Zasadnicze odkrycia
Wielki, niemiecki matematyk Karl Friedrich Gauss (1777-1855) zaproponował geometryczną interpretację liczb zespolonych jako punkty płaszczyzny i wprowadził nazwę: liczby zespolone. Publikacja miała miejsce w roku 1831, ale z jego dziennika wynika, że znał interpretację już w roku 1797.
Zasadnicze odkrycia
Zasadnicze odkrycia
Wielki, niemiecki matematyk Karl Friedrich Gauss (1777-1855) zaproponował geometryczną interpretację liczb zespolonych jako
punkty płaszczyzny i wprowadził nazwę: liczby zespolone. Publikacja miała miejsce w roku 1831, ale z jego dziennika wynika, że znał interpretację już w roku 1797.
Zasadnicze odkrycia
Zasadnicze odkrycia
Wielki, niemiecki matematyk Karl Friedrich Gauss (1777-1855) zaproponował geometryczną interpretację liczb zespolonych jako punkty płaszczyzny i wprowadził nazwę: liczby zespolone.
Publikacja miała miejsce w roku 1831, ale z jego dziennika wynika, że znał interpretację już w roku 1797.
Zasadnicze odkrycia
Zasadnicze odkrycia
Wielki, niemiecki matematyk Karl Friedrich Gauss (1777-1855) zaproponował geometryczną interpretację liczb zespolonych jako punkty płaszczyzny i wprowadził nazwę: liczby zespolone. Publikacja miała miejsce w roku 1831, ale z jego dziennika wynika, że znał interpretację już w roku 1797.
Zasadnicze odkrycia
Zasadnicze odkrycia
Wielki, niemiecki matematyk Karl Friedrich Gauss (1777-1855) zaproponował geometryczną interpretację liczb zespolonych jako punkty płaszczyzny i wprowadził nazwę: liczby zespolone. Publikacja miała miejsce w roku 1831, ale z jego dziennika wynika, że znał interpretację już w roku 1797.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda. Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis (1803-80), Augustus de Morgan (1806-71), Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda. Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis (1803-80), Augustus de Morgan (1806-71), Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda. Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis (1803-80), Augustus de Morgan (1806-71), Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda. Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis (1803-80), Augustus de Morgan (1806-71), Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda.
Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis (1803-80), Augustus de Morgan (1806-71), Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda.
Inne ważne postacie:
C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis (1803-80), Augustus de Morgan (1806-71), Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda.
Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828,
Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis (1803-80), Augustus de Morgan (1806-71), Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda.
Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857),
Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis (1803-80), Augustus de Morgan (1806-71), Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda.
Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych,
August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis (1803-80), Augustus de Morgan (1806-71), Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda.
Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868),
George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis (1803-80), Augustus de Morgan (1806-71), Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda.
Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858),
Giusto Giusto Bellavitis (1803-80), Augustus de Morgan (1806-71), Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda.
Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis
Augustus de Morgan (1806-71), Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda.
Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis
Ernst Kummer (1810-93), Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda.
Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis
Leopold Kronecker (1823-91), William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda.
Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis
William Rowan Hamilton (1805-65), który podał ścisłą definicję liczby zespolonej jako parę liczb rzeczywistych.
Zasadnicze odkrycia
Podobne, ale mniej znane interpretacje zostały podane przez norweskiego badacza Caspera Wessela (1745-1818) w roku 1797 oraz przez szwedzkiego urzędnika Jean-Roberta Arganda (1768-1822).
Do tego ostatniego należy pojęcie modułu liczby zespolonej
|x + yi | =qx2+ y2,
co Karl Theodor Wilhelm Weierstrass (1815-97) nazwał wartością bezwzględną.
Płaszczyznę zespoloną nazywa się niekiedy płaszczyzną Arganda.
