Geneza i rozwój intensyfikatora diabelnie

Jednostkę diabelnie po raz pierwszy odnajdujemy w SL². Pojawia się w 27 kontekstach notowanych w słowniku. Wszystkie poświadczenia jed-nostki diabelnie w SL pochodzą z dzieła Teatr Polski czyli zbiór komedii, dram i tragedii z najsławniejszych autorów francuskich tłomaczonych i przez aktorów polskich na teatrze warszawskim granych, wydawanego w Warszawie w la-tach 1775―1806 (Hrabec, Pepłowski, 1963: 208―209). Zbiór ten liczy 63 tomy, które łącznie obejmują 186 sztuk. Wiadomo, że Linde korzystał z 56 tomów, które posiadało Ossolineum (Hrabec, Pepłowski, 1963: 208). Wśród notowanych przez Lindego cytatów nie znaleziono poświadczeń, w któ-rych diabelnie byłoby tradycyjnym przysłówkiem o znaczeniu odnoszącym się do diabła. Natomiast można wskazać przykłady użyć jednostki diabelnie jako intensyfikatora oraz konteksty, które wskazują na trudności w jedno-znacznym zaklasyfikowaniu diabelnie bądź jako typowego przysłówka, bądź intensyfikatora. Sytuacja taka świadczy z jednej strony o płynności granic między zwykłymi adwerbiami oraz jednostkami z poziomu meta, z dru-giej ― o procesualnym charakterze przechodzenia zwykłych przysłówków do wyrażeń metapredykatywnych, z czym zazwyczaj związany jest proces kształtowania się wykładników intensywności.

Przyjrzyjmy się przykładowym kontekstom wskazującym na użycia in-tensyfikatora diabelnie:

(624) Drabina ta diabelnie ciężka, musiałem sobie nią ramiona poodgniatać. Teat.

55. e, 39 (SL);

2Jednostka diabelnie nie jest w SL definiowana, ale jej istnienie poświadczone jest przykładami użycia.

(625) Takie żądanie diabelnie drogo mogłoby mnie kosztować. Teat. 30, b. 83 (SL);

(626) Byłbym się tym czasem poszedł zakropić, bo zimno diabelnie. Teat 52. c, 38 (SL).

W zdaniach 624―626 jednostka diabelnie ma znaczenie zbliżone do ‘bar-dzo’, jest zleksykalizowana i nie da się jej znaczenia wiązać z wyobraże-niami na temat diabła. W tych kontekstach diabelnie jest jednostką niema-jącą referencji przedmiotowej, służącą wyrażeniu tego, że coś jest bardziej

‘ciężkie’, niż gdyby użyć samego słowa ciężkie bez diabelnie (624); że coś kosztuje więcej, niż gdyby użyć samego słowa drogo (625); że jest bardziej

‘zimno’, niż informuje samo słowo zimno (626). Taka interpretacja zgadza się z ustaleniami Elżbiety Janus, która wśród wyrażeń intensyfikowanych wy-mienia m.in. predykaty przymiotnikowe i przysłówkowe tzw. parametrycz-ne, w tym związane z ciężarem („ciężkością”) przedmiotów (zob. przykład 624); wyrażenia związane wprost z ilością (zob. przykład 625); związane z odczuwaniem temperatury (zob. przykład 626) (Janus, 1981: 84―87). In-tensyfikator diabelnie pełni w zdaniu rodzaj komentarza, za pomocą którego informuje się o wzmocnieniu czy też większym nasileniu tego, o czym in-formuje leksem nieintensyfikowany (tu: ciężki, drogo, zimno) (zob. Puzynina, 2001/2002: 323). Nie bez znaczenia jest również fakt, że użycie nacechowa-nego stylistycznie intensyfikatora diabelnie zamiast neutralnacechowa-nego bardzo nadaje wypowiedzi charakter potoczny i ekspresywny.

W poniższych kontekstach ustalenie statusu jednostki diabelnie wydaje się bardziej problematyczne, ponieważ we wszystkich kontekstach łączy się ona z czasownikiem, a zatem występuje w pozycji typowej dla zwykłego przysłówka:

(627) Dziewczęta się hurmem do niego zbiegły; bo te bestyjki diabelnie złoto lubią.

