Bogomilska antropologia i soteriologia

Podobnie jak chrystologia, także antropologiczne i soteriologiczne poglądy bogomilskie znajdowały się pod silnym wpływem dualistycznej kosmologii i ko-smogonii. Guilles Quispel słusznie zauważa, że kosmologia dualistyczna podległa jest soteriologii, a gnoza jest jednocześnie drogą do „ja” (Selbst) i drogą do Boga107. Dodam tylko, że antropologia ze swej strony ściśle wiąże się z soteriologią, i w ten sposób kosmologia, antropologia i  soteriologia stają jednym z  najważniejszych fundamentów doktryny dualistycznej.

W  Synodykonie cara Boriła osądzeni zostają ci, którzy „mówią, że Szatan stworzył Adama i Ewę”. Najogólniej rzecz biorąc, można stwierdzić, że

heterodok-102 Przekład za: PG, t. 130, kol. 1301C.

103 „Ich słów i pychy nie godzi się zapisywać w tej księdze.”

104 „Jeśliby mieli rozum, nie mówiliby, że przenajświętsza Matka Boża zgrzeszyła.”

105 W Synodykonie cara Boriła sąd nad doketystycznymi poglądami bogomiłów i anatema prze-ciwko świętokradztwu wobec Bogurodzicy występują w bezpośrednim sąsiedztwie: „84. Tym, którzy ciało Syna Bożego przyjęte od przeczystej Bogurodzicy Dziewicy nazywają niezniszczalnym – po trzykroć anatema. 85. Tym, którzy nazywają Bogurodzicę Dziewicę zwykłą niewiastą, po trzykroć anatema”.

106 W Tajnej księdze Jezus mówi: „Kiedy więc Ojciec mój zamyślał Mnie wysłać na ten świat, wysłał przede Mną swego anioła przez Ducha Świętego, aby mnie przyjął, a [ten anioł] nazywał się Maryja. A Ja wszedłem i wyszedłem przez jej ucho”, cyt. za: Zapytania Jana…, s. 320.

si uważali materialnego człowieka za dzieło złego demiurga, duszę zaś – za Boże „tchnienie”, ożywiające martwe ciało. Także ta koncepcja nie jest nowa: według antycznej gnozy niematerialna dusza, Boża iskra, zagubiła się w chaosie i mroku materii, w grobie ciała. Dusza pokonuje dwie drogi: w dół, ku ciemnemu więzieniu ciała, i w górę, do świetlistych krain Boga. Droga w górę odbywa się po śmierci, kiedy „świetlista cząstka” oddziela się od ciała. Według jednego z rękopisów z Nag Hammadi (II,6), zatytułowanego Objaśnienie o duszy, podczas swego ziemskiego bytowania dusza utożsamiana jest z nierządnicą. Znalazłszy się w rękach złoczyń-ców, była oszukiwana i gwałcona; jej odrodzenie do nowego życia dokonuje się po zwróceniu się do Boga, a oczyszczona – łączy się z Nim w małżeństwie i odnajduje spokój w pleromie. Teksty gnostyckie przejmują z innych religii wschodnich temat wędrówki duszy w świecie pozaziemskim. Zazwyczaj towarzyszy jej anioł, który pomaga jej pokonywać chronione przez archontów kolejne sfery niebios. Anioł – a w niektórych tekstach Chrystus – jest „dobrym pomocnikiem”, bez którego dokonanie aktu soteriologicznego jest niemożliwe. Zbawiciel jest przewodnikiem na drodze do „bram poznania, gdzie jest świecące światło”108.

Herezjologiczne utwory słowiańskie nie traktują zbyt uważnie heterologicznej koncepcji stworzenia człowieka. Bogomilskie poglądy antropologiczne bardziej szczegółowo rozpatrywane są w źródłach bizantyńskich. Eutymiusz z Periblepty przedstawia naturalistyczny i odrzucający obraz antropologii fundagiagickiej/bo-gomilskiej: według niego po ukradzeniu Bogu duszy, Satanael spróbował umieścić ją w stworzonym przez siebie ciele materialnym, ale ta przez trzysta lat odmawiała wejścia w nie – wyślizgując się przez odbyt lub przez usta. Wtedy demiurg spożył różne nieczyste zwierzęta, uszczelnił odbyt Adama jego ręką i zwymiotował zje-dzone nieczystości prosto do ust pierwszego człowieka. W ten sposób dusza uległa zanieczyszczeniu i pozostała w ciele109. Można spierać się, na ile ten nieprzyjemnie naturalistyczny opis jest obiektywny, a na ile uległ hiperbolizacji polemicznego patosu mnicha z Periblepty, ale tak czy inaczej gnostycka koncepcja duszy zanie-czyszczonej dotknięciem pogardzanej materii najwyraźniej nie była obca wspól-notom fundagiagitów. Eutymiusz Zigabenos również podejmuje problem antro-pologii bogomiłów konstantynopolitańskich. Według Arsenału dogmatów diabeł stworzył ludzkie ciało, lecz nie mógł tchnąć w nie życia: jego tchnienie wyciekło przez paluch u nogi Adama, ożyło i wypełzło, przybierając postać węża. Wtedy Pan ulitował się nad stworzeniem i tchnął w nie życie; później, w ten sam sposób, powstała Ewa110.

