akcje społeczne i imprezy integracyjno
Łódzki Sejmik Osób Niepełnosprawnych jest organizatorem ogól-nych imprez integracyjno-medialogól-nych, często o charakterze cyklicz-nym, które powoli wpisują się w obraz życia miasta i jego mieszkań-ców. Pozwala to zaznaczyć obecność osób niepełnosprawnych w społe-czeństwie i choć na chwilę zwrócić uwagę ogółu na ich potrzeby. Przed-stawmy bliżej sztandarowe imprezy organizowane z taką ideą przez Sej-mik łódzki.
Marsze Osób Niepełnosprawnych – to coroczna impreza,
orga-nizowana z okazji Dnia Walki z Dyskryminacją Osób Niepełnospraw-nych, mająca na celu pokazanie, że jesteśmy, żyjemy w tym mieście. To barwny korowód pieszych, na wózkach inwalidzkich, a także w rik-szach160. Reprezentanci różnych stowarzyszeń osób niepełnospraw-nych, Domów Pomocy Społecznej, Specjalnych Ośrodków Szkolno-Wy-chowawczych, razem z przedstawicielami Władz Miasta, Urzędu Mar-szałkowskiego, PFRON, MOPS. Całe rodziny, przyjaciele, wolontariu-sze. Majowy Marsz’ 2007 miał zwrócić uwagę, że nie walczymy prze-ciwko czemuś, ale o coś. O coś, co jest dla nas bardzo ważne: o godność, radość w życiu. Chcemy integrować się nie tylko w swoim środowisku, ale także z resztą społeczeństwa.
Na trybunie przy Pasażu Schillera zwróciliśmy się do przedstawi-cieli Władz Miasta i Województwa z petycją, wyrażającą przekona-nie, że nie zostaną zaniechane żadne działania, które pomogą usuwać, lub przynajmniej łagodzić problemy, jakie osobom niepełnosprawnym utrudniają, ograniczają, a niekiedy nawet uniemożliwiają normalne ży-cie. Szczególne oczekiwania i duży nacisk położyliśmy na :
▪ przełamywanie oporów psychicznych społeczeństwa wobec osób nie-pełnosprawnych,
▪ możliwość prowadzenia permanentnej działalności rehabilitacyjnej i edukacyjnej dla osób niepełnosprawnych i ich rodzin,
160 Riksze to pojazdy mocno związane z Łodzią. Wprowadzono je na Piotrkowską – najdłuższą śródmiejską ulice w Polsce – już wiele lat temu. Od tego czasu te zapomnia-ne w naszym kraju pojazdy przeżyły „drugą młodość” i stanowią jedną z atrakcji tury-stycznych miasta.
▪ podejmowanie działań zwiększających potencjał zawodowy oraz ak-tywność osób niepełnosprawnych na otwartym rynku pracy, m.in. poprzez: poradnictwo zawodowe, porady prawne, szkolenia, kursy, warsztaty psychologiczne, kampanie informacyjno-promocyjne skie-rowane do odpowiednich grup społecznych i środowisk,
▪ na dalsze działania zmierzające do usuwania barier urbanistycz-nych, architektoniczurbanistycz-nych, transportowych,
▪ pomoc Państwa w tworzeniu i prowadzeniu placówek środowisko-wych, lokalnych ośrodków integracyjno-rehabilitacyjnych, które od-grywają istotną rolę w przystosowaniu osób niepełnosprawnych do nowego, samodzielnego, satysfakcjonującego życia,
▪ stwarzanie sprzyjających warunków organizacjom, szczególnie or-ganizacjom nowym, nie wprawionym jeszcze w działalności na rzecz swoich podopiecznych – bardzo pożytecznej, ale dawno przekracza-jącej granice pracy społecznej, wymagaprzekracza-jącej profesjonalnej wiedzy, czasu pracy i środków finansowych.
Marsz’ 2008 odbywał się w czerwcu. Przy gorącej, słonecznej
pogo-dzie w przemarszu udział wzięło około 2.000 osób. W przeważającej części – dzieci i młodzież : uczniowie Specjalnych Ośrodków Szkolno-Wychowaw-czych, podopieczni Ośrodków Adaptacyjnych, wraz z rodzicami, opiekuna-mi, wolontariuszami. Byli też liczni przedstawiciele stowarzyszeń zrzeszo-nych w Sejmiku. Trasa tradycyjnie prowadziła ulicą Piotrkowską od Pla-cu Wolności do Pasażu Schillera. Na czele pochodu ruszyli młodzi, bo ten przemarsz, nawiązujący do Dnia Walki z Dyskryminacją Osób Niepełno-sprawnych, dotyczył głównie troski o warunki życia i rozwoju dzieci oraz młodzieży niepełnosprawnej. Troski rodziców, opiekunów, nauczycieli, na barkach których spoczywa trud ich utrzymania i wychowywania. Hasło czerwcowej imprezy brzmiało: „Dajmy Szansę Wszystkim Dzieciom”.
