PROSTYTUCJA KOBIET
PROSTYTUCJA KOBIET
W starożytnych państwach (Babilon, Fenicja, Syria) prostytucja występowała w dwóch formach: religijnej (oddawanie się kapłanek, co miało sprzyjać zbiorom) i gościnnej (oddawanie żony lub córki gościowi),
W starożytnej Grecji istniały 3 stopnie prostytucji:
- dikteriady (zwykle niewolnice), które zgodnie z prawem Solona zamieszkiwały w domach publicznych,
- auletridy (tancerki, flecistki), odwiedzające mężczyzn w domach, - hetery (kurtyzany), utrzymywane przez najbogatszych
PERSPEKTYWA HISTORYCZNA
PERSPEKTYWA HISTORYCZNA
W starożytnym Rzymie wszystkie prostytutki publiczne zwano Quaesturiae, a wśród nich wyróżniano: Noctilucasae (pracujące nocą), Busturiae (pracujące na cmentarzach), Copae i Alicariae (pracujące w restauracjach),
Germańskie prawo ludowe (VI – IX w.) określało każdą kobietę, która dopuściła się stosunku pozamałżeńskiego za prostytutkę (Hure); taki stosunek był surowo karany przez męża lub jego rodzinę (obcięcie włosów, pędzenie nago i publiczne bicie batami),
Od XIII w. prawa miejskie z reguły rezygnowały z karania
prostytucji, karały natomiast naruszenie określonych zakazów,
np. prawo miejskie dla Augsburga, wydane przez Rudolfa von
Habsburga, zakazywało prostytutkom przebywania w mieście
w czasie wielkiego postu oraz w sobotnie noce
Prawo kanoniczne występowało przeciw prostytucji, papież Paweł IV w bulli Volens sceleribus z 1558 r. zagroził prostytutkom surowymi karami, gdyby ich klientami zostali klerycy lub żonaci; papież Pius V wprowadził skoszarowanie prostytutek, z podaniem dnia i godziny, kiedy dozwolono im opuszczać koszary; z kolei Sykstus V wprowadził kary cielesne za prostytucję (obcinanie nosa, uszu, aż do kary śmierci),
Oświecenie charakteryzujące się emancypacją kobiet i
humanizacją prawa wprowadziło tolerancję dla „słabości
ludzkich”. Feuerbach domagał się oddzielenia prawa od
poglądów obyczajowych, a prostytucję zakwalifikował do
wykroczeń policyjnych, penalizowanych grzywną,
więzieniem, domem pracy
Idee oświecenia znalazły odbicie w ustawach z okresu
oświeconego absolutyzmu; w wydanej 1787 r. przez Józefa II
kodyfikacji – Josephinie prostytucja zawodowa wiązała ze
stanem wywołania publicznego zgorszenia; w kodeksie
karnym 1871 r. prostytucja zawodowa została uznana za
wykroczenie
PROSTYTUCJA – CHARAKTERYSTYKA PROSTYTUCJA – CHARAKTERYSTYKA
ZJAWISKA ZJAWISKA
Prostytucja – polega na utrzymywaniu przypadkowych, odpłatnych stosunków seksualnych bez uczuciowego zaangażowania partnerów, w tym zakresie można wyróżnić stosunki między osobami różnej płci (prostytucja heteroseksualna) i tej samej płci (prostytucja homoseksualna)
Do cech charakterystycznych analizowanego zjawiska należy zaliczyć:
- osiąganie korzyści materialnej, - częstą zmianę partnerów,
- uczuciową oschłość,
Istnieje wiele systemów regulacji zjawiska prostytucji, zasadnicze są następujące:
- prohibinicjonizm, - reglamentaryzm,
- neoreglamentaryzm, - abolicjonizm.
Prohibicjonizm – polega na całkowitym zakazie uprawiania Prohibicjonizm prostytucji, która stanowi przestępstwo.
Przeciw takiemu ujęciu wysuwa się liczne zarzuty, przepisy
przeciw prostytucji są formułowane przeciwko kobietom,
mężczyźni pozostają bezkarnymi. Ponadto uznanie prostytucji
za przestępstwo wedle płynnych kryteriów może prowadzić do
krzywd, nadużyć, daleko posuniętej ingerencji w sferę życia
prywatnego.
Reglamentaryzm – nurt opierający się na następujących Reglamentaryzm założeniach:
- uznawał fizjologiczną potrzebę mężczyzny do zaspokojenia popędu płciowego,
- uwzględniał, że warunki ekonomiczne nie umożliwiają zawierania wczesnych małżeństw,
- zwracał uwagę na fakt, że prostytutki nie korzystają z opieki medycznej, rozszerzając choroby weneryczne.
