VII. Wypełnienie zobowiązania wekslowego-
2) jeżeli termin jest oznaczony w tygodniach, mie
siącach lub w jednostkach czasu obejmujących większą ilość miesięcy (rok, pół roku, kwartał), w tym dniu ty
godnia zapłaty lub miesiąca zapłaty, który swą nazwą lub liczbą odpowiada dniowi wystawienia lub przedsta
wienia ; jeżeli takiego dnia w miesiącu płatności nie ma, zapadłość następuje w ostatnim dniu miesiąca płatności.
Wyrażenie »pół miesiąca* uważa się na równi z okresem piętnastu dni. Jeżeli termin w wekslu jest oznaczony na jeden cały miesiąc lub kilka całych mie
sięcy i nadto na pół miesiąca; liczy się te piętnaście dni na końcu 1).
b Według judykatury obowiązuje ten sposób obliczania przy wszystkich terminach prawa wekslowego, w szczególności przy przedawnieniu; zob. art. 77 i 78.
Art. 3 3 . Nie ma dni względnościl).
’) Są to dni, w ciągu których wolno dłużnikowi pomimo nadejścia czasu zapadłości zwlekać z zapłatą O. T. L. I. 288.
Ustawie weksl. znane są one tylko o tyle, o ile dzień płatności różni się od dnia zapadłości (art. 92); natomiast termin do zało
żenia protestu 7 art. 41 nie jest terminem względności, bo zwłoka zależy tylko od wierzyciela i lylko dla niego (pro creditore) jest ustanowiona. Protestować można skutecznie już w dniu płatności.
Co do weksli obcych zob. art. 86.
Art. 3 4 . Jeżeli weksel płatny w Austryi
wystawio-ny jest jako płatwystawio-ny po wystawieniu w takim kraju, gdzie się czas liczy według dawnego stylu, a nie dodano przy tem uwagi, że data wystawienia oznaczona jest według nowego stylu, wówczas oblicza się dzień zapadłości we
dług tego dnia kalendarzowego nowego stylu, który odpo
wiada dniowi wystawienia, jeżeli się ten ostatni uważać będzie'za podany według starego stylu. Tak samo, jeżeli taki weksel ma datę wystawienia oznaczoną w obu sty
lach, oblicza się dzień zapadłości według tego dnia ka
lendarzowego nowego stylu, który odpowiada dacie wy
stawienia podanej według starego stylu 1).
’) Przepis ten, stanowiący wyjątek od reguiy, musi być ściśle tlómaczony; dlatego w innych przypadkach rozstrzyga o cza
sie zapadłości względnie płatności tylko sposób liczenia przyjęty w miejscu p ł a t n o ś c i : art. 336 kod. handl., O. T. L. XV. 242.
Jeżeli przeto weksel wystawiony w kraju liczącym według sta
rego stylu płatny jest w oznaczonym ściśle dniu w miejscu, gdzie się czas liczy według nowego stylu, termin płatności uważa się za oznaczony według nowego stylu Cz. 186.
Jeżeli czy przy dacie wystawienia czy przy dacie płatności podane jest oznaczenie według obu stylów, ale między oznacze
niami zachodzi sprzeczność, wówczas rozstrzyga zawsze data po
dana w tym stylu, według którego się ma liczyć (tak n. p. w przy
padku art. 34 data starego stylu), a drugie oznaczenie uważa się tylko za fałszywe objaśnienie.
Art. 3 5 . Weksle jarmarczne lub targowe zapadają w terminie zapłaty oznaczonym w ustawach miejsca jarmarku lub targu, a jeżeli takiego ustawowego ozna
czenia brak. w dniu poprzedzającym ustawowe zamknię
cie jarmarku lub targu.
Jeżeli jarmark lub targ trwa jeden tylko dzień, za
padłość weksla następuje w tym dniu1).
*) Zob. §§ 2—4 ust. wprow.
2. Zapłata.
Art. 3 6 . Dzierźyciela weksla indosowanego legity
muje dochodzący aż do niego szereg indosów zostają
cych z sobą w związku jako właściciela w ek sla1).