Teat. 55. B, 14 (SL);

(628) Diabelnie się w niej zakochał. Teat 30, c. 84 (SL);

(629) Zawiedziecie się diabelnie, jeżeli na to czekacie, już wyciągnąłem się do ostatka. Teat. 29, 88 (SL);

(630) Aleby z nas fortuna diabelnie zażartowała, gdyby hultaje kuferek z pieniędz-mi nam zabrali. Teat. 32. b, 24 (SL);

(631) Kobiety diabelnie umieją głowy zawracać mężczyznom. Teat. 15, 52 (SL);

(632) Oj! Ci Ichmość wexlarze diabelnie teraz golą pieniądze. Teat. 3.b, 18 (SL).

Pojawia się pytanie: czy w takich kontekstach mamy do czynienia ze zwykłym przysłówkiem czy intensyfikatorem? W zdaniach 627―629 dia-belnie łączy się z czasownikami lubić, zakochać się i zawieść się. Należą one do pola ocen, postaw i uczuć (Janus, 1981: 93). Janus stwierdza: „Jak łatwo zauważyć, wszystkie wyrażenia oznaczające postawy, przeżycia czy emocje

swobodnie przyłączają do siebie różnego typu wykładniki [intensywności

― B. M.]” (Janus, 1981: 94). A zatem połączenia diabelnie lubić, diabelnie się zakochać i diabelnie się zawieść to kolejne przykłady użycia intensyfikatora diabelnie w tekstach z przełomu XVIII i XIX wieku.

W zdaniach 630―632 jednostka diabelnie jest przysłówkiem użytym w różnych znaczeniach metaforycznych: ‘okrutnie’ (diabelnie zażartować = okrutnie zażartować), ‘przebiegle, sprytnie’ (diabelnie umieć zawracać w głowie = przebiegle/sprytnie umieć zawracać w głowie), ‘bez skrupułów, zachłannie’ (dia-belnie golić pieniądze = bez skrupułów/zachłannie golić pieniądze). Podstawą tych znaczeń są wyobrażenia na temat diabła i jego natury³. Użycie przysłówka diabelnie w tych kontekstach wnosi do wypowiedzi odcień ekspresywności, świadczy również o negatywnym wartościowaniu wyrażanych opinii.

Notowane przez Lindego cytaty nie są jedynymi przykładami użycia intensyfikatora diabelnie w 2. połowie XVIII i 1. połowie XIX wieku, zaczerp-niętymi z Teatru Polskiego… Lektura zaledwie kilku dzieł opublikowanych w wybranych tomach Teatru Polskiego… zwiększa liczbę interesujących nas kontekstów o kolejne poświadczenia:

(633) Oj, to diabelnie pomyślna wróżba dla przyszłej małżonki. Teat. 56, 5⁴; (634) a to morze diabelnie głębokie Teat. 53, 63⁵;

(635) diabelnie mi się podobała Teat. 53, 41;

(636) Oj! Diabelnie mi się iść nie chce, bobym ja chciał z duszy Pani służyć.

Teat. 53, 58;

(637) Trzeba diabelnie pracować. Teat. 8, 34⁶.

W przykładach 633 i 634 pojawia się jednostka diabelnie w pozycji przy-przymiotnikowej (diabelnie pomyślna⁷, diabelnie głębokie), czyli najbardziej predysponowanej dla intensyfikatora. Konteksty, w których występują to wyrażenie oceniające (633) i wyrażenie parametryczne (634), oznaczające rozmiary przedmiotów (ich właściwości przestrzenne) (Janus, 1981: 84, 91 i nast.). Zdania 635―637 to przykłady użycia diabelnie w pozycji przycza-sownikowej. Są to poświadczenia wyrażające ocenę estetyczną (diabelnie po-dobać się) oraz wyrażające chęć (pragnienie) agensa, a dokładnie jego brak (diabelnie nie chcieć iść) (Janus, 1982: 100). Powyższe ustalenia dowodzą, że w tekstach publikowanych w ostatnim trzydziestoleciu XVIII i na początku

3Więcej na ten temat zob. Podgórscy, 2008: 128―148.

