Święte księgi: Koran i Talmud. 1. Cele lekcji

Święte księgi: Koran i Talmud.

1. Cele lekcji

Termin „księgi święte”

Pojęcia i terminy związane z Koranem, Talmudem

2. Metoda i forma pracy

metody praktyczne:

- pogadanka metody podające:

- wykład

Formy pracy:

- zbiorowa - grupowa - indywidualna

3. Środki dydaktyczne

Zdjęcie Koranu, wersja z XII wieku z Andaluzji; fragment Koranu; fragment Talmudu Przebieg lekcji

a. Faza przygotowawcza Przywitanie uczniów.

Sprawdzenie obecności.

Przedstawienie uczniom celów lekcji.

Zapisanie na tablicy tematu lekcji.

b. Faza realizacyjna

I Pogadanka na temat rozumienia terminu „księgi święte”. Przewidywane wnioski (za:

Szczęsna E., Słownik pojęć i tekstów kultury, WSiP, Warszawa 2002, hasło: księgi święte):

Teksty, które przez określone społeczności wierzących uznawane są za bezpośrednio przekazane lub zainspirowane przez właściwe danej religii bóstwo, zwykle spisane przez osobę wybraną, proroka. Przekazują one nauki dawnej religii i stanowią podstawę zasad wiary. Najistotniejsze dla rozwoju kultury europejskiej są księgi święte chrześcijaństwa, judaizmu i islamu.

II Nauczyciel wyświetla zdjęcie (zał.): Koran, wersja z XII wieku z Andaluzji.

III Nauczyciel prosi konkretnego ucznia o opis zdjęcia na rzutniku.

IV Krótki wykład nauczyciela dotyczący Koranu. Słowo wywodzi się z języka arabskiego i oznacza czytanie. To święta księga islamu. Według wyznawców islamu Koran to księga objawiona przez Boga Mahometowi w Metce i Medynie; najpierw zapisywany fragmentarycznie, jego ostateczna wersja powstała w połowie VII wieku. Na Koran składa się 114 sur, czyli rozdziałów. Zawarte są w nich przepisy, które dotyczą wiary, rytuału i kultu oraz nakazy moralne. Koran do teraz wywiera bardzo duży wpływ na całość życia

kulturalnego społeczności muzułmańskiej, a także na kształtowanie się i rozwój literatur arabskich.

V Nauczyciel wskazuje ucznia i podaje mu kartkę z dowolnie wybranym fragmentem Koranu.

Głośnie odczytanie przez ucznia tego tekstu.

VI Wykład nauczyciela:

Słowo „Talmud” pochodzi od hebrajskiego czasownika „lamad” – „uczyć się”. Od tego właśnie czasownika został utworzony rzeczownik „Talmud", czyli „nauka”. To żydowska księga religijna. Jest komentarzem do biblijnej Tory. To uporządkowany zbiór praw i przepisów religijnych wraz z komentarzami i dyskusjami skompletowanymi w 1. wydaniu palestyńskim (IV w.) i 2. wydaniu babilońskim, szerszym i autorytatywniejszym (V w.). Ma dwie części: Misznę (z j. hebrajskiego: nauka przez powtarzanie) – najstarsza część Tory, zawiera: prawa, obyczaje i ceremonie, święta, rytuały; i Gemarę (z j. aramejskiego: dodatek), która jest komentarzem do konkretnych fragmentów Miszny.

VII Nauczyciel wskazuje ucznia i podaje mu kartkę z dowolnie wybranym fragmentem Talmudu. Głośnie odczytanie przez ucznia tego tekstu.

c. Faza podsumowująca

Podsumowanie i ocena działań uczniów.

Sporządzenie notatki z lekcji.

Podziękowanie uczniom za udział w lekcji.

Bibliografia

http://pl.wikipedia.org/wiki/Grafika:KoranAndaluzja.jpg

Ruthven M., Islam. Dżihad, Prorok, Koran, wyd. Prószyński i S- ka, Warszawa 2001.

Johann-Dietrich Thyen, Biblia a Koran: Synopsa wspólnych tradycji, przekład komentarza:

Dziekan M., oprac. Dziekan M., Pachciarek P., Warszawa 2002.

Szczęsna E., Słownik pojęć i tekstów kultury, WSiP, Warszawa 2002, hasło: księgi święte.

Koran, przekład i oprac. Bielawski J., Warszawa 1986.

Załączniki

c. Zadanie domowe

Napisz na następną lekcję wypracowanie na wybrany temat. Zwróć uwagę na formę pracy.

Pamiętaj, aby zajęła ona ok. jednej strony A4.

1. Zrecenzuj książkę Erica Emmanuela Schmitta pt. „Pan Ibrahim i kwiaty Koranu”.

2. Przedstaw prezentację „Biblii” – księgi świętej chrześcijaństwa.