Prostytutki skoszarowano w domach publicznych,
rejestrowano kobiety, które decydowały się wykonywać
wskazany proceder. System ten nie był dobrze oceniany,
powierzenie organom policji kompetencji w zakresie oceny
moralnej i trybu życia kobiety prowadziło do nadużyć.
Neoreglamentaryzm – stanowił modyfikację poprzedniego Neoreglamentaryzm systemu, wyrażał się w rejestracji prostytutek przez organy sanitarne, jego celem było zwalczanie rozprzestrzeniania się chorób wenerycznych. W systemie tym obowiązywał zakaz prowadzenia domów publicznych. System ten budził wątpliwości, prowadził bowiem do pełnej dyskryminacji kobiet oraz w zasadzie braku możliwości ich faktycznej resocjalizacji.
Abolicjonizm – zainicjowany został w Anglii w latach 70. Abolicjonizm – XIX wieku przez Józefinę Buthler, zaatakował instytucję domów publicznych i prostytucje rejestrowaną, wskazywał na nierówność między mężczyznami i kobietami. Abolicjoniści wysuwali następujące argumenty:
- trudności w tworzeniu definicji prostytucji powodowały
kłopoty w klasyfikowaniu tego rodzaju czynu przestępnego,
- nie ma podstaw by karać tylko jednego z uczestników czynu nierządnego,
- pobyt w więzieniu utrudnia proces rehabilitacji.
Do podstawowych założeń abolicjonizmu należy zaliczyć:
- podnoszenie higieny psychicznej społeczeństwa i krzewienie oświaty zdrowotnej,
- profilaktykę, mającą chronić dziewczęta przed prostytucją, - wszechstronną reedukację prostytutek,
- surowe karanie wszystkich czynów związanych z eksploatacją
prostytucji.
POLSKIE PRAWO KARNE POLSKIE PRAWO KARNE
Świadczenie usług seksualnych nie jest w Polsce karalne.
Karze pozbawienia wolności do lat 3 podlega natomiast:
- Nakłanianie innej osoby do uprawiania prostytucji ( stręczycielstwo – art. 204 § 1 k.k.), ułatwianie prostytucji stręczycielstwo – art. 204 § 1 k.k.
( kuplerstwo – art. 204 § 1 k.k. ), czerpanie korzyści z kuplerstwo – art. 204 § 1 k.k.
uprawiania prostytucji przez inną osobę ( sutenerstwo - art. 204 sutenerstwo - art. 204
§ 2 k.k.
§ 2 k.k.),
- Przestępstwem zagrożonym karą do 10 lat pozbawienia
wolności jest doprowadzenie innej osoby do uprawiania
prostytucji przez zastosowanie przemocy, gróźb, podstępu,
wykorzystania stosunku zależności lub krytycznego położenia
(art. 203 k.k.)
Przestępstwem jest też obcowanie płciowe (art. 197 § 1 k.k.) i poddanie się innej czynności seksualnej albo jej wykonanie (art. 197 § 2 k.k.), jeśli osoba została do niej przymuszona przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem, lub gdy wykorzystano jej upośledzenie umysłowe, chorobę psychiczną (art. 198 k.k.) albo krytyczne położenie, czy stosunek zależności (art. 199 k.k.),
Przestępstwem jest również doprowadzenie do obcowania
płciowego lub poddanie się czynności seksualnej, czy jej
wykonanie przez osoby małoletnie (art. 200 k.k.) lub
spokrewnione, wstępnego, zstępnego, przysposobionego,
przysposabiającego, brata lub siostrę (art. 201 k.k.)
Rok Zmuszanie do prostytucji art. 203 k.k.
2008 35
2007 55
2006 42
2005 35
2004 46
2003 47
2002 63
2001 48
2000 26
Rok Art. 204§ 1 i 2 k.k. Art. 204§3 k.k. Art. 204§4 k.k.
2008 214 21 3
2007 271 44 1
2006 205 29 3
2005 422 59 3
2004 376 43 6
2003 250 34 3
2002 317 45 2
2001 436 43 10
2000 168 30 6
Obecna skala zjawiska prostytucji nie jest znana. Z policyjnych danych wynika, ze na terenie Polski zawodowo trudni się prostytucją 10 tys. kobiet, są to jednak dane szacunkowe.
Największą liczbę prostytutek notuje się w Warszawie, Gdańsku, lodzi, Katowicach i Szczecinie.
Inne szacunki podają, że na polskich drogach pracuje 13,5 tys.
prostytutek, w tym 2,5 cudzoziemek.
W ostatnich latach rynek prostytucji przeobraża się. Pojawiają się nowoczesne domy publiczne z szeroką gamą usług, prostytucja przenosi się do agencji towarzyskich, hoteli, nocnych klubów, barów. Reklamy tego typu usług propagowane są często w internecie.
