Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w zakresie ochrony informacji nie-jawnych początkowo obowiązywały regulacje państw zaborczych. Pierwszą polską regulacją chroniącą te informacje była ustawa z 17 lutego 1922 r. o państwowej służ-bie cywilnej7, która nakładała na urzędników obowiązek ochrony takich informacji. Zakres informacji niejawnych został rozszerzony rozporządzeniem Prezydenta RP z 16 lutego 1928 r. o karach za szpiegostwo i niektóre inne przestępstwa przeciw Państwu8. Rozporządzenie wprowadzało karę 5 lat więzienia wobec każdego, „kto umyślnie ujawnia innej osobie wiadomość, dokumenty lub inne przedmioty, które ze względu na dobro Państwa Polskiego należy zachować w tajemnicy przed rzą-dem obcego państwa”. Jeżeli przytoczona wiadomość, dokument lub przedmiot
5 M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28.
6 Szerzej na ten temat zob. m.in.: P. Fajgielski, A. Młynarska-Sobaczewska, A. Piskorz-Ryń. G. Sibiga, Ekspertyza
prawna sporządzona przez Instytut Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk nt.: Rozwiązania mogące stanowić podstawę do zmian przepisów regulujących zasady dostępu do informacji publicznej i jej ponownego wykorzystywania
(https://mac.gov.pl/files/wp-content/uploads/2013/09/INP_ekspertyza.pdf). 7 Ustawa z 17 lutego 1922 r. o państwowej służbie cywilnej (Dz. U. Nr 21, poz. 164).
8 Rozporządzeniem Prezydenta RP z 16 lutego 1928 r. o karach za szpiegostwo i niektóre inne przestępstwa przeciw Państwu (Dz. U. Nr 18 poz. 160).
„dotyczyły wojskowej ochrony Państwa lub jego sił zbrojnych, sprawca ulega karze ciężkiego więzienia od roku do lat dziesięciu” (art. 1 i 2 rozporządzenia).
Pewne usystematyzowanie ochrony informacji niejawnych wprowadził Kodeks Karny z 1932 r.9, który wprowadził pojęcie tajemnicy urzędowej definiowanej jako „wiadomość nie nadającą się do ujawnienia ze względu na szkodę Państwa” (art. 289 Kodeksu karnego z 1932 r.). Jednakże najszerszy zakres ochrony informacji niejaw-nych wprowadzało rozporządzenie Prezydenta RP z dnia 24 października 1934 r. o niektórych przestępstwach przeciwko bezpieczeństwu Państwa10. Wprowadziło ono do polskiego systemu prawnego pojęcia:
• tajemnicy państwowej – stanowiły ją „wiadomości, dokumenty lub inne przed-mioty, które z powodu ich treści lub jakości należy ze względu na dobro Państwa Polskiego zachować w tajemnicy przed rządem państwa obcego, choćby nawet zarządzenia, normujące czynności służbowe, nie uznawały ich za tajne albo choć-by zachowanie ich w tajemnicy przed pewnym gronem osób choć-było niemożliwe”. • informacji wojskowej – czyli „wiadomości, dokumenty lub inne przedmioty,
które, nie będąc tajemnicą państwową, dotyczą jednak wojskowej obrony Pań-stwa lub jego sił zbrojnych” (art. 9 § 1 i 2 rozporządzenia).
Po II wojnie światowej ochrona informacji niejawnych początkowo była regulowana dekretem z 26 października 1949 r. o ochronie tajemnicy państwowej i służbowej11. Ko-lejnym aktem prawnym była uchwała Rady Ministrów 282/59 z 2 lipca 1959 r. w spra-wie organizacji ochrony tajemnicy państwowej i służbowej. Na podstaw spra-wie delegacji zawartej w powyższej uchwale Minister Spraw Wewnętrznych wydał zarządzenie nr 70/60 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 31 marca 1960 r. w sprawie postępowania w kraju z dokumentami tajnymi i tajnymi specjalnego znaczenia wraz z załącznikiem w postaci Instrukcji Ministra Spraw Wewnętrznych wydanej w porozumieniu z Mini-strem Obrony Narodowej o postępowaniu w kraju z dokumentami tajnymi, tajnymi specjalnego znaczenia oraz dokumentami geodezyjnymi, kartograficznymi i geologicz-nymi stanowiącymi tajemnicę państwową i służbową12.
