„I. Istota i cele Jubileuszu
Rok jubileuszowy w życiu Kościoła jest nie tylko czasem historycznego podsumowania czy dziękczynienia za różnorakie dokonania w minionym okresie. Jubileusz jest przede wszystkim
«rokiem łaski od Pana». Jest to więc czas odpuszczenia grzechów, a także kar za grzechy, pojednania pomiędzy zwaśnionymi, wielorakiej pokuty sakramentalnej i pozasakramentalnej. Ponadto tradycja lat jubileuszowych jest ściśle związana z udzielaniem odpustów (por. TMA, nr 14). Jubileusz roku 2000 ma wybitnie charakter chrystocentryczny, będzie bowiem uroczystym świętowaniem «Wcielenia Syna Bożego – tajemnicy zbawienia dla całego rodzaju ludzkiego» (TMA, nr 40). W związku z powyższym Rok 2000 ma się stać «wielką modlitwą uwielbienia i dziękczynienia, zwłaszcza za dar Wcielenia Syna Bożego oraz za dar Odkupienia dokonanego przez Niego» (TMA, nr 32). Będzie to również dziękczynienie za dar założonego przez Chrystusa Kościoła, a tym samym za wszelkie owoce świętości, które dojrzały w życiu wielu mężczyzn i kobiet. Jubileusz to wspólne i publiczne wyrażanie radości, jaka płynie z tajemnicy zbawienia. Jednakże radość jubileuszowa staje się jeszcze bardziej głęboka i twórcza, gdy jest «radością z odkupienia win, radością nawrócenia» (TMA, nr 32). Z tym wiąże się postulat rachunku sumienia, przeprowadzany zarówno indywidualnie, jak i we wspólnocie.
Obchody Jubileuszu mają również realizować postulat jedności chrześcijan. «Jedność jest w ostateczności darem Ducha Świętego». Dążenie do niej jest «jednym z zadań dla chrześcijan zbliżających się do roku dwutysięcznego» (TMA, nr 34). Dlatego Jan Paweł II zachęca, «aby dwutysiąclecie centralnej tajemnicy wiary chrześcijańskiej stało się czasem pojednania i znakiem prawdziwej nadziei dla wszystkich, którzy wpatrują się w Chrystusa i w Jego Kościół – sakrament 'wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego'» (IM, nr 4).
Udział w obchodach Jubileuszu ma przyczynić się do pogłębienia u chrześcijan wiary, nadziei i miłości (por. TMA, nr 31). Dojrzała wiara z kolei powinna prowadzić do dawania odważnego świadectwa. Jan Paweł II podkreśla nawet, że ożywienie wiary i świadectwo chrześcijan jest pierwszoplanowym celem Jubileuszu (por. TMA, nr 42).
Mówiąc o trynitarnym charakterze przygotowania do Jubileuszu (lata 1997, 1998 i 1999), Jan Paweł II stwierdza, że «Rok Święty winien być jednym nieprzerwanym hymnem uwielbienia Boga w Trójcy Jedynego» (IM, nr 3).
Świętowanie Jubileuszu, aby mogło pogłębić radość, powinno być skierowane ku Maryi, która w duchu pełnego posłuszeństwa Ojcu zrodziła światu Syna Bożego.
Mocą przedziwnego daru Chrystusa Maryja stała się u stóp krzyża na Kalwarii Matką Kościoła i wskazuje wszystkim drogę wiodącą do Jej Syna. Wstawiennictwo Maryi u Jezusa niech sprawi, aby lud chrześcijański, «obchodząc z radością dwutysiąclecie narodzin swego Zbawiciela, mógł uzyskać obfitość łask i miłosierdzia» (IM, nr 14).
II. Podstawowe znaki Jubileuszu
Kościół, obchodząc przez wieki jubileusze, wzbogacał się o nowe znaki, będące świadectwem wiary i pomocą w życiu religijnym Ludu Bożego. Najważniejsze z nich to: pielgrzymka, Drzwi Święte, oczyszczenie pamięci, pamięć o męczennikach, miłość, odpust.
Przybliżenie znaków Jubileuszu pozwala zrozumieć sens i najgłębszą wymowę obchodów Roku 2000.
PIELGRZYMKA
Człowiek od swoich narodzin aż do śmierci znajduje się w stanie ustawicznego pielgrzymowania (homo viator). Już w Starym Testamencie podkreśla się wielką wartość pielgrzymowania do miejsc świętych. Pielgrzymuje również Święta Rodzina do świętego miasta Jeruzalem (por. Łk 2,41). Jan Paweł II mówi nawet, że «historia Kościoła jest żywą kroniką pielgrzymki, która nigdy się nie kończy» (IM, nr 7).
Pielgrzymka zapewnia jej uczestnikom liczne pożytki religijne, moralne i społeczno-kulturalne.
Będąc praktyką czynnej ascezy, pogłębia czujność chrześcijanina i przygotowuje go do przemiany serca i do odnowy życia.
Pielgrzymka jest stałym i istotnym składnikiem obchodów jubileuszowych.
DRZWI ŚWIĘTE
Otwarcie Drzwi Świętych symbolizuje przejście z grzechu do łaski. Zwyczaj uroczystego otwierania Drzwi Świętych w związku z rozpoczęciem Jubileuszu sięga swoimi początkami roku 1423, gdy w bazylice Najświętszego Zbawiciela na Lateranie inaugurowano Jubileusz. Nawiązuje on
do słów Jezusa: «Ja jestem bramą» (J 10,7) i jest przypomnieniem, że nikt nie może mieć dostępu do Ojca inaczej, jak tylko przez Zbawiciela. Samo przejście przez Drzwi Święte ma wzmocnić odwagę rezygnacji z czegoś, aby wyznać, że Jezus jest Panem i zacząć żyć nowym życiem. «W tym właśnie duchu Papież sam jako pierwszy przejdzie przez Święte Drzwi w nocy z 24 na 25 grudnia 1999 r.
Przekraczając ich próg, ukaże Kościołowi i światu Świętą Ewangelię, źródło życia i nadziei na nadchodzące trzecie tysiąclecie» (IM, nr 8).
OCZYSZCZENIEPAMIĘCI
Jak podkreśla Jan Paweł II, Rok Święty jest «ze swej natury wezwaniem do nawrócenia» (IM, nr 11). Znak oczyszczenia pamięci jest aktem odwagi i pokory ze strony chrześcijan. Historia Kościoła jest zapisywana świętością jego synów i córek. Jest to jednak także historia popełnionych grzechów i antyświadectwa. Dlatego nikt nie powinien się uchylać od spotkania z Ojcem. On nie policzy człowiekowi grzechów, za które ten szczerze żałuje. Dlatego radość przebaczenia winna być silniejsza i większa od wszelkich uraz, niechęci i uprzedzeń. Swoją refleksję o oczyszczeniu pamięci kończy Jan Paweł II takimi słowami: «Jako Następca Piotra proszę, aby w tym roku miłosierdzia Kościół, umocniony świętością, którą otrzymał od swego Pana, uklęknął przed obliczem Boga i błagał o przebaczenie za dawne i obecne grzechy swoich dzieci» (IM, nr 11).
PAMIĘĆOMĘCZENNIKACH
Męczennik jest znakiem największej miłości. W ciągu 2000 lat w historii Kościoła zawsze było obecne świadectwo męczenników. Jest ono szczególnie widoczne w wieku XX, w którym ponieśli śmierć męczennicy, będący ofiarami nazizmu i komunizmu, a także różnorakich konfliktów etnicznych. Pamięć o męczennikach, ożywiona podczas obchodów jubileuszowych ma być nie tylko ich wdzięcznym wspominaniem, lecz przede wszystkim ma się przyczynić do ich naśladowania. Tym bardziej że «męczeństwo jest najwymowniejszym dowodem prawdziwości wiary» (IM, nr 13).
Obchody Jubileuszu są również dobrą sposobnością, aby wspomnieć także tych wszystkich chrześcijan, którzy za przynależność do Chrystusa płacili wieloletnim więzieniem i okrutną dyskryminacją.
MIŁOŚĆ
W obecnych czasach znakiem bardzo potrzebnym jednostce i społeczeństwu jest miłość do osób żyjących w nędzy i zepchniętych na margines społeczny. Wielu ludzi poddawanych jest różnym formom przemocy i wyzysku.
Jubileusz ma również to do siebie, że poszczególnym wartościom nadaje właściwą rangę.
Przypomina też, że nie wolno przypisywać absolutnej wartości dobrom materialnym. Ponieważ kto gromadzi sobie skarby tylko na ziemi (por. Mt 6,19), «nie jest bogaty przed Bogiem» (Łk 12,21).
Postawę miłości wyrażają chrześcijanie również w formie tzw. dzieł jubileuszowych, przez które owocniej przeżywają obchody Jubileuszu. W różny sposób można podejmować ideę dzieła jubileuszowego. Może to być np. udzielanie chętniej jałmużny, włączenie się do budowy schroniska dla bezdomnych, domu całodziennego pobytu, otoczenie opieką rodziny wielodzietnej czy zorganizowanie hospicjum.
Przejawem miłości bliźniego jest również pamięć o następnych pokoleniach. W imię miłości bliźniego powinno się również utrwalać pewne ślady obchodzonego Jubileuszu (inskrypcje, tablice pamiątkowe, opracowane monografie itp.).
ODPUSTY
Ten znak Jubileuszu ma swoją szczególną specyfikę i głęboką wymowę”.
(http://archidiecezja.lodz.pl/jubileusz/istota, z dnia 25.07.2013)
