Miejsce świadczenia usług a wewnątrzwspólnotowy obrót uprawnieniami do emisji gazów

Rozdział VII. Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług (VAT) handlu uprawnieniami do

7.4. Miejsce świadczenia usług a wewnątrzwspólnotowy obrót uprawnieniami do emisji gazów

Obrót uprawnieniami do emisji może być prowadzony między potencjalnymi nabywcami w całej Unii Europejskiej. Dlatego też istotną kwestią jest znajomość regulacji dotyczących zasady opodatkowania usług wykonywanych pomiędzy podmiotami z różnych państw członkowskich. W tym miejscu warto zauważyć, iż polski ustawodawca nie przewidział żadnych szczegółowych regulacji podatkowych, które regulowałyby, że miejsce świadczenia usług handlu uprawnieniami jest określane w drodze wyjątku od zasady ogólnej, zatem znajdują tu zastosowanie ogólne reguły ustalania miejsca świadczenia usług³⁶⁴. Zgodnie z art. 28b ustawy VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej³⁶⁵. Uregulowanie to jest odzwierciedleniem art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik posiada siedzibę swojej działalności

364 Obrót uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych a podatek od towarów i usług, Fragment komentarza zamieszczonego w całości w publikacji Vademecum Głównego Księgowego, www.abc.com.pl/problem/4105/3

365 Art. 28b ustawy VAT w brzmieniu „Art. 28b. 1. Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (…)”.

gospodarczej³⁶⁶. Jeżeli jednak usługi są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym Usługodawca będący polskim przedsiębiorcą w przypadku wykonania sprzedaży uprawnień do emisji gazów na rzecz kontrahenta z państwa członkowskiego ma obowiązek wystawić fakturę bez kwoty podatku VAT, bez stawki podatku VAT oraz bez kwoty należności wraz z podatkiem VAT.

7.5. Podsumowanie

Na początku 2018 r. do ustawodawstwa polskiego została implementowana Dyrektywa MiFID II, w której, w Załączniku 1, Sekcji C, w pkt 11 listy instrumentów finansowych wymieniono „Uprawnienia do emisji obejmujące dowolne jednostki uznane za spełniające wymogi Dyrektywy 2003/87/WE (system handlu uprawnieniami do emisji)”. Implementacja Dyrektywy do ustawodawstwa polskiego spowodowało przesunięcie osi podziału instrumentów szeroko pojętego rynku finansowego i towarowego, bowiem nadała ona uprawnieniom do emisji status instrumentów finansowych. Natomiast sam rynek uprawnień do emisji stał się częścią rynku kapitałowego, a tym samym został poddany regulacji dotyczącej rynków finansowych. Powodem poddania rynku uprawnień do emisji regulacjom rynku kapitałowego było pojawienie się przypadków nadużyć, które mogły podważyć zaufanie do systemu handlu emisjami określonych w Dyrektywie 2003/87/WE. Dlatego też w celu wzmocnienia integralności i zagwarantowania skutecznego funkcjonowania tych rynków, w tym zapewnienia kompleksowego nadzoru nad działalnością handlową, włączono uprawnienia do emisji w zakres stosowania Dyrektywy MiFID II poprzez zakwalifikowanie ich do kategorii instrumentów finansowych. Istotnym jest jednak, że kwalifikacja do kategorii instrumentów finansowych nie ma nic wspólnego z samą konstrukcją prawną uprawnień do emisji jako prawa podmiotowego wpisanego na rachunek. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż sama konstrukcja prawna uprawnień jest uwarunkowana przez trzy główne europejskie akty prawne regulujące

366 Art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE w brzmieniu „Artykuł 44 Miejscem świadczenia usług innych niż usługi, o których mowa w art. 50 i 54 oraz art. 56 ust. 1, przez pośrednika działającego w imieniu i na rzecz osoby trzeciej, jest miejsce, w którym dokonywana jest podstawowa transakcja zgodnie z przepisami Dyrektywy. W przypadku jednak gdy usługobiorca korzystający z usług świadczonych przez pośrednika jest zidentyfikowany do celów VAT w państwie członkowskim innym niż państwo, na terytorium którego dokonano danej transakcji, uznaje się, że miejscem świadczenia usługi przez pośrednika jest terytorium państwa członkowskiego, które nadało usługobiorcy numer identyfikacyjny VAT, pod którym usługa została dla niego wykonana.”

prawo w tym zakresie, czyli Dyrektywa 2003/87, Rozporządzenie nr 389/2013 oraz ustawa z 2015 r.

