Das Kommunale Integrationszentrum Kreis Steinfurt wird gefördert vom:
Das Abenteuer von Puszek
Przygody Puszka
Das Abenteuer von Puszek
Przygody Puszka
An einem sonnigen Tag unternahm die Familie Kowalski – zu ihr gehö- ren Mutter und Vater Kowalski und die beiden Kinder Kamil und Paulina – einen Spaziergang. Trotz der ständigen Streitereien zwischen den Geschwis- tern Kamil und Paulina, liebten es die Eltern sonntags spazieren zu gehen.
W pewien upalny dzień rodzina Kowalskich – do której należeli
mama, tata oraz dwoje dzieci Kamil i Paulina – wybrała się na spacer do lasu.
Pomimo ciągłych kłótni pomiędzy Kamilem i Pauliną, rodzice uwielbiali te niedzielne spacery.
Der Wald hier in Australien, erinnerte sie an Polen, obwohl dieser eigentlich gar keine Ähnlichkeiten zu den polnischen Wäldern hatte.
Die Familie Kowalski lebte schon seit vielen Jahren in Australien. Damals hatte Herr Kowalski hier eine neue Arbeitsstelle gefunden. Daraufhin war die Familie umgezogen. Am Anfang war es nicht leicht sich in der neuen Schule und im neuen Land einzufin- den. Die anderen Kinder machten sich lustig über Paulina und Kamil, weil sie die neue Sprache noch nicht so gut beherrschten.
Las w Australii, przypominał im Polskę, mimo że tak naprawdę nie był wcale podobny do polskich lasów.
Rodzina Kowalskich mieszkała w Aust- ralii od kilku lat. Pan Kowalski znalazł tu nową pracę. W związku z tym rodzina się tu przeprowadziła.
Na początku Kamilowi i Paulinie nie było łatwo odnaleźć się w nowej szkole i w nowym kraju.
Dzieci śmiały się z nich, bo Paulina i Ka- mil nie znali jeszcze zbyt dobrze języka.
Die Geschwister hatten nicht viele Ähn- lichkeiten. Kamil war viel größer als Paulina. Er hatte blonde Haare, blaue Augen, trug einen Pullover mit einer Kapuze und zerrissene Jeans.
Im Gegensatz zu Kamil hatte Paulina braune Augen und hellbraune Haare, die sie oft offen trug. Ihr Erkennungs- merkmal war ihr pinker Haarreif. Paulina liebte es rosafarbene Kleider zu tragen.
Rodzeństwo nie było do siebie zbytnio podobne. Kamil był dużo wyższy od si- ostry. Miał blond włosy, niebieskie oczy, nosił zwykle bluzę z kapturem i podarte dżinsy.
W przeciwieństwie do Kamila, Paulina miała brązowe oczy, jasnobrązowe włosy, które nosiła zwykle rozpuszc- zone. Jej znakiem szczególnym była różowa opaska. Paulina bardzo lubiła nosić sukienki w różowym kolorze.
Als sie den Waldweg entlanggingen, sah Paulina im Gras etwas leuchten. Sie bückte sich und hob den Gegenstand auf. Es stellte sich heraus, dass es ein rot leuchtender Stein war. Paulina war sehr glücklich und zeigte den Stein sofort ihrem Bruder.
Kiedy szli leśną ścieżką Paulina zobac- zyła w trawie coś świecącego. Schyliła się i podniosła przedmiot. Okazało się, że jest to czerwony, świecący kamień.
Paulina bardzo się ucieszyła i natychmi- ast pokazała go bratu.
„Kamil guck mal, was ich gefunden habe. Das ist ein Edelstein, schau wie er leuchtet!“, rief Paulina.
„Zeig mal“, sagte Kamil und drehte ihn einige Male in seiner Hand.
„Das ist ein Stück eines Ziegelsteines, und kein besonderer Stein!“, rief er und warf ihn mit viel Kraft weg.
Paulina wurde traurig. In ihren Augen waren Tränen zu sehen.
„Kamil zobacz, co znalazłam. To chyba jakiś cenny kamień, zobacz, jak się bły- szczy!”, zawołała Paulina.
„Pokaż”, powiedział Kamil, kilkakrotnie obracając go w dłoni.
„To zwykły kawałek cegły, a nie żaden cenny kamień!”, powiedział i rzucił nim z całej siły.
Paulina posmutniała. W jej oczach pojawiły się łzy.
„Warum hast du das gemacht? Ich woll- te den Stein mit nach Hause nehmen und daraus einen Anhänger für die Ket- te machen.“, sagte sie verzweifelt.
„Und wofür brauchst du eine Kette?
Wir haben eine kleine Diva gefunden.“, sagte Kamil und fing laut an zu lachen.
„Ich sage alles unseren Eltern, du wirst sehen!“, sagte sie wütend.
Sie beschloss den Stein wiederzufinden.
„Dlaczego to zrobiłeś? Chciałam zabrać go do domu i zrobić z niego naszyjnik.”, powiedziała zrozpaczona.
„A po co ci ten naszyjnik? Strojnisia się znalazła.”, powiedział Kamil i zaśmiał się głośno.
„Powiem wszystko rodzicom, zobaczy- sz!”, odparła ze złością.
Postanowiła odnaleźć kamień.
Sie ging in die Richtung des Steines.
Sie schaute sich um und hörte plötzlich ein leises Rufen.
„Hilfe, ist hier jemand? Hilfe!!! Kann mir jemand helfen?“, rief eine Stimme.
Paulina ging dahin, wo die Stimme herkam. Sie schaute sich um, aber sie sah niemanden.
Auf einmal kam aus irgendwelchen Büschen ein Koala heraus.
Paulina bemerkte, dass der Koala humpelte und ein verbranntes linkes Ohr hatte.
Poszła w stronę kamienia. Rozejrzała się dookoła i nagle usłyszała ciche wołanie.
„Pomocy, czy jest tu ktoś? Pomocy!!!
Czy ktoś mi może pomóc?”, wołał głos.
Paulina poszła tam, skąd dochodziło wołanie. Rozejrzała się, ale nikogo nie było.
Nagle zza krzaka wyszedł miś koala.
Dziewczynka zauważyła, że miś kuleje i ma poparzone lewe ucho.
„Hilf mir bitte.“, sagte der Koala.
Paulina konnte es nicht glauben. Für kurze Zeit hatte sie gedacht sie träume.
Erneut hörte sie die Stimme des Koalas: „Hilf mir bitte!“
„Du kannst reden? Kannst du wirklich reden? Was ist passiert? Wie heißt du?
Träume ich?“, fragte Paulina den Koala.
„Nein, das ist kein Traum. Du kannst mich anfassen. Ich bin wirklich hier.“, antwortete der Koala.
„Aber, aber...“, stotterte das Mädchen und näherte sich langsam dem Koala.
Dann fing der Koala an zu erzählen…
„Pomóż mi proszę.”, powiedział miś koala. Paulina nie wierzyła własnym oczom. Przez chwilę myślała, że to wszystko po prostu jej się śni. Ponow- nie usłyszała głos misia koali: „Pomóż mi proszę!”
„Ty umiesz mówić? Naprawdę umiesz mówić? Co się stało? Jak się naz- ywasz? Czy to wszystko mi się śni?”, Paulina pytała Koalę.
„Nie, to nie sen. Możesz mnie dotknąć.
Ja tu naprawdę jestem.”, odpowiedział koala.
„Ale, ale…”, powtarzała dziewczynka i zbliżyła się powoli do koali. Wtedy koala zaczął opowiadać...
„Im Wald hat es gebrannt.“, erzählte der Koala mit trauriger Stimme.
„Was für ein Feuer? Wovon redest du?“, fragte Paulina.
„Der Eukalyptusbaum, auf dem ich mit meiner Mutter saß, fing Feuer, ver- ursacht durch eine Glasscherbe, die Leute im Wald zurückgelassen hatten.
Ich habe mich irgendwie gerettet, aber meine Mutter ist in dem Feuer gestor- ben.“, sagte der Koala und weinte.
„Mein Beileid.“, sagte Paulina. „Wurde das Feuer gelöscht?“
„Ja, zum Glück hat jemand das Feuer bemerkt und die Feuerwehr gerufen.“, antwortete der Koala.
„W lesie był pożar.”, powiedział smutn- ym głosem Koala.
„Jaki pożar, co ty opowiadasz?”, pytała Paulina.
„Eukaliptusowe drzewo, na którym byłem z mamą zapaliło się od kawałków szkła, które ludzie zostawili w lesie. Ja jakimś cudem się uratowałem, ale moja mama zginęła w pożarze.”, powiedział koala i zaczął płakać.
„Bardzo mi przykro.”, powiedziała Pauli- na. „A czy pożar został ugaszony?”
„Tak, na szczęście ktoś zauważył ogień i wezwano straż pożarną.”, odpowiedzi- ał koala.
„Wie heißt du eigentlich?“, fragte Paulina.
„Ich bin Puszek, und du?“
„Paulina.“, sagte sie und nahm den Koala auf den Arm. „Wohin bringst du mich?“, wollte er wissen. „Ich bringe dich zu meinen Eltern, sie werden dir helfen.“, antwortete sie. Paulina mach- te ein paar Schritte, aber sie war sich nicht sicher in welche Richtung sie ge- hen sollte.
„Oh, da ist der umgekippte Baum. Wir müssen in diese Richtung gehen!“, sagte das Mädchen und zeigte mit dem Finger in eine Richtung.
„A jak ty właściwie się nazywasz?”, spy- tała Paulina.
„Jestem Puszek, a ty?”
„Paulina.”, odpowiedziała i bardzo ost- rożnie wzięła koalę na ręce.„Gdzie mnie zabierasz?”, chciał wiedzieć.„Zaprowa- dzę cię do moich rodziców, oni na pew- no ci pomogą.”, odpowiedziała. Paulina zrobiła kilka kroków, nie była pewna, w którą stronę powinna się udać.
„O, tam jest to przewrócone drzewo.
Musimy iść w jego stronę!”, powiedziała dziewczynka i wskazała palcem kieru- nek.
Als sie bei den Eltern ankamen, wollte Paulina ihnen die ganze Geschichte erzählen, aber ihre Mutter ließ sie nicht zu Wort kommen.
„Wo warst du? Wir haben uns schon Sorgen gemacht. Wir haben dir
tausendmal gesagt, dass du in unserer Nähe bleiