R ecenzje 393
tych uczonych, których nazw iskam i nazw ano choroby (np. choroba Gravesa), o d czyny (np. odczyn W assermanna), zw iązki ¡chemiczne (np. sól Glaubera) itp.
K siążka składa się z 79 życiorysów liczących po 2—3 stronice każdy. Są one ułożone chronologicznie począw szy od H ipokratesa (460—370 przed Chr.), a sk oń czyw szy na H ansie Reiterze (ur. w 1881 r.). ¡Przy każdym nazw isku jest podany term in, z jakim zostało ono zw iązane ((choroba, zabieg, zespół, nazw a anatom icz na). W szystkie życiorysy są opatrzone portretam i.
Wśród om awianych postaci znajdują się d w ie polskiego pochodzenia: Józef Franciszek F eliks B abiński (1857—(1932) i M aria C urie-Skłodow ska (od której n a zw iska pochodzi nazw a jednostki aktyw ności źródła prom ieniotwórczego — curie). Babiński był synem polskiego em igranta. U rodzony w Paryżu, całe życie spędził w e Francji. B ył uczniem Charcota i po jego śm ierci kierow nikiem k lin iki n euro logicznej Pitié. N azw isko jego jest związane z odruchem paluchow ym w ystęp u ją cym w organicznych schorzeniach centralnego układu nerw ow ego. Objaw ten op i sał w 1896 r.1.
K siążka n ie jest przeładowana szczegółam i, a podkreśla jedynie istotniejsze m om enty życia om aw ianych postaci. J est napisana bardzo dostępnie, łatw ym języ kiem . Bogato ilustrow ana, drukowana na dobrym papierze pozostaw ia bardzo este tyczne wrażenie.
T. O.
Witold J. U r b a n o w i c z , A rch itek tu ra o k rę tó w . Wyd. 2. W ydaw nictw o M or skie, Gdynia 1965, ss. 352, ilustr.
O pierwszym w ydaniu książki-album u W. U rbanow icza w zm ian kow ał „Kwar talnik” w nrze 3/11962 ,(s. 350). N o w e w ydan ie jest znacznie obszerniejsze ¡(poprzed n ie m iało 238 stronic), zaw iera też bogatszy i p ięk niejszy m ateriał ilustracyjny.
N astąpiła rów nież zm iana w kom pozycji książki. Obecnie cała problem atyka historyczna (zajmująca 75 stronic) skupiona jest w części 1 książki <Z a rys h i storii), która dzieli się n a d w a rozdziały. P ierw szy z n ich, R o zw ó j k s z ta łtó w o k rę tu, w kolejnych podrozdziałach omawia: okręty starożytności, w czesn e ok ręty P ó ł nocy, okres okrętu jednom asztowego, średniow ieczne okręty Południa, okres od karaki do galeonu, okręty baroku, przem iany do p ołow y X IX w ., klipry i n ow sze żaglowce, okres parow ca kołowego, okres od pojaw ienia się śrubow ców do I w o j ny św iatow ej, okres m iędzyw ojenny.
Rozdział drugi części 1 przedstaw ia R o zw ó j w n ę tr z o k rę to w y ch (w poprzed nim w ydaniu ta problem atyka historyczna rozrzucona b yła w (kilku m iejscach książki). K olejno autor om ówił tu rozwój pom ieszczeń załogow ych i pasażerskich oraz rozwój architektury w nętrz ¡okrętowych.
Część 1 książki zaw iera 85 ilustracji ((rozdział p ierw szy 46, drugi — 39). Z. Br.
André Louis P i e r r e , C athédrales de France. Les Productions d e Paris. Paris 1962, ss. 432, ilustr. w tek ście 96, na w klejkach 1,1.
P ięk n ie w ydana książka o K atedrach francuskich zainteresow ać m oże n ie t y l ko historyka sztuki, ale i historyka techniki. U kazując bowiem rozwój architek tury w e Francji począw szy od sztuki M erow ingów i K arolingów aa do doskona
