Opis procesu modelowania kartograficznego w urzędowych bazach danych referencyjnych w Polsce

ROCZNIKI GEOMATYKI 2011 m T IX m Z 1(45)

OPIS PROCESU MODELOWANIA KARTOGRAFICZNEGO

W URZÊDOWYCH BAZACH DANYCH REFERENCYJNYCH

W POLSCE

DESCRIPTION OF THE CARTOGRAPHIC MODELING

PROCESS IN OFFICIAL REFERENCE DATA BASES IN POLAND

Maria Andrzejewska1_{, Bart³omiej Bielawski}2_{, Andrzej G³a¿ewski}3_, Dariusz Gotlib3_{, Pawe³ Kowalski}3_{, Robert Olszewski}3_{, Wies³aw Ostrowski}4

1_{GRID Warszawa,} 2 _{Intergraph Polska,} 3 _{Zak³ad Kartografii, Politechnika Warszawska,} 4 _{Katedra Kartografii, Uniwersytet Warszawski}

S³owa kluczowe: dane referencyjne, MRDB, infrastruktura informacji przestrzennej, modelo-wanie kartograficzne

Keywords: reference data, MRDB, spatial information infrastructure, cartographic modeling

Wprowadzenie

Pomimo ogromnego rozwoju technologicznego obserwowanego w ostatnich latach i po-wszechnego wykorzystywania cyfrowych formatów zapisu danych, w tym danych prze-strzennych, podstawowe zasady dotycz¹ce kartograficznych metod modelowania przestrzeni pozosta³y niezmienne. Przez setki lat ludzie opisywali otaczaj¹c¹ nas przestrzeñ pos³uguj¹c siê jêzykiem kartografii – rysowali mapy, analizowali je i wykorzystywali do orientacji. Wspó³cze-snym sposobem odwzorowania przestrzeni geograficznej s¹ modele baz danych przestrzen-nych, a podstawowym narzêdziem do ich budowy – systemy informacji geograficznej. Po-wstaj¹ce lawinowo serwisy mapowe typu Google Maps, Yahoo Maps, jak i portale geomacyjne, takie jak: Geodata.gov, OS OpenSpace, Geoportail.fr, IEEE i inne, sprawiaj¹, i¿ infor-macja przestrzenna staje siê powszechnie dostêpna. Konkurencja w tym segmencie rynku powoduje jednoczeœnie wzrost dba³oœci o jakoœæ informacji geograficznej i opisuj¹cych j¹ me-tadanych. W dobie rozwoju spo³eczeñstwa informacyjnego istotnego znaczenia nabiera tak¿e dostarczanie zaawansowanych us³ug geoinformacyjnych, a nie tylko „surowych” danych prze-strzennych. Us³ugi internetowe s¹ tym dla rozwoju geomatyki, czym sta³y siê systemy infor-macji geograficznej w epoce przedinternetowej – dostarczaj¹ niezbêdnych narzêdzi analitycz-nych umo¿liwiaj¹cych przekszta³cenie owych „surowych” daanalitycz-nych w u¿yteczn¹ informacjê. U podstaw pozostaje jednak zawsze odpowiednie modelowanie rzeczywistoœci: cyfrowa in-wentaryzacja otaczaj¹cej przestrzeni i budowanie baz danych referencyjnych.

Istotne jest zatem, aby dla obszaru ca³ego kraju dostêpny by³ powszechnie wykorzysty-wany zbiór danych referencyjnych. Pod tym pojêciem rozumie siê zbiór danych przestrzen-nych, które stanowiæ mog¹ osnowê do gromadzenia danych specjalistycznych o charakterze tematycznym. Przez wiele lat podstawowym Ÿród³em referencyjnej informacji topograficz-nej by³y analogowe mapy topograficzne. Wspó³czeœnie opracowywane mapy w ró¿nych skalach, zaczêto zastêpowaæ bazami danych przestrzennych o ró¿nym stopniu szczegó³o-woœci i dok³adnoœci.

Powstaj¹ce pod koniec ubieg³ego wieku systemy informacji geograficznej budowane by³y jako odrêbne, z regu³y hermetyczne, rozwi¹zania informatyczne. Dane przestrzenne odnosz¹ce siê do tego samego obszaru by³y gromadzone wielokrotnie przez ró¿ne instytucje, w ró¿nych narzêdziach GIS, ró¿nych formatach, z ró¿n¹ dok³adnoœci¹ i zapisywane w ró¿nych strukturach baz danych. Powodowa³o to nie tylko redundancjê, lecz tak¿e znacz¹co podnosi³o koszty tworze-nia systemów GIS i utrudtworze-nia³o wspó³pracê instytucjonaln¹. W latach 90. XX wieku wprowadzo-no pojêcie infrastruktury danych przestrzennych (ang. Spatial Data Infrastructure, SDI), okre-œlanej wspó³czeœnie mianem infrastruktury informacji przestrzennej (IIP). W USA ju¿ w 1994 r. wprowadzono normy prawne implemetuj¹ce ogólne koncepcje SDI (ustawa Executive Order ustanawiaj¹ca NSDI w skali kraju oraz okreœlaj¹ca standard narodowego zasobu danych prze-strzennych USA). Koncepcja harmonizacji baz danych, gromadzenia i udostêpniania metadanych oraz budowy infrastruktury danych przestrzennych jest wdra¿ana obecnie tak¿e na innych kon-tynentach. W Europie realizowana jest, uchwalona 14 marca 2007 r. dyrektywa nr 2007/2/EC definiuj¹ca INSPIRE (INfrastructure for SPatial InfoRmation in Europe) – europejsk¹ infra-strukturê informacji przestrzennej. Skutkuje ona m.in. koniecznoœci¹ wspó³tworzenia danych przestrzennych przez instytucje publiczne w celu ograniczenia kosztów z tym zwi¹zanych. Ka¿-dy kraj nale¿¹cy do Unii Europejskiej ma obowi¹zek ustanowienia w³asnych aktów prawnych wprowadzaj¹cych za³o¿enia dyrektywy INSPIRE. W Polsce sta³o siê to za spraw¹ ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej. Zgodnie z ustaw¹, dla obszaru ca³ego kraju, prowadzi siê m.in. bazy danych obiektów topograficznych oraz obiektów ogólnogeogra-ficznych.

Wdro¿enie w Polsce dyrektywy INSPIRE wymaga jednak nie tylko transpozycji prawnej odpowiednich zapisów, lecz tak¿e opracowania wielu rozwi¹zañ technologicznych, umo¿li-wiaj¹cych praktyczn¹ implementacjê idei harmonizacji i interoperacyjnoœci danych i us³ug przestrzennych. Jednym z kluczowych zadañ jest wiêc opracowanie kompleksowego mode-lu bazy georeferencyjnej oraz technologii zasilania jej komponentów danymi Ÿród³owymi o wysokiej dok³adnoœci. Jest to zatem zagadnienie to¿same z procesem modelowania kartogra-ficznego na wielu poziomach uogólnienia pojêciowego, wymagaj¹ce zastosowania technik generalizacji informacji geograficznej oraz wykorzystania idei tzw. wielorozdzielczej bazy danych MRDB (ang. multirepresentation/multiscale/multiresolution data base).

Modelowanie kartograficzne

Kartografia jest dziedzin¹ wiedzy, która zajmuje siê modelowaniem informacji przestrzen-nej oraz jej obrazowaniem – geowizualizacj¹. Przedmiotem zainteresowania kartografii jest zarówno opis œwiata rzeczywistego, organizowanie informacji dotycz¹cych tego opisu w bazach danych przestrzennych, jak i zasady wizualizacji danych geograficznych oraz ich udostêpniania (Gotlib, Iwaniak, Olszewski, 2007). Metodyka kartograficzna umo¿liwia

zasi-lanie systemów informacji geograficznej koncepcjami (np. sposobu organizacji zapisu infor-macji przestrzennej), które rodzi³y siê na d³ugo przed pojawieniem siê informatyki, i które umo¿liwiaj¹ uporz¹dkowanie informacji, prowadz¹ te¿ do tworzenia modeli przestrzeni geo-graficznej. Mo¿na wiêc stwierdziæ, i¿ wielowiekowa metodyka kartograficzna le¿y u pod-staw modelowania otaczaj¹cej rzeczywistoœci geograficznej zarówno w postaci klasycznej mapy analogowej, jak i bazy danych referencyjnych. Pomimo rozwoju technologicznego podstawowe sposoby kartograficznego modelowania przestrzeni geograficznej pozostaj¹ nie-zmienne. Rozwój systemów informatycznych przyczynia siê bowiem do udoskonalenia spo-sobu cyfrowego przetwarzania informacji geograficznej, dziedzictwo wiedzy kartograficz-nej okreœla natomiast metodykê zarówno sposobu modelowania przestrzeni, jak i wizualizacji zgromadzonych danych.

Kartografia jest nauk¹ metodyczn¹ o modelowaniu i obrazowaniu czasoprzestrzennych struktur informacyjnych w postaci map opisuj¹cych wielowymiarow¹ rzeczywistoœæ (Ma-kowski, 2005). W tym ujêciu model definiowany jest jako specyficzne odwzorowanie by-tów rzeczywistych z pominiêciem nieistotnych cech i zwi¹zków. S³u¿y on ukazaniu charak-terystycznych aspektów badanego fragmentu rzeczywistoœci w stopniu umo¿liwiaj¹cym jego poznanie (Weibel, 1991; 1995). Model ten, uwzglêdniaj¹cy cel i przeznaczenie opracowania, mo¿e byæ abstrahowany na dowolnie zdefiniowanym poziomie uogólnienia pojêciowego, a wiêc nie tylko pierwotne opracowanie mapy lub referencyjnej bazy danych przestrzennych, lecz tak¿e opracowanie pe³nego szeregu skalowego map pochodnych (lub uogólnionych pojêciowo i geometrycznie baz danych) jest procesem modelowania kartograficznego.

Podstaw¹ modelowania kartograficznego jest za³o¿enie, i¿ proces tworzenia mapy (a tak-¿e bazy danych przestrzennych) musi byæ poprzedzony procesem poznania przestrzennych aspektów rzeczywistoœci (Ostrowski, 2008): rozk³adu przestrzennego obiektów i zjawisk, ich wzajemnych interakcji, a tak¿e procesów kszta³tuj¹cych przestrzeñ geograficzn¹ i prze-jawiaj¹cych ró¿n¹ intensywnoœæ w zale¿noœci od rozpatrywanej skali obserwacyjnej. Dopie-ro to poznanie pozwala na modelowanie wy¿szych poziomów uogólnienia pojêciowego i stosowanie algorytmów redukcji i uproszczeñ geometrycznych. Przedmiotem modelowania kartograficznego i istot¹ generalizacji informacji geograficznej nie s¹ zatem operacje geome-tryczne dokonywane na poszczególnych elementach graficznych reprezentuj¹cych obiekty topograficzne, lecz wynikaj¹ce ze zrozumienia przestrzeni geograficznej uwypuklenie istot-nych w danej skali obserwacyjnej obiektów i zjawisk.

Modele danych przestrzennych

Opracowanie mapy lub bazy danych topograficznych wymaga zgromadzenia i zapisania w uporz¹dkowanej strukturze (modelu) danych przestrzennych i zwi¹zanych z nimi atrybu-tów opisowych. W domenie kategorii modeli rzeczywistoœci geograficznej wyró¿nia siê (Spiess, 2005) modele obrazowe (ang. image model), topograficzne (ang. DLM – digital landscape model) i kartograficzne (ang. DCM – digital cartographic model).

Model topograficzny (Spiess, 2005) budowany jest na podstawie modelu obrazowego (wydzielenie okreœlonych klas obiektów i wektoryzacja poszczególnych elementów) lub w drodze pomiaru bezpoœredniego realizowanego w terenie. Model ten jest czêsto nazywany numerycznym modelem krajobrazowym (z ang. landscape), modelem analitycznym lub ba-zodanowym. Model ten zawiera informacje o obiektach (zjawiskach) przestrzennych,

zapi-sane w wektorowym modelu danych. Po³o¿enie poszczególnych obiektów, wyznaczaj¹cych je punktów i ich wspó³rzêdnych jest zwi¹zane z wybran¹ powierzchni¹ odniesienia. W mo-delu tym poszczególne obiekty zachowuj¹ œcis³¹ georeferencjê, ich po³o¿enie i kszta³t nie s¹ modyfikowane na drodze redakcji kartograficznej. Pozwala to na pe³ne, precyzyjne zacho-wanie topologicznych w³asnoœci obiektów oraz tworzenie struktur danych, takich jak drze-wa lub sieci. Model ten najlepiej oddaje relacje przestrzenne pomiêdzy obiektami i mo¿e byæ wykorzystywany do prowadzenia analiz w systemach GIS (rys. 1). Cech¹ modelu topogra-ficznego jest kompletnoœæ opisu geometrycznego na danym poziomie uogólnienia pojêcio-wego, zachowanie relacji topologicznych pomiêdzy obiektami i klasami obiektów i brak sym-bolizacji kartograficznej.

Numeryczny model kartograficzny powstaje przez redakcjê danych topograficznych (zmia-na reprezentacji graficznej, dyslokacja, wyg³adzenie, obrót, (zmia-nadanie stylu graficznego itp.), maj¹c¹ na celu uczytelnienie wizualne zgromadzonych danych. Model ten przekazuje infor-macje o obiektach (zjawiskach) za pomoc¹ ustalonych konwencji graficznych – systemu znaków kartograficznych. Jest wiêc obrazem przestrzeni geograficznej, który zosta³ przygo-towany do bezpoœredniego odbioru za pomoc¹ zmys³ów cz³owieka. W³asnoœci topologiczne pomiêdzy poszczególnymi obiektami s¹ w tym modelu zachowywane w sposób poœredni – mog¹ byæ odczytywane metod¹ interpretacji obrazu.