Ochrona informacji niejawnych została usystematyzowana ustawą z dnia 19 kwiet-nia 1969 r. Kodeks Karny13. Na jego mocy dokonano ponownego zdefiniowania tajem-nicy państwowej („wiadomość, której ujawnienie osobom nieuprawnionym może na-razić na szkodę bezpieczeństwo lub inny ważny interes polityczny lub gospodarczy Pol-skiej Rzeczpospolitej Ludowej”) i tajemnicy służbowej („wiadomość, z którą pracownik zapoznał się w związku ze swoją pracą w instytucji państwowej lub społecznej, a której
9 Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r., Kodeks karny (Dz. U. Nr 60 poz. 571, ze zm.). 10 rozporządzenie Prezydenta RP z dnia 24 października 1934 r. o niektórych przestępstwach przeciwko bezpie-czeństwu Państwa (Dz. U. Nr 94, poz. 851).
11 Dekret z 26 października 1949 r. o ochronie tajemnicy państwowej i służbowej (Dz. U. Nr 55 poz. 437). 12 Główne Archiwum Policji, sygnatura archiwalna 145x/1, „Zbiór aktów normatywnych MSW”. Instrukcja szeroko odnosiła się do kwalifikacji dokumentów, funkcjonowania kancelarii tajnej, obiegu i ewidencji korespondencji nie-jawnej, sporządzania dokumentacji niejawnej oraz postępowania z dokumentami tajnymi specjalnego znaczenia. Podaję za: Zarys historyczny ochrony informacji niejawnych w Polsce, www.policja.pl.
ujawnienie osobom nieuprawnionym może narazić na szkodę społecznie uzasadnio-ny interes”)14. Pomimo uchwalenia Kodeksu Karnego informacje niejawne chronione były aktami wewnętrznymi. W dniu 2 lipca 1971 r. Rada Ministrów uchwałą nr 126/71 w sprawie organizacji ochrony tajemnicy państwowej i służbowej na nowo określiła zasady ochrony tych tajemnic. Powyższą uchwałę wykonywało zarządzenie nr 89/72 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 30 sierpnia 1972 r. w sprawie zasad i sposobu po-stępowania w kraju z wiadomościami stanowiącymi tajemnicę państwową i służbową wraz z załącznikiem w postaci instrukcji wzorcowej w sprawie zasad i sposobu postę-powania w kraju z wiadomościami stanowiącymi tajemnicę państwową i służbową15.
Ważnym krokiem w okresie PRL w zakresie ochrony informacji niejawnych było uchwalenie w dniu 14 grudnia 1982 r. ustawy o ochronie tajemnicy państwowej i służ-bowej16. Powyższa ustawa w sposób bardzo szeroki definiowała tajemnicę państwową i służbową17. Określała ona również zasady dopuszczenia do wiadomości stanowią-cych tajemnicę państwową na zasadzie upoważnień do dostępu do wiadomości sta-nowiących tajemnicę państwową. Takie upoważnienie mogło być udzielone osobie będącej obywatelem polskim, dającej rękojmię zachowania tajemnicy oraz wykonu-jącej pracę wymagającą dostępu do wiadomości stanowiących tajemnicę państwową. W sprawach wydawania takich upoważnień właściwi byli kierownicy jednostek or-ganizacyjnych. Zasady i tryb upoważnień do dostępu do wiadomości stanowiących tajemnicę państwową oraz cofania takich upoważnień określał Minister Spraw We-wnętrznych18. Przyznanie dostępu do wiadomości stanowiących tajemnicę służbową należało do kompetencji kierownika jednostki organizacyjnej19. Ustawa z 1982 r. wraz nowelizacjami obowiązywała do końca lat dziewięćdziesiątych, kiedy to 22 stycznia 1999 r. uchwalono ustawę o ochronie informacji niejawnych20. Uchwalenie nowej ustawy podyktowane było przestarzałymi rozwiązaniami, które nie przystawały do demokratycznego państwa prawa chcącego wstąpić do NATO.
