TROPEM WILCZYM
Narodowy Dzień Żołnierzy
Wyklętych
Polski ruch niepodległosciowy o charakterze
antykomunistycznym. Wyklęci sprzeciwiali się sowietyzacji i komunizacji Polski, tworzyli organizacje konspiracyjne, a takze oddziały partyzanckie. Cechowała ich postawa
największego oddania Ojczyznie…
Juz w roku 1943 w związku z niemieckimi klęskami na wschodnim froncie, dowodztwo Armii Krajowej
rozpoczęło tworzenie struktur na wypadek okupacji przez ZSRR. Powstała organizacja NIE, łącząca struktury cywilne i wojskowe, mające na celu samoobronę i podtrzymywanie morale polskiego społeczenstwa w oczekiwaniu na wojnę Zachodu z ZSRR.
Wobec wkraczającej Armii Czerwonej,Narodowe Siły
Zbrojne, a następnie Narodowe Zjednoczenie Wojskowe
były gotowe do ofiarnej walki w obronie suwerennosci.
NIE – kadrowa organizacja NIE
wojskowa, ktorej zadaniem było
kontynuowanie walki o niepodległosc Polski po wkroczeniu Armii
Czerwonej. Nazwa moze byc
tłumaczona na dwa sposoby – NIE jako skrot od słowa ,,Niepodległosc" lub
jako symbol sprzeciwu wobec ZSRR.
Komendantem Głownym NIE został generał Leopold Okulicki.
Gen. Leopold Okulicki
Po rozwiązaniu NIE w jej miejsce 7 maja 1945 rozkazem generała
Władysława Andersa powstała nowa organizacja antykomunistyczna -
Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj.
Na jej czele stanął płk. Jan Rzepecki, ktory na swego następcę, w wypadku aresztowania, wyznaczył płk dypl. Janusza Bokszczanina.
Delegatura istniała do 6 sierpnia 1945, kiedy została rozwiązana rozkazem płk. Rzepeckiego. W jej miejsce 2 wrzesnia tego roku, powołano do zycia polityczną, w załozeniu organizację -
Ruch Oporu bez Wojny i
Dywersji ,,Wolnosc i Niezawisłosc".
Henryk Flamme - ,,Grot”
Zygmunt Szendzielarz – „Łupaszka”
Zdzisław Badocha – „Żelazny”
Hieronim Dekutowski – „Zapora”
Józef Kuraś – „Ogień”
Władysław Łukasiuk – „Młot”
Mieczysław Dziemieszkiewicz – „Rój"
Danuta Siedzikówna – „Inka”
Łukasz Ciepliński ,,Pług”
Sylwetki Żołnierzy Wyklętych
Major Kawalerii WP i AK, walczył w Wileńskiej Brygadzie AK, po wojnie walczył w oddziałach leśnych oraz prowadził akcję propagandową przeciw komunistom. Organizował tzw. patrole dywersyjne, które wspierały pozyskiwanie
środków oraz w lutym 1946 powołał do życia 6. Brygadę Wileńską, która była
zorganizowanym oddziałem zbrojnym. Został
aresztowany w czerwcu 1948 , a zmarł w 1951
roku w więzieniu mokotowskim w Warszawie
W czerwcu 1942 rozpoczął działalność
konspiracyjną w szeregach AK na Wileńszczyźnie.
Został członkiem 23. Ośrodka Dywersyjnego
Ignalino-Nowe Święciany. Przed majem 1943 objął dowództwo jednego z patroli 23. OD. Po wpadce i dekonspiracji od maja 1944 r. był żołnierzem
plutonu sierż. Mieczysława Kitkiewicza ps. "Kitka", w 5. Wileńskiej Brygadzie AK służył pod
dowództwem mjr. Zygmunta Szendzielarza ps. "Łupaszko". Uczestniczył w walkach o wyzwolenie Wilna w ramach operacji "Ostra
Brama". W 1946 roku został ranny w czasie obławy MO i UB, przez co ukrywał się później w majątku Czernin. Zginął zraniony odłamkiem granatu
podczas obławy Bezpieki na majątek.
Pochodzący z Tarnobrzega „Zapora”
w czasie II wojny światowej walczył w szeregach AK, a po wojnie brał
udział w konspiracji antysowieckiej na Podkarpaciu. Specjalizował się głównie w walkach UB oraz atakach na
posterunki MO. Szykanowany oraz poszukiwany przez władzę ludową, został zdradzony przez swojego
zastępcę i złapany jesienią 1947,
wyrok śmierci został wykonany
7 marca 1949 roku.
Słynny partyzant na Podhalu. W czasie II wojny światowej walczył razem z Rosjanami przeciw Hitlerowcom. Po zakończeniu wojny początkowo współpracował z Rosjanami, tworząc placówkę MO w rodzinnym Nowym Targu. Widząc jednak później rządy nowej władzy, zdecydował o „powrocie do lasu”.
Walczył aktywnie z UB, NKWD i MO. W wyniku starć z ludźmi „Ognia” zginęło łącznie ponad 120 funkcjonariuszy władzy ludowej. On sam zmarł w szpitalu po zaciętej walce w czasie obławy na jego oddział.
Dowódca drużyny z 8 kompanii IX Ośrodka Sarnaki – Górki Obwodu AK Siedlce. Urodził się 16 II 1906 r. we wsi Tokary pow. Siedlce w rodzinie chłopskiej, jako najstarszy z czworga dzieci Marcina i Marianny (z domu Swentkowskiej).
W wojnie obronnej 1939 r. Łukasiuk nie brał udziału, gdyż ze względu na swe kalectwo był zwolniony ze służby wojskowej.
Natomiast od pierwszych miesięcy okupacji uczestniczył w konspiracyjnej pracy niepodległościowej. Najpoważniejszym przedsięwzięciem organizacyjnym, w którym uczestniczyła drużyna „Młota”, była „akcja V” polegająca na zbieraniu
elementów niemieckich rakiet V-1 i V-2. Brał też udział w realizacji Akcji „Burza”. Zginął 27 VI 1949 r. na kolonii wsi Czaje Wólka, jak można sądzić w wyniku nieporozumienia, z ręki swego podkomendnego Czesława Dybowskiego
„Rejtana”.
Mieczysław Dziemieszkiewicz urodził się 25 stycznia 1925 roku w Zagrobach. Wiosną 1945 r.
został wcielony do 1. zapasowego pułku piechoty
„ludowe wojsko w Warszawie,” skąd zbiegł i przedostał się na teren powiatu Ciechanów, gdzie działał jego brat, Roman. W 1948 został
awansowany do stopnia starszego sierżanta. Na polecenie dowódcy kompanii Mariana
Koźniewskiego „Waltera”, wobec masowych
aresztowań dokonywanych przez UB w Ciechanowie, stworzył patrol Pogotowia Akcji Specjalnej NZW, którego został dowódcą. Do
śmierci Dziemieszkiewicza przyczyniła się kobieta, którą kochał. UB przetrzymujące jej rodziców,
szantażem zmusiło ją do wydania Roja. Żołnierz zginął w trakcie próby przedarcia się z podwładnym Bronisławem Gniazdowskim, ps.
Mazur, przez obławę 270 żołnierzy z I Brygady KBW.
