tów;
pozostają nienaruszone, o ile oparte są na spe
cjalnym tytule prawnym.
(2) Przysługujące przy wejściu w życie n i
niejszej ustawy, a nie oparte na specjalnym ty tule prawa użytkowania wody płynącej i innych wód w myśl ust. 1 p. 1 i 2 mają o ty le i tak dłu
go moc obowiązującą, o ile istnieją prawnie u- rządzenia, służące do ¡ch wykonywania, jeżeli urządzenia te wzniesione zostały przed 1 stycz
nia 1923 r., lub przed tym terminem przystąpio
no legalnie do ich wykonania.
(3) Uważa się za domniemane prawne istnie
nie zakładu, który w dniu 1 stycznia 1923 r. ist
niał dłużej niż lat 10. Domniemanie to nie sto
suje się do tego, kto w ciągu ostatnich dziesię
ciu lat podniósł zarzuty przed właściwą władzą przeciw prawnemu istnieniu zakładu.
(4) Treść prawa, urzymanego w mocy w myśl nniejszego artykułu, o ile ono jest oparte na szczególnym tytule, określa s:ę według tego tytułu. Zresztą pozostają miarodajne dotych
czasowe ustawy z następującymi bliższymi po
stanowieniami i ograniczeniami:
a) zanieczyszczanie wody, które przekracza zwykłą n o ^ ę , jest niedopuszczalne;
b) prawo piętrzenia wody poza granicą w ła snych g u n tó w nie może być nabyte na podstawie zasiedzenia;
c) gdy po wejściu w życie tej ustawy skut
kiem wykonywania prawa wydobywania wody podziemnej wyniknie szkoda rodza
ju, określonego w art. 19 ust. 1, poszkodo
wani mogą żądać wykonania urządzeń, które zapobiegają szkodzie, albo ją wyró
wnują, jeżeli takie urządzenia dadzą się pogodzić z przedsiębiorstwem i gospodar
czo usprawiedliwić. W przeciwnym razie mogą żądać odszkodowania, o ile przedsię
biorca bez na ażenia sprawności i rento
wności przedsiębiorstwa jest w stanie dać odszkodowanie. Odszkodowanie może po
legać na periodycznych świadczeniach.
(5) A rt. 63 i 64 należy odpowiednio zastosować do praw. utrzymanych w mocy.
(6) Zmiana stanu wody jest nadal w do
tychczasowym zakresie dozwolona, jeżeli jest spowodowana wprowadzeniem wody z jezior i
stawów rybnych, o ile bywają spuszczane dla oczyszczenia dna, obsiania lub połowu ryb.
W ładza pozwana w zaskarżonym orzeczeniu dom niemywa się prawnego istnienia zakładu na zasadzie art. 252 ustęp 3 ustaw y wodnej z 19 września 1922, poz 936 Dz. Ust. na tej podsta
wie, że praw o wodne, przyw iązane na początku X I X w ieku do m łyna Józefa Bieniewskiego, przeszło następnie na późniejszych nabyw ców m łyn a i ostatecznie na m ocy k o tra k tu kupna z 31 grudnia 1921 na Józefa Bieniewskiego oraz na tej podstawie, że istnienie i ro zm ia r praw a wodnego, w szczególności wysokość dopuszczal
nego piętrzenia wody, zostały stwóerdzolne przez W ojewództwo. Te dane atoli nie uzasadniają jeszcze dom niemania z art. 252 ustęp 3 pow.