Pierwszy indos musi zatem być podpisany nazwiskiem wekslobiorcy, każdy następny indos nazwiskiem tego, kogo poprzedzający bezpośrednio indos wymienia jako indosataryusza2). Jeżeli po indosie in bianco naslępuje dalszy indos, przyjmuje się, iż wystawca tego ostatniego nabył weksel na podstawie indosu in bianco 3).
Indosy wykreślone uchodzą przy badaniu legityma- cyi za nie napisane4).
Płacący nie ma obowiązku badać, czy indosy są prawdziwe5).
Do tej samej kwestyi odnosi się dekret nadworny z 13 lipca 1789 L. 1033 Zb. u. s. który stanowi:
Kto się wylegitymuje, że weksel przyjęty dzierży tytułem zastawu, ma wprawdzie prawo do odbioru za
płaty od przyjemcy po nadejściu czasu zapadłości
weksla i do pokrycia swej pretensyi z uzyskanej zapłaty, nadwyżkę jednak zwrócić ma właścicielowi, a w razie konkursu masie upadłości6).
*) Art. ten określa znaczenie t. zw. l e g i t y m a c y i f o r m a l n e j i dotyka przy tem z jednej strony pytania, k to j e s t w ł a ś c i c i e l e m w e k s l a (art. 9 i 74), z drugiej strony (jak z na
pisu wynika) kwestyi, kto jest w i e r z y c i e l e m z w e k s l a (art.
10), kto ma prawa z weksla w o b e c d ł u ż n i k a .
A). Co do pierwszego pytania stanowi art, 36, że nieprzerwany szereg indosów (zob. co do tego uw. 2 i nast.) legitymuje osta
tniego indosataryusza i dzierżyciela weksla jako właściciela weksla.
Z stylizacyi ustawy wynikają dwie zasady. Przedewszystkiem nie ulega wątpliwości, że jeżeli kto kwestyonuje prawo własności na wekslu, a za dzierżycielem przemawia legitymacya formalna, wówczas ciężar dowodu spoczywa na tym, kto podnosi zarzuty przeciw prawu własności, nie na dzierżycielu P. 383, K. 21, 57, Cz. 274, 0. z 25 stycznia 1893 JB1. 1893 s. 430, 0. T. N. IV.
147, V. 84. Z drugiej strony jasną jest rzeczą, że legitymacya for
malna i własność weksla nie są bynajmniej pojęciami równozna- cznemi, lecz owszem jedna z nich może istnieć, choć drugiej brak.
a) Przedewszystkiem tedy dzierżyciel, który ma za sobą legitymacya formalną, może nie być właścicielem weksla. Do na
bycia własności trzeba według prawa cywilnego tytułu i przenie
sienia posiadania, a nadto właścicielem staje się ten tylko na
bywca, którego poprzednik (prawozlewca, auctor) sam był właści
cielem (§ 367 k. c. i art. 306 kod. bandl. do weksli nie mają zastoso
wania, gdyż ustawa wekslowa zawiera w tym względzie specyalny przepis w art. 74). Przepisy te obowiązują także co do weksli; art. 74 k. weksl, wyklucza w razie dobrej wiary t yl ko s kar gę (windykacyj- ną) o wydanie weksla, nie daje jednak bynajmniej uczciwemu
indo-Powsz. Ust. wekslowa. 7
sataryuszowi własności (por. objaśn. do tegoż artykułu). Do na
bycia więc własności weksla przez indos trzeba (oprócz oddania weksla indosowanego, które należy już do legitymacyi formalnej, skoro tylko d z i e r ź y c i e l weksla na tę legitymacyą. powoływać się może) także własności u pozbywającego i tytułu, t. ■ zh. kon
traktuj według którego weksel ma być przeniesiony zapomocą indosu; okoliczność, że przeniesieniu towarzyszy indos, wywiera wpływ tylko co do samoistności stanowiska indosataryusza j a k o w i e r z y c i e l a (art. 10 i 82) oraz co do ciężaru dowodu (zob:
ustęp poprzedni). Dzierźyciel mający legitymacyą formalną nie jest więc właścicielem weksla, skoro którykolwiek z jego poprze
dników nie był właścicielem, a nadto i wtedy, kiedy między nim a jego bezpośrednim poprzednikiem nie było umowy o przenie
sienie weksla; nie można jednak żądać od niego zwrotu weksla, skoro on sam przy nabyciu weksla działał w dobrej wierze (zob.
