które już uzyskał poprzedni inwestor.
prawo
oddziaływania na środowisko3. Zawar-ta w tym przepisie podsZawar-tawa prawna stanowi, że właściwy organ (Regional-ny Dyrektor Ochro(Regional-ny Środowiska) jest zobowiązany do przeniesienia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, to znaczy nie ma możliwości odmowy jej przeniesienia, jeżeli strona, dla któ-rej decyzja została wydana, wyrazi na przeniesienie zgodę, a nowy inwestor przyjmie warunki zawarte w decyzji.
Zarówno wydanie, jak i przeniesienie tej decyzji jest całkowicie niezależne od posiadania tytułu prawnego do te-renu, na którym ma być realizowana inwestycja.
Interesująca sytuacja występuje w przypadku decyzji o warunkach za-budowy i o lokalizacji celu publicz-nego. Obydwie decyzje są wydawane na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym4 w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Wydaje się je w celu określenia spo-sobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu, przy czym:
■ lokalizację inwestycji celu publiczne-go ustala się w drodze decyzji o lo-kalizacji inwestycji celu publicznego;
■ sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych in-westycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
Wymieniona ustawa zawiera jednak tylko wyraźną podstawę do przenie-sienia decyzji o warunkach zabudowy w art. 65 ust. 3. Podstawa ta jest skonstruowana według opisanego już wzorca, to jest organ wydający decy-zję o warunkach zabudowy jest zobo-wiązany do jej przeniesienia za zgodą
podmiotu, na którego rzecz została wydana, jeżeli nowy podmiot przyjmu-je wszystkie warunki w niej zawarte.
Natomiast brak przepisu pozwalają-cego na przeniesienie decyzji loka-lizacji celu publicznego. Część sa-morządów w Polsce dokonuje takiego przeniesienia na zasadzie analogii, tj.
twierdząc, że do decyzji o lokalizacji celu publicznego można „odpowiednio”
stosować przepisy pozwalające na przenoszenie decyzji o warunkach za-budowy. W istocie taka praktyka jest jednak uznawana za niezgodną z pra-wem przez orzecznictwo i literaturę prawniczą5. Inną „nieprzenoszalną”
decyzją, co do której ustawodawca nie przewidział w przepisach możliwo-ści jej przeniesienia na inny podmiot, jest pozwolenie wydane przez wła-ściwego wojewódzkiego konserwato-ra zabytków na prowadzenie robót przy obiekcie lub na obszarze wpi-sanym do rejestru zabytków (art. 39 ust. 1 Prawa budowlanego). W przy-padku opisanych „nieprzenoszalnych”
decyzji rozwiązaniem opłacalnym dla nowego inwestora jest poczekanie na uzyskanie pozwolenia na budowę przez inwestora dotychczasowego i odpowiednie ukształtowanie doku-mentów transakcji.
Przenoszenie dotychczas opisywa-nych decyzji, tj. pozwolenia na bu-dowę, decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych i decyzji o warun-kach zabudowy, opierało się na takim samym schemacie, czyli zasadniczo zgodzie podmiotu, na rzecz którego decyzja została wydana, przyjęciu warunków zawartych w decyzji przez nowy podmiot oraz obowiązku
wyda-nia decyzji o przeniesieniu przez organ administracji, jeżeli ww. przesłanki zostały spełnione. Inaczej skonstru-owane są natomiast zasady przeno-szenia pozwolenia wodnoprawnego.
To pozwolenie jest obligatoryjnie uzy-skiwane przed pozwoleniem na budo-wę, jeżeli określone roboty go wyma-gają, jak np. w przypadku wznoszenia obiektów stanowiących jednocześnie lub zawierających w sobie urządze-nie wodne. Jednocześurządze-nie inwestor zazwyczaj pozyskuje inny rodzaj po-zwolenia wodnoprawnego na tzw.
szczególne korzystanie z wód, np.
na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (to drugie pozwolenie nie warunkuje jednak uzyskania po-zwolenia na budowę).
Stosownie do art. 134 ust. 1 i 2 Pra-wa wodnego6 następca prawny zakła-du, który uzyskał pozwolenie wodno-prawne, przejmuje prawa i obowiązki wynikające z tego pozwolenia, z tym że jeżeli pozwolenie wodnoprawne dotyczy eksploatacji instalacji, prze-jęcie praw i obowiązków wynikających z pozwolenia następuje na zasadach okreś lonych w ustawie – Prawo ochrony środowiska7. Z kolei art. 184 Prawa ochrony środowiska przewidu-je, że podmiot, który staje się prowa-dzącym instalacje lub jej oznaczoną część, przejmuje prawa i obowiązki wynikające z pozwoleń dotyczących tej instalacji lub jej oznaczonej części.
Podmiot taki jest zobowiązany wystą-pić niezwłocznie z wnioskiem o zmianę pozwoleń w zakresie oznaczenia pro-wadzącego instalację. Obydwa prze-pisy zakładają więc automatyczne przejście praw i obowiązków z mocy
3 Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko ( t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 353).
4 Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 778).
5 Uzasadnienie wyroku WSA w Krakowie z 7 sierpnia 2007 r., 07 II SA/Kr 989/04, na niemożliwość przenoszenia tej decyzji wskazuje także J. Wszołek w „Sukcesja…”
6 Ustawa z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 469).
7 Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 672).
prawo
8 Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gorzowie Wlkp. z dnia 24 lipca 2008 r., II SA/Go 142/08.
9 A. Matan, „Akt administracyjny <osoboworzeczowy>: zagadnienia następstwa prawnego”, Roczniki Administracji Prawa 7/8, 2008.
10 Art. 96 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1774).
11 Art. 9 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1446).
12 Art. 44 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1651). przechodzą prawa i obowiązki z decyzji, nie musi podejmować jakichkolwiek działań. W drugim przypadku występuje jedynie o zmianę oznaczenia „prowa-dzącego instalację”. Obydwa przepisy stanowią znaczące ułatwienie dla nabywców dzia-łających przedsiębiorstw czy łączących się spółek w zakre-sie przejmowania pozwoleń wodnoprawnych.
Jednak kwestią, która się poja-wia najczęściej przy przenosze-niu pozwolenia wodnoprawne-go w procesie inwestycyjnym, jest możliwość przeniesienia takiego pozwolenia na wznie-sienie urządzenia wodnego, które dotychczas jeszcze w ogóle nie zostało wybudowa-ne – jest instalacją przyszłą, dopiero planowaną do reali-zacji, a nowy inwestor kupuje niezabudowaną działkę. Do ta-kiej sytuacji obydwa cytowane przepisy w istocie nie do koń-ca przystają. W odniesieniu do art. 134 Prawa wodnego podstawowe znaczenie ma fakt, czy można jako „następ-cę prawnego zakładu” trakto-wać inwestora, gdy ten doko-nuje nabycia działki, na której nie istnieje jeszcze jakakolwiek
instalacja, a tym bardziej za-kład. W orzecznictwie wska-zuje się, że nie można wiązać przenoszenia pozwolenia wod-noprawnego z samą własno-ścią nieruchomości, skoro na etapie uzyskiwania pozwolenia wodnoprawnego nie wymaga się od wnioskodawcy wykazy-wania prawa do nieruchomo-ści8. Z kolei przepisy ustawy – Prawo ochrony środowiska powinny literalnie zgodnie z Prawem wodnym znajdować zastosowanie, jeżeli pozwo-lenie wodnoprawne dotyczy
„eksploatacji” instalacji, a nie jej wznoszenia (poprzedzają-cego eksploatację). W isto-cie więc w obecnym stanie prawnym brak jasnej podsta-wy prawnej do przenoszenia pozwoleń wodnoprawnych na wzniesienie urządzenia wod-nego. Przy założeniu, że takie pozwolenie pozostaje pozostaje nabywanie działek po zakończeniu procesu uzy-skiwania wszystkich pozwo-leń, względnie posługiwanie się konstrukcją spółki celowej i obrót własnością udziałów w tej spółce. Nowy inwestor nie nabywa wówczas działek
i nie wnioskuje o przeniesienie pozwoleń, tylko staje się wła-ścicielem spółki – podmiotu, który jest pierwotnym adre-satem pozwoleń i właścicie-lem gruntu.
Na zakończenie warto wspo-mnieć, że istnieje grupa decy-zji niewymagająca przeniesie-nia na nowego adresata ani wydawania nowej decyzji kie-rowanej do nowego adresata.
Są to tak zwane decyzje rze-czowe, określające sytuację prawną pewnej rzeczy w ode-rwaniu od osoby jej właścicie-la (czy posiadacza) , a przez to wiążące jej kolejnych wła-ścicieli. Jako przykłady takich decyzji można podać: zatwier-dzenie podziału nieruchomo-ści10, uznanie za zabytek11, uznanie za pomnik przyrody12, ustalenie strefy ochronnej ujęcia wody13, uznanie za las ochronny14. Taką decyzją jest pozwolenie na użytkowanie, które kończy proces inwe-stycyjny i potwierdza jego prawidłowe zrealizowanie.
Wydanie pozwolenia na użyt-kowanie skutkuje możliwością użytkowania obiektu budowla-nego (z zachowaniem warun-ków użytkowania określonych w pozwoleniu) przez każdego kolejnego nabywcę obiektu bez konieczności jego przeno-szenia.
9
w ydarzenia
P
rzebudowa i modernizacja po-wstałego w 1866 r. dworca roz-poczęła się w grudniu 2011 r.Budowa trwała pięć lat. Termin zakoń-czenia wszystkich robót zaplanowano na 31 grudnia 2017 r.
Nowy Dworzec Łódź Fabryczna kosz-tował 1,75 mld zł brutto. To najwięk-sza tego typu inwestycja w Polsce – łącząca kolej, komunikację autobu-sową, miejską i ruch samochodowy.
Powierzchnia użytkowa dworca wy-nosi 44 tys. m2. Kompleks budyn-ków składa się z trzech hal o łącznej powierzchni 36 tys. m2. Pierwszy poziom (8 m pod ziemią) to dworzec kolejowy z poczekalniami, kasami, obiektami komercyjnymi, pomieszcze-niami dla dyrekcji i pracowników sta-cji. Na drugim poziomie (16,5 m pod ziemią) znajduje się stacja kolejowa, składająca się z czterech peronów (trzy mają długość 400 m, a jeden 300 m) i ośmiu torów. Do wybudowa-nia obiektu wykorzystano 750 tys. m3 betonu i 70 tys. ton stali.
Charakterystyczny falisty dach zo-stał pokryty 10 tys. paneli, których znaczna część jest wykonana ze szkła, co sprawia, że światło słonecz-ne oświetla hol i dociera na perony.
Obiekt oświetlony jest ponadto przez 9 tys. lamp, a do rozmieszczenia opraw i podłączenia urządzeń użyto