W 1684 r., wydając w rok po wyprawie pod Wiedeń Dzieło Boskie, We-spazjan kochowski pisał w epilogu Do czytelnika: „Dawnom już abdy-kował poesim polską, moję niegdy w młodszym wieku zabawę, ad inte-rim annalibus patriis poświęciwszy pióro”
1
. Rzeczywiście, od wydania drukiem Niepróżnującego próżnowania mijało wówczas 10 lat i można by uznać, że dawno już nie pisał kochowski wierszy polskich. Wydaje się jednak, iż stwierdzenie to trąci kokieterią, skoro w 1681 r., czyli trzy lata wcześniej, wydał drukiem dwa dzieła dość obszerne i bynajmniej nie okolicznościowe: Ogród Panieński i Chrystusa cierpiącego. Pierwszej z wymienionych książek nie podpisał co prawda własnym nazwiskiem, poprzestając na peryfrazie: „przez jednego najliższego tej Matki i Pan-ny niewolnika”, ale przecież dla siebie samego anonimem nie był. trud-no też przypuszczać, że się swych religijnych utworów wstydził; nie miał naszej świadomości literackiej, każącej wybrzydzać nad jałowym konceptyzmem „leksykonu metaforyki maryjnej”2
.1 W. kochowski, Utwory poetyckie. Wybór, oprac. M. Eustachiewicz, Wrocław 1991, s. 365 (BN I 92).
174 Poezja religijna Ogród Panieński jest zbiorem niedobrze znanym. Wymieniany
jako przykład zdziczenia barokowego smaku, niezbyt chętnie chyba czytany, nie bywa uwzględniany w wyborach wierszy kochowskiego. Zła sława nie jest zapewne pozbawiona podstaw, nie powinna jednak skutecznie powstrzymywać nas od zaglądania do owego ogrodu za-sadzonego przez gorliwego czciciela Matki Boskiej i biegłego w rze-miośle poetę.
książka liczy 1600 epigramatów, czyli jest jednym z najobszerniej-szych polskich zbiorów tego rodzaju. Interesująca może być z kilku względów; piszący te słowa zainteresował się jednym z nich przed jakimś czasem, badając łacińskojęzyczną twórczość kochowskie-go
3
. Wydaje się, że metaforyka użyta przez twórcę Ogrodu stwarza – dzięki nagromadzeniu tak wielu jednorodnych utworów – niezwykłą okazję zaglądnięcia do „kuchni poetyckiej” autora. Punktem dojścia będzie w niniejszym wystąpieniu charakterystyka oryginalnych po-szukiwań twórczych „późnego” kochowskiego, które Ogród Panieński bez wątpienia reprezentuje.Uwagę zwraca w pierwszej kolejności kompozycja zbioru, rządzą-ca się ścisłym matematycznym wyliczeniem i trzymająrządzą-ca się – jako zasady obrazotwórczej – schematu uprawnego ogrodu podzielone-go na równe, dokładnie wymierzone kwatery. Grządki tworzą ide-alną figurę kwadratu: jest 16 „kwater” (4 x 4), w każdej z nich rośnie 100 kwiatków-„tytułów” Maryi (10 x 10). konstrukcja ta wygląda na celową i sztuczną, jak ogród francuski, w którym rośliny przycina się dla uzyskania porządku działającego na odbiorcę. Poeta-ogrodnik nie może nawet udawać, że celem będzie zachęcanie czytelników do modlitwy: zamierzenie tak kunsztowne skłania raczej do podziwu dla inwencji autora.
Metaforyka maryjna Ogrodu Panieńskiego 175 Epigramaty Ogrodu Panieńskiego, w przeważającej większo-ści dwuwersowe, mają jednolitą formę: łaciński tytuł jest epitetem Matki Boskiej, rozwiniętym następnie w sposób mniej lub bardziej udolny. krótkość utworów skłaniała do stosowania elipsy, paradoksu i konceptu; błysk talentu polegać tu musiał na dbałości o ekonomię poetyckiego słowa i szukaniu efektów zaskakujących odbiorcę. Fak-tyczna dwujęzyczność zbioru nie zawsze służy mu najlepiej: łacińska formuła tytułowa często powtarza się w polskim tekście w sposób mechaniczny, co oczywiście nie stanowi powodu do chluby dla epi-gramatyka. Wydaje się więc, że plan był zbyt ambitny; gdyby z owych 1600 utworów wykroić – powiedzmy – dziesiątą część, stanowiłaby ona strawę bardziej pożywną dla czytelnika niż to, co kochowski wy-dał drukiem w 1681 r.
Źródła inwencji wskazywał sam autor na marginesach; analiza tych uwag pozwala wyciągnąć pewne wnioski co do charakteru ma-ryjnej „encyklopedii” kochowskiego, choć problematyczne musi po-zostać, na ile można wierzyć owym informacjom. Gdy jednak potrak-tować je jako wiarygodne, ich analiza potwierdza to, co przeczytać można na stronie tytułowej: Ogród jest wymierzony „pod sznur Pi-sma Świętego, doktorów kościelnych, kaznodziejów prawowiernych”.
księgi biblijne stanowiły inspirację oczywistą, jednak bynajmniej nie najczęstszą: odwołuje się do nich autor około 400 razy, przeważ-nie opierając się na Starym testamencie (prawie 350 odesłań), a naj-chętniej – co zrozumiałe – na Pieśni nad Pieśniami (43). Niemal tak samo często przywołuje jednak Księgę Rodzaju (42) i Księgę Wyjścia (35), dopiero w dalszej kolejności Księgę Psalmów (33). owo stosunko-wo częste korzystanie z ksiąg historycznych świadczy nie tylko – lub nie tyle – o upodobaniach samego kochowskiego, lecz o kierunkach zainteresowań ówczesnej mariologii, chętnie odwołującej się do in-terpretacji postaci starotestamentowych jako typów, w tym
wypad-176 Poezja religijna
ku typów Maryi – Matki Boga. Z Nowego testamentu najczęściej wskazywana jest jako źródło inspiracji Ewangelia św. Łukasza, co zro-zumiałe, skoro to ona zawiera Magnificat; druga pod względem liczby przytoczeń jest Apokalipsa św. Jana.
Nie Biblia jest jednak głównym źródłem inspiracji Ogrodu
Pa-nieńskiego, lecz autorzy „kościelni”: ojcowie kościoła i teologowie
średniowieczni oraz kaznodzieje dawni i nowsi. Erudycja teologiczna kochowskiego nie opierała się z pewnością na samodzielnych dogłęb-nych studiach, trudno jednak wskazać, którego z liczdogłęb-nych ówcze-snych kompendiów mógł używać.
W grupie ojców kościoła i teologów spotkamy najwięcej odesłań do św. Bernarda z Clairvaux (aż 104), co nie dziwi gdy zważyć rolę, jaką ten autor odegrał w dziejach kultu maryjnego. Inni częściej wy-mieniani – to św. Jan Damasceński (58), święci Augustyn, Bonawen-tura i Efrem. Stosunkowo często przywoływani są popularyzatorzy
Godzinek o Najświętszej Maryi Pannie: św. Piotr Damiani (18 razy)
oraz św. Alfons Rodrigues, jezuita (34 razy).
Równie bogatym źródłem inwencyjnym były zbiory kazań, i to częstokroć autorów stosunkowo niedawnych. kochowski nie ułatwia nam pracy, po wielekroć zaznaczając tylko: „ex concione”, „ex oratio-ne quadam” czy podobnie (w sumie około 60 razy); rzecz jasna, tylko bardzo szeroko zakrojone badania źródłowe, których oczywiście nie można tu było podejmować, mogłyby do ustalenia autorów owych ka-zań doprowadzić. kilku kaznodziejów jednak autor Ogrodu
Panień-skiego wymienił z imienia, wśród nich również Polaków: 26 razy
Jac-ka Liberiusza, po kilJac-ka razy Piotra SJac-kargę i Waleriana Gutowskiego, raz Szymona Stanisława Makowskiego i Franciszka Rychłowskiego. Wynika z tych deklaracji poety, że najgorliwiej oddawał się lekturze
tekstów długoletniego proboszcza kościoła Bożego Ciała w krako-wie, Jacka Liberiusza zwanego „kapelanem Maryi”. Ponieważ wiele
Metaforyka maryjna ogrodu Panieńskiego 177 odwołań do tego kaznodziei spotyka się przy tekstach zawierających porównania astronomiczne, można domniemywać, iż szczególnie chętnie kochowski ekscerpował zbiór Gwiazda Morska NMPanna (kraków 1670) – 30 kazań na hymn Ave Maris Stella.
Skoro mowa o autorach polskich, wspomnieć trzeba, że raz poja-wiło się również odesłanie do Alberta Inesa, nie kaznodziei wpraw-dzie, lecz jezuickiego poety łacińskiego zwanego „vates Marianus”. Jego twórczość kochowski znał zresztą dokładniej, skoro wspomina go we wstępie do Hypomnema reginarum Poloniae (1672) – pocztu władczyń Polski wzorowanym w znacznej mierze na Inesowej Lechiadzie.
Zbiór tak obszerny jak Ogród Panieński musiał czerpać z tekstów liturgicznych i paraliturgicznych, w których poetyckie tony odgry-wają znaczną rolę; są więc odnośniki do Brewiarza rzymskiego (24), hymnów kościelnych (31), antyfon mszalnych i Litanii Loretańskiej (25). korzystał też autor z gotowych antologii, które nazywa „symbo-lae” (47 odesłań!); chodzi zapewne o jakiś zbiór emblematów maryj-nych. Z siedemnastowiecznych edycji tego typu można brać pod uwa-gę w dalszych badaniach np. Sebastiana a Matre Dei Firmamentum
symbolicum (Lublin 1652) lub Ambrożego Nieszporkowicza Officina emblematum (kraków 1680)
4
.Bardzo interesujące są nieliczne epigramaty w Ogrodzie
Panień-skim, których inspirację stanowili starożytni autorzy pogańscy
wy-mienieni z imienia (np. Liwiusz) lub ukryci pod określeniem „ex Graeco”. Świat pogański dość łatwo wchodził w alianse z chrześci-jańskimi treściami, mitologia nie kłóciła się bynajmniej z pobożnymi westchnieniami (wiemy to już od dawna, między innymi dzięki bada-4 Za informację o tych kompendiach wdzięczny jestem Panu prof. Dariuszowi Chemperkowi; sam zetknąłem się z drukiem pt. Symbola Immaculatam Virginem
178 Poezja religijna
niom krystyny Staweckiej
5
), toteż nie dziwi nas, gdy czciciel Maryi chwali ją jako buławę Herkulesa i odważną Amazonkę:Clava Herculis
Buławo Herkulesa, od której zamachu Samego Awernowe gady giną z strachu.
Amazon strenua
Amazonko odważna, której święte nogi Belzebubowi złemu łeb zdeptały srogi.
(s. 37)6
Ogród Panieński wchłonął wszystkie te źródła inspiracji, stał się ich
summą. Zakres i charakter skojarzeń mogą budzić mieszane odczu-cia, a nawet prowadzić do określeń takich jak „poetycka filatelistyka” (Czesław Hernas). Z pewnością ów ogólny matematyczno-ogrodni-czy zamysł kompozycyjny skłaniał niekiedy poetę do wypełniania kwater swego dzieła kwieciem nieco przywiędłym, a także do zwy-kłych powtórzeń pomysłów i motywów. Warto może jednak – po raz kolejny – odwołać się do „ducha czasów”: okres dojrzałego baro-ku widział narastające upodobanie do monumentalnych zamierzeń, owych Ogrodów, Wirydarzy czy Pocztów liczących setki, a nawet ty-siące utworów.
Pewna analogia narzuca się w przypadku Ogrodu Panieńskiego szczególnie natarczywie. W roku 1657 wyszedł mianowicie tom Anioła Ślązaka (Angelus Silesius, właściwie Johannes Scheffler) pt. Cherubowy wędrowiec (Cherubinischer Wandersmann), znany 5 k. Stawecka, Religijna poezja łacińska XVI wieku w Polsce. Zagadnienia wybrane,
Lublin 1964.
6 Ponieważ Ogród Panieński nie ma nowszego wydania, cytuję – wprowadza-jąc, gdzie to konieczne, poprawki na podstawie pierwodruku – za fatalną edycją: W. kochowski, Ogród Panieński…, wyd. k. J. turowski, kraków 1859.
Metaforyka maryjna ogrodu Panieńskiego 179 w naszej literaturze dzięki Zdaniom i uwagom Adama Mickiewicza. Liczy ów zbiór – podobnie jak Ogród kochowskiego – 1600 epi-gramatów, dystychów i czterowierszy, sumujących doświadczenia mistyki średniowiecznej i późniejszych nauczycieli duchowości. Poeta sarmacki zapewne nie czytał wierszy wrocławskiego księ-dza, ale kto wie czy nie słyszał o nim od swych jezuickich pre-ceptorów. Dla charakterystyki religijnej poezji tego okresu nie jest bez znaczenia fakt, że twórcy znajdowali tak bardzo zbliżone do siebie pomysły.
Czytelnika Ogrodu Panieńskiego niewątpliwie bardziej niż treści teologiczne (wątpliwej zresztą oryginalności) ciekawiła i ciekawi maryjna metaforyka. Wychwalanie Matki Boskiej występującej pod różnymi „tytułami” prowokowało do wynalazczości, skłaniało do konstrukcji skrótowych, wymagających „dowcipu”. Autor epi-gramatów maryjnych stawał się poetą kunsztownym.
Przy analizie topiki maryjnej obecnej w Ogrodzie Panieńskim pomocna będzie prosta klasyfikacja, którą kiedyś zaproponował Jakub Zdzisław Lichański pisząc o metaforyce poezji wczesnoba-rokowej
7
. Dzielił on metafory na: 1. tradycyjne; 2. nietradycyjne; 3. tzw. metafory wielkie. Gdyby przewrotnie zacząć od tych ostat-nich, to łatwo zauważyć, że całym zbiorem rządzi obraz ogrodu i rosnących w nim kwiatów, obecny już w tytule. Autor nawią-zuje oczywiście do toposu ogrodu zamkniętego (hortus conclusus); wiersz wstępny, Do Ogroda Panieńskiego wejście, ma motto z odpo-wiednim fragmentem Pieśni nad Pieśniami (Hortus conclusus sorormea sponsa), ale cały ten długi utwór mówi właściwie nie o
maryj-7 J. Z. Lichański, Metafora w polskiej poezji wczesnobarokowej, [w:] Wśród zagadnień
polskiej literatury barokowej. Cz. 1: Światopogląd, genologia, topika, red. Z. J. Nowak,
180 Poezja religijna
nej interpretacji owego motywu, lecz o otwieraniu ogrodu w sen-sie bardziej dosłownym:
Więc wchodź, gościu, szczęśliwie a wiedz, że te gronta Nie cierpią dziwowidza Janusa bifronta
Ani tu strasznym głosem szczekają Chimery, Nie bronią samołówki przejścia do kwatery. Zawsze wejście jest wolne, z rana lub pod zorzą, W południe li, w wieczór li, każdemu otworzą.
(s. 7)
Jak szeroko i niezbyt „ortodoksyjnie” traktował autor ów motyw, świadczy przedmowa adresowana do Matki Boskiej, gdzie kochow-ski pisze: „Zawrzyjże tedy, o ogrodzie zawarty, zewsząd przystępne i każdemu nieprzyjacielowi otwarte ojczyzny naszej granice” (s. 4). to metaforyczne nadużycie, symptomatyczne dla twórczości poety, ukazuje dobrze aktualizującą tendencję w posługiwaniu się przyjętą topiką: wystarczy skromne, a nawet pozorne podobieństwo obrazów (tu: hortus conclusus jako przydomek Maryi i zamykanie granic Polski przed nieprzyjaciółmi).
obfitość materiału i utrwalona tradycja kultu maryjnego po-zwalały autorowi Ogrodu szukać modyfikacji zbanalizowanych motywów, zwłaszcza wtedy, gdy stosował metafory tradycyjne. J. Z. Lichański charakteryzuje je następująco: „wspólnymi ich ce-chami są: odwoływanie się do określonej tradycji literackiej, a co za tym idzie utrwalanie pewnych stereotypów językowych (i my-ślowych); prosta konstrukcja językowa”
8
. takich właśnie metafor jest w zbiorze kochowskiego najwięcej; nie warto omawiać ich tu szczegółowo i obszernie, trzeba jednak przynajmniej podjąć próbę 8 tamże, s. 135.określenia kierunku, w jakim zmierzają – by tak rzec – metaforo-twórcze operacje autora Ogrodu. Najlepiej widać je w tych epigra-matach, które odwołują się do prefiguracji biblijnych; podajmy tu kilka przykładów:
Viventis olivae ramus
oliwna różdżko, którą kwitnącą ptak niesie, Lub wszelkie od potopu drzewo popsuje się.
(s. 32)
Favus Samsonis
Panna smakowitego kiedy plastrem miodu, Już się nie tak obawiać możem, ludzie, głodu.
(s. 38)
Favus distillans
Panna jest plastrem miodu, z którego treść ciecze, Nasyćmy się słodkością, ludzie, w tej pasiece.
(s. 54)
Portus naufragorum
A cóż rzeką topniowie na morzu rozbici? Przepadł, kto się Maryi lądu nie uchwyci.
(s. 51)
Ager segetum
Bujną rolą Maryja, bo z niebieskiej rosy Zbożem plenne zbawienia daje światu kłosy.
(s. 279)
obserwować tu można dążność do wzbogacenia metafory podstawo-wej wyrażonej w łacińskim tytule i zwykle odwołującej się do utar-tego obrazowania o skojarzenia dodatkowe: „ląd Maryi” w tekście o ucieczce rozbitków, „kłosy zbawienia” wyrastające z bujnej roli, jaką jest Maryja. Nie wychodzimy tu poza świat tradycyjnych skojarzeń
182 Poezja religijna
budowanych – jeśli można tak to ująć – zgodnie z regułami metafo-rycznego działania, bez szukania środków bardzo gwałtownych. Dla-tego wiele z owych metafor „tradycyjnych” to konstrukcje operujące obrazami zbliżonymi do alegorii.
Niekiedy poeta w swoisty sposób wzbogacał utartą metaforykę o skojarzenia wykraczające poza kanon (retoryczny mechanizm am-plifikacji). Na przykład wzięty ze Starego testamentu motyw różdż-ki Aarona (łac. virga, kojarzona na zasadzie podobieństwa brzmie-niowego z virgo – dziewica) rozbudowany został o trzy dodatkowe metafory:
Virgo germinis
kwitnij, różdżko, wydając na ten świat szeroce List pociechy, kwiat łaski, zbawienia owoce.