art. 74). W tym ostatnim razie rzeczywisty właściciel nie może przeciw dzierżycielowi wystąpić z skargą wydobywczą, może je
dnak zatrzymać swój weksel, gdyby w sposób niewadliwy wrócił w jego posiadanie (por. uw. 6 i. f.); co do stanowiska dłużnika wobec nie-właściciela, który nabył weksel w dobrej wierze, zob. niżej,
b) Z drugiej jednak strony można być właścicielem weksla, choć się nie ma legitymacyi formalnej, jeżeli zaszły warunki, od któ
rych prawo cywilne czyni zawisłem nabycie własności, lub też jeżeli się weksel wykupiło jako zwrotnie zobowiązany; Bez legitymacyi, bo bez indosu, n a b y w a się własność weksla: a) inter vivos przez darowiznę, kupno-sprzedaż i t. p. w połączeniu z przeniesieniem posiadania; b) mortis causa w drodze spadku lub zapisu. Bez legi
tymacyi p o z o s t a j e się właścicielem weksla, skoro tenże dostał się w ręce osoby takiej, którą nie nabyła własności mimo, iż ma za sobą legitymacyą formalną (ktoś ukradł weksel i podrobił indos).
Bez legitymacyi wreszcie jest właścicielem ten, kto go wykupił
przy regresie jako zwrotnie zobowiązany; w tym przypadku jednak posiadanie weksla w r a z z p r o t e s t e m zastępuje w zupełności legitymacyą formalną. Poza tem okoliczność, że tej legitymacyi brak, wpływa niekorzystnie na rolę procesową właściciela, bo przerzuca na niego ciężar dowodu co do prawa własności;
zresztą jednak stosunku prawno rzeczowego nie alteruje zupełnie.
Stanowisko właściciela j a k o w ł a ś c i c i e l a tego dokumentu, który się zwie wekslem, jest w każdym razie takie samo, czy legityma- cya dopisuje, czy n ie; jedyny wyjątek stanowi wykluczenie skargi windykacyjnej w przypadku art. 74. O ile jednak idzie o wierzy
telność z weksla, o prawo do dłużnika, legitymacya formalna ma w tym kierunku nader doniosłe znaczenie, jak to w dalszym ciągu wyjaśnionem będzie.
c) Wspomnieć wreszcie należy, że pojęcie legitymacyi for
malnej z art. 36 stosuje się do tych tylko przypadków, gdzie weksel obiegał zapomocą indosu. Przed rozpoczęciem jednak takiego obiegu weksel jest własnością remitenta, względnie wystawcy przy wekslu na własne zlecenie.
B.) Dotychczasowe nasze wywody odnoszą się jedynie i wyłą
cznie do sprawy własności na wekslu. Weksel jednak jako taki nie ma wartości w obrocie; istotna jego wartość leży w związa
nej z nim pretensyi do osób na wekslu podpisanych. Dlatego też zwrócić obecnie należy uwagę na drugie pytanie: k to j e s t wi e r z y c i e l e m z w e k s l a i jaki w tym kieruuku wywiera wpływ legitymacya formalna? Art. 36 ma na myśli to właśnie pytanie, choć mówi o własności i właścicielu. Że tak jest, dowodzi tytuł, w którym ten artykuł pomieszczono, a który zajmuje się wypełnie
niem z o b o w i ą z a n i a , następnie zaś ustęp ostatni tegoż artykułu;
wytłómaczenie pewnej niedokładności terminologicznej leży w tem właśnie, że weksel jako taki nie ma wartości, i z tego powodu zapomina się nader często o teoretycznej różnicy między prawem
na wekslu a prawem z weksla (tak n. p. O. T. L. VI. 53, XVII.
