Informacje i zawiadomienia INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

(1)

PL

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

C 138

Wydanie polskie

Informacje i zawiadomienia

Rocznik 65

28 marca 2022

Spis treści

IV Informacje

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

2022/C 138/01 Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej . . . 1

Trybunał Sprawiedliwości

2022/C 138/02 Decyzja Trybunału Sprawiedliwości z dnia 1 lutego 2022 r. w sprawie świąt urzędowych i wakacji sądowych . . . 2

Sąd

2022/C 138/03 Decyzja Sądu z dnia 9 lutego 2022 r. w sprawie wakacji sądowych . . . 3

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Trybunał Sprawiedliwości

2022/C 138/04 Sprawa C-191/21: Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 10 lutego 2022 r. – (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative d'appel de Lyon – Francja) – Ministre de l’Économie, des Finances et de la Relance/Les Anges d’Eux SARL, Echo 5 SARL, Cletimmo SAS [Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Artykuł 392 – System opodatkowania marży – Zakres stosowania – Dostawy budynków i terenów budowlanych zakupionych w celu odsprzedaży – Podatnik, który nie miał prawa do odliczenia przy nabyciu nieruchomości – Odsprzedaż podlegająca VAT – Pojęcie „terenów budowlanych”] . . . 4

(2)

Administrativa – CAAD) – Portugalia) – Vapo Atlantic SA/Autoridade Tributária e Aduaneira [Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Podatek akcyzowy – Dyrektywa 2008/118/WE – Artykuł 1 ust. 2 – Opodatkowanie, dla szczególnych celów, innymi podatkami pośrednimi – „Szczególne cele” – Pojęcie – Finansowanie przedsiębiorstwa publicznego posiadającego koncesję na zarządzanie siecią dróg krajowych – Cele polegające na obniżeniu szkodowości i wspieraniu równowagi środowiskowej – Cel czysto budżetowy – Odmowa zwrotu podatku oparta na bezpodstawnym wzbogaceniu – Przesłanki] . . . 5 2022/C 138/06 Sprawa C-745/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank

den Haag, zittingsplaats Zwolle (Niderlandy) w dniu 2 grudnia 2021 r. – L.G./Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid . . . 5 2022/C 138/07 Sprawa C-760/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez

Verwaltungsgericht Wien (Austria) w dniu 10 grudnia 2021 r. – Kwizda Pharma GmbH . . . 6 2022/C 138/08 Sprawa C-765/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale

ordinario di Padova (Włochy) w dniu 13 grudnia 2021 r. – D.M./Azienda Ospedale-Università di Padova . . . 8 2022/C 138/09 Sprawa C-768/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez

Verwaltungsgericht Wiesbaden (Niemcy) w dniu 14 grudnia 2021 r. – TR/Land Hessen . . . 9 2022/C 138/10 Sprawa C-770/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez

Administratiwen syd Sofija-grad (Bułgaria) w dniu 13 grudnia 2021 r. – OGL-Food Trade Lebensmittelvertrieb GmbH/Direktor na Teritoriałna direkcija „Mitnica Płowdiw” przy Agencija

„Mitnici” . . . 10 2022/C 138/11 Sprawa C-773/21 P: Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 6 października 2021 r.

w sprawie T-43/20, AV i AW/Parlament, wniesione w dniu 9 grudnia 2021 r. przez AV, AW . . . 12 2022/C 138/12 Sprawa C-776/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht

Düsseldorf (Niemcy) w dniu 15 grudnia 2021 r. – EV/Alltours Flugreisen GmbH . . . 13 2022/C 138/13 Sprawa C-797/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofijski

rajonen syd (Bułgaria) w dniu 15 grudnia 2021 r. – J.JA./K.P. . . 13 2022/C 138/14 Sprawa C-805/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Specializiran

nakazatelen syd (Bułgaria) w dniu 20 grudnia 2021 r. – postępowanie karne przeciwko ZhU i RD . 14 2022/C 138/15 Sprawa C-806/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad

der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 21 grudnia 2021 r. – postępowanie karne przeciwko TF . . . . 14 2022/C 138/16 Sprawa C-809/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez

Noord-Holland, zittingsplaats Haarlem (Niderlandy) w dniu 21 grudnia 2021 r. – Nokia Solutions and Networks Oy/Inspecteur van de Belastingdienst/Douane, kantoor Eindhoven . . . 15 2022/C 138/17 Sprawa C-820/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez

Administratiwen syd Sofija-grad (Bułgaria) w dniu 28 grudnia 2021 r. – Vinal AD/Direktor na Agencija „Mitnici” . . . 15 2022/C 138/18 Sprawa C-829/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hessischen

Verwaltungsgerichtshofs (Niemcy) w dniu 24 grudnia 2021 r. – TE, RU, reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego TE/ Stadt Frankfurt am Main . . . 16 2022/C 138/19 Sprawa C-833/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia

Nacional (Hiszpania) w dniu 31 grudnia 2021 r. Endesa Generación S.A.U/Tribunal Económico Administrativo Central . . . 17 2022/C 138/20 Sprawa C-16/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez

Oberlandesgericht Graz (Austria) w dniu 6 stycznia 2022 r. – Staatsanwaltschaft Graz/MS . . . 17

(3)

Teritoriałno podelenie na Nacionałnija osiguritelen institut – Wielkie Tyrnowo . . . 18

2022/C 138/22 Sprawa C-33/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshofs (Austria) w dniu 14 stycznia 2022 r. – Österreichische Datenschutzbehörde 19 2022/C 138/23 Sprawa C-75/22: Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2022 r. – Komisja Europejska/Republika Czeska 19 2022/C 138/24 Sprawa C-82/22 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 1 grudnia 2021 r. w sprawie T- 230/21, Jalkh/Parlament, wniesione w dniu 7 lutego 2022 r. przez Jeana-François Jalkha. 21 Sąd 2022/C 138/25 Sprawa T-13/22: Skarga wniesiona w dniu 3 stycznia 2022 r. – Alexandra Loutsou/EUIPO (POLIS LOUTRON) . . . 22

2022/C 138/26 Sprawa T-24/22: Skarga wniesiona w dniu 14 stycznia 2022 r. – Bensoussan/EUIPO – Lulu’s Fashion Lounge (LOULOU STUDIO) . . . 23

2022/C 138/27 Sprawa T-36/22: Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2022 r. – Romedor Pharma/EUIPO – Perfect Care Distribution (PERFECT FARMA CERVIRON) . . . 23

2022/C 138/28 Sprawa T-37/22: Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2022 r. – Romedor Pharma/EUIPO – Perfect Care Distribution (Cerviron) . . . 24

2022/C 138/29 Sprawa T-38/22: Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2022 r. – Romedor Pharma/EUIPO – Perfect Care Distribution (CERVIRON Perfect Care) . . . 25

2022/C 138/30 Sprawa T-39/22: Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2022 r. – OA/Parlament . . . 25

2022/C 138/31 Sprawa T-49/22: Skarga wniesiona w dniu 27 stycznia 2022 r. – Rumunia/Komisja . . . 26

2022/C 138/32 Sprawa T-58/22: Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2022 r. – Labaš/EUIPO (FRESH) . . . 28

2022/C 138/33 Sprawa T-67/22: Skarga wniesiona w dniu 1 lutego 2022 r. – Guma Holdings v EUIPO – X-Trade Brokers Dom Maklerski (XTRADE) . . . 28

