S ł o w a k l u c z o w e: socjolekt, więź, wspólnota totemiczna, językowe wy-kładniki wspólnotowości, przyśpiewka kibica
Określenie społeczeństwo, definiowane jako ‘ogół ludzi pozostających we wzajemnych stosunkach wynikających z ich udziału w procesach produkcyjnych i w życiu kulturalnym; także: ogół obywateli danego kraju, okręgu, miasta itp.’ , to współhiponim społeczności, oznaczają-cej ‘ludzi poszczególnych środowisk zawodowych, społecznych; śro-dowisko, zbiorowość’ (Dubisz, red., 2003: 1335). Według leksykogra-fów więzi mogą się tworzyć w zbiorowiskach połączonych zawodem (społeczność rolnicza), przestrzenią (lokalna) lub wykonywanymi dzia-łaniami (szkolna, akademicka). Definicje nie wymieniają co prawda grupy ludzi połączonych wspólnymi zainteresowaniami sportowymi, ale związki zespalające sportowców i kibiców są silne, a więź między nimi jest żywa i ciągle zacieśniana. Przejawia się ona na kilku płasz-czyznach – możemy bowiem mówić o więzi wewnątrzgrupowej mię-dzy graczami i mięmię-dzy fanami oraz relacji: klub – kibice, i odwrotnie:
kibice – klub. Przedmiotem naszej refleksji będą środki językowe i po-zajęzykowe sprzyjające zacieśnianiu więzi i jednoczące członków grupy,
którą tworzą kibice tej samej drużyny (więź wewnątrzgrupowa)1. War-to podkreślić, że więź między kibicami sporWar-towymi tworzy się wśród sympatyków jednej drużyny (klubowej lub narodowej), co znajdu-je również potwierdzenie w definicji leksemu kibic: ‘osoba przyglą-dająca się rozgrywkom sportowym i dopingująca tych uczestników, z którymi sympatyzuje’ (Dubisz, red., 2003: 89)2. Zwolennicy róż-nych drużyn rywalizują ze sobą, co rodzi dystans, a nawet walkę na argumenty i pięści (skrajne postawy nie dotyczą kibiców siatkówki).
Trudno więc w wypowiedziach i zachowaniach przywołanych stron szukać wykładników wspólnoty. Badacze analizujący subkulturę kibi-ców sportowych podkreślają, że podstawą więzi jest istnienie wspól-nego wroga, czyli jeden człon opozycji obcy konstytuuje i umacnia drugi – swój (Tarkowska, 1991; Bystroń, 1995: 50–61; Kołodzie-jek, 2015: 109–112). Nasze obserwacje prowadzą do innej konstatacji:
aby tworzyć rozumiejącą się grupę, mającą wspólne cele, nie zawsze potrzeba szeroko rozumianej opozycji (jej istnienie być może nasila okazywanie bliskości i zażyłości). Wystarczy jedność myśli, poglądów, sportowych sympatii, aby rozwijać i umacniać komunikację werbal-ną i symboliczwerbal-ną wewwerbal-nątrz grupy. Grono kibiców to osoby należące do odrębnych kręgów społecznych, w dowolnym wieku, wykonujące różne zawody, które „łączy swoista więź znosząca hierarchie, konwen-cje i konwenanse” (Kołodziejek, 2015: 104). Potwierdzenie stawia-nej tezy odnajdujemy m.in. w pozajęzykowych wykładnikach więzi, przejawiających się w tym, że kibice podczas meczu zakładają szali-ki z emblematami i barwami klubowymi obu rywalizujących drużyn (np. na mecz finałowy sezonu 2014/2015 przygotowano szalik z em-blematami PGE Skry Bełchatów i Asseco Resovii). Obserwuje się też językowe wykładniki międzyklubowej sympatii, np. pozdrowienia dla drużyny i przeciwników Jastrzębskiego Węgla w formie zawołania:
1 Materiał badawczy zaczerpnęłyśmy z oficjalnej strony klubu siatkarskiego As-seco Resovia Rzeszów.
2 W przywołanym artykule hasłowym podano jeszcze jedno znaczenie omawia-nego słowa. Kibic to ‘osoba przyglądająca się pewnym wydarzeniom, wspierająca czy-jeś działania, zwolennik, stronnik’ (Dubisz, red., 2003: 89).
strzębie pozdrawiamy! skandowanego przez kibiców Resovii3 podczas siatkarskich spotkań (nie tylko z pozdrawianym klubem).
Istnienie więzi potwierdza zarówno język, jak i znaki kultury.
Do ostatnich zaliczyć trzeba: logo (oraz emblematy klubu), barwy klu-bowe, identyfikujący z drużyną strój, transparenty, szaliki, które two-rzą tzw. totemy i wyznaczają istnienie wspólnoty totemicznej4. Grupę pozajęzykowych środków uzupełniają gesty kibiców5, zorganizowany, ustalony sposób rytmicznego klaskania, istnienie formalnych i spo-łecznościowych struktur organizowania się (Klub Kibica, karta kibi-ca jako znak przynależności do niego, przywileje dla członków klubu, fora dyskusyjne, istnienie maskotki klubu – Wilka Soviaka). Należy podkreślić, że przywołane składniki kultury mają podwójną funkcję:
służą integracji wewnątrz grupy różnej wiekowo (np. składającej się z rodzin z dziećmi, więc o więzi bliskiej familiarnej) i jednocześnie odróżniają jej członków od sympatyków innych drużyn6. Taką funk-cję pełnią również barwy klubowe, co podkreślają Stanisław Bystroń (1995: 83) i Ewa Kołodziejek (2015: 113). W przypadku klubu Asse-co Resovia barwy klubu pokrywają się z barwami narodowymi7, dla-tego w tekście hymnu można odnaleźć deklarację:
To My kibice SOVII My biało-czerwoni8,
w której nazwa biało-czerwoni ma odniesienie klubowe, nie narodowe.
3 Używamy potocznych nazw klubów siatkarskich.
4 Terminem wspólnota totemiczna posługuje się E. Kołodziejek, analizując posta-wy i zachowania kibiców piłki nożnej (Kołodziejek, 2015: 112).
5 W ich analizie pomocna była publikacja A. Załazińskiej pt. Słowo, obraz, gest (Załazińska, 2016).
6 Pozajęzykowe środki więzi scalają grupę kibiców siatkarskich i, inaczej niż w śro-dowisku kibiców piłki nożnej, nie stanowią o jej podziale na podgrupy, np.: szalikow-ców, kiboli, fanatyków, ultrasów, hooligansów (Kołodziejek, 2015: 106–108).
7 Przywołana zgodność jest zamierzona; klub sportowy powstał jeszcze w okre-sie zaborczej niewoli, więc barwy biała i czerwona miały być także znakiem narodo-wości oraz manifestować patriotyzm osób skupionych wokół klubu.
8 Wszystkie cytowane w artykule wypowiedzi kibiców podajemy w oryginalnym zapisie.
Szczególny rodzaj wspólnoty budowany jest podczas meczów w hali Podpromie (co archiwizowane jest w postaci fotografii zamieszczonych na stronie klubu) dzięki transparentom, banerom, a także instrumen-tom muzycznym, chorągiewkom i ich kartonowym odpowiednikom oraz jednoznacznie identyfikującymi z klubem sportowym strojem i malowaniem twarzy. Zanim podamy przykłady, warto dopowiedzieć, że już samo przygotowanie i używanie w określonych momentach wskazanych totemów jest świadomą manifestacją istniejącego poro-zumienia i współpracy między uczestnikami grupy. Wśród akcesoriów trzeba wymienić rozkładane w czasie trwającego spotkania siatkar-skiego różne sektorówki z grafiką i/lub napisami odsyłającymi do wie-dzy o rzeczywistości, zwykle dobranymi tak, by zagrzewać do sporto-wej walki i podkreślać istotne dla niej komponenty, takie jak tradycja (Nasza historia staje się legendą) czy cechy mentalne, np. niezłomność, korzystna powtarzalność faktów (Twierrdza Rzeszów9). W analogicznej funkcji zostają wniesione na halę sportową i zaprezentowane transpa-renty, na których zwykle widoczne są twarze osób związanych z Asseco Resovią, np. zawodników, trenerów, działaczy wpisujących się w daw-ną i najnowszą historię klubu.