406 uważają wierzyciela wekslowego jako właściciela weksla;
dokładniej O*. T. L. XVI. 149).
Na poruszone pytanie daje art. 36 odpowiedź w zdaniu pierwszem i ostatniem. Według pierwszego legitymacya formalna pociąga za sobą ten skutek, iż dłużnik musi dowieść prawdziwości zarzutów, dotyczących kwestyi własności a przez siebie podnie
sionych. Ważniejsza jest jednak kwestya, czy i o ile zarzuty, do
tyczące braku własności, są z strony dłużnika dopuszczalne?
Z ustępu pierwszego w porównaniu z ustępem ostatnim wynika bezwarunkowo, że dłużnik zarzuty tego rodzaju podnieść może, ale w jakim rozmiarze? W tym względzie decyduje przede- wszystkiem przepis art. 74, który także w tym kierunku obowią
zuje, choć właściwie odnosi się do kwestyi własności na wekslu;
zob. uzasadnienie przy tymże art. oraz art. 82 uw. 2 lit. a 1. 4.
Wynika stąd, że legitymowany formalnie dzierżyciel weksla jest w stosunku do dłużnika wierzycielem i nie potrzebuje się obawiać żadnych z jego strony zarzutów co do legitymacyi, jeżeli weksel nabył w dobrej wierze (co do tego pojęcia zob. art. 74); czy uzyskał własność weksla czy nie, jest w tym razie w stosunku do dłużnika rzeczą najzupełniej obojętną: nawet jeżeli sam dłużnik był właścicielem weksla (skradziono mu n. p. weksel), nie może z tytułu swej w ł a s n o ś c i czynić zarzutów legitymowanemu należy
cie nabywcy w dobrej wierze tak samo, jak nie może żądać zwrotu weksla. Gdyby się nawet — zd. n. niesłusznie — chciało przyjąć, że n. p. wystawca z skradzionego sobie weksla zupełnie nie odpo
wiada, to znaczyłoby tylko, że wystawca nie jest w tym razie z weksla zobowiązany, lecz zarzut ten nie odnosiłby się bynaj
mniej do stanowiska wierzyciela i do jego legitymacyi, podobnie jak n. p. zarzut małoletności: por. co do tego O. T. L. XIX. 33,
art. I. uw. 1 i art. 82.
Do szczegółowego określenia znaczenia legitymacyi formal
nej w stosunku do dłużnika posłużą następujące uwagi:
aj Jeżeli dzierżyciel nie może powołać się na dobrą wiarę przy nabyciu w rozumieniu art. 74, legitymacya formalna daje mu tylko korzyści procesowe, mianowicie wolność od ciężaru dowodu, materyalnie jednak jego stanowiska bynajmniej nie po
lepsza. W takim razie więc dłużnik mo ż e podnieść zarzuty tak co do wadliwości samego nabycia, jeżeli n. p. nie było zupełnie tytułu t. zn. kontraktu o przeniesienie weksla zapomocą indosu, lub jeżeli ten tytuł był nieważny, jak i co do braku własności u poprzednika; czy dłużnik ma o b o w i ą z e k wdawać się w te kwestye, czy przeciwnie może niewlaścicielowi zapłacić dług wekslowy bez niekorzystnych dla siebie skutków, zob. art. 74 i art. 82 uw. 2 lit. a 1. 4. Tak n. p. może każdy dłużnik zarzucić: że ostatnie żyro jest podrobione przez samego żyrataryusza Cz. 274, O. T. L. II. 281 (samo to, że ostatnie żyro podrobiono, nie wyklucza jeszcze do
brej wiary nabywcy, który mógł nabyć weksel od stręczyciela O.