Powyższa ustawa, ze względu na pośpiech legislacyjny, zawierała wiele niejasności i była poddawana krytyce. Niemniej, pomimo swych braków, podjęła próbę zbudowa-nia nowoczesnego systemu ochrony informacji niejawnych21. Ustawa ta w ciągu swego
14 Art. 120 § 15 i 16 Kodeksu Karnego z 1969 r.
15 Główne Archiwum Policji, sygnatura archiwalna 184/7, „Zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych”. Instrukcja składała się z dziesięciu rozdziałów: I. Postanowienia ogólne; II. Obowiązek zachowania tajemnicy państwowej i służ-bowej; III. Zabezpieczenie pomieszczeń; IV. Postępowanie z dokumentami zawierającymi wiadomości stanowiące tajemnicę państwową i służbową – przy pracach w terenie; V. Kwalifikowanie wiadomości i obiegu dokumentów; VI. Funkcjonowanie kancelarii tajnej; VII. Obowiązki kierownika kancelarii tajnej; VIII. Doręczanie przesyłek zawie-rających wiadomości stanowiące tajemnicę państwową lub służbową; IX. Organizowanie oraz utrwalanie przebiegu konferencji w sprawach zawierających wiadomości stanowiące tajemnicę państwową; X. Kontrola. Podaję za: Zarys historyczny ochrony informacji niejawnych w Polsce, www.policja.pl.
16 Ustawa z 14 grudnia 1982 r. ustawy o ochronie tajemnicy państwowej i służbowej (Dz. U. Nr 40, poz. 271). 17 Zob.: art. 2 ust. 1 pkt 1-6; art. 2 ust. 2; art. 3 ust. 1 ustawy z 1982 r.
18 Procedura ta nie była stosowana względem jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej. 19 Zob.: art. 7-11 ustawy z 1982 r.
20 Ustawa z 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 11, poz. 95). 21 S. Hoc, Ustawa o ochronie informacji niejawnych. Komentarz, Warszawa 2010, s. 20.
funkcjonowania była nowelizowana 23-krotnie22. Najistotniejsze zmiany miały miejsce w roku 2005, a następnie, w związku z utworzeniem Centralnego Biura Antykorup-cyjnego oraz rozwiązaniem Wojskowych Służb Informacyjnych i utworzeniem Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywiadu Wojskowego – w 2006 r.23.
W związku z planowanym objęciem przez Polskę przywództwa w Radzie Unii Euro-pejskiej w 2011 r. podjęto prace mające na celu dostosowanie funkcjonującego w Polsce systemu ochrony informacji niejawnych do regulacji obowiązujących w tym zakresie w państwach Unii Europejskiej i NATO. Nie bez znaczenia była również konieczność dostosowania przepisów ustawy do szybko zachodzących zmian technologicznych24. W związku z tym w roku 2009 w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów rozpoczęto pra-ce nad reformą polskiego systemu ochrony informacji niejawnych, które zaowocowały uchwaleniem przez Sejm ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejaw-nych25. Prezydent RP podpisał ustawę w dniu 30 sierpnia 2010 r.
W art. 1 przedmiotowej ustawy zdefiniowano pojęcie informacji niejawnych. Zgodnie z tym przepisem, informacje niejawne są to informacje, których nieupraw-nione ujawnienie spowodowałoby lub mogłoby spowodować szkody dla Rzeczy-pospolitej Polskiej albo byłoby z punktu widzenia jej interesów niekorzystne, także w trakcie ich opracowywania oraz niezależnie od formy i sposobu ich wyrażania. Ochroną objęte są informacje w trakcie ich opracowania, co pozwala na przyjęcie materialnego rozumienia informacji niejawnych26. W obowiązującej ustawie usta-wodawca zrezygnował z podziału informacji niejawnych na tajemnicę państwową i służbową, który w dziesięcioletniej praktyce stosowania nie sprawdziła się. Przy-jął natomiast nowe definicje poszczególnych klauzul, zastępujące dotychczasowe ogólne definicje tych tajemnic oraz nieprecyzyjne definicje poszczególnych klauzul.