ust., albowiem w edług tego a rty k u łu uważa się za domniemane praw ne istnienie zakładu, k ł óry w dniu 1 stycznia 1923 istn ia ł dłużej niż la t 10, p rz y czym domniemanie to nie stosuje się do tego, kto w ciągu ostatnich la t 10 podniósł za
rz u ty przed właściw ą władzą przeciw p ra w ne m u istnieniu zakładu. Istotne wiięc jest conaj- m niej dziesięcioletnie istnienie „za kła du “ , to jest w rozum ieniu ustawy w odnej urządzenia pię
trzącego wodę (art. 65), a nadto konieczne jest stwierdzenie, czy i przez kogo w o w ym dziesię
cioleciu wnoszone b y ły za rzu ty przed w łaściw ą władzą. O ile przeto w ładza wodna chciała się oprzeć na art. 252 ustęp 2, to należało usł alić, czy części urządzenia, służącego do piętrzenia w ody dla m łyn a ąuaestlonis, które faktycznie istn ia ły przez okres dziesięcioletni, w ysta rczyły do scharakteryzow ania zakładu wodnego, jako istniejącego przez dany okres czasu, oraz w o
bec stanowiska strony skarżącej zbadać, czy w oznaczonym czasokresie strona skarżąca pod
nosiła za rzu ty przeciw istnieniu zakładu, (z m o
ty w ó w w v ro k u N. T. A. z dnia 23,111 1927 r. U rej. 308/ 26. Zb. W. N r 1168).
Ustęp pierw szy art. 252 ustaw y w odnej po
stanawia m. in., że przysługujące p rzy wejściu w życie tej ustaw y praw a użytkow ania wody, płynącej w jeden ze sposobów, w ym ienionych w art. 45, pozostają n:enaruszone, o ile oparte są na specjalnym ty tu le praw nym .
Wskazane przez skarżącego jako ta k i ty tu ł pismo Urzędu W ojewódzkiego — W ydziału Przemysłowego — z 21 września 1922 jest co do treści swej pozw oleniem w ładzy przem ysło
w e j na uruchom ienie m łyna, ja ko zakładu przefnysłcwego, z zupełnym pom inięciem j a kich ko lw ie k ustaleń co do ro zm ia ru i sposobu u żytkow ania w ody dla ru ch u tego m łyna. Ta
k im użytkow aniem jest w niniejszym w ypadku piętrzenie w ody w rzece T u rii za pomocą g f 0 ' b li i spustów do pożądanej dla napędu tu rb in y wysokości. Wobec braku ustaleń w ty m kie
ru n k u uznać należy, że strona w o d n o -p ra w n i sp ra w y pozostała, jako nieobjęta p o zw ole n ie ^ z, 21 września 1922 r -, w całości otw arta, czyli z t y t u ł p raw ny, ja k im jest n ie w ą tp liw ie to p ° ‘
N r 13 U S T A W A W O D N A 57 Zwolenie w dziedzinie przem ysłow o-praw nej,
nie może sam przez się stanowić rów nież spe
cjalnego ty tu łu prawnego dla praw a u żytko w a nia w o d y w rzece T u r ji po m yśli ustępu p ie rw szego art. 252 ustaw y wodnej. Słusznie zatem władze obu instancyj oceniły sprawę dopusz
czalności użytkow ania w ody dla ru ch u m łyn a w T urzysku ze stanowiska ustępu drugiego o_
mawianego a rty k u łu ; okoliczność zaś, na którą pow ołu je się 6karżący, że p rz y wejściu w życie ustawy wodnej z 19 września 1922 p rzysłu g iw a ło m u praw o użytkow ania w ody w rzece T u rii, b ynajm niej nie doznaje przez to zaprzeczenia, lecz owszem, istnienie praw a użytkow ania w . owej c h w ili — aczkolw iek nie opartego na spe
cja ln ym ty tu le p ra w n ym — jesit konieczną przesłanką dla zastosowania przepisu ustępu drugiego art. 252.
~ Ustaleni e rozm iarów praw a użytko w a n ia w o
dy b yło przedm iotem odnośnych dochodzeń i orzeczenia wodno-prawnego w ładzy pierwszej instancji, zatwierdzonego zaskarżoną decyzją, a do takiego ustalenia władza wodna b yła nie ty lk o u praw n ona,, ale naw et zobowiązana w m yśl ustępu czwartego art. 254 u staw y wodnej, ile że ro zm ia r praw a nie b y ł wogóle wykazany, (z m o tyw ó w w y ro k u N. T. A. z dnia 13 I X 1929 r. L . rej. 2890 27. Zb. W . N r 99 A ).
