Wykładnia celowościowa (teleologiczna) UE

Aby odnaleźć właściwe znaczenie interpretowanego zwrotu, należy sięgnąć do treści traktatów, do jego ogólnych celów i podstawowych prze-słanek. Dopiero stworzona na podstawie traktatowych wyznaczników konstrukcja, jak wielokrotnie podkreślał TSUE, w pełni oddaje sens oraz założenia unijnego systemu prawnego. Zarówno więc wykładnia systemo-wa, jak i celowościowa stanowią uzupełnienie, a czasami są nieodłącznym

289 M. Kordela, Aksjologiczna wykładnia prawa…, s. 149–151.

290 J. Potrzeszcz, Racjonalność aksjologiczna prawodawcy jako założenie

interpretacyj-ne, [w:] M. Hermann, S. Sykuna (red.), Wykładnia prawa. Tradycja i perspektywy, C.H. Beck, Warszawa 2016, s. 57.

i koniecznym elementem dla prawidłowej językowej interpretacji. Pod-kreśla się również, że przepis będący ze swej natury normą prawną za-wierającą pewien cel, w finalnej fazie interpretacji wymaga zastosowania wykładni celowościowej jako ostatecznego kryterium rozstrzygającego291. Trybunał jest sądem celowościowym: poszukuje interpretacji, która bę-dzie najlepiej realizować cel interpretowanego przepisu. Dlatego w 99% wyroków rozpoczyna się od charakterystycznych zwrotów: „pytanie sądu krajowego należy rozważyć w świetle celu regulacji”, „pamiętać należy, że zgodnie z akapitem […]”, „przyjęta interpretacja musi zapewniać, że cel rozporządzenia nie zostanie zniweczony”. Po takim otwierającym zwrocie Trybunał Sprawiedliwości poszukuje celu, aby w pewnym mo-mencie skonstatować: „to w świetle tych okoliczności należy dokonać interpretacji przepisu […]”292. Za wykładnię celowościową (teleologiczną) uznaje się taką, która opiera się na celu lub przedmiocie interpretowane-go aktu prawneinterpretowane-go. Jest ona chętnie i często stosowana przez Trybunał, uznający ją za szczególnie odpowiednią ze względu na charakter prawa unijnego, dobitnie wskazany w początkowych artykułach Traktatu, for-mułujących zadania Unii Europejskiej, ale także w preambule i w zawar-tych w poszczególnych artykułach Traktatu wyjaśnieniach, dotyczących celu poszczególnych postanowień. Podejście celowościowe jest także przyjmowane w odniesieniu do aktów wtórnego prawa unijnego, zwłasz-cza ze względu na wymóg umieszzwłasz-czania w ich preambułach uzasadnień. W wykładni teleologicznej Trybunał Sprawiedliwości szczególnie chęt-nie posługuje się przejętą z prawa międzynarodowego zasadą effect

uti-le, która na gruncie doktryny prawa unijnego głosi, że należy preferować taką konstrukcję, która nadaje regule jej najpełniejszy skutek i najwyższą wartość praktyczną293. Interpretacja teleologiczna zajmuje ważne miejsce w prawie unijnym, które jest przepełnione teleologią. Pełni przeciwwagę

