Próba interpretacji powierzchni strukturalnej stropu karbonu w Polsce Środkowej

woaa 1. B pa3pa6oTKe :noro npoeKTa np"1H"1Man"1 yyaCT"1e COTpy,D,H"1K"1 reonornl.feCKoro ~HCT"1TYTa (3. ÓOpblC, K. )ł{"1TKO, 1977). UenblO pa3Be,D,Ol.fHOi1 CKBa>K"1Hbl nawosa 1 6b1na pa3Be,D,Ka rny6"1HHoro reonornyecKoro cTpoeH"1R CKOnbCKOi1 e,D,"1H"1L\bł BOCTOl.fHOi1 l.faCT"1 nonbCK"1X Kap-naT, a TaK>Ke BblRCHeH"1e Heq>Te- "1 ra30HOCHOCT"1 eToi:1 e,D,"1H"1L\bl.

B CKBa>K"1He nawosa 1, Ha OCHOBaH"1"1 "13MepeH"1i1 CKBa->K"1HHOi1 reo<f>"13"1K"1 "1 npose,D,eHHbtX na6opaTopHbtX "1C-cne,D,oBaH"1i1, 6btno Bbt,D,eneHbtX 1 O rop"130HTOB ,D,nR onpo-6osaH"1R, B KOTOpbtX B03MO>KHO 6btno HaXO>K,D,eH"1e He<f>T"1 "1 ra3a. CaMb1i1 H"1>Kene>KalJ..1"1i1 rop"130HT ,D,nR onpo6osa-H"1R HaXO,D,"1TCR Ha rny6"1He 7050-7210 M. 3ToT rop"130HT YeTKo Bbt,D,en"1nCR np"1 6ypeH"1"1 a <f>opMe 6onbW"1X npo-RsneH"1i1 ra3a, perncTp"1posaHHbtX Ha annapaType reo-cepB"1C, ,D,o 70% CH₄• TeMnepaTypa 11t3MepeHHaR Ha

KoHel.f-HOi1 rny6"1He CKBa>K"1H 6btna paBHa 194°C. nnaCTOBOe ,D,asneH"1e Ha 3a6oe CKBa>K"1Hbt oueH"1aaeTCR Ha oKono 1250 aTM., l.fTO Tpe6osano np"1MeHeH"1R s CKBa>K"1He npo-MbtBOl.fHoi1 >K"1,D,KOCT"1 c y,D,enbHblM secoM 2,15 r/CM3_•

Pe3ynbTaTbl nonyl.feHHbte CKBa>K"1HOi1 nawosa 1 B TPY.D.Hbtx reonornYeCK"1X ycnoB"1RX ,D,an"1 Hal.fano HOBOMY nany no111CKOBbtx. pa6oT B Kapnanx. B TOM->Ke pai1oHe KapnaT, B paCCTORHi.1111 OKOnO 7 KM OT nawosoi:1 He<f>TRHOe ropHoe ,D,eno Hal.fano 6ypeH"1e HOBoi1 pa3Be,D,Ol.fHOi1 cKsa->K"1Hbt Ky3bMll!Ha 1 ,D,O rny6"1Hbt 7000 M. B HaCTORl.J..lee speMR rny6"1Ha noi:1 CKBa>K"1Hbl paBHa 2800 M ("1HOUe-paMOBbte cno111). UenblO 6ypeH111R 3Toi:1 CKBa>K"1Hbt RBnReTcR

"1CnbtTaH"1e B03MO>KHOCTei:1 HaXO>K,D,eH"1R Ha nonbCKoi:1 CTO-poHe CKna,D,OK 6opbtCnaBR-.0.on"1Hbl, KOTOpbte Ha CoBeT-CKoi:1 CTopoHe xapaKTep"13YIOTCR He<f>Te- Iii ra30HOCHOCTblO (C. B,D,OBR>K, 1969).

