COLLOQUIA THEOLOGICA OTTONIANA 2/2014, s. 247–250
SPRAWOZDANIE Z 10. WALNEGO ZEBRANIA
STOWARZYSZENIA BIBLISTÓW POLSKICH
ORAZ 51. SYMPOZJUM BIBLISTÓW POLSKICH,
TORUŃ, 17–19 WRZEŚNIA 2013
Cezary Korzec
Wydział Teologiczny Uniwersytetu Szczecińskiego Szczecin
Dziesiąte Walne Zebranie Stowarzyszenia Biblistów Polskich (SBP) ze względu na wybory prezydium było wydarzeniem wyjątkowym. Po słowach powitania i potwierdzeniu quorum przewodniczący SBP, ks. prof. zw. dr hab. W. Chrostowski (UKSW), przeszedł do wspomnienia zmarłych członków Stowa-rzyszenia: ks. prof. J. Kudasiewicza, ks. prof. S. Bieleckiego, ks. dr. J. Woźniaka, ks. prof. S. Włodarczyka i ks. prof. J. Łacha. Przewodniczący podał także aktualny stan osobowy SBP, które liczy obecnie 297 członków. W ostatnich słowach ustę-pujący przewodniczący przedstawił symptomy wskazujące na ustawiczny rozwój Stowarzyszenia. W opinii przewodniczącego należą do nich: wzrastająca liczba członków z tytułami samodzielnych pracowników naukowych i aktywność badawcza poszczególnych członków wyrażająca się w publikacjach.
Stałe punkty corocznych zebrań stanowią: sprawozdanie skarbnika i nadanie członkostwa honorowego. W głosowaniu jednomyślnie przyjęto sprawozdanie przedstawione przez o. A. Sikorę OFM oraz przyjęto kandydaturę ks. prof. T. Her-gesela jako członka honorowego SBP.
Ks. dr hab. Cezary Korzec, adiunkt w Katedrze Egzegezy i Teologii Biblijnej Wydziału
Teologicznego Uniwersytetu Szczecińskiego. Adres: Wydział Teologiczny Uniwersytetu
248 C K
Kolejnym punktem zebrania były wybory. W pierwszym głosowaniu zdecy-dowaną większością głosów zgromadzeni wybrali ks. prof. H. Witczyka (Instytut Biblijny KUL) na przewodniczącego SBP. W kolejnym głosowaniu zwyczajną większością głosów wybrano wiceprzewodniczącego – ks. dr. hab. A. Malinę (Uniwersytet Śląski). W kolejnym głosowaniu wybrano pięcioosobowy zarząd SBP. Ustępujący przewodniczący wraz z ustępującym zarządem przekazali doku-mentację SBP oraz pogratulowali nowo wybranym przewodniczącemu i całemu zarządowi Stowarzyszenia .
Nowy przewodniczący podziękował ks. prof. W. Chrostowskiemu za prowa-dzenie SBP przez pierwsze 10 lat jego istnienia. W punktach przedstawił program dalszej drogi. Są to: 1. organizacja sprawnie prowadzonych walnych zebrań; 2. integracja środowisk akademickich oraz wydobycie specyfiki poszczególnych ośrodków; 3. troska o rozwój współpracy z ośrodkami zagranicznymi; 4. służba Kościołowi.
Poranną sesję 51. Sympozjum SBP otworzył ks. dr hab. D. Kotecki, dziekan Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. W zwięzłych słowach powitał zgromadzonych i przedstawił historię Wydziału Teologicznego w Toruniu. Wydział powołany w roku 2001 jest wynikiem starań środowiska akademickiego UMK oraz diecezji toruńskiej, zwłaszcza jej pasterza ks. bp. A. Suskiego.
W trakcie dwudniowego sympozjum podzielonego na pięć sesji wygłoszono osiem referatów i trzy komunikaty. Na uwagę zasługuje różnorodność środowisk akademickich, z których pochodzili referujący. Reprezentowali oni: Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu (ks. dr hab. Z. Pawłowski), Uniwersytet Papieski Jana Pawła II (ks. dr W. Węgrzyniak, dr M. Majewski, dr A. Wajda), Katolicki Uni-wersytet Lubelski (ks. dr M. Kowalski, ks. dr hab. M. Wróbel), UniUni-wersytet Kar-dynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (ks. dr Z. Grochowski), Uniwersytet Śląski (ks. dr hab. J. Kozyra), Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu (ks. prof. dr hab. B. Poniży), Uniwersytet Warmińsko-Mazurski (dr K. Kiejdo), Instytut Geodezji i Kartografii w Warszawie (dr hab. A. Linsenbarth). Były wśród nich osoby świeckie i duchowne, kobiety i mężczyźni. Nade wszystko jednak należy podkreślić różnorodność podejmowanych przez nich zagadnień.