291 J. Barcik, A. Wentkowska, Prawo Unii Europejskiej..., s. 103.

292 Z. Brodecki, T.T. Koncewicz, „Wspólnotowa rozumność”…, s. 149–150.

dla niedoskonałości w kontekście prawa europejskiego interpretacji ję-zykowej. W związku z tym zasługuje ona na szczególną uwagę. Zdaniem T.T. Koncewicza rzeczą nierealną jest oczekiwanie, że w oparciu o sam tekst Trybunał zawsze będzie w stanie dokonać prawidłowej interpreta-cji. Przepisy prawa UE są mało precyzyjne, mają charakter otwarty, re-gulacja jest niekompletna. Dynamiczny charakter prawa unijnego oraz trudności z przeprowadzaniem formalnej zmiany Traktatu wymagają od Trybunału w Luksemburgu, że przepisy muszą być adaptowane do ota-czającej rzeczywistości. Dlatego powstaje konieczność odwołania się nie tylko do brzmienia przepisu, ale także do celu regulacji podlegającej interpretacji. Cel będzie określany przez tekst Traktatu jako aktu praw-nego najwyższego w hierarchii źródeł prawa UE. Preambuła Traktatu ma charakter swoistego kompasu dla interpretacji szczegółowych prze-pisów po niej następujących. Najważniejszy cel Wspólnoty został skon-struowany w preambule Traktatu rzymskiego jako dążenie do osiągnię-cia najściślejszej unii pomiędzy narodami Europy. Trybunał wprawdzie wprost nie odwołuje się do tego celu, ale nietrudno odkodować z orzecz-nictwa, że w wielu przypadkach miał on charakter decydujący dla pod-kreślenia, że Wspólnoty to nie tylko Państwa, ale także ich obywatele, że obowiązkiem Trybunału jest zabezpieczenie wspólnotowego (unijne-go) porządku prawnego i osiągnięcie Unii Europejskiej pomiędzy naro-dami Europy. Tak wyrażony ogólny cel jest następnie precyzowany przez przepisy wstępne Traktatu rzymskiego, które w sposób bardziej szcze-gółowy dokonują enumeracji celów, do osiągnięcia których dąży Wspól-nota, oraz przez szereg następnych przepisów zawartych w poszczególnych rozdziałach Traktatu. Telos Trybunału oprócz preambuły Traktatu (za-pewnienie jak najściślejszej unii pomiędzy narodami Europy), jest także wyznaczany przez ogólne zasady prawa, których przestrzeganie Trybu-nał zapewnia w ramach prawa wspólnotowego (unijnego). Wszak w Trak-tacie jest mowa o poszanowaniu prawa, a nie jedynie przepisów znajdu-jących się w Traktacie (dawny art. 220 TWE). Źródłem natomiast zasad

ogólnych prawa wspólnotowego są zasady prawa uznawane przez syste-my prawne państw członkowskich, z których Trybunał luksemburski, stosując metodę komparatystyczną, wybiera i kształtuje zasady prawa europejskiego. Na tej podstawie TSUE czerpie swój telos, który z kolei stanowi podstawę teleologicznej interpretacji oraz jurysprudencji Trybu-nału. Ten ostatni bardzo często wybiera interpretację dynamiczną i celo-wościową, odwołując się do „ogólnego systemu” i „ducha” Traktatu. W prawie UE wykładnia celowościowa spełnia trzy funkcje: promuje pewien cel, ma zapobiegać niepożądanym rezultatom oraz wypełnianiu luk. Prawdziwe jej znaczenie można dostrzec w sytuacjach, w których TSUE daje pierwszeństwo wykładni celowościowej przed literalną294. Podstawy wykładni teleologicznej (celowościowej) znajdują się także w opiniach rzeczników generalnych. Jeden z rzeczników, Maurice La-grange stwierdził, że w przypadku powstania niejasności i sprzeczności w rozumieniu tekstu Traktatu trzeba spojrzeć na jego kontekst i wejrzeć w ducha całego aktu prawnego295. Wykładnia celowościowa jest znakiem rozpoznawczym nie tylko TSUE, ale i prawa unijnego. Ma ona pełnić przeciwwagę dla niedoskonałości interpretacji językowej. Dlatego wspól-notowe podejście do metod interpretacji może różnić się od krajowego, powodując, że prawnicy krajowi muszą odpowiednio adaptować swoje

294 W swej działalności orzeczniczej TSUE niejednokrotnie ignoruje literalne brzmienie określonego przepisu, koncentrując się na celu, jaki zamierza uzyskać. Odwoływanie się do celów i ducha Traktatu spotyka się wielokrotnie z krytyką tych, którzy uważają postępowa-nie TSUE za nadmierną aktywność i przekraczapostępowa-nie kompetencji, a postępowa-nie za twórczą interpre-tację i promowanie integracji. Jakkolwiek krytyka ta bywa w pewnych przypadkach uza-sadniona, to jednak nie ulega wątpliwości, iż stosowanie przez Trybunał luksemburski wykładni celowościowej w znacznym stopniu przyczyniło się do rozwoju integracji euro-pejskiej. Wybór metody celowościowej pozwala również na elastyczną interpretację prawa unijnego w zależności od zmieniających się warunków społeczno-ekonomicznych w Unii Europejskiej. Koncentrowanie się bardziej na celach aniżeli na literalnym brzmieniu dane-go przepisu jest pochodną charakterystycznych cech prawa unijnedane-go i szczególnych trud-ności, jakich nastręcza jego interpretacja. A. Zawidzka, Celowościowa wykładnia prawa

wspólnotowego w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, [w:] P.