108 K. Rudolph, Gnoza, przeł. G. Sowiński, Kraków 1995, s. 116. Zob. też: G. Minczew, John

Chrysostom’s Tale…, s. 43-45.

109 Писмо на Евтимий от Акмония…, s. 56–57.

Synodykon cara Boriła poddaje osądowi jeszcze jeden pogląd

antropologicz-ny: „Mówiącym, że kobieta poczyna w łonie za sprawą Szatana, który przebywa tam nieprzerwanie aż do narodzin dziecka… anatema”. Ujęcia takie były szero-ko rozpowszechnione w  środowiskach heterodoksyjnych, jaszero-ko że poświadczają je najstarsze źródła bizantyńskie. Według Eutymiusza Zigabenosa Satanael jako pierwszy połączył się z Ewą, która urodziła Kaina i jego bliźniaczą siostrę Kalome-nę. Dopiero potem Adam połączył się z Ewą, w wyniku którego to aktu narodził się Abel111.

Lakoniczne świadectwa o antropologii bogomilskiej w słowiańskich utworach kanonicznych (tu warto wspomnieć, że anatemy w Synodykonie cara Boriła zo-stały w istocie przełożone z greki) kompensowane są licznymi i różnorakimi wi-zjami antropologicznymi z tekstów pseudokanonicznych. W Morzu Tyberiadzkim stwórcą ciała i duszy jest istotnie Bóg, ale diabeł wszelakimi sposobami stara się Mu przeszkodzić, dlatego dziurawi ciało Adama, żeby dusza nie mogła pozostać wewnątrz112.

Szczególnie intrygujący jest opis stworzenia pierwszych ludzi w Tajnej księdze. Według jej przekazu Szatan stworzył dwa gliniane ciała, po czym nakazał dwóm podległym mu aniołom wejść w nie: anioł drugiego nieba wszedł w ciało Adama, a anioł pierwszego – w ciało Ewy. Aniołowie jednak bardzo cierpieli, gdyż przy-bierając ciała materialne stawali się śmiertelni. Następnie Szatan wszedł w węża, połączył się z Ewą, a po nim uczynił to samo Adam. W historii z Tajnej księgi wi-dać pewną niekonsekwencję. Nieco dalej Jan Ewangelista pyta Chrystusa, dlaczego ludzie mówią, że Adam i Ewa zostali ukształtowani przez Boga. Jezus odpowiada, że aniołowie zostali ukarani właśnie wstąpieniem do glinianych ciał, przez co stają się śmiertelni113. Niezależnie jednak od sprzeczności dotyczącej stworzenia ciała materialnego (jako dzieła Szatana czy jako „pozornego” dzieła Boga) tekst z Tajnej

księgi twórczo rozwija antropologiczną i jednocześnie angelologiczną wizję

po-wstania człowieka, sięgającą jeszcze żydowskich apokryficznych legend między-testamentowych o pierwszych ludziach, w których to aniołowie rozgniewali się na Boga za stworzenie nieśmiertelnego Adama i ustanowienie go w raju na równi, a nawet ponad nimi114.

Słowiańskie teksty antyheretyckie nie mówią niemal nic o dualistycznej so-teriologii. Gdyby jednoznacznie skomentować pewne fragmenty z traktatu

Ko-111 PG, t. 130, kol. 1297C.

112 Apokryfy i legendy starotestamentowe…, s. 6–7.

113 „[…] w przestępstwie Bóg stworzył ciała z mułu, ale mocą Ducha Świętego uczynił wszyst-kie moce niebios. Ale oni z powodu przestąpienia [prawa] i z powodu swego upadku znaleźli się w ciele uczynionym z mułu i zostali wydani śmierci”, cyt. za: Zapytania Jana…, s. 319.

smy Prezbitera czy anatemy z Synodykonu cara Boriła, bogomiłowie nie wierzyli w Zmartwychwstanie. W 87. anatemie z Synodykonu… czytamy: „Nie wierzącym w  przyszłe zmartwychwstanie, powstanie ciał [ludzi] dawno umarłych i  przyj-ście Pana na sąd – po trzykroć anatema”. Według Jana Egzarchy heretycy wierzyli w upadek (z pleromy) wiecznie istniejącej duszy, która weszła w materialne ludz-kie ciało115. Fragmentu tego, przełożonego z greki, nie można jednak odnieść do późnych herezji neomanichejskich; odzwierciedla on raczej negatywny stosunek starożytnego Kościoła do koncepcji gnostyckich o wędrówce duszy od i do niewi-dzialnego Boga.

Więcej informacji zawierają dzieła apokryficzne, zwłaszcza Słowo Jana

Zło-toustego o tym, jak Michał zwyciężył Satanaela oraz Tajna księga. W Słowie…

Mi-chał Archanioł oddaje Bogu skradzione przez Satanaela: tkaną złotem szatę i Boże insygnia (alegorię duszy)116. Podróż „Bożej iskry” w dół, do królestwa Satanaela, do świata materialnego – i powrotna, wznoszenie się ku niebiańskim przybytkom, zadziwiająco przypomina starożytną soteriologię gnostycką: zesłana do materii i zanieczyszczona przez nią, dusza dopiero po śmierci ciała stopniowo doznaje oczyszczenia na drodze do pleromy.

Tajna księga ukazuje imponujący obraz Sądu Ostatecznego oraz Paruzji Syna

Bożego. Po apokaliptycznej walce kosmicznej z siłami zła, Chrystus wysyła anio-łów, by wywyższyły sprawiedliwych w niebiosach. Po Sądzie Ostatecznym dusze sprawiedliwych stają się aniołami, którzy ubierają się w świetliste szaty i niewięd-nące wieńce117.

Bizantyńskie traktaty herezjologiczne nie są jednoznaczne w kwestii soterio-logii bogomilskiej. Eutymiusz z Periblepty pisze, że podczas podróży do małoazja-tyckich prowincji Cesarstwa spotkał był heretyka-fundagiagitę, który twierdził, jakoby „nie było powstania z martwych”118. Jednak według herezjarchy Bazylego Uzdrowiciela, cytowanego przez Eutymiusza Zigabenosa, bogomiłowie oczekiwali Paruzji i wierzyli w zmartwychwstanie w sposób wprawdzie inny, niż ortodoksyj-ny, ale przypominający opis Sądu Ostatecznego i zmartwychwstanie sprawiedli-wych z Tajnej księgi:

115 „A cóż mam wam powiedzieć! Heretykom, co twierdzą, że dusze są [pojawiają się] przed ciałami; że [dusza], porzuciwszy bezcielesny byt i lepszy porządek, schodząc przez jakąś samowolną bezmyślność i lenistwo na złą drogę, weszła do człowieczego ciała”.

116 „Michał oddał tkaną Bogu szatę, niewiędnący wieniec i berło archanielskich hufców w ręce Pana”, cyt. za: Słowo Jana Złotoustego o tym, jak Michał zwyciężył Satanaela…, s. 25. O Bogu tkanych szatach, wieńcu i berle jako alegorii duszy zob.: G. Minczew, John Chryzostom’s Tale…, s. 43–46.

117 „Wtedy zasiądzie Syn Boży po prawicy swego Ojca i nakaże Ojciec swoim aniołom, a oni będą im służyli, i ustanowi ich [wybranych] pośród chórów anielskich, i odzieje ich szatą nieśmier-telności, i da im niewiędnące wieńce i trony nie do poruszenia”, cyt. za: Zapytania Jana…, s. 325.

Twierdzą, że tacy ludzie nie umierają, ale zmieniają postać, jakby we śnie, bezbo-leśnie zdejmując z siebie to gliniane i cielesne odzienie, przywdziewając zaś nie-zniszczalny i boski strój Chrystusowy i przybierając to samo ciało i tę samą postać, co on, po czym, prowadzeni przez aniołów i apostołów, przechodzą do królestwa Ojca, a ich porzucone ciało rozpada się w popiół i pył, i już nigdy nie powstanie119.