozpoznać, jaka jest wola BoŜa: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe”
(Skoczów, 22 maja 1995
Homilia w czasie Mszy św. odprawionej na wzgórzu „Kaplicówka”)
28.Audycja z dnia 2011-03-24 - czwartek - V Pielgrzymka, Skoczów 22.05.1995r.
17.25-18.09
VIII. Jezus po raz drugi upada pod krzyŜem
Polska woła dzisiaj nade wszystko o ludzi sumienia! Być człowiekiem sumienia, to znaczy przede wszystkim w kaŜdej sytuacji swojego sumienia słuchać i jego głosu w sobie nie zagłuszać, choć jest on nieraz trudny i wymagający; to znaczy angaŜować się w dobro i pomnaŜać je w sobie i wokół siebie, a takŜe nie godzić się nigdy na zło, w myśl słów św.
Pawła: „Nie daj się zwycięŜyć złu, ale zło dobrem zwycięŜaj!” (Rz 12, 21). Być człowiekiem sumienia, to znaczy wymagać od siebie, podnosić się z własnych upadków, ciągle na nowo się nawracać. Być człowiekiem sumienia, to znaczy angaŜować się w budowanie królestwa BoŜego: królestwa prawdy i Ŝycia, sprawiedliwości, miłości i pokoju, w naszych rodzinach, w społecznościach, w których Ŝyjemy i w całej Ojczyźnie; to znaczy takŜe podejmować odwaŜnie odpowiedzialność za sprawy publiczne; troszczyć się o dobro wspólne, nie zamykać oczu na biedy i potrzeby bliźnich, w duchu ewangelicznej solidarności: „Jeden drugiego brzemiona noście”
(Skoczów, 22 maja 1995
Homilia w czasie Mszy św. odprawionej na wzgórzu „Kaplicówka”)
28.Audycja z dnia 2011-03-24 - czwartek - V Pielgrzymka, Skoczów 22.05.1995r.
18.49-20.53
IX. Jezus pociesza płaczące niewiasty
«Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą» (Mt 5, 8). Słowa te
wprowadzają nas w głębię ewangelicznej prawdy o człowieku. Znajdują Jezusa ci, którzy Go szukają, tak jak szukali Maryja i Józef. To wydarzenie rzuca światło na tę wielką sprawę w Ŝyciu kaŜdego człowieka, jaką jest szukanie Boga. Tak, człowiek rzeczywiście szuka Boga;
szuka Go swoim umysłem, swoim sercem i całą swoją istotą. Mówi święty Augustyn:
«niespokojne jest serce ludzkie, dopóki nie spocznie w Bogu» (por.. Wyznania I, 1, CSEL 33,1). Ten niepokój, to niepokój twórczy. Człowiek szuka Boga, poniewaŜ w Nim, tylko w Nim moŜe znaleźć swoje spełnienie — spełnienie swoich dąŜeń do prawdy, dobra i piękna.
«Nie szukałbyś mnie, gdybyś mnie [juŜ wcześniej nie znalazł]» — tak mówi o Bogu Blaise Pascal (Myśli, rozdz. II, nr 737). Znaczy to, Ŝe Bóg sam uczestniczy w tym szukaniu, Ŝe chce, aby człowiek Go szukał i stwarza w człowieku potrzebne warunki, aŜeby mógł Go znaleźć.
Sam się zresztą do człowieka zbliŜa, sam mu o sobie mówi, pozwala mu poznać Siebie.
Pismo Święte jest wielkim zapisem na temat tego szukania i znajdowania Boga. Ukazuje teŜ wiele wspaniałych postaci szukających Boga i znajdujących Go. Uczy zarazem, jak człowiek winien zbliŜać się do Boga, jakie warunki winien spełnić, aŜeby tego Boga spotkać, poznać Go, i z Nim się zjednoczyć.
(Sandomierz, 12 czerwca 1999
Homilia wygłoszona podczas Mszy św.)
http://www.youtube.com/watch?v=zwTTGTBvRGE - 1.30 –4.18
(Jan Pawel II 2 o czystości serca homilia kazanie waŜne słowa Sandomierz 1999 PapieŜ kremówki)
X. Jezus po raz trzeci upada pod krzyŜem
Drodzy bracia i siostry, bądźcie solidarni z Ŝyciem. Wołanie to kieruję do wszystkich moich rodaków bez względu na przekonania religijne. Do wszystkich ludzi, nikogo nie wyłączając.
Z tego miejsca raz jeszcze powtarzam to, co powiedziałem w październiku ubiegłego roku:
„Naród, który zabija własne dzieci, staje się narodem bez przyszłości”. Wierzcie mi, Ŝe nie było mi łatwo to powiedzieć z myślą o moim narodzie. Bo ja pragnę dla niego przyszłości, wspaniałej przyszłości. Potrzebna jest przeto powszechna mobilizacja sumień i wspólny wysiłek etyczny, aby wprowadzić w czyn wielką strategię obrony Ŝycia. Dzisiaj świat stał się areną bitwy o Ŝycie. Trwa walka między cywilizacją Ŝycia a cywilizacją śmierci.
