Urszula Cyganik
Studentka IV roku Gospodarki Przestrzennej i III roku Ochrony Środowiska na Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu. Mówią o niej, że ciągle gdzieś się spieszy, coś musi załatwić. Nigdy nie rozstaje się z aparatem fotograficznym – zawsze jest coś do uchwycenia. Ma milion pomysłów na minutę, dlatego jak tylko może, działa w różnych organizacjach – SKN Planowania Przestrzennego PUZZLE, ESN Uniwersytetu Przyrodniczego, tańczy i śpiewa w Zespole Pieśni i Tańca „Jedliniok”. Gdy tylko znajdzie chwilę dla siebie, łapie za dobrą książkę i znika na kilka godzin.
Anna Kochel
Studentka II roku studiów inżynierskich na kierunku Gospodarka Przestrzenna na Wydziale Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Podjęcie działalności w kole Planowania Przestrzennego uważa za jedną ze swoich najlepszych decyzji. Fascynuje ją życie arabskich kobiet i książki na ten temat. Miłośniczka wieczorów z horrorami i chipsami. Uwielbia gotować, a jeszcze bardziej jeść. Wyznaje zasadę, że z życia trzeba czerpać pełnymi garściami.
Od wielu lat planiści, architekci i urzędnicy zastanawiają się, co zrobić z nieużytkowanymi obszarami pokolejowymi, takimi jak: nieczynne dworce, stare torowiska czy inne obiekty związane z obsługą transportu kolejowego. Sposobów na ich zagospodarowanie jest wiele, najbardziej popularnym w Polsce – bardzo cenionym w środowisku „złomiarzy” – jest rozbiórka torów i sprzedaż ich na złomowisku...
Jednakże podążając za proekologicznymi trendami panującymi na świecie, jak i za zasadą zrównoważonego rozwoju, coraz częściej obsza-rom tym nadaje się nowe znaczenie – „nowy wymiar”, przekształcając je w nowoczesne parki, zieleńce czy promenady. Jedną z najbardziej znanych rewitalizacji takich terenów jest park High Line w Nowym Jorku powstały w 2009 roku. Jednak jak się okazuje, w Europie moda na przekształcanie terenów pokolejowych w zielone przestrzenie nastała dużo wcześniej. Przykładów jest bardzo wiele. Takie miasta jak Kopenhaga, Antwerpia, Birmingham, Paryż, Berlin i inne już dawno zainwestowały w rewitalizację terenów kolejowych i przekształciły je w nowe, atrakcyjne miejsca wypoczynku mieszkańców. W artykule przedstawiono najciekawsze z nich.
Berlin
Tutaj do utworzenia zielonej oazy wykorzystano teren związany z dawnym dworcem kolejowym. Stacja Tempelhof, obszar o łącznej powierzchni około 18 ha, powstała już w latach dwudziestych XX wieku i stanowiła jedną z najstarszych tego typu stacji w Berlinie. Przez wiele lat służyła Kolei Niemieckiej zarówno jako zajezdnia, jak i stacja przeładunkowa. Już w ro-ku 1996 zaczęto wdrażać pomysł utworzenia na tym obszarze parro-ku. Projekt zakładał uporządkowanie terenu oraz pozostawienie możliwie dużej liczby artefaktów świadczących o dawnej funkcji transportowej. Posiadający liczne atrakcje Natur-Park Schöneberger Südgelände stał się miejscem spotkań i odpoczynku wielu berlińczyków. Stanowi on rekom-pensatę za ingerencję w naturę w wyniku rozwoju infrastruktury w mieście.
Cały teren podzielony został na 3 strefy: społeczną, ochrony krajobrazu i ochrony przyrody. W pierwszej z nich odnaleźć można wieżę ciśnień, nieczynną nastawnię zwrotnicową czy starą lokomotywę – będące śladami historii tego miejsca; hale zostały na nowo zagospodarowane i obecnie stanowią miejsce wystaw; natomiast w ciepłe wieczory na zewnątrz urządzane jest kino letnie. W części, w której postanowiono chronić krajobraz, pozostawiono możliwość naturalnej sukcesji roślinności, która wkracza na dawne torowisko. Ostatnią część stanowi naturalnie zarastający obszar ochrony, w którym zarówno zwierzęta, jak i rośliny odnaleźć mogą siedlisko umożliwiające rozwój.
Na terenie całego parku do utworzenia ścieżek spacerowych wykorzystano dawne torowiska – ich usytuowanie 50 cm nad ziemią pozwala chronić naturę. Kompozycja roślinna została w znacznym stopniu oparta na naturalnej sukcesji i zbiorowiskach gatunków.
Paryż
W 1989 r. powstała tutaj bardzo ciekawa i warta naśladownictwa z punktu widzenia planistyki promenada, zwana Promenade Plantée. Utworzono ją na terenie nieczynnego odcinka kolejowego, łączącego stację Bastille ze stacją de Vinncenns. Ruch pieszy prowadzony jest dawnymi nasypami i wiaduktami kolejowymi, a także dla zachowania ciągłości – ponad komercyjnymi budynkami usługowymi. Promenada ciągnie się przez 4,7 km długości.
Poszczególne jej fragmenty projektowali różni projektanci, między innymi Pierre Coblon, Patric Berger, Jacques Vergely i Philippe Mathieux , tak więc oferuje ona różnorodne rozwiązania przestrzenne. Promenade Plantée miesza obszary dzikiej roślinności, które powstały wzdłuż linii kolejowej z bardziej nowoczesnymi zadbanymi terenami.
Każdy z odcinków promenady ma zróżnicowaną formę i funkcję. Na zachodnim krańcu promenada wznosi się 10 metrów nad okolicę i two-rzy wiadukt des Arts. Powstał on po odnowieniu i oszkleniu opuszczonego
wiaduktu Daumesnil. Oryginalne czerwone łuki ceglane ciągną się przez 1,5 km. W łukach wiaduktu znajdują się sklepy, zakłady rzemieślnicze i galerie, a także restauracje i kawiarnie. Wiadukt został oddany do pu-blicznego użytku w 1998 roku, mimo że całkowicie wykończony był dopiero w roku 2000.
Integralnym elementem Promenade Plantée jest również Jardin de Reuilly, ogród zajmujący miejsce dawnego dworca towarowego. Ogród obejmuje 1500 m2, zawiera pięknie obsadzone tarasy, chodniki, ogród różany, plac zabaw dla dzieci i kawiarnię na świeżym powietrzu.
Fotografia 1. Natur-Park Schöneberger Südgelände w Berlinie. Autor: Anna Osińska, 6 IX 2011.
Promenade Plantée stała się rozpoznawalną wizytówką miasta, przyczyniającą się do rozwoju całej 12. dzielnicy Paryża. Wykorzystując pozostałości po dawnej działalności, uzyskała swój indywidualny charakter. Spacer promenadą jest dobrym sposobem, żeby zobaczyć z ciekawej perspektywy rzadko odwiedzaną część miasta.
Antwerpia
Na terenie opuszczonej zajezdni kolejowej powstała interesująca przestrzeń parkowa – Spoor Noord. Park jest dziełem projektantów włoskiego Studio Associato Bernardo Secchi Paola Viganò we współpracy z innymi projektantami.
W 2005 roku rozpoczęto prace realizacyjne związane z przekształ-caniem zdegradowanego terenu w „zielone płuca” miasta. W maju 2008 roku oddano do użytku publicznego zachodnią część parku, natomiast latem 2009 roku gotowa była jego wschodnia część. Na obszarze 11 ha zaprojektowano park miejski, mający 1,6 km długości ze wschodu na zachód.
Park Spoor Noord to ogromna zielona łąka – miejsce sprzyjające relaksowi, ale umożliwiające również uprawianie sportu czy też organizację imprez kulturalnych. Zróżnicowany program wypoczynkowy zapewniają liczne place zabaw, skatepark, szlaki rowerowe i piesze, zbiorniki wodne z fontannami i taras letni. Zwłaszcza wschodnia część parku zawiera wiele obiektów sportowych, są tam boiska do gier zespołowych, a także polana do puszczania latawców oraz stoły do ping-ponga.
Dawne zabudowania obsługujące stację kolejową zmodernizowano, wprowadzając nowe funkcje biurowe, wystawiennicze. Odbywały się tam różnego rodzaju wystawy modeli, a nawet targi owiec. W zmodernizowa-nych budynkach powstała też nowa hala sportowa.
Każde z tych miejsc tworzy kolejne w mieście przestrzenie do odpoczynku, przybliża mieszkańców do natury, a w odrodzonych
małych ekosystemach po kliku latach można odnaleźć rzadkie okazy fauny i flory.
A co w Polsce?
Nieczynne linie kolejowe, zarośnięte torowiska, rozkradzione trakcje kolejowe – taki obraz każdy z nas spotyka w swoim otoczeniu. Od wielu lat problem ten pozostaje nierozwiązany, a mienie PKP niszczeje w oczach. Na samym Dolnym Śląsku istnieje kilkanaście nieczynnych tras kolejo-wych, które samorządowcy z chęcią przekształciliby w szlaki rowerowo- -piesze. W Jedlinie-Zdroju przewidywano rewitalizację starego dworca i najdłuższego w Polsce tunelu kolejowego. Inny przykład pochodzi z Mirska i Gryfowa, gdzie zamierzano przejąć nieużytkowaną linię kolejową do Świeradowa-Zdroju i zrobić na niej trasę rowerową, a później przedłużyć ją do Jindrichovic w Czechach. Problemem jest fakt, że w świetle polskiego prawa spółka PKP nie może przekazać swego mienia we władanie jednostek samorządu terytorialnego, a one nie mają funduszy na wykup tych terenów i przekształcenie ich według swoich planów – tak oto koło się zamyka, a nieruchomości PKP popadają w ruinę. Istnieją jednak przykłady, które pokazują, że upór w działaniu przynosi efekty. Dzięki interwencji i motywacji mieszkańców, działaczy społecznych i radnych zostały utworzone m.in. następujące trasy rowerowe:
• Ząbkowice Śląskie – Srebrna Góra,
• Lwówek Śląski – Wleń.
To jednak kropla w morzu możliwości, jakie dają tereny pokolejowe na obszarze Polski. Miejmy nadzieję, że już wkrótce zmienią się przepisy i takie inwestycje staną się powszechne. A sposobem na zagospodarowanie terenów kolejowych nie będzie tylko tworzenie w ich miejsce dróg rowero-wych.
Bibliografia
• Grün Berlin, Natur-Park Schöneberger Südgelände,
http://www.gruen-berlin.de/parks-gaerten/natur-park-suedgelaende/.
• La promenade plantée, http://www.promenade-plantee.org/.
• Paris – Walking – Tours, Promenade Plantee,
http://www.paris-walking-tours.com/promenadeplantee.html.