(s. 38)
Niekiedy metafory tradycyjne układają się w Ogrodzie Panieńskim w ciągi i zbiory „wariacji na temat”; często związane to jest z czerpa-niem z określonego źródła inspiracji, kiedy indziej staje się świado-mym chwytem kompozycyjnym. Niech za przykład służą epigramaty wyzyskujące motyw księgi:
Liber grandis
księgo wielka, byłyby me czytać cię chęci, Cóż, gdy to nie pozwolą ze wszech stron pieczęci.
Volumen in quo Verbum Caro factum scriptum est tomie, w którym swą ręką Bóstwo napisało,
Że się dla ludzi wieczne Słowo Ciałem stało. Liber agno patens
księgo, z której się sam Bóg otworzeniem drożył, Aże ją przez Baranka dopiero otworzył.
W Kwaterze IX znalazł się duży zbiór wariacji na temat miasta; me-taforyka, której źródłem – wbrew spodziewaniu – nie jest wizja apo-kaliptycznej Jerozolimy, lecz wzmianki u różnych ojców kościoła, opracowana została przez polskiego poetę dość szczegółowo i z wy-raźnym upodobaniem do systematyczności.
Świat przedstawiony przez kochowskiego w Ogrodzie Panieńskim jest bogaty i na liczne sposoby odwołuje się do rzeczywistości Pol-ski XVII-wiecznej. Sposób budowania metafor często przywodzi na myśl kategorię niezbyt może naukowo uzasadnioną, ale narzucającą się mimo to: wiele użytych przez poetę tropów to metafory „naiwne”. Zderza się tu poważna myśl, nieraz na swój sposób odkrywcza, z ob-razowaniem wziętym z życia codziennego, chciałoby się powiedzieć – zbyt codziennego, co rodzi kontrast chyba przez autora nie zamie-rzony. Przykładów mogłoby być bardzo wiele, tu przytoczyć można tylko kilka:
Fenestra coeli
oknem niebieskim Pannę czemu kościół zowie? tem oknem mogą się wkraść do nieba łotrowie.
(s. 246)
Vitis non vindemiata
W tym winogradzie, świecka kozo, nie czyń szkody, Bo Bóg sam z tej macice ma zrywać jagody.
(s. 102)
Panem vivum habens
Chrystus chlebem żywota, Panna ten chleb piecze, Do niej po posilenie pospiesz się, człowiecze.
(s. 164)
tego rodzaju kontrasty – jeśli nie uznać ich za przejaw nieudolności autora – przypisać trzeba sarmackiemu poczuciu stosowności, łatwo
184 Poezja religijna
łączącemu rzeczy odległe, kojarzącemu sacrum z profanum bez szcze-gólnej dbałości o jednolitość tonu. W ten sposób, nie wychodząc poza tradycyjny sposób budowania metafory, wnosił sarmacki autor wła-sny akcent do barokowej poezji maryjnej.
Metafory nietradycyjne to – według propozycji J. Z. Lichańskiego – takie, których „cechą jest położenie większego nacisku przez po-etów na element wyobrażeniowy (czy ogólniej – zmysłowy) w kon-struowanym obrazie poetyckim”; celem jest „wzmożenie ekspresji i uzyskanie zaskakującego efektu estetycznego”
9
. Mechanizm ten, odkrywany u wielu twórców barokowych, każe mówić o kunsztow-ności tej poezji10
. oczywiste jest, że wiersze maryjne do takiej strate-gii autorskiej skłaniały w stopniu szczególnym, jako że teologia zwią-zana z Matką Boską opiera się na wielu paradoksach, niepojętych dla rozumu, a wymagających wiary, jak sam autor Ogrodu Panieńskiego pisał w epigramacie Horologium mysticum wykorzystującym obraz z Godzinek:Słyszę bieg, choć nie widzę kół tego zegara, tajemnic się nie pytam, dość co uczy wiara.
