Losy ludzkich miłości są różne, można jednak powiedzieć, że los miłości jest losem człowieka, bo w niej człowiek się spełnia. Wanda Półtawska
Kochać i być kochanym/kochaną
Charakterystyczną cechą miłości jest radość dawania i otrzymywania. Dlatego, jeśli ograniczymy miłość tylko do uczucia i odrzucimy zaproszenie do dawania, szybko nastąpi zmierzch miłości. Z jednej strony - doznawanie miłości, tego, że jesteśmy rozumiani, doceniani i otoczeni życzliwością, jest źródłem radości i satysfakcji, a z drugiej - jej odwzajemnianie powoduje wzrost miłości. W ten sposób przynosimy szczęście innym i sami go doznajemy. Ci, którzy naprawdę kochają, twierdzą nawet, że dawanie niesie większą radość i głębszą satysfakcję niż otrzymywanie. Dzieje się tak dlatego, że człowiek kochany chce również dawać miłość. Fenomenem miłości jest to, że dawca jest jednocześnie biorcą.
Wchodzenie w możliwie najbliższe relacje służy naszemu rozwojowi, bo w takiej postawie wyraża się troska o drugiego człowieka, pragnienie jego dobra.
Jest to postawa służby, bardzo mocno w nas tkwiąca postawa dawania siebie innym. Wielu psychologów, m.in. Viktor Frankl, podkreśla, że najbardziej skutecznym środkiem do osiągnięcia własnego szczęścia jest dawanie szczęścia innym. Ludzie, którzy kochają, wznoszą się na wyższy szczebel rozwoju duchowego, są bardziej wrażliwi na piękno świata. Są również bardziej otwarci na dobro i prawdę, a także łatwiej im przychodzi zaakceptowanie swego „ja".
Prawdziwa miłość zaczyna się wtedy, gdy niczego w zamian nie oczekujesz.
Antoine de Saint-Exupéry
