Łukasz Osikowicz Krzysztof Szczerba
Zasady bezpiecznej eksploatacji obiektów
Józefów 2012
Redakcja merytoryczna:
Jacek Roguski
Redakcja i korekta:
Marta Kobierska
Projekt, skład i druk:
Partner Poligrafia
ul. Zwycięstwa 10, 15-703 Białystok www.partnerpoligrafia.pl
ISBN: 978-83-61520-37-5
© Copyright by: Wydawnictwo
Centrum Naukowo-Badawczego Ochrony Przeciwpożarowej im. Józefa Tuliszkowskiego
Państwowego Instytutu Badawczego, Józefów, 2012
Wydawnictwo finansowane ze środków Komendy Głównej Państwowej Straży Pożarnej
Spis treści
WSTĘP ... 5
1. Wprowadzenie ... 6
1.1. Organizacja ochrony przeciwpożarowej w obiekcie ...6
1.2. Podstawowe definicje ...9
1.3. Klasyfikacje budynków ... 13
2. Obowiązki właściciela, zarządcy lub użytkownika obiektu w zakresie jego bezpiecznej eksploatacji ...16
2.1. Obowiązki wynikające z ustawy Prawo budowlane ... 16
2.1.1. Przeglądy techniczne ... 16
2.2. Obowiązki wynikające z ustawy o ochronie przeciwpożarowej .... 19
2.3. Obowiązki wynikające z rozporządzenia MSWiA w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów ... 21
2.3.1. Obowiązki w zakresie wyposażenia obiektów w urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice ... 22
3. Czynności zabronione w zakresie ochrony przeciwpożarowej ...27
3.1. Czynności zabronione z użyciem otwartego ognia ... 27
3.2. Czynności zabronione prowadzone wewnątrz budynków ... 28
3.3. Czynności utrudniające prowadzenie działań ratowniczo – gaśniczych ... 29
3.4. Czynności polepszające warunki ochrony ppoż. w budynku ... 30
4. Zasady bezpiecznego używania i przechowywania materiałów niebezpiecznych pożarowo i innych materiałów palnych ...32
4.1. Materiały niebezpieczne pożarowo ... 32
4.1.1. Używanie i przechowywanie materiałów niebezpiecznych pożarowo w budynkach ... 32
4.1.2. Przechowywanie materiałów niebezpiecznych pożarowo w postaci cieczy palnych ... 33
4.1.3. Przechowywanie materiałów niebezpiecznych pożarowo w postaci gazów palnych ... 35
4.2. Przechowywanie materiałów palnych ... 35
5. Bezpieczne użytkowanie instalacji i urządzeń technicznych ...37
6. Prace niebezpieczne pod względem pożarowym oraz ocena zagrożenia wybuchem ...40
6.1. Czynności w zakresie bezpieczeństwa pożarowego poprzedzające rozpoczęcie prac ... 40
6.2. Czynności w zakresie bezpieczeństwa pożarowego w trakcie prowadzenia prac ... 41
6.3. Obowiązki nadzorujących i wykonujących prace ... 42
6.4. Zagrożenie wybuchem ... 43
7. Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego ...45
8. Szkolenie ppoż. oraz zasady przeprowadzania próbnej ewakuacji osób z budynku ...51
8.1. Szkolenia przeciwpożarowe ... 51
8.2. Zasady organizacji i ewakuacji osób z budynku ... 53
9. Zasady postępowania na wypadek powstania pożaru w budynku ....56
9.1. Zasady bezpiecznego postępowania w razie powstania pożaru w tym zasady alarmowania ... 58
9.2. Zasady prowadzenia bezpiecznej ewakuacji osób z budynku ... 58
9.3. Zasady prowadzenia bezpiecznej akcji gaśniczej ... 60
9.4. Zasady obsługi gaśnic i urządzeń przeciwpożarowych ... 61
10. Podstawowe akty prawne ...63
WSTĘP
Oddajemy w Państwa ręce poradnik skierowany do osób realizujących zadania z zakresu ochrony przeciwpożarowej, przewidziane aktualnymi aktami prawnymi i nałożone na właścicieli, zarządców oraz użytkowników obiektów.
Poradnik jest zbiorem informacji istotnych dla zapewnienia bezpiecznej bieżącej eksploatacji obiektów, kontroli stanu technicznego oraz prawidłowej oceny obiektu budowlanego w zakresie bezpieczeństwa przebywających w nim ludzi oraz mienia. Zawiera omówienie podstawowych różnic związanych z kla- syfikacją obiektów i zagrożeń w oparciu o obowiązujące przepisy.
W kolejnych rozdziałach zostały opisane m.in. takie zagadnienia jak:
− obowiązki i czynności zabronione w zakresie ochrony przeciwpoża- rowej,
− użytkowanie i przechowywanie materiałów niebezpiecznych pożarowo,
− sporządzanie instrukcji bezpieczeństwa pożarowego,
− użytkowanie instalacji i urządzeń technicznych,
− zapewnienie właściwych warunków ewakuacji i jej organizacja,
− prace niebezpieczne pod względem pożarowym,
− szkolenia w obszarze ppoż.,
− zasady postępowania na wypadek wystąpienia pożaru.
Publikacja porusza wszystkie aspekty ogólnej ochrony przeciwpożarowej w obiektach, jednak nie jest kompendium wiedzy szczegółowej. Różnorodność branż, dziedzin, obiektów, operacji technologicznych, sposobów magazyno- wania powoduje, że nie sposób byłoby w tak niewielkim opracowaniu zawrzeć wiedzę szczegółową, tym nie mniej może ona stanowić wstęp do głębszej analizy.
1. Wprowadzenie
Punktem wyjścia do napisania tej publikacji było przyjęcie założenia, że obiekt budowlany i urządzenia z nim związane zostały zaprojektowane i wykonane w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych i przepisach przeciwpożarowych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej.
Oznacza to spełnienie wymagań podstawowych dotyczących m.in.: bez- pieczeństwa konstrukcji, bezpieczeństwa pożarowego, bezpieczeństwa użyt- kowania i odpowiednich warunków higienicznych i zdrowotnych oraz ochrony środowiska.
W związku z tym zakładamy, że obiekt, sam w sobie, spełnia wszystkie wymagania do tego, aby eksploatować go w sposób bezpieczny, a zadaniem niniejszej publikacji jest przekazanie wiedzy, która umożliwi utrzymanie tego stanu rzeczy.
Obowiązek bezpiecznej eksploatacji został zapisany w art. 5 ust. 2 usta- wy Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. nr 243 poz. 1623 z późn. zm.), który stwierdza, że obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać w nale- żytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej, również w zakresie bezpieczeństwa.
Warunkiem osiągnięcia takiej sytuacji jest stosowanie się do obowiązu- jących przepisów. Ta publikacja przybliża czytelnikowi podstawowe zasady wynikające z norm prawnych i wskazuje miejsca poszukiwań informacji szcze- gółowych.
1.1. Organizacja ochrony przeciwpożarowej w obiekcie
Podstawowym aktem prawa, regulującym kwestie ochrony przeciwpoża- rowej jest ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz.
U. z 2009 r. nr 178 poz. 1380 z późn. zm.), która w art. 3 nakłada obowiązek dotyczący stosowania się do zasad ochrony przeciwpożarowej na wszystkich użytkowników obiektów.
Jednak szczególne obowiązki ustawa w art. 4 powierza właścicielom, użytkownikom i zarządzającym budynkami, obiektami budowlanymi lub tere- nami, nakazując im zapewnienie ich ochrony przeciwpożarowej.
Ponieważ wiedza dotycząca ochrony przeciwpożarowej jest bardzo ob- szerna, obowiązki i nadzór nad tym obszarem, władający obiektem może po- wierzyć osobom lub firmom posiadającym odpowiednie doświadczenie i kwa- lifikacje.
Zakres kwalifikacji zawodowych takich osób określony został w art. 4.
ust. 2b ustawy o ochronie przeciwpożarowej, który stwierdza, że obowiązki
te może wykonywać osoba posiadająca, co najmniej wykształcenie średnie i ukończone szkolenie inspektorów ochrony przeciwpożarowej lub mieć tytuł zawodowy technika pożarnictwa lub uzyskać uznanie kwalifikacji do wykony- wania zawodu technika pożarnictwa w toku postępowania o uznanie naby- tych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, w państwach członkow- skich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stronach umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej kwali- fikacji do wykonywania zawodu regulowanego - technika pożarnictwa.
Niezależnie jednak od posiadanego wykształcenia, osoba prowadząca zagadnienia związane z ochroną przeciwpożarową danego obiektu, a w szcze- gólności zakładu przemysłowego, powinna nade wszystko znać zagrożenia po- żarowe konkretnego obiektu, a w szczególności wynikające z prowadzonego procesu technologicznego.