Elementem wyrażania łączności są także stroje sportowe, które identyfikują zarówno zawodników klubu, jak i kibicujących fanów – ci drudzy mają do wyboru różnorodne wzory wielu kolekcji10 prze-znaczone dla każdego kibica, więc dla pań, panów oraz dzieci. Odpo-wiedni ubiór fani nierzadko dopełniają wymalowanymi na policzkach czy włosach wzorami w postaci biało-czerwonych pasów. W takich
9 Pisownia rzeczownika twierdza stanowi rodzaj gry językowej, w której podwo-jone rr stanowi jednocześnie skrót nazwy klubu Resovia i miejsca Rzeszów. Leksem twierdza został wybrany nieprzypadkowo i stanowi synonim wspólnego miejsca, zapewniającego bezpieczeństwo, istotnego dla grupy; por. znaczenie słowa twierdza (Dubisz, red., 2003: 166).
10 W ich skład wchodzą koszulki na dany sezon ligowy (z reguły zmieniające się wraz z nim), nawiązujące do konkretnej imprezy siatkarskiej (finał Ligii Mistrzów), uniwersalne (zawsze stosowne dla kibica), wskazujące osiągnięcia zespołu (Mistrz Polski sezonu 2014/2015).
barwach jest nawet bęben, na którym jeden z członków Klubu Kibi-ca wybija rytm dopingowania podczas meczu.
Znakiem istnienia wspólnoty jest również identyczne zachowywa-nie się w zachowywa-niecodziennych i zachowywa-nieprzewidzianych sytuacjach, np. awaria oświetlenia w trakcie meczu skutkuje oświetlaniem hali za pomocą wyświetlaczy telefonów komórkowych. Tylko osoby, które znają się dobrze, są blisko, tworzą zgraną paczkę, potrafią razem spontanicznie działać w zaskakujących okolicznościach. Takie wspólnotowe działa-nia są podkreślane w dyskusjach kibiców:
przerwa w oświetleniu z Delectą, „tak się bawi Resovia!” i latarki z ko-mórek
[http://forum.resovia.rzeszow.pl/index.php/topic,2142.10.html]
Wyrazistym łącznikiem i regulatorem bliskości wśród ludzi jest ja-kość porozumiewania się, czyli język, stosowany w różnorodnych tek-stach. Do tego typu wypowiedzi o funkcji budowania więzi i łączonych z kulturą kibicowania, będących jednocześnie typowym sposobem komunikacji kibiców na sportowych arenach, zaliczyć można: hym-ny, przyśpiewki kibica, slogany na transparentach i banerach, apele w postaci zawołań mobilizujących, wręcz nakazujących coś (Resovia set!; Blok!). Choć podstawową funkcją wymienionych tekstów jest wa-loryzowanie dokonań sportowych oraz samej drużyny wraz z repre-zentującymi ją graczami, istotne jest też dopingowanie w czasie nie-powodzeń, zagrzewanie do sportowej walki, deklarowanie lojalności i wierności zespołowi, a poprzez to zacieśnianie więzi. Więcej funk-cji pełnią przyśpiewki, które – jak zauważa Ewa Kołodziejek – mają również cel ukryty:
Głównym i najważniejszym odbiorcą większości przyśpiewek i okrzy-ków są kibice przeciwnika, toteż skandowane czy śpiewane teksty mają też cel ukryty: osłabienie mocy kibiców drużyny przeciwnej, zlekce-ważenie ich, wyśmianie, poniżenie.
Kołodziejek, 2015: 118
W materiale badawczym nie zarejestrowano tekstów przyśpiewek z wulgaryzmami, obelgami czy wyzwiskami kierowanymi do drużyny przeciwnej i jej sympatyków11. Da się zauważyć tendencję odwrotną, ujawniającą się np. w postaci pozdrowień dla sportowego przeciwni-ka: skandowane przez kibiców Assceo Resovii: Jastrzębie pozdrawiamy!