W dwóch referatach: Z. Pawłowskiego – Wiara i metoda w interpretacji
Biblii. Przekaz wiary czy przekaz wiedzy: biblijna interpretacja na rozdrożu
i W. Węgrzyniaka – Soteriologiczna lektura Biblii na przykładzie Psalmu 1, została podjęta problematyka metody w badaniach biblijnych. Znaczenie tego zagadnienia
249
S 10. W Z S ...
potwierdziła ożywiona dyskusja po pierwszym z referatów, która przeciągnęła się na kolejne sesje i wracała w rozmowach przy okazji towarzyskich spotkań.
W większości referatów zostały zaprezentowane owoce badań egzege-tycznych nad poszczególnymi księgami Pisma Świętego albo ich fragmentami. W kolejności wystąpień były to referaty: Z. Grochowskiego – Figury
reto-ryczne pytań w pierwszej części Męki Pańskiej w Ewangelii Jana (J 18,1–27),
B. Poniżego – Hymniczna relektura przeszłości: Księga Mądrości 10,1–14, M. Kowalskiego – Jak chwaląc siebie, oddać chwałę Panu? Strategia i dynamika
Pawłowej periautologii w 2Kor 10–13, K. Kiejdo – Inspiracje greckie: opo-wiadania o śnie i obłąkaniu króla w Dn 4,17–19.22. Z powyższego zestawienia
można wyprowadzić pewne wnioski: zainteresowaniem polskich biblistów cieszą się w równym stopniu księgi Starego i Nowego Testamentu; w swoich badaniach posługują się oni szerokim wachlarzem współczesnych metod egzegetycznych: historyczną (Poniży, Kiejdo), retoryczną (Grochowski, Kowalski), literacką (Kiejdo, Kowalski).
Dwa referaty: M. Wróbla – Rabiniczna antyewangelia w kontekście polemiki
pomiędzy Synagogą i Kościołem i J. Kozyry – Paweł z Tarsu – niewierzący i wierzący, wychodziły poza obszar badań egzegetycznych. W pierwszym z nich,
mając za punkt wyjścia fakt istnienia tekstów rabinicznych dotyczących Jezusa, poddano analizie i oceniono różne chrześcijańskie reakcje ich dotyczące. Refe-rujący wyodrębnił trzy typy postaw: lekceważącą, to znaczy nieprzypisującą im znaczenia, usprawiedliwiającą, czyli klasyfikującą te teksty jako reakcję na antysemityzm chrześcijańskich wspólnot, oraz przeceniającą – utożsamiającą te wypowiedzi z oficjalnym i ostatecznym stosunkiem synagogi do Jezusa. Podjęcie tej rzadkiej i niezwykle trudnej tematyki zostało przyjęte z uznaniem i wzbudziło w uczestnikach reakcje w postaci pytań i osobistych refleksji (na przykład W. Chrostowski zrelacjonował swoje doświadczenia ze studium prowadzonego wspólnie z rabinami, w trakcie którego postawa strony żydowskiej nacechowana była uprzedzeniami mającymi swoje źródło w tradycjach rabinicznych).
Trzy komunikaty dotyczyły tak zwanego środowiska biblijnego. Dwa: A. Wajdy – Zoologia jako narzędzie egzegety oraz M. Majewskiego – Zwierzęta
czyste i nieczyste w Starym Testamencie – co było kryterium podziału?, dotyczyły
zagadnienia fauny biblijnej, trzeci: A. Linsenbartha – Koncepcja polskiego atlasu
biblijnego – geografii biblijnej. Na uczestnikach sympozjum obok kompetencji
250 C K
ich szczegółowej wiedzy akademickiej wrażenie zrobiła ich ogromna pasja w stu-diowaniu Pisma Świętego.
Do tradycji sympozjów biblistów polskich należą wydarzenia okołosym-pozjalne: prezentacje wydawnictw, wymiana książek i artykułów, wycieczki do miejsc o znaczeniu historycznym lub kulturalnym (w tym roku był to rynek toruński), spotkania w małych grupach roboczych. Nade wszystko sympozjum pozostaje ważnym miejscem osobistych spotkań i dyskusji, które z sali sympo-zjalnej przenoszą się do miejsc wspólnych posiłków, zamieszkania i spacerów. To one sprawiają, że środowisko polskich biblistów charakteryzuje się dużą spój-nością, która wyraża się w życzliwości i atmosferze dialogu. Zwartość środowiska mimo codziennego oddalenia i oddania się pracy dydaktyczno-badawczej, co nie pozwala na częstsze kontakty, należy uważać za jeden z istotnych czynników, obok tych wspomnianych przez obu przewodniczących (W. Chrostowskiego i H. Witczyka), umożliwiających dalszy rozwój polskiej biblistyki. Stanowi ona fundament pod szersze projekty badawcze, wykraczające poza zainteresowania pojedynczych badaczy, co staje się konieczne nie tylko w kontekście daleko idącej specjalizacji, ale także wymagań stawianych przez reformujące się polskie środowisko akademickie.
