JOANNA KRUK
A
nalizę semantyczną wyrazów oznaczających dowcip: ‘śmieszne, komiczne powiedzenie, historyjka’ (SZgół) należy rozpocząć od rozdzielenia znaczenia odnoszącego się do słów od znacze‑nia odnoszącego się do czynów. Do analizy posłuży materiał po‑
chodzący z SStp, SXVI, SL, SW, SWil, SD, SSz i SZgół. Na wstępie warto przywołać Słownik terminów literackich, gdzie dowcip definio‑
wany jest jako: ‘przyrodzona zdolność umysłu polegająca na umie‑
jętności tworzenia zaskakujących obrazów, kojarzenia odległych pojęć oraz błyskotliwego i eleganckiego wysłowienia’ oraz ‘celowy przejaw komizmu, utrwalony najczęściej w formie językowej, która jest bądź przekaźnikiem komicznej treści (np. w wypadku aneg‑
doty lub fraszki), bądź też samoistnym źródłem komicznych efek‑
tów (np. w grze słów, kalamburach, paronomazjach)’1. Jedno ze zna‑
czeń wyrazu dowcip odsyła do leksemu kawał: ‘popularny gatunek z pogranicza literatury i folkloru będący formą towarzyskiej roz‑
rywki; zwięzły utwór przeznaczony do opowiadania, odznacza‑
jący się dowcipem, uderzającą pomysłowością językową (gra słów, kalambur, paradoks, paronomazja), zmierzający do nieoczekiwanej humorystycznej lub złośliwej pointy, mający w efekcie zaskoczyć, rozbawić i ewentualnie zakłopotać słuchacza. Kawały z reguły do‑
tyczą tematów zakazanych, czerpiąc swą atrakcyjność z przełamy‑
1 Słownik terminów literackich. Red. J. Sławiński. Wrocław 2000, s. 104.
5*
wania tabu obyczajowego (obscena), politycznego, narodowego lub środowiskowego (rodzinnego, szkolnego, służbowego itp.)’2.
Współczesne słowniki języka polskiego wymieniają znaczenie
‘przejaw komizmu, utrwalony najczęściej w formie językowej’ jako pierwsze. SZgół podaje, że dowcip oznacza: ‘śmieszne, komiczne po‑
wiedzenie, historyjka itp.; także: figiel, psota’. Do jego synonimów należą: żart, kawał, heca, wic, dowcipas, półżart, figiel, psota, psikus, gag, greps, jajo, szpas, zbytek, krotochwila, zgrywa, koncept, dwuznacznik, anegdota3. W SD i SSz dowcip to: ‘powiedzenie zawierające treść ko‑
miczną, pobudzającą do śmiechu; anegdota, żart, kawał; figiel, for‑
tel’. Równocześnie podają inne jego znaczenia: ‘zdolność spostrze‑
gania śmiesznych stron zjawisk oraz zdarzeń i przedstawiania ich w sposób zabawny’, a także z kwalifikatorem dawny ‘rozum, umysł, inteligencja; talent; spryt’4. Znaczenie to różni się od znaczeń noto‑
wanych we wcześniejszych słownikach. I tak, w SXVI (w SStp wy‑
raz nie występuje) dowcip to: ‘rozum, inteligencja, bystrość umy‑
słu, przemyślność, spryt’, ‘zdolność do czego, biegłość, umiejętność, sztuka’, ‘myśl, koncept; wymysł’, a także ‘wybieg, fortel, podstęp’.
Synonimem wyrazu dowcip jest między innymi wyraz fortel: ‘nie‑
uczciwy, wykrętny sposób osiągnięcia lub uniknięcia czegoś, pod‑
stęp, wybieg, chytry postępek, zdrada; przemyślny sposób stano‑
wiący tajemnicę określonej umiejętności’. Dowcip nie był trakto‑
wany w kategoriach komizmu (synonimy: baczenie, bystrość, cnota, mądrość, rozsądek, roztropność, rozum, umysł, wyrozumienie, zmysł; bie‑
głość, industryja, misterstwo, sztuka, umiejętność, myśl), a jego synonim – fortel był wartościowany negatywnie, o czym świadczą takie po‑
łączenia jak: fortel chytry, dziwny, niecnotliwy, nieprzystojny. Dotyczy to zarówno dowcipów odnoszących się do czynów, jak i do zacho‑
wań językowych. Agnieszka Piela stwierdza, że najczęściej żartu‑
jemy z innych ludzi, rzadko z rzeczy i siebie samych. Głównym ce‑
lem takich żartów jest wyrządzenie przykrości drugiej osobie, a jed‑
2 Ibidem, s. 239.
3 Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że synonimy obejmują wyrazy odno‑
szące się zarówno do słów, jak i do czynności np.: heca, figiel, zgrywa.