Tym razem w petycji wręczanej władzom w imieniu środowiska niepeł-nosprawnych dzieci i młodzieży – zawarte wnioski i postulaty dotyczyły: ▪ likwidowania barier architektonicznych, nie tylko w budynkach
uży-teczności publicznej w centrum, ale i na terenie osiedli mieszkanio-wych, w budynkach służby zdrowia, w szkołach, przedszkolach itp. placówkach oświatowych i kulturalnych wszelkiego typu,
▪ zwiększenia liczby godzin rehabilitacji ruchowej w ramowych pla-nach edukacyjnych, zwłaszcza dla dzieci z upośledzeniem umysło-wym w stopniu głębokim, zwiększenia nakładów na możliwość orga-nizowania imprez i zajęć integracyjnych,
B A R B A R A F I B I C H - E K I E L
▪ kontynuowania rehabilitacji psychofizycznej dla osób niepełnospraw-nych i ich rodzin, również po zakończonym cyklu edukacyjnym, ▪ przywrócenia wcześniejszych emerytur dla rodziców i opiekunów
osób niepełnosprawnych 161,
▪ pomocy w prowadzeniu placówek środowiskowych, stowarzyszeń, które odgrywają istotną rolę we wzajemnym wsparciu i w przystoso-waniu do zmienionych warunków życia,
▪ szukania większych środków na dofinansowanie turnusów rehabili-tacyjnych w trudnej sytuacji materialnej rodzin z dziećmi niepełno-sprawnymi,
▪ uwzględnianie w składanych ofertach konkursowych zgłoszeń doty-czących również rehabilitacji społecznej.
Piramida Dobrej Woli – to impreza integracyjno-kulturalna
to-warzysząca łódzkim Marszom Osób Niepełnosprawnych. Na estradzie ustawionej przy zbiegu ulicy Piotrkowskiej i Pasażu Schillera – co roku prezentują swoje umiejętności zespoły artystyczne DPS-ów, stowarzy-szeń i szkół. Kabaret, tańce, piosenki przykuwają uwagę zgromadzo-nych widzów i przypadkowych przechodniów, wciągają do wspólnej za-bawy. I o to chodzi. To jest autentyczna integracja społeczna. A obok, w pasażu – kilkadziesiąt stanowisk z eksponatami: ceramika, obrazy, rzeźba itp. Prace wykonywane przez osoby niepełnosprawne w Środo-wiskowych Domach Samopomocy, Ośrodkach Adaptacyjnych, Domach Pomocy Społecznej, Warsztatach Terapii Zajęciowej, Świetlicach i Do-mach Kultury. Co roku ekspozycje cieszą się dużym uznaniem zwie-dzających. Są dowodem, że w osobach niepełnosprawnych drzemie ogromny potencjał zdolności artystycznych; że przy wsparciu i pomocy odpowiednich instytucji, placówek – my też mamy się czym pochwalić.
161 Rodzice, którzy z powodu stanu zdrowia swego niepełnosprawnego dziecka, wy-magającego stałej opieki oraz pomocy w czynnościach samoobsługowych, nie mogli pod-jąć pracy lub musieli z niej zrezygnować, mogli nabyć prawo do wcześniejszej emerytu-ry na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989 r (Dz. U. Nr 28, poz. 149). Z dniem 1 stycznia 1999 r. weszła w życie ustawa (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) która uchyliła m.in. te uprawnienia. Znaczna część rodziców nie pra-cując zawodowo, nie odprowadzała też składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe, tymczasem niepełnosprawne dziecko, nawet po osiągnięciu pełnoletniości często nadal wymaga opieki. Po cofnięciu wspominanych uprawnień rodziny z osobą niepełnospraw-ną znalazły się w wyjątkowo ciężkiej sytuacji materialnej.
Forma i kierunki działania Sejmiku Osób Niepełnosprawnych...