2022/C 138/34 Sprawa T-70/22: Skarga wniesiona w dniu 3 lutego 2022 r. – Novasol/ECHA . . . 29

2022/C 138/35 Sprawa T-74/22: Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2022 r. – Siemens/Parlament . . . 30

2022/C 138/36 Sprawa T-77/22: Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2022 r. – Asesores Comunitarios/Komisja . . . . 31

2022/C 138/37 Sprawa T-80/22: Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2022 r. – OF/Komisja . . . 32

(4)

(5)

IV

(Informacje)

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI UNII EUROPEJSKIEJ

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2022/C 138/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 128 z 21.3.2022 Wcześniejsze publikacje Dz.U. C 119 z 14.3.2022 Dz.U. C 109 z 7.3.2022 Dz.U. C 95 z 28.2.2022 Dz.U. C 84 z 21.2.2022 Dz.U. C 73 z 14.2.2022 Dz.U. C 64 z 7.2.2022

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

(6)

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI

DECYZJA TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI z dnia 1 lutego 2022 r.

w sprawie świąt urzędowych i wakacji sądowych (2022/C 138/02)

TRYBUNAŁ,

uwzględniając art. 24 § 2, 4 i 6 regulaminu postępowania,

zważywszy, że na podstawie tego przepisu należy określić wykaz świąt urzędowych oraz terminy wakacji sądowych, PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Ustanawia się następujący wykaz świąt urzędowych w rozumieniu art. 24 § 4 i 6 regulaminu postępowania:

— Nowy Rok,

— drugi dzień Wielkanocy,

— 1 maja,

— 9 maja,

— Wniebowstąpienie Pańskie,

— drugi dzień Zielonych Świątek,

— 23 czerwca,

— 15 sierpnia,

— 1 listopada,

— 25 grudnia,

— 26 grudnia.

Artykuł 2

Na okres od 1 listopada 2022 r. do 31 października 2023 r. ustala się następujące terminy wakacji sądowych w rozumieniu art. 24 § 2 i 6 regulaminu postępowania:

— Boże Narodzenie 2022: od poniedziałku 19 grudnia 2022 r. do niedzieli 8 stycznia 2023 r. włącznie,

— Wielkanoc 2023: od poniedziałku 3 kwietnia 2023 r. do niedzieli 16 kwietnia 2023 r. włącznie,

— Wakacje letnie 2023: od soboty 16 lipca 2023 r. do czwartku 31 sierpnia 2023 r. włącznie.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 1 lutego 2022 r.

Sekretarz A. CALOT ESCOBAR

Prezes K. LENAERTS

(7)

SĄD

DECYZJA SĄDU z dnia 9 lutego 2022 r.

w sprawie wakacji sądowych (2022/C 138/03)

SĄD,

uwzględniając art. 41 § 2 regulaminu postępowania, PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Na rok sądowy rozpoczynający się w dniu 1 września 2022 r. ustanawia się następujące terminy wakacji sądowych w rozumieniu art. 41 § 2 i 6 regulaminu postępowania:

— Boże Narodzenie 2022: od poniedziałku 19 grudnia 2022 r. do niedzieli 8 stycznia 2023 r. włącznie,

— Wielkanoc 2023: od poniedziałku 3 kwietnia 2023 r. do niedzieli 16 kwietnia 2023 r. włącznie,

— wakacje letnie 2023: od niedzieli 16 lipca 2023 r. do czwartku, 31 sierpnia 2023 r. włącznie.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 8 marca 2022 r.

Sekretarz E. COULON

Przewodniczący M. VAN DER WOUDE

(8)

V

(Ogłoszenia)

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 10 lutego 2022 r. – (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative d'appel de Lyon – Francja) – Ministre de

l’Économie, des Finances et de la Relance/Les Anges d’Eux SARL, Echo 5 SARL, Cletimmo SAS (Sprawa C-191/21) (¹)

[Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Artykuł 392 – System opodatkowania

marży – Zakres stosowania – Dostawy budynków i terenów budowlanych zakupionych w celu odsprzedaży – Podatnik, który nie miał prawa do odliczenia przy nabyciu nieruchomości – Odsprzedaż

podlegająca VAT – Pojęcie „terenów budowlanych”]

(2022/C 138/04) Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour administrative d'appel de Lyon

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ministre de l’Économie, des Finances et de la Relance

Strona pozwana: Les Anges d’Eux SARL, Echo 5 SARL, Cletimmo SAS

Sentencja

Artykuł 392 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że wyklucza on stosowanie systemu opodatkowania marży do transakcji dostaw terenów budowlanych, jeżeli tereny nabyte jako zabudowane stały się w okresie od chwili ich nabycia do chwili ich odsprzedaży przez podatnika terenami budowlanymi, lecz nie wyklucza on stosowania tego systemu do transakcji dostaw terenów budowlanych, jeżeli w okresie pomiędzy chwilą ich nabycia a chwilą ich odsprzedaży przez podatnika charakter tych terenów uległ zmianie, takiej jak podział na działki.

(¹) Data wpływu: 25/03/2021.

(9)

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 7 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD) – Portugalia) – Vapo Atlantic SA/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-460/21) (¹)

[Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Podatek akcyzowy – Dyrektywa 2008/118/WE – Artykuł 1 ust. 2 – Opodatkowanie, dla szczególnych celów, innymi podatkami pośrednimi – „Szczególne cele” – Pojęcie – Finansowanie przedsiębiorstwa publicznego posiadającego koncesję na zarządzanie siecią dróg krajowych – Cele polegające na obniżeniu szkodowości i wspieraniu równowagi środowiskowej – Cel czysto budżetowy – Odmowa zwrotu podatku oparta na bezpodstawnym

wzbogaceniu – Przesłanki]

(2022/C 138/05) Język postępowania: portugalski

Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD)

Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: Vapo Atlantic SA

Druga strona postępowania: Autoridade Tributária e Aduaneira

Sentencja

Postanowieniem z dnia 7 lutego 2022 r. Trybunał (ósma izba) orzeka, że:

1) Artykuł 1 ust. 2 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG, należy interpretować w ten sposób, że opłata, z której wpływy przeznaczone są w sposób ogólny na finansowanie przedsiębiorstwa publicznego posiadającego koncesję na zarządzanie siecią dróg krajowych i której struktura nie wskazuje w żaden sposób na zamiar zniechęcania do używania paliw wykorzystywanych najczęściej w transporcie drogowym, nie służy „szczególnym celom” w rozumieniu tego przepisu.

2) Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie temu, by organy krajowe mogły uzasadnić odmowę zwrotu opłaty pośredniej sprzecznej z dyrektywą 2008/118, przyjmując domniemanie przerzucenia tej opłaty na osoby trzecie, a tym samym bezpodstawnego wzbogacenia podatnika.

(¹) Data złożenia skargi: 26/07/2021.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank den Haag, zittingsplaats Zwolle (Niderlandy) w dniu 2 grudnia 2021 r. – L.G./Staatssecretaris van Justitie en

Veiligheid (Sprawa C-745/21)

(2022/C 138/06) Język postępowania: niderlandzki

Rechtbank den Haag, zittingsplaats Zwolle

Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: L.G.

Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

(10)

Pytania prejudycjalne

1. Czy prawo Unii stoi na przeszkodzie temu, aby w ramach określania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu, dobru dziecka, z którym wnioskodawczyni była w ciąży w momencie złożenia tego wniosku, było na mocy przepisu prawa krajowego przyznawane samodzielne znaczenie?

2. a. Czy art. 16 ust. 1 rozporządzenia dublińskiego (¹) stoi na przeszkodzie temu, aby przepis ten znalazł zastosowanie w sytuacji, gdy chodzi o małżonka wnioskodawcy przebywającego legalnie w państwie członkowskim, do którego skierowano wniosek?

b. Jeżeli nie, to czy ciąża skarżącej powoduje, że jest ona uważana za uzależnioną – w rozumieniu tego przepisu – od pomocy swojego małżonka, z którym jest w ciąży?

3. Jeżeli prawo Unii nie stoi na przeszkodzie temu, aby w ramach określania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu, dobru nienarodzonego dziecka na mocy przepisu prawa krajowego przyznane było samodzielne znaczenie, to czy art. 16 ust. 1 rozporządzenia dublińskiego może mieć zastosowanie do relacji pomiędzy nienarodzonym dzieckiem, a przebywającym legalnie w państwie członkowskim, do którego skierowano wniosek, ojcem tego nienarodzonego dziecka?

(¹) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, Dz.U. 2013, L 180, s. 31.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Wien (Austria) w dniu 10 grudnia 2021 r. – Kwizda Pharma GmbH

(Sprawa C-760/21) (2022/C 138/07) Język postępowania: niemiecki

Verwaltungsgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: Kwizda Pharma GmbH Pozwany organ: Landeshauptmann von Wien

Verwaltungsgericht Wien w celu wykładni rozporządzenia (UE) nr 609/2013 (¹) i dyrektywy 2002/46/WE (²) kieruje do Trybunału następujące pytania:

1a) Czy dany produkt, aby został zaklasyfikowany jako żywność specjalnego przeznaczenia medycznego, musi wykazywać w udowodniony sposób zdolność do osiągania deklarowanych rezultatów specyficznych dla choroby lub dolegliwości wyłącznie w ramach dietetycznego odżywiania wskazanego dla zdrowia ze względu na tą chorobę lub dolegliwość w odniesieniu do wymagań związanych z tą dolegliwością lub chorobą dotyczących przyjmowania środków spożywczych?

1b) Czy w tym kontekście można uznać, że dietetyczne odżywianie ma miejsce tylko wtedy, gdy dana osoba zmienia sposób odżywiania się w taki sposób, że przyjmowane są inne lub dodatkowe składniki odżywcze, które organizm przyswaja przez trawienie?

1c) Czy dla zaklasyfikowania jako żywność specjalnego przeznaczenia medycznego dodatkowo konieczne jest również, aby dolegliwość lub choroba, ze względu na którą produkt jest przeznaczony, wymagała dietetycznego odżywiania w ten sposób, aby pacjent przyjmował zawarte w produkcie składniki odżywcze, które nie mogą być przyjmowane w drodze normalnej diety?

1d) Czy żywność specjalnego przeznaczenia medycznego powinna spełniać swoje działanie lecznicze jedynie poprzez to, że zawiera wszystkie lub niektóre z tych składników odżywczych, których nie można przyjmować w drodze normalnej diety, ale które są konieczne lub wymagane do utrzymania przez pacjenta funkcji życiowych?

(11)

W wypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej: jakiego rodzaju muszą być składniki danego produktu, aby spełniał on wymogi żywności specjalnego przeznaczenia medycznego?

2a) Czy zaklasyfikowanie danego produktu jako suplementu żywnościowego wyklucza możliwość zaklasyfikowania tego produktu również jako żywności specjalnego przeznaczenia medycznego?

2b) W wypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej: według jakich kryteriów należy ustalić, że określony suplement żywnościowy nie może być zaklasyfikowany jako żywność specjalnego przeznaczenia medycznego?

2c) Czy „dietetyczne odżywianie” w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013 może wyczerpywać się również przez stosowanie „suplementów żywnościowych”, o których mowa w dyrektywie 2002/46/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych?

2d) Czy dana żywność staje się żywnością specjalnego przeznaczenia medycznego już wtedy, gdy zawiera składniki odżywcze, które można również przyjmować w drodze spożywania suplementów żywnościowych lub innych środków spożywczych, których skład nie jest jednak przygotowany specjalnie ze względu na daną chorobę lub daną dolegliwość?

3) Według jakich kryteriów należy odróżnić produkt leczniczy od żywności specjalnego przeznaczenia medycznego lub odgraniczyć je od siebie?

4) Czy wymóg w art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013, zgodnie z którym składniki istotne dla zaklasyfikowania jako żywność specjalnego przeznaczenia medycznego muszą rozwijać swoje działanie w ramach dietetycznego odżywiania, które nie może zostać osiągnięte przez zmianę normalnej diety, należy interpretować w ten sposób, że pacjent, ze względu na którego chorobę lub dolegliwość jest wprowadzana do obrotu żywność specjalnego przeznaczenia medycznego, nie jest w stanie pokryć w sposób wystarczający własnych wymagań żywieniowych poprzez przyjmowanie ogólnie dostępnej żywności?

5a) Czy sformułowanie „w przypadku których dietetyczne odżywianie nie może zostać osiągnięte jedynie przez zmianę normalnej diety” w art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013 jest względne, jeżeli należy uznać, że wymóg ten jest spełniony również wtedy, gdy przyjmowanie składników odżywczych wymagane ze względu na daną chorobę lub daną dolegliwość można osiągnąć poprzez ogólnie dostępną żywność (w szczególności suplementów żywnościowych) jedynie ze szczególnym trudem?

5b) W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, według jakich kryteriów należy ustalić, że trud związany z przyjmowaniem ogólnie dostępnej żywności spełnia wymóg polegający na tym, że „dietetyczne odżywianie nie może zostać osiągnięte jedynie przez zmianę normalnej diety”, określony w art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013? Czy spełnienie tej przesłanki można uznać już wtedy, gdyby pacjent był zobowiązany do spożywania oddzielnie kilku ogólnie dostępnych suplementów żywnościowych?

6a) Co należy rozumieć pod pojęciem składnika odżywczego w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013?

6b) Według jakich kryteriów należy ustalić, czy określony składnik produktu powinien zostać zaklasyfikowany jako składnik odżywczy w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013?

7a) Czy zawarty w art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013 wymóg „stosowan[ia] pod nadzorem lekarza” jest spełniony już wtedy, gdy produkt ten jest sprzedawany w aptece bez konieczności wystawienia wcześniejszej recepty lekarskiej?

7b) Według jakich kryteriów należy ustalić, czy w odniesieniu do określonego produktu jest spełniony wymóg stosowania pod nadzorem lekarza w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013?

7c) Jaka jest konsekwencja ewentualnej okoliczności, że rzeczony wymóg stosowania pod nadzorem lekarza w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013 nie jest spełniony w konkretnym przypadku lub nawet ogólnie?

8a) Czy należy uznać, że chodzi o żywność specjalnego przeznaczenia medycznego tylko wtedy, gdy NIE może ona być stosowana pod nadzorem lekarza?

(12)

8b) W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, według jakich kryteriów należy ustalić, czy żywność może być stosowana również bez nadzoru lekarza?

(¹) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 609/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie żywności przeznaczonej dla niemowląt i małych dzieci oraz żywności specjalnego przeznaczenia medycznego i środków spożywczych zastępujących całodzienną dietę, do kontroli masy ciała oraz uchylające dyrektywę Rady 92/52/EWG, dyrektywy Komisji 96/8/WE, 1999/21/WE, 2006/125/WE i 2006/141/WE, dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/39/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 41/2009 i (WE) nr 953/2009 (Dz.U. 2013, L 181, s. 35).

(²) Dyrektywa 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych (Dz.U. 2002, L 183, s. 51).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale ordinario di Padova (Włochy) w dniu 13 grudnia 2021 r. – D.M./Azienda Ospedale-Università di Padova

(Sprawa C-765/21) (2022/C 138/08) Język postępowania: włoski

Tribunale ordinario di Padova

Strony w postępowaniu głównym Strona powodowa: D.M.

Strona pozwana: Azienda Ospedale-Università di Padova

1) Czy warunkowe pozwolenia wydane przez Komisję na podstawie pozytywnej opinii EMA, dotyczące szczepionek znajdujących się obecnie na rynku, można uznać za nadal ważne zgodnie z art. 4 rozporządzenia nr 507/2006 (¹) w świetle faktu, że w kilku państwach członkowskich [np. we Włoszech – zatwierdzenie przez AIFA (Agenzia Italiana del Farmaco – włoską agencję leków) protokołu leczenia z użyciem przeciwciał monoklonalnych lub przeciw- wirusowych] zostały zatwierdzone alternatywne metody leczenia COVID SARS 2, które są skuteczne i zdaniem strony powodowej mniej niebezpieczne dla zdrowia i to również w świetle art. 3 i 35 karty nicejskiej?

2) Czy w przypadku pracowników służby zdrowia, względem których prawo państwa członkowskiego nałożyło obowiązek szczepienia, szczepionki zatwierdzone przez Komisję w formie warunkowej na mocy i do celów rozporządzenia nr 507/2006 mogą być stosowane do celów obowiązkowych szczepień, nawet jeśli wspomniani pracownicy byli już zakażeni i w związku z tym uzyskali już naturalną odporność, a więc mogą wystąpić o zastosowanie względem nich odstępstwa od obowiązku?

3) Czy w przypadku pracowników służby zdrowia, względem których prawo państwa członkowskiego nałożyło obowiązek szczepienia, szczepionki zatwierdzone przez Komisję warunkowo na mocy i do celów rozporządzenia nr 507/2006 mogą być stosowane do celów obowiązkowych szczepień bez zastosowania jakiejkolwiek procedury ostrożnościowej, czy też ze względu na warunkowość pozwolenia pracownicy ci mogą sprzeciwić się zaszczepieniu, przynajmniej dopóki właściwy organ służby zdrowia konkretnie i z uzasadnioną pewnością nie wykluczy, po pierwsze, że nie ma przeciwwskazań w tym sensie, po drugie zaś, że wynikające z tego korzyści przewyższają te pochodzące z innych dostępnych obecnie leków? Czy w takim wypadku właściwe organy służby zdrowia muszą postępować zgodnie z art. 41 karty nicejskiej?

4) Czy w przypadku szczepionki zatwierdzonej przez Komisję w formie warunkowej jakiekolwiek niepoddanie się jej przez personel medyczny służby zdrowia, względem którego prawo państwa nakłada obowiązek szczepienia, może automatycznie prowadzić do zawieszenia w miejscu pracy bez wynagrodzenia, czy też należy przewidzieć stopniowalność sankcji zgodnie z podstawową zasadą proporcjonalności?

5) Czy w przypadku gdy prawo krajowe dopuszcza formy „dépeçage”, weryfikacja możliwości wykorzystania pracownika w alternatywnej formie musi nastąpić z poszanowaniem zasady kontradyktoryjności na podstawie i dla celów art. 41 karty nicejskiej, z wynikającym z tego prawem do odszkodowania, w przypadku gdyby weryfikacji takiej nie przeprowadzono?

(13)

6) Czy w świetle rozporządzenia nr 953/21 (²), które zakazuje wszelkiej dyskryminacji między osobami, które przyjęły szczepionkę, a osobami, które nie chciały lub nie mogły jej przyjąć z powodów medycznych, zgodne z prawem jest uregulowanie prawa krajowego, takie jak wynikające z art. 4 ust. 11 decreto-legge nr 44/2021, który zezwala pracownikom służby zdrowia zwolnionym z obowiązku szczepienia na wykonywanie swoich czynności w kontakcie z pacjentem, aczkolwiek przestrzegając środków bezpieczeństwa nałożonych przez obowiązujące prawo, podczas gdy pracownik służby zdrowia, który podobnie jak strona powodowa – jako naturalnie odporny w następstwie zakażenia – nie chce poddać się szczepieniu bez wnikliwych badań lekarskich, zostaje automatycznie zawieszony we wszelkich czynnościach zawodowych bez prawa do wynagrodzenia?

7) Czy uregulowanie państwa członkowskiego, które zobowiązuje wszystkich pracowników służby zdrowia do szczepionki przeciwko Covid – warunkowo zatwierdzonej przez Komisję – nawet jeśli pochodzą z innego państwa członkowskiego i przebywają we Włoszech w celu wykonywania prawa do swobodnego świadczenia usług i swobody przedsiębiorczości, jest zgodne z rozporządzeniem UE 2021/953 oraz z zawartymi w nim zasadami proporcjonalności i niedyskryminacji?

(¹) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 507/2006 z dnia 29 marca 2006 r. w sprawie warunkowego dopuszczenia do obrotu produktów leczniczych stosowanych u ludzi wchodzących w zakres rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. 2006, L 92, s. 6).

(²) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 z dnia 14 czerwca 2021 r. w sprawie ram wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 (unijne cyfrowe zaświadczenie COVID) w celu ułatwienia swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-1 (Dz.U. 2021, L 211, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Wiesbaden (Niemcy) w dniu 14 grudnia 2021 r. – TR/Land Hessen

Verwaltungsgericht Wiesbaden

Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: TR

Strona przeciwna: Land Hessen

Czy art. 57 ust. 1 lit. a) i f) i art. 58 ust. 2 lit. a)–j) w związku z art. 77 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/679 (¹) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku stwierdzenia przez organ nadzorczy, iż przetwarzanie danych narusza prawa osoby, której dane dotyczą, organ ten jest zawsze zobowiązany do interwencji zgodnie z art. 58 ust. 2 tego rozporządzenia?

