47
APOSTOLSTWO CHORYCH
w Katowicach. W 1968 roku został mia-nowany rekolekcjonistą diecezjalnym, zaś kolejnymi przystankami jego posługi duszpasterskiej stały się parafie: Opatrz-ności Bożej oraz św. Katarzyny w Jastrzę-biu, gdzie pełnił funkcję proboszcza, tym trudniejszą, że przypadającą na okres szczególnej inwigilacji Kościoła ze stro-ny władz państwowych. W 1974 roku ks. Czesław został ojcem duchownym w Wyższym Śląskim Seminarium Du-chownym – najpierw w Krakowie, a póź-niej w Katowicach. W tym samym czasie kontynuował studia z zakresu teologii pastoralnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1979 roku uzyskał tytuł doktora na podstawie rozprawy doktor-skiej pt. „Model prezbitera diecezjalnego”.
Od 1982 roku ks. Czesław był probosz-czem parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach. Przeżyta w 1985 roku ciężka choroba, niebezpieczna operacja serca i czas rekonwalescencji po niej szczególnie uwrażliwiły go na doświadczenia i potrzeby człowieka cho-rego. Doświadczenia te miały przynosić owoce przez kolejnych kilkanaście lat posługi w Apostolstwie Chorych. Lata te ks. Czesław Podleski zawsze uważał za szczególny czas podarowany mu przez Boga. Miały one swój szczegól-ny, niepowtarzalny koloryt, głównie dzięki jego osobowości – niebanalnej, pełnej ludzkiego ciepła, serdeczności i dobroci, czasem graniczącej z pewną łatwowiernością, z czego niektórzy czy-nili mu nawet zarzut. Ksiądz Czesław tłumaczył im zawsze z właściwą sobie prostodusznością i szczerością, że woli być wiele razy oszukanym, niż choćby
tylko raz miał nie udzielić pomocy komuś potrzebującemu.
Kolejne wyzwania
Czasy, które nadchodziły, stawiały przed Apostolstwem Chorych, a więc także przed jego nowym sekretarzem, kolejne, często niełatwe wyzwania, ale i możliwości. Ksiądz Czesław starał się je niestrudzenie rozpoznawać i wychodzić im naprzeciw, wzbogacając dorobek swo-ich wielkswo-ich poprzedników. Od początku zdawał sobie sprawę, że jego „przywile-jem a zarazem obowiązkiem jest nie tylko redagowanie i wydawanie miesięcznika, ale nade wszystko udzielanie duchowej pomocy chorym”. W tym duchu starał się też przygotować członków Apostolstwa Chorych do nowych wyzwań. Pierwszym był II Krajowy Kongres Eucharystyczny połączony z kolejną pielgrzymką papie-ża-Polaka, do którego Kościół w Polsce przygotowywał się już trzeci rok. Wy-trwale przygotowywał też chorych do zapowiedzianego przez papieża Roku Maryjnego, który miał się rozpocząć 7 czerwca 1987 roku.
Czerwiec dla całej Polski, ale może szczególnie dla osób chorych i cierpiących, okazał się szczególnym narodowym i ko-ścielnym świętem. Wraz z Ojcem świętym mogli wreszcie przeżywać II Kongres Eu-charystyczny, cieszyć się jego bliskością i słowami, które do nich kierował. Na całej trasie papieskiego pielgrzymowa-nia nie zabrakło osób chorych i niepeł-nosprawnych, ale szczególną wymowę miało spotkanie Ojca świętego z kilko-ma tysiącami ludzi cierpiących, przedsta-wicielami służby zdrowia i z kapłanami
APOSTOLSTWO CHORYCH
48
posługującymi chorym, przybyłymi do Gdańska 12 czerwca 1987 roku. W tym historycznym, wzruszającym spotkaniu uczestniczył również sekretarz Apo-stolstwa Chorych. Za dar solidarności z ich cierpieniem chorzy ofiarowali Ojcu świętemu album ze zdjęciami i listami o swoim cierpieniu. Był to wybór z 30 tysięcy tekstów nadsyłanych od chorych, wśród których nie brakowało też człon-ków Apostolstwa Chorych. W swoim przemówieniu do cierpiących zgroma-dzonych w Gdańsku, ale i tych rozsianych po całej Polsce, papież podkreślił wartość trwania obok człowieka chorego. Powie-dział: „Kościół, który wyrasta z tajemnicy odkupienia w krzyżu Chrystusa, winien w szczególny sposób szukać spotkania z człowiekiem na drodze jego cierpie-nia”. Słowami papieża i jego obecnością chorzy mogli żyć jeszcze przez wiele na-stępnych miesięcy. W listopadzie 1987 roku na zaproszenie członków Hospicjum
Poznańskiego przedstawiciele Sekreta-riatu Apostolstwa Chorych wśród 150 innych uczestników przybyłych z całego kraju, wzięli udział w II Ogólnopolskich Dniach Skupienia Hospicjum na Świętej Górze w Gostyniu. Dni te zaowocowały późniejszym wieloletnim zaangażowa-niem w katowicki ruch hospicyjny sekre-tarza Apostolstwa Chorych ks. Czesława Podleskiego i niektórych jego ówczesnych współpracowników.