4Cytat zaczerpnięto z opery Fraskatanka, czyli dziewczyna zalotna, http://polona.pl/

item/1244092/2/ [dostęp: 2015].

5Cytaty (634)―(636) zaczerpnięto z opery Osada nowa, http://polona.pl/item/1243393/31/, http://polona.pl/item/1243393/20/, http://polona.pl/item/1243393/29/ [dostęp: 2015].

6Cytat zaczerpnięto z komedii Kolęda, http://polona.pl/item/955278/33/ [dostęp: 2015].

7Szerszy kontekst wskazuje na wypowiedź ironiczną.

XIX wieku w polszczyźnie funkcjonowały równolegle dwie tożsame pod względem formalnym jednostki diabelnie: intensyfikator o znaczeniu zbli-żonym do ‘bardzo’ oraz przysłówek o różnych kontekstowych znaczeniach metaforycznych.

W późniejszych słownikach ― SWil i SW ― jednostka diabelnie klasy-fikowana jest jako przysłówek odprzymiotnikowy. SWil definiuje go jako

‘kaducznie, nadzwyczajnie’. SW podaje definicję gramatyczną ‘przys. od dia-belny’ (por. diabelny ‘przymiotnik od diabła, kaducznie mocny, nadzwyczaj-ny’ (SWil), ‘piekielny, kaduczny, haniebny, fatalny, okropny, nadzwyczajnadzwyczaj-ny’

(SW)). Definicje poparte są następującymi kontekstami:

(638) Diabelnie gorąco. (SWil);

(639) Diabelnie brzydka. (SWil);

(640) Sprawa diabelnie źle pójdzie. (SW);

(641) Wódka diabelnie mocna. (SWil);

(642) Diabelnie kłamiesz. (SWil).

We wszystkich przykładach jednostka diabelnie występuje jako inten-syfikator. Mamy tu do czynienia z użyciami typowymi dla wykładników intensywności (638―641), w których jednostka diabelnie pojawia się w wy-rażeniu związanym z odczuwaniem temperatury (638), w wyrażeniach oce-niających (639―640), w wyrażeniu oznaczającym odczucia smakowe (641).

W przykładzie 642 jednostka diabelnie stoi w pozycji przyczasownikowej.

Ponieważ w podanym kontekście możliwa jest eksplikacja jednostki diabel-nie poprzez odwoładiabel-nie do diabła (‘jak diabeł’) wyłączamy dany przykład z dalszej analizy.

W rozważaniach na temat historii wykładnika intensywności diabelnie w polszczyźnie warto zauważyć, że SWil jako ostatni w definicji przy-miotnika diabelny, będącego podstawą słowotwórczą dla jednostki diabelnie, wskazuje na pochodność od rzeczownika diabeł. To pokazuje, że 2. połowa XIX wieku to czas, kiedy ostatecznie wykształcił się intensyfikator diabelnie, jednocześnie (niemal) całkowicie wyszedł z użycia zwykły przysłówek dia-belnie, semantycznie i słowotwórczo związany z leksemem diabeł.

W SDor po raz pierwszy znajdujemy wyrażoną explicite informację o intensyfikującym znaczeniu jednostki diabelnie: pot. ‘bardzo (z odcieniem ekspresywności, intensywności)’. Drugim wariantem znaczeniowym ujętym w definicji jest ‘diabelsko, diable, diablo’. W kontekstach, w których ak-tualizowany jest pierwszy (intensyfikujący) wariant znaczeniowy, możemy zatem mówić o intensyfikatorze diabelnie:

(643) Nudno mi tu diabelnie, bo ani książek, ani gazet nie ma. Bobiń. Zemsta 176 (SDor);

(644) Podobała ci się? ― Diabelnie! Niedź. Grzech 201 (SDor);

(645) Musiałeś diabelnie wpaść jej w oko. Polak w Paryżu 97 (SDor);

(646) I w tym postępku wydał się sam sobie diabelnie sprytny. Breza, Niebo I, 187 (SDor).

