Macierzyństwo
Płodność kobiety trwa od okresu dojrzewania do pokwitania. Po rozpoczęciu życia seksualnego kobieta zazwyczaj zdaje sobie sprawę z możliwości poczęcia dziecka. O ile mężczyzna jest w stanie uwolnić się od świadomości potencjalnego ojcostwa, gdyż ewentualna ciąża nie dotyczy go fizycznie, o tyle kobieta ma świadomość, że może zostać matką.
Fizyczne macierzyństwo kobiety zaczyna się w momencie poczęcia dziecka. Choć matka jeszcze nie wie, że nosi pod sercem maleństwo, ono już żyje i rozwija się w niesamowitym tempie. Kiedy kobieta orientuje się, że jest w ciąży (zwykle w kilka tygodni od momentu zapłodnienia), dziecku bije już serce, funkcjonują układy narządów.
Matka pierwsza dowiaduje się o powstaniu nowego życia. Jest to niepowtarzalny przywilej macierzyństwa. Jeżeli jest to pierwsze dziecko, wraz z radością u matki może pojawić się lęk. Naturalne obawy, jak będzie przebiegać ciąża i poród, jak zmieni się jej życie po narodzinach maleństwa, jak zareaguje ojciec dziecka, czy je zaakceptuje - należą do pierwszych wrażeń. Dlatego macierzyństwo może łączyć się z niepokojem i bywa, że nie od razu jest źródłem radości. W tym początkowym okresie kobieta bardzo potrzebuje wsparcia życzliwej osoby. Taką osobą powinien być mąż, ojciec dziecka, który zazwyczaj jako drugi dowiaduje się, że ich rodzina się powiększy.
Postawa mężczyzny jest niezwykle ważna w przeżywaniu przez kobietę macierzyństwa.
Jeżeli wraz z nią dzieli on radość z istnienia dziecka, umacnia ją psychicznie i zmniejsza obawy. Jeśli natomiast kobieta-matka zostaje przez ojca dziecka odrzucona, jeśli nie akceptuje on poczętego życia, wówczas lęk i niepokój kobiety potęgują się i wydaje jej się, że trud macierzyństwa oraz urodzenie i wychowanie dziecka przerastają jej siły.
Uczucia związane z macierzyństwem kobiety zmieniają się w okresie ciąży wraz z jej trwaniem. Dziecko w łonie matki rośnie, a w związku z tym zmienia się też wygląd kobiety.
Jeżeli ojciec otacza matkę swego dziecka miłością, widoczna ciąża jest dla kobiety powodem do dumy. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy ojciec nie ukrywa radości z powodu mającego się narodzić dziecka, a także z faktu bycia ojcem. Radość macierzyństwa kobieta dzieli również z krewnymi i przyjaciółmi.
Inaczej bywa w przypadku, kiedy ojciec nie akceptuje dziecka. Osamotniona w przeżyciach kobieta boi się reakcji otoczenia. Przeżywa ten okres boleśnie, oczekując pomocy rodziny.
Bardzo ważne jest wówczas także wsparcie ze strony przyjaciół.
Koniec ciąży i świadomość zbliżającego się porodu niosą nową dawkę niepokoju, ale fakt, że dziecko się narodzi, że matka będzie mogła wziąć je na ręce i przytulić, skutecznie zmniejsza wszelkie obawy. Większość kobiet w tym okresie głęboko przeżywa swoje macierzyństwo. Mimo że dziecko jeszcze się nie urodziło, więź pomiędzy nim i matką jest już bardzo silna. Łączy się ona z przygotowaniami do na rodzin, kupowaniem wyprawki dla
niemowlęcia, zmianą urządzenia mieszkania, układaniem życia zawodowego i osobistego pod kątem nowej, mającej niedługo zaistnieć sytuacji. Miłość macierzyńska pomaga matce troszczyć się o każdy, najbardziej błahy szczegół, by dziecko, gdy się narodzi, odczuło jej miłość i troskę. Trud rodzenia, zmęczenie, wysiłek zostają nagrodzone ogromną radością z widoku dziecka, z tego, że płacze, że żyje, że jest. Pamięć bólu porodowego szybko znika.