Nikt inny nie sprosta tak dobrze tego typu zadaniom, jak tylko osoba doskonale zaznajomiona ze specyfiką obiektu, procesami technologicznymi, sposobami magazynowania materiałów, w tym materiałów palnych, przyczyna- mi powstawania i rozprzestrzeniania się pożarów oraz innych zagrożeń. Wiedza taka umożliwia zorganizowanie ochrony przeciwpożarowej, zabezpieczenie zakładu przed powstaniem i rozprzestrzenianiem się pożaru oraz odpowiednie przygotowanie obiektów do przeprowadzenia kontroli stanu ochrony przeciw- pożarowej zakładu przez służby kontrolne.
Organizacja systemu ochrony przeciwpożarowej zależy przede wszystkim od rodzajów i wielkości zagrożeń, w związku z tym, ilość i przygotowanie osób odpowiedzialnych za kwestie ppoż. może różnić się w zależności od obiektu.
W większości przypadków, tym obszarem zadań zajmuje się jedna osoba, jednak stosowane są i inne rozwiązania, np.:
− powoływanie zespołów, które jako organ doradczy wspierają działania osób wykonujących zadania z przedmiotowego obszaru,
− powoływanie w strukturach firmy nieetatowych służb - zespołów ra- towniczych lub przeciwpożarowych,
− powoływanie do funkcjonowania jednostki ochrony przeciwpożarowej w postaci zakładowej straży pożarnej lub zakładowej służby ratow- niczej (najczęściej w zakładach, w których występują szczególne za- grożenia, np. zakłady zwiększonego i dużego ryzyka powstania awarii przemysłowej).
Zakładowe straże pożarne (ZSP) i zakładowe służby ratownicze (ZSR), są szczególnymi formacjami, których główne zasady funkcjonowania określa art. 16a ustawy o ochronie przeciwpożarowej. Stwierdza on, że tworzy się je, jako jednostki umundurowane i wyposażone w specjalistyczny sprzęt, prze- znaczone do walki z pożarami, klęskami żywiołowymi lub innymi miejscowymi zagrożeniami.
W jednostkach tych są zatrudnieni pracownicy podlegający szczególnym obowiązkom wynikającym z charakteru pracy oraz posiadający odpowiednie kwalifikacje i warunki psychofizyczne. Strażacy tego typu jednostek muszą posiadać takie same kwalifikacje w zakresie wykształcenia, jak strażacy Państwowej Straży Pożarnej, tj. muszą posiadać wykształcenie ogólne, co najmniej średnie, oraz odbyć szkolenie podstawowe albo szkolenia podsta- wowe i uzupełniające.
Nie ma obecnie ustalonych jednolitych zasad powoływania i tworzenia innych jednostek ochrony przeciwpożarowej lub służb ratowniczych i decyzja o utworzeniu tego typu podmiotu jest w gestii właścicieli, zarządzających bądź użytkowników budynków, obiektów czy terenu. Tym niemniej decyzja taka zawsze powinna być podjęta po uprzednim przeprowadzeniu analizy ryzyka pożaru lub miejscowego zagrożenia.
Nie tylko ochrona przed pożarem!
Koniecznie należy pamiętać o tym, że właściciel budynku, obiektu budow- lanego lub terenu, zapewniając jego ochronę przeciwpożarową, obowiązany jest nie tylko podjąć wszelkie działania w zakresie zagrożeń powodowanych przez pożary. Zgodnie z ustawą, ochrona przeciwpożarowa to są również przed- sięwzięcia mające na celu ochronę przed klęską żywiołową oraz innym miejsco- wym zagrożeniem. W związku z tym, odpowiedzialny pracodawca przygotowuje pracowników również na wypadek zagrożenia innego niż pożar.
W szczególności powstawanie miejscowych zagrożeń należy uwzględnić w zakładach przemysłowych, w których występują niebezpieczne substancje chemiczne, skomplikowane instalacje technologiczne i rozbudowana infra- struktura zakładowa.
W takich miejscach, zakładowe służby ratownicze powinny być przygo- towane do prowadzenia działań w zakresie likwidacji zagrożeń, które mogą tam wystąpić, czyli np. w zakresie ratownictwa chemicznego, technicznego, ekologicznego, medycznego, wysokościowego lub nawet wodnego.
System
Ochrona przeciwpożarowa stanowi ważne ogniwo polityki bezpieczeństwa i higieny pracy, w związku z tym powinna być zaprojektowana z jak największą starannością.
Zarządzanie systemowe jest metodą, która pozwala uporządkować i usys- tematyzować wszelkie działania związane z tym obszarem zadań w obiekcie (zakładzie). Ochrona przeciwpożarowa może funkcjonować w oparciu o własny, niezależny system, ale może też stać się elementem systemu zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy.
Doświadczenia pokazują, że najlepsze efekty przynosi podejście syste- mowe oparte na filozofii ciągłego doskonalenia, która jest charakterystyczna dla zarządzania jakością.
Jego główną ideą jest pełne i udokumentowane zaangażowanie zarówno kierownictwa, jak i każdego pracownika w rzeczywiste działania na rzecz ochrony przeciwpożarowej i bezpieczeństwa.
Model systemu zarządzania oparty na tej filozofii, który mógłby być przeniesiony na grunt ochrony przeciwpożarowej, został opisany w normie PN-N-18001:2004 „Systemy zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy.
Wymagania” oraz PN-N-18004:2001 „Systemy zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy. Wytyczne”.
Na przedstawiony w tych normach system zarządzania składają się przede wszystkim:
− zaangażowanie kierownictwa oraz polityka w przedmiotowym zakre- sie,
− planowanie,
− wdrażanie i funkcjonowanie,
− monitorowanie, audytowanie i działania korygujące,
− przegląd wykonywany przez kierownictwo,
− ciągłe doskonalenie systemu.
1.2. Podstawowe definicje
Pożary powstają przede wszystkim tam, gdzie brak jest właściwie zorga- nizowanej ochrony przeciwpożarowej i gdzie nie są przestrzegane elementar- ne zasady użytkowania obiektu i otaczającego go terenu. W celu utworzenia ochrony na dobrym poziomie, konieczne jest indywidualne dla danego obiektu określenie jego charakterystyki zagrożenia pożarowego, warunków ochrony ppoż. i zasad postępowania w razie powstania pożaru.
Aby dokonać właściwej oceny potrzebna jest wiedza pozwalająca zakla- syfikować obiekt do określonej kategorii. Poniżej przedstawiono podstawowe klasyfikacje i pojęcia, których znajomość jest konieczna dla osób zarządzają- cych ochroną przeciwpożarową obiektu.
Zostały one zaczerpnięte z trzech podstawowych aktów prawnych, które oprócz ustawy o ochronie przeciwpożarowej, normują kwestię bezpieczeństwa pożarowego obiektów. Są to:
1. Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. nr 243 poz. 1623 z późn. zm.),
2. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, in- nych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. z 2010 r. nr 109 poz. 719 z późn. zm.),
3. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w spra- wie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. nr 75 poz. 690 z późn. zm.).
Ustawa prawo budowlane normuje działalność obejmującą sprawy pro- jektowania, budowy, w tym rozbudowy, nadbudowy i przebudowy oraz utrzy- mania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz określa zasady działania organów administracji publicznej w tych dziedzinach.
W rozumieniu Prawa budowlanego obiekt budowlany to:
a. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
b. budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
c. obiekt małej architektury.
Szczegółowa analiza trzech powyższych kategorii obiektów, przynosi ich następujące definicje:
Budynek to obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadający fun- damenty i dach.
Szczególnym rodzajem budynku jest budynek mieszkalny jednorodzinny.
W rozumieniu ustawy jest to budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszka- niowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30 % powierzchni całkowitej budynku.
Kolejny rodzaj obiektu budowlanego to budowla. Jest to każdy obiekt bu- dowlany nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci technicz- ne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hy- drotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.
Obiekt liniowy to obiekt budowlany, którego charakterystycznym para- metrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenerge- tyczna, linia kablowa nadziemna i (umieszczona bezpośrednio w ziemi) pod-
ziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.
Tymczasowy obiekt budowlany to obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.
O obiekcie małej architektury możemy mówić, gdy chodzi o niewielkie obiekty, a w szczególności:
− obiekty kultu religijnego, takie jak: kapliczki, krzyże przydrożne, fi- gury,
− posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,
− użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak:
piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, rozróżnia następujące rodzaje budynków:
1. budynek mieszkalny, przez co należy rozumieć:
a. budynek mieszkalny wielorodzinny, b. budynek mieszkalny jednorodzinny,
2. budynek zamieszkania zbiorowego - rozumie się przez to budynek prze- znaczony do okresowego pobytu ludzi, w szczególności hotel, motel, pen- sjonat, dom wypoczynkowy, dom wycieczkowy, schronisko młodzieżowe, schronisko, internat, dom studencki, budynek koszarowy, budynek za- kwaterowania na terenie zakładu karnego, aresztu śledczego, zakładu poprawczego, schroniska dla nieletnich, a także budynek do stałego po- bytu ludzi, w szczególności dom dziecka, dom rencistów i dom zakonny, 3. budynek użyteczności publicznej - rozumie się przez to budynek prze-
znaczony na potrzeby administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, kultury, kultu religijnego, oświaty, szkolnictwa wyższego, nauki, wycho- wania, opieki zdrowotnej, społecznej lub socjalnej, obsługi bankowej, handlu, gastronomii, usług, w tym usług pocztowych lub telekomunika- cyjnych, turystyki, sportu, obsługi pasażerów w transporcie kolejowym, drogowym, lotniczym, morskim lub wodnym śródlądowym, oraz inny budynek przeznaczony do wykonywania podobnych funkcji; za budynek użyteczności publicznej uznaje się także budynek biurowy lub socjalny, 4. budynek rekreacji indywidualnej - przez co należy rozumieć budynek
przeznaczony do okresowego wypoczynku,
5. budynek gospodarczy - rozumie się przez to budynek przeznaczony do niezawodowego wykonywania prac warsztatowych oraz do przechowywa- nia materiałów, narzędzi, sprzętu i płodów rolnych służących mieszkań- com budynku mieszkalnego, budynku zamieszkania zbiorowego, budynku rekreacji indywidualnej, a także ich otoczenia, a w zabudowie zagrodo- wej przeznaczony również do przechowywania środków produkcji rolnej i sprzętu oraz płodów rolnych,
Strefa pożarowa - budynek albo jego część oddzielona od innych budyn- ków lub innych części budynku elementami oddzielenia przeciwpożarowego (ściany, stropy i drzwi o określonych klasach nośności, szczelności i izolacyj- ności ogniowej), bądź też pasami wolnego terenu o szerokości nie mniejszej niż określone przepisami dopuszczalne odległości od innych budynków.
Strefa zagrożenia wybuchem - przestrzeń, w której może występować mieszanina wybuchowa substancji palnych z powietrzem lub innymi gazami utleniającymi, o stężeniu zawartym między dolną i górną granicą wybucho- wości.
Zagrożenie wybuchem - możliwość tworzenia przez palne gazy, pary palnych cieczy, pyły lub włókna palnych ciał stałych, w różnych warunkach, mieszanin z powietrzem, które pod wpływem czynnika inicjującego zapłon wybuchają, czyli ulegają gwałtownemu spalaniu połączonemu ze wzrostem ciśnienia.
Kondygnacja - pozioma, nadziemna lub podziemna część budynku, za- warta między podłogą na stropie lub warstwą wyrównawczą na gruncie a górną powierzchnią podłogi bądź warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu znajdu- jącego się nad tą częścią, przy czym za kondygnację uważa się także poddasze z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi oraz poziomą część budynku stanowiącą przestrzeń na urządzenia techniczne, mającą wysokość w świetle większą niż 1,9 m, przy czym za kondygnację nie uznaje się nadbudówek ponad dachem, takich jak maszynownia dźwigu, centrala wentylacyjna, klimatyza- cyjna lub kotłownia gazowa,
Kondygnacja nadziemna - kondygnacja, której nie mniej niż połowa wy- sokości w świetle, co najmniej z jednej strony budynku, znajduje się powyżej poziomu projektowanego lub urządzonego terenu, a także każda usytuowaną nad nią kondygnacja.
Kondygnacja podziemna - kondygnacja, której więcej niż połowa wyso- kości w świetle, ze wszystkich stron budynku, znajduje się poniżej poziomu przylegającego do niego, projektowanego lub urządzonego terenu, a także każda usytuowana pod nią kondygnacja.
1.3. Klasyfikacje budynków
Celem bezpiecznego użytkowania budynku jest jego odpowiednie zabez- pieczenie przeciwpożarowe. Do podstawowych form zabezpieczenia budynków przed pożarem i innym zagrożeniem zaliczyć należy ochronę przeciwpożarową czynną i bierną. Ochrona bierna polega na odpowiednim kształtowaniu zago- spodarowania przestrzeni, infrastruktury i konstrukcji budynków, wyposażeniu ich w niezbędny sprzęt i urządzenia przeciwpożarowe oraz utrzymaniu reżimów przebiegów procesów technologicznych i eksploatacyjnych w taki sposób, aby prawdopodobieństwo powstania i efektów rozprzestrzeniania się pożaru były jak najmniejsze. Ochrona czynna natomiast polega na praktycznym wykorzy- staniu w działaniu ratowniczym (w walce z pożarami) umiejętności posługiwa- nia się urządzeniami i sprzętem przeciwpożarowym oraz ratowniczym będącym na wyposażeniu budynku wobec zagrożeń zaistniałych w chronionym obiekcie.
Powyższe wskazuje, że nie tylko wyposażenie budynku w sprzęt i urzą- dzenia przeciwpożarowe daje poczucie bezpieczeństwa osób przebywających w budynku. Bardzo ważnym aspektem jest umiejętność posługiwania się i wy- korzystania urządzeń przez użytkowników, w tym osób odpowiedzialnych za bezpieczeństwo pożarowe w budynku.
Budynek, zachowując bezpieczeństwo pożarowe, powinien spełniać wy- magania techniczno-budowlane pod względem klasy odporności pożarowej, podziału na strefy pożarowe, warunków ewakuacji, odległości od innych obiek- tów budowlanych, jak również wymagania w zakresie ochrony przeciwpoża- rowej pod względem wyposażenia w podręczy sprzęt gaśniczy i urządzenia przeciwpożarowe.
Zabezpieczenie budynku wymaganymi środkami zabezpieczenia przeciw- pożarowego, na które składają się urządzenia, sprzęt, instalacje i rozwiązania budowlane służące zapobieganiu powstawania i rozprzestrzeniania się pożarów zależy przede wszystkim od jego przeznaczenia, powierzchni, wysokości i ilo- ści kondygnacji oraz ilości i jakości składowanych materiałów i prowadzonego procesu technologicznego.
Zgodnie z § 209 rozporządzenia budynki oraz części budynków, stanowią- ce odrębne strefy pożarowe z uwagi na przeznaczenie i sposób użytkowania, dzieli się na:
1. mieszkalne, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej cha- rakteryzowane kategorią zagrożenia ludzi, określane jako ZL,
2. produkcyjne i magazynowe, określane jako PM, (oraz dodatkowo gara- że, hydrofornie, kotłownie, węzły ciepłownicze, rozdzielnie elektryczne, stacje transformatorowe, centrale telefoniczne, itp.).
3. inwentarskie, czyli służące do hodowli inwentarza, określane jako IN (oraz dodatkowo budynki w zabudowie zagrodowej o kubaturze brutto nie przekraczającej 1500 m3, jak stodoły, budynki do przechowywania płodów rolnych i budynki gospodarcze).
Budynki mieszkalne, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej, ze względu na spełnianą funkcję i tym samym stopień niebezpieczeństwa pod względem użytkowania lub możliwości ewakuacji przebywających w nich ludzi, dzieli się na pięć kategorii zagrożenia ludzi określanych symbolami od ZL I do ZL V.
Budynki te oraz części budynków, stanowiące odrębne strefy pożarowe, zalicza się do jednej lub do więcej niż jedna spośród następujących kategorii:
1. ZL I - zawierające pomieszczenia przeznaczone do jednoczesnego prze- bywania ponad 50 osób nie będących ich stałymi użytkownikami, a nie przeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się,
2. ZL II - przeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się, takie jak szpitale, żłobki, przedszkola, domy dla osób starszych,
3. ZL III - użyteczności publicznej, nie zakwalifikowane do ZL I i ZL II, 4. ZL IV - mieszkalne,
5. ZL V - zamieszkania zbiorowego, nie zakwalifikowane do ZL I i ZL II.
Rozporządzenie, w celu określenia wymagań technicznych i użytkowych, wprowadziło podział budynków na 4 kategorie wysokości. Oto one:
1. niskie (N) - do 12 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wy- sokości do 4 kondygnacji nadziemnych włącznie,
2. średniowysokie (SW) - ponad 12 m do 25 m włącznie nad poziomem te- renu lub mieszkalne o wysokości ponad 4 do 9 kondygnacji nadziemnych włącznie,
3. wysokie (W) - ponad 25 m do 55 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad 9 do 18 kondygnacji nadziemnych włącznie, 4. wysokościowe (WW) - powyżej 55 m nad poziomem terenu.
Wysokość budynku służącą do przyporządkowania temu budynkowi odpo- wiednich wymagań techniczno - budowlanych, mierzy się od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku lub jego części, znajdującym się na pierwszej kondygnacji nadziemnej budynku, do górnej powierzchni najwy- żej położonego stropu, łącznie z grubością izolacji cieplnej i warstwy ją osła- niającej, bez uwzględniania wyniesionych ponad tę płaszczyznę maszynowni dźwigów i innych pomieszczeń technicznych, bądź do najwyżej położonego punktu stropodachu lub konstrukcji przekrycia budynku znajdującego się bez- pośrednio nad pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi.
Dla budynków z kategorii produkcyjnych i magazynowych (PM) obowią- zuje klasyfikacja oparta na tzw. gęstości obciążenia ogniowego.