(Kalisz, 4 czerwca 1997
Homilia w czasie Mszy św. odprawionej przed sanktuarium św. Józefa)
http://www.youtube.com/watch?v=--qVeNbJ-5E 5.00-6.39 XI. Jezus z szat obnaŜony
zło pierworodne, które drzemie w duszy kaŜdego człowieka, a które u podstaw łączy się z odrzuceniem BoŜego ojcostwa — szczególnie często, szczególnie łatwo daje o sobie znać poprzez naruszenie ładu moralnego małŜeństwa i rodziny. Są to dziedziny jakby szczególnie zagroŜone, szczególnie naraŜone. Szczególnie łatwo w tych dziedzinach, gdzie tak wiele
zaleŜy od miłości, od prawdziwej miłości, człowiek ulega egoizmowi i drugich — najbliŜszych! — czyni ofiarą tego egoizmu.
...
by rodzina, polska rodzina, była silna Bogiem.
...
I ja wołam do was, bracia i siostry, byście rozpalali na nowo BoŜy charyzmat małŜonków i rodziców, jaki jest w was przez sakrament małŜeństwa. Tylko w oparciu o łaskę tego sakramentu moŜliwe jest pełne przebaczenie, pojednanie i podjęcie na nowo wspólnej drogi.
Przez nią odnawia się i oŜywia ludzka miłość oraz toŜsamość i prawdziwość ludzkich przyrzeczeń. Charyzmat sakramentu małŜeństwa to równieŜ charyzmat, łaska i dar Ŝycia.
(Kielce, 3 czerwca 1991
Homilia w czasie Mszy św. odprawionej na lotnisku w Masłowie)
19. Audycja z dnia 2011-03-03 - czwartek - IV Pielgrzymka, Kielce 03.06.1991r. i Radom 04.06.1991r.
16.37-17.36;
20.59-21.06;
21.49-22.48
XII. Jezus do krzyŜa przybity
Nowa ewangelizacja potrzebuje prawdziwych świadków wiary. Ludzi zakorzenionych w krzyŜu Chrystusa i gotowych dla niego ponosić ofiary. Prawdziwe bowiem świadectwo o Ŝyciodajnej mocy krzyŜa daje ten, kto w jego imię pokonuje w sobie grzech, egoizm i wszelkie zło, i pragnie naśladować miłość Chrystusa do końca.
Trzeba, aby tak jak w przeszłości, krzyŜ był nadal obecny w naszym Ŝyciu jako wyraźny drogowskaz w działaniu i światło rozjaśniające całe nasze Ŝycie. Niech krzyŜ, który swoimi ramionami łączy niebo z ziemią i ludzi między sobą, rozrasta się na naszej ziemi w wielkie drzewo przynoszące owoce zbawienia. Niech rodzi nowych i odwaŜnych głosicieli [i wyznawców kochających Kościół] i za niego odpowiedzialnych, prawdziwych heroldów wiary, nowych ludzi plemię, które rozpali pochodnię wiary i wniesie ją płonącą w progi trzeciego tysiąclecia.
KrzyŜu Chrystusa, bądźŜe pochwalony, Na wieczne czasy, bądźŜe pozdrowiony, Z Ciebie moc płynie i męstwo,
W Tobie jest nasze zwycięstwo!
(śpiewa Ojciec Św.)
(Siedlce, 10 czerwca 1999
Homilia wygłoszona podczas Mszy św.)
http://www.youtube.com/watch?v=CIMY6L4Spgs 1:22:54-1:25:26 XIII. Jezus umiera na krzyŜu
1. „To jest zwycięstwo nasze — wiara nasza” (por. 1 J 5, 4).
Te słowa z Listu św. Jana przychodzą mi na myśl i cisną się do serca, gdy staję wraz z wami na tym miejscu, na którym dokonało się szczególne zwycięstwo człowieka przez wiarę. Przez wiarę, która rodzi miłość Boga i bliźnich: jedną miłość, miłość „największą” — taką, która gotowa jest „Ŝycie połoŜyć za brata swego” (por. J 15, 13; 10, 11). A więc zwycięstwo przez
miłość, która oŜywia wiarę aŜ do granic ostatecznego świadectwa.
(Oświęcim-Brzezinka, 7 czerwca 1979
Homilia w czasie Mszy św. odprawionej na terenie byłego obozu koncentracyjnego)
http://www.youtube.com/watch?v=5yICBKLPHsQ 0.00-1.19 XIV. Jezus z krzyŜa zdjęty
4. «Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was (...) z mego powodu»
(Mt 5, 11).
