Rodzina Korycińskich starała się wiernie służyć Kościołowi przez składanie ofiar materialnych na rzecz Kościoła, budowanie obiektów sakralnych i utrzymywanie już istniejących.
135
Por. Jan Paweł II, Adhortacja Apostolska, Familiaris consortio, Wrocław 1982, p. 28, s. 114.
136
Por. Jan Paweł II, Encyklika Evangelium vitae, Wrocław 1995, p.42, s. 75. 137
Korycińska E., Życie religijne rodu Korycińskich od późnego średniowiecza do XX wieku, Wrocław 2001, s. 170.
138
Na przestrzeni wieków wiele osób z tego rodu, idąc za głosem powołania, poświęciło się całkowicie służbie Bogu i Kościołowi.
Osoby te służyły Bogu w stanie kapłańskim i zakonnym.
Wybitną jednostką rodu Korycińskich był Arcybiskup
WOJCIECH JAN KORYClŃSKI. Był on człowiekiem gruntownie
wykształconym, hojnym dla ubogich, mecenasem kościołów. Do historii przeszedł jako gorliwy arcypasterz.139 Jego brat PIOTR KORYClŃSKI był kapłanem. Pełnił też godność kanonika krakowskiego (od 1629 roku) i gnieźnieńskiego oraz proboszcza sieradzkiego. Zmarł w 1637 roku i został pochowany w katedrze krakowskiej.140
PIOTR MIKOŁAJ KORYClŃSKI urodził się 6 maja 1644
roku. Był synem Stefana Korycińskiego, wielkiego kanclerza koronnego, i Anny Petronelli Gembickiej.
Studiował w Lowanium (od 1661 roku). Poświęcił się świeckiej karierze. Jego ojciec zmarł w 1658 roku. Majątkiem zarządzała matka. Od niej w 1667 roku przejął starostwo rabsztyńskie, a w 1669 roku został starostą lipińskim i wolbromskim.
Był zaliczany od 1669 roku do grona zaufanych marszałka i het-mana wielkiego koronnego Jana Sobieskiego. Posiadał dobra w województwie łęczyckim (między innymi Janowice). Dobra te były zniszczone przez obozy wojskowe. Sejmiki łęczyckie w latach 1666, 1668, l669 oraz 1670 upominały się o zwrot szkód za utracone przez niego dobra za Dnieprem. W swoim województwie spełniał różne funkcje. Był także posłem na sejmy w latach 1667 i 1669.
Po 1669 roku Piotr Koryciński porzucił karierę świecką, choć ona tak dobrze się zapowiadała. W 1671 roku wyjechał do Rzymu. Został
139Józefowicz T., Kronika miasta Lwowa od roku 1634-1690, Lwów 1854, s. 370. 140
Boniecki A., Herbarz Polski, Warszawa 1907, s. 200; Niesiecki K., Herbarz Polski, Lipsk 1840, s. 253.
wówczas zakonnikiem Zgromadzenia Bożogrobców, a następnie ich prepozytem generalnym. Był też dworzaninem papieża Klemensa X, który wysłał go 18 października tegoż roku jako swego posła do króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego z darami: mieczem w drogocennej oprawie, fioletową (złotem haftowaną) czapką oraz złotą różą dla królowej Eleonory. Uroczystego przekazania darów papieskich dokonał Piotr Koryciński 6. 06. 1672 roku w kościele farnym w Warszawie. Zjawił się w otoczeniu prałatów i posłów. Ubrany był w purpurę i strój niemal biskupi.141
W 1674 roku otrzymał nominację na biskupa chełmińskiego.142 Jako prepozyt generalny Bożogrobców143 w Miechowie rozpoczął 30. 07. 1676 roku studia w Padwie.
Następnie został sekretarzem królewskim, a w latach 1679 - 1680 posłem króla Jana III Sobieskiego, który wysłał go do króla Hiszpanii Karola II oraz do Piotra regenta Portugalii z prośbą o pomoc przeciw Turkom.