Gęstości obciążenia ogniowego jest to energia cieplna, wyrażona w me- gadżulach, która może powstać przy spalaniu materiałów palnych znajdujących
się w pomieszczeniu, strefie pożarowej lub składowisku materiałów stałych, przypadająca na jednostkę powierzchni tego obiektu, wyrażoną w metrach kwadratowych.
Zasady, według których oblicza się wartość gęstości obciążenia ognio- wego, określa Polska Norma PN-B-02852:2001 pt.: „Ochrona przeciwpożaro- wa budynków - Obliczanie gęstości obciążenia ogniowego oraz wyznaczanie względnego czasu trwania pożaru”. W normie dodatkowo określono zasadę wyznaczania względnego czasu trwania pożaru oraz podano wartości ciepła właściwego dla niektórych rodzajów materiałów.
Jest to jeden z ważniejszych parametrów będący podstawą do określenia wielu wymogów związanych z prawem z zakresu bezpieczeństwa pożarowego.
Z wielkości gęstości obciążenia ogniowego wynika m.in. dopuszczalna wielkość stref pożarowych, klasa odporności pożarowej, klasy odporności ogniowej elementów budowlanych, wymagania ewakuacyjne, zaopatrzenie w wodę do zewnętrznego i wewnętrznego gaszenia pożaru obiektów PM.
2. Obowiązki właściciela, zarządcy lub użytkownika obiektu w zakresie jego bezpiecznej eksploatacji
2.1. Obowiązki wynikające z ustawy Prawo budowlane
Zgodnie z zasadami określonymi w rozdziale 6 ustawy Prawo budowla- ne zatytułowanym „Utrzymanie obiektów budowlanych”, właściciel lub za- rządca obiektu budowlanego jest obowiązany utrzymywać i użytkować obiekt budowlany w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska. Dodatkowo musi utrzymywać go w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwo- ści użytkowych i sprawności technicznej. Szczególnie ważne w tym zakresie są warunki wpływające na bezpieczeństwo osób przebywających w obiekcie.
Ponadto, właściciel obowiązany jest zapewnić bezpieczne użytkowanie obiektu w sytuacjach, w których następuje uszkodzenie obiektu budowlane- go lub bezpośrednie zagrożenie takim uszkodzeniem, mogące spowodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia lub środowiska.
Sytuacje, o których tutaj mowa to czynniki zewnętrzne oddziaływujące na obiekt, spośród których najpowszechniejsze w Polsce to: pożary, powodzie, wyładowania atmosferyczne, silne wiatry, intensywne opady atmosferyczne, zjawiska lodowe.
Naruszenie wskazanych wyżej obowiązków zostało spenalizowane w art.
91a Prawa budowlanego. Zgodnie z tym przepisem, kto nie spełnia, określo- nego w art. 61, obowiązku utrzymania obiektu budowlanego w należytym stanie technicznym, użytkuje obiekt w sposób niezgodny z przepisami lub nie zapewnia bezpieczeństwa użytkowania obiektu budowlanego, podlega grzyw- nie nie mniejszej niż 100 stawek dziennych, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
2.1.1. Przeglądy techniczne
Wyniki czynności kontrolno-rozpoznawczych przeprowadzanych przez Państwową Straż Pożarną wskazują, że jedną z najczęściej stwierdzanych nieprawidłowości jest niewłaściwa eksploatacja instalacji i urządzeń tech- nicznych, zarówno użytkowych jak i przeciwpożarowych. Jednym z głównych zaniedbań w tym zakresie jest nieprzestrzeganie terminów przeglądów i badań okresowych.
Częstotliwość i rodzaj kontroli
W celu zapewnienia spełnienia ww. wymagań obiekty powinny być w cza- sie ich użytkowania poddawane przez właściciela lub zarządcę okresowej kon- troli, co najmniej raz w roku, polegającej na sprawdzeniu stanu technicznego:
a. elementów budynku, budowli i instalacji narażonych na szkodliwe wpływy atmosferyczne i niszczące działania czynników występujących podczas użytkowania obiektu,
b. instalacji i urządzeń służących ochronie środowiska,
c. instalacji gazowych oraz przewodów kominowych (dymowych, spali- nowych i wentylacyjnych).
Szczególnie ostatni punkt jest istotny z uwagi na bezpośrednie zagroże- nie życia i zdrowia ludzkiego, w wyniku zatrucia lub zaczadzenia, na skutek niesprawności urządzeń gazowych i przewodów kominowych.
Obowiązek kontroli, o której mowa w pkt a, nie obejmuje właścicieli i zarządców:
1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, 2. obiektów budowlanych:
a. budownictwa zagrodowego i letniskowego,
b. wymienionych w art. 29 ust. 1. Prawa budowlanego.
W przypadku budynków o powierzchni zabudowy przekraczającej 2000 m2 oraz innych obiektów budowlanych o powierzchni dachu przekraczającej 1000 m2, tego typu kontrola musi być przeprowadzana dwa razy w roku, w termi- nach do 31 maja oraz do 30 listopada.
Dodatkowo, wszystkie obiekty, co najmniej raz na 5 lat, podlegają obo- wiązkowej kontroli polegającej na sprawdzeniu stanu technicznego i przydat- ności do użytkowania obiektu budowlanego, estetyki obiektu budowlanego oraz jego otoczenia.
W zakresie tej kontroli znajduje się również badanie instalacji elektrycz- nej i piorunochronnej w zakresie stanu sprawności połączeń, osprzętu, za- bezpieczeń i środków ochrony od porażeń, oporności izolacji przewodów oraz uziemień instalacji i aparatów.
Niezwykle istotną, a często zaniedbywaną sprawą, jest obowiązek kontroli bezpiecznego użytkowania obiektu każdorazowo w przypadku wystąpienia czynników zewnętrznych oddziaływujących na obiekt, które mogą doprowadzić do uszkodzeń obniżających stan bezpieczeństwa.
Do tego typu czynników należą wymienione już na początku tego rozdziału zjawiska związane z działaniem człowieka lub sił natury, które mogą uszkodzić obiekt budowlany lub wywołują bezpośrednie zagrożenie takim uszkodzeniem.
Oznacza to, że obiekt i jego instalacje powinny być kontrolowane w za- kresie swojej sprawności, po wystąpieniu np. wyładowań atmosferycznych, wstrząsów sejsmicznych, silnych wiatrów, intensywnych opadów, pożarów, powodzi, itp.
Ustawa Prawo budowlane zawiera ponadto zasady przeprowadzania kon- troli okresowej:
− stanu technicznego kotłów, z uwzględnieniem efektywności energe- tycznej kotłów oraz ich wielkości do potrzeb użytkowych (art. 62 ust.
1 pkt 5),
− urządzeń chłodniczych w systemach klimatyzacji (art. 62 ust. 1 pkt 6),
− instalacji ogrzewczych z kotłami o efektywnej nominalnej wydajności powyżej 20 kW użytkowanych co najmniej 15 lat (art. 62 ust. 1b).
Uchybienie związane z brakiem przeprowadzenia okresowej kontroli, o których mowa wyżej przez właściciela lub zarządcę obiektu budowlanego, na mocy art. 93 pkt 8 ustawy Prawo budowlane stanowi wykroczenie i jest zagrożone karą grzywny.
Zasady przeprowadzania kontroli stanu technicznego
1. Kontrole powinny być dokonywane przez osoby posiadające uprawnienia budowlane we właściwej specjalności.
2. Kontrole stanu technicznego instalacji elektrycznych, piorunochronnych, gazowych i urządzeń chłodniczych mogą przeprowadzać osoby posiada- jące kwalifikacje wymagane przy wykonywaniu dozoru nad eksploatacją urządzeń, instalacji oraz sieci energetycznych i gazowych.
3. Kontrolę stanu technicznego przewodów kominowych powinny przepro- wadzać:
− osoby posiadające kwalifikacje mistrza w rzemiośle kominiarskim – w odniesieniu do przewodów dymowych oraz grawitacyjnych przewo- dów spalinowych i wentylacyjnych,
− osoby posiadające uprawnienia budowlane odpowiedniej specjalności – w odniesieniu do przewodów kominowych, oraz do kominów prze- mysłowych, kominów wolno stojących oraz kominów lub przewodów kominowych, w których ciąg kominowy jest wymuszony pracą urządzeń mechanicznych.
1. W trakcie każdej kontroli, należy dokonać sprawdzenia wykonania zaleceń z poprzedniej kontroli.
2. Osoba przeprowadzająca kontrolę stanu technicznego obiektu sporzą- dza protokół z kontroli, w którym umieszcza informacje dotyczące stanu technicznego poszczególnych elementów konstrukcyjnych oraz wykoń- czeniowych obiektu oraz zalecenia pokontrolne.
Zasady użytkowania budynków mieszkalnych, zapewniające bezpieczeństwo ludzi i mienia oraz ochronę zdrowia i życia określa rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 sierpnia 1999 r. w sprawie wa- runków technicznych użytkowania budynków mieszkalnych (Dz. U. z 1999 r.
nr 74 poz. 836 z późn. zm.).