Istnienie i nieustanne powstawanie nowych zwrotek czy całych przyśpiewek jest stałym elementem kultywowania więzi; to jednoczy grupę, a treść rytmizowanych tekstów służy przypomnieniu najważ-niejszych wartości i wspólnych celów. Przyśpiewka, definiowana jako
‘krótka, solowa, rzadziej chóralna piosenka ludowa, zwykle okoliczno-ściowa, śpiewana na zabawach wiejskich lub w czasie obrzędów wesel-nych, dożynkowych itp.’ (Dubisz, red., 2003: 820), zawiera odniesie-nie do istodniesie-nienia społecznej łączności. Podobne cechy przywoływane są w definicji zawartej w Słowniku terminów literackich, w której ak-centuje się ponadto ludowe pochodzenie, improwizatorski charakter oraz humorystyczno-satyryczną wymowę treści aktualizowaną sto-sownie do okoliczności (Sławiński, red., 2002: 451). Wskazane w li-teraturze przedmiotu typologie przyśpiewek, wyróżnianych dawniej i obecnie, świadczą o ewolucji i popularności gatunku. Dawne typy przyśpiewek12 zostały współcześnie rozszerzone o przyśpiewki skan-dowane przez kibiców, będące jednym z podstawowych – według Ewy Kołodziejek – sposobów komunikacji kibiców piłkarskich (Koło-dziejek, 2015: 115–128). Przyśpiewki kibica można uznać za wariant alternacyjny gatunku, ponieważ wyróżnia je kilka cech: mają formę wokalną i charakter okolicznościowy oraz wykonywane są w określo-nych sytuacjach i miejscu (zawody sportowe, hala, stadion). Inaczej niż przyśpiewka ludowa, te związane ze środowiskiem sportu
11 Istniejącą różnicę być może łączyć należy z różnymi dyscyplinami sportu, któ-re poddawano badaniu. Kibice piłki nożnej któ-repktó-rezentują inny rodzaj wspólnotowo-ści niż kibice piłki siatkowej.
12 Grażyna Münch wśród przyśpiewek wyróżnia wedug kryterium tematu: śpiewki zawierające złote myśli, przestrogi, rady; panieńskie przyśpiewki zalotne; przy-śpiewki zalotne kawalerów; przyprzy-śpiewki zalotne dialogowane; rodzinne; taneczne;
zawierające plotki, przyśpiewki o wydarzeniach; pasterskie; weselne (Münch, 1985:
175).
nywane są głównie przez zbiorowość, rzadko mają charakter zawo-łania solowego. Przyśpiewki kibiców siatkarskich nie są okazjonalne, choć nie wyklucza to, że powstają spontanicznie, a ich treść szybko zostaje utrwalona i rozpowszechniona (np. w Śpiewniku kibica na e--stronach czy przez publikację w dyskusjach na forum).
Tworzenie, wykonywanie i powtarzanie przyśpiewek ma oprócz budowania więzi funkcję ludyczną. Formą wspólnej zabawy jest tak-że redagowanie tekstu przyśpiewki, a nawet tekstu piosenki o tematy-ce motywujątematy-cej wybraną drużynę do sportowej walki. Oto kilka wy-branych, popularnych w kręgach kibiców przyśpiewek:
Mistrzem Polski jest SOVIA SOVIA najlepsza jest SOVIĘ trzeba szanować SOVIĘ CWKS
To My kibice SOVII My biało-czerwoni Za SOVIĘ CWKS
Pójdziemy aż po życia kres To jest nasze miasto To jest nasz klub To jest nasza miłość SOVIA Rzeszów
Wczoraj, obiecałaś mi na pewno, Że trzy punkty dzisiaj będą Że wygrasz dziś ten mecz!
Nasza, nasza wiara niezachwiana,
Rzuci [wstawiamy nazwę rywala] na kolana, Nie jeden raz!
Więc graj Resovio!
Ukochana ma drużyno!
Wygrałabyś ten mecz, Ten ważny mecz!
[*** –]
Ole RESOVIO kocham Cię!
Tobie oddałem serce swe!
Serce swe jedyne!
Dałem swojej drużynie!