4 Będę je pomijać, gdyż nie mają związku z analizowanym polem semantycz‑
nym DOWCIP: ‘śmieszne, komiczne powiedzenie, historyjka’.
nostki leksykalne, które oznaczają ‘oszukiwać, zwodzić, kłamać ko‑
goś’ oraz ‘wyśmiewać, szydzić, drwić, kpić, urągać, bawić się czyim kosztem’ mieszczą się w kręgu negatywnych wartości moralnych.
Współczesna polszczyzna zawiera wiele frazeologizmów związa‑
nych z naśmiewaniem się z kogoś, które mają takie samo znacze‑
nie jak pojedyncze leksemy5.
SL podaje, że dowcip to: ‘szybkość, bystrość, zwrotność myśli, dar przyrodzenia’, o czym świadczy przykład:
Szczególnie dowcip, ten dar umysłu, który między wielą rze‑
czami z łatwością obejmuje związki i stosunki, podobieństwo i równość.
Pir.Wym.1Prz46
Występuje w nim również wyraz dowcipek, który oznacza ‘po‑
spolicie z przyganą: niedoźrzały, niedowarzony, fałszywy dowcip’.
SWil jest pierwszym słownikiem, który wśród znaczeń wyrazu dowcip: ‘szybkość, bystrość myśli; łatwość pojęcia i żywość wy‑
obraźni’, wymienia również ‘co dowcipnego, koncept, żart’, np. Ga‑
dać dowcipy, oraz ‘sztuka, fortel’. Również SW obok znaczeń wyrazu dowcip (dochcip, dościp, docip [dowścip]): ‘bystrość umysłu, łatwe poję‑
cie, zdolność kombinowania, rozgarniania, spryt, zmyślność, zdol‑
ność, pomysłowość’ i ‘łatwość w wyszukiwaniu stron śmiesznych, humor, żartobliwość’ podaje: ‘żart, koncept, facecja, krotochwila’.
Zauważyć można, że znaczenie ‘bystrość umysłu’ zmieniło się na
‘łatwość w wyszukiwaniu stron śmiesznych’, czym nawiązuje do współczesnego znaczenia leksemu dowcip.
Wśród współczesnych synonimów wyrazu dowcip występują: żart, kawał, anegdota, dykteryjka, krotochwila. Synonimy te można podzielić na dwie grupy. Grupę pierwszą tworzą wyrazy niejednoznaczne, które odnoszą się do czynności lub/i do słowa wywołującego ko‑
mizm w sposób bardzo ogólny. Mogą występować w różnych kon‑
5 A. Piela: Jednostki leksykalne nazywające sytuację żartowania w polszczyźnie. W:
Antynomie wartości. Problematyka aksjologiczna w językoznawstwie. Red. A. Oskie‑
ra. Łódź 2007, s. 281–291.
6 Skróty pod przykładami podaję za SL.
tekstach, ponieważ ich zakres użycia jest szeroki. Grupa druga to wyrazy o ściśle określonym znaczeniu, najczęściej zawierającym wyznaczniki gatunkowe, odnoszące się tylko do czynności mow‑
nych.
Do grupy pierwszej należą wyrazy: dowcip, żart i kawał. Wyraz żart nie występuje w SStp, nie można też stwierdzić, czy pojawia się w SXVI. SL podaje żart, obok: nieużywanego żert, oraz form żar‑
cik, żarteczek, pożartek, żarciki, żartule, żartuleńki w znaczeniu: ‘żart, słowo żartowne, wyraz żartobliwy, mowa żartowna’, np.: Żarteczki się go trzymają. (Teat. 1,47). Występuje tu również wartościujące po‑
łączenie: żart uszczypliwy: ‘sznypka, szyderstwo’.