Chrystus nie obiecuje łatwego Ŝycia tym, którzy Go naśladują. Zapowiada raczej, Ŝe idąc za Ewangelią, będą musieli stać się znakiem sprzeciwu. JeŜeli On sam cierpiał prześladowanie, to stanie się ono udziałem równieŜ Jego uczniów.
...
To niezłomne trwanie przy Chrystusie i Jego Ewangelii, owa gotowość ponoszenia «cierpień dla sprawiedliwości» jest niejednokrotnie aktem heroizmu i moŜe przybrać formy
prawdziwego męczeństwa, dokonującego się w Ŝyciu człowieka kaŜdego dnia i kaŜdej chwili, kropla po kropli, aŜ do całkowitego «wykonało się».
(Bydgoszcz, 7 czerwca 1999
Homilia wygłoszona w czasie Mszy św.)
http://www.youtube.com/watch?v=HokvFOFLfIw 2.52.08-2.53.33
XV. Jezus do grobu złoŜony
Przyklęknąłem przy tym grobie, wspólnie z Księdzem Prymasem, aby oddać cześć kaŜdemu ziarnu, które — padając w ziemię i obumierając w niej, przynosi owoc. Czy to będzie ziarno krwi Ŝołnierskiej przelanej na polu bitwy, czy ofiara męczeńska w obozach i więzieniach. Czy to będzie ziarno cięŜkiej, codziennej pracy w pocie czoła na roli, przy warsztacie, w kopalni, w hutach i fabrykach. Czy to będzie ziarno miłości rodzicielskiej, która nie cofa się przed daniem Ŝycia nowemu człowiekowi i podejmuje cały trud wychowawczy. Czy to będzie ziarno pracy twórczej w uczelniach, instytutach, bibliotekach, na warsztatach narodowej kultury. Czy to będzie ziarno modlitwy i posługi przy chorych, cierpiących, opuszczonych.
Czy to będzie ziarno samego cierpienia na łoŜach szpitalnych, w klinikach, sanatoriach, po domach: „wszystko, co Polskę stanowi”.
...
To wszystko w tej Eucharystii ogarniam myślą i sercem i włączam w tę jedną jedyną Najświętszą Ofiarę Chrystusa na placu Zwycięstwa.
I wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja: Jan Paweł II papieŜ, wołam z całej głębi tego tysiąclecia, wołam w przeddzień święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi:
Niech zstąpi Duch Twój!
Niech zstąpi Duch Twój!
I odnowi oblicze ziemi.
Tej Ziemi!
Amen.
(Warszawa, 2 czerwca 1979
Homilia w czasie Mszy św. odprawionej na placu Zwycięstwa)
1. Audycja z dnia 2011-01-20 - czwartek - I Pielgrzymka, Warszawa 02 i 03.06.1979r.
34.16-36.00;
37.53-39.36
XVI. Zmartwychwstanie
Tyś jest Chrystus, Syn Boga Ŝywego. Tyś jest Chrystus — ukrzyŜowany i zmartwychwstały:
Chrystus Jezus, kamień węgielny, w którym rośnie „zespalana cała budowla (...) na świętą w Panu świątynię” (Ef 2, 21). Rośnie budowla dziejów zbawienia na fundamencie apostołów i proroków. W tej budowli jesteśmy wszyscy„współobywatelami świętych i domownikami Boga” (Ef 2, 19).
Tak. Bóg jest z nami. Wypełnia przestrzeń wewnętrzną naszych dusz. Przenika je swoim Ŝyciem, które sięga poza granice ziemskiej śmierci. Bóg nieogarniony, Bóg, w którym
„Ŝyjemy, poruszamy się i jesteśmy” (Dz 17, 28). Ten Bóg pozwala się ogarnąć tej budowli, której kamieniem węgielnym jest Chrystus — Syn współistotny Ojcu.
Czy nie wiecie, Ŝe „Ojciec jest we Mnie, a Ja w Ojcu”? (J 10, 38). Czy nie wiecie, Ŝe Ojciec jest we Mnie, a Ja w was?
Jezus Chrystus, Syn Boga Ŝywego, zbudował tę świątynię, która nas wszystkich ogarnia i przerasta zarazem. Zbudował ją, stając się człowiekiem, Synem Maryi Dziewicy. Zbudował ją, składając siebie w krzyŜowej ofierze na odkupienie świata. Ofiara Jego stale się wypełnia w świątyni Boga Ŝywego — a jest to ofiara, która daje Ŝycie w Duchu Świętym. Jest to ofiara, w której to nowe Ŝycie trwa w mocy Chrystusowego zmartwychwstania. Trwa i stale się odnawia z pokolenia na pokolenie.
3. I wy takŜe, drodzy bracia i siostry, wznosicie się w tym wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.
(Wadowice, 14 sierpnia 1991
Homilia w czasie Mszy św. odprawionej w kościele św. Piotra)
27. Audycja z dnia 2011-03-21 - poniedziałek - IV Pielgrzymka, Wadowice 14.08.1991r. 23.05-26.35