Winczo-rek (red.), Teoria i praktyka…, s. 402–403.

przyzwyczajenia i nawyki. Jeden z sędziów angielskiego common law, Thomas Denning w swojej wypowiedzi na temat europejskiej interpre-tacji prawa stwierdził, że Traktaty nie przypominają żadnego z angielskich aktów prawnych, które są dobrze znane sędziom wywodzącym się z kul-tury prawa common law. Ustawodawstwo angielskie dąży za wszelką cenę do wyrażania się z jak największą precyzją. Co więcej, próbuje prze-widzieć wszelkie możliwe okoliczności, które mogą zaistnieć, i dostarczyć odpowiedzi na nie. Natomiast Traktaty określają ogólne reguły, wyraża-ją cele i środki. W ocenie Denninga Traktat posługuje się zdaniami skrom-nymi rozmiarem przy wykorzystaniu stylu godnego podziwu. Problemem jest brak precyzji, który polega na tym, że Traktat korzysta ze słów i z wy-rażeń bez wskazania i zdefiniowania ich znaczenia. Podobnie wygląda sytuacja z dyrektywami i rozporządzeniami. Denning zadaje pytanie o sposób postępowania sędziego angielskiego, który na skutek różnic kulturowych ma wątpliwości interpretacyjne? Odpowiadając na to pyta-nie, Thomas Denning stwierdza, że sędzia angielski musi postąpić według wzoru europejskiego. Nie może opierać się na skrupulatnej analizie słów, nie może spierać się o dokładny i literalny sens. Musi spojrzeć na cel i intencję, musi wydobyć ducha Traktatu i stamtąd czerpać inspirację296. Wykładnia celowościowa obejmuje badanie celów określonych przez trak-taty czy konkretną instytucję prawa, jak np. wspólna polityka rolna. Bez względu na podstawę prawną, metoda interpretacji stosowana przez sę-dziego unijnego oparta jest o jedyny motyw przewodni. Jest nim znale-zienie poprzez badanie dostępnych porządków prawnych rozstrzygnięcia, które najlepiej pasuje do celów UE. Chodzi o cel, jakim jest integracja europejska w całej UE opartej o zasady prawa. Kluczowe jest też znale-zienie rozstrzygnięcia, które jest możliwe do zaakceptowania przez róż-ne krajowe porządki prawróż-ne odpowiedzialróż-ne za implementowanie prawa

296 T.T. Koncewicz, Jak interpretować prawo europejskie?, „Palestra” 2014, nr 5-6, s. 219.

unijnego297. Wykładnia celowościowa stanowi podstawę orzecznictwa wspólnotowego TSUE. To po to, by stworzyć jej podstawy, akty prawa UE opatruje się obszernymi z reguły preambułami. Nie jest przy tym możliwe, by to samo prawo unijne było inaczej interpretowane przez sądy państw członkowskich UE. Trudne jest stosowanie w dłuższym okresie innego modelu orzekania w sprawach z zakresu prawa unijnego i w spra-wach, którymi rządzi prawo krajowe, choć model sylogistyczny stosowa-nia prawa musi zachowywać znaczenie w sprawach prostych. Występować zatem powinna względna równowaga pomiędzy różnymi metodami wy-kładni298. Wykładnia celowościowa to niewątpliwie jedna z najczęściej stosowanych metod wykładni prawa unijnego. Mówiąc o dotychczasowej praktyce stosowania tej wykładni, powiedzieć można, że była ona inspi-rowana celem jak najpełniejszego zintegrowania państw członkowskich (ever closer union) w oparciu o cztery podstawowe wolności: wolność przepływu osób, dóbr, kapitału i usług. W tym sensie skonstatować moż-na, że interpretacja prawa unijnego oparta jest na domniemaniu in dubio

pro communitate. Mówiąc o wykładni celowościowej, trzeba mieć stale

na uwadze, że ma ona charakter dynamiczny i musi być zawsze rozwa-żana w kontekście zmieniających się w czasie wizji tego, czym ma być Unia Europejska. W przekonaniu Lecha Morawskiego nawet los dyrek-tywy ever closer union, czy też dyrekdyrek-tywy in dubio pro communitate nie jest do końca pewny, ponieważ, jak tego dowodzą doświadczenia z pro-jektu konstytucji europejskiej, nie jest wcale przesądzone, że wszystkie państwa zechcą realizować projekt pogłębiania integracji, a jeśli tak, to w jakiej formie i na jakich zasadach299 (przykładem może być brexit Wielkiej Brytanii).

297 Z. Brodecki, S. Majkowska-Szulc, Orzeczenie prejudycjalne…, s. 22.

298 H. Izdebski, Elementy teorii i filozofii prawa…, s. 234.