Żart, obok staropolskiego żert, w SW to: ‘słowo, wyrażenie jo‑
wialne, koncept, dowcip ucieszny, facecja, krotochwila’, równocze‑
śnie oznacza: ‘żartowanie, igraszka, kpinki, śmiech, drwiny, facecja, krotochwila, zabawka, szpas, sztuczka, kawał’. W SD i SSz ozna‑
cza: ‘coś powiedziane lub zrobione nie na serio, lecz dla rozrywki, zabawy, zakpienia z kogoś; figiel, kawał, dowcip’. Występowanie kilku znaczeń odnoszących się zarówno do języka, jak i do czyn‑
ności, potwierdza różnorodność kontekstów, w których może wy‑
stępować omawiany leksem.
Podobnie jest z wyrazem kawał. W SStp nie występuje, nato‑
miast w SXVI leksem kawalec oznacza między innymi: ‘zbiór róż‑
nych kawałków prozą i wierszem’ np.: On ma swoje kawałki w zna‑
czeniu: ‘powie niekiedy dowcipnie’. SL podaje równocześnie: ‘ka‑
wałek, figiel, sprawka, wypadek’, a także: ‘żarciki, psikusy, kon‑
cepta’. W SWil kawał to z kwalifikatorem figlarny: ‘zam. głupiec, człowiek bardzo ograniczony’. Kawałek to: ‘zbiór różnych kawał‑
ków prozą i wierszem’, a zdanie: On ma swoje kawałki oznacza: ‘po‑
wie niekiedy dowcipnie, szczypliwie lub uszczypliwie’. SW z kwa‑
lifikatorem przenośny i rubaszny podaje: ‘figiel, psikus, sztuczka, żart, psota, farsa, szpas’.
Wziąć kogo na kawał. (= wyprowadzić w pole, zakpić, za‑
drwić, wystrychnąć na dudka, urządzić psikusa, zażartować, oszukać, zażyć z mańki, pokazać gruszki na wierzbie, otu‑
manić)
Kawał w SSz i SD to, z kwalifikatorem: potoczny, ‘dowcipna, czę‑
sto dwuznaczna anegdotka; dowcip’, a w SZgół (również z kwa‑
lifikatorem: potoczny): ‘popularny, żartobliwy gatunek z pograni‑
cza literatury i folkloru będący formą towarzyskiej rozrywki, czę‑
sto dwuznaczny i nieprzyzwoity; opowiastka humorystyczna, dow‑
cip’. Słowniki te równocześnie podają znaczenie ‘żartowanie z kogo;
figiel, psota’ (SSz), lub z kwalifikatorem potoczny ‘umyślna psota, psikus zrobiony dla żartu, zgrywy’ (SZgół). Znaczenia odnoszące się do ‘czynu’, jak i do ‘czynności mownej’ pojawiają się w słowi‑
kach w zasadzie na zmianę.
Drugą grupę synonimów leksemu dowcip tworzą wyrazy od‑
noszące się bezpośrednio do czynności językowych i są to: aneg‑
dota, facecja, dykteryjka, krotochwila, koncept, fraszka. Wielość ter‑
minów jest tendencją charakterystyczną dla języka potocznego, która również obejmuje wyrazy nazywające gatunki literackie.
Przykładem jest aforyzm, który „zakorzeniony w piśmiennictwie europejskim względnie stabilny, ponadto żywotny, bywa iden‑
tyfikowany za pomocą kilku terminów nazywających jego od‑
miany (maksyma, gnoma, sentencja i fragment) […]. Dlatego ga‑
tunek ten wciąż znajduje nowe środki wyrazu oraz ewoluuje, ale tak, że zaobserwować dziś można przeobrażenie nie tyle samej formy, ile raczej materii, z której aforyzmy są budowane – języ‑
kowych sposobów wysłowienia, oddających ducha danych cza‑
sów, ich niepokoje i szczególnie pielęgnowane lub poszukiwane w nich wartości”7.
O zmianie znaczenia wyrazu dowcip świadczy liczba jego syno‑
nimów. Odnoszą się one do form językowych, zawierają wyznacz‑
niki gatunkowe. Należy jednak zaznaczyć, że funkcjonują one ra‑
czej na zasadzie etykiety, w rzeczywistości nie nazywając wielu ga‑
tunków literackich.