2.2. Obowiązki wynikające z ustawy o ochronie przeciwpożarowej
Ustawa o ochronie przeciwpożarowej nakłada na właścicieli, zarządców lub użytkowników obiektów szereg obowiązków w zakresie zapewnienia ich ochrony przeciwpożarowej. Sposób właściwego wypełnienia ww. obowiązków w trakcie eksploatacji obiektu, jest głównym przedmiotem zainteresowania niniejszej publikacji.
Główne obowiązki, które zostały wymienione w kolejnych punktach art.
4. ust. 1 ustawy to:
− przestrzegać przeciwpożarowych wymagań techniczno-budowlanych, instalacyjnych i technologicznych,
− wyposażyć budynek, obiekt budowlany lub teren w wymagane urzą- dzenia przeciwpożarowe i gaśnice,
− zapewnić konserwację oraz naprawy urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic w sposób gwarantujący ich sprawne i niezawodne funkcjo- nowanie,
− zapewnić osobom przebywającym w budynku, obiekcie budowlanym lub na terenie, bezpieczeństwo i możliwość ewakuacji,
− przygotować budynek, obiekt budowlany lub teren do prowadzenia akcji ratowniczej,
− zapoznać pracowników z przepisami przeciwpożarowymi,
− ustalić sposoby postępowania na wypadek powstania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia.
Obowiązek przestrzegania przeciwpożarowych wymagań techniczno- -budowlanych, instalacyjnych i technologicznych jest niezwykle szerokim zagadnieniem związanym ze stosowaniem zasad i norm obowiązującego prawa, począwszy od etapu projektowania budynków, pomieszczeń, obiektów, poprzez ich budowę, użytkowanie, rozbudowę, przebudowę, aż po ewentualną zmianę sposobu użytkowania.
Ze względu na ogromną różnorodność obiektów i procesów, trudno tutaj wymienić chociaż część aktów prawnych, do których należy się stosować, w związku z tym odsyłamy do wykazu przepisów przeciwpożarowych zamiesz- czonego na końcu niniejszej publikacji, który zawiera najważniejsze z nich.
Drugi obowiązek dotyczy wyposażenia budynku, obiektu budowlanego lub terenu w wymagane urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice. Realizowany jest głównie w oparciu o zapisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.
Zgodnie z nim, urządzenia przeciwpożarowe to urządzenia (stałe lub półstałe, uruchamiane ręcznie lub samoczynnie) służące do zapobiegania powstaniu, wykrywania, zwalczania pożaru lub ograniczania jego skutków,
a w szczególności: stałe i półstałe urządzenia gaśnicze i zabezpieczające, urządzenia inertyzujące, urządzenia wchodzące w skład dźwiękowego systemu ostrzegawczego i systemu sygnalizacji pożarowej, w tym urządzenia sygna- lizacyjno-alarmowe, urządzenia odbiorcze alarmów pożarowych i urządzenia odbiorcze sygnałów uszkodzeniowych, instalacje oświetlenia ewakuacyjne- go, hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe, hydranty zewnętrzne, pompy w pompowniach przeciwpożarowych, przeciwpożarowe klapy odcinające, urzą- dzenia oddymiające, urządzenia zabezpieczające przed powstaniem wybuchu i ograniczające jego skutki, kurtyny dymowe oraz drzwi, bramy przeciwpożaro- we i inne zamknięcia przeciwpożarowe, jeżeli są wyposażone w systemy stero- wania, przeciwpożarowe wyłączniki prądu oraz dźwigi dla ekip ratowniczych.
Urządzenia przeciwpożarowe powinny być wykonane zgodnie z projek- tem uzgodnionym przez rzeczoznawcę ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych, natomiast warunkiem dopuszczenia do ich użytkowania jest przeprowadzenie odpowiednich dla danego urządzenia prób i badań, potwierdzających prawi- dłowość ich działania.
Kolejnym podstawowym obowiązkiem wynikającym z ustawy jest zapew- nić konserwację oraz naprawy urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic w spo- sób gwarantujący ich sprawne i niezawodne funkcjonowanie.
To samo rozporządzenie w § 3 ust. 2 zobowiązuje do poddawania wszyst- kich urządzeń przeciwpożarowych oraz gaśnic, przeglądom technicznym i czyn- nościom konserwacyjnym, zgodnie z zasadami i w sposób określony w Polskich Normach, w dokumentacji techniczno-ruchowej oraz w instrukcjach obsługi, opracowanych przez ich producentów.
Przy czym, przeglądy techniczne i czynności konserwacyjne powinny być przeprowadzane w okresach ustalonych przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku.
W praktyce, okazuje się, że np. w przypadku gaśnic najwięksi producen- ci w Polsce zdecydowali, że pierwszy przegląd należy przeprowadzić przed upływem 12 miesięcy od daty produkcji, natomiast drugi przegląd i następne przeprowadza się co 6 miesięcy.
W sytuacjach, kiedy gaśnice użytkowane są w szczególnie trudnych wa- runkach, mogących mieć wpływ na ich sprawność i stan techniczny, administra- tor obiektu może podjąć decyzję o skróceniu terminu przeglądu. Środowiska szczególnie niekorzystne występują np. w górnictwie, przemyśle chemicznym, gospodarce morskiej.
Węże stanowiące wyposażenie hydrantów wewnętrznych powinny być raz na 5 lat poddawane próbie ciśnieniowej na maksymalne ciśnienie robocze, zgodnie z Polską Normą dotyczącą konserwacji hydrantów wewnętrznych.
Oczywiście władający obiektem ponosi w pełni koszty związane z za- pewnieniem warunków ochrony przeciwpożarowej, do których zobowiązują go przepisy.
Szczegółowe sposoby realizacji pozostałych podstawowych obowiązków wynikających z ustawy o ochronie przeciwpożarowej zostały scharakteryzo- wane w kolejnych rozdziałach.
2.3. Obowiązki wynikające z rozporządzenia MSWiA w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów
Rozporządzenie określa sposoby i warunki ochrony przeciwpożarowej bu- dynków, innych obiektów budowlanych i terenów, zwanych dalej „obiektami”.
Obowiązki, które rozporządzenie nakłada na właścicieli, zarządców lub użytkowników budynków oraz placów składowych i wiat (z wyjątkiem budyn- ków mieszkalnych jednorodzinnych) zawarto w poniższych punktach.
1. Oznakowanie znakami zgodnymi z Polskimi Normami:
a. dróg i wyjść ewakuacyjnych (z wyłączeniem budynków mieszkalnych) oraz pomieszczeń, w których zgodnie z przepisami techniczno-budow- lanymi są wymagane co najmniej 2 wyjścia ewakuacyjne, w sposób zapewniający dostarczenie informacji niezbędnych do ewakuacji, b. miejsc usytuowania urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic,
c. miejsc usytuowania elementów sterujących urządzeniami przeciwpo- żarowymi,
d. miejsc usytuowania nasady umożliwiającej zasilanie instalacji wodo- ciągowej przeciwpożarowej, kurków głównych instalacji gazowej oraz materiałów niebezpiecznych pożarowo,
e. pomieszczeń i terenów z materiałami niebezpiecznymi pożarowo, f. drabin ewakuacyjnych, rękawów ratowniczych, pojemników z ma-
skami ucieczkowymi, miejsc zbiórki do ewakuacji, miejsc lokalizacji kluczy do wyjść ewakuacyjnych,
g. dźwigów dla straży pożarnej,
h. przeciwpożarowych zbiorników wodnych, zbiorników technologicz- nych stanowiących uzupełniające źródło wody do celów przeciwpo- żarowych, punktów poboru wody, stanowisk czerpania wody,
i. drzwi przeciwpożarowych, j. dróg pożarowych,
k. miejsc zaklasyfikowanych jako strefy zagrożenia wybuchem.
2. Utrzymywanie urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic w stanie pełnej sprawności technicznej oraz funkcjonalnej.
3. Wyposażanie obiektów w przeciwpożarowe wyłączniki prądu zgodnie z przepisami techniczno-budowlanymi.
4. Umieszczanie w widocznych miejscach instrukcji postępowania na wypa- dek pożaru z wykazami telefonów alarmowych.
5. Umieszczanie, przy wjazdach do garaży zamkniętych z podłogą znajdują- cą się poniżej poziomu terenu, czytelnej informacji o dopuszczeniu lub niedopuszczeniu do parkowania w tych garażach samochodów zasilanych gazem propan-butan.
6. Zachowanie pasa ochronnego o minimalnej szerokości 2 m i nawierzchni z materiałów niepalnych lub gruntowej oczyszczonej wokół placów skła- dowych i składowisk przy obiektach oraz przy obiektach tymczasowych o konstrukcji palnej.
7. Umieszczanie na odmierzaczu gazu płynnego informacji o nie napełnianiu butli (właściciele, zarządcy i użytkownicy stacji paliw).
8. Przeprowadzanie regularnych czynności porządkowych w miejscach, w których występują pyły palne zalegające w warstwach, zgodnie z za- sadami określonymi w Polskich Normach (właściciele, zarządcy i użytkow- nicy obiektów produkcyjnych i magazynowych).
2.3.1. Obowiązki w zakresie wyposażenia obiektów w urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice
Podstawowym przepisem opisującym sposób realizacji obowiązku wy- nikającego z ustawy o ochronie przeciwpożarowej, a dotyczącego wypo- sażania obiektów w sprzęt pożarniczy jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.
Rozporządzenie w rozdz. 6 określa m.in. miejsca, w których wymagane jest stosowanie:
− stałych urządzeń gaśniczych związanych na stałe z obiektem, zawie- rających zapas środka gaśniczego i uruchamianych samoczynnie we wczesnej fazie rozwoju pożaru,
− systemu sygnalizacji pożarowej, obejmującego urządzenia sygnaliza- cyjno-alarmowe, służące do samoczynnego wykrywania i przekazy- wania informacji o pożarze, a także urządzenia odbiorcze alarmów pożarowych i urządzenia odbiorcze sygnałów uszkodzeniowych,
− dźwiękowego systemu ostrzegawczego, umożliwiającego rozgłasza- nie sygnałów ostrzegawczych i komunikatów głosowych na potrzeby bezpieczeństwa osób przebywających w obiekcie, nadawanych auto- matycznie po otrzymaniu sygnału z systemu sygnalizacji pożarowej, a także przez operatora.
Ze względu na to, że niemal wszystkie obiekty, które są przedmiotem za- interesowania tej publikacji muszą być wyposażane w gaśnice, a wielokrotnie są one jedynym wymaganym sprzętem gaśniczym, nieco więcej uwagi należy
poświęcić § 32 i 33, które zawierają zasady wyposażania obiektów w tego typu sprzęt.
Ze względu na to, że niemal wszystkie obiekty, które są przedmiotem zainteresowania tej publikacji muszą być wyposażane w gaśnice, a wielo- krotnie są one jedynym wymaganym sprzętem gaśniczym, nieco więcej uwagi należy poświęcić § 32 i 33 rozporządzenia, które zawierają zasady wyposażania obiektów w tego typu sprzęt.
Zgodnie z ich zapisami, rodzaj gaśnic powinien być dostosowany do ga- szenia grup pożarów, które mogą wystąpić w obiekcie.
Obecne przepisy tworzą klasyfikację uwzględniającą pięć następujących grup pożarów:
1. A - materiałów stałych, zwykle pochodzenia organicznego, których nor- malne spalanie zachodzi z tworzeniem żarzących się węgli (drewno, pa- pier, tkaniny, rośliny, węgiel);
2. B - cieczy i materiałów stałych topiących się;
3. C - gazów;
4. D - metali;
5. F - tłuszczów i olejów w urządzeniach kuchennych.
W zakresie ilości, jedna jednostka masy środka gaśniczego 2 kg (dla prosz- ku i CO2) lub 3 dm3 (dla roztworu środka pianotwórczego) zawartego w gaśni- cach przypada:
1. na każde 100 m2 powierzchni strefy pożarowej w budynku, niechronionej stałym urządzeniem gaśniczym:
a. zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V,
b. produkcyjnej i magazynowej o gęstości obciążenia ogniowego ponad 500 MJ/m2,
c. zawierającej pomieszczenie zagrożone wybuchem;
2. na każde 300 m2 powierzchni strefy pożarowej nie wymienionej w pkt. 1, z wyjątkiem zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV.
Jak widać, z obowiązku wyposażania w gaśnice całkowicie wyłączone są budynki kwalifikowane do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV, to znaczy budynki mieszkalne jedno- i wielorodzinne.
Zasady rozmieszczania gaśnic w obiektach określa § 33, który stwierdza, że muszą one znajdować się:
1. w miejscach łatwo dostępnych i widocznych, w szczególności:
a. przy wejściach do budynków, b. na klatkach schodowych, c. na korytarzach,
d. przy wyjściach z pomieszczeń na zewnątrz;
− w miejscach nie narażonych na uszkodzenia mechaniczne oraz działanie źródeł ciepła (piece, grzejniki);
− w obiektach wielokondygnacyjnych - w tych samych miejscach na każdej kondygnacji, jeżeli pozwalają na to istniejące warunki.
Dodatkowo, przy rozmieszczaniu gaśnic muszą być spełnione następujące warunki:
1. odległość z każdego miejsca w obiekcie, w którym może przebywać czło- wiek, do najbliższej gaśnicy nie powinna być większa niż 30 m;
2. do gaśnic powinien być zapewniony dostęp o szerokości co najmniej 1 m.
Obiekty powinny być wyposażone w gaśnice przenośne, spełniające wyma- gania Polskich Norm będących odpowiednikami norm europejskich (EN) doty- czących gaśnic lub w gaśnice przewoźne. Dlatego też, wszystkie gaśnice muszą posiadać aktualny certyfikat zgodności wystawiony przez Centrum Naukowo Badawcze Ochrony Przeciwpożarowej w Józefowie (CNBOP).
Na rynku znaleźć można również sprzęt reklamowany najczęściej jako
„urządzenie gaśnicze”, służące do gaszenia dwutlenkiem węgla urządzeń wraż- liwych na pyły i zabrudzenia (głównie sprzęt elektroniczny). Urządzenie jest bardzo zbliżone wyglądem do gaśnicy, jednak z formalnego punktu widzenia gaśnicą nie jest, w związku z tym jego posiadanie nie zwalnia właściciela lub użytkownika obiektu od zakupu właściwej, określonej w przepisach, ilości gaśnic. Samo urządzenie może stanowić dodatkowe zabezpieczenie przed po- żarem.
W toku dbałości o bezpieczeństwo pożarowe obiektu należy uzmysłowić sobie, że możliwość użycia gaśnic przenośnych nie jest zależna wyłącznie od właściwej konserwacji przez uprawniony podmiot. Obowiązek wynikają- cy z rozporządzenia który brzmi „utrzymanie urządzenia przeciwpożarowego i gaśnic w stanie pełnej sprawności technicznej i funkcjonalnej” oznacza, że w ramach dbałości o ochronę przeciwpożarową obiektu należy również prze- prowadzać systematyczne kontrole:
− umiejscowienia gaśnic,
− oznakowania,
− położenia wskazówki ciśnienia na manometrze,
− zachowania swobodnego dostępu do nich.
Inną kwestią, w praktyce często decydującą o skuteczności używania gaśnic, jest wiedza i umiejętności osób, które mają posługiwać się nimi. Tutaj ogromną rolę do odegrania mają szkolenia, które opisane są w dalszej części książki.
Magazyny, w których są składowane butle z gazem płynnym, oraz stacje paliw płynnych wyposażane są w gaśnice na zasadach określonych w rozpo- rządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, ruro- ciągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. z 2005 r. nr 243 poz. 2063 z późn. zm.).
Odpowiedzialność karna
Na koniec niniejszego rozdziału warto przypomnieć, zapisy kodeksu wy- kroczeń, które odnoszą się bezpośrednio do obowiązków właścicieli, użytkow- ników i zarządzających obiektami, a które uzupełniają obraz systemu ochrony przeciwpożarowej.
Zgodnie z art. 82 § 2. „kto, będąc obowiązany na podstawie przepisów o ochronie przeciwpożarowej do zapewnienia warunków ochrony przeciwpo- żarowej obiektu lub terenu, nie dopełnia obowiązków polegających na:
1. zapewnieniu osobom przebywającym w obiekcie lub na terenie odpowied- nich warunków ewakuacji,
2. wyposażaniu obiektu lub terenu w urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice, 3. utrzymywaniu urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic w stanie pełnej
sprawności technicznej i funkcjonalnej,
4. umieszczeniu w widocznych miejscach instrukcji postępowania na wy- padek pożaru wraz z wykazem telefonów alarmowych oraz wymaganych informacji,
5. oznakowaniu obiektu odpowiednimi znakami bezpieczeństwa,
6. utrzymywaniu dróg pożarowych w stanie umożliwiającym wykorzystanie tych dróg przez pojazdy jednostek ochrony przeciwpożarowej,
7. zapewnieniu usuwania zanieczyszczeń z przewodów dymowych i spali- nowych,
8. zachowaniu pasa ochronnego o szerokości minimum 2 m i nawierzchni z materiałów niepalnych lub gruntowej oczyszczonej, wokół placów skła- dowych, składowisk przy obiektach oraz przy obiektach tymczasowych o konstrukcji palnej,
9. przestrzeganiu zasad zabezpieczenia przeciwpożarowego podczas zbioru, transportu lub składowania palnych płodów rolnych,
10. zapobieganiu powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożarów w lesie po- przez wykonywanie wymaganych zabiegów ochronnych - podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.
Z kolei, art. 164 kodeku karnego w zakresie ochrony przeciwpożarowej przewiduje popełnienie przestępstwa przez tego, „kto sprowadza bezpośrednie
niebezpieczeństwo zdarzenia, które zagraża życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach, mające postać:
− pożaru,
− zawalenia się budowli, zalewu albo obsunięcia się ziemi, skał lub śnie- gu,
− eksplozji materiałów wybuchowych lub łatwopalnych albo innego gwałtownego wyzwolenia energii, rozprzestrzeniania się substancji trujących, duszących lub parzących,
− gwałtownego wyzwolenia energii jądrowej lub wyzwolenia promie- niowania jonizującego.