Macierzyństwo nie kończy się jednak porodem, ono się dopiero zaczyna. Prawdziwe i świadome macierzyństwo nie pamięta trudu rodzenia, nie liczy nieprzespanych nocy, godzin noszenia na rękach, kołysania, nie czuje znużenia, kiedy pochylona matka przemierza z dzieckiem spore odległości przy nauce chodzenia. Macierzyństwo nie pamięta zatroskania w czasie choroby dziecka, nie liczy rozdanych uśmiechów, pieszczot, pocałunków.
Macierzyństwo jest wielkim darem i zadaniem kobiety. Niejednokrotnie wymaga trudu i poświęceń, lat troski i wyrzeczeń, ale jest dla kobiety źródłem radości i satysfakcji. Ten szczególny związek matki i dziecka trwa przez całe życie, choć najbardziej opiekuńczy wymiar ma wtedy, gdy dziecko jest małe, bezbronne, niesamodzielne. Dziecko otoczone miłością czuje się bezpieczne i uczy się kochać.
Ojcostwo
Wielu mężczyzn uważa bycie mężem i ojcem za najważniejszy cel swojego życia.
W dawnych czasach było wiadomo, że mężczyzna jako przedstawiciel rodu, powinien pozostawić po sobie potomstwo. Było to największe zadanie, jakie miał do wykonania.
Nawet wielkie dzieła, których dokonał, traciły na wartości w sytuacji, kiedy nie miał komu pozostawić swojego dziedzictwa.
Aby być dobrym ojcem, trzeba być człowiekiem dojrzałym fizycznie i psychicznie, kochającym, oddanym i odpowiedzialnym. Instynkt ojcowski rodzi się znacznie później niż świadomość macierzyńska u kobiet Wielu mężczyzn uświadamia sobie ojcostwo dopiero wtedy, gdy ciąża żony jest już widoczna albo po narodzinach dziecka.
Bywają sytuacje, kiedy mąż nie akceptuje dziecka, a wręcz daje do zrozumienia, że ma niewiele wspólnego z tą sytuacją. Kobieta czuje wtedy bardzo osamotniona i zagubiona.
Ucieczka od ojcostwa to wyraz niedojrzałości psychicznej mężczyzny.
Zdecydowana większość kobiet informuje mężów o poczęciu dziecka słowami: „Jestem w ciąży". Warto zwrócić uwagę, że mąż bardziej poczułby się ojcem, gdyby żona powiedziała:
„Mamy dziecko".
Przyjście na świat dziecka jest bodźcem, który u ojca wywołuje poczucie dumy. Matka od chwili poczęcia do momentu narodzin jest z dzieckiem nierozerwalnie złączona. Natomiast ojciec sam musi odczuć potrzebę kontaktu z rozwijającym się dzieckiem.
Oprócz odpowiedzialności za maleństwo i żonę - matkę jego dziecka, na mężczyznę spada jeszcze jedno zadanie. Musi zaakceptować macierzyństwo swojej żony, a więc jej odmienny
stan fizyczny, zwiększone potrzeby, zmienność nastrojów. Powinien zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa i spokoju.
Mężczyzna stopniowo dojrzewa do pełnego ojcostwa. Jeżeli kocha żonę, razem z nią przeżywa ciążę. Cieszy się, gdy maluch daje znaki swego istnienia, nasłuchuje bicia jego serca, mówi do niego. Umacnia się jego miłość nie tylko do dziecka, ale także do żony. Wraz z miłością dojrzewa w mężczyźnie szacunek dla tego, co dzieje się z ciałem kobiety.
Poród stanowi wielkie przeżycie dla ojca. Dzieje się tak szczególnie w sytuacji, gdy uczestniczy on wraz z żoną w rodzeniu się dziecka. Decyzja o porodzie rodzinnym nie zawsze jest łatwa, chociaż dla wielu mężczyzn jest ona naturalną konsekwencją miłości do żony i wspólnego przeżywania ciąży. Coraz częściej młodzi ojcowie chcą uczestniczyć w tym ważnym wydarzeniu rodzinnym.
Opiekuńczość wobec żony i dziecka, zapewnienie im bezpieczeństwa podnosi w mężczyźnie poczucie własnej wartości. Im dłużej ojciec przebywa z dzieckiem, przytula je, uczestniczy w kąpieli, przewijaniu, zabawie, tym bardziej umacnia się łącząca ich więź. Świadomość ojcostwa czyni mężczyznę bardziej dojrzałym, a trwałe uczucie pomiędzy ojcem a dzieckiem jest niezbędne dla kształtowania osobowości nowego człowieka i jego prawidłowego rozwoju.