TAMARA SIWEK

Biuro Geologiczne „Geonafta"

PRÓBA INTERPRETACJI POWIERZCHNI STRUKTURALNEJ

STROPU

W POLSCE

UKD 551.735.2(23):551.243 :550.822.6 + 530.834(084.3- 36 :0.72)(438 + 101.2) W Biurze Geologicznym „Geonafta" w ostatnich latach

opracowano serię map dla różnych poziomów stratygra-ficznych w skali 1: 500 OOO. Jedną z nich jest mapa struktu-ralna stropu karbonu, opracowana przez autorkę w 1982 r.

Część obszaru obejmująca Polskę Środkową, prawie

pozbawiona głębokich wierceń i· badań sejsmicznych, które sięgałyby do stropu podłoża kompleksu permo-mezozoicz-nego, jest najtrudniesza do interpretacji. Horyzonty sej-smiczne w paleozoiku dają się śledzić jedynie na obszarze platformy prekambryjskiej i to tylko fragmentarycznie, ponadto brak dowiązań stratygraficznych, umożliwiają­ cych ich identyfikację. Wykonanie mapy obszaru Polski

Środkowej jest więc próbą przedstawienia ukształtowania

zinterpretowanej drogą pośrednią (za pomocą metody superpozycji) powierzchni stropu utworów karbonu.

Dotychczasowe badania Niżu Polskiego wskazują, że na budowę geologiczną podłoża permu decydujący wpływ wywarły dwie orogenezy - kaledońska i waryscyjska (3, 4, 9-11, 15-17, 22-24). Krótko można to ująć następu­ jąco: kompleks starszego paleozoiku objęty fałdowa­ niem - być może z przemieszczeniem (kaledonidy circum-f ennosarmackie) - uległ znacznie silniejszym deformacjom niż kompleks młodszego paleozoiku, poddany orogenezie waryscyjskiej. Odkształcenia kompleksu dewońsko-kar­ bońskiego są wtórne, potomne, i mają charakter blokowe--fałdowy lub blokowy. Na podstawie danych z Pomorza, gdzie jest stosunkowo więcej wierceń, można przypuszczać, że osady karbonu (zwłaszcza górnego) na znacznych ob-szarach występują niezgodnie na utworach starszych de-wonu lub syluru.

W karbonie i dolnym permie odbywały się ruchy tekto-niczne, które zdyslokowały cały obszar powodując roz-członkowanie go na bloki poprzemieszczane pionowo i poziomo z różną intensywnością. Wówczas też zaczęły się tworzyć po zachodniej stronie ruchliwej strefy Teisseyre'a--Tornquista wielkie synsedymentacyjne rowy tektoniczne ( 16), usytuowane przed czołem orogenu młodowaryscyj­ skiego. Należy przypuszczać, że większość dyslokacji ogra-niczających te rowy oddziaływała na subsydencję i

sedy-mentację osadów w późniejszych k~lejnych etapach

roz-woju tektonicznego obszaru. Podstawowe elementy tej budowy znajdowały swoje odbici.e w późniejszych okresach w strukturach młodszych, co przede wszystkim musiało wywierać wpływ na rozkład miąższości czerwonego spą­ gowca.

W przyjmowanej wersji rozkładu miąższości tych osa-gów (2, 21, 6, 12, 20) omawiany obszar w swojej środkowej części pokrywa się z centralną częścią wielkiego zbiornika sedymentacyjnego w czerwonym spągowcu, gdzie można się spodziewać największych miąższości osadów i naj-większego pogrążenia podłoża. Konsekwentnie przyjmo-wano, że w tej centralnej części zbiornika, rozciągającego się na SE od otworów Złotów 2, Zabartowo 1 i 2, Szubin IG-I (w których zbadano osady czerwonego spągowca) w kierunku północnego obrzeżenia Gór Świętokrzyskich,

miąższości osadów sięgały od 800 do 1400 m.

Nowe materiały sejsmiczne refleksyjne i refrakcyjne, a wśród nich głównie mapa poziomu sejsmicznego Z₁ (dla rejonu Inowrocław-Toruń) z 1980 r. (26), uzupeł­ nione niezbyt licznymi danymi z wierceń, pozwoliły autor-ce w nieco inny sposób rozważyć ukształtowanie powierzch-ni podpermskiej. Materiałem wyjściowym do konstrukcji mapy stropu karbonu były:

- głębokie wiercenia zlokalizowane niestety poza ob-szarem największego pogrążenia podłoża karbońskiego, m.in.: Toruń 1, Zabartowo 1 i 2, Szubin IG-1, Września IG-1, Kalisz IG-1, Niechmirów IG-1 i 2, Gomunice 7 i 8,

Żerechowa 1, Mszczonów IG-1, Bodzanów IG-1, Sierpc 2, .

- sejsmiczne mapy granic refleksyjnych spągu cech-sztynu zł i z~' wykonane w latach 1976 - 79 i 1980 - 81 dla poszczególnych rejonów, takich jak: Sochaczew -Bełchatów, Łódź-Tomaszów Mazowiecki, Włocławek -Płock, Rypin - Wyszogród oraz szkic poziomów paleo-zoicznych dla synklinorium warszawskiego,

- materiały grawimetryczne (mapy i przekroje) oraz dane z badań magnetycznych,

- materiały opracowane w BG „Geonafta" wspólnie ze specjalistami radzieckimi w ramach kontraktu z WNIGNI w latach 1980 - 81, w tym głównie „Szkic budowy tekto-nicznej kompleksu permsko-karbońskiego podsolnego

'

..._

.-...-6,0J

1

... 2

\.___..- 3

-t-

4 • 5

POZNAŃ

@ 7

Ryc. J. Mapa strukturalna stropu karbonu w Polsce środkowej.

I - izohipsy powierzchni stropu karbonu (w tys. m), 2 - ważniej­ sze dyslokacje, 3 - granica zasięgu utworów karbonu, 4 - otwory wiertnicze osiągające podłoże permu, 5 - otwory wiertnicze nie dowiercone do podłoża permu, 6 - linia przekroju, 7 - miasta.

tralnej i południowo-wschodniej części basenu permskiego

Polski" (L. Połkanowa, J. Kaczyński, K. Krawczenko,

T. Siwek, Z. Śliwiński, H. Tarnowski, J. Wróblowa) oraz

„ Mapa strukturalna stropu czerwonego spągowca w

Pol-sce" (B. Woźniak, M. Nowicki).

Z analizy powyższych materiałów wynika, że

naj-bardziej charakterystycznym i najistotniejszym elementem

wgłębnej budowy omawianego obszaru jest występowanie ciągów dyslokacyjnych o kierunkach NW - SE, dających się prześledzić na całym omawianym obszarze, począwszy

od Polski Północnej (strefa Koszalin-Człuchów-Toruń)

przez rejon Szubina - Inowrocławia - Kutna po Góry Świę­

tokrzyskie. Najważniejsze z tych ciągów obejmują swym

zasięgiem nie tylko kompleks permo-mezozoiczny, ale

również jego podłoże. ·

Główne ciągi dyslokacyjne, obserwowane na mapach

horyzontów podsolnych, a także na mapach innych

hory-zontów sejsmicznych kompleksu permo-mezozoicznego oraz

na przekrojach sejsmicznych i grawimetrycznych, są

od-biciem ważniejszych wgłębnych uskoków. Są to takie

ciągi, jak: dyslokacje ograniczające pasmo podniesień

Szubin - Inowrocław- Kłobia i dalej biegnące przez Kutno

prawdopodobnie w kierunku podniesienia Radwanki ku

394

Fig. 1. Structural map of the top of the Carboniferous in central Poland.

1 - isohypses of top surface of Carboniferous (in thousands m),

2 - major dislocations, 3 - e~tent of Carboniferous strata, 4 -boreholes reaching Permian basement, 5 - -boreholes not reaching

the basement, 6 - line of cross-section, 7 - towns.

Studziannej, ciąg biegnący pod strukturami Kłodawy­

Rogoźna w kierunku podniesionej struktury Budziszewic,

dalej na· zachód położony ciąg biegnący od rejonu Piły

pod strukturami Gopła - Wartkowic- Lutomierska w kie

-runku Sulejowa i dalej w kie-runku SE.

W rejonie Mogilna-Trzemżala-Uniejowa. można śle­

dzić pojedyncze linie uskoków, które w południowej części

niecki łódzkiej przechodzą w podłożu struktury Bełchatowa

na obszar niecki miechowskiej. Dalej ku zachodowi

po-łożone ciągi dyslokacyjne wiążą się ze strefami uskokowy-mi obrzeżenia waryscydów wschodniej części monokliny

przedsudeckiej.

Po wschodniej stronie obniżenia środkowopolskiego

występują podobne ciągi dyslokacyjne o ogólnym kierunku

N W - SE. Strefa Koszalin - Chojnice, przedłużająca się

w rejon Torunia, kontynuuje się ku SE w rejonie Włocław­

ka - Różyc i dalej w rejonie Raducza - Szwejk. Podobne

strefy występują w rejonie Lipna - Karnkowa i Bodzanowa.

Odpowiadają one strefom dyslokacyjnym brzeżnej części

platformy pre kam bryj ski ej.

Ponieważ działalność stref mobilnych zaznacza się

w różnych horyzontach sejsmicznych pod- i nadsolnych

SW

- - 1

- - - 2

- - - 3

Ryc. 2. Upros=c::ony pr::ekrói geologic::ny 1r::dlu:: pr::ekroju glr-hoko.\-cio1\'ego. 11 V 77/78.

I - zrzutowane granice refleksyjne. 2 - granice geologiczne:

K - kreda. J - jura. T1 , - trias górny+środkowy. T1 - trias dolny. P~ - cechsztyn .. P1-- czerwony sp'łgowiec. C - karbon. S - sylur. 3 - granica refrakcyjna V~ w m/s. 4 - strefy dyslo-kacyjne i uskoki. 5 - otwory wiertnicze. 6 - przecięcie profili.

7 - punkt strzałowy.

autorka przyjęła założenie, że elementy tektoniczne ob-. serwowane na mapach horyzontu podsolnego są odbiciem elementów tektonicznych podłoża w obniżeniu środkowo­ polskim. Konsekwentnie do tych założeń (przy zastoso-waniu metody superpozycji) na mapie stropu karbonu dają się wyznaczyć wydłużone, stosunkowo wąskie ciągi podniesionych bloków i otaczających je rozległych obniżeń.

Mniej lub bardziej podniesione bloki tworzą pasmo ciągnące się od Szubina przez Inowrocław - Klobię w kie-runku Kutna i kontynuujące się przypuszczalnie w kierun-ku podniesienia Radawki - Studziannej (mapa na ryc. I). Na zachód, między tym grzbietem a ciągiem dyslokacji Kłodawy, na mapie zaznacza się dość płaski blok Krośnie­ wic, nieco obniżony w porównaniu z pasmem grzbietowym Inowrocławia- Kłobii-Kutna. Blok Krośniewic rozciąga się w kierunku SE, przechodząc w podniesienie Budzisze-wic. Dalej po zachodniej stronie bloku Krośniewic zaryso-wuje się na mapie ciąg obniżeń (rowów'?), gdzie powierzch-nia stropu karbonu osiąga największą głębokość prze-kraczającą 7 - 8 tys. m.

Bezpośrednio po wschodniej stronie grzbietu Inowroc-ławia - Kłobii-Kutna zaznacza się również ciąg

rozleg-łych obniżeń sięgających północnego obrzeżenia Gór Świę­

tokrzyskich. Ich zasięg głębokościowy wynosi ponad 7

-7 ,5 tys. m. Różnice w wysokości między podniesionymi blokami a obniżeniami sięgają około I tys. m.

Po zewnętrznych stronach całego obniżenia Polski

Środkowej powierzchnia karbonu stopniowo się wznosi. Na północnym wschodzie erozyjno-denudacyjna granica zasięgu utworów karbonu (górnego) występuje na głęb. ok. 5 do 3,5 tys. m. Na południowym zachodzie wznosi się do ok. 4- 3,5 tys.mi przechodzi w górotwór waryscyjski. Tak zarysowujące się stosunki głębokościowe pozwalają przypuszczać, że mniej lub bardziej podniesione bloki karbońskie tworzące grzbiety lub horsty istniały już pod-czas sedymentacji wewnątrz zbiornika czerwonego spągow­ ca, przez co wywierały wpływ na zróżnicowanie miąższości

Byczyna-I .I 5 V

7

Fig. 2. Simplifled geological section along depth profile J J V 77/78. I - projected reflexion boundaries, 2 - geological boundaries:

K - Cretaceous. J - Jurassic, T 1., - Upper and Middle Triassic. T1 - Lower Triassic, P~ - Zech~tein, P1 - Rotligendes, C -

Car-bonif ero us. S - Silurian, 3 - reflexion boundary with V,₁ (limit velocity) in 111 :s. 4 - dislocation zones and faults. 5 - horeholes.

ó - crossing of profiles. 7 - shooting point.

jego osadów, na jej zmniejszenie w obszarach wyniesień (ryc. 2 - przekrój).

Przyjęta metodyka i wynikająca z niej możliwość inter -pretacji ukształtowania stropu karbonu (przy braku bez-pośrednich danych geologicznych) potwierdza się w sto-sunku do wyznaczonych podniesień w dwóch wykonanych ostatnio otworach. W otworze Budziszowice I G-1, ukoń­

czonym w 1983 r., nawiercono na głęb. 5050 m utwory kar-bonu o upadach sięgających 60-90°, tworzące wyraźne

podniesienie. Powyżej przewiercono osady czerwonego spągowca o miąższości 490 m, znacznie mniejszej niż w wersji dotychczas przyjmowanej (ok. 800 m). W 2 lata po opracowaniu mapy zakończono wiercenie otworu By-czyna l, położonego w południowo-wschodniej części pod-niesienia Inowrocławia. W otworze tym na głęb. 5535 m nawiercono utwory karbonu o upadzie warstw 40- 50°, występujące pod osadami czerwonego spągowca o miąż­ szości wynoszącej 469 m, a więc mniejszej niż w dotychczas przyjmowanych wersjach (700- 1200 m).

Lokalizację obu otworów wyznaczono na podniesie-niach strukturalnych zarysowujących się na mapach hory-zontów podsolnych Z₁, z zadaniem nawiercenia i zbadania·

paleozoiku podpermskiego. Nawiercenie w tych otworach osadów karbonu pod utworami czerwonego spągowca o zmniejszonych miąższościach dowodzi, że pod struktura-mi zarysowującymi się w stropie czerwonego spągowca występują również podniesienia w karbonie.

Otrzymane wyniki badań pozwalają również wniosko -wać, że na obszarach podniesionych bloków podłoża należy się liczyć ze zmniejszoną miąższością osadów czerwonego spągowca. Przyjęta w opracowaniu mapy metoda super -pozycji potwierdza pogląd o tendencji do sedymentacyj-nego wyrównywania zagłębień morfologicznych powierzch-ni karbońs1óej.

Można również zauważyć, że rozwój strukturalny wyżej leżących kompleksów jest w pewnym stopniu uzależniony i związany z ukształtowaniem podłoża i przebiegiem przy-najmniej tych najważniejszych jego elementów, jak omó-wione wyżej główne ciągi dyslokacyjne.

LITERATURA

1. Brochwicz - Le wińsk i W., Pożary ski

W., Tomczyk H. - Wielkoskalowe ruchy

prze-suwcze wzdłuż SW brzegu platformy

wschodnioeuro-pejskiej we wczesnym paleozoiku. Prz. Geol. 1981 nr 8.

2. Da d 1 ez R. - Tektonika wału pomorskiego. Kwart.

Geol. 1980 nr 4.

3. Da d 1 ez R. - Rozkład uskoków na Niżu Polskim

i jego wpływ na permsko-mezozoiczną ewolucję

ob-szaru. Prz. Geol. 1980 nr 5.

4. Da dl ez R. - Tektonika permo-mezozoiku a głę­

bokie rozłamy strefy Teisseyre'a-Tornquista ria terenie

Polski. Kwart. Geol. 1982 nr 2. ·

5. Da d 1 ez R. (red.) - Mapa tektoniczna cechsztyń­

sko-mezozoicznego kompleksu strukturalnego na Niżu

Polskim. Wyd. Geol. 1980.

6. Gu r ar i F., Karnkowski P., Maks im o v

S.P. - Perspektywy rozwoju poszukiwań ropy i gazu

w Polsce. Nafta 1974 nt 5. ·

7. Karnkowski P., Krzysztofowicz Z.,

S o 1 a k M. - Podcechsztyńska budowa geologiczna

basenu permskiego. Kwart. G~ol. 1978 nr 4.

8. Kmiecik H., Żel ich owski A. - Profil osa~

dów karbonu w podłożu brzeżnej niecki między

Toru-niem a Warszawą. Prz. Geol. 1980 nr 1.

9. Marek S. (red.) - Budowa geologiczna niecki

warszawskiej (płockiej) i jej podłoża. Pr. Inst. Geol.

1980.

10. Marek S., Z n osk o J. - Tektonika Kujaw.

Kwart. Geol. 1972 nr 1.

11. M arek S., Z n o s k o J. - Historia rozwoju

geolo-gicznego Kujaw. Kwart. Geol. 1972 nr 2.

12. Pokorski J. - Zarys rozwoju basenu czerwonego

spągowca na obszarze Niżu Polskiego. Prz. Geol.

1978 nr 12.

13. Połka n o w a L.,. Kaczyński J. et al.

-Szkic budowy tektonicznej kompleksu

permsko-kar-bońskiego podsolnego centralnej i południowo-wschod­

niej części basenu permskiego Polski. Arch.

„Geonaf-ty" 1981.

1 O. P o ł k a n o w a L., W o ź n i a k B. - Mapa

geo-logiczno-strukturalna basenu permskiego (bez

pokry-wy permsko-mezozoicznej). Ibidem.

15. Pożary ski W. (red.) - Budowa geologiczna

Pol-ski. T. IV, Tektonika. Wyd. Geol. 1974.

16. Pożary ski W. - Pozycja tektoniczna Polski w

świetle wyników badań Morza Północnego. Prz. Geol.

1975 nr 12.

17. Pożaryski W., Tomczyk H.,

Brochwicz--Le wińsk i W. - Tektonika paleozoiku

podperm-skiego obszaru warszawpodperm-skiego. Ibidem. 1980 nr 2.

18. Rac z y ń ska A.(red.) - Budowa geologiczna wału

pomorskiego i jego podłoża. Pr. Inst. Geol. 1982.

19. S oj a B., Biskup L. - Sejsmiczna mapa

po-wierzchni strukturalnych w paleozoiku podcechsztyń­

skim na obszarze Polski. Arch. „Geonafty" 1980.

20. Sok o ł owski J. (z zespołem) - Mapa

geosynop-tyczna utworów czerwonego spągowca Polski. Inst.

Geol. 1976.

21. W ag ner R., Pokorski J., Da d 1 ez R.

-Paleotektonika basenu permu na Niżu Polskim. Kwart.

Geol. 1980 nr 3.

22. Z n o s ko J. - Jednostki geologiczne Polski i ich

stanowisko w tektonice Europy. Kwart. Geol. 1966

nr 3.

396

23. Z n o s ko J. - Zarys tektoniki Polski oraz problemy

Vistulicum i Variscicum na tle tektoniki Europy.

Biul. Inst. Geol. 1974 nr 274.

24. Z n osk o J. - The Teisseyre-Tornquist tectonic zone

in the light of geological and geophysical investiga

-tions. Bull. Acad. Pol. Sc.

ser.

25. Że 1 ich owski A.M. - Profil karbonu Ziemi

Do-brzyńskiej w nawiązaniu do karbonu pomorskiego

i warszawsko-lubelskiego. Kwart. Geol. 1980 nr 2.

26. Dokumentacje wynikowe wierceń, sprawozdania z

ba-dań sejsmicznych PPGMiL Toruń, PBG Warszawa

i PBG Kraków z lat 1975- 81.

SUMMARY

The paper presents interpretation of morphology of top surfa ce of the Carbonif ero us in central Poland, carried out on the basis of borehole data and, in an indirect way, by the superposition method, using seismic maps of sub--salt horizons and those of thickness distribution for

Rotliegendes strata. lt was assumed that tectonic elements

traceable in seismic maps of sub-salt horizons reflect tecto-nics of the basement. The most mobile dislocation zones affect not only Permo-Mesozoic complex but also its

basement. In the obtained map of the top of the

Carboni-ferous there may be noted major, generally NW - SE

oriented series of dislocations which bound elongate

ridge-like elevations and surrounding vast depressions.

The series of more or less strongly elevated blocks were markedly influencing sedimentation in the Rotliegendes

basin. Moreover, they appear responsible for differences

in thickness of the strata. The concept of morphological

development of top surface of the Carbonif ero us, shown in the enclosed map, got further support in results of recently made deep drillings Budziszewice IG-1 and

By-czyna 1.

PE31-0ME

npeACTaBJleHHa.R B CTaTbe KOHU,enU,l!l.R ccpo

0

pM111poBa-Hl!l.R KpOBlll!I Kap60HCKl!IX OTJlO>KeHl!IH B u,eHTpa11bHOH nonb-we pa3pa6oTaHa Ha OCHOBaHl!ll!I l!IHTepnpeTau,111111 AaHHblX

1113 6ypoBblX CKBa>Kl!IH Ili KOCBeHHblM o6pa30M -

MeTo-AOM cynepn031!1U,l!ll!I 1113 KapT ceHCMl!IYeCKl!IX nOACOllbHblX

rop1!130HTOB l!I KapT pac11peAe11eHl!l.R MOll.\HOCTl!I ocaAKOB

KpaCHOrO ne>KH.R. npl!IH.RTa npeAnOCblllKa, YTO

TeKTOHl!l-YeCKl!le 3lleMeHTbl Ha611t0AaeMble Ha KapTax ceł1CMl!IYeCKl!IX

nOACOJlbHblX rop1!130HTOB .RBll.RtOTC.R OTpa>KeHl!leM

TeKTO-Hl!IKl!I cpyHAaMeHTa. CaMb1e Mo611111bHb1e AlllC110Kau,1-10HHb1e

30Hbl oxsaTblBatOT He TOJlbKO nepMo-Me3030HCKl!IH K_

OM-nneKC, HO 1-1 ero cł>YHAaMeHT. Ha cocTasneHHOH KapTe

KpOBlll!I Kap6oHa Bl!IAHbl rnaBHble no110Cbl Al!ICllOKaU,l!IH

c HanpasneHl!leM C 3 -IDB, orpaHl!IYl!IBatOll.\l!le npoAOI1bHb1e

nOAH.RTl!l.R B cpopMe xpe6TOB l!I OKpy>+<atOU,.\l!le l!IX w111poK111e nollOCbl nOHl!l>KeHl!IH.

óonee 1-1111-1 MeHee noAH.RTb1e no11ocb1 6110KoB BHYTPl!I 6accei:1Ha KpacHoro ne>+<H.R oKa3b1Ba11111 Bnl!l.RHl!le Ha ceA1-1

-MeHTau,1-1t0 Ili HeOAHOPOAHOCTb MOll.\HOCTl!I ero ocaAKOB.

KoHu,enu,1-1.R ccpopM111posaHl!l.R Kpos11111 Kap6oHa,

npeACTa-sneHHa.R Ha KapTe, Hawna noATBep>+<AeH1-1e s

pe3y11bTa-Tax nonyYeHHblX B HOBblX r11y60K111x CKBa>+<111Hax ÓYA31!1-wes1-1u,e lllr-1 1-1 ob1Y111Ha 1.