Bazy danych wielorozdzielczych

W ostatnich latach œwiatow¹ tendencj¹ staje siê opracowanie i wykorzystanie technologii MRDB do budowania wielorozdzielczych baz danych referencyjnych (Mackaness, Ruas, Sarjakoski, 2007). Bazy te umo¿liwiaj¹ gromadzenie w spójnej strukturze danych o ró¿nym poziomie uogólnienia pojêciowego lub/i dok³adnoœci geometrycznej.

Bazê danych MRDB mo¿na okreœliæ jako bazê danych przestrzennych umo¿liwiaj¹c¹ prze-chowywanie reprezentacji rzeczywistych obiektów geograficznych na ró¿nym poziomie uogólnienia (dok³adnoœci, precyzji, skali lub rozdzielczoœci). Istot¹ tego podejœcia jest zdefi-niowanie relacji pomiêdzy obiektami reprezentuj¹cymi w bazie MRDB rzeczywisty obiekt topograficzny na ró¿nych poziomach generalizacyjnych.

Korzystaj¹c z bazy MRDB uzyskuje siê:

m mo¿liwoœæ prowadzenia wieloskalowej analizy danych przestrzennych,

m mo¿liwoœæ automatycznego zasilania (propagacji) bazy danych na wielu poziomach skalowych na podstawie aktualizacji modelu podstawowego,

m automatyzacjê procesu zasilania danymi przestrzennymi systemów produkcji map na ró¿nym poziomie skalowym.

Baza taka zawiera wszystkie klasy obiektów niezbêdne do opracowania map w skalach mniejszych od bazy Ÿród³owej. Proces tworzenia map polega w tym przypadku w du¿ej mierze jedynie na wykonaniu generalizacji kszta³tu, po³o¿enia, eliminacji obiektów niespe³nia-j¹cych kryteriów wielkoœciowych oraz na wykonaniu redakcji mapy (wygenerowanie i usta-wienie opisów, odsuniêcia obiektów, nadanie symboliki itp.).

Przy konstruowaniu bazy danych MRDB najistotniejszym zagadnieniem jest utworzenie powi¹zañ (ang. links) pomiêdzy obiektami na ró¿nych poziomach uogólnienia. Istniej¹ dwa potencjalne sposoby rozwi¹zania tego problemu:

1) utworzenie po³¹czeñ pomiêdzy obiektami reprezentuj¹cymi obiekt topograficzny, 2) opracowanie nowego poziomu generalizacyjnego bazy na podstawie podstawowego modelu topograficznego.

Zastosowanie drugiego z omawianych podejœæ jest relatywnie proste, pozostawia bo-wiem znaczn¹ swobodê w konstruowaniu modelu pojêciowego bazy dla danych uogólnio-nych. Utworzenie po³¹czeñ pomiêdzy obiektami bazodanowymi reprezentuj¹cymi rzeczywi-sty obiekt w dwóch ró¿nych, predefiniowanych bazach danych przestrzennych, z regu³y wi¹¿e siê z wieloma powa¿nymi problemami, zarówno natury koncepcyjnej jak i technolo-gicznej. Szczególnie problematyczne mo¿e byæ zbudowanie jednoznacznych relacji pomiê-dzy bazami danych topograficznych o zró¿nicowanym modelu pojêciowym i przeznaczeniu (np. bazy cywilne i wojskowe).

Istnieje kilka metod wzajemnej identyfikacji obiektów na ró¿nych poziomach bazy MRDB: m wariant atrybutowy zak³ada, ¿e wszystkie obiekty przechowywane s¹ w jednym zbio-rze danych, ró¿nicowanie poziomu uogólnienia (Level of Details – LoD) realizowane jest przez okreœlenie specyficznych, w³aœciwych dla danego poziomu atrybutów geo-metrycznych i opisowych,

m wariant „z do³u do góry” (bottom-up) zak³ada istnienie dwóch lub wiêcej zbiorów danych, po³¹czonych atrybutem okreœlaj¹cym LoD na danym poziomie uogólnienia, m wariant „z góry na dó³” (top-down) umo¿liwia budowanie po³¹czeñ od obiektu

uogól-nionego do elementów Ÿród³owych (np. od terenu zabudowy zwartej do poszczegól-nych budynków).

Baza Danych Georeferencyjnych

Na pocz¹tku XXI w. infrastrukturê informacji przestrzennej w Polsce tworzy³y trzy bazy danych referencyjnych: TBD, VMap L2 oraz BDO (Gotlib, Iwaniak, Olszewski, 2007). W oparciu o wymienione bazy danych w latach 2002–2003 powsta³a w G³ównym Urzêdzie Geodezji i Kartografii „Koncepcja Krajowego Systemu Informacji Geograficznej”. Aby mo¿-liwy by³ przep³yw danych pomiêdzy poszczególnymi komponentami KSIG, konieczna by³a jednak harmonizacja modelu pojêciowego, wchodz¹cych w jego sk³ad wymienionych baz danych o charakterze referencyjnym. S¹ to bowiem oddzielne bazy opracowane dla ró¿nych poziomów skalowych, niepowi¹zane ze sob¹ w ¿aden sposób, opracowane na podstawie innych Ÿróde³ danych, pod k¹tem nieco innych zastosowañ i powstaj¹ce w innych uwarun-kowaniach organizacyjno-technologicznych. Bazê Danych Topograficznych nale¿y uznaæ za produkt spe³niaj¹cy wspomnian¹ wczeœniej ideê separacji baz danych przestrzennych od opracowañ kartograficznych (komponent TOPO i NMT zgodny z modelem topograficznym oraz komponent KARTO zgodny z modelem kartograficznym). Wytworzona w latach 2000– 2005 baza VMap L2 (pierwszej edycji) jest natomiast produktem hybrydowym, bez wyraŸ-nego rozdzielenia cech modelu DLM i DCM.

Ze wzglêdu na fakt zaniechania wspó³pracy cywilnej i wojskowej s³u¿by topograficznej, kontynuacja prac nad uspójnieniem baz TBD i VMap sta³a siê jednak bezcelowa. Tym istot-niejsze sta³o siê zatem œcis³e powi¹zanie dwóch urzêdowych baz danych referencyjnych o skrajnie zró¿nicowanym modelu pojêciowym, aktualnoœci, dok³adnoœci geometrycznej i for-macie zapisu danych: TBD i BDO.

Celem autorów artyku³u by³a zatem integracja modeli pojêciowych baz danych TBD i BDO. Chodzi³o o opracowanie takiego modelu danych, aby umo¿liwia³ gromadzenie w jednej wielorozdzielczej bazie danych zarówno danych topograficznych, jak i uogólnionych danych przestrzennych do celów analiz i opracowañ przegl¹dowych. Model pojêciowy Bazy Da-nych GeoreferencyjDa-nych (BDG) powinien zagwarantowaæ:

m kompletny opis terenu z okreœlonym poziomem szczegó³owoœci,

m wydzielenie obiektów ci¹g³ego pokrycia terenu z wykorzystaniem kryterium fizjono-micznego (kompleksy pokrycia terenu),

m identyfikacjê obiektów u¿ytkowania terenu pod k¹tem pe³nionych przez nie funkcji (kompleksy u¿ytkowania terenu),

m jednoczesne wystêpowanie klas obiektów, szczegó³owych i zagregowanych (np. bu-dynki i tereny zabudowy lub jezdnie dróg i drogi) koniecznych do odpowiedniego przedstawienia danych o ró¿nych skalach bazowych.

