47. ŻYCIE WIECZNE W CHRYSTUSIE
Cel ogólny
Ukazanie chrześcijańskiej prawdy o życiu wiecznym po śmierci.
Kształtowanie postawy odpowiedzialności za życie wieczne w Chrystusie.
Cele szczegółowe Uczeń:
– wymienia rzeczy ostateczne człowieka, – wyjaśnia, na czym polega wieczne zbawienie,
– streszcza naukę Katechizmu Kościoła Katolickiego dotyczącą eschatologii, – wyjaśnia związek zmartwychwstania Jezusa Chrystusa z powszechnym
zmartwychwstaniem umarłych,
– uzasadnia, jaki jest związek rzeczy ostatecznych człowieka z wypełnie- niem powołania chrześcijańskiego,
– ukazuje, na czym polega powtórne przyjście Jezusa Chrystusa, – analizuje prawdę o zmartwychwstaniu żywych i umarłych,
– interpretuje symbolikę dzieł sztuki dotyczących rzeczy ostatecznych, – wskazuje na potrzebę umacniania wiary,
– uzasadnia odpowiedzialność chrześcijanina za rozwój łaski życia wiecznego,
– przyjmuje postawę odpowiedzialności za rozwój za życie wieczne w Chrystusie.
Metody
Pogadanka, analiza tekstu, prezentacja multimedialna, autorefleksja.
Środki dydaktyczne
Pismo Święte; Katechizm Kościoła Katolickiego; papież Franciszek – Orędzie Wielkanocne, 31 marca 2013 r.; ks. M. Dziewiecki, Śmierć i zmar- twychwstanie, http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/xmd-zyciewiecz- ne.html; prezentacja multimedialna dzieła Michała Anioła – Sąd Ostateczny.
MODLITWA
„Skład Apostolski”.
X
WPROWADZENIE
Odczytanie i analiza tekstu z podręcznika ucznia.
„Nie ma dla mnie zupełnie znaczenia to, kiedy ten świat doczesny zakończy swoje istnienie. Wieczny los każdego z nas zależy od sposobu życia tu i teraz, a nie od zastanawiania się nad przyszłością. Właśnie, dlatego Jezus tak stanowczo ucinał wszelkie rozmowy na temat końca świata, liczby zbawionych czy sposobu życia w niebie. On przyszedł na ziemię po to, by nauczyć nas sztuki w doczesności i by upewnić nas o tym, że jedyną drogą do nieba jest ziemia! Jedyną drogą do dobrej przyszłości jest święta teraźniejszość. Kto patrzy w głąb teraźniejszo- ści, ten potrafi zrozumieć i w znacznym stopniu przewidzieć skutki naszych obecnych zachowań, które wpływają na naszą przyszłość.
Wielu ludzi zastanawia się nad tym, czy doczeka końca świata. Tym- czasem pewne jest to, że każdy z nas doczeka końca swojego świata na tej ziemi, to znaczy końca własnego życia doczesnego. Pewne jest również to, że zanim przeżyjemy własną śmierć, przyjdzie nam zmie- rzyć się z bolesnym doświadczeniem odejścia tych, których kochamy i bez których trudno jest nam wyobrazić sobie nasze dalsze istnienie”
(ks. M. Dziewiecki, Śmierć i zmartwychwstanie, http://www.opoka.
org.pl/biblioteka/T/TS/xmd-zyciewieczne.html).
Mamy świadomość, że pielgrzymujemy ku innemu wymiarowi ist- nienia, który stanie się naszym udziałem, gdy na wieczność zjedno- czymy się z Chrystusem w niebie. Chrystus doświadczył prawdziwej, ludzkiej śmierci, która definitywnie zakończyła jego życie na ziemi.
Każdy człowiek ma szansę udziału w zwycięstwie Chrystusa nad grze- chem i śmiercią, jeżeli tylko żyje i umiera w zjednoczeniu z Nim.
ROZWINIĘCIE
Pan Jezus zapewnia nas, że wytrwała wiara, podążanie drogą, któ- rą wyznaczył, prowadzi do pełni życia.
+
&
„Odpowiedział mu Jezus: «Ja jestem drogą i prawdą, i życiem.
Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (J 14,6).
„Chrystus umarł i zmartwychwstał, raz na zawsze i dla wszyst- kich, lecz moc zmartwychwstania, to przejście z niewoli zła do wol- ności dobra musi dokonywać się zawsze, w konkretnych przestrze- niach naszego istnienia, w naszym codziennym życiu. Jak wiele pustyń także i dziś musi przejść człowiek! Zwłaszcza tę pustynię, która jest w jego wnętrzu, kiedy brakuje miłości do Boga i bliźniego, gdy nie ma świadomości, że jesteśmy opiekunami tego wszystkiego, czym Stwórca nas obdarzył i co nam daje. Ale Boże miłosierdzie może spra- wić, aby zakwitła nawet najbardziej jałowa ziemia, może przywrócić życie wysuszonym kościom (por. Ez 37,1-14)” (Franciszek, Watykan, 31 marca 2013 r.).
– Do czego uzdalnia nas łaska Chrystusowego odkupienia?
Trwając w nadziei zmartwychwstania i życia wiecznego, chrześci- janin jest w stanie pokonywać najtrudniejsze problemy i przeciwności codziennego dnia. Wiara ożywia naszą wędrówkę ku ostatecznemu przeznaczeniu.
Analiza tekstów.
Zapewne każdy z nas zna dogmatyczną prawdę o paruzji, czyli o ponownym przyjściu na ziemię Jezusa Chrystusa. W swoim pierw- szym przyjściu Jezus przyszedł, jako Dar Boży, umierając na krzyżu dla naszego zbawienia. Drugie przyjście Jezusa, ma być przyjściem w chwale, zarazem ma być osądzeniem ludzi z tego, jak odpowiedzieli na dar Boży w Jego pierwszym przyjściu.
„Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie” (J 14,28).
– O czym zapewnia Pan Jezus?
„Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo?
Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzicie Go wstępującego do nieba” (Dz 1,11).
– Co potwierdzają aniołowie?
Po wniebowstąpieniu Chrystusa aniołowie zapewniają uczniów o Jego powrocie.
Tęsknota za ponownym przyjściem Jezusa staje się zasadniczym elementem życia każdego chrześcijanina. Człowiek, widząc cierpienie na ziemi, pragnie w głębi serca, aby być kochanym prawdziwie wiecz- ną, bezwarunkową miłością, którą może znaleźć jedynie w osobie Bożego Syna. Do ostatecznego spotkania z Bogiem i doświadczenia w pełni Jego dobroci dochodzi jednak po śmierci.
„Śmierć jest końcem ziemskiej pielgrzymki człowieka, czasu łaski i miłosierdzia, jaki Bóg ofiaruje człowiekowi, by realizował swoje ziemskie życie według zamysłu Bożego i by decydował o swo- im ostatecznym przeznaczeniu. Gdy zakończy się «jeden jedyny bieg naszego ziemskiego żywota», nie wrócimy już do kolejnego życia ziem- skiego. «Postanowione ludziom raz umrzeć» (Hbr 9,27). Po śmierci nie ma «reinkarnacji»” (KKK 1013).
– Czym jest śmierć?
– O czym przypomina śmierć?
Kościół wierzy, że śmierć człowieka łączy się z koniecznością zdania sprawy przed Bogiem ze wszystkich swoich czynów, słów i myśli, co nazywa się sądem szczegółowym. Opierając się na objawie- niu Bożym, Kościół uczy:
„Każdy człowiek w swojej nieśmiertelnej duszy otrzymuje zaraz po śmierci wieczną zapłatę na sądzie szczegółowym, który polega na odniesieniu jego życia do Chrystusa” (KKK 1022).
– Na czym polega sąd szczegółowy?
Bezpośrednio po śmierci, będziemy sądzeni z naszych czynów, które za życia na ziemi były odzwierciedleniem naszego stosunku wobec Boga i drugiego człowieka. Dalsza droga do wieczności wiedzie przez czyściec.