Dyrektywa 2003/87 definiuje „uprawnienie” (allowance) jako uprawnienie na emitowanie jednej tony równoważnika dwutlenku węgla przez określony okres czasu, które jest ważne jedynie do celów spełnienia wymogów Dyrektywy 2003/87 i może być przenoszone zgodnie z przepisami Dyrektywy 2003/87 (art. 3 pkt. a).

Rozporządzenie nr 389/2013 określa „uprawnienie lub jednostkę Kioto” jako zamienny, niematerialny instrument, który jest zbywalny na rynku (art. 40 ust. 1), przy czym niematerialny charakter oznacza, że zapis w rejestrze Unii stanowi wystarczające potwierdzenie prima facie prawa własności uprawnienia lub jednostki Kioto oraz potwierdzenie wszelkich innych kwestii, które zgodnie z Rozporządzeniem są kierowane lub mogą być wprowadzane do rejestru Unii (art. 40 ust. 2).

Ustawa z 2015 r. definiuje „uprawnienie do emisji” jako uprawnienie do wprowadzania do powietrza ekwiwalentu, w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji, dwutlenku węgla (CO2), które służy do rozliczenia wielkości emisji w ramach systemu i którym można rozporządzać na zasadach określonych w ustawie.

Powyższe definicje pojęcia „uprawnienia do emisji” pozwalają na wyodrębnienie najważniejszych cech uprawnień do emisji funkcjonujących w ramach europejskiego systemu handlu: denominacja w jednej, wspólnej jednostce, jaką jest 1 tona CO2, brak formy materialnej i funkcjonowanie wyłącznie w formie elektronicznego zapisu w rejestrze Unii, zbywalność (ograniczona tylko wymaganiami nałożonymi przez dany system prawny), a także zdolność do bycia kupowanymi, zbywanymi i posiadanymi przez dowolny podmiot w UE posiadający otwarty rachunek służący ich zapisowi³⁶⁷. W związku z tym, po wejściu w życie Dyrektywy MiFID II oraz po jej implementacji do ustawodawstwa polskiego, uprawnienia do emisji są nadal kreowane w niezmienionym trybie (wpis na rachunek), w analogiczny sposób będą przechodziły ze zbywcy na nabywcę (w efekcie umowy sprzedaży zobowiązującej do rozporządzenia oraz wpisu na rachunek) i bez zmian wygląda wykonywanie praw podmiotowych przysługujących uprawnionemu (w drodze przedstawienia do umorzenia)³⁶⁸. Powyższe cechy uprawnienia do emisji mają istotne znaczenie, bowiem stanowią podstawę do

367 Głowacki M., Czym są uprawnienia do emisji CO2 – więcej pytań niż odpowiedzi, http://www.ochronaklimatu.com/attachments/083_Czym%20s%C4%85%20uprawnienia%20do%20emisji%20C O2%20-%20wi%C4%99cej%20pyta%C5%84%20ni%C5%BC%20odpowiedzi.pdf

368 Zacharzewski K, Skutki nielicencjonowanego pośrednictwa w obrocie uprawnieniami do emisji CO2 do atmosfery (EUA) w realiach Dyrektywy MiFID 2 z 2014 roku, Przegląd Prawa Ochrony Środowiska 1/2015

analizy samego charakteru prawnego uprawnień do emisji. Jednocześnie jednak przytoczone cechy są na tyle ogólne, że niestety charakter prawny uprawnień do emisji pozostaje nadal przedmiotem sporów. Dlatego też definicja prawna uprawnień do emisji może zostać opracowana dowolnie, czyli jako rzecz zgodnie z art. 45 kodeksu cywilnego albo jako uprawnienie kształtujące o charakterze publiczno-prawnym, lub też jako towar giełdowy, jako papier wartościowy, czy wreszcie jako instrument finansowy. Z tego względu status prawny uprawnień do emisji ostatecznie musi być rozstrzygany na gruncie polskiego prawa krajowego, rządzącego obrotem danymi uprawnieniami do emisji³⁶⁹.

369 Mace M. J, The Legal Nature of Emission Reductions and EU Allowances: Issues Addressed in an International Workshop, Journal for European Environmental & Planning Law 2005, No. 2, s. 124.

Rozdział VIII. Charakterystyka uprawnień do emisji gazów cieplarnianych jako quasi niematerialnego dobra ruchomego

8.1. Uwagi wstępne

Główne założenia Dyrektywy 2003/87/WE w zakresie regulacji handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych oparte są na dwóch pojęciach: pozwoleniu na emisję gazów cieplarnianych oraz na uprawnieniu do emisji gazów cieplarnianych. Uzasadnienie do Dyrektywy 2003/87/WE stanowi, że "Państwom członkowskim [...] nadawane są pozwolenia na emisję gazów cieplarnianych (…), a oprócz pozwoleń, państwa członkowskie [...] otrzymują uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych, które mogą być przedmiotem obrotu pomiędzy przedsiębiorstwami posiadającymi pozwolenia na emisję (…)". Ponadto w uzasadnieniu wskazano, że "uprawnienia (które zgodnie z art. 11 Dyrektywy 2003/87/WE są przypisane do osoby operatora) są przenoszalne, podczas gdy samo pozwolenie dotyczy ściśle określonego obiektu lub miejsca"³⁷⁰.

Ten dualizm pomiędzy pozwoleniem a uprawnieniem jest w sposób pełny przedstawiony w szeregu artykułach Dyrektywy 2003/87/WE, o czym szczegółowo jest napisane w rozdziale II pracy. Tak jest np. w przypadku art. 6 ust. 2 lit. e) Dyrektywy 2003/87/WE zgodnie, z którym pozwolenie na emisję gazów cieplarnianych zawiera zobowiązanie do przedkładania uprawnień w ilości równej łącznym emisjom z instalacji w każdym roku kalendarzowym, zweryfikowanym zgodnie z postanowieniami art. 15, w terminie 4 miesięcy od końca każdego roku kalendarzowego.

Dualizm ww. pojęć jest również jasno skrystalizowany w definicjach Dyrektywy 2003/87/WE wskazanych w art. 3, gdzie „pozwolenie na emisję gazów cieplarnianych” oznacza pozwolenie wydane zgodnie z art. 5 i 6 (dotyczące wniosku o wydanie pozwoleń na emisję gazów cieplarnianych oraz warunków uzyskania oraz treści pozwoleń na emisję gazów cieplarnianych), natomiast „uprawnienie” oznacza uprawnienie do emisji jednej tony gazu stanowiącego odpowiednik dwutlenku węgla w danym okresie, ważne wyłącznie dla celów spełnienia wymogów Dyrektywy i zbywalne zgodnie z jej postanowieniami.

Podsumowując, należy sformułować następującą regułę w świetle całości powyższych rozważań, z których wynika, że pozwolenie jest swoistego rodzaju „generatorem” dla uprawnienia.

370 Dyrektywa 2003/87/WE, op. cit.

Pozwolenie na emisję gazów cieplarnianych należy do kategorii jednostronnych aktów administracyjnych, ze względu na swoją treść, nawet gdy odbiorca-beneficjent posiadający pozwolenie dysponuje uprawnieniem do emisji gazów cieplarnianych. Odbiorca powinien, w świetle prawa, otrzymać pozwolenie przed emisją gazów cieplarnianych lub też podlegać karze w przypadku braku ww. pozwolenia lub w przypadku nieprzestrzegania uprawnień, które zostały mu przydzielone.

W przeciwieństwie do pozwolenia administracyjnego na emisję, pojęcie „uprawnienia do emisji” (lub „limit” po francusku) nie jest znane w prawie polskim, jak i samej Wspólnoty.

Może to wynikać przede wszystkim z ich złożoności interpretacyjnej, co utrudnia polskiemu ustawodawcy ich zidentyfikowanie pod względem kwalifikacji prawnej. Stąd też na przykład zdefiniowanie uprawnień do emisji jako instrumenty finansowe zgodnie z MIFID II. Aby lepiej zbadać status uprawnień do emisji, który pozwoliłby lepiej zrozumieć ich funkcjonowanie, należy w tym miejscu wyjaśnić ich charakter prawny.

8.2. Analiza charakteru prawnego uprawnień do emisji gazów cieplarnianych w kontekście ustawy o obrocie instrumentami finansowymi

W 2018 r. do ustawodawstwa polskiego została implementowana Dyrektywa MiFID II, w której, w Załączniku 1, Sekcji C, w pkt 11 listy instrumentów finansowych wymieniono

„Uprawnienia do emisji obejmujące dowolne jednostki uznane za spełniające wymogi Dyrektywy 2003/87/WE (system handlu uprawnieniami do emisji)”. Przyjęcie Dyrektywy spowodowało dla rynków europejskich przesunięcie osi podziału instrumentów szeroko pojętego rynku finansowego i towarowego, bowiem nadała ona uprawnieniom do emisji status instrumentów finansowych. Możliwość taką przewidywał już dokument KE z dnia 8.12.2010 r. pt. „Public consultation. Review of the Markets in Financial Instruments Directive (MiFID)”.

W dokumencie tym wskazano, że w obecnym stanie prawnym Dyrektywa MiFID nie klasyfikuje uprawnień do emisji jako instrumentów finansowych, przy czym istnieją powody do przeprowadzenia zmiany tej klasyfikacji. Po pierwsze w obrocie uprawnieniami do emisji w coraz większym zakresie uczestniczą mniejsze podmioty, niedysponujące rozległym doświadczeniem, co przemawia za poddaniem takiego obrotu nadzorowi regulatorom rynków finansowych. Po drugie będzie to spójne z rozwiązaniami dotyczącymi poddania nadzorowi organów administracyjnych aukcji uprawnień do emisji³⁷¹.

371 http://ec.europa.eu/finance/consultations/2010/mifid/docs/consultation_paper_en.pdf

Zadawanie pytania o naturę uprawnień do emisji i w szczególności o możliwość określenia ich jako instrumenty finansowe (z punktu widzenia samych cech konstrukcyjnych) jest jak najbardziej trafione. Warto też zauważyć, że przed wejściem w życie Dyrektywy MiFID, uprzednio przyjęta Dyrektywa Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych (Dyrektywa ISD) w ogóle nie odnosiła się do uprawnień do emisji³⁷². W rezultacie oznaczało to, że w świetle Dyrektywy ISD uprawnienia do emisji mogą stanowić zbywalne papiery wartościowe (transferable security), instrument pochodny dla kreacji towarowego instrumentu pochodnego lub też, że w ogóle nie podlegają reżimowi Dyrektywy³⁷³.

8.2.1 Różnice w naturze prawnej pomiędzy uprawnieniem do emisji a instrumentem finansowym w rozumieniu ustawy o obrocie instrumentami finansowymi

„Instrument finansowy” to fundamentalne pojęcie z zakresu prawa rynku kapitałowego, a ustawą regulującą obrót tym aktywem jest odpowiednio ustawa o obrocie instrumentami finansowymi³⁷⁴.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi („ObrFinU”), instrumentami finansowymi są:

1) papiery wartościowe;

2) niebędące papierami wartościowymi:

a) tytuły uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania, b) instrumenty rynku pieniężnego,

c) opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową, inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest papier wartościowy, waluta, stopa procentowa, wskaźnik rentowności, uprawnienie do emisji lub inny instrument pochodny, indeks finansowy lub wskaźnik finansowy, które są wykonywane przez dostawę lub rozliczenie pieniężne, z wyłączeniem instrumentów pochodnych, o których mowa w art. 10 rozporządzenia 2017/565,

d) opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar i które są wykonywane

372 Dyrektywa Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych Dz. Urz. UE L 141 z 11.06.1993.

373 Mace M. J., The Legal Nature of Emission Reductions and EU Allowances: Issues Addressed in an International Workshop, Journal for European Environmental & Planning Law 2005, No. 2, s. 126.

374 Gorzelak K., Uprawnienia do emisji jako przedmiot obrotu i zabezpieczeń, Praca doktorska przygotowana pod kierunkiem prof. dr hab. Aleksandra Chłopeckiego, Uniwersytet Warszawski, Wydział Prawa i Administracji, Instytut Prawa Cywilnego, Katedra Prawa Handlowego, s. 81.

przez rozliczenie pieniężne lub mogą być wykonane przez rozliczenie pieniężne według wyboru jednej ze stron,

e) opcje, kontrakty terminowe, swapy oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar i które mogą być wykonane przez dostawę, pod warunkiem że są dopuszczone do obrotu w systemie obrotu instrumentami finansowymi, z wyłączeniem produktów energetycznych będących przedmiotem obrotu hurtowego na OTF, które muszą być wykonywane przez dostawę,

f) niedopuszczone do obrotu w systemie obrotu instrumentami finansowymi opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar i które mogą być wykonane przez dostawę, a które nie są przeznaczone do celów handlowych i wykazują właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych,

g) instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego, h) kontrakty na różnicę,

i) opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward dotyczące stóp procentowych oraz inne instrumenty pochodne odnoszące się do zmian klimatycznych, stawek frachtowych oraz stawek inflacji lub innych oficjalnych danych statystycznych, które są wykonywane przez rozliczenie pieniężne albo mogą być wykonane przez rozliczenie pieniężne według wyboru jednej ze stron, a także instrumenty pochodne, o których mowa w art. 8 rozporządzenia 2017/565, i inne, które wykazują właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych,

j) uprawnienie do emisji³⁷⁵.

Definicja instrumentów finansowych na gruncie ObrFinU ma charakter tylko pozornie zamknięty, nie wyłącza bowiem tworzenia nowych kategorii instrumentów finansowych.

Wynika to przede wszystkim z okoliczności, że prawo polskie przejęło model regulacji charakterystyczny dla prawa europejskiego, które nie tworzy materialnych definicji poszczególnych instrumentów finansowych³⁷⁶. Definicja ta obejmuje ogólnie papiery wartościowe, papiery dłużne i kontrakty finansowe i ma charakter otwarty. Z kolei gdy mowa o papierach wartościowych, to należy zauważyć, że przepisy Kodeksu cywilnego nie wprowadzają ich definicji³⁷⁷. Natomiast definicja zawarta w ustawie o obrocie instrumentami

375 Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2286, 2243, 2244, z 2019 r. poz. 730, 875. – „ObrFinU”)

376 Chłopecki A., Instrumenty pochodne w polskim systemie prawnym (rozważania na kanwie „toksycznych opcji”), PPH 2009, Nr 7, s. 4.

finansowymi ma charakter czysto formalny, bowiem nie wskazuje cech konstrukcyjnych papieru wartościowego, a jedynie wymienia pewne kategorie praw uznanych za papiery wartościowe, nie wykluczając przy tym tworzenia nowych. Z treści ustawy o obrocie instrumentami finansowymi można wywnioskować, iż papierem wartościowym jest zbywalny dokument lub zapis w systemie informatycznym na rachunku papierów wartościowych, który ucieleśnia prawa majątkowe w taki sposób, że dane uprawnienia przysługują osobie wskazanej jako uprawniona w treści dokumentu (choćby jako okaziciel), a przedłożenie go jest warunkiem koniecznym i wystarczającym dla realizacji uprawnienia³⁷⁸. Przepisy o obrocie instrumentami finansowymi na własny użytek konstruują definicję papierów wartościowych. Według tej definicji są nimi: akcje, prawa poboru, prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne, inne zbywalne papiery wartościowe, tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego i inne zbywalne prawa majątkowe, które powstają w wyniku emisji, inkorporujące uprawnienie do nabycia lub objęcia papierów wartościowych określonych w poprzednich punktach lub wykonywane poprzez dokonanie rozliczenia pieniężnego (prawa pochodne)³⁷⁹.

Kwalifikacja danego prawa jako papieru wartościowego uzależniona jest więc od spełnienia przez nie tych cech, które w nauce prawa uznaje się za konstytutywne dla papierów wartościowych. Dlatego też biorąc pod uwagę tę definicję papierów wartościowych nie można uznać, że uprawnienia do emisji stanowią papiery wartościowe. W swoim ścisłym znaczeniu, pojęcie papieru wartościowego postuluje istnienie dokumentu (papierowego lub elektronicznego od momentu dopuszczenia zapisu elektronicznego w prawie polskim) stwierdzającego zobowiązanie dłużnika skrystalizowane poprzez jego podpis. W związku z tym uprawnienie do emisji nie może być papierem wartościowym, ponieważ swoim zakresem nie realizuje zobowiązania dłużnika. Ponadto, papiery wartościowe stanowią prawo i, w najbardziej powszechnym zastosowaniu, prawo zobowiązań, nawet jeśli mogą być obiektem prawa rzeczowego. We wszystkich wypadkach, papiery wartościowe opierają się o prawo na papierach wartościowych w celu ułatwienia ich zbycia. Definicja uprawnień do emisji wskazana w ustawie z 2015 r. nie wydaje się kierować taką logiką. Co więcej, uprawnienie nie