Przygotowywane obecnie (m.in. przez autorów artyku³u) rozporz¹dzenie wykonawcze (Rozporz¹dzenie, projekt) do ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej (Ustawa, 2010), implementuj¹cej w Polsce zapisy dyrektywy INSPIRE, uwzglêdnia ww. za³o¿enia koncepcyj-ne. Budowana na podstawie tego rozporz¹dzenia Baza Danych Georeferencyjnych bêdzie two-rzona jako baza typu MRDB z³o¿ona z dwóch komponentów topograficznych: TOPO10 i TOPO250 oraz komponentów kartograficznych: KARTO10, KARTO25, KARTO50, KAR-TO100, KARTO250, KARTO500 i KARTO1000 (rys. 2). Dla rozwoju geoinformacji w Polsce szczególnie wa¿ne jest zatem opracowanie metodyki budowy dwupoziomowej struktury bazy BDG (zasilania w procesie generalizacji komponentu TOPO250 danymi TOPO10), a tak¿e wizualizacji kartograficznej danych referencyjnych oraz ich wieloskalowej analizy.

Zintegrowany model danych musi dawaæ mo¿liwoœci przedstawienia obiektów stanowi¹-cych komponenty TOPO10 i TOPO250. Model BDG w znacznym stopniu opiera siê na modelu TBD w wersji 2.0.4, jednak zosta³ znacznie rozszerzony w zakresie tych klas obiek-tów, których zarówno reprezentacja geometryczna, jak i atrybutyzacja dla prezentacji w skalach przegl¹dowych, odbiega od modelu topograficznego. Dotyczy to zw³aszcza sieci komunikacyjnych dla których, poza osiami jezdni, w bazie musz¹ znaleŸæ siê tak¿e osie dróg oraz wêz³y drogowe – obiekty reprezentuj¹ce sieæ drogow¹ w TOPO250 (rys. 3).

Innym przypadkiem nie wystêpuj¹cym dotychczas w bazie danych topograficznych jest punktowa reprezentacja miejscowoœci. Zmiana reprezentacji geometrycznej umo¿liwi³a zasi-lenie danych komponentu TOPO250 danymi TOPO10. Umo¿liwi³a te¿ zastosowanie idei niezmienników przestrzennych, pe³ni¹cych istotn¹ rolê np. w generalizacji danych.

Przewidziano te¿ dodatkowe tabele danych opisowych (zwane tabelami wykazowymi), w których gromadzone bêd¹ informacje o obiektach takich jak: porty morskie i rzeczne, lotniska (np. kody IATA i ICAO) elektrownie czy zak³ady przemys³owe (np. klasyfikacja bran¿owa). Podstawowa charakterystyka tych obiektów, które w TBD reprezentowane by³y jako kompleksy u¿ytkowania terenu, jest niezbêdna do opracowañ pochodnych (w skalach przegl¹dowych).

W ramach za³o¿eñ koncepcyjnych zrezygnowano z identyfikacji w modelu BDG elemen-tów charakterystycznych dla modeli kartograficznych, takich jak: nazwa, linia brzegowa (obok obszaru wody), linia pomocnicza, granica czy siatka geograficzna. Obiekty te, wystê-puj¹ce np. w dotychczasowej strukturze BDO, jako elementy kartograficzne pojawiaj¹ siê na etapie wizualizacji i przechowywane bêd¹ w komponentach KARTO – w odpowiedniej skali. Wa¿nym elementem BDG s¹ tabele s³ownikowe (listy kodowe). Wartoœci s³ownikowe, w wiêkszoœci zaczerpniête ze specyfikacji TBD, zosta³y usystematyzowane. W przypadku,

gdy atrybut ma charakter liczbowy – np. liczba pasów, po³o¿enie (poziom) w stosunku do powierzchni gruntu, szerokoœæ, to przyjmowane s¹ wartoœci liczbowe. Jeœli atrybuty nie dotycz¹ s³ownikowych wartoœci liczbowych, czy logicznych, to stosowane s¹ tekstowe, unikalne oznaczenia kodowe. Cech¹ charakterystyczn¹ BDG jest wystêpowanie s³owników hierarchicznych, w których zastosowanie konkretnej wartoœci jest uzale¿nione od poziomu szczegó³owoœci danych referencyjnych (tab. 1). Wartoœci zagregowane stosuje siê wy³¹cz-nie w TOPO250, natomiast wartoœci szczegó³owe wy³¹czwy³¹cz-nie w TOPO10. Wartoœci, które siê nie agreguj¹ mog¹ byæ wykorzystywane zarówno w TOPO10, jak i w TOPO250.

TOPO10 i TOPO250

Celem budowy komponentu TOPO10 (a tak¿e TOPO250) jest wykorzystanie zgroma-dzonych danych do wszelkiego rodzaju analiz opartych o informacje przestrzenne, do inte-gracji z innymi bazami tematycznymi GIS, dla innych opracowañ (tematycznych, militar-nych, bran¿owych, planistycznych) oraz lokalizacji obiektów. Model pojêciowy TOPO10 odpowiada zakresowi informacyjnemu mapy topograficznej w skali 1:10 000. Jednym z zastosowañ bazy TOPO10 jest system produkcji urzêdowych map topograficznych w ska-lach 1:10 000, 1:25 000, 1:50 000 i 1:100 000 oraz map tematycznych w tych skaska-lach, np. sozologicznej, hydrograficznej, geologicznej itp. Baza TOPO250 mo¿e byæ natomiast wyko-rzystywana do takich zastosowañ jak:

m planowanie przestrzenne oraz analizy na poziomie krajowym i europejskim,

m wizualizacja zjawisk, obiektów i procesów na poziomie ogólnokrajowym do celów sta-tystycznych, studialnych, koncepcyjnych w zakresie ochrony œrodowiska, rozwoju in-frastruktury, zjawisk demograficznych, ochrony zdrowia, gospodarki, edukacji, m produkcja map w skalach 1:250 000 i mniejszych,

m zasilanie w dane referencyjne specjalistycznych systemów GIS o ma³ej szczegó³owo-œci informacji.

Tabela 1. S³ownik zagregowany BDG (fragment)

I N H C Z R E I W A N _ L A I R E T A M i n d z e j i n h c z r ei w a n ³ ai r e t a M ] W A N _ L A I R E T A M _ L S [ e n a w o g e r g a z i c œ o tr a w watroœciszczegó³owe T Twarda Br bruk t B beton k K kostkakameinna l K kilnkeir p K kostkaprefabrykowana b M masabtiumcizna U Utwardzona Pb p³ytybetonowe l T ³tuczeñ w Z ¿wri G Gruntowa Gz stabliziowana¿wriemlub¿u¿elm r G gruntnaturalny

Komponent TOPO10 bazy BDG jest tworzony w oparciu o wektoryzacjê ortofotomapy cyfrowej, pomiary bezpoœrednie, wykorzystanie wielkoskalowych opracowañ kartograficz-nych (mapa zasadnicza) oraz dakartograficz-nych zawartych w inkartograficz-nych rejestrach prowadzokartograficz-nych przez instytucje publiczne. Zak³ada siê, ¿e Ÿród³em danych komponentu TOPO250 s¹ wy³¹cznie dane z TOPO10.

Zastosowane w modelu pojêciowym BDG definicje obiektów zosta³y opracowane na trzech poziomach klasyfikacyjnych: od ogólnych do bardziej szczegó³owych, bez odnosze-nia siê do konkretnej skali referencyjnej i okreœlaodnosze-nia minimalnych wielkoœci powierzchni oraz d³ugoœci. Na pierwszym poziomie klasyfikacyjnym zdefiniowano nastêpuj¹ce kategorie: Sie-ci Sie-cieków (SW), SieSie-ci dróg i kolei (SK), SieSie-ci uzbrojenia terenu (SU), Kompleksy pokrySie-cia terenu (PK), Budowle i urz¹dzenia (BB), Kompleksy u¿ytkowania terenu (KU), Obiekty inne (OI), Tereny chronione (TC), Podzia³y administracyjne (AD). Dla przyk³adu Sieci cieków na drugim poziomie klasyfikacyjnym dziel¹ siê na: Odcinki rzek i strumieni, Odcinki kana³ów i Odcinki rowów melioracyjnych. Na trzecim poziomie w tej kategorii znajduj¹ siê takie wy-dzielenia jak: Rzeka, Strumieñ, Kana³, Rów melioracyjny zbiorczy, Rów melioracyjny zwy-k³y. Dziêki takiemu podejœciu mo¿liwe jest nie tylko kompleksowe definiowanie i kodowanie wszystkich obiektów w komponentach TOPO10 i TOPO250, ale równie¿ swobodne profi-lowanie prezentacji kartograficznych dla ró¿nych skal.

Model danych przestrzennych TOPO250, podobnie jak komponentu TOPO10, jest zgod-ny z za³o¿eniami modelu topograficznego dazgod-nych przestrzenzgod-nych. Zakres tematyczzgod-ny TOPO250 odpowiada przegl¹dowej mapie ogólnogeograficznej w skali 1:250 000. Podobnie jak w TOPO10 zastosowano tu trójpoziomow¹ hierarchizacjê klas obiektów. Ze wzglêdu jednak na konieczne uogólnienia, niektóre klasy obiektów wystêpuj¹ce w TOPO10 nie s¹ reprezentowane w TOPO250, np. budynki, budowle sportowe, obiekty przyrodnicze, obiek-ty zwi¹zane z komunikacj¹. Ró¿nice w modelu danych polegaj¹ równie¿ na wprowadzeniu alternatywnych typów geo-metrycznych do pewnych klas obiektów, np. zast¹pie-nie geometrii powierzchnio-wej reprezentacj¹ punktow¹, która w strukturze TOPO10 dla danej klasy nie wystêpu-je, np. dla budowli hydro-technicznych.

W porównaniu do struk-tury Bazy Danych Ogólnoge-ograficznych najistotniejsz¹ zmian¹ w TOPO250 jest re-zygnacja z podzia³u tematycz-nego, charakterystycznego dla BDO, na rzecz podzia³u technicznego, stosowanego dotychczas w TBD (tab. 2). Istnieje jednak mo¿liwoœæ ekstrahowania warstw tema-Tabela 2. Ró¿nice pomiêdzy modelem danych BDO i TOPO250

. p L Poziom1–BDO t(ematy) Poziom1–BDG . 1 PODZIA£ADMINISTRACYJNY AD–Podzai³yadminsirtacyjne . 2 HYDROGRAFIA SW–Seiciceików u n e r e t ai c y r k o p y s k el p m o K – K P ai n e z d ¹ z r u i el w o d u B – B B e n n i y t k ei b O – I O . 3 TRANSPORT SK–Seicidrógikoeli ai n e z d ¹ z r u i el w o d u B – B B e n n i y t k ei b O – I O . 4 OSADNICTWO SU–Seiciuzbrojenaiterenu u n e r e t ai c y r k o p y s k el p m o K – K P u n e r e t ai n a w o k t y ¿ u y s k el p m o K – U K e n j y c a rt si n i m d a y ³ ai z d o P – D A . 5 POKRYCIETERENU PK–Kompelksypokrycaiterenu . 6 OBSZARYCHRONIONE TC–Terenychronione . 7 RZEBA ... . 8 NAPISY brakodpoweidnika . 9 SIATKA brakodpoweidnika

tycznych z BDG przez odpowiedni¹ selekcjê obiektów i skomponowanie odpowiedniej wizu-alizacji. Opracowanie wspólnej systematyki obiektów u³atwi nie tylko zarz¹dzanie BDG na etapie zasilania, ale tak¿e aktualizacjê danych TOPO250 na podstawie TOPO10.

Zasilanie TOPO250 danymi TOPO10

Zasilenie danymi komponentu TOPO250 odbywa siê poprzez tzw. generalizacjê modelu (ang. model generalization) danych TOPO10. Zastosowanie generalizacji modelu jest uwa-runkowane tym, ¿e zarówno dane Ÿród³owe, jak i wynikowe maj¹ zawieraæ reprezentacjê po³o¿enia, kszta³tu i wielkoœci obiektów w uk³adzie odniesienia z za³o¿on¹ dok³adnoœci¹ mo-delu topograficznego. Dziêki temu, ¿e TOPO10 jest wy³¹cznym Ÿród³em danych, wszystkie obiekty wystêpuj¹ce w TOPO250 charakteryzuj¹ siê zbli¿on¹ dok³adnoœci¹ po³o¿enia i za-chowaniem niezbêdnych relacji topologicznych. Szczególn¹ rolê ma zachowanie precyzyjnej lokalizacji tzw. niezmienników geometrycznych (np. punktów wêz³owych) wykorzystywa-nych w procesie tworzenia i aktualizacji TOPO250.

Z za³o¿enia obiekty bazy danych odzwierciedlaj¹ prawid³owe relacje topologiczne pomiê-dzy modelowanymi obiektami œwiata rzeczywistego. W procesie tworzenia bazy TOPO250 przyjmuje siê wiêc zasadê, ¿e przebiegi granic administracyjnych, zasiêgi miejscowoœci oraz granice terenów chronionych powinny byæ uspójnione z przebiegiem innych obiektów linio-wych, takich jak rzeki i drogi lub obiektów obszarolinio-wych, jak lasy i zbiorniki wodne, z zachowaniem odpowiednich relacji przestrzennych.

W przeprowadzonych badaniach zaproponowano ogóln¹ metodykê automatycznego za-silania komponentu TOPO250 danymi TOPO10. Opracowano tak¿e prototypowy system informatyczny umo¿liwiaj¹cy implementacjê i testowanie tego procesu. W ramach prowa-dzonych prac testowych przyjêto za³o¿enie, aby w maksymalnym stopniu bazowaæ na funk-cjonalnoœci dostêpnej w istniej¹cym na rynku oprogramowaniu GIS. Celem badañ by³o bo-wiem g³ównie opracowanie koncepcji automatycznej propagacji informacji geograficznej w wieloskalowej bazie danych topograficznych, nie zaœ optymalizacja informatyczna tego pro-cesu. Do prac testowych wykorzystano pakiety GeoMedia Professional i ArcGIS, rozsze-rzone o dedykowane funkcje generalizacyjne (Karyœ, 2010). Docelowa implementacja funk-cjonalnoœci systemu bêdzie realizowana bezpoœrednio w œrodowisku narzêdziowym bazy danych Oracle Spatial 10g. Przy tworzeniu wersji testowej istotn¹ rolê odgrywa³o dobranie narzêdzi GIS umo¿liwiaj¹cych zachowanie w trakcie procesu generalizacji relacji topologicz-nych pomiêdzy poszczególnymi obiektami, a zw³aszcza klasami obiektów. Decyduj¹cym czynnikiem przy ocenie przydatnoœci oprogramowania by³a obs³uga tzw. modelu topologicz-nego danych oraz u¿ycie tego modelu w procesie generalizacji. Dane uzyskane w wyniku dzia³ania programu zosta³y poddane ocenie. Dokonano ich porównania z danymi Ÿród³owymi oraz istniej¹cymi bazami danych o zbli¿onej szczegó³owoœci (Baza Danych Ogólnogeogra-ficznych). W oparciu o dostêpne w pakietach GeoMedia i ArcGIS komponenty stworzono narzêdzia, które automatyzuj¹ proces generowania bazy danych TOPO250.

Podstawowymi operatorami generalizacji modelu topograficznego s¹: selekcja (celowy wybór) oraz uproszczenie i agregacja atrybutowo-przestrzenna. Na podstawie analizy da-nych Ÿród³owych, a tak¿e po¿¹dada-nych rezultatów, autorzy opracowali tabelê kryteriów wy-boru poszczególnych obiektów ze Ÿród³owej bazy danych TOPO10 (tab. 3). Tabela ta po-zwoli³a na opracowanie bazy wiedzy systemu generalizacji przez dobór odpowiednich

war-toœci plików parametrycznych, steruj¹cych procesem selekcji atrybutowo-geometrycznej poszczególnych obiektów. Zdefiniowane i zapisane w formie tabeli kryteria konwertowane s¹ automatycznie do postaci plików parametrycznych XML, umo¿liwiaj¹cych sterowanie procesem generalizacji.

Uproszczenie geometryczne realizowane jest przy wykorzystaniu algorytmu iteracyjnego Wanga, rozbudowanego o zachowywanie relacji topologicznych pomiêdzy poszczególnymi klasami obiektów i obiektami. W przypadkach koniecznych system informatyczny dokonuje tak¿e zmiany reprezentacji geometrycznej (redukcji wymiaru topologicznego) poszczegól-nych obiektów.

Zaproponowana przez autorów metodyka zasilania bazy danych TOPO250 danymi TOPO10 zak³ada wykorzystanie 7 ró¿nych operatorów generalizacji. Najistotniejsz¹ rolê odgrywaj¹ jednak:

1) selekcja (wybór obiektów wg zaproponowanych kryteriów geometryczno-atrybuto-wych),

2) agregacja,

3) uproszczenie, pozwalaj¹ce na zachowanie istotnych relacji topologicznych pomiêdzy poszczególnymi obiektami i klasami obiektów.

Procedura agregacji obszarów zosta³a u¿yta przy generalizacji kompleksów pokrycia te-renu. Po lewej stronie rysunku (rys. 4a, 4b) znajduj¹ siê kompleksy pokrycia terenu pocho-dz¹ce z bazy Ÿród³owej (TOPO10), po prawej (rys. 4c, 4d) z bazy wynikowej (TOPO250) – obrazuj¹ce ten sam obszar. Zastosowana procedura agregacji umo¿liwi³a integracjê

pocz¹t-Tabela 3. Parametryzacja generalizacji modelu TOPO10 do TOPO250 . p L Klasa Kodklasy Selekcja Agregacja 1 Odcinkirzek i n ei m u rt s i SWRS_L cPReikZiEgB³óIwEnGe_CIEKU='Cgl)' m k 4 j e ¿ y w o p i c œ o g u ³ d o ,) 0 . 4 = > C S O G U L D t u b y rt a ,I K E I C a s al k ( ,) 0 = C S O W O S E R K O ( e³ a t s i m ei z i n h c z r ei w o p o p e c ¹ n y ³ p ,) 1 = U K E I C _ E I N E Z O L O P ( j e ¿ y w o p i c œ o g u ³ d o e n z c o b o p a n o i m a r 'c b R ' = U K E I C _ G E I B E Z R P ( m 0 5 7 ) 5 7 . 0 = > C S O G U L D .I K E I C d n a h c ai c œ o tr a w h c y n z c y t n e d i o y t n e m g e s w ó t u b y rt a ,' S R ' = I K E Z R _ J A Z D O R : m y z c y z r p ( ,i c œ o ³ a c o k a j u k ei c al d U K E I C _ D I o n d e j ,I K E I C il e b a t j e n a z ¹i w o p ei n j y c al e r z ,) 1 = U K E I C _ E I N E Z O L O P ai n d e r œ æ œ o tr a w – C S O K O R E Z S t u b y rt a 2 Odcinki w ó ³ a n a k SWKN_L k(PaRnaZ³EyBgI³óEwGn_eCIEKU='Cgl)' m k 4 j e ¿ y w o p i c œ o g u ³ d o ,) 0 . 4 = > C S O G U L D t u b y rt a ,I K E I C a s al k ( ,) 0 = C S O W O S E R K O ( e³ a t s i m ei z i n h c z r ei w o p o p e c ¹ n y ³ p ,) 1 = U K E I C _ E I N E Z O L O P ( j e ¿ y w o p i c œ o g u ³ d o e n z c o b o p a n o i m a r 'c b R ' = U K E I C _ G E I B E Z R P ( m 0 5 7 ) 5 7 . 0 = > C S O G U L D .I K E I C d n a h c ai c œ o tr a w h c y n z c y t n e d i o y t n e m g e s w ó t u b y rt a u k ei c al d U K E I C _ D I o n d e j : m y z c y z r p ( j e n a z ¹i w o p ei n j y c al e r z ,i c œ o ³ a c o k a j ,) 1 = U K E I C _ E I N E Z O L O P ,I K E I C il e b a t ai n d e r œ æ œ o tr a w – C S O K O R E Z S t u b y rt a 3 Odcinki w ó w o r -a r o il e m h c y n j y c L _ L M W S wszystkeirowymeiloracyjnezbiorcze )' b R ' = L E M _ U W O R _ J A Z D O R ( h c y ³ k y w z h c y n j y c a r o il e m w ó w o r r ó b y w i )' m R ' = L E M _ U W O R _ J A Z D O R ( e j c al e r e n m e j a z w æi n d êl g z w u ) m 0 0 5 æ œ o ³ g el d o . n i m ( e n n e z rt s e z r p s al k i m a t k ei b o z e n z ci g o l o p o t e j c al e r i L _ N K W S , L _ S R W S

kowo roz³¹cznych obszarów. W procesie generalizacji zachowywany jest tak¿e chorochro-matyczny podzia³ kompletny i zupe³ny kompleksów pokrycia terenu.