„Ci, którzy umierają w łasce i przyjaźni z Bogiem, ale nie są jesz- cze całkowicie oczyszczeni, chociaż są już pewni swego wiecznego zbawienia, przechodzą po śmierci oczyszczenie, by uzyskać świętość konieczną do wejścia do radości nieba. To końcowe oczyszczenie wybranych, które jest czymś całkowicie innym niż kara potępionych, Kościół nazywa czyśćcem” (KKK 1030-1031).
– Czym jest czyściec?
Czyściec jest stanem oczyszczania się od następstw grzechów, od których człowiek nie uwolnił się za ziemskiego życia. Główną kon- sekwencją grzechów jest niezdolność – nawet mimo woli duszy – do doskonałej miłości Boga. A tylko człowiek w pełni kochający potra- fi cieszyć się ze spotkania z Bogiem i zbawionymi istotami.
Prawdę o istnieniu czyśćca Kościół ogłosił w formie dogmatu na Soborze w Lyonie w 1274 r. Potwierdzona została ona i szczegóło- wo wyjaśniona w osobnym dekrecie o czyśćcu na Soborze Trydenckim (1545-1563).
„Ci, którzy umierają w łasce i przyjaźni z Bogiem oraz są dosko- nale oczyszczeni, żyją na zawsze z Chrystusem. Są na zawsze podobni do Boga, ponieważ widzą Go «takim, jakim jest» (1J 3,2), twarzą w twarz (…). To doskonałe życie z Trójcą Świętą, ta komunia życia i miłości z Nią, z Dziewicą Maryją, aniołami i wszystkimi świętymi, jest nazywane «niebem». Niebo jest celem ostatecznym i spełnieniem najgłębszych dążeń człowieka, stanem najwyższego i ostatecznego szczęścia” (KKK 1023-1024).
– Jakim stanem życia jest niebo?
W Jezusie Chrystusie wszystko, co jest ludzkie, łącznie ze śmier- cią, zostało przyjęte i przemienione. On wszystko oczyścił i uświęcił.
Spotkanie się z Bogiem Jezusa Chrystusa, będącym Bogiem miłości, piękna, dobroci i miłosierdzia, będzie stanowiło centralne przeżycie dla zbawionych, istotę „nieba”.
„Nauczanie Kościoła stwierdza istnienie piekła i jego wieczność.
Dusze tych, którzy umierają w stanie grzechu śmiertelnego, bezpo- średnio po śmierci idą do piekła, gdzie cierpią męki, «ogień wiecz- ny». Zasadnicza kara piekła polega na wiecznym oddzieleniu od Boga;
wyłącznie w Bogu człowiek może mieć życie i szczęście, dla których został stworzony i których pragnie” (KKK 1035).
– Czym jest piekło?
– Na czym polega zasadnicza kara w piekle?
Bóg nie przeznacza nikogo do piekła, ale człowiek może dobro- wolnie odwrócić się od Boga, popełniając grzech śmiertelny i nie chcąc nawrócenia, wtedy trwa w nim aż do końca życia. W liturgii euchary- stycznej i w codziennych modlitwach Kościół modli się o miłosierdzie Boga dla każdego grzesznika.
Ostateczne przeznaczenie do wiecznego życia z Bogiem lub wiecz- nego oddzielenia od Stwórcy nastąpi na Sądzie Ostatecznym, gdy Chrystus przyjdzie jeszcze raz na ziemię.
„Kiedy? W sposób definitywny «w dniu ostatecznym» (J 6,39-40.44.54;
11,24); «na końcu świata». Istotnie, zmartwychwstanie zmarłych jest wewnętrznie złączone z powtórnym Przyjściem (Paruzją Chrystusa:
Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi (1Tes 4,16)”
(KKK 1001).
– Kiedy Chrystus jeszcze raz przyjdzie na ziemię?
– Jak nazywamy powtórne przyjście Jezusa?
„Kto zmartwychwstanie? Wszyscy ludzie, którzy umarli: «Ci, któ- rzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, któ- rzy pełnili złe czyny na zmartwychwstanie potępienia» (J 5,29) (por. Dn 12,2)” (KKK 998).
– Na czym będzie polegał Sąd Ostateczny?
