Skrypty na stronie
Do umieszczenia skryptów na stronie służy znacznik <script>:
Umieszczanie skryptów w oddzielnym pliku
Skrypty możemy wstawiać na stronę na 2 sposoby:
bezpośrednio w kodzie html (jak na powyższym przykładzie)
w oddzielnych plikach .js
Wyobraź sobie, że tak jak w tym kursie chcesz za pomocą JavaScript obsłużyć menu strony.
Gdybyś wstawiał ten skrypt w kod każdej podstrony z osobna, trochę by ci to zajęło.
Gorzej, gdy za jakiś czas ktoś wyśle tobie maila, że masz w tym skrypcie literówkę.
Musiałbyś na nowo przeglądać kod wszystkich podstron, poprawiać i dłubać. Da się? Da - tylko po co.
Rozwiązaniem tego problemu jest trzymanie skryptów w oddzielnych plikach .js, a następnie dołączanie ich do strony (czyli podobnie jak w przypadku np. plików css).
Gdy dołączasz skrypt z pliku, wszystko masz w jednym miejscu. Poprawiasz literówkę i poprawione będzie na każdej podstronie, na której ten plik jest dołączany.
Co więcej, od razu wiadomo w jakim miejscu ten skrypt jest - co nie zawsze jest wiadome, gdy kawałki skryptów są rozrzucone po bardzo długich HTML.
Aby przyłączyć plik ze skryptami do naszej strony powinniśmy zastosować dodatkowy atrybut src. Cała treść skryptu powinna trafić do dołączanego pliku js:
Która metoda jest lepsza?
W większości przypadków raczej ta z zewnętrznym plikiem. Tak robi większość stron.
Ale nie jest to wcale 100% normą. Część stron, którym bardzo zależy na optymalizacji i liczy się tutaj każdy request (1) wstawia swoje całe skrypty i style inline w kod html strony. Dzięki temu przeglądarka nie musi dociągać dodatkowych plików.
Osobiście został bym przy skryptach w oddzielnych plikach. Ewentualnie szybkie, krótkie zadania gdzie skrypty to tylko kilka linii kodu spokojnie możemy pisać bezpośrednio w html.
Gdzie wstawiać nasze skrypty
Skrypty możesz wrzucać w różne miejsca na stronie. Najczęściej spotykanymi miejscami są sekcja HEAD i koniec sekcji BODY:
Wybór miejsca wiąże się z dwiema kwestiami.
Pierwsza z nich tyczy się zasady, która mówi o tym, by użytkownik dostawał w pierwszej chwili treść strony.
Cała interakcja (JavaScript), graficzne dodatki itp. powinny być wysyłane w drugiej kolejności. Główna treść dokumentu nie powinna być blokowana przed jak najszybszym wyświetleniem, stąd koniec strony to dobry wybór na umieszczenie skryptów.
Druga sprawa tyczy się samych skryptów. Bardzo często będziesz chciał w nich działać na konkretnych elementach strony. Przykładowo zapragniesz pokazać przycisk, ukryć formularz, pokazać użytkownikowi jakieś okienko itp. Jeżeli twój skrypt zostanie wczytany przed takim elementem (czyli w kodzie HTML będzie się znajdował przed takim elementem HTML), a nie posiada żadnych metod do wykrywania czy cała strona została już wczytana, to dostaniesz błąd wynikający z tego, że skrypt ten nie widzi elementu, który zostanie wczytany dopiero po nim.
Atrybuty async i defer
Do znacznika script możesz dodać dwa atrybuty: async lub defer (lub oba naraz):
<script src="..." defer></script>
<script src="..." async></script>
<script src="..." async defer></script>
Przeglądarka czyta kod strony od góry do dołu. Gdy natrafi na dołączony skrypt, wstrzymuje ładowanie reszty strony aż do momentu całkowitego wczytania i wykonania skryptu.
Przy malutkich skryptach nie ma to raczej znaczenia, ale przy większych skryptach może to powodować zauważalne blokowanie wczytywania strony.
Aby zapobiec takiemu blokowaniu stosuje się właśnie atrybuty defer lub async.
Atrybut async powoduje, że jeżeli przeglądarka czytając kod strony natrafi na plik ze
skryptem zacznie go wczytywać w tle, równocześnie czytając dalszą część kodu strony. Jeżeli cały plik ze skryptem się wczyta, wtedy kod zostanie odpalony.
Atrybut defer działa w miarę podobnie. Plik ze skryptem też będzie wczytywany w tle.
Różnica jest taka, że jeżeli przeglądarka wczyta już cały plik ze skryptem, odpali go po załadowaniu całego dokumentu (ale tuż przed odpaleniem zdarzenia DOMContentLoaded).
Różnica między tymi atrybutami jest też taka, że skrypty z atrybutem defer będą odpalane w kolejności w jakiej zostały wstawione do dokumentu. W przypadku async skrypty będą odpalane w kolejności "kto pierwszy ten lepszy", czyli który skrypt wczyta się wcześniej, ten zostanie wcześniej odpalony.
Niektóre starsze przeglądarki różnie implementują te atrybuty. Z tego też powodu czasami spotkasz się ze znacznikami script, które nie tylko posiadają async i defer, ale też
umieszczone są na końcu pliku. Są to skrypty, które nie mają istotnego znaczenia dla działania strony, więc nie muszą się szybko wczytywać.
Gdzie więc umieszczać swoje skrypty? W dzisiejszych czasach większość osób zaleca wstawianie skryptów do HEAD dokumentu (lub gdzieś na górę dokumentu) i dodawanie im atrybutu defer.
Dzięki temu przeglądarka będzie mogła wcześniej zacząć wczytywać twoje skrypty równocześnie czytając resztę strony.
Jeżeli będziesz robił stronę, która ma wspierać mocno stare przeglądarki, wtedy zastosuj omawiane powyżej klasyczne podejście czyli umieszczaj skrypty przed zamknięciem BODY.
W przeciwnym razie polecam miejsce w HEAD i skorzystanie z atrybutu defer.
Bardzo dobry artykuł na temat tych atrybutów znajdziesz pod adresem
http://www.growingwiththeweb.com/2014/02/async-vs-defer-attributes.html oraz https://addyosmani.com/blog/script-priorities/