Wiele nowych treści
W styczniowym numerze „Apostol-stwa Chorych” z 1988 roku ukazała się po raz pierwszy rubryka zatytułowana
„Uśmiechnij się”, która do dziś cieszy się sympatią czytelników. Bezpośrednią in-spiracją do jej powstania stała się książka ks. Kazimierza Pielatowskiego „Uśmiech Jana Pawła II”, opisująca humorystyczne sytuacje z życia papieża. Zakończony zaś Synod Biskupów poświęcony powołaniu
ARCHIWUM APOSTOLSTWA CHORYCH
49
APOSTOLSTWO CHORYCH
i misji świeckich w Kościele i świecie (trwający 0d 1-30 października 1987 roku w Rzymie), zachęcił sekretarza Apostolstwa Chorych do rozważań na łamach miesięcznika na temat miejsca osób chorych we wspólnocie parafial-nej i zaakcentowania ich zaangażowa-nia w życie parafii poprzez ofiarowanie cierpienia w jakiejś ważnej, konkretnej intencji parafialnej. Podejmował też te-matykę dotyczącą rozmaitych grup ludzi chorych i osób im posługujących. I tak np.
w sierpniowym numerze „Apostolstwa Chorych” z 1988 roku rozpoczął się nowy cykl zatytułowany „Apostolstwo Niesły-szących”, gdzie przez wiele miesięcy mogli dzielić się swoimi doświadczeniami kapła-ni posługujący ludziom kapła-niesłyszącym oraz sami chorzy. Prawie w tym samym czasie w dziale „Kapłan wśród chorych” zaczęły ukazywać się teksty opisujące działalność kapelanów szpitalnych i innych duchow-nych posługujących ludziom cierpiącym, ale także świadectwa kapłanów, którzy sami doświadczyli cierpienia. Redakcja zwróciła się także do czytelników mie-sięcznika, aby przysyłali informacje na temat wspólnot grupujących chorych i niepełnosprawnych, po to, aby nawią-zać z nimi kontakt i w miarę możliwości podjąć współpracę dla dobra chorych, zaś niektóre przykłady ich działalności opisać na łamach „Apostolstwa Chorych”.
Jedyna taka pielgrzymka Jednym ze szczególnych rysów po-sługi duszpasterskiej Apostolstwa Cho-rych w najbliższych latach miało stać się wspólne pielgrzymowanie chorych i ich opiekunów do miejsc uświęconych
i ważnych dla chrześcijaństwa. Ksiądz Czesław chciał, aby oprócz niewątpliwej wartości pielgrzymowania, jaką jest już samo poznanie takich miejsc i uwielbienie w nich Boga, pielgrzymki spełniały rów-nież rolę formacyjną i jednoczącą ludzi skupionych we wspólnocie Apostolstwa Chorych. Miały one także za zadanie przerwać monotonię życia człowieka zamkniętego w ścianach własnego domu czy Domu Pomocy Społecznej i zinte-grować go ściślej ze wspólnotą Kościoła.
Dlatego ksiądz sekretarz nie tylko gorąco namawiał członków Apostolstwa Cho-rych do uczestnictwa w rozmaitych piel-grzymkach parafialnych czy diecezjalnych, ale także sam takie pielgrzymki, łącznie z coroczną Ogólnopolską Pielgrzymką Chorych i Niepełnosprawnych na Jasną Górę, wielokrotnie organizował. Jedna z pierwszych, która na zawsze zapisała się w naszej historii i pamięci uczestni-ków odbyła się z okazji jubileuszu 60-lecia istnienia Apostolstwa Chorych w Polsce w 1989 roku, jako znak wdzięczności Bogu za wszelkie łaski otrzymane na przestrzeni tych dziesięcioleci. W dniach od 4 do 17 kwietnia wielkiego trudu pielgrzymo-wania po Europie w kolejowym wago-nie przyczepianym do kolejnych składów kolejowych, który na ten czas stał się ich domem, podjęła się 41-osobowa grupa osób. Większość z nich stanowili chorzy i niepełnosprawni (w tym dzieci), którzy od lat wspierali dzieło Apostolstwa Cho-rych swoją modlitwą i ofiarą cierpienia.