W zdaniach 643―645 jednostka diabelnie jest w pełni zleksykalizowana, zbliżona w znaczeniu do ‘bardzo’. Natomiast zdanie 646 jest analogiczne do zdania 612. Z jednej strony jednostka diabelnie stoi w pozycji typowej dla intensyfikatora (tj. pozycji przyprzymiotnikowej) informuje o większym natężeniu cechy wyrażonej przymiotnikiem (niż stwierdzenie bez diabelnie), z drugiej ― w przytoczonym kontekście mowa o cesze ‘sprytny’, którą można wiązać z wyobrażeniem o diable i jego naturze. Przykład ten po-kazuje trudności w jednoznacznym ustaleniu statusu diabelnie w tego typu połączeniach.

Konkludując powyższe rozważania na temat genezy intensyfikatora dia-belnie, należy podkreślić, że materiał językowy do końca XVIII wieku nie dostarcza przykładów funkcjonowania w polszczyźnie jednostki diabelnie ani jako zwykłego przysłówka, ani wykładnika intensywności. W staropol-szczyźnie funkcjonowały przymiotniki diabelski/dyjabelski oraz dzierżawczy diabłow(y), dyjabłow(y) ‘przynależny do diabła’ (Sstp). W XVI wieku znane były również formy diabli, dyjabli ‘odnoszący się do diabła, pochodzący od diabła; szatański, czartowski’ (SXVI). Ze względu na ograniczony materiał leksykalny będący podstawą źródeł leksykograficznych rejestrujących naj-starszą warstwę polszczyzny ― Sstp i SXVI ― nie oznacza to, że do końca XVI wieku na pewno nie były one znane polszczyźnie. Przymiotnik diabelski (bez formy przysłówkowej) notuje Elektroniczny słownik języka polskiego XVII i XVIII wieku⁸, podając jako najwcześniejsze poświadczenie zdanie z 1618 roku (Ludzka rzecz upaść, a diabelska w błędzie trwać. RysProv VIII, 7 (ESJP)).

Przymiotnik ten (również bez formy przysłówkowej) rejestruje także Michał Abraham Trotz w Nowym Dykcjonarzu… z 1764 roku (ND).

Przymiotnik diabelny i urobiona od niej forma przysłówkowa diabelnie odnotowana została dopiero w SL w haśle diabeł obok jednostek diabelski i diabelsko oraz diabli i diable. Linde potraktował wymienione jednostki sy-nonimicznie; zamiast definicji wprowadził do hasła słownikowego cytaty wskazujące na ich użycie w tekstach. Leksykograf wymienił pięć cytatów, w których przymiotniki diabelski i diabli zanotowane zostały jako przykłady potwierdzające znaczenie podstawowe, tj. związane z diabłem (np. królestwo diabelskie, szaleństwo diabelskie, cała rzesza diabla, wyrwał nas z diablej mocy).

W znaczeniu podstawowym, zgodnym z budową słowotwórczą, nie pojawił

8http://sxvii.pl/index.php?strona=haslo&id_hasla=15377&forma=DIABELSKI#15793 [dostęp: 30.01.2015].

się ani jeden kontekst z jednostką diabelny bądź diabelnie. Większość z przy-toczonych przez Lindego kontekstów zaklasyfikowanych zostało jako użycia przenośne, w tym wszystkie z jednostkami diabelny i diabelnie.

W przypadku diabelnie trudno zatem mówić o „typowej” drodze prze-kształcania się przysłówka diabelnie w intensyfikator. Ponieważ brak jest zarówno dawnych, jak i współczesnych przykładów użycia jednostki dia-belnie w znaczeniu niezleksykalizowanym, można jedynie domniemywać, że ewolucja jednostki diabelnie przebiegała w sposób typowy również dla innych intensyfikatorów. O przysłówku diabelnie można mówić jedynie w przypadku kontekstów, w których mowa o diable, jego cechach bądź atry-butach. Zastrzec jedynie należy, że również w takich kontekstach możliwa jest również interpretacja diabelnie jako intensyfikatora. Pierwsze notowane w słownikach języka polskiego przykłady diabelnie, pochodzące z 2. połowy XVIII wieku, obrazują funkcjonowanie diabelnie w kontekstach całkowicie zleksykalizowanych, możliwych również we współczesnym języku.