(s. 48)
Można by powiedzieć, że między metaforami „tradycyjnymi” a „nie-tradycyjnymi” zachodzi jedynie różnica stopnia, gdyby nie fakt, że w tych drugich z reguły mamy do czynienia nie tyle z unaoczniającym objaśnianiem treści intelektualnych, co z fascynacją samym obrazem, wzbogacanym (amplifikowanym) przez motywy niespodziane oraz przez wybór szczególnej – by tak rzec – materii metaforycznej. Mat-9 tamże, s. 136.
10 Zob. B. Falęcka, Sztuka tworzenia. Podmiot autorski w poezji kunsztownej polskiego
ka Boska przyrównywana była do przedmiotów dziwnych, niekiedy dziwnych dzięki swej pospolitości:
Detergendae iniquitatis spongia
Gąbko, co przed lekarstwem myjesz rany wprzody, Ulecz skancerowane na sumnieniu wrzody.
(s. 21)
Olla regalis
Garnuszku, w którym wreją potrawy tak zdrowe, Że zdrowie zepsowane naprawią światowe.
(s. 54)
Cete Jonam capiens
Wielorybie, który nie proroka Jonasza, Aleś dziewięć miesięcy nosił Mesyjasza.
(w. 134)
Rzecz nie tylko w szokującej niekiedy egzotyczności owych porównań, ale także w opanowaniu wyobraźni poety przez wybrany komparat: gąbkę, garnuszek, wieloryba. oczywiście, obrazów tych kochowski nie musiał wymyślać sam, lecz znajdował je w źródłach. Często jed-nak widać wyraźnie samodzielność autorską, jak np. w epigramacie
Lilium aureum, w którym dodatkowo wprowadził kochowski
intere-sujące aliteracje:
Złota ona na złotym lilijo lichtarzu, Czyli świeco świecąca na Pańskim ołtarzu.
(s. 101)
Niekiedy nieoczekiwane staje się zderzenie treści maryjnych z obra-zami wziętymi z życia społecznego i kulturalnego, gdy na przykład Matce Boskiej przypisuje autor urzędy czy godności czysto świeckie albo każe Jej występować w obronie Polski lub katolickiej wiary
186 Poezja religijna
ciw – odpowiednio – turkom lub „heretykom”. Znów wypada przy-toczyć przykłady:
Curia curarum salutis
Parlamentem jest Panna i miejscem konsulty, Skąd na zbawienie ludziom wychodzą indulty.
(s. 264)
Gymnasium caelestis literaturae Panna akademiją, mądrzy wiedzą o tem,
W której na człowieczeństwo został Bóg promotem.11
(s. 272)
Porta orientalis
Maryja bromą na wschód, bromą chrześcijańską, ty, bromo, stłumić możesz Portę ottomańską.
(s. 73)
Niezwykle interesującą grupę tworzą w Ogrodzie Panieńskim epi-gramaty wyzyskujące wiadomości z nauk przyrodniczych i motywy związane z rozwojem cywilizacji. kochowski – jak wiadomo nie od dziś – interesował się odkryciami i osiągnięciami współczesnych badaczy, czego najlepszy dowód dał w wierszu na cześć Justusa Lip-sjusza (Epod. 8)
12
; jawi się w nim jako „nowożytnik” przedkładający „koncept młodszych” (w tym Lipsjusza) nad dorobek starożytności.W Ogrodzie postawa taka przyniosła teksty porównujące Maryję m.in. do lunety, igły magnetycznej czy naelektryzowanego bursztynu: 11 Ciekawym kontekstem dla tego pomysłu mogą być wydane w 1679 r. w zbiorze
Conceptus duo admirabiles, concepta sine labe et concipiens verbum Maria kazania
ma-ryjne jezuity Daniela Pawłowskiego, z których szóste jest stylizowane na promocję doktorską… Jezusa „in collegio et universitate Mariana”.
12 Zob. A. Borowski, Sarmackie epitafium Justusa Lipsjusza, „Zeszyty Naukowe Uni-wersytetu Jagiellońskiego” 293: „Prace Historycznoliterackie” z. 24, s. 241–253.
Tubus opticus