CIPORA FISZER
ur. 1919; Lublin
STRESZCZENIE RELACJI MÓWIONEJ
Cipora Fiszer, z domu Trachtenberg, opowiada o dzieciństwie w przedwojennym Lublinie, domu rodzinnym przy ulicy Staszica, rodzicach. Wspomina ojca, który pracował w teatrze polskim przy ulicy Namiestnikowskiej, obecnie Narutowicza, jako impresario i pomocnik dyrektora, Józefa Grodnickiego, a także fascynację rodziny teatrem i życiem kulturalnym. Opowiada o szkołach, które ukończyła, polskich koleżankach, nauczycielach. W relacji mowa o czasie wolnym, spędzanym z rodziną na wycieczkach w okolice Lublina, o obchodzeniu świąt, wizytach w synagodze, czytanej prasie, np. „Lubliner Tugblat”, lwowskiej „Chwili”, warszawskim „Naszym Przeglądzie”. Cipora Fiszer wspomina rabina Majera Szapirę, który pobłogosławił jej ojca, pamięta również jego pogrzeb, na którym były tłumy.
Relacja dotyczy także czasów wojennych – życia na aryjskich papierach, ale niepozbawionego strachu, obozu pracy na ulicy Lipowej 7, w którym pełniła obowiązki rysowniczki, poznania męża, ucieczki na wieś, a później do Warszawy. Z Warszawą wiąże się pomoc zbiegłym z getta Żydom, których Cipora Fiszer wraz z mężem ukrywali w swoim mieszkaniu. Koniec wojny zastał ich w Łodzi, później wrócili do Lublina, ale nikogo nie odnaleźli, wyjechali do Izraela. W Izraelu Cipora Fiszer włączyła się w działalność ziomkostwa lubelskiego, oboje z mężem opowiedzieli swoje historie w Yad Vashem. W relacji pojawia się również problem nietrwałości pamięci i trudności przekazywania wspomnień.
Data i miejsce nagrania 2006-11-23, Tel Awiw-Jafa
Rozmawiał/a Tomasz Czajkowski
Autor streszczenia Justyna Molik
Prawa Copyright © Ośrodek "Brama Grodzka - Teatr NN"