Ograniczenie czasu trw a n ia praw a u ż y tk o wania w ody do la t trzech uzasadnia władza pozwana w y n ik a m i ro zp ra w y i przepisem ustę
pu drugiego art. 46 u sta w y wodnej.
A r ty k u ł ten w ustępie p erw szym p u n k t 1 głosi, że pozw olenie (na użytkow anie wod) m o
że być udzielone na czas nieograniczony lu b ograniczony, a w ustępie drugim podaje prze
pisy szczegółowe, tyczące się ograniczenia w czas:'e. Jak władza pozwana sama przyznaje w zaskarżonym orzeczeń u, m ły n G nysiów ,,w ca
łe j pełni podpada pod przepis ust. 2 art. 2o2 u- staw y w odnej“ . Wobec twierdzenia, ze na zasa
dzie tego przepisu ustawowego praw o u ż y tk o wania w ody dla m łyn a istnieje i istniało ró w nież przy w ejściu w życie ustaw y wodnej z 19 wrześn a 1922, odpadła kw estia udzielenia po
zwolenia na to u ży tk o w a n e , stosownie do po stanowienia, zawartego w ustępie d ru gim art.
45 ust. wod., a zadanie w ładzy w odnej ograni
czyło się do ustalenia ro zm ia ru prawa u ż y tk o wania w ody w niniejszym w yp a dku Skoro w ęc H orzeczeń'a wodno-prawnego W ołynsk,ego Urzędu W ojewódzkiego z 20 sierpnia 1926, am zaskarżonego orzeczenia nie można»uważać^za ro /w o le m e w ła d zy wodnej po myslJ ustępu pierwszego art. 45 ustaw y wodnej, przeto_ w konsekwencj nie może tu być m ow y o udziele- K o T w o t e m a w ogóle, a ty m samym i o u- dzieleń5u pozwolenia na czas, ograniczony z gó
r y przez władzę orzekającą. Czas trw a n ia mocy obowiązującej praw a u żytkow ania w ody, stwierdzonego na zasadzie ustępu drugiego ar ■ 252 u sta w y wodnej, jest określony w samym
ty m przepisie, a m ianow icie: o ile istnieją p ra w nie urządzenia, służące do ich w ykonyw ania. In nego rodzaju ograniczenia istnienia tego prawa co do czasu trw a n ia dla w ypadków , podpada
jących pod przepis ustępu drugiego art. 252 u- staw y wodnej, ustawa ta nie prze w id uje; wska
zany zaś w zaskarżonym orzeczeniu ustęp czw a rty art. 46 ustaw y w odnej nie może tu mieć zastosowania, albow iem odnosi się on znowu ty lk o do w ypadków udzielenia pozwolenia, a ta k i w ypadek w danej sprawie, ja k to ju ż w y żej wywiedziono, nie zachodz:. (z m o ty w ó w w y ro ku N. T. A. z dnia 13UX 1929 r. L . re j. 2890.27.
Zb. W. N r 99 A ).
Za specjalny t y t u ł p ra w n y w rozum ieniu art.
252 ust. 1 u staw y w odnej poz. 574/1928 Dz. Ust.
może być na obszarze b. zaboru rosyjskiego u- w ażany w odniesieniu do wód niespławnych także t y t u ł p ry w a tn o -p ra w n y . (w y ro k N. T. A.
z dnia 8 U II 1932 r. L. re j. 2068 30. Zb. W. N r 511 A ).
W edług ust. 1 p. 4 art. 45 u staw y wodnej z 19 września 1922, poz. 574/28 Dz. Ust. wymagane jest pozwolenie w ła d zy w odnej do obniżana lub podnoszeń a zwierciadła w ody, a zwłaszcza do trw ałego zbierania w cdy przez w strzym anie odpływ u, w edług zaś ust. 2 tego a rty k u łu po
zwolenie jest zbędne, gdy powyższe praw o is t
n ia ło p rz y w ejściu w życie ustaw y w odnej i przez nilą zostało utrzym ane.
W zw ązku z ty m .o s ta tn im przepisem posta
naw ia art. 252 w ust. 1, że przysługujące przy wejściu w życ e te j ustaw y praw a, a m. in, ta k że praw o do użytkow ania w ody w jeden ze sposobów, w ym ien io n ych w art. 45, pozostają menaruszone, o jle oparte są na specjalnym ty tule p raw nym , w u st. 4 zaś a rty k u ł ten głosi, że treść prawa, utrzym anego w m ocy w m yśl tego a rty k u łu , o ile ono jest oparte na szczególnym ty tu le , określa się w edług tego ty tu łu .
Skarżący zarzuca, że zaskarżone orzeczenie błędnie in te rp re tu je przepis a rty k u łu 252 ust.
4 w ten sposób, że p rzy u trz y m a n iu w mocy u - praw nieriia wodnego, istniejącego przed! w e j
ściem w życie u staw y w odnej, należy je okreśhć w edług w szystk:ch szczegółowych postanowień dawnego ty tu łu i, że wszystkie te postanowienia stanowią treść upraw nienia, nie dopuszczające
go żadnych odchyleń. Skarżący jest zdan!a, że istotną treścią opartego na specjalnym ty tu le praw a z art. 45 p. 4 jest w yłącznie wysokość i rozm iar dopuszczalnego piętrzenia wody, nie zaś także w a ru n k i nadania tego praiwa, które z praw em sam ym bezpośrednio nie m ają związ
ku, a nałożone zostały ty lk o w interesie p u blicznym .
Skoro zatem — w yw odzi dalej skarga — w danym w ypadku sama istotna treść praw a w od
nego, t. j. wysokość spiętrzenia i ilość w o d y u- ż ytkcw e j, odpowiada specjalnemu ty tu ło w i, — nie m iało M in iste rstw o Robót Pub cznych p ra wa unieważnić orzeczenia Urzędu W ojew ódz
58 PR ZEPISY Z ZAKRESU PRAW A A D M IN IS TR A C YJN EG O N r 13 kiego, ustalającego praw o skarżących, II ty lk o
dlatego, że urządzenia wodne, ja k k o lw ie k n ;e pow odują żadnej zm iany co do wysokości ep:ę- trzenia i ;lości zużytkow anej wody, to jednak za w orają pewne zm iany co do sposobu odpły
w u w ie lk ie j wody.
Z apatryw anie to jest błędne.
Niesporne jest, że specjalny ty tu ł praw ny, na k tó ry m skarżący opiera przysługujące mu przed wejściem w życie ustaw y w odnej z roku 1922 upraw nienie wodr.e do piętrzenia wód rzeki Seret, stanow i konsens w odno-praw ny, udzielony B ronisław ow i Bauerowi orzeczeniem Starostwa w Tarnopolu z 4 lutego 1906 r., łącz
nie z w ydanym jeszcze przed wejściem w życie powyższej ustaw y orzeczeniem Starostwa z 16 października 1922 r., o ile ono ustala wysokość dozwolonego piętrzenia w ody na 99,61 m. w stosunku do położeń' a pala kontrolnego.
Sikoro więc z treści powyższego ty tu łu p ra w nego w yn ika , że n e ogran cza się on ogólniko
wo do zezwolenia na piętrzenie w ody do pew nej wysokości, lecz określa rów nież sposób pię
trzenia (za pomocą śluzy g ru n tc w ę j) i przop'_
su je szczegółowo, ja kie w in n y być urządzenia, służące do piętrzenia : odprowadzania w ody oraz do zabezp:eczenia g ru ntó w sąsiednich od zalew u (w a ł p rz y parceli 1. kat. 1082), — należy przyjąć, że te wszystk e postanowienia kcnsensu stanowią łącznie z ustaloną orzeczeniem z r.