Warto zestawić wyrazy anegdota, dykteryjka, facecja i krotochwila, aby porównać ich zmieniające się znaczenie, sytuujące je w obrębie wymienionej grupy. Wyraz dykteryjka, który ma najbardziej ogólne
7 E. Filipczuk: Aforyzm w mowie potocznej. W: Gatunki mowy i ich ewolucja.
T. 2: Tekst a gatunek. Red. D. Ostaszewska. Katowice 2004, s. 117.
znaczenie (w SStp i SXVI nie występuje), według SL, oznacza: ‘po‑
wiastka, osobliwie dowcipna, żartobliwa’, np.:
Chcącemu delikatnie przyciąć, powiada jaką dykteryjkę o dru‑
gim takimże sędziu.
Mon.71,394
Dykteryjka w SWil to: ‘gadka, powiastka, dowcipnie żartobliwa’, a SW podaje, że dykteryjka to: ‘krótkie opowiadanie żartobliwe, anegdotka, facecja’. Podobnie jest w słownikach dwudziestowiecznych, np. w SSz dykteryjka to: ‘krótkie, dowcipne opowiadanie; anegdotka’, ale wyraz pojawia się z kwalifikatorem przestarzały, SZgół podaje: ‘krótkie opo‑
wiadanie o błahej treści, zwykle o zabawnym wydarzeniu’.
Wyraz anegdota nie występuje w SStp, SXVI i SL. W SWil ozna‑
cza: ‘zabawna, pocieszna i dowcipna powiastka; osobliwie cie‑
kawa historyjka’, a w SW: ‘krótkie dowcipne opowiadanie, dykte‑
ryjka’. Znaczenie we współczesnych słownikach staje się bardziej precyzyjne, SD podaje: ‘krótkie, zabawne lub charakterystyczne opowiadanie z dowcipnym zakończeniem; dykteryjka, żart’, a SSz dodaje: ‘także krótkie opowiadanie o charakterystycznym zda‑
rzeniu z czyjegoś życia’. W SZgół anegdota to: ‘krótkie, zabawne opowiadanie o charakterystycznym zdarzeniu z czyjegoś życia, z dowcipnym, zaskakującym słuchaczy zakończeniem’. Do syno‑
nimów wyrazu anegdota należą: historyjka, dykteryjka, kawał, face‑
cja, anegdotka.
Leksem facecja występuje już w SXVI, gdzie facecyja oznacza: ‘żart, dowcip [facetiae – kunszty, śmieszki Mącz. 1136; – żartowna mowa]’, a do jego synonimów należą: kunszt, śmieszki, żart. SL podaje, że fa‑
cecya to: ‘kunsztownie i śmiesznie powiedziana rzecz, koncept za‑
bawny, dowcipny żarcik’. W SWil facecja to: ‘żart, koncept’, a w SW:
‘żart, koncept, dowcip, anegdota, dykteryjka’. SD podaje, że facecja to: ‘anegdota, dowcip, żart, koncept, dykteryjka’ oraz z kwalifikato‑
rem literacki ‘krótki, żartobliwo ‑satyryczny utwór literacki, częsty w literaturze staropolskiej, a zwłaszcza w literaturze sowizdrzal‑
skiej XVII w.’. SSz również wymienia dwa znaczenia: ‘żart, dow‑
cip, koncept, dykteryjka’, a także z kwalifikatorem literacki: ‘krótki,
żartobliwo ‑satyryczny utwór epicki, często frywolny, pokrewny anegdocie lub fraszce, rozpowszechniony w epoce odrodzenia’. Po‑
dobnie jest w SZgół: ‘anegdota, dowcip, żart’, a z kwalifikatorem:
literaturoznawczy ‘krótki, żartobliwy lub satyryczny utwór epicki, często frywolny, bliski anegdocie lub fraszce, oraz z kwalifikato‑
rem: dawny ‘figiel’.
Wyraz krotochwila jeszcze w SXVI to: ‘żart, figiel, dowcip, psikus’, podobnie jak w SL (obok nieużywanego krotofila, a także krotofilla, krótkachwila): ‘zabawka chwilę, czyli czas krócąca’. SWil podaje kro‑
tochwila, krotofila w takim samym znaczeniu jak SL, a także ‘żart, swawola, figiel’ i ‘komedja zabawna’. W SW krotochwila to: ‘swa‑
wola, figiel, żart’ oraz ‘krótki, wesoły utwór dramatyczny, farsa’, podobnie jak w SD ‘krótki, wesoły utwór sceniczny, farsa’, oraz z kwalifikatorem przestarzały ‘dowcip, żart, figiel’ i ‘zabawa, ucie‑
cha, rozrywka’. SSz natomiast odnosi się do konkretnego już ga‑
tunku literackiego: ‘wesoły utwór sceniczny oparty na błahych konfliktach i intrygach, operujący środkami komizmu sytuacyj‑
nego, karykaturą i groteską’, podobnie w SZgół z kwalifikatorem literaturoznawczy: ‘komediowy utwór satyryczny wykorzystu‑
jący błahe konflikty, komizm sytuacyjny, elementy karykatury i groteski; żywa, dynamiczna akcja pozbawiona jest najczęściej głębszych treści intelektualnych, jej jedynym celem jest wywoła‑
nie śmiechu’.