Wzorcem adaptacyjnym przyśpiewek kibica są nacechowane ryt-micznie dialogi między grupami fanów. Przewidywalność (i znajo-mość) kolejnych replik publicznej rozmowy dowodzi istnienia wspól-nej wiedzy o rzeczywistości, która istnieje w grupie, a dialog jest prymarną formą porozumiewania się w kontaktach bezpośrednich, bliskich, familiarnych. Ważna jest nie tylko rytmika, ale również na-tężenie głosu, które w kolejnych odpowiedziach jest intensyfikowane (od krzyku do wrzasku). Intensyfikacji służy też powtórzenie leksy-kalne w finalnej części skandowanego tekstu. Zilustrować to można następującym przykładem:
Cała hala odpowiada…
KK: Kto wygra mecz?
Kibice: SOVIA!
KK: Kto?
Kibice: SOVIA!
KK: Kto?
Kibice: SOVIA! SOVIA! SOVIA!
Budowanie więzi w grupie sympatyków sportu, wyrażanej przez dialog w trakcie siatkarskiej rywalizacji, spełnia kilka funkcji: słu-ży nawiązaniu i podtrzymaniu kontaktów (funkcja fatyczna), pozo-rując rozmowę, spełnia funkcję ludyczną, czyli sprzyja karnawaliza-cji spektaklu sportowego, zabawieniu jego obserwatorów, a wspólne pozytywne emocje zacieśniają więź. Ten odpowiednio zrytmizowa-ny dialog motywuje, przekonująco zachęca graczy swojej drużyzrytmizowa-ny do walki o zwycięstwo. Oto przykład:
Kto jest dumą Rzeszowa? MISTRZ MISTRZ RESOVIA!
Kto biel-czerwień w herbie ma? MISTRZ MISTRZ RESOVIA!
Kto o swą tradycję dba? – Mistrz, mistrz Resovia!
Kto dziś z siebie wszystko da? – Mistrz, mistrz Resovia!
Kto smak zwycięstwa zna? – Mistrz, mistrz Resovia!
Kto najlepszych fanów ma? – Mistrz, mistrz Resovia!
Kto sześć koron mistrza ma? – Mistrz, mistrz Resovia!
Ta drużyna, tylko ta – Mistrz, mistrz Resovia! Mistrz, mistrz Resovia!
Mistrz, mistrz Resovia!
[http://forum.resovia.rzeszow.pl/index.php/topic,2248.0.html]
Elementem tradycji i więzi jest zachowanie od momentu powsta-nia klubu, oficjalnie w roku 1905, w nazwie zespołu członu Resovia – łacińskiej nazwy miasta Rzeszów. Przywołanie „małej ojczyzny” speł-nia dziś podwójną funkcję: nawiązuje do historycznej nazwy CWKS Resovia oraz nazywa miejsce, gdzie działa klub13.
Jeszcze silniej związki z miastem, klubem, symboliką barw klubo-wych i wybitnymi postaciami tworzącymi historię drużyny uwidacz-niają się w nieoficjalnych, używanych potocznie, modnych w różnych okresach onimach, np. Pasy, ekipa z Rzeszowa, wychowankowie Janu-sza Strzelczyka, podopieczni Ljubo Travicy, drużyna stolicy Rzeszow-szczyzny, klub ze stolicy Podkarpacia, drużyna z Podpromia14. Wystę-pują w nich nazwy terenowe – Rzeszów, Rzeszowszczyzna, Podkarpacie, osobowe – Janusz Strzelczyk, Ljubo Travica oraz uniwerbizowany chre-matonim – Podpromie.
Podstawowymi wykładnikami więzi i bliskości są w języku pol-skim zaimki osobowe i dzierżawcze: ja, my, ty, nasz, mój. Ich seman-tyka w większości służy odniesieniu do wspólnoty: my oznacza grupę ja i inni, nasz – wspólne posiadanie. Pozostałe zaimki bezpośrednio
13 Kiedy krótko w sezonie 2001/2002 drużyna zmieniła nazwę na taką, w której pominięto leksem Resovia, nie zaakceptowali tego kibice i odwrócili się od „tego dziwnego tworu, a drużyna pozbawiona wsparcia kibiców spadła do II ligi” (Koch-mańska, 2010: 65). Stałość najważniejszego komponentu nazwy jest zatem istotnym wykładnikiem więzi, rozumianej jako kontynuowanie wartości związanej z „małą oj-czyzną” (miastem, klubem, grupą kibiców klubu).
14 Nazwy klubu przyjmowały postać: CWKS Resovia (od 1904/1905), AKS m-punkt Rzeszów, AKS Resovia (od 2003/2004), Asseco Resovia (poświadczona na pewno już od 2008/2009). Szczegółowo różne nazwy, używane w lokalnej prasie, analizuje Wio-letta Kochmańska w artykule Wczoraj i dziś rzeszowskiej siatkówki – językowe studia porównawcze (Kochmańska, 2010: 65–69).
nie budują więzi, ale w kontekście wskazują na istotne wartości słu-żące tworzeniu wspólnoty (ja + nazwa uczucia, ty + nazwa klubu).
W materiale obserwujemy nagromadzenie zaimków w pozycjach ak-centowanych w krótkich formach tekstowych:
Moja jedyna miłość to jest Resovia I my jesteśmy z Tobą Klubie, Klubie, Klubie Ty Nasz!!!
la la la la la la la la la heja Resovia
[http://forum.resovia.rzeszow.pl/index.php/topic,2248.0.html]
Warto scharakteryzować funkcje, jakie pełnią wybrane formy gra-matyczne. Czasowniki w pierwszej osobie nie budują więzi wprost, służą bowiem podkreśleniu indywidualizmu mówiącego, a przede wszystkim komunikowaniu jego myśli, poglądów i uczuć. Dzięki tej formie nadawca wyraża siebie. Pośrednio jednak jest ona znakiem więzi kibica z drużyną, który za pomocą ja realizuje akt wyznania miłości i waloryzuje dodatnio obiekt. W analizowanym typie komu-nikacji ja nie ma odniesienia jednostkowego, to jest raczej suma ja odniesionych w rzeczywistości do grupy: ja, czyli każdy kibic Asse-co Resovii, np.:
Serce swe jedyne!
Dałem swojej drużynie!
Ole Resovio kocham Cię! Tobie oddałem serce swe!
Zaimek my może jednoczyć wielu nadawców (my ekskluzywne), strony komunikacji (my inkluzywne) oraz włączać osoby trzecie (my jednoczące)15. Bywa wyrażany wprost (jest wówczas akcentowa-ny w inicjalnej pozycji w zdaniu) lub konotowaakcentowa-ny zgodnie z regu-łami gramatycznymi pierwszoosobową formą czasownika. Oto przy-kłady:
15 Tomasz Łysakowski wyróżnia jeszcze my pozorne nietworzące wspólnoty. Ten aspekt w pracy pomijamy, gdyż takie znaczenie charakterystyczne jest dla tekstów dawnych i retorycznych (Łysakowski, 2005: 40–41).
My kibice Sovii! My biało-czerwoni! Za Sovię! CWKS! Pójdziemy aż po życia kres
[śpiewnik]
My, kibice zawsze możemy na Was liczyć, Wy możecie liczyć zawsze na nas. Jeszcze wiele przed nami. Przed nami kibicami, Tobą Alku i Resovią.
Nie dla nas jest porażki smak, nie dla nas forma zła, najlepszych Sovia fanów ma; Zwycięstwo czeka nas
[http://forum.resovia.rzeszow.pl/index.php/topic,3234.0.html]
Liczne są także formy dzierżawcze zaimków 1. osoby: mój i nasz, które towarzyszą rzeczownikowi, zajmując pre- i postpozycję. Zaimek mój (i skrócona postać ma) wyraża poglądy nadawcy, który za jego pośrednictwem deklaruje wierność klubowi i sympatię do niego, na-tomiast zaimek nasz podkreśla przynależność do grupy, por.:
Resovio klubie Mój!
ukochana ma drużyno
Jesteśmy zawsze tam, gdzie nasza Sovia gra;
Nasza historia staje się legendą [napis na banerze]
Nasza, nasza wiara niezachwiana, rzuci [nazwa rywalizującej dru-żyny] na kolana
To jest nasze miasto To jest nasz klub To jest nasza miłość SOVIA Rzeszów [z hymnu]
Jedność z grupą sygnalizują także zaimki: uogólniający każdy oraz nieokreślony wszyscy:
Sovia to jest to, czym żyje każdego dnia każdy z nas Każdy mu wierny jest
Śpiewnik każdego kibica Asseco RESOVII Rzeszów
[http://forum.resovia.rzeszow.pl/index.php/topic,2248.0.html]
Już wysyłam, a odpowiedź podam na forum, ale czy nie lepiej, aby od-powiedź była dla wszystkich widoczna??? Jakiś problem? Chyba nie powinien być!