Wraz z nimi podróżowali ich opiekunowie, personel medyczny, pracownicy Apostol-stwa Chorych oraz kapłani. Były to czasy, kiedy biura podróży jeszcze praktycznie
APOSTOLSTWO CHORYCH
50
w Polsce nie funkcjonowały, ciągle obo-wiązywały trudno dostępne wizy, żywność była reglamentowana, a o jej wywozie z kraju bez specjalnych pozwoleń prak-tycznie nie mogło być mowy. Stąd trudno się dziwić, że pielgrzymkę poprzedziły wielomiesięczne przygotowania. Fakt, że w ogóle doszła do skutku organiza-torzy i uczestnicy pielgrzymki przyjęli jako szczególny dar Bożej Opatrzności.
Trasa pielgrzymki prowadziła przez Paryż z Kaplicą Cudownego Medalika, bazyliką Notre-Dame, Sacré-Coeur oraz spotkaniem ze Jerozolimskimi Wspólno-tami Monastycznymi w kościele św. Ger-wazego, poprzez Lourdes, gdzie chorzy mogli spotkać się z Matką Najświętszą przed Grotą Jej cudownych objawień, aż do Rzymu – celu pielgrzymki. To tam, na Placu św. Piotra doszło do historyczne-go dla wspólnoty Apostolstwa Chorych pierwszego tak osobistego spotkania z Oj-cem świętym. Wrażenia z tego spotkania przyćmiły wszystkie inne, których piel-grzymi doświadczali po drodze, odwie-dzając słoneczną Niceę, bajecznie piękne księstwo Monako, Wenecję czy Wiedeń.
Po Europie i nie tylko
Zachęcony duchowymi owocami tej pierwszej, niezapomnianej pielgrzymki, a także ulegając prośbom członków Apo-stolstwa Chorych ks. Czesław Podleski zdecydował się organizować kolejne – tym razem już autokarowe – pielgrzym-ki krajowe i zagraniczne. I tak w 1992 roku odbyła się pielgrzymka do Lourdes, Ars i La Salette, w 1993 roku do Rzymu z trasą prowadzącą przez Kahlenberg, Wiedeń, Padwę, Wenecję, Asyż, Florencję
i Mariazell a w 1994 roku do Fatimy i Lourdes, poprzez La Salette, Avignon, Barcelonę, Montserrat, Madryt, Lizbonę, Ars i Altöting. W 1995 roku Apostolstwo Chorych zorganizowało dwie pielgrzymki.
Podczas jednej z nich pielgrzymi odwie-dzili Padwę, Florencję, Asyż, Rzym, Mon-te Cassino, Neapol, Pompeje, Gargano, San Giovanni Rotondo, Lanciano, Loretto i księstwo San Marino a podczas drugiej nawiedzili sanktuaria Polski południowej.
Rok 1996 przyniósł kolejną pielgrzymkę zorganizowaną wspólnie z pracownikami śląskiego Caritasu do Lourdes oraz piel-grzymkę po sanktuariach Śląska. Podob-nie w 1997 roku chorzy i Podob-niepełnosprawni pod duchową opieką ks. Czesława Podle-skiego odwiedzili Lourdes, Avignon i La Salette, zaś podczas kolejnej wyprawy zorganizowanej w tym samym roku, pielgrzymowali do polskich sanktuariów:
w Czernej, Miechowie, Jędrzejowie i na Święty Krzyż a także do Sandomierza, Kazimierza Dolnego, Puław, Kodnia, Leżajska, Łańcuta i Rzeszowa.
W lutym 1998 roku Apostolstwo Chorych zorganizowało wyjazd swoich członków na VI Światowy Dzień Chorego, którego centralne obchody odbywały się w Loretto, zaś w maju tego roku chorzy pielgrzymowali po sanktuariach Pol-ski. Kolejne dwie pielgrzymki przyniósł rok 1999. Na przełomie kwietnia i maja uczestnicy pierwszej z nich odwiedzili europejskie sanktuaria Maryjne, m.in.:
w Altöting, La Salette i Mariazell. Podczas drugiej pielgrzymki modlili się w polskich sanktuariach.
opracowała: DANUTA DAJMUND
51
APOSTOLSTWO CHORYCH