Wymienione w grupie drugiej leksemy oznaczają krótkie, dow‑
cipne opowiadanie o określonej tematyce, występujące w pew‑
nej epoce. Znaczenie może być uzupełnione o takie szczegóły, jak: występowanie środków komizmu sytuacyjnego, karykatury, groteski. Należy jednak zaznaczyć, że mimo wyznaczników ga‑
tunkowych wyrazy te nie odnoszą się do poszczególnych ga‑
tunków literackich i charakteryzują się dużym stopniem ogól‑
ności. Różnice między nimi są bardzo niewielkie, wydaje się, że mogą być w zasadzie używane wymiennie, choć nie zawsze jest to możliwe.
Synonimy omawianych wyrazów to: anegdota, fraszka, apoftegmat, krotochwila, żart, kuplet, limeryk, kalambur, dykteryjka, humoreska, bur‑
leska, skecz, groteska, opowiadanie humorystyczne, powiastka satyryczna.
Stanowią zupełne przeciwieństwo w stosunku do niejednoznacz‑
nych wyrazów oznaczających dowcip, żart i kawał, gdyż charakte‑
ryzują się stałym znaczeniem. Przykładem wyrazu, który nie zmie‑
nił swojego znaczenia, jest wyraz fraszka. SXVI podaje: ‘wierszyk krótki, najczęściej żartobliwy, zbliżony rodzajem do epigramatu’, a SW: ‘wierszyk drobny, często żartobliwy, epigramat’. Jedynie SL wprowadza rozróżnienie, fraszka to: ‘mała rzecz, półrzeczy, maleń‑
stwo, bagatela’, ale także ‘dzieło Kochanowskiego, jest ich ksiąg trzy i liczba dosyć znaczna’. Fraszka w SZgół z kwalifikatorem literatu‑
roznawczy to: ‘krótki, wierszowany utwór poetycki, zwykle o żar‑
tobliwym charakterze, oparty na dowcipnym pomyśle, będący od‑
mianą epigramatu’. Synonimy: epigramat, figlik, dykteryjka, facecja, scenka, skecz, frantówka.
Niektóre synonimy leksemu dowcip zmieniły swe znaczenie, jak np. wyraz koncept. W SZgół z kwalifikatorem przestarzały oznacza:
‘wypowiedź, która głównie miała bawić towarzystwo’. Jeszcze SW podaje: ‘żart, dowcip’, choć SL nie wymienia takiego znaczenia. Tam koncept to ‘wymysł, myśl przypadająca’, ‘snowanie myśli, zdolność miewania konceptów, fantazya’. Do jego synonimów należą: kawał, figiel, facecja, dowcip, żart, psota, dykteryjka.
Wyróżniona grupa opiera się na podziale humoru na kategorie.
W tym miejscu można przywołać klasyfikację Amerykanina Evana Esara, który wymienia wśród typów humoru: zabawne uwagi odno‑
szące się do konkretnej osoby, rzeczy, epigramy, czyli myśli ogólne, zagadki, zagadki oparte na grze słów, gagi, czyli formy ograniczone do pewnego typu komicznego dialogu, dowcipy i anegdoty8. Róż‑
norodność tych klasyfikacji potwierdza złożoność zjawiska, które ma odbicie w materiale leksykalnym.
Podsumowując, wśród synonimów wyrazu dowcip, znajdują się zarówno wyrazy odnoszące się do czynności, jak i języka. Leksemy mogą być używane w różnych kontekstach, które warunkują zna‑
czenie. Próby rozgraniczenia tych znaczeń prowadzą do wydziele‑
nia dwóch grup wyrazów. Pierwszą tworzą współczesne wyrazy używane w zasadzie zamiennie: dowcip, żart, kawał. Do drugiej na‑
8 W. Chłopicki: O humorze poważnie. Kraków 1995, s. 49–50.
leżą wyrazy odnoszące się najczęściej do gatunków literackich, o mniej lub bardziej sprecyzowanych i określonych wyznacznikach gatunkowych, których analiza mogłaby stać się tematem osobnej pracy. Analiza semantyczna leksemów oznaczających dowcip wy‑
kazała ich różnorodność i niejednolitość.
