Zygmunt Kałużyński urodził się grud-nia roku w Lublinie. Pochodził z za-możnej rodziny mieszczańskiej. Ojciec opuścił rodzinę, gdy Zygmunt miał dwa lata, matka zmarła w roku – od tego momentu wychowywał go wuj Tadeusz Grafczyński. W roku Kałużyński rozpoczął naukę w Państwowym Gim-nazjum im. Stanisława Staszica w Lub-linie. Był wybitnie zdolny; pełnił funkcję prezesa szkolnego klubu literacko-na-ukowego, należał do harcerstwa.
Po zdaniu matury w roku rozpo-czął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Równolegle uczęszczał na Wydział Reżyserii Państwowego In-stytutu Sztuki Teatralnej, gdzie był ucz-niem Leona Schillera. Przerwał studia w momencie wybuchu II wojny świato-wej. Okupację niemiecką przeżył w Lub-linie, pracując w kancelarii adwokackiej swojego wuja.
Po oswobodzeniu Lublina zaanga-żował się w działalność kulturalno- -oświatową. Związał się z redakcją pis-ma „Odrodzenie”, w którym debiutował jako publicysta; często zamieszczał re-cenzje z pierwszych po wojnie przed-stawień granych w lubelskim Teatrze Miejskim. W roku podjął przerwa-ne studia, tym razem w Łodzi
w Wyż-szej Szkole Teatralnej. W Łodzi wydał w roku swą pierwszą książkę Ka-nikuła. Fantazja dramatyczna w sce-nach. Popularność przyniosła mu druga jego książka Podróż na Zachód (War-szawa ).
W roku, po ukończeniu studiów wyjechał do Paryża, gdzie sprzedawał prasę i pisywał do polonijnych wydaw-nictw. Do Polski wrócił w roku.
Był dwukrotnie żonaty: z Julią Hartwig i amerykańską aktorką Eleanor Gri-swold (oba małżeństwa rozpadły się).
Zygmunt Kałużyński przez całe życie współpracował z tygodnikiem „Polity-ka”, był krytykiem filmowym, autorem wielu książek, w tym tomu wspomnień Do czytania pod prysznicem, czyli zna-lezione w osobistej szufladzie ().
Wraz z Tomaszem Raczkiem w latach
- prowadził w Telewizji Pol-skiej Program Perły z lamusa. Niekon-wencjonalne zachowanie, śmiałe opinie, kontrowersyjne poglądy i cięty język przysparzały mu zarówno wielu sym-patyków, jak i wrogów.
W roku powstał film dokumen-talny Zygmunt Kałużyński. Pół życia w ciemnościach w reżyserii Jana Sosiń-skiego.
Zmarł w roku w Warszawie.
notka biograficzna
Zygmunt Mikulski
notka biograficzna
Urodził się lipca roku w miejsco-wości Smogorzew koło Kozienic.
W roku zdał maturę w Państwo-wym Gimnazjum im. Stanisława Sta-szica w Lublinie. W szkole należał do harcerstwa i był wyróżniającym się spor-towcem. W starszych klasach zbliżył się do środowiska intelektualnej młodzie-ży – Zygmunta Kałumłodzie-żyńskiego, Witolda Hanzla i Jerzego Pieśniarowicza. Po ma-turze zaczął studiować filozofię na KUL, jednak musiał przerwać studia z powo-du wybuchu wojny. W roku, po wyzwoleniu Lublina, dostał pracę w Pol-skim Radiu. W roku wrócił na studia filozoficzne i ukończył je w roku.
W tym czasie współpracował
z czaso-pismem „Stańczyk”, dziennikami „Ga-zeta Lubelska” i „Rzeczpospolita”. Od
roku przez dwa lata był redaktorem
„Życia Lubelskiego”, a od roku pra-cował w „Sztandarze Ludu” jako redak-tor techniczny, a następnie dziennikarz.
W latach - redagował tygodnio-wy dodatek kulturalny do „Sztandaru Ludu” pt. „Kultura i Życie”. Od roku był związany z „Kameną”.
Zygmunt Mikulski debiutował w roku, publikując wiersz w ty-godniku „Sport Szkolny”. Jest autorem kilku tomików poetyckich oraz wspo-mnień z okresu przedwojennego Tam-ten Lublin ().
Zmarł lutego roku w Lublinie.
Urodził się stycznia roku w Jeka-terynosławiu na Ukrainie.
W latach - uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Stani-sława Staszica w Lublinie. Po matu-rze rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim i włączył się w życie literackie stolicy. W okresie okupacji pracował w Powiatowej Spół-dzielni Rolniczo-Handlowej w Lublinie, następnie objął posadę nauczyciela języ-ka polskiego w Szkole Spółdzielczości Rolniczej w Nałęczowie. Działał w Ba-talionach Chłopskich. Po wyzwoleniu wrócił do Lublina, od października
roku pracował w Departamencie Kultury i Sztuki PKWN oraz w redak-cji literackiej Polskiego Radia, ponadto w Szkole Instruktorów Teatrów Amator-skich oraz w Teatrze im. Juliusza Oster-wy jako asystent reżysera.
W roku przeniósł się do Kra-kowa, gdzie zajmował się reżyserią te-atralną, jednocześnie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim kończył roz-poczętą przed wojną polonistykę – dyplom uzyskał w roku. W tym samym czasie przeprowadził się do Rzeszowa i związał się z Teatrem
Zie-mi Rzeszowskiej im. Wandy Siemaszko-wej, gdzie do emerytury pełnił funkcję kierownika literackiego.
W latach - należał do redak-cji tygodnika „Kamena”, współpracował również z rzeszowskim miesięczni-kiem „Profile” i „Kwartalnimiesięczni-kiem Rze-szowskim”. Założył rzeszowski oddział Związku Literatów Polskich.
Jako poeta debiutował w roku na łamach „Pionu”. Od roku dzia-łał jako redaktor i publicysta w mię-dzyszkolnym czasopiśmie „W Słońce”.
W roku zdobył I nagrodę w kon-kursie polonistycznym dla maturzystów zorganizowanym przez Polską Akade-mię Literatury. W roku wydał swój debiutancki (i ostatni) tomik poetycki Śpiew pierwszy.
Był reżyserem sztuk teatralnych, twórcą adaptacji i tłumaczem (z ukraiń-skiego, słowackiego i czeskiego). Napisał Kartki z dziejów rzeszowskiego teatru, które wydano pośmiertnie, podobnie jak rozproszone wiersze zebrane przez jego syna w tomie Ballada o ułanach i inne wiersze z lat -.
Zmarł stycznia roku w Rze-szowie.
notka biograficzna
Urodził się lipca roku w Brześ-ciu nad Bugiem. Był synem naczelni-ka telegrafu brzeskiego i bibliotenaczelni-karki.
W roku wraz z rodziną przepro-wadził się do Lublina.
Uczył się w szkole powszechnej, na-stępnie w gimnazjum; należał do ko-mitetu redakcyjnego międzyszkolnego pisma „W słońce”. W Lublinie zastał go wybuch II wojny światowej. W czasie okupacji walczył w szeregach Armii Kra-jowej. Po wyzwoleniu Lublina otrzymał skierowanie do pracy w Polskim Radiu w charakterze sprawozdawcy frontowe-go oraz spikera radiowefrontowe-go.
Debiutował w czasie wojny wierszami o tematyce wojennej, z których kilka
sta-ło się pieśniami partyzanckimi. Po woj-nie, oprócz poezji, pisał też bajki i wiesze dla dzieci, utwory satyryczne, skecze dla teatru i powieści dla młodzieży. Przeło-żył gruziński poemat Witeź w tygrysiej skórze ().
Był społecznikiem, przez długi czas pełnił funkcję radnego Rady Narodo-wej miasta Łodzi. Działał w Krajowym Komitecie Obrońców Pokoju, w Zarzą-dzie Polskiej Sekcji Międzynarodowe-go Komitetu ds. Literatury dla Dzieci i Młodzieży przy UNESCO i w łódzkim Towarzystwie Przyjaciół Dzieci.
Zmarł stycznia roku w Łodzi.