(¹) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. 2016, L 119, s. 1)

(14)

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija-grad (Bułgaria) w dniu 13 grudnia 2021 r. – OGL-Food Trade Lebensmittelvertrieb

GmbH/Direktor na Teritoriałna direkcija „Mitnica Płowdiw” przy Agencija „Mitnici”

(Sprawa C-770/21) (2022/C 138/10) Język postępowania: bułgarski

Administratiwen syd Sofija-grad

Strona skarżąca: OGL-Food Trade Lebensmittelvertrieb GmbH

Strona przeciwna: Direktor na Teritoriałna direkcija „Mitnica Płowdiw” przy Agencija „Mitnici”

1. Czy należy przyjąć, mając na względzie art. 70 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (¹) z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny w związku z art. 75 ust. 5 akapit pierwszy i art. 75 ust. 6 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2017/891 (²) z dnia 13 marca 2017 r.

uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw, uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do kar, które mają być stosowane w tych sektorach, a także zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011, że dla oceny spełnienia przesłanki określonej w art. 70 ust. 3 lit. d) wspomnianego kodeksu – by „kupujący i sprzedający nie [byli] ze sobą powiązani” w związku ze stosowaniem wartości transakcyjnej produktów dla celów celnych w ramach konkretnej deklaracji celnej dotyczącej importu warzyw – istotne są:

— dane dotyczące wzajemnych relacji między stronami w ramach importu produktów i sprzedaży tych produktów na pierwszym poziomie handlowym w Unii Europejskiej – w odniesieniu do trwałych i powtarzających się dostaw produktów tego samego rodzaju, o znacznej ilości i wartości – które wyłączają wniosek o przypadkowości wzajemnych relacji w ramach konkretnego importu stanowiącego przedmiot oceny;

— dane dotyczące faktur wystawionych w odniesieniu do dostaw, zapłaty ceny, zaksięgowania faktur w księgowości i w dziennikach VAT importera, odpowiednio, wykonania prawa do odliczenia w ramach konkretnego importu;

— deklarowana wartość transakcyjna w ramach konkretnego importu stanowiącego przedmiot oceny, która jest znacznie wyższa w porównaniu ze standardową wartością w przywozie tego produktu określoną przez Komisję dla celów stosowania ceł importowych w sektorze warzyw, a równocześnie ten sam produkt został sprzedany ze stratą w Unii Europejskiej;

— okoliczność, że importer nie przedstawił umowy handlowej w odniesieniu do konkretnego importu, wymaganej przez organy celne, lub dokumentu odnoszącego się do innego rodzaju związku prawnego między kontrahentami?

Na wypadek gdyby wskazane okoliczności były istotne, czy umożliwiają one określenie przedsiębiorców będących importerem i eksporterem, odpowiednio, importerem i kupującym na pierwszym poziomie handlowym w Unii Europejskiej, jako „prawnie uznanych wspólników w działalności gospodarczej”, odpowiednio, podmioty powiązane w rozumieniu art. 127 ust. 1 lit. b) i art. 142 ust. 4 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 (³) z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny?

Jeśli wskazane okoliczności są istotne, lecz nie są wystarczające do stwierdzenia, że przedsiębiorcy są podmiotami powiązanymi, to czy dla celów kontroli, o której mowa w art. 75 ust. 6 rozporządzenia delegowanego 2017/891, powstaje obowiązek dokonania oceny, czy relacje między przedsiębiorcami nie wywarły wpływu przy określeniu wyższej ceny produktu w ramach konkretnego importu, aby zapobiec uchyleniu się od zapłaty cła i utracie dochodów podatkowych w budżecie Unii Europejskiej, mając na względzie również dalszą sprzedaż ze stratą na pierwszym poziomie handlowym w Unii Europejskiej?

(15)

2. Czy z art. 47 akapit pierwszy i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej interpretowanych w związku z określonym w art. 44 ust. 1 rozporządzenia 952/2013 prawem do wniesienia skargi przez importera oraz obowiązkiem uzasadnienia przez organy celne decyzji określonej w art. 29 w związku z art. 22 ust. 7 wspomnianego kodeksu, a także okoliczności w sprawie – mając na względzie, że w postępowaniu dotyczącym zaskarżenia w trybie sądowym wydanej decyzji sąd pierwszej instancji z urzędu ma obowiązek zbadać zgodność z prawem tej decyzji i, na niewskazanych w skardze podstawach, gromadzić nowe dowody i z urzędu wyznaczyć biegłego – wynika, że:

— spełnienie przesłanki określonej w art. 70 ust. 3 lit. d) rozporządzenia 952/2013, zgodnie z którą „kupujący i sprzedający nie są ze sobą powiązani lub powiązanie między nimi nie miało wpływu na cenę”, może być ustalone po raz pierwszy w postępowaniu przed sądem, czy też organ celny ma obowiązek dokonać stwierdzenia w tej kwestii jeszcze w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji?

— Gdy importer miał procesową możliwość, lecz nie oświadczył wyraźnie, że określi wartość importowanych produktów zgodnie z metodą dedukcyjną wskazaną w art. 74 ust. 2 lit. c) rozporządzenia 952/2013, to ze względu na konkretnie wskazany prekluzyjny termin tego określenia dojdzie do naruszenia art. 75 ust. 5 i 6 rozporządzenia delegowanego 2017/891, gdy wartość ta zostanie określona po raz pierwszy w postępowaniu dotyczącym zaskarżenia tej decyzji przed sądem, biorąc również pod uwagę zarzuty importera, zgodnie z którymi cena sprzedaży produktu w Unii Europejskiej jest bliska deklarowanej wartości transakcyjnej?

3. Czy z art. 75 ust. 5 akapit czwarty rozporządzenia delegowanego 2017/891 – zgodnie z którym „importer udostępnia […] wszystkie dokumenty konieczne do przeprowadzenia odpowiednich kontroli celnych w odniesieniu do sprzedaży i zbytu każdego produktu z danej partii”, w kontekście wykładni dokonanej w pkt 1 sentencji wyroku Trybunału z dnia 11 marca 2020 r., BV, С-160/18, EU:C:2020:190, w związku z wykazaniem deklarowanej wartości transakcyjnej, o której mowa w art. 70 ust. 1 unijnego kodeksu celnego – w okolicznościach niniejszej sprawy wynika, że przepis ten:

— zobowiązuje organy celne, odpowiednio w wypadku zaskarżenia sąd, do uwzględnienia okoliczności, że produkt importowy – warzywa – został sprzedany ze stratą w Unii Europejskiej, jako poważnej wskazówki, że wskazana cena importowa została sztucznie zawyżona, w tym przy uwzględnieniu oceny powiązania tych podmiotów, które miało wywrzeć wpływ na deklarowaną wartość transakcyjną, w tym w celu zapobieżenia uchylaniu się od zapłaty cła i utracie dochodów podatkowych?

— Zobowiązuje importera do przedstawienia umowy lub innego równoważnego dokumentu wykazującego podlegającą zapłacie cenę produktu przy jego sprzedaży w celu wywozu na obszar celny Unii, czy też wystarcza wykazanie dokonanej zapłaty deklarowanej wartości produktu przy imporcie? Lub

— zobowiązuje importera do przedstawienia wyłącznie dokumentów wyraźnie wskazanych w art. 75 ust. 5 akapit czwarty rozporządzenia delegowanego 2017/891, jako dowodów dotyczących deklarowanej wartości transakcyjnej przy imporcie warzyw, i z tego względu okoliczności związane ze sprzedażą tego samego produktu ze stratą w Unii Europejskiej nie są istotne dla oceny, o której mowa w art. 75 ust. 6 tego rozporządzenia, związanej z nieuznaniem wartości transakcyjnej i określeniem cła importowego?