W drodze powrotnej jako generał Zgromadzenia Bożogrobców zwizytował klasztory w Hiszpanii, Belgii i Francji.
W czasie pobytu w Paryżu ciężko zachorował i chociaż leczył się intensywnie, to jednak zmarł zaraz po przybyciu do Polski w Gdańsku w 1680 roku.144
Następnym kapłanem z rodu Korycińskich był JOACHIM KORYCIŃSKI kanonik przemyski. Był on synem Franciszka Korycińskiego z Pilicy herbu Topór, posła na sejmy i kasztelana
141
Koryciński Piotr w: Przyboś A., Polski słownik biograficzny, op. cit., t. XIV, s. 130. 142
Halecki O., Tysiąclecie Polski Katolickiej, w: Sacrum Poloniae Millennium. Rozprawy, szkice, Materiały historyczne, Rzym 1966, t. I, s. 489.
143
Koryciński Piotr w: Encyklopedia Orgelbranda z 1864 roku s. 390; Przyboś A., Koryciński Piotr w: Polski słownik biograficzny, op. cit., t. XIV, s. 130.
144
Racławskiego, oraz Elżbiety Koniecpolskiej.145 Wybrał dla siebie stan duchowny.146
O. NIKODEM KORYCIŃSKI był prowincjałem Bazylianów. Wystawił on Radziwiłłom dokument zwalniający ich z dotychczasowej opieki nad relikwiami św. Józefata.147
Krewnym Korycińskich był też ks. STANISŁAW OLĘDZKI. Urodził się 11 lutego 1946 roku w Kukawkach niedaleko Siedlec na Podlasiu. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Tarkowie Wielkim wstąpił do Niższego Seminarium Księży Salezjanów. Tam też ukończył studia filozoficzne i teologiczne, po których otrzymał święcenia kapłańskie w Lądzie nad Wartą. Po święceniach kapłańskich udał się do Turynu we Włoszech na dalsze studia. W latach 1978 - 1990 pracował w Pile jako katecheta, duszpasterz głuchoniemych i niewidomych oraz jako prezbiter wspólnot neokatechumenalnych.
Zmarł na serce w Słupsku w 1991 roku. Tam też został pochowany. Przeżył zaledwie 45 lat.148
W dalszej rodzinie Korycińskich byli kapłani, o których posiadamy mało dokumentów. Do nich należą: ks. N. Remiszewski i ks. Jan Kukawski (+1995).
Rodzina Korycińskich dbała o wykształcenie nowych kapłanów.149
145
Rodzice ks. Joachima Korycińskiego: Franciszek Koryciński i Elżbieta Koniecpolska zawarli związek małżeński w 1675 roku. Przyboś A., Koryciński Franciszek w: Polski słownik biograficzny, op. cit., t. XIV, s. 126.
146
Niesiecki K., Herbarz Polski, op. cit., s. 254.
147Soszyński R., Unia w Białej Podlaskiej, Warszawa-Marki 1998, s. 70. 148
Olędzki S., Testament Przedostatni, Piła 1990, Archiwum parafialne w Przesmykach, Księga chrztów z 1946 roku, [bez sygnatury].
149
Rodzina Korycińskich składała datki w naturze (ziemniaki, zboże), zbierane corocznie przez parafię w Przesmykach na seminarium duchowne w Siedlcach. Także ofiary pieniężne na ten cel. Krystyna Karczmarska, krewna Korycińskich, opłacała naukę i całe wykształcenie kapłana N. w Warszawie, a jej siostra Cecylia Czarnocka fundowała stypendia dla uczących się kleryków. Przemówienie wygłoszone na pogrzebie śp. Cecylii Czarnockiej dnia 9 maja 2001 roku w kościele parafialnym Miłosierdzia Bożego w Ząbkach k. Warszawy. Archiwum rodziny Korycińskich w Zalesiu.
Składała też datki na ich utrzymanie. Wspomagała materialnie także zakony: Karmelitów i Jezuitów.150