377 Art. 921⁶–921¹⁶ Kodeksu cywilnego

378 W przepisach kodeksu cywilnego pojęcie papieru wartościowego nie zostało zdefiniowane ani nie zostało wprost powiedziane, że papiery wartościowe można emitować wyłącznie na podstawie obowiązujących ustaw i w sposób w nich wskazany.

379 Artykuł 3 pkt 1) ustawy o obrocie instrumentami finansowymi.

ma w swojej obecnej formie bezpośredniego lub pośredniego dostępu do części kapitału emitenta (państwa) lub ogólnie do prawa zobowiązań na jego majątku.

Papiery dłużne są to papiery wartościowe opiewające na wierzytelności. Papiery te inkorporują, jako podstawowe prawo majątkowe, wierzytelność właściciela papieru wartościowego wobec wystawcy papieru wartościowego. W przypadku tego rodzaju papierów, wierzytelność pełni samodzielna funkcję. Inne uprawnienia, które w zależności od typu papieru wartościowego, są inkorporowane w papierze wartościowym wierzycielskim, pełnią funkcję akcesoryjną w stosunku do inkorporowanej wierzytelności. Dłużne papiery wartościowe są to papiery wartościowe opiewające na wierzytelności pieniężne, są to na przykład czeki, weksle, obligacje, bony handlowe, listy zastawne, warranty itp. Dlatego też, ze względu na to, że papiery dłużne opiewają również na wierzytelności, podobnie jak papiery wartościowe, to jak wskazano powyżej, uprawnienie do emisji nie może być uznane za papier dłużny, bowiem swoim zakresem nie realizuje wierzytelności.

Jak się wydaje, przyczyną tej zmiany była przede wszystkim potrzeba poddania rynku uprawnień do emisji nadzorowi finansowemu, nie zaś wypracowanie szczególnych wniosków co do cech konstrukcyjnych uprawnień do emisji³⁸⁰. W odpowiedzi na Dyrektywę szereg organizacji branżowych przytoczyło wiele argumentów przeciwko takiej klasyfikacji uprawnień do emisji. Argumenty te odnosiły się zarówno do samej konstrukcji uprawnień do emisji, które nie wykazują cech instrumentów finansowych, czyli na przykład nie przyznają roszczeń finansowych w stosunku do publicznego emitenta tych uprawnień, nie stanowią również tytułu do udziału w kapitale ani tytułu do instrumentów dłużnych, jak również nie stanowią kontraktów forward, nie stanowiąc produktu inwestycyjnego jak również do niecelowości objęcia uprawnień do emisji obostrzonym reżimem przewidzianym dla instrumentów finansowych³⁸¹.

380 Głowacki M., Uprawnienia do emisji jako instrument finansowy na podstawie projektu zmian Dyrektywy MiFID, http://www.ochronaklimatu.com/handelemisjamimifid/63-mifid/251-uprawenienia-do-emisji-jako-instrument-finansowy-na-podstawie-projektu-zmian-dyrektyw-mifid

381 European Commission Public Consultation: Review of the Markets in Financial Instruments Directive (MiFID) A EURELECTRIC response paper:

http://www.eurelectric.org/media/25980/mifid_review_consultation_eurelectric_final_response_02_02_2011_to c-2011-310-0002-01-e.pdf; także inne odpowiedzi na zaproszenie Komisji Europejskiej do konsultacji w sprawie zmian Dyrektywy MiFID, np. IETA Response MiFID Consultation, 2 February 2011 http://www.ieta.org/assets/PositionPapers/final%20ieta_response_mifid_2-2-2011-web.pdf; Response of the International Swaps and Derivatives Association (ISDA), 13 January 2012, http://www2.isda.org/mifid/page/2;

W dokumencie UNIWERSYTET WARSZAWSKI WYDZIAŁ PRAWA I ADMINISTRACJI INSTYTUT PRAWA ADMINISTRACYJNEGO KATEDRA PRAWA FINANSOWEGO (Stron 162-200)