Obraz małżeństwa i rodziny
4. Tak cię wychowaliśmy?
Siostra zakonna 15,8 81,1
Ksiądz 5,5 91,5
Katechetka/ta świecki 75,8 21,2
Nie wiem 0,8 96,1
Źródło: opracowanie własne. Procenty nie sumują się do stu, gdyż nie wszyscy udzielili odpowiedzi na to pytanie.
4. Tak cię wychowaliśmy?
Ostatnie z serii pytań związanych z wychowaniem miało charakter pro-jektujący, tzn. chodziło o wyobrażenie swoich dzieci w życiu dorosłym. W ten sposób można ustalić, jakie oczekiwania, niekiedy ambicje, respon-denci wiążą ze swoimi dziećmi. Są to na razie nieweryfikowalne plany, nawet jeśli któreś z dzieci ma wyjątkowe zdolności czy predyspozycje w znako-mitej większości przypadków trudno jest przewidzieć, jak one się rozwiną, jakie doświadczenia spotkają rodzinę/dziecko w przyszłości. Tak więc
pyta-nie w jakiejś mierze hipotetyczne diagnozowało wyobrażenia rodziców wo-bec dzieci, ale też prowokowało badanych do odpowiedzi na pytanie: Po co,
na kogo i dla kogo wychowujemy swoje dzieci? Można tę perspektywę
porów-nać z przesłaniem papieża Franciszka, zawartym w opublikowanej w kwiet-niu 2019 r. Adhortacji apostolskiej do młodych Christus vivit, gdzie papież stawia młodym ludziom pytania: „Jakie jest moje miejsce na ziemi? Co mogę zaoferować społeczeństwu? […] Wiele razy w życiu marnujemy czas, pytając
siebie: «Kim jestem?» […] Ale zadaj sobie pytanie «Dla kogo jestem?»”14.
Tak jak w poprzednich pytaniach mamy tu do czynienia z bar-dzo wysokimi wskazaniami, dotyczącymi niemal wszystkich wyróżnionych w tabeli cech. Trudno jest się temu dziwić. Znów tak jak poprzednio pozo-staje spojrzenie na odpowiedzi, w których wskazania te są nieco mniejsze lub inaczej rozlokowane. Należą do nich: „bycie osobą sławną” – to jedy-ne z osiągnięć, które otrzymało tak wiele wskazań jedy-negatywnych i poglądy te są zbieżne z określonymi wcześniej, np. w niskim rankingowaniu sławy w systemie wartości. Również dość nisko w porównaniu z innymi ewentu-alnymi osiągnięciami dziecka jest oceniony „prestiżowy zawód”, co po-krywa się z deklaracjami dotyczącymi wartości, gdzie „kariera zawodowa” zajmowała jedenaste miejsce wśród piętnastu ocenionych wartości. Tę samą tendencję obserwujemy w odniesieniu do wiary. Chociaż w sumie ocenio-na dość wysoko – 73,5% wskazań pozytywnych, to rozkład między „raczej ważne” i „bardzo ważne” różni się w porównaniu z najwyżej ocenianymi ce-chami. Ponadto 13,1% respondentów uznało, że jest to „ani ważne, ani nie-ważne”. Tak więc uznanie wiary za cechę ważną dla rodziców plasuje się „u dołu” oczekiwań i tak jak wśród innych niżej ocenianych cech zyskuje kilkunastoprocentowy wynik dystansujący się. Zauważmy, że przy wszyst-kich wysoko ocenionych cechach/osiągnięciach suma odpowiedzi „ani ważne, ani nieważne” oraz „trudno powiedzieć” oscylowała maksymalnie wokół 5%, a nawet niżej (dla cech u góry tabeli to wartość od 0,6 do 1,4%). Można mó-wić tu o konsekwencji w odpowiedziach, ponieważ we wszystkich pytaniach, gdzie pojawiały się kwestie wiary (jako wartości) czy przekazywania jej dzie-ciom, badani przyznawali im znaczenie, które plasowało ich wybory w drugiej połowie tabeli, mimo że w liczbach bezwzględnych były to wartości spore, nie mniejsze niż 70%. Tak jak już zaznaczyłam wcześniej, należy zatem ten wynik interpretować w dwóch porządkach. Po pierwsze, z perspektywy do-konanego przez respondentów wyboru spośród zaproponowanych im cech (badani mieli możliwość dopisania własnych cech/osiągnięć, ale skorzysta-ło z tego tylko 96 osób, w większości wskazując na „bycie czskorzysta-łowiekiem szczęśliwym”)
Tabela 41. Odpowiedzi na pytanie: Jakie cechy/osiągnięcia chciałby Pan/i,
aby Pan/i dziecko miało w dorosłym życiu?
Osiągnięcia dziecka w dorosłym życiu
Zupełnie nieważne Raczej nieważne Raczej ważne Bardzo ważne Ani ważne, ani nieważne Trudno powiedzieć %
4. Bycie dobrym i uczciwym
człowiekiem 95,6 0,2 0,1 5,9 89,7 0,2 0,4 6. Bycie dobrym ojcem/matką 95,0 0,2 0,1 7,2 87,8 0,4 0,5 5. Bycie dobrym mężem/żoną 94,7 0,2 0,2 9,5 85,2 0,7 0,7 1. Dobre wykształcenie 95,1 0,3 0,4 20,5 74,6 0,9 0,4 14. Bycie osobą zaradną życiowo 94,1 0,2 0,2 15,8 78,3 0,9 0,7 12. Bycie osobą, która postępuje
zgodnie ze swoim sumieniem 92,2 0,2 0,4 22,2 70,0 1,6 1,3 10. Bycie osobą, która jest
gotowa pomagać innym 90,2 0,3 0,6 32,9 57,3 3,3 1,4 2. Dobra sytuacja materialna 92,6 0,2 0,6 41,9 50,7 2,4 0,7 13. Bycie osobą, która zrealizowała
swoje powołanie 83,7 0,7 0,8 31,1 52,6 5,7 4,2 7. Bycie człowiekiem głęboko
wierzącym 73,5 2,4 2,5 38,5 35,0 13,1 4,0 8. Bycie osobą, która zrealizowała
swoje plany, chociaż się
z nimi nie zgadzam 65,5 1,8 3,5 36,6 28,9 11,0 12,3 3. Prestiżowy zawód 67,4 1,3 4,0 38,7 28,7 19,8 3,1 9. Bycie osobą, która jest silną
indywidualnością 63,0 1,3 4,8 34,2 28,8 18,0 7,7 11. Bycie osobą, która jest sławna 15,2 24,7 21,5 9,5 5,7 27,6 5,9 Źródło: opracowanie własne. Procenty nie sumują się do stu, gdyż nie wszyscy udzielili
– powstały zestaw pokazuje co dla rodziców jest bardzo ważne, a co mniej i w tym odniesieniu wiara ich dorosłych dzieci plasuje się na dziesiątym miej-scu na czternaście możliwych. Z kolei na szóstym miejmiej-scu z wysokim wska-zaniem 92,2% (czyli o 18,7% więcej w porównaniu z wiarą) uplasowało się „bycie osobą, która postępuje zgodnie z własnym sumieniem”. Jest to z jed-nej strony wskaźnik pozytywny. Z drugiej strony, taka odpowiedź odzwier-ciedla współczesne tendencje do indywidualistycznie rozumianego sumienia. W badaniach CBOS z 2017 r., porównujących wcześniejsze wyniki z 2013 r., ustalono, że „Jedynie co piąty badany (21%) wyraża przekonanie, że na-leży mieć wyraźne zasady moralne i nigdy od nich nie odstępować. Od 2013 r. wyraźnie ubyło respondentów opowiadających się za koniecznością okre-ślania kryteriów dobra i zła – czy to w postaci norm społecznych (spadek z 20 do 11%), czy też religijnych (spadek z 19 do 15%). Jednocześnie zna-cząco zwiększyła się (z 57 do 69%) grupa tych, którzy są przekonani, że roz-strzyganie o dobru i złu powinno być przede wszystkim wewnętrzną sprawą
każdego człowieka”15.
Z drugiej jednak strony możemy sobie wyobrazić sytuację, że oczekiwa-nie, iż dziecko zachowa wiarę w dorosłym życiu, osiągnęłoby wartości bliskie „bycie osobą, która jest sławna”. Myślę, że takie odpowiedzi są całkiem praw-dopodobne w innych społeczeństwach europejskich, zwłaszcza tych, gdzie procesy sekularyzacji są bardzo zaawansowane. Znów więc wypada powtó-rzyć, że mimo intuicyjnie wyczuwanego kryzysu wiary i religijności w naszym społeczeństwie, ciągle jest jeszcze na czym (od)budowywać, czyli z perspek-tywy duszpasterskiej prowadzić działania ewangelizacyjne. Świadczyć o tym mogą cechy uznane przez rodziców jako najbardziej pożądane u ich dorosłych dzieci.
Pierwsze trzy miejsca zajmują „bycie dobrym i uczciwym człowiekiem”, „bycie dobrym ojcem/matką”, „bycie dobrym mężem/żoną”. To bardzo opty-mistyczny wynik, pokazujący, że badani najbardziej cenią cechy związane z budowaniem więzi społecznej we wszystkich najważniejszych wymiarach: relacji międzyludzkich w ogóle, relacji rodzicielskiej i relacji małżeńskiej. Widać tu spójność między postrzeganiem rodziny jako najważniejszej warto-ści i zarazem wyobrażenia, w jaki sposób tę wartość należy realizować.
Na koniec można zwrócić uwagę na ciekawe wartościowanie cech zwią-zanych z indywidualnym rozwojem własnych dzieci. Mimo iż wyraźnie wi-dać w odpowiedziach badanych, że dzieci stanowią centrum życia rodzinnego, to jednak nieco trudniej przychodzi rodzicom akceptacja ich
indywidual-15 Komunikat z badań CBOS nr 4/2017, Zasady moralne a religia, https://www.cbos.pl/SPISKOM. POL/2017/K_004_17.PDF, brak numeru strony (dostęp: 9.05.2019).
nych wyborów i w ogóle nastawienie na ich niekontrolowaną indywidual-ność. To w tych dwóch cechach (oczywiście z pominięciem sławy) mamy do czynienia z największym wahaniem. Przypomnijmy, że w pytaniu o relacje partnerskie respondenci nie byli zbyt skorzy do rezygnacji ze swojej indywi-dualności. W przypadku dzieci nie są tego już tak pewni. Trzeba też ponownie podkreślić, że w odniesieniu do tych respondentów są to deklaracje jeszcze nie potwierdzone doświadczeniem, gdyż ich dzieci dopiero będą realizować swoje scenariusze dorosłości.