Na zakończenie warto przywołać znaczenie wyrazu dowcip po‑
chodzące ze Słownika synonimów polskich Adama S. Krasińskiego.
Leksem dowcip pojawia się w nim wśród synonimów wyrazu ro‑
zum: rozsądek, umysł, dowcip, mądrość, roztropność, instynkt, spryt, rozgarnienie, inteligencya. Dowcip ‘u pisarzy XVI i nawet XVIII wieku oznaczał zdolności umysłowe (ingenium), które to zna‑
czenie prawie całkiem wyszło z użycia. Dzisiaj pod znaczeniem dowcipu rozumiemy zdolność do żartów, ucinków, konceptów, która między rzeczami najniepodobniejszemi wypatrzy jakieś po‑
dobieństwo, a między najpodobniejszemi różnicę, która bawiąc rozśmieszyć, a niekiedy i ukąsić umie.’ (SKr, 32–33), Analiza se‑
mantyczna leksemów oznaczających dowcip wykazała, że są one tak różnorodne, jak skomplikowane i niejednoznaczne jest zjawi‑
sko śmiechu.
Źródła i literatura
Źródła
Krasiński A.S.: Słownik synonimów polskich. T. 1–2. Kraków 1885 – SKr.
Linde S.B.: Słownik języka polskiego. T. 1–6. Lwów 1854–1860 – SL.
Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny. Red. H. Zgółkowa. T. 1–49.
Poznań 1994–2004 – SZgół.
Słownik języka polskiego. Red. W. Doroszewski. T. 1–11. Warszawa 1958–
1969 – SD.
Słownik języka polskiego. Red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedź‑
wiedzki. T. 1–8. Warszawa 1900–1927 – SW.
Słownik języka polskiego. Red. M. Orgelbrand. T. 1–2. Wilno 1861 – SWil.
Słownik języka polskiego. Red. M. Szymczak. T. 1–3. Warszawa 1995 – SSz.
Słownik polszczyzny XVI wieku. Red. M.R. Mayenowa. T. 1–33. Wrocław 1966–2009 – SXVI.
Słownik staropolski. Red. S. Urbańczyk. T. 1–11. Wrocław 1953–2004 – SStp.
Słownik terminów literackich. Red. J. Sławiński. Wrocław 2000.
Literatura
Chłopicki W.: O humorze poważnie. Kraków 1995.
Filipczuk E.: Aforyzm w mowie potocznej. W: Gatunki mowy i ich ewolucja.
T. 2: Tekst a gatunek. Red. D. Ostaszewska. Katowice 2004.
Piela A.: Jednostki leksykalne nazywające sytuację żartowania w polszczyźnie.
W: Antynomie wartości. Problematyka aksjologiczna w językoznawstwie.
Red. A. Oskiera. Łódź 2007, s. 281–291.
Joanna Kruk
A semantic analysis of lexemes denoting dowcip (joke) in the history of the Polish language
Abstract
The article includes the semantic analysis of lexemes denoting dowcip (joke) on the basis of the lexical material deriving from selected historical and contempo‑
rary dictionaries of the Polish language. A change of lexeme meanings denoting a joke in the linguistic form was contrasted with the meaning referring to the activity or the activity and word at the same time. The words dowcip, żart and kawał were compared with the words referring to the literary genres: anegdota (anecdote), dykteryjka (anecdote), facecja (anecdote), krotochwila (anecdote).
Иоанна Крук
Семантический анализ лексем, обозначающих анекдот, в истории польского языка
Резюме
В статье содержится семантический анализ лексем, обозначающих анекдот, на основании лексического материала, почерпнутого из избранных истори‑
ческих и современных словарей польского языка. Изменение значений лексем, обозначающих анекдот, в языковой форме сопоставляется со значением, отно‑
сящимся к действию или к действию и слову одновременно. Слова анекдот, шутка и острота сравниваются со словами, относящимися к литературным жанрам: anegdota (смешная история), dykteryjka (забавная история), facecja (пи‑
кантная история), krotochwila (шуточная пьеса).