Oznacza to, ze odpowiedzialność karna występuje nawet wtedy, jeśli nie doszło do zdarzenia, ale było prawdopodobieństwo jego zaistnienia.
3. Czynności zabronione w zakresie ochrony przeciwpożarowej
Głównym celem bezpieczeństwa pożarowego w obiektach budowlanych jest zapewnienie szeroko rozumianej ochrony przed pożarem. Powyższa ochro- na regulowana jest przepisami zarówno eksploatacyjnymi jak i wykonawczymi.
Przepisy eksploatacyjne wskazują, jak ma być wykonany i wyposażony budy- nek, aby w razie powstania pożaru mógł sam „obronić się przed pożarem”.
Obrona ta polega na uniemożliwieniu rozprzestrzeniania się pożaru na pozo- stałe części (strefy) budynku, poprzez zastosowanie odpowiednich wydzieleń przeciwpożarowych, bądź na ugaszeniu powstającego pożaru przy pomocy samoczynnie uruchamianych urządzeń przeciwpożarowych. Przepisy wykonaw- cze natomiast wskazują użytkownikowi obiektu, jak należy bezpiecznie pod względem przeciwpożarowym eksploatować budynek, aby nie doprowadzić w nim do powstania pożaru.
Jednym z wiodących przepisów wykonawczych, który reguluje powyższe jest rozporządzenie o ochronie przeciwpożarowej budynków, innych obiek- tów budowlanych i terenów cytowane na wstępie opracowania. W powyższym przepisie zawarte są m.in. informacje na temat czynności w zakresie ochrony przeciwpożarowej, których nieprzestrzeganie może doprowadzić do powstania pożaru w budynku oraz w jego bezpośrednim sąsiedztwie.
3.1. Czynności zabronione z użyciem otwartego ognia
Eksploatując budynki i obiekty budowlane, celem niedopuszczenia do powstania w nich pożaru, należy pamiętać o elementarnych czynnościach, do których bezwzględnie należy się stosować, bez względu na stanowisko właści- ciela, zarządcy czy też użytkownika. Czynnościami tymi są:
1. Kategoryczny zakaz używania otwartego ognia, palenia tytoniu i stosowa- nia innych czynników mogących zainicjować zapłon materiałów występu- jących w strefie zagrożenia wybuchem budynku, z wyjątkiem urządzeń przeznaczonych do tego celu oraz w miejscach występowania materiałów niebezpiecznych pożarowo, w miejscach występowania innych materia- łów palnych, określonych przez właściciela lub zarządcę i oznakowanych zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi znaków bezpieczeństwa.
2. Zakaz rozgrzewania za pomocą otwartego ognia smoły i innych materiałów w odległości mniejszej niż 5 m od obiektu, przyległego do niego składowi- ska lub placu składowego z materiałami palnymi, przy czym jest dopusz- czalne wykonywanie tych czynności na dachach o konstrukcji i pokryciu niepalnym w budowanych obiektach, a w pozostałych, jeżeli zostaną zastosowane odpowiednie, przeznaczone do tego celu podgrzewacze.
3. Rozpalanie ognia, wysypywanie gorącego popiołu i żużla lub wypalanie wierzchniej warstwy gleby i traw w miejscu umożliwiającym zapalenie się materiałów palnych albo sąsiednich obiektów.
Brak świadomości występujących zagrożeń, jak również konsekwencji niewłaściwego postępowania sprawia, że powyższe zasady często nie są prze- strzegane. Efektem tego bywa sprowadzenie zagrożenia dla zdrowia, życia i mienia ludzkiego.
3.2. Czynności zabronione prowadzone wewnątrz budynków Niewłaściwa eksploatacja sprzętów, urządzeń i instalacji technicznych będących na wyposażeniu budynku może przyczynić się do powstania pożaru i jego rozprzestrzenienia się w sposób uniemożliwiający ugaszenie ognia w za- rodku. Nie stosowanie się do poniższych zaleceń może doprowadzić do zwarcia lub przeciążenia niesprawnej instalacji elektrycznej w budynku, nadmiernego nagrzania się materiałów palnych od gorących powierzchni instalacji i urzą- dzeń, itp., co w konsekwencji może wywołać pożar. Czynności zabronione, których wykonywanie lub nieprzestrzeganie może pośrednio doprowadzić do powstania i rozprzestrzeniania się pożaru w budynku to:
1. Użytkowanie instalacji, urządzeń i narzędzi niesprawnych technicznie lub w sposób niezgodny z przeznaczeniem albo warunkami określonymi przez producenta bądź niepoddawanych okresowym kontrolom.
2. Garażowanie pojazdów silnikowych w obiektach i pomieszczeniach nie- przeznaczonych do tego celu, jeżeli nie opróżniono zbiornika paliwa po- jazdu i nie odłączono na stałe zasilania akumulatorowego pojazdu.
3. Użytkowanie elektrycznych urządzeń ogrzewczych ustawionych bezpo- średnio na podłożu palnym, z wyjątkiem urządzeń eksploatowanych zgod- nie z warunkami określonymi przez producenta.
4. Przechowywanie materiałów palnych oraz stosowanie elementów wystroju i wyposażenia wnętrz z materiałów palnych w odległości mniejszej niż 0,5 m od:
a. urządzeń i instalacji, których powierzchnie zewnętrzne mogą nagrze- wać się do temperatury przekraczającej 373,15 K (100 °C),
b. linii kablowych o napięciu powyżej 1 kV,
c. przewodów uziemiających oraz przewodów odprowadzających insta- lacji piorunochronnej,
d. czynnych rozdzielnic prądu elektrycznego, przewodów elektrycznych siłowych i gniazd wtykowych siłowych o napięciu powyżej 400 V.
5. Stosowanie na osłony punktów świetlnych materiałów palnych, z wyjąt- kiem materiałów trudno zapalnych i niezapalnych, jeżeli zostaną umiesz- czone w odległości co najmniej 0,05 m od żarówki.
6. Instalowanie opraw oświetleniowych oraz osprzętu instalacji elektrycz- nych, takich jak wyłączniki, przełączniki, gniazda wtyczkowe, bezpośred- nio na podłożu palnym, jeżeli ich konstrukcja nie zabezpiecza podłoża przed zapaleniem.
7. Dystrybucja i przeładunek ropy naftowej i produktów naftowych w obiek- tach nieprzeznaczonych do tego celu.
3.3. Czynności utrudniające prowadzenie działań ratowniczo – gaśniczych
Eksploatując budynki właściciele, zarządcy bądź użytkownicy często do- prowadzają do sytuacji, które w znaczny sposób utrudniają lub wręcz unie- możliwiają przeprowadzenie skutecznej ewakuacji osób z budynku w razie powstania pożaru i znacznie ograniczają możliwość prowadzenia działań ra- towniczo - gaśniczych. Wspomniane czynności nie wpływają bezpośrednio na możliwość powstania pożaru, lecz w sposób pośredni mogą przyczynić się do rozprzestrzenienia ognia w budynku. Czynnościami tymi są:
1. Składowanie materiałów palnych na drogach komunikacji ogólnej służą- cych ewakuacji lub umieszczanie przedmiotów na tych drogach w sposób zmniejszający ich szerokość albo wysokość poniżej wymaganych wartości określonych w przepisach techniczno - budowlanych.
2. Zamykanie drzwi ewakuacyjnych w sposób uniemożliwiający ich natych- miastowe użycie w przypadku pożaru lub innego zagrożenia powodującego konieczność ewakuacji.
3. Blokowanie drzwi i bram przeciwpożarowych w sposób uniemożliwiający ich samoczynne zamknięcie w przypadku powstania pożaru.
4. Lokalizowanie elementów wystroju wnętrz, instalacji i urządzeń w sposób zmniejszający wymiary drogi ewakuacyjnej poniżej wartości wymaganych w przepisach techniczno - budowlanych.
5. Wykorzystywanie drogi ewakuacyjnej z sali widowiskowej lub innej o po- dobnym przeznaczeniu, w której następuje jednoczesna wymiana publicz- ności lub użytkowników, jako miejsca oczekiwania na wejście do tej sali.
6. Składowanie materiałów palnych w pomieszczeniach technicznych, na nieużytkowych poddaszach i strychach oraz na drogach komunikacji ogól- nej w piwnicach.
7. Przechowywanie pełnych, niepełnych i opróżnionych butli przeznaczo- nych do gazów palnych na nieużytkowych poddaszach i strychach oraz w piwnicach.
8. Uniemożliwianie lub ograniczanie dostępu do:
a. gaśnic i urządzeń przeciwpożarowych,
b. przeciwwybuchowych urządzeń odciążających,
c. źródeł wody do celów przeciwpożarowych,
d. urządzeń uruchamiających instalacje gaśnicze i sterujących takimi instalacjami oraz innymi instalacjami wpływającymi na stan bezpie- czeństwa pożarowego obiektu,
e. wyjść ewakuacyjnych albo okien dla ekip ratowniczych,
f. wyłączników i tablic rozdzielczych prądu elektrycznego oraz kurków głównych instalacji gazowej,
g. krat zewnętrznych i okiennic, które zgodnie z przepisami technicz- no-budowlanymi powinny otwierać się od wewnątrz mieszkania lub pomieszczenia.
3.4. Czynności polepszające warunki ochrony ppoż. w budynku Bezpieczeństwo pożarowe zawarte w prawie wskazuje elementarne czyn- ności, których wykonywanie jest zakazane celem uniknięcia powstania pożaru w budynku, które można rozszerzyć, biorąc pod uwagę specyfikację obiektu, wyposażenie w instalacje techniczne i technologiczne, prowadzony proces technologiczny itp. Czynności zabronione w zakresie ochrony przeciwpożaro- wej wskazane przez ustawodawcę w rozporządzeniu w sprawie ochrony prze- ciwpożarowej budynków innych obiektów budowlanych i terenów nie stanowią listy zamkniętej. Poniżej przedstawiono kilka zasad i wskazań eksploatacyjno - porządkowych, których stosowanie znacznie poprawi bezpieczeństwo poża- rowe w budynku:
1. Pomieszczenia służące, jako magazyny podręczne, zaplecza technicz- ne, inne pomieszczenia nie przeznaczone do stałego przebywania ludzi, utrzymywać w należytym porządku i czystości.
2. Przestrzegać zasad palenia tytoniu tylko i wyłącznie w miejscach do tego przeznaczonych, przed wyrzuceniem niedopałków do kosza należy upew- nić się czy całkowicie zakończyło się ich tlenie.
3. Nie włączać do sieci elektrycznej jednocześnie dużej ilości odbiorników elektrycznych, następuje wówczas większy pobór mocy w porównaniu z przekrojami przewodów elektrycznych i ich dopuszczalnym obciąże- niem.
4. Nie pozostawiać bez nadzoru włączonych do sieci urządzeń elektrycznych nieprzystosowanych do pracy ciągłej.
5. Po każdorazowym opuszczeniu obiektu czy urządzenia elektryczne nie- przystosowane do pracy ciągłej zostały odłączone od sieci elektrycznej, a dopływ gazu do odbiorników odłączony.
6. Przestrzegać przepisów przeciwpożarowych odnośnie usuwania zanie- czyszczeń z przewodów dymowych, spalinowych i wentylacyjnych.
7. Nie dokonywać samowolnie napraw instalacji i urządzeń technologicz- nych, które powinny być wykonywane przez osoby wykwalifikowane po- siadające stosowne uprawnienia.
8. Nie gromadzić materiałów palnych na zewnątrz budynku w odległości mniejszej niż 0,5 m od przewodów uziemiających oraz przewodów od- prowadzających instalacji odgromowych.
Reasumując, jednym z bardzo ważnych elementów bezpiecznej eksploata- cji budynków i obiektów jest przestrzeganie bezpieczeństwa pożarowego po- przez bezwzględne stosowanie się do powyższych wytycznych. Przestrzeganie zakazu wykonywania czynności, których wykonywanie zostało zabronione pra- wem na płaszczyźnie właściciela, zarządcy lub użytkownika budynku znacznie poprawi bezpieczeństwo pożarowe w budynku, a tym samym wypełni znamiona bezpiecznej eksploatacji.
4. Zasady bezpiecznego używania i przechowywania materiałów
niebezpiecznych pożarowo i innych materiałów palnych
4.1. Materiały niebezpieczne pożarowo
Funkcjonowanie człowieka wiąże się z wykorzystywaniem materiałów niebezpiecznych pożarowo i materiałów palnych, które stosowane są zarówno w procesach technologicznych, produkcyjnych, magazynowych, jak również w życiu codziennym.
Przygotowywanie posiłków na kuchence gazowej zasilanej z instalacji gazowej bądź butli gazowej propan-butan, używanie w pracach domowych farb i rozpuszczalników, napełnianie urządzeń spalinowych benzyną wiąże się z wy- korzystywaniem materiałów niebezpiecznych pożarowo. Oczywiście w żaden sposób czynności związane z wykorzystywaniem materiałów niebezpiecznych pożarowo nie są czynnościami zabronionymi, należy jednak pamiętać, że nie- prawidłowe ich używanie i przechowywanie może doprowadzić do powstania pożaru bądź wybuchu, a co za tym idzie może sprowadzić bezpośrednie nie- bezpieczeństwo dla zdrowia i życia ludzi.
Przypomnijmy, iż materiały niebezpieczne pożarowo to gazy palne, cie- cze palne o temperaturze zapłonu poniżej 328,15 K (55 °C), materiały wytwa- rzające w zetknięciu z wodą gazy palne, materiały zapalające się samorzutnie na powietrzu, materiały wybuchowe i wyroby pirotechniczne, materiały ule- gające samorzutnemu rozkładowi lub polimeryzacji, materiały mające skłon- ności do samozapalenia, materiały inne niż wymienione wyżej, jeśli sposób ich składowania, przetwarzania lub innego wykorzystania może spowodować powstanie pożaru.
4.1.1. Używanie i przechowywanie materiałów niebezpiecznych pożarowo w budynkach
Podczas używania i przechowywania materiałów niebezpiecznych poża- rowo należy pamiętać o elementarnych, istotnych zasadach:
1. Na stanowisku pracy w zakładzie produkcyjnym utrzymywać ilość mate- riału niebezpiecznego pożarowo nie większą niż dobowe zapotrzebowanie lub dobowa produkcja, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej.
2. Wszystkie czynności związane z wytwarzaniem, przetwarzaniem, obróbką, transportem lub składowaniem materiałów niebezpiecznych wykonywać zgodnie z warunkami ochrony przeciwpożarowej określonymi w instrukcji bezpieczeństwa pożarowego.
3. Zapas materiałów niebezpiecznych pożarowo przekraczający wielkość dobowego zapotrzebowania przechowywać w oddzielnym magazynie przy- stosowanym do takiego celu.
4. Materiały niebezpieczne pożarowo przechowywać w sposób uniemożliwia- jący powstanie pożaru lub wybuchu w następstwie procesu składowania lub wskutek wzajemnego oddziaływania.
5. Ciecze o temperaturze zapłonu poniżej 328,15 K (55 °C) przechowywać wyłącznie w pojemnikach, urządzeniach i instalacjach przystosowanych do tego celu, wykonanych z materiałów co najmniej trudno zapalnych, odprowadzających ładunki elektryczności statycznej, wyposażonych w szczelne zamknięcia i zabezpieczonych przed stłuczeniem.
6. Nie przechowywać materiałów niebezpiecznych pożarowo w pomieszcze- niach piwnicznych, na poddaszach i strychach, w obrębie klatek schodo- wych i korytarzy oraz w innych pomieszczeniach ogólnie dostępnych, jak również na tarasach, balkonach i loggiach.
7. Nie magazynować materiałów niebezpiecznych pod ścianami budynku.
Materiały niebezpieczne pożarowo używane i wykorzystywane przez czło- wieka w życiu codziennym to gazy i ciecze palne charakteryzujące się bardzo niską temperaturą zapłonu i właściwościami wybuchowymi, rzadziej materiały stałe. Częściej z materiałami niebezpiecznymi człowiek ma kontakt w zakła- dach pracy, gdzie specyfikacja technologiczna wymaga ich stosowania. Należy tutaj również nadmienić, iż istnieje zakaz obrotu z przeznaczeniem do użytku cywilnego niektórymi materiałami niebezpiecznymi pożarowo np. materiały wybuchowe, materiały pirotechniczne, poza dopuszczonymi do użytku cywil- nego itd., na zakup których należy posiadać stosowne pozwolenie.
Celem zachowania bezpiecznej eksploatacji obiektów ustawodawca dopu- ścił przechowywanie w budynku z przeznaczeniem dla użyteczności publicznej, zamieszkania zbiorowego i mieszkalnym materiałów niebezpiecznych pożarowo tj. cieczy i gazów w następujących ilościach:
1. 10 dm3 cieczy o temperaturze zapłonu poniżej 294,15 K (21 °C) oraz do 50 dm3 cieczy o temperaturze zapłonu 294,15÷328,15 K (21÷55 °C), a w mieszkaniach odpowiednio do 5 dm3 i do 20 dm3 cieczy.
2. W jednym mieszkaniu, lokalu użytkowym lub warsztacie nie należy insta- lować więcej niż dwóch butli 11 kg z gazem propan - butan, natomiast pojemność butli nie może przekraczać 11 kg gazu.
4.1.2. Przechowywanie materiałów niebezpiecznych pożarowo w postaci cieczy palnych
Przechowując ciecze palne należy pamiętać o poniższych elementarnych warunkach, nieprzestrzeganie których może znacznie pogorszyć warunki bez-