[http://forum.resovia.rzeszow.pl/index.php/topic,2755.0.html]
Jak już pewnie niektórzy zauważyli, przed meczami SSPS Resovia Rze-szów organizuje akcję malowania twarzy. Zapraszamy wszystkich: dzie-ci, młodzież, dorosłych i tych bardziej dorosłych też!
[http://forum.resovia.rzeszow.pl/index.php/topic,2656.0.html]
Gra zaimkami w tekście służy nie tylko budowaniu łączności, ale również pozytywnemu waloryzowaniu drużyny i klubu, w formie deklaracji miłości, co pośrednio stanowi o trwaniu więzi i wzajem-ności relacji w grupie. Podkreślaniu wyjątkowości drużyny, wokół której skupieni są kibice, służą również operatory tekstowe, rematy-zujące nazwę klubu, dzięki czemu staje się ona celem komunikacyj-nym wypowiedzi, np.:
Jej oddałem serce swe!
Ona najpiękniejszym snem!
Kocham Ją a Ona mnie!
Nigdy nie zostawię Jej!
Tylko Sovia, ale ale ale.
Wspólnotowość rozumiana jako podkreślanie bycia w grupie, iden-tyfikowanie się z kibicami i graczami, wspólne przeżywanie wydarzeń sportowych wyrażana jest także przez przysłówki wspólnie, razem. Naj-większą frekwencję zyskują te leksemy w dyskusjach na forach kibiców:
Razem cieszyliśmy się z sukcesów. Razem przeżywaliśmy gorycz po-rażki. My, kibice zawsze możemy na Was liczyć, Wy możecie liczyć zawsze na nas. Jeszcze wiele przed nami. Przed nami kibicami, Tobą Alku i Resovią.
[http://forum.resovia.rzeszow.pl/index.php/topic,3234.0.html]
Również Alek mógł zawsze liczyć na swoich kibiców i Klub. Wspólnie przeszliśmy niełatwy okres po tym jak dosłownie w 2014 roku Alek
zostawił zdrowie na boisku. Wspólnie cieszyliśmy się z Jego powrotu na parkiet. Wspólnie radowaliśmy się z pierwszego punktu po kosz-marnej kontuzji?
[http://forum.resovia.rzeszow.pl/index.php/topic,3234.0.html]
Kolejnym wykładnikiem poczucia więzi jest język potoczny, nazywa-ny językiem bliskości: „Im bliższa jest znajomość (ocena subiektywna i nie zawsze symetryczna u obu uczestników aktu komunikacji), tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia w kontakcie między oso-bami pozostającymi w takiej relacji języka potocznego” (Kita, 2001:
173). Więź aktualizowana jest również przez nominację: Sovia, Pasy, leksykę potoczną: ktoś ogarnięty (mający umiejętności), dostaliśmy lanie (przegraliśmy), neologizmy i związki frazeologiczne: wbić siat-karskiego gwoździa, puścić flota, czapa, dyszel, zagrać połówkę/połó-weczkę, a także typową dla socjolektu sportowego metaforykę z czę-stym odwołaniem do obrazu wojny i teatru: ustrzelić przyjmującego, grać na ataku, siatkarski spektakl, grać w głównej roli, np.:
173). Więź aktualizowana jest również przez nominację: Sovia, Pasy, leksykę potoczną: ktoś ogarnięty (mający umiejętności), dostaliśmy lanie (przegraliśmy), neologizmy i związki frazeologiczne: wbić siat-karskiego gwoździa, puścić flota, czapa, dyszel, zagrać połówkę/połó-weczkę, a także typową dla socjolektu sportowego metaforykę z czę-stym odwołaniem do obrazu wojny i teatru: ustrzelić przyjmującego, grać na ataku, siatkarski spektakl, grać w głównej roli, np.: