Technische Universiteit Delft
Faculteit Werktuigbouwkunde, Maritieme Techniek en Technische Materiaalwetenschappen Transporttechnologie / Logistieke Techniek
E.M. Wiebes Voorraadbeheersing van eindprodukt bij SKF Veenendaal.
Doctoraalopdracht, Rapport 93.3.LT.4361, Transporttechnologie, Logistieke Techniek.
SKF te Veenendaal maakt kegelrollen. Deze worden tezamen met andere onderdelen in Duitsland geassembleerd tot kogellagers. De produkten bij SKF Veenendaal zijn onder te verdelen in een A groep en een B groep: een groep 'snellopers' en een grote restgroep. De snellopers bestaan uit 14 rolsoorten die dagelijks geleverd worden aan twee Duitse SKF vestigingen. De restgroep bestaat uit ongeveer 250 rolsoorten.
Het produktieproces bestaat uit vier processen: persen, trommelen, harden en slijpen. Momenteel werkt men volgens een kanalenprincipe. Dit houdt in dat de produktiecapaciteit verdeeld is over een aantal kanalen, en elk kanaal een bepaalde groep rolsoorten maakt. In de slijperij zijn de omsteltijden erg hoog, reden waarom men liever geen al te kleine orders maakt.
Het probleem is dat SKF een erg hoge voorraad gereed produkt heeft. De voorraad schommelt rond de 30 miljoen rollen; men wil deze voorraad terugbrengen tot een lager niveau.
De situatie bij SKF is gemodelleerd met behulp van functie- en datamodellen en procesbeschrijvingen. Uiteindelijk is er een simulatieprogramma gemaakt dat het produktieproces nabootst. Hiermee zijn verschillende experimenten gedaan.
Uit de resultaten blijkt dat de voorraad snel stijgt als kleine orders voor de restgroep afgerond worden op een minimale ordergrootte. De kans dat hiermee wordt bespaard op omsteltijden is erg klein, doordat de vraagfrequentie laag is. Voorspellingen voor een volgende order zijn niet met grote nauwkeurigheid te maken. Het werken met een minimate ordergrootte voor de restgroep is dan ook af te raden. Beter is het om precies de gevraagde hoeveelheid te maken. Ook is het nuttig om te werken met een vroegste startdatum voor deze orders. Eventuele veranderingen in de order kunnen dan beter doorgevoerd worden.
Het kanalenprincipe blijkt niet goed te werken. Doordat rolsoorten nu gebonden zijn aan een bepaalde groep machines, gaat een deel van de flexibiliteit verloren. Hierdoor treedt vertraging op, met als gevolg een langere doorlooptijd en een lagere leverbetrouwbaarheid. Bovendien blijkt dat er bij de huidige kanaalindeling er een zeer ongelijke bezetting is.
Voor de snellopers werkt men met een indeling van roltypes op slijplijnen, die in een bepaalde cyclus produceren. Als de hoeveelheden te produceren snellopers worden gebaseerd op gemiddelde waarden (van bijvoorbeeld het afgelopen halfjaar), wordt geen goede leverprestatie bereikt.
Een manier om een goede leverbetrouwbaarheid voor de snellopers te krijgen is de cyclustijd gelijk te maken aan de halve 'informatietijd'. Dit is de tijd waarin orders vastliggen; deze bedraagt nu vier weken. In twee weken wordt dan geproduceerd wat de volgende twee weken nodig is.
Het aantal omstellingen stijgt echter als de cyclustijden korter worden. Belangrijk is dan ook om in de toekomst veel aandacht te besteden aan het reduceren van de omsteltijden. Ook kan gekeken worden hoe betrouwbaar de voorspellingen van de klant zijn voor de toekomstige vraag naar snellopers. In het geval van betrouwbare voorspellingen kan als informatietijd de tijd worden genomen waarin de orders vastliggen (vier weken) plus de periode waarvoor een voorspelling bekend is (vier weken).
Het simulatieprogramma kan in de toekomst gebruikt worden als beslissingsondersteundend hulpmiddel. Rapporten studenten Logistieke Techniek