4. Czy z art. 75 ust. 5 i 6 rozporządzenia delegowanego 2017/891 i z wykładni dokonanej w wyroku z dnia 16 czerwca 2016 r., EURO 2004. Hungary, С-291/15, EU:C:2016:455, w okolicznościach w postępowaniu głównym, wynika, że wartość celna przy imporcie warzyw z państw trzecich nie może być określona według deklarowanej wartości transakcyjnej, gdy:

— deklarowana wartość transakcyjna produktu jest znacznie wyższa w porównaniu ze standardową wartością w przywozie tego produktu, określaną przez Komisję dla celów stosowania ceł importowych w sektorze warzyw;

(16)

— organ celny nie kwestionuje ani w żaden inny sposób nie podaje w wątpliwość autentyczności faktur i dokumentów dotyczących zapłaty ceny produktu, przedstawionych jako dowody faktycznej zapłaty ceny w ramach importu;

— importer, w odpowiedzi na wezwanie organu celnego, nie przedstawił: umowy lub innego równoważnego dokumentu wykazującego podlegającą zapłacie cenę produktu przy jego sprzedaży w celu wywozu na obszar celny Unii, w tym dodatkowych dowodów na ustalenie okoliczności gospodarczych związanych z produktem uzasadniających wyższą wartość przy jego zakupie od eksportera – wykazujących status bioproduktu lub jakość ekstra konkretnej partii warzyw?

(¹) Dz.U. 2013, L 269, s. 1.

(²) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2017/891 z dnia 13 marca 2017 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw, uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do kar, które mają być stosowane w tych sektorach, a także zmieniające rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011 (Dz.U. 2017, L 138, s. 4).

(³) Dz.U. 2015, L 343, s. 558.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 6 października 2021 r. w sprawie T-43/20, AV i AW/Parlament, wniesione w dniu 9 grudnia 2021 r. przez AV, AW

(Sprawa C-773/21 P) (2022/C 138/11) Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: AV, AW (przedstawiciel: J. Martins, avocat) Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania wnoszącego odwołanie

— Uznanie odwołania za dopuszczalne i zasadne;

— Uchylenie zaskarżonego wyroku;

— Rozstrzygnięcie sprawy zgodnie z żądaniami skarżących w pierwszej instancji, w tym obciążenia strony pozwanej kosztami postępowania, lub ewentualnie

— Przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

— obciążenie Parlamentu Europejskiego całością kosztów postępowania w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

— Naruszenie prawa do obrony i obowiązku uzasadnienia;

— Błędna ocena faktów i przeinaczenie dowodów, co doprowadziło do naruszenia prawa przez Sąd przy ocenie stanu faktycznego;

— Naruszenie prawa przy w interpretacji mających zastosowanie przepisów prawa.

(17)

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 15 grudnia 2021 r. – EV/Alltours Flugreisen GmbH

Sąd odsyłający Amtsgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: EV

Strona pozwana: Alltours Flugreisen GmbH Pytania prejudycjalne

1) Czy dla wystąpienia nieuniknionych i nadzwyczajnych okoliczności w miejscu docelowym w rozumieniu art. 12 ust. 2 zdanie pierwsze dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniającej rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylającej dyrektywę Rady 90/314/EWG (¹) (zwanej dalej

„dyrektywą w sprawie imprez turystycznych”) jest wystarczające, że docelowy obszar imprezy został zaklasyfikowany jako obszar ryzyka przez krajowy specjalny organ utworzony w celu ochrony przed chorobami zakaźnymi, a warunki zaklasyfikowania jako obszar ryzyka nie były jednocześnie spełnione w miejscu zamieszkania?

2) Czy podróżny musi mieć możliwość dokonania prognozy w momencie odstąpienia od imprezy turystycznej w rozumieniu art. 12 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy w sprawie imprez turystycznych, że w miejscu docelowym lub w jego bezpośrednim sąsiedztwie w dniu wyjazdu lub w terminie imprezy będzie występowało odziaływanie w znaczącym stopniu?

3) Czy odstąpienie musi nastąpić bezpośrednio przed imprezą, czy też oświadczenie o odstąpieniu może zostać złożone w każdym momencie między rezerwacją imprezy i rozpoczęciem imprezy, jeżeli w momencie odstąpienia nie miał miejsca brak jakichkolwiek poszlak wskazujących na możliwość wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

(¹) Dz.U. 2015, L 326, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofijski rajonen syd (Bułgaria) w dniu 15 grudnia 2021 r. – J.JA./K.P.

Sąd odsyłający Sofijski rajonen syd

Strony w postępowaniu głównym Wnioskodawca: J.JA.

Druga strona postępowania: K.P.

1) Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE należy interpretować w ten sposób, że środki prawne niezbędne do skutecznej ochrony sądowej nie zostały zapewnione obywatelom ze względu na naruszenie niezależności sądu, gdy w danym państwie członkowskim Unii Europejskiej dopuszczalne jest delegowanie sędziów na nieograniczony okres za ich zgodą do sądu wyższej instancji na podstawie decyzji organu zarządzającego władzy sądowniczej, który jest niezależny od pozostałych organów państwowych, jeśli przewidziano warunki przyjęcia decyzji o zakończeniu delegowania, a także ochronę sądową przed tą ostatnią decyzją, lecz bez możliwości zakończenia jej obowiązywania, gdy postępowanie jest zawisłe – i według jakich kryteriów należy ocenić konkretnie, że dopuszczalne jest delegowanie bez terminu?

(18)

2) Czy odpowiedź na pytanie pierwsze byłaby odmienna, jeśli obiektywne warunki wydania decyzji o zakończeniu delegowania przewidziano w ustawie i podlegają one kontroli sądowej, lecz nie przewidziano takich warunków podlegających kontroli sądowej przy wydaniu decyzji dotyczących wyboru sędziego, który zostanie delegowany?

3) Na wypadek udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi, że w podobnych warunkach delegowanie sędziów jest dopuszczalne, jeśli przestrzega się obiektywnych reguł, czy przy ocenie kwestii, w jakim zakresie krajowy reżim prawny narusza wymóg istnienia wystarczających niezbędnych środków skutecznej ochrony prawnej, o którym mowa w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, należy wziąć pod uwagę nie tylko określone w ustawie kryteria, lecz również sposób ich stosowania przez właściwe krajowe organy administracji i organy sądowe?

4) Czy decyzję Komisji 2006/929/WE z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia mechanizmu współpracy i weryfikacji postępów Bułgarii w realizacji określonych założeń w zakresie reformy systemu sądownictwa oraz walki z korupcją i przestępczością zorganizowaną należy interpretować w ten sposób, że zmienia ona odpowiedź na poprzedzające trzy pytania, jeśli ustalono istnienie krajowej praktyki w zakresie delegowania, która była uregulowana w sposób podobny do aktualnie obowiązujących uregulowań, i było to powodem przedstawienia uwag w ramach mechanizmu współpracy oraz przeprowadzenia weryfikacji określonej w przytoczonej decyzji?

5) Jeśli zostanie ustalone, że przewidziane krajowe reguły dotyczące delegowania sędziów ewentualnie naruszają obowiązek zapewnienia środków niezbędnych do zapewnienia skutecznej ochrony sądowej, zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, czy to ostatnie postanowienie traktatu należy interpretować w ten sposób, że wyłącza ono stosowanie wiążących wskazówek skierowanych do krajowego sądu przez sąd wyższej instancji, w którego składzie zasiadał delegowany sędzia, i na jakich warunkach? W szczególności, czy wadą dotknięte są wskazówki, które nie dotyczą istoty sporu sądowego, lecz zawierają wskazania dotyczące tego, jakie czynności procesowe należy podjąć?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Specializiran nakazatelen syd (Bułgaria) w dniu 20 grudnia 2021 r. – postępowanie karne przeciwko ZhU i RD

Specializiran nakazatelen syd Strony w postępowaniu głównym ZhU i RD

Czy wykładnia prawa krajowego, zgodnie z którą pojazd mechaniczny, który posłużył do przechowywania towarów akcyzowych (papierosów) bez banderoli w znacznych ilościach, nie jest narzędziem służącym do popełnienia przestępstwa, jest zgodna z art. 2 pkt 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i 2014/42/UE (¹) z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zabezpieczenia i konfiskaty narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa w Unii Europejskiej, ewentualnie z art. 1 tiret trzecie decyzji ramowej Rady 2005/212/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r.

w sprawie konfiskaty korzyści, narzędzi i mienia pochodzących z przestępstwa?

