1 2 3 4 5 6
K_W01
‒ 23 K_U01
‒ 32 K_K01
‒ 11 8
8.0
Symbole efektów dla obszaru kształcenia
Symbole efektów kierunkowych
Metody weryfikacji
8.1 X2A_U01, U02, U04, U06
FIZ2_U01, U04, U09, U13,
U14
kolokwium
8.2 X2A_K01
X2A_K02 FIZ2_K02
2. kolokwium
50 godziny 30
uczestnictwo w zajęciach 30
przygotowanie do zajęć 42 42
przygotowanie do weryfikacji 6 6
konsultacje z prowadzącym 2 2
9 10 11
13 14
16 17 18 18.1.0 18.1.1
18.1.2
18.1.3 18.2.0
ćwiczania audytoryjne 30
Literatura
Zajecia: Fizyka teoretyczna I. Informacje wspólne dla wszystkich grup Typ zajęć
Liczba godzin
Literatura podstawowa
Literatura uzupełniająca
1. L. D. Landau i E. M. Lifszic, Krótki kurs fizyki teoretycznej. T.1. Wyd. III (PWN, Warszawa, 1980).
2. W. Rubinowicz i W. Królikowski, Mechanika teoretyczna (PWN, Warszawa, 1955).
3. L. D. Landau i E. M. Lifszic, Mechanika (PWN, Warszawa, 1961).
Informacje ogólne
Specyficzne efekty kształcenia 3
polski podstawowy Jednostka
Punkty ECTS Język wykładowy Poziom przedmiotu
WYDZIAŁ MATEMATYCZNO-PRZYRODNICZY. SZKOŁA NAUK ŚCISŁYCH UNIWERSYTET KARDYNAŁA STEFANA WYSZYŃSKIEGO W WARSZAWIE
→ wiedza
→ umiejętności
→ kometencje społeczne Efekty kształcenia i opis ECTS
Fizyka teoretyczna I
‒ 30 h
‒
ćwiczania audytoryjne
‒ sem. 1
‒
2016/2017 KARTA PRZEDMIOTU
Kod przedmiotu Nazwa przedmiotu
WM-FI-401 Fizyka teoretyczna I
Symbole efektów kształcenia
rozwiązyje problemy mechaniki klasycznej. Posługuje się formalizmem mechaniki klasycznej do opisu praw i procesów w przyrodzie.
Potrafi precyzyjnie formułować pytania, służące pogłębieniu własnego zrozumienia zjawisk mechanicznych lub odnalezieniu brakujących elementów rozumowania.
Okres (Rok/Semestr studiów) 1 semestr
Koordynatorzy dr hab. Iaroslav Shopa Typ zajęć, liczba godzin ćwiczania audytoryjne, 30
nakład
1,9 1,1 punkty ECTS
Informacje o zajeciach w cyklu: sem. 1, rok ak. 2016/2017 szacunkowy nakład pracy studenta
Przedmioty wprowadzające* Zajęcia powiązane*
Wymagania wstępne
15 Fizyka teoretyczna I - W
12 Prowadzący grup
Typ protokołu
Typ przedmiotu
zaliczeniowy na ocenę obligatoryjny
Zakłada się, że studenci uzyskali punkty ECTS z przedmiotów wprowadzających i zaliczają zajęcia powiązane 7
Fizyka teoretyczna I
‒ 30 h
‒
ćwiczania audytoryjne
‒ sem. 1
‒
2016/2017
18.2.1
18.2.2
18.2.3 19
19.1 5
19.1 4,5
19.1 4
19.1 3,5
19.1 3
19.1 2
19.2 5
19.2 4,5
19.2 4
19.2 3,5
19.2 3
19.2 2
4. M. Kozielski i M. Kozielska, Wybrane zagadnienia z fizyki (Wyd. Politechniki Poznańskiej, Poznań, 1996).
5. W. S. Urbański, Mechanika teoretyczna. Wyd.II (PWN, Warszawa, 1970).
6. C. Kittel, W. D. Knight, i M. A. Ruderman, Mechanika (PWN, Warszawa,1969).
Kryteria oceniania
weryfikacja nie wykazuje, że rozwiązyje problemy mechaniki klasycznej. Posługuje się formalizmem mechaniki klasycznej do opisu praw i procesów w przyrodzie., ani że spełnia kryteria na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że bez uchwytnych niedociągnięć rozwiązyje problemy mechaniki klasycznej. Posługuje się formalizmem mechaniki klasycznej do opisu praw i procesów w przyrodzie.
weryfikacja wykazuje, że niemal w pełni poprawnie rozwiązyje problemy mechaniki klasycznej. Posługuje się formalizmem mechaniki klasycznej do opisu praw i procesów w przyrodzie., ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że w znacznym stopniu poprawnie rozwiązyje problemy mechaniki klasycznej. Posługuje się formalizmem mechaniki klasycznej do opisu praw i procesów w przyrodzie., ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że w znacznym stopniu poprawnie lecz niekonsystentnie rozwiązyje problemy mechaniki klasycznej.