Inne ważne postacie: C. V. Mourey – praca z roku 1828, Augustin Louis Cauchy (1789-1857), Niels Henrik Abel (1802-29), który jako pierwszy obficie, z sukcesem używał liczb zepolonych, August Ferdinand M¨obius (1790-1868), George Peacock (1791-1858), Giusto Giusto Bellavitis
Zasadnicze odkrycia
Wątpliwości wyrażali nadal : George Airy (1801-92) („nie mam najmniejszego zaufania do jakiegokolwiek wyniku otrzymanego z pomocą liczb urojonych”), George Boole (1815-64) (nazwał √
−1 w roku 1854 symbolem nieinterpretowalnym), Leopold Kronecker (uważał, że matematycy powinni używać tylko liczb całkowitych i skończonej ilości przekształceń).
Jacques Salomon Hadamard (1865-1963) doceniał rolę liczb zespolonych w dodwodzeniu twierdzeń w dziedzinie rzeczywistej („najkrótsza droga”).
Zasadnicze odkrycia
Wątpliwości wyrażali nadal :
George Airy (1801-92) („nie mam najmniejszego zaufania do jakiegokolwiek wyniku otrzymanego z pomocą liczb urojonych”), George Boole (1815-64) (nazwał √
−1 w roku 1854 symbolem nieinterpretowalnym), Leopold Kronecker (uważał, że matematycy powinni używać tylko liczb całkowitych i skończonej ilości przekształceń).
Jacques Salomon Hadamard (1865-1963) doceniał rolę liczb zespolonych w dodwodzeniu twierdzeń w dziedzinie rzeczywistej („najkrótsza droga”).
Zasadnicze odkrycia
Wątpliwości wyrażali nadal : George Airy (1801-92) („nie mam najmniejszego zaufania do jakiegokolwiek wyniku otrzymanego z pomocą liczb urojonych”),
George Boole (1815-64) (nazwał√
−1 w roku 1854 symbolem nieinterpretowalnym), Leopold Kronecker (uważał, że matematycy powinni używać tylko liczb całkowitych i skończonej ilości przekształceń).
Jacques Salomon Hadamard (1865-1963) doceniał rolę liczb zespolonych w dodwodzeniu twierdzeń w dziedzinie rzeczywistej („najkrótsza droga”).
Zasadnicze odkrycia
Wątpliwości wyrażali nadal : George Airy (1801-92) („nie mam najmniejszego zaufania do jakiegokolwiek wyniku otrzymanego z pomocą liczb urojonych”), George Boole (1815-64) (nazwał √
−1 w roku 1854 symbolem nieinterpretowalnym),
Leopold Kronecker (uważał, że matematycy powinni używać tylko liczb całkowitych i skończonej ilości przekształceń).
Jacques Salomon Hadamard (1865-1963) doceniał rolę liczb zespolonych w dodwodzeniu twierdzeń w dziedzinie rzeczywistej („najkrótsza droga”).
Zasadnicze odkrycia
Wątpliwości wyrażali nadal : George Airy (1801-92) („nie mam najmniejszego zaufania do jakiegokolwiek wyniku otrzymanego z pomocą liczb urojonych”), George Boole (1815-64) (nazwał √
−1 w roku 1854 symbolem nieinterpretowalnym), Leopold Kronecker (uważał, że matematycy powinni używać tylko liczb całkowitych i skończonej ilości przekształceń).
Jacques Salomon Hadamard (1865-1963) doceniał rolę liczb zespolonych w dodwodzeniu twierdzeń w dziedzinie rzeczywistej („najkrótsza droga”).
Zasadnicze odkrycia
Wątpliwości wyrażali nadal : George Airy (1801-92) („nie mam najmniejszego zaufania do jakiegokolwiek wyniku otrzymanego z pomocą liczb urojonych”), George Boole (1815-64) (nazwał √
−1 w roku 1854 symbolem nieinterpretowalnym), Leopold Kronecker (uważał, że matematycy powinni używać tylko liczb całkowitych i skończonej ilości przekształceń).
Jacques Salomon Hadamard (1865-1963) doceniał rolę liczb zespolonych w dodwodzeniu twierdzeń w dziedzinie rzeczywistej („najkrótsza droga”).