(¹) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zabezpieczenia i konfiskaty narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa w Unii Europejskiej (Dz.U. 2014, L 127, s. 39).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 21 grudnia 2021 r. – postępowanie karne przeciwko TF

(Sprawa C-806/21) (2022/C 138/15) Język postępowania: niderlandzki

Hoge Raad der Nederlanden

Strona w postępowaniu głównym TF

(19)

1) Czy osoby fizyczne i prawne – uczestniczące we wprowadzaniu do obrotu substancji sklasyfikowanych w taki sposób, że udział ten stanowi czyn zabroniony, podlegający karze na podstawie art. 2 ust. 1 zdanie prowadzające i lit. d) decyzji ramowej 2004/757 (¹) – należy uznać za „podmioty gospodarcze” w rozumieniu art. 2 lit. d) rozporządzenia nr 273/2004 (²)?

Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie twierdząca:

2) a. Czy zachowania podmiotu gospodarczego, o których mowa w pytaniu pierwszym, stanowią „okoliczności”

w rozumieniu art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 273/2004?

b. Czy zachowania takie jak odbiór, przewóz i składowanie substancji sklasyfikowanych stanowią „okoliczności”

w rozumieniu art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 273/2004, jeżeli nie mają one na celu dostarczenia tych substancji osobie trzeciej?

(¹) Decyzja ramowa Rady 2004/757/WSiSW z dnia 25 października 2004 r. ustanawiająca minimalne przepisy określające znamiona przestępstw i kar w dziedzinie nielegalnego handlu narkotykami, Dz.U. 2004, L 335, s. 8.

(²) Rozporządzenie (WE) nr 273/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie prekursorów narkotykowych, Dz.U. 2004, L 47, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Noord-Holland, zittingsplaats Haarlem (Niderlandy) w dniu 21 grudnia 2021 r. – Nokia Solutions and Networks

Oy/Inspecteur van de Belastingdienst/Douane, kantoor Eindhoven (Sprawa C-809/21)

(2022/C 138/16) Język postępowania: niderlandzki

Noord-Holland, zittingsplaats Haarlem

Strona skarżąca: Nokia Solutions and Networks Oy

Druga strona postępowania: Inspecteur van de Belastingdienst/Douane, kantoor Eindhoven

Pytanie prejudycjalne

Czy naruszenie prawa Unii jako przesłanka roszczenia o odsetki, które Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wywodzi z prawa Unii, występuje również wtedy, gdy na skutek kontroli po przywozie zgłoszeń celnych złożonych po dniu 1 maja 2016 r. organ państwa członkowskiego ustali należność celną z naruszeniem wiążących prawnie przepisów prawa Unii, a sąd państwa członkowskiego stwierdzi to naruszenie prawa Unii?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija-grad (Bułgaria) w dniu 28 grudnia 2021 r. – Vinal AD/Direktor na Agencija „Mitnici”

Administratiwen syd Sofija-grad

Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: Vinal AD

Strona przeciwna: Direktor na Agencija „Mitnici”

(20)

Jak należy interpretować art. 16 ust. 1 dyrektywy Rady 2008/118/WE (¹) z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG, w części, w której przewidziano w nim, że zezwolenie na otwarcie i prowadzenie składu podatkowego jest wydawane na warunkach, jakie organy mają prawo określić w celu zapobiegania wszelkim ewentualnym przypadkom uchylania się od opodatkowania lub nadużyciom; jaka powinna być treść tych warunków, przy uwzględnieniu konieczności osiągnięcia celów związanych z zapobieganiem przypadkom uchylania się od opodatkowania lub nadużyciom?

Jak należy interpretować zakaz dyskryminacji określony w motywie 10 preambuły dyrektywy 2008/118/WE?

Jak należy interpretować wskazane przepisy i czy powinny one być interpretowane w ten sposób, że przyznano w nich prawną możliwość określenia w prawie krajowym przepisów takich jak przepisy zawarte w art. 53 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 47 ust. 1 pkt 5 ZADS w zakresie, w jakim w tych ostatnich przepisach przewidziano cofnięcie zezwolenia bezwarunkowo, na przyszłość, bezterminowo i bez ograniczenia w czasie – obok kary nałożonej już za ten sam czyn?

(¹) Dyrektywa Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego (Dz.U. 2009, L 9, s. 12).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hessischen Verwaltungsgerichtshofs (Niemcy) w dniu 24 grudnia 2021 r. – TE, RU, reprezentowana przez

przedstawiciela ustawowego TE/ Stadt Frankfurt am Main (Sprawa C-829/21)

(2022/C 138/18) Język postępowania: niemiecki

Hessischen Verwaltungsgerichtshofs

Strona skarżąca: TE, RU, reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego TE Strona przeciwna: Stadt Frankfurt am Main

1) Czy § 38a ust. 1 Gesetz über den Aufenthalt, die Erwerbstätigkeit und die Integration von Ausländern im Bundesgebiet (Aufenthaltsgesetz) [ustawy o pobycie, działalności zarobkowej i integracji cudzoziemców na terytorium federalnym (ustawy o pobycie), zwanej dalej „AufenthG)”], który zgodnie z prawem krajowym wykłada się w ten sposób, że rezydent długoterminowy, który zmienia państwo pobytu, musi posiadać status rezydenta długoterminowego w pierwszym państwie członkowskim również w momencie odnowienia dokumentu pobytowego, jest zgodny z przepisami art. 14 i nast. dyrektywy 2003/109/WE (¹), zwanej dalej „dyrektywą 2003/109”, które stanowią jedynie, że rezydent długoterminowy ma prawo do zamieszkiwania na terytorium państw członkowskich innych niż państwo, które przyznało mu status rezydenta długoterminowego, na okres przekraczający trzy miesiące, jeżeli spełnione są warunki określone w rozdziale III tej dyrektywy?

2) Czy zgodnie z przepisami art. 14 i nast. dyrektywy 2003/109 organ do spraw cudzoziemców rozpoznający wniosek o odnowienie dokumentu pobytowego na podstawie § 38a ust. 1 AufenthG, jeżeli spełnione są pozostałe warunki odnowienia z ograniczonym okresem ważności i cudzoziemiec w szczególności posiada stałe i regularne dochody, jest uprawniony do ustalenia ze skutkiem w postaci utraty przez cudzoziemca prawa do pobytu, że cudzoziemiec ten w międzyczasie, a więc po przeprowadzeniu się do drugiego państwa członkowskiego, utracił status prawny rezydenta długoterminowego w pierwszym państwie członkowskim zgodnie z art. 9 ust. 4 pkt 2 dyrektywy 2003/109? Czy stan istotny dla rozstrzygnięcia określa się na moment ostatniej decyzji organu, ewentualnie ostatniego orzeczenia sądu?