Na „końcu świata”, gdy nastąpi zmartwychwstanie umarłych
Pogadanka na temat czasów ostatecznych ukazanych w literaturze i sztuce.
Temat Sądu Ostatecznego był od wieków inspiracją dla wielu twór- ców z dziedziny literatury i sztuki. W Biblii a szczególnie Apokalipsie św. Jana, odnajdowali obrazy i wizje dla swoich wyjątkowych dzieł.
Jednym z pierwszych, nawiązujących do Apokalipsy i dostępnych dla wszystkich, była Apocalipsis cum figuris, czyli Apokalipsa w obra- zach Albrechta Durera z 1497-1498 r. W wyjątkowy sposób genezę śmierci popularną w średniowieczu przedstawił na swoich drzewo- rytach renesansowy artysta Hans Holbein oraz Hans Memling w tryp- tyku pt. Sąd Ostateczny z 1472 r. Dziełem muzycznym wyrażającym grozę dnia sądu jest Requiem Mozarta, a szczególnie jego część Dzień Gniewu. Hymn ten jest pełną dramatyzmu poetycką wizją Sądu Osta- tecznego, którego przeczuwana bliskość napawa człowieka lękiem przed wiecznym potępieniem. Jedyną nadzieją na ocalenie jest nato- miast łaska miłosiernego Chrystusa. Zygmunt Krasiński w dramacie Nie-Boska komedia stworzył własny system filozofii dziejów nawią- zujący do prowidencjonalizmu, według którego losami świata kie- ruje Bóg – Stwórca, Bóg – Sędzia. Młodopolski poeta Jan Kasprowicz w hymnie Dies irae ukazuje katastroficzną wizję Sądu Ostatecznego.
Koniec świata zapowiada dźwięk anielskich trąb. Czesław Miłosz w Piosence o końcu świata maluje słowami wizję „czasów ostatecz- nych”. Poeta twierdzi, że koniec świata właśnie nadchodzi i jest „zwy- czajny” i „staje się już” – po prostu.
Istotną, pełną grozy i tragizmu, wizję końca świata przedstawia, namalowany w latach 1536-1541, fresk Michała Anioła z Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie – prezentacja multimedialna dzieła.
ZAKOŃCZENIE
Prawda o przemijaniu, o śmierci staje przed każdym człowiekiem, ale chrześcijanin widzi ją w perspektywie wiary. Zapowiedź nasze- go zmartwychwstania podkreśla Jezus w przesłaniu sakramentów świętych, które wprowadzają nas w życie Boże i umacniają na dro- dze świętości. Przyjmując Eucharystię, już uczestniczymy w tajemnicy wiecznej miłości i dobroci naszego najlepszego Ojca. Pan Jezus daje J
nam nadzieję, którą wypowiada ksiądz w hymnie prefacji: „Śmierć nie kończy życia ziemskiego, lecz je przemienia w życie z Bogiem”.
Takie zapewnienie daje nam także św. Paweł: „Skoro Chrystus zmar- twychwstał – my także zmartwychwstaniemy”. Prawda o życiu wiecz- nym po śmierci rozjaśnia wszystkie sytuacje ziemskiego życia.
Autorefleksja.
Pomyślmy:
– Jak często modlę się o łaskę życia wiecznego?
– W jaki sposób dziękuję Bogu za powołanie do wieczności?
ZESZYT UCZNIA
Śmierć jest najważniejszym, kulminacyjnym momentem w życiu każdego człowieka. Nasze życie na ziemi jest jedyne i niepowtarzal- ne, po śmierci nie ma już powrotu. Umierając, człowiek spotyka się z Chrystusem i dokonuje się sąd, w czasie którego zostaje podjęta nie- odwołalna decyzja zbawienia albo wiecznego potępienia. Przyjmując sakramenty święte, już dzisiaj uczestniczymy w tajemnicy nieskończo- nego miłosierdzia i radości przebywania z naszym najlepszym Ojcem.
PRACA DOMOWA
Napisz, dlaczego zmartwychwstanie Chrystusa nadało sens ludz- kiemu życiu.
MODLITWA
„Albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy, i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie. Amen”.
(Mszał Rzymski, Prefacja o zmarłych)
?
X
H