T. L. II. 282 por. K. 41 z mylnem uzasadnieniem, że dłużnik nie ma obowiązku, więc nie ma i prawa badać autentyczności indosu, i tak samo Cz. 257. — przy czem musi oczywiście dowieść prawdzi
wości swego zarzutu K. 21; że wierzyciel nabył weksel przez wy
muszenie O. T L. XXIII. 226 lub w drodze gry zakazanej O. T.
L. X. 387; że osoba, która podpisała ostatni indos jako pełnomo
cnik (n. p. jako dyrektor towarzystwa zaliczkowego), nie miała w rzeczywistości potrzebnego upoważnienia O. T. L. X. 405; że ostatni indosant umieścił swój indos już po otwarciu konkursu do jego majątku; że przy umowie o przeniesienie zapomocą indosu nie zachowano formy ustawą przepisanej (arg. O. z 23 marca 1892 L. 2786 Cb. 1893 N. 230, które jednak zasadę tę zupełnie błędnie stosuje do darowizny weksla i żąda tu aktu notaryalnego j^k przy przyrzeczeniu darowizny, pomimo, iż nastąpiło oddanie
weksla; por. atoli 0. z 6 sierpnia 1896 L. 8981 3B1. 1896 N. 40) i t. p. Okoliczności, iż legitymowany formalnie dzierżyciel jest tylko indosataryuszem w zaufaniu (art. 17), nie odbiera mu prawa do skargi imieniem wlasnem Cz. 393, 574 (inaczej dawniejsze orzeczenia P. 120, K. 6, 57, 75); indos taki nie jest zabroniony i nie ma powodu, dlaczegoby nie miał wywołać skutków przez strony zamierzonych tzn. uczynić indosataryusza na zewnątrz — w stosunku do trzecich — właścicielem weksla (co do zarzutów dłużnika w tym razie zob. art. 82). Inaczej ma się rzecz zd. n.
przy indosie pozornym w właściwem słowa tego znaczeniu, gdzie nie nastąpiło przeniesienie weksla, gdzie owszem właściciel indosu- jąc weksel n. p. na rzecz żony chce tylko pod jej imieniem, a bez jej nawet wiedzy, zrobić użytek z weksla. Przypadek taki da się pomyśleć, a wtedy oczywiście skarga żony musi być oddalona (zob. n. p. Cz. 22), skoroby dłużnik wykazał istotny stan rzeczy;
żona bowiem, nie będąc nawet dzierżycielką weksla, ani legitymacyi formalnej nie ma za sobą. Por. w tym względzie O. z 10 listo
pada 1897 L. 12046 JB1. 1898 s. 94 Links 5126.
i) Właściciel weksla jest wierzycielem z weksla w tych wszystkich przypadkach, gdzie nie może się powołać na legityma- cyą foimalną; musi jednak wykazać, że jest właścicielem mimo braku legitymacyi formalnej. Wierzycielem z weksla jest więc przedewszystkiem c e s y o n a r y u sz, t. zn. ten, komu weksel wrę
czono, odstępując mu równocześnie pretensyą wekslem objętą P.
