Organizacja skautów.
Organizacya skautów jest następująca. Główny wódz wszystkich skautów w danym kraju nosi tytuł
„Głównego Skauta", lub „Naczelnego Harcmistrza". Skauting nazywamy również po polsku harcerstwem przez pamięć bohaterskich kresowców naszych z czasów istnienia Rzeczypospolitej, zagończyków stepowych w ro dzaju Ruszczyca lub Wołodyjowskiego, których nazywa no podówczas „harcerzami".
Skaut-master czyli harcmistrz jest dowódzcą drużyny, która składa się z kilku patroli (nie mniej jak 2—3 pa troli). Skaut, dowodzący patrolem, nosi nazwę przodo wnika. Każdy patrol składa się z 5—6 chłopców. Przo
downikiem może zostać każdy chłopiec, który, przeszedł szy sam kurs skautingu, zbierze 5—6 kolegów i wyćwi czy ich na skautów.
Zastępcą przodownika jest kapral, który w razie
nieobecności przodownika obejmuje dowództwo nad pa trolem.
Skauci dzielą się na skautów I-ej klasy, t. zw. ćwi
ków czyli cwaniaków, i na skautów Ii-ej klasy czyli harce
rzy lub fuksów. Chłopiec, który jeszcze nie zdał skauto wego egzaminu, nosi nazwę fryca (t. zw. „ofiara bez kości").
Trybunał Honoru składa się z dwóch przodowników patrolowych pod przewodnictwem harcmistrza, albo z przo downika i kaprala, o ile chodzi o jeden tylko patrol. Try bunał ten rozpatruje wszelkie zajścia i spory pomiędzy skautami, a orzeczenie jego jest ostateczne i nie podlega apellacyi.
Egzaminy.
Fryc awansuje na „fuksa“ po stwierdzeniu przez jego harcmistrza, że potrafi zawiązać cztery różne
ro-27
dzaje węzłów w przeciągu mniej niż pół minuty każ dy, że potrafi odtropić ślad konia lub zająca na prze strzeni 250 sążni, albo też w mieście opisać mniej wię cej dokładnie zawartość wystawy sklepowej, przyglądając się jej nie dłużej jak przez pół minuty, że potrafi przejść wiorstę nie dłużej jak w przeciągu dwunastu minut, że
zna umowny znak i pozdrowienie skautowe.
I Przy egzaminie na „cwi/ca“, który odbywa się przed Trybunałem Honoru, kandydat musi oprócz tego wskazać kierunek stron świata na kompasie niezależnie od jego ustawienia, odbyć samemu podróż przynajmniej 15 wior- stową pieszo, konno, łódką lub na rowerze, znać główne sposoby ratunku w nagłych wypadkach pożaru, tonięcia, zatrucia gazami, załamania się na lodzie, umieć przewią zać ranę, umieć czytać i pisać, nauczyć przynajmniej je dnego fryca sztuki zawiązywania sześciu węzłów, wre szcie rozpalić ognisko przy pomocy nie więcej jak dwóch zapałek i ugotować na niem ’/4 kwarty mąki tudzież dwa kartofle bez pomocy naczyń kuchennych.
Odznaczenia.
Odznaczeniem jest znaczek skautowski pozłacany. Odznaczenia te skauci dostają także na zasadzie specyal- nych egzaminów i obowiązani są nosić je na prawem ra mieniu powyżej łokcia (por. rys. na str. 11).
Znaczek ten został ułożony na wzór igły magnesowej, która wskazuje północ na mapie albo na kompasie. Jak igła magnesowa wskazuje kierunek drogi, tak znaczek skauta powinien wskazywać mu drogę obowiązku, tak aby stał się pożytecznym dla innych.
Zawołaniem skauta jest:
„CZ(JJ DUCHl“
co znaczy, że skaut musi być przygotowanym spełnić w każdej chwili swój obowiązek i stawić czoło niebez pieczeństwu, jeżeli wymaga tego dobro publiczne.
Węzeł u dołu przypomina skautowi, że winien spełnić przynajmniej jeden dobry uczynek dziennie.
Znaczek ten, zwany technicznie żetonem, nosi rów- ' nieź nazwę „życia". Skaut otrzymuje go po zdaniu
pierwszego egzaminu z fryca na harcerza i nosi dopóty, dopóki pozostaje w patrolu. Może się zdarzyć, że skaut otrzyma rozkaz „zaryzykowania swojego życia", t. j. wykonania jakiegoś trudnego polecenia z tern zastrzeże niem, że jeżeli nie uda mu się go wykonać, utraci „ży cie" czyli znaczek. Chłopiec taki może pozostać w pa trolu, ale nowy znaczek otrzyma tylko w razie szczegól nego odznaczenia się. Chłopiec, któryby złamał słowo honoru, lub dopuścił się jakiegoś czynu hańbiącego, po dlega karze śmierci, to znaczy wydaleniu z drużyny i pozbawieniu znaczka. Sygnałem każdego patrolu do rozpoczęcia zajęć jest śpiewka, złożona z 2 zwrotek w murzyńskiem narzeczu Metabele: „In gonjame, gonja- me, inwubu, ja-bo, ja-bo, inwubu" —co znaczy: „on jest lwem, tak! więcej jak lwem, bo hipopotamem”.
Odznaczenie za podkradanie się. Skaut, pragnący uzy
skać to odznaczenie, powinien złożyć swemu harcmi strzowi dwanaście fotografij, przedstawiających zdjęcia dzikich zwierząt z natury.
Punkty będą przyznawane skautom przez właściwego harcmistrza z osobistej jego inicyatywy lub na przedsta wienie przodownika patrolu za wykonanie pewnych czyn ności; tak np. skaut, który nauczy fryca zawiązywać przepisane węzły, ma prawo do dwóch punktów.
Sygnalizowanie.
Umiejętność odczytywania i wysyłania depesz zapo- mocą znaków semaforowych z szybkością dwudziestu liter na minutę.
Ratownictwo.
Zdanie specyalnego egzaminu.
Tytuł „Wilka".
Mianem „Szarego Wilka" ochrzcili chłopcy amery kańscy, należący do organizacyi skautowej pod nazwą
„Czerwonoskórych Indyan", swego naczelnego wodza, Thompsona Setona, składając tym sposobem największy hołd jego sprawności skautowej, albowiem szary wilk jest to zwierzę znane ze swej przebiegłości. Zwierzę to
29
widzi wszystko, co się dzieje naokoło, a sam bardzo rzad ko daje się podejść człowiekowi.
Dzikie plemiona Afryki Południowej nazywają naj lepszych swych wojowników „wilkami". Niema też wię kszego zaszczytu dla skauta jak otrzymać tytuł „Wilka".
Obietnica skautowa.
Zanim chłopiec zostanie skautem, powinien złożyć uroczystą obietnicę treści następującej:
„Obiecuję, że będę uczciwie spełniał obowiązki re ligijne, nakazane mi przez Kościół, że będę pomocnym innym, chociażbym sam miał narazić się na niebezpie czeństwo. i że nie odstąpię ani na krok od prawa skau towego, które mi jest dokładnie znane".
Przysięgę skaut składa stojąc, prawą rękę podnosząc do wysokości ramienia dłonią na zewnątrz i przyciskając pierwszym palcem paznokieć piątego palca, pozostałe zaś trzy podnosi do góry. Jestto jednocześnie pozdrowienie i umówiony znak skautowy.
Jeżeli rękę przy pozdrowieniu podnosi się do ra mienia, oznacza to pół ukłonu, jeżeli zaś dotyka się nią czoła, oznacza to ukłon właściwy.
Patrole.
Każda drużyna nosi nazwę miejscowości, do której należy. Każdy patrol w tej drużynie ma nazwę jakiegoś ptaka lub zwierzęcia.
A więc, dana drużyna może mieć pięć patroli, zwa nych: „wilkami", „krukami", „kulikami", „wołami" lub „puhaczami".
Każdy skaut posiada swój numer. Przodownik ma 1-szy, kapral—2-gi, poczem idą następujące po sobie nu mery szeregowców.
Skauci pracują zwykle parami: JN° 3-ci z 4-tym, 5-ty z 6-tym i t. d.
Podczas ćwiczeń harcmistrz i sędziowie noszą białą kokardę, przypiętą do ramienia.
Każdy skaut powinien umieć naśladować głos zwie rzęcia lub ptaka, którego nazwę nosi jego patrol. A więc
każdy skaut, należący do kruków, musi umieć krakać. Jest to sygnał, za pomocą którego patrole mogą się porozu miewać między sobą nocą, czając się w zasadzce. Żadne- ■ mu skautowi niewolno naśladować sygnałów obcych pa troli. Przodownik wywołuje w zwykłych okolicznościach podkomendnych swoich za pomocą gwizdawki i umówio nego sygnału.
Kiedy skaut zostawia dla kolegów wskazówki na zie mi, drzewach lub murze, powinien przy nich wyrysować głowę zwierzęcia, którego nazwę nosi patrol. Jeżeli chce ostrzedz, aby nie szli daną drogą, to powinien nakreślić znak odpowiedni i naszkicować głowę zwierzęcia patrolu, aby wykazać, który patrol odkrył, że kierunek ten jest nieodpowiednim, oraz postawić swój numer na lewo od głowy, aby zaznaczyć, który szeregowiec zrobił to od krycie.
Każdy przodownik patrolu ma małą białą flagę, za tkniętą na swoim kiju, z głową swego naczelnego zwie rzęcia, wyhaftowaną z obu stron na zielonem suknie.
Wszystkie te znaki skauci powinni umieć naryso wać stosownie do patrolu, do jakiego należą, ćwicząc się w tern węglem na ścianie, lub też kijem na piasku czy błocie.
Znaki skautów na ziemi lub murze.
Droga, którą należy iść.
List ukryty o trzy kroki w kierunku strzały. Ta droga nie jest właściwa.
Udałem się z powrotem do domu.
Podpisano: przodownik patrolu „Kruków", 15-tej drużyny Lubelskiej. Nocą patyki, okręcone trawą, powinny być ułożone na drodze w odpowiedni sposób, tak, aby je można nama- cać rękoma.
Skauci na całym świecie podlegają niepisanemu pra wu, które obowiązuje ich taksamo, jak gdyby było dru kowane czarno na białem. To prawo stanowi pozostałość • dawnych czasów.
O*
31
Japończycy mają swoje Buszido, czyli prawa da
wnych wojowniczych Samurajów, tak jak my posiadamy dawne prawa średniowiecznych rycerzy. Czerwonoskórzy indyanie amerykańscy mają swoje „kodeksy czci i hono- ru“, taksamo jak Zulusi i inne dzikie narody.
Niżej wymienione przepisy przyjęte zostały przez skautów, którzy obowiązani są złożyć na nie obietnicę po słuszeństwa.
Dewizą skauta jest: „Czuj duch!*, co znaczy, abyś za wsze był przygotowanym do spełnienia swego obo wiązku.
„Czuj duchu umysłowo przez ćwiczenie się w karno ści i posłuszeństwie każdemu rozkazowi danemu z góry, a także przez przewidywanie naprzód każdej mogącej się przytrafić okoliczności lub położenia, tak abyś nie stracił głowy i w danym wypadku szybko zoryentował się, jak masz postąpić.
„Czuj duch* fizycznie, utrzymując ciało twe w zdro wiu, ruchu i sile, tak abyś mógł każdej chwili działać szybko i jak należy.