Posługuje się formalizmem mechaniki klasycznej do opisu praw i procesów w przyrodzie., ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że w większości przypadków testowych rozwiązyje problemy mechaniki klasycznej. Posługuje się formalizmem mechaniki klasycznej do opisu praw i procesów w przyrodzie., ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja nie wykazuje, że Potrafi precyzyjnie formułować pytania, służące pogłębieniu własnego zrozumienia zjawisk mechanicznych lub odnalezieniu brakujących elementów rozumowania., ani że spełnia kryteria na wyższą ocenę weryfikacja wykazuje, że bez uchwytnych niedociągnięć Potrafi precyzyjnie formułować pytania, służące pogłębieniu własnego zrozumienia zjawisk mechanicznych lub odnalezieniu brakujących elementów rozumowania.
weryfikacja wykazuje, że niemal w pełni poprawnie Potrafi precyzyjnie formułować pytania, służące pogłębieniu własnego zrozumienia zjawisk mechanicznych lub odnalezieniu brakujących elementów rozumowania., ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że w znacznym stopniu poprawnie Potrafi precyzyjnie formułować pytania, służące pogłębieniu własnego zrozumienia zjawisk mechanicznych lub odnalezieniu brakujących elementów rozumowania., ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że w znacznym stopniu poprawnie lecz niekonsystentnie Potrafi precyzyjnie formułować pytania, służące pogłębieniu własnego zrozumienia zjawisk mechanicznych lub odnalezieniu brakujących elementów rozumowania., ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że w większości przypadków testowych Potrafi precyzyjnie formułować pytania, służące pogłębieniu własnego zrozumienia zjawisk mechanicznych lub odnalezieniu brakujących elementów rozumowania., ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
strona 2 z 3
Fizyka teoretyczna I
‒ 30 h
‒
ćwiczania audytoryjne
‒ sem. 1
‒
2016/2017
FAŁSZ
19.3
20
20.0 Czas ≈
20.1 2h
20.2 2h
20.3 2h
20.4 2h
20.5 2h
20.6 2h
20.7 2h
20.8 2h
20.9 2h
20.10 2h
20.11 2h
20.12 2h
20.13 2h
20.14 2h
20.15 2h
* Symbole po nazwach przedmiotów oznaczają: - K
‒
konwersatorium, - W
‒
wykład, - A
‒
ćwiczenia audytoryjne, - R
‒
zajęcia praktyczne, - P
‒
ćwiczenia projektowe, - L
‒
ćwiczenia laboratoryjne, - E
‒
e-zajęcia, - T
‒
zajęcia towarzyszące.
x
Zakres tematów
21 Metody dydaktyczne metoda ćwiczebna
metoda sytuacyjna prezentacja
metoda problemowa Przekształcenia kanoniczne. Transformacja kanoniczna Hamiltonianu. Zasada Maupertuisa.
Zasada względności. Zdarzenia. Punkty świata. Przedział czasoprzestrzenny.
Przekształcenie Lorentza. Relatywistyczne dodawanie prędkości. Aberracja światła.
Relatywistyczne energia i pęd. Funkcja Lagrange’a, Hamiltona. Czterowymiarowy wektory: prędkość i pęd.
Prawa zachowania. Energia układu. Pęd układu.
Zasada względności. Układ inercjalny. Transformacja Galileusza. Środek mas. Moment pędu.
Układ dwóch ciał. Masa zredukowana. Ruch w polu sił centralnych. Drugie prawo Keplera.
Zagadnienie Keplera. Równanie krzywej stożkowej. Orbita zamknięta i otwarta.
Jednowymiarowe małe drgania. Równanie oscylatora harmonicznego. Małe drgania w obecności tarcia (tłumione).
Bryła sztywna. Moment bezwładności. Tensor momentu bezwładności. Momenty główne, momenty dewiacji.
Druga zasada dynamiki Newtona w obracającym się układzie odniesienia. Siła Coriolisa. Kąty Eulera. Wahadło fizyczne.
Równania kanoniczne Hamiltona. Znajdowanie funkcji Hamiltona. Nawiasy Poissona.
Równanie Hamiltona-Jacobiego. Drgania harmoniczne, ruch w polu konserwatywnej siły centralnej.
Opis
Więzy. Równania Lagrange’a pierwszego rodzaju. Zasada d'Alemberta.
Funkcja Lagrange`a. Całka działania. Zasada najmniejszego działania (Hamiltona).
st(w)= 5, jeśli 4,5 < w, st(w)= 4,5, jeśli 4,25 < w ≤ 4,5; st(w)= 4, jeśli 3,75 < w ≤ 4,25; st(w)= 3,5, jeśli 3,25 < w ≤ 3,75; st(w)= 3, jeśli 2,75 < w ≤ 3,25; st(w)= 2, jeśli 2,75 ≤ w oraz na bazie podej niżej reguły:
● x wyznacza się ze wzoru x=st(z), gdzie z jest średnią ważoną ocen z przeprowadzonych weryfikacji, w których wagi ocen z egzaminów wynaszą 2, a wagi ocen z innych form weryfikacji są równe 1
Ocena końcowa x jest wyznaczana na podstawie wartości
strona 3 z 3