1922 wysokością dozwolonego piętrzenia treść pra w a wodnego, utrzym anego w m ocy na zasa
dzie cytowanego art. 252 ust. 1 u sta w y wodnej.
Twierdzenie zaś skargi, że p o s ta n o w ie n i, o k tó ry c h w yżej mowa, jako nałożone w in tere sie p u b lc z n y m , nie m ają bezpośrednio związku z samym praw em p ę trz e n a wody, nie znajduje uzasadnienia w cytow anej ustaw ie wodnej, k tó ra, przeciwnie, w art. 47 p rzew iduje udzielenie pozwolenia z zastrzeżeniem dopełnienia w ska
zanych przez władzę w arunków , m ających we
dług ust. 1 p. 2 tego a rty k u łu m. im. na celu c - chronę dobra publicznego i p ra w esób trze cich. (z m o ty w ó w w y ro k u N. T. A. z dnia 8 X I 1932 r. L. re j. 6912/30. Zb. W. N r 581 A ).
A r t. 252 ust. 1 ustaw y wodnej z 19 września 1922, poz. 574/1928 Dz. Ust. nie daje żadnej pod
staw y do przeprow adzenia różnicy, ja k to czyni pozwana w ładza w zaskarżonym orzeczeniu, m iędzy specjalnym ty tu łe m p ra w n y m praw a publicznego, a takim że ty tu łe m praw a p ry w a t
nego i do uznama, że ty lk o praw a wodne, o- parte na specjalnym ty tu le praw a publicznego, a w szczególności, na akcie w łaściw ej w ładzy, zostały ty m przepisem u staw y w odnej u trz y mane w mocy. Jak to bow iem N. T. A . w y ja śn ił w pow ołanym w yżej przez skarżące Tow a
rzystw o w y ro k u (Zb. W yr. N r 511 A ), przed wejściem w życie ustaw y wodnej z r. 1922 na obszarze b. zaboru rosyjskiego nile istniały przep sy praw a publicznego, regulujące praw o piętrzenia w ody na wodach niespławnych. Do
powstania praw a piętrzenia takich wód nie było wym agane pozwolenie w ładzy, istniejące z c h w ilą wejścia w życie ustaw y wodnej u p ra w nienia wodne na takich wodach m ogły s ę za
tem na ty m obszarze opierać z re g u ły albo na ogólnych prawach, albo na aktach p ry w a tn o praw nych, a ty lk o w w y ją tk o w y c h wypadkach na aktach w ładzy publicznej. W konsekwencji p rzyją ć należy, że specjalnym ty tu łe m p raw nym w rozum ieniu art. 252 ustaw y w odnej jest w odniesieniu do wód niespław nych w b. zabo
rze ro syjskim zarówno szczególny ty tu ł praw a publicznego, ja k i szczególny ty tu ł praw a p r y watnego. U m owa p ryw ktn o -p ra w n a może za
tem stanowić specjalny ty tu ł p ra w n y w ro zu m ieniu art. 252 ust. 1 ustaw y wodnej, o ile do
tyczy ona nabycia upraw nień wodnych, w y szczególnionych w ty m przepisie, na wodach niespław nych w b. zaborze rosyjskim , p rzy czym , w b re w zapatryw aniu pozwanej w ładzy, obojętne jest, czy nabyte upraw n ie ń a p rzysłu g iw a ły pozbyw cy z. m ocy ogólnej n o rm y p ra w nej, czy też na zasadzę szczególnego ty tu łu pra wnego, jeżeli ty lk o dla nabyw cy zawarta um o
wa stanow i szczególny ty tu ł p ia w n y tych u - prawtn eń w :d n ych . (z m o tyw ó w w y ro k u N. T.
A . z- dnia 19/VI 1934 r . L. re j. 2178 33 Zb W.
N r 778 A ).
