Życie pochrzcielne – przynależność do Kościoła

Każde wyznanie wiary w Kościół jest jednocześnie umocnieniem owo-ców Chrztu, dzięki któremu człowiek został wszczepiony w Mistyczne Ciało Chrystusa, to znaczy w Kościół, a także wyniesiony został na wyższy poziom życia, odrodził się w sposób nadprzyrodzony, by

17 Ochrzczony otrzymuje pieczęć, zwaną znamieniem: „zostaliście naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego, który był obiecany” (Ef 1,13; por. 4,30; 2 Kor 1,22). Znamię (po grecku sfragís) jest znakiem przynależności. Człowiek ochrzczony staje się własnością Chrystusa i w tej przynależności urzeczywistnia się jego podstawowa i ostateczna świętość (Rz 1,7; 1 Kor 1,2; 2 Kor 2,2, itd.).

18 J 3, 3-8.

19 Katechúmenos – „katechumen” to osoba przygotowująca się do Chrztu zgodnie z Chrystusowym wskazaniem wyrażonym w słowach: „uwierzą i przyjmą chrzest”. 20 Por. Contra litteras Petiliani, III, 17, 20 (PL 43, 357).

21 Por. De catechizandis rudibus, I, 1 (PL 40, 310).

przez nie mógł poznać z doświadczenia szczęście przybranych dzieci Bożych, godność właściwą siostrom i braciom Chrystusa, błogosła-wiony stan, to znaczy łaskę i radość z zamieszkania Ducha Świętego. Przez Chrzest ludzie zostają „powołani do nowego życia, w którym nie traci się niczego, co ludzkie, z wyjątkiem pozbycia się nieszczę-śliwego stanu grzechu pierworodnego, a wszystko, co ludzkie, można podnieść tak, by tworzyło najpiękniejsze wzory doskonałości i rodziło przeobfite i święte owoce. A zatem imię chrześcijańskie i przyjęcie Chrztu powinny głęboko i radośnie poruszyć świadomość każdego chrześcijanina tak, by podobnie jak za czasów pierwotnego Kościoła, uważał je za oświecenie, które sprowadzając do jego dusz ożyw-cze światło Boskiej Prawdy, otwarłoby mu niebo, rozjaśniło życie doczesne i dodawałoby mu mocy do kroczenia ku oglądaniu Boga w wiecznej szczęśliwości”23.

„Odrodzeni jako synowie Boży, (ochrzczeni) zobowiązani są wy-znawać przed ludźmi wiarę, którą otrzymali od Boga za pośredni-ctwem Kościoła” (KK 11)24. Do wyznawania wiary potrzebny jest sakrament bierzmowania. Św. Tomasza z Akwinu twierdzi, że „sa-krament bierzmowania jest niejako ukoronowaniem Chrztu: w tym sensie, że jeśli w Chrzcie – według św. Pawła – chrześcijanin zostaje uformowany jako budowla duchowa (por. 1 Kor 3,9) i zostaje napi-sany jako list duchowy (por. 2 Kor 3,2-3), w sakramencie bierzmowa-nia ta budowla duchowa zostaje konsekrowana na świątynię Ducha Świętego, a ten list zostaje opieczętowany znakiem krzyża”25.

Istotnym elementem świadectwa wiary jest łaska, czyli żywotna moc usprawiedliwiająca i zbawiająca26. W Chrzcie Chrystus przyj-muje osobę wewnętrznie na własność, rozpoczynając swoje działanie uświęcające. Natomiast ochrzczony stara się odpowiedzieć na miłość

23 Paweł VI, Encyklika Ecclesiam suam 6 VIII 1964, 39.

24 Chrzest ustanawia osobową więź między nami a trzema Boskimi Osobami i wprowadza nas w zażyłą relację z Bogiem. Za każdym razem, gdy czynimy znak krzyża, odnowiamy ten związek z Ojcem i Synem, i Duchem Świętym.

25 Por. św. Tomasz z Akwinu, Summa theologica, III, q. 72, a. 11.

26 Por. Św. Tomasz, Summa theologiae, I-II, q. 106, a. 2; Św. Augustyn, De spiritu

Chrystusa z pomocą łaski na miarę swoich psychofizycznych, ducho-wych i moralnych zdolności. Suwerenne panowanie, sprawowane przez łaskę Chrystusową w osobie ochrzczonego, nie pomniejsza wcale dobrowolności odpowiedzi na wezwanie ani wartości i wagi ludzkiego zaangażowania. Staje się to szczególnie widoczne w reali-zacji powołania chrześcijańskiego. Wezwaniu Chrystusa towarzyszy łaska, która wywyższa osobę ludzką obdarzając ją zdolnościami, by mogła żyć zgodnie z nauką o ewangelicznej miłości. Oznacza to, że w życiu osoby ochrzczonej następuje rozwój osobowości ludzkiej, której dar Boży nie krępuje, ale podnosi ją na wyższy poziom i nadaje jej nową wartość.

„Chwałą Boga jest człowiek żyjący, życiem zaś człowieka – widze-nie Boga”27. W tych słowach św. Ireneusza zawiera się istota życia pochrzcielnego, czyli życia według Chrystusowej Ewangelii. Św. Bazyli napominał swoich uczniów, aby starali się żyć Chrystusową Ewangelią na co dzień: „Sprzedaj, co posiadasz i rozdaj ubogim;28… jeśli nawet, jak mówisz, nie zabiłeś, nie cudzołożyłeś, nie kradłeś, nie mówiłeś przeciw komukolwiek fałszywego świadectwa, to jednak pilność w wypełnianiu (tych przykazań) czynisz bezpłodną, jeśli nie dorzucasz do tych czynów tego, co pozostaje, bo tylko w ten sposób będziesz mógł wejść do Królestwa Bożego”29. Kto bowiem według przykazania Bożego chce miłować swego bliźniego30, „nie może po-siadać nic więcej, niż posiada bliźni”31.

Zadaniem chrześcijanina, które ma istotny związek z chrztem, jest stawanie się tym, czym się jest, dorastanie do nowego wymiaru „du-chowego” i eschatologicznego tajemnicy własnej osobowości. „Jakie jest znaczenie i sens Chrztu? Takie mianowicie, że ochrzczony zmie-nia się w umyśle, mowie, działaniu i według mocy mu udzielonej

27 Ś. Ireneusz, Adverus haereses IV 20, 7. 28 Mt 19,22.

29 Św. Bazyli, Homilia in divites; PG 31, 280 b-281 a. 30 Por. Kpł 19,18; Mt 19,19.

staje się takim, jakim jest to, z czego się narodził”32. Jeśli uznaje się, że Chrzest jest szczególną łaską, to wszyscy, co ją uzyskali, rzeczy-wiście otrzymali „zdolność i moc podobania się Bogu”33 i są przez to „wszyscy na równi zobowiązani do postępowania wedle Chrztu”, czyli do „życia według Ewangelii”34. Przez Chrzest „wszyscy są równi” – nie ma bowiem drugiej kategorii, dlatego po prostu, że nie ma różnych chrztów i ponieważ sama zasada życia chrześcijańskiego jest w całości zawarta w jednym przymierzu chrzcielnym35.

„Ktokolwiek idzie za Chrystusem, (…) sam też pełniej staje się człowiekiem”36. Pójście za Chrystusem nie jest naśladowaniem tylko w znaczeniu moralnym, lecz prawdziwym odtworzeniem życia Chrystusa w człowieku. Chodzi o „nowość życia” Bożego (por. Rz 6,4), które staje się udziałem człowieka przez Chrystusa37.