Opracowanie komponentów KARTO

Celem budowy komponentów KARTO jest wykorzystanie ich do drukowania map topo-graficznych oraz jako podk³adu kartograficznego (t³a) w produkcji map tematycznych. Zgodnie z za³o¿eniami BDG (rys. 2) produkty kartograficzne opracowywane s¹ na podstawie kom-ponentów TOPO10 i TOPO250, co w sposób zasadniczy ró¿nicuje proces redakcji karto-graficznej map w skalach pochodnych: 1:25 000, 1:50 000, 1:100 000 (z TOPO10) oraz 1:500 000, 1:1 000 000 (z TOPO250), wprowadzaj¹c w proces opracowania kartograficz-nego element generalizacji geometrycznej obiektów. Opracowania kartograficzne bêd¹ce za-sobem BDG przygotowywane s¹ wed³ug zdefiniowanych, spójnych zasad w zakresie redak-cji map oraz przy wykorzystaniu okreœlonych bibliotek znaków.

Autorzy artyku³u po raz pierwszy w historii polskiej kartografii podjêli próbê opracowania spójnego szeregu skalowego map topograficznych w skalach 1:10 000, 1:25 000, 1:50 000 i 1:100 000 oraz map przegl¹dowych w skalach 1:250 000, 1:500 000 i 1:1 000 000. Podstaw¹ opracowania tych map bêdzie generalizacja i wizualizacja dwupoziomowej Bazy Danych Georeferencyjnych. Komponent TOPO10 tej bazy bêdzie wykorzystany do opracowania map topograficznych, a komponent TOPO250 do opracowania map przegl¹dowych.

Przy opracowaniu koncepcji map w standardzie BDG nale¿a³o rozwi¹zaæ przede wszyst-kim trzy zasadnicze problemy:

1) okreœlenie zakresu treœci przedstawianej na mapach w poszczególnych skalach oraz uspójnienie modeli pojêciowych dla poszczególnych map i ich korelacja z modelem pojêcio-wym BDG,

2) ustalenie zasad generalizacji obiektów w ramach poszczególnych kategorii z jak naj-pe³niejszym wykorzystaniem mo¿liwoœci jej automatyzacji,

3) nadanie poszczególnym mapom szeregu skalowego odpowiedniej, mo¿liwie jednolitej formy graficznej.

Przy doborze elementów treœci map kierowano siê: funkcjami i sposobami wykorzystania map; pojemnoœci¹ graficzn¹ okreœlon¹ przede wszystkim skal¹ mapy i technologi¹ jej repro-dukcji; tradycyjnie ukszta³towanym zakresem treœci polskich map topograficznych, z nie-zbêdnym uwzglêdnieniem nowych potrzeb i uwarunkowañ.

Na mapie 1:10 000 przedstawionych zostanie 176 kategorii treœci. Ich liczba zmniejsza siê sukcesywnie w mniejszych skalach, np. w skali 1:100 000 – do 105 kategorii, a w skali 1:1 000 000 – do 46 kategorii.

Podstaw¹ do okreœlenia zakresu treœci map projektowanego szeregu skalowego by³y opracowane w latach 90. XX wieku koncepcje cywilnych map topograficznych w skalach 1:10 000 i 1:50 000, map stanowi¹cych komponent Bazy Danych Ogólnogeograficznych, a tak¿e map 1:10 000 w standardzie TBD. Przyjêto bowiem za³o¿enie, ¿e nowe mapy powinny nawi¹zywaæ, na ile to mo¿liwe, do modeli pojêciowych i rozwi¹zañ graficznych stosowa-nych na tych mapach. Z drugiej jednak strony niezbêdne okaza³o siê wprowadzenie wielu doœæ istotnych zmian.

W porównaniu do dotychczas opracowanych cywilnych map topograficznych oraz map stanowi¹cych komponent BDO wprowadzono nastêpuj¹ce istotne zmiany:

m zrezygnowano z umieszczania na mapach topograficznych punktów osnowy geode-zyjnej,

m zmieniono kryteria klasyfikacji dróg, stosuj¹c jako kryterium przewodnie klasê drogi (mapy topograficzne) lub kategoriê zarz¹dzania (mapy w skalach przegl¹dowych), m ujednolicono klasyfikacjê dróg i ulic, rezygnuj¹c z wyró¿niania ulic za pomoc¹

odrêb-nego znaku (skale 1:10 000 – 1:100 000),

m na mapach w skalach 1:25 000 – 1:100 000 wprowadzono klasyfikacjê budynków wg przewodniej funkcji (mieszkalne, u¿ytecznoœci publicznej, gospodarcze, przemys³o-we, sakralne) oraz obszarów zabudowy zwartej, gêstej wielorodzinnej, jednorodzinnej i przemys³owo-sk³adowej,

m na mapie w skali 1:25 000 wyró¿niono obszary zabudowy jednorodzinnej, a na ma-pach w skalach 1:100 000–1:1 000 000, podobnie jak na cywilnej mapie 1:50 000, wprowadzono klasyfikacjê zabudowy opart¹ na kryteriach: funkcjonalnym i fizjono-micznym,

m na mapach w skalach 1:250 000–1:1 000 000 wszystkie przedstawiane miejscowoœci s¹ reprezentowane przez sygnatury zró¿nicowane wed³ug liczby mieszkañców. Na rysunku 5 przedstawiono fragment arkusza mapy topograficznej w skali 1: 50 000 w nowej szacie graficznej.

Podsumowanie i wnioski

Przeprowadzone badania i prace projektowe stanowi¹ zaledwie pierwszy krok do pe³nej implementacji w Polsce zapisów ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej. Aby opra-cowaæ kompletn¹ bazê BDG nale¿y zgromadziæ dane przestrzenne dla obszaru pokrytego blisko 17 000 arkuszy mapy topograficznej w skali 1:10 000 oraz uogólniæ zgromadzone informacje, a tak¿e zadbaæ o sta³¹ aktualizacjê tych danych. Kluczowe znaczenie ma tak¿e zgromadzenie i udostêpnienie w serwerach katalogowych wiarygodnych metadanych opisu-j¹cych dane referencyjne oraz umo¿liwienie dostêpu do danych i us³ug przestrzennych w krajowym geoportalu. Istotnym elementem rozwoju IIP w Polsce jest tak¿e budowa profe-sjonalnego systemu zarz¹dzania baz¹ BDG. Pozwoli to zarówno na obni¿enie kosztów pó³au-tomatycznej aktualizacji dwóch komponentów topograficznych i siedmiu komponentów kar-tograficznych, jak i na u³atwienie dostêpu do danych zgromadzonych w spójnej pojêciowo i ci¹g³ej obszarowo bazie danych przestrzennych.

Istotnym elementem prac nad rozporz¹dzeniem „referencyjnym” (Rozporz¹dzenie, pro-jekt) by³o pe³ne uspójnienie modelu pojêciowego baz TBD i BDO i zast¹pienie ich zintegro-wanym, dwupoziomowym systemem BDG. Autorzy pokusili siê tak¿e o próbê pe³nej inte-gracji szeregu skalowego map topograficznych i przegl¹dowych, generowanych z Bazy Da-nych GeoreferencyjDa-nych. Prace te nie s¹ jednak zakoñczone. Opracowane koncepcje kom-pozycyjne i graficzne wymagaj¹ przeprowadzenia testów na wybranych obszarach o ró¿-nym stopniu zainwestowania.

Równie¿ proces zasilania uogólnionego komponentu topograficznego bazy BDG danymi Ÿród³owymi TOPO10 wymaga dalszych prac i modyfikacji. Testowane przez autorów arty-ku³u prototypowe systemy informatyczne umo¿liwiaj¹ implementacjê pó³automatycznego procesu zasilania komponentu TOPO250 danymi TOPO10. Bardziej z³o¿ony model generali-zacji informacji geograficznej powinien w pe³ni uwzglêdniaæ mo¿liwoœci jakie oferuje baza

danych typu MRDB. Najlepszym, z punktu widzenia nak³adów pracy, podejœciem jest u¿ycie technologii polegaj¹cej na przeniesieniu jedynie zmienionych obiektów z poziomu najdok³ad-niejszego do poziomów mniej dok³adnych. Ten sposób aktualizacji wymaga zastosowania w praktyce teorii wieloreprezentacyjnych baz danych (MRDB). W celu dostosowania zapropo-nowanej technologii do pracy z baz¹ MRDB nale¿a³oby zmodyfikowaæ procedury generaliza-cji tak, aby zapisywa³y powi¹zania pomiêdzy obiektami Ÿród³owymi i wynikowymi. Wyko-rzystuj¹c takie powi¹zanie, przy modyfikacji lub usuniêciu obiektu, mo¿e zadzia³aæ mecha-nizm propagacji zmian do pochodnych komponentów bazy danych. Przejœcie na technologiê opart¹ o MRDB musi poprzedziæ dok³adne przetestowanie istniej¹cych procedur generaliza-cji. Zastosowanie MRDB, oprócz usprawnienia procesu aktualizacji bazy danych, u³atwia równie¿ wykonywanie analiz przestrzennych w oparciu o dane o ró¿nej dok³adnoœci. Istotn¹ trudnoœci¹ w zastosowaniu praktycznym tego typu systemów jest brak oprogramowania narzêdziowego przeznaczonego do zarz¹dzania bazami danych MRDB.

Literatura

G³a¿ewski A., 2006: Modele rzeczywistoœci geograficznej a modele danych przestrzennych. Polski Przegl¹d

Kartograficzny t.38 nr 3/2006 str.217-225

Gotlib D., Iwaniak A., Olszewski R., 2007: Budowa Krajowej Infrastruktury Danych Przestrzennych w Polsce. Harmonizacja baz danych referencyjnych. Wydawnictwo Akademii Rolniczej we Wroc³awiu, Wroc³aw.

Karyœ A., 2010: Opracowanie technologii tworzenia komponentu TOPO250 Bazy Danych Georeferencyj-nych metod¹ automatycznej generalizacji daGeoreferencyj-nych komponentu TOPO10. Praca magisterska opracowana w Zak³adzie Kartografii PW pod kierunkiem dr. in¿. Roberta Olszewskiego.

Mackaness W., Ruas A., Sarjakoski T., 2007: Generalisation of geographic information: cartographic model-ling and application, Elsevier.

Makowski (red.), 2005: System informacji topograficznej kraju. Teoretyczne i metodyczne opracowanie koncepcyjne, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa.

Ostrowski W., 2008: Semiotyczne podstawy projektowania map topograficznych na przyk³adzie zabudo-wy. Praca habilitacyjna, Uniwersytet Warszawski.

Rozporz¹dzenie Ministra Spraw Wewnêtrznych i Administracji w sprawie sposobu i trybu tworzenia, aktualizacji i udostêpniania bazy danych obiektów topograficznych oraz bazy danych obiektów ogólno-geograficznych, a tak¿e tworzenia standardowych opracowañ kartograficznych – projekt.

Spiess E., 2005: Topographic Maps. Map Graphics and Generalization. Cartographic Publication Series No. 17, Swiss Society of Cartography.

Ustawa z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej (Dz.U. 2010 nr 76 poz. 489). Weibel R., 1991: Amplified intelligence and rule-base systems, [In:] Buttenfield, B. McMaster R. (ed.), Map

generalization: making rules for knowledge representation, Longman, London.

Weibel R., 1995: Map generalization in the context of digital systems, Cartography and GIS, vol. 22, no. 4. Abstract

Development and utilisation of MRDB technology to create multi-resolution reference data bases has recently become a world trend. These data bases allow for collecting data of diversified levels of model generalisation or/and geometric accuracy in a coherent data structure.

These trends are also taken into account by the regulation to the Act on the Spatial Information Infrastructure, aimed at implementation of the INSPIRE Directive in Poland. The topographic Geo-reference Database (BDG), created on the basis of this regulation, will be developed as a MRDB type data base, consisting of two topographic components: TOPO10 and TOPO250 and a series of cartographic components: KARTO10, KARTO25, KARTO50, KARTO100, KARTO250, KARTO500

and KARTO1000. In order to develop geo-information in Poland, it is particularly important to develop the methodology of creation of a two-level structure of the BDG (supplying with TOPO10 data in the process of generalisation of TOPO250 component), as well as cartographic visualisation of reference data and its multiscale analysis.

The objective of creating the TOPO10 (as well as TOPO250) component is to utilise acquired data for various analyses based on spatial information for integration with other thematic GIS data bases and for location of objects. The objective of creating KARTO components is to use them for printing topographic maps and to use them as cartographic background for production of thematic maps. The TOPO10 component is the basic source topographic database. The TOPO250 is a derivative data base, developed as a result of distinguishing selected TOPO10 elements and their generalisation. The TOPO250 database is a review topographic data base.

Production of official topographic maps at scales of 1;10,000, 1:25,000, 1:50,000 and 1:100,000 as well as thematic maps such as soil, hydrographic, geological maps at the same scales, are selected applications of the TOPO10 database.

The authors developed not only the conceptual model of the BDG, understood as a two-level MRDB type data base, but they also developed an idea of generation of topographic maps at various scales, semi-automatically edited on the basis of the source topographic database.

mgr Maria Andrzejewska maria@gridw.pl

mgr Bart³omiej Bielawski

bartlomiej.bielawski@intergraph.com dr in¿. Andrzej G³a¿ewski

a.glazewski@gik.pw.edu.pl dr in¿. Dariusz Gotlib d.gotlib@gik.pw.edu.pl dr in¿. Pawe³ Kowalski p.kowalski@gik.pw.edu.pl dr hab. in¿. Robert Olszewski r.olszewski@gik.pw.edu.pl dr hab. Wies³aw Ostrowski ostrowies@uw.edu.pl

BDG BDO