Skarżący podnoszą również, że m ły n ich is t
n ia ł bez zmian przez 10 lat, licząc wstecz od 1 stycznia 1923 r. i w skutek tego pow inien być na podstawie art. 252 (ust. 3) ustaw y w odnej u w a żany za zakład, k tó ry w dn. 1 stycznia 1923 r.
ilstn ał p ra w n :e, wobec tego zaś zmiana łotoku, rzekom o dokonana w r. 1926, m ogłaby nasunąć jedynie w ątpliw ość co do rozm iaru upraw nień w odnych i spowodować jego ustaleń e na pod
stawie art. 254 a (ust. 2). W yw o d y te nie są trafne. U praw nienia bow iem wodne, któ rych moc obowiązująca z chw lą wejścia w życie zo
stała utrzym ana na podstawie art. 252 (ust. 2 i 3), zachowują w m yśl tych przepisów moc tę 0 ty le i ta k długo, o ile istnieją praw nie urzą
dzenia, służące do ich w ykonyw ania. Do istcfy tych upraw nień należy ta k ro z m a r, ja k 1 sposób ich w yko n yw an ia (por. art. 191 ust. 1 p. a) i c) oraz art. 202). Wobec tego uprawnienia skarżących, utrzym ane w mocy z dniem wejścia w żye e u staw y wodnej, m ogły tę moc po tymże dniu, czy też po dniu 1 stycznia 1923 r. zachować tylko tak długo, ja k długo p ra w nie is tn ia ły u - rządlzenia, odpowiadające tem u ro zm ia ro w i i sposobowi użytkow ania w ody, ja k i istn ia ł w w ym ienionym wyżej dniu. G dy zaś w m łyn ie skarżących podwyższono w r. 1926 próg łotoku, stanowiącego częściową budow lę spiętrzającą, praw a skarżących z c h w ilą tego- p o d w y ż s z e n i w ygasły, (z m o tyw ó w w y ro k u N. T. A. z dnia 1 9 /X II 1934 r. L. rej. 1123 32. Zb. W. N r 823 A
)-P rzy ocenie, czy dany zakład ma być w m yśl ust. 3 art. 252 ustaw y wodnej (poz. 574/1928 Dz. Ust.) uważany za istniejący dłużej niż 10
N r 13 U S T A W A W O D N A 59
.lat przed 1 stycznia 1923 r., rozstrzygającym m om entem jest nie to, b y żadina ze składowych części tego zakładu nie uległa w ty m okresie zm ianie bądź odbudowie, lecz to, b y nie zostały w prowadzone istotne zm any ¡urządzeń w o d nych. (w y ro k N. T. A. z dn a 4/ V 1936 r. L. rej.
4758 33. Zb. W. N r 1188 A ).
A rt. 253.
(1) Prawa użytkowania wód płynących w je
den ze sposobów, wymienionych w art. 45, któ.
re według art. 252 zostają utrzymane w mocy, wygasają po upływie lat pięciu po wejściu w ży
cie tej ustawy, jeżeli przed tym nie wniesiono podania o wpisanie ich do księgi wodnej. Do praw, wpisanych do księgi hipotecznej (grunto
w ej), przepis ten nie ma zastosowania.
(2) Władza, pruwadząca księgi wodne, winna w ciągu pierwszego i czwartego roku po w ej
ściu w życie tej ustawy ostrzec przez publiczne ogłoszenie w sposób zwyczajnie używany o w y gaśnięciu praw, jeżeli w terminie, oznaczonym w ust. 1, nie zostanie wniesione podanie o w pi
sanie ich do księgi wodnej. Oprócz tego należy na to ogłoszenie zwrócić uwagę wszystkich zna
nych władzy osób, których prawa wygasłyby bez wniesienia takiego podania.
Chodzi o wspisanlie do księgi: wodnej, przew i- dzane w art. 253 ustaw y w odnej poz. 574 1928 Dz. Ust. W edług art. 252 tejże ustawy, p rz y s łu gujące p rz y je j wejściu w życie praw a wodne, w ym ienione w ty m a rtykule, a w ich liczbie także praw a do użytkow ania w ody płynącej w jeden ze sposobów, wyszczególnionych w art.
45, pozostają nienaruszone, o ile są oparte na specjalnym ty tu le p ra w nym ; praw a zaś takie, nie oparte na specjalnym ty tu le praw nym , ma
ją o ty le i tak długo moc obowiązującą, o ile istnieją praw nie urządzenia, służące do ich w y konania, jeżeli urządzenia te wzniesione zostały przed 1 stycznia 1923 r., lub przed ty m te rm i
nem przystąpiono legahre do 'ch w ykonania.
W art- 253 powyższej u staw y postanowiono, że praw o użytkow ania wód w jeden ze sposobów, w ym ienionych w art. 45, które w edług art. 252 zostają utrzym ane w mocy, wygasają po u p ły w ie la t 5 po w ejściu w życie tej ustaw y, jeżeli przed ty m nie wniesiono podania o wpisanie ich do ks:ęgi wodnej. W edług zaś art. 254a) te j sa
m ej ustaw y, na podanie upraw n io n ych ma w ła dza wpisać odnośne usprawnienie do księgi w od
nej. Jeżeli istnienie i rozm iar praw a nie będą wykazane w sposób, w yklu cza ją cy wszelką w ątpliw ość, ma w ładza — głosi dalej te-n sam przep:s — zbadać sprawę i rozstrzygnąć w dro dze postępowania w edług postanowień części
V I powyższej ustaw y. ' ,
Ponieważ art. 253 nie wym aga, aby doku
m e n ty i inne dowody, dotyczące istn.en a roz
m ia ru u p ra w ń enia wodnego, oraz odnośne p la n y b y ły dołączone ju ż do przewiązanego w ty m przepisie podania, p rzyją ć należy, że samo
wniesienie przed u p ływ e m 5 la t od dnia w e j
ścia w życie ustaw y w odnej podania o wpisan e praw a wodnego zapobiega wygaśnięć'u tego prawa. Zaniechanie przez stronę dostarczenia wspom nianych w yżej dowodów, czy też planów nie może być wobec tego uważane za podstawę do orzeczenia o w ygaśnięciu prawa, lecz sta
now i je d yn e podstawę do odm ówienia uzna
nia go, czy też zapisań a go do księgi w odnej aż do dodatkowego przedłożenia przez stronę b ra kujących dokum entów, lufo też aż do zbadania spraw y w sposób, określony w przytoczonych w yżej postanowieniach art. 254 a), (z m o tyw ó w w y ro k u N. T. A . z dn. 17 I I 1933 r. L . rej.
9670/31. Zb. W. N r 610 A ).
Skarżący stoją na stanowisku, że w m yśl art.
253 ust. 1 u staw y wodnej nie zachodziła po trzeba wniesienia podań a o wpis do ¡księgi w o
dnej, pon eważ przez zapisanie „Osady m ły n a r- sk ej K u ch a ry-Z a to ka “ do księgi hipotecznej dokonano ty m samym w pisu praw w odnych do tejże księgi1. W uzasadnieniu tego zapatryw ania skarżący podnoszą, iż z pojęciem osady m ły n a r
skiej związane jest istnien e m łyna, a w ¡ch sprawie ty m pew niej, że m ły n , o k tó ry chodzi, posiada popęd w odny i istnieje od niepam ięt
nych czasów, a istnienie m łyn a o popędź e w od
n ym bez p ra w każdorazowego właściciela do korzystania z s iły w odnej jest nie do pom y
ślenia.
Powyższe stanowisko skarżących co do b ra ku potrzeby zgłoszenia praw a wodnego do w p i
su do księgi wodnej jest błędne. Z postanowień bow iem art. 253 ust. 1 u staw y wodnej w y n ka.
że określone w ty m przepis'e prawa używ ania w ody płynącej nie podlegają przewidzianem u
że określone w ty m przepis'e prawa używ ania w ody płynącej nie podlegają przewidzianem u