222 Jud. 42, Cz. 153, 282, O. T. L. XI. 250, O. T. N. XXVI. 100 (nieco odmiennie Cz. 278, które w przypadku, kiedy spólnik przy rozwiązaniu spółki jawnej otrzymał weksel na rzecz tejże spółki indosowany, pozwala na jego skargę wdrożyć tylko postępowanie wekslowe). Wyrażenie >cesya«, używane zazwyczaj na oznaczenie tego przypadku, nie wydaje się odpowiedniem; właściwie bowiem idzie tylko o przeniesienie własności weksla tak, że z jednej strony
w oddaniu weksla na własność mieści się »cesya« bez względu na to, czy strony istotnie tego chciały, z drugiej zaś strony samo odstąpienie pretensyi z weksla bez weksla nie czyni cesyonaryusza wierzycielem z weksla 0. T. L. XI. 250, i może co najwyżej ten mieć skutek, że zaplata uiszczona cesyonaryuszowi może być zarzucona także cedentowi. Do takiego przeniesienia weksla, a z nim i pretensyi wekslowej, nie potrzeba zezwolenia dłu
żnika O. z 17 listopada 1897 L. 13786 Links 5130; dlatego można w ten sposób przenieść także weksel brzmiący »nie na zlecenie« Cz. 153, który w inny sposób przeniesiony być nie może. Takie przeniesienie nie wywołuje jednak skutków prawnych związanych z przeniesieniem zapomocą indosu; przenoszący nie odpowiada nabywcy z weksla, lecz tylko według prawa cywilnego P, 222, a nadto nabywca wystawiony jest na wszystkie zarzuty, które dłużnik miał przeciw poprzednikowi, ma więc tylko prawa swego poprzednika Cz. 153, O. T. N. XXXIII. 145. Nie inaczej ma się rzecz, jeżeli ktoś trzeci zapłaci weksel (§ 1422 k. c.) O. z 29 marca 1892 L. 3157 Gz. 1893 s. 175. Takie samo stanowisko ma również nabywca weksla przy licytacyi, choćby nawet na wekslu znajdowało się wystarczające do legitymacyi żyro in bianco; dłu
żnik ma przeciw niemu wszystkie zarzuty, które mu służyły prze
ciw egzekutowi Cz. 163, 170 (przeciwnie Cz. 398, które takiemu nabywcy przyznaje samoistne stanowisko indosataryusza); co do zajęcia i przekazania pretensyi wekslowych (do ściągnięcia lub w miejsce zapłaty) zob. §§ 296, 297, 304, 305, 319 1.^5—348 i 374 ord. egzek. oraz Cz. 57, 185, 262, według których zarzuty przysługu
jące przeciw egzekutowi mogą być podniesione także przeciw egzekwentowi. Własność weksla, a z nią i pretensya z weksla przejść również może w drodze spadku, a i w tym razie dziedzic ma tylko prawa spadkodawcy O. T. N. XII. 132; nawet wpisanie żyra spadkodawcy przez dziedzica nie zmienia bynajmniej stanu
rzeczy K. 155. Brak legitymacyi nie szkodzi następnie, jeżeli wła
ścicielowi weksel n. p. ukradziono, a on zdołał go po myśli art.
74 wydobyć od tego, kto miał za sobą legitymacyą formalną; taki właściciel może skarżyć bez wykreślenia następnych indosów, 0 ile wykaże swą własność. Nie inaczej ma się rzecz u zwrotnie zobowiązanego, który p r z y r e g r e s i e w e k s e l w y k u p i ł 1 w którego rękach protest zastępuje legitymacyą formalną; on może zrobić użytek z weksla nie przywracając legitymacyi formal
nej t. zn. nie wykreślając indosu swego oraz następców (art. 55).
Jeżeli więc przedłoży weksel, na którym jest jego indos, i dołączy protest z powodu braku zapłaty, wydać należy nakaz zapłaty, choć ostatni indos wymienia inną osobę jako indosataryusza Cz.
279, 546, O. T. L. III. 124, XII. 105; zasada ta stosuje się także do indosanta in bianco, który jako zwrotnie zobowiązany wykupił weksel wraz z protestem O. z 10 sierpnia 1893 L. 9046 Links 8322, O. z 26 października 1893 L. 10858 Gh. 1894 nr. 87:
w obu tych przypadkach wykupujący wraca w swe prawa z da
wnego indosu na swą korzyść i od chwili tego dawnego indosu uchodzi za właściciela, co jest ważne n. p. przy konkursie (art.
10.) W każdym jednak razie warunkiem tego odzyskania dawnych praw jest wykupienie w t o k u r e g r e s u . Dowodzi tego zazwyczaj protest, który, jak już powiedziano, zastępuje brak legitymacyi formal
nej. Jeżeli jednak takiego protestu nie ma, zwrotnie zobowiązany może wprawdzie mieć za sobą legitymacyą formalną, jeżeli wy
kreśli swój indos i indosy następne, lub uzyska żyro powrotne O.
T. L. XIV. 153, XXII. 322; por. także Cz. 350 niżej pod c); musi jednak, jeżeli chce wrócić w dawne prawa i uchodzić za właściciela już od chwili dawnego indosu, wykazać, ze wykupił weksel, bo b y ł do t ego z o b o w i ą z a n y . Gdyby mu w tym razie legitymacyi for
malnej brakło, musi także dowieść albo, że wykupił weksel j a k o z w r o t n i e z o b o w i ą z a n y (art. 42), w którym to razie odzyskuje
dawne swe stanowisko, albo przynajmniej wykazać nabycie wła
sności (n. p. jeżeli wykupił weksel nie mając do tego obowiązku), przez co staje zd. n. na równi z cesyonaryuszem. Por. art. 82 uw. 2 lit. c.
c) Remitent nie potrzebuje do legitymacyi formalnej nie
przerwanego szeregu indosów, gdyż jego legitymacyą stanowi to, że jako remitent jest w wekslu wymieniony; to samo odnosi się do wystawcy weksla na własne zlecenie. Jeżeli remitentem jest firma spółki jawnej, okoliczność, że ta firma nie jest wpisana do rejestru, nie ma znaczenia, skoro faktyczne istnienie spółki zosta
nie wykazane O. T. L. XXIII. 52. Natomiast wystawca weksla przekazowego jako taki nie jest ani właścicielem weksla ani wie
rzycielem z weksla, a przyznanych sobie w art. 23 praw wekslowych do przyjemcy dochodzić może tylko o tyle, o ile jest indosataryu- szem lub wykupił weksel w drodze regresu Cz. 246, 350 (inaczej O. T. L. XIV. 327); jeżeli występuje z skargą bez dowodu, że weksel wykupił jako zwrotnie zobowiązany, wdrożyć należy po
stępowanie wekslowe pozostawiając dłużnikowi zarzut braku legi
tymacyi K. 140, Cz. 244, 261. Dodatek remitenta »pour acquit«
nie wchodzi w rachubę, skoro jest przekreślony, a samo posiada
nie weksla nie daje prawa do dalszych wniosków Cz. 350. Przez wykupno nie nabywa wystawca nowych praw, lecz odzyskuje tylko dawne O. T. N. XXI. 401.
2) Pierwszy indos musi pochodzić od wekslobiorcy. Jeżeli takiego żyra nie ma, a osoba trzecia wytacza skargę podając, iż
tylko przez pomyłkę kto inny za remitenta został wpisany, zacho
dzi brak legitymacyi 0. z 16 czerwca 1897 L. 7016 Gh. 1897 s.
430 Links 5011. Przy wekslu tedy na własne zlecenie wystawcy pierwszy indos pochodzić musi od wystawcy; jeżeli jednak na innym wekslu pierwszym indosantem jest wystawca, a drugim dopiero remitent, brak legitymacyi (błędnie K. 2, według którego
legitymacya nie jest wykluczona, choć żyro in bianco wystawcy znajduje się przed żyrem in bianco remitenta).
Każde dalsze żyro pochodzić musi w zasadzie od tego, kto w poprzednim indosie jest indosataryuszem; co do identyczności zob. art. 23 uw. 1. Osoba jednak, która jest właścicielem weksla i wierzycielem z weksla mimo braku legitymacyi (uw. 1. b.), może weksel indosować, choć sama nie jest indosataryuszką; w tym razie indos jej nie przerywa szeregu indosów w związku z sobą zostających, lecz wkłada tylko na każdego dalszego indosataryusza obowiązek
Każde dalsze żyro pochodzić musi w zasadzie od tego, kto w poprzednim indosie jest indosataryuszem; co do identyczności zob. art. 23 uw. 1. Osoba jednak, która jest właścicielem weksla i wierzycielem z weksla mimo braku legitymacyi (uw. 1. b.), może weksel indosować, choć sama nie jest indosataryuszką; w tym razie indos jej nie przerywa szeregu indosów w związku z sobą zostających, lecz wkłada tylko na każdego dalszego indosataryusza obowiązek