Wybuch wojny w 1939 roku - Janina Czubińska - fragment relacji świadka historii [TEKST]

Chciałam się nauczyć tego języka, tak mi się podobało to, co pani Sempołowska opowiadała o Szwecji.. I dostałam stypendium na kurs, miesięczny kurs dla cudzoziemców,

To była niedziela chyba, był nalot na Warszawę, słychać było i widać było już łunę pożaru, paliła się Warszawa, a tu przed nami latały dwójkami samoloty polskie

I myśmy wieczorem, ktoś nam pomógł z Żydów, którzy śmy tam byli odsunąć te sztachety w tym płocie i myśmy przez ten płot, przez tą dziurę w płocie przeszli

Ja mówię do niego po polsku, tak patrzę mu prosto w oczy; nie bałam się, po prostu jakoś tak Pan Bóg mi dał odwagę, mówię: „Proszę pana, nie, to nie jest bandyta, to mój

Mama ją zatrzymywała z tymi dziećmi, ale nie chciała, szła jeszcze gdzieś, mówi: – Muszę pójść, zobaczyć, może zobaczę mojego męża, może zobaczę mojego syna..

Po tych Żydach zostały stare domy, takie żydowskie, tam nie było bogatych domów, oni mieszkali w Kraśniku Starym, może został tam jeszcze ten sklepik; mieli bóżnicę, tam

Tak, że jakoś się tam przesiadłem na jakiś autobus i mogłem jechać, a to przecież było wyjście na Wisłę, w kierunku Wisły.. I tak do Niedrzwicy to żem jechał tak trochę

I mówiło się, że może będzie wojna i już była wojna.. Miasto nasze spaliło się pierwszą bombą, poszło całe