3) W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytania pierwsze i drugie:

Czy na rezydencie długoterminowym spoczywa ciężar dowodu co do tego, że przysługujące mu prawo do pobytu rezydenta długoterminowego w pierwszym państwie członkowskim nie wygasło?

W przypadku odpowiedzi przeczącej: czy sąd lub organ krajowy są uprawnione do badania, czy wygasł wydany rezydentowi długoterminowemu dokument pobytowy z nieograniczonym okresem ważności, czy też byłoby to sprzeczne z wynikającą z prawa Unii zasadą wzajemnego uznawania decyzji organów?

(21)

4) Czy obywatelce państwa trzeciego posiadającej dokument pobytowy dla rezydentów długoterminowych z nieograniczonym okresem ważności, która wjechała do Niemiec z Włoch i która ma stałe i regularne dochody, można zarzucić, że nie przedstawiła dowodu potwierdzającego posiadanie odpowiednich warunków mieszkaniowych, chociaż Niemcy nie skorzystały z upoważnienia zawartego w art. 15 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2003/109, a skierowanie tej obywatelki państwa trzeciego do mieszkania socjalnego było konieczne tylko dlatego, że dopóki nie posiada ona żadnego dokumentu pobytowego zgodnie z § 38a AufenthG, to nie jest jej wypłacany zasiłek na dziecko?

(¹) Dyrektywa Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi (Dz.U. 2004, L 16, s. 44).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Nacional (Hiszpania) w dniu 31 grudnia 2021 r. Endesa Generación S.A.U/Tribunal Económico Administrativo

Central (Sprawa C-833/21)

(2022/C 138/19) Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający Audiencia Nacional

Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: Endesa Generación S.A.U

Druga strona postępowania: Tribunal Económico Administrativo Central Pytania prejudycjalne

1) Czy hiszpańskie przepisy krajowe ustanawiające podatek od węgla wykorzystywanego do wytwarzania energii elektrycznej są zgodne z art. 14 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2003/96/WE (¹), jeżeli – pomimo wskazania, że ich celem jest ochrona środowiska – cel ten nie znajduje odzwierciedlenia w strukturze podatku, a dochody z niego są przeznaczone na finansowanie kosztów systemu elektroenergetycznego?

2) Czy można uznać, że cel związany z ochroną środowiska znajduje konkretny wyraz w strukturze podatku poprzez fakt, iż stawki podatku są ustalane w odniesieniu do wartości opałowej węgla wykorzystywanego do wytwarzania energii elektrycznej?

3) Czy cel związany z ochroną środowiska zostaje osiągnięty przez sam fakt, że podatki są nakładane na niektóre produkty energetyczne pochodzące z nieodnawialnych źródeł energii oraz że wykorzystanie tych produktów energetycznych, które są uważane za mniej szkodliwe dla środowiska, nie podlega opodatkowaniu?

(¹) Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. 2003, L 283, s. 51)

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Graz (Austria) w dniu 6 stycznia 2022 r. – Staatsanwaltschaft Graz/MS

Sąd odsyłający Oberlandesgericht Graz

Strony w postępowaniu głównym Wnioskodawca: Staatsanwaltschaft Graz Druga strona postępowania: MS

Inny uczestnik: Finanzamt für Steuerstrafsachen und Steuerfahndung Düsseldorf

(22)

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 1 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 2 lit. c) ppkt i) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/41/UE (¹) należy interpretować w ten sposób, że za „organ sądowy” i „organ wydający” w rozumieniu tych przepisów należy uznać również niemiecki urząd skarbowy do spraw przestępstw podatkowych i dochodzeń podatkowych, który na podstawie przepisów krajowych jest upoważniony do wykonywania praw i obowiązków prokuratury w odniesieniu do określonych przestępstw?

(¹) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego w sprawach karnych (Dz.U. 2014, L 130, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd – Weliko Tyrnowo (Bułgaria) w dniu 12 stycznia 2022 r. – DV/Direktor na Teritoriałno podelenie na

Nacionałnija osiguritelen institut – Wielkie Tyrnowo (Sprawa C-30/22)

(2022/C 138/21) Język postępowania: bułgarski

Administratiwen syd – Weliko Tyrnowo

Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca w postępowaniu głównym: DV

Strona przeciwna w postępowaniu głównym: Direktor na Teritoriałno podelenie na Nacionałnija osiguritelen institut – Wielkie Tyrnowo

1) Czy art. 30 ust. 2 w związku z art. 30 ust. 1 lit. a) Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (zwanej dalej „umową”) należy interpretować w ten sposób, że osoby wskazane w drugim z tych postanowień są objęte podmiotowym zakresem stosowania art. 31 ust. 1 tej umowy, jeśli bez przerwy były one równocześnie zarówno obywatelami tego samego państwa członkowskiego, jak i podlegały ustawodawstwu Zjednoczonego Królestwa przez cały okres przejściowy, lub należy interpretować w ten sposób, że osoby określone w art. 30 ust. 1 lit. a) tej umowy są objęte podmiotowym zakresem stosowania art. 31 ust. 1 wyłącznie, gdy wykonują pracę najemną na terytorium Zjednoczonego Królestwa w chwili zakończenia okresu przejściowego lub po tym okresie?

2) Czy art. 30 ust. 2 w związku z art. 30 ust. 1 lit. c) umowy należy interpretować w ten sposób, że osoby wskazane w tym drugim postanowieniu są objęte podmiotowym zakresem stosowania art. 31 ust. 1 tej umowy, jeśli osoby te w charakterze obywateli Unii bez przerwy przez cały okres przejściowy przebywały wyłącznie na terytorium Zjednoczonego Królestwa, podczas gdy równocześnie z powyższym przez cały ten okres przejściowy do chwili jego upływu podlegały ustawodawstwu tego samego państwa członkowskiego, lub należy interpretować w ten sposób, że osoby określone w art. 30 ust. 1 lit. c) tej umowy nie są objęte podmiotowym zakresem stosowania art. 31 ust. 1, gdy przestały przebywać na terytorium Zjednoczonego Królestwa po upływie okresu przejściowego?

3) Na wypadek gdyby wykładnia art. 30 ust. 2 w związku z art. 30 ust. 1 lit. a) i c) umowy prowadziła do wniosku dotyczącego niemożności stosowania tych postanowień do okoliczności faktycznych w postępowaniu głównym ze względu na przerwę w pobycie na terytorium Zjednoczonego Królestwa obywatela Unii po upływie okresu przejściowego, czy z wykładni art. 30 ust. 4 w związku z art. 30 ust. 3 tej umowy wynika, że osoby przebywające lub pracujące w państwie przyjmującym lub w państwie miejsca zatrudnienia nie są już objęte zakresem stosowania art. 31 ust. 1, jeśli ich stosunki prawne jako osób zatrudnionych (pracowników) zostały zakończone i w wyniku tego utraciły one prawo pobytu i opuściły terytorium państwa miejsca zatrudnienia, odpowiednio państwa przyjmującego, po upływie okresu przejściowego, lub postanowienia te należy interpretować w ten sposób, że ograniczenie określone w art. 30 ust. 4 dotyczy prawa pobytu lub prawa do pracy wykonanych po upływie okresu przejściowego – przy czym bez znaczenia jest, kiedy następnie prawa te wygasły, jeśli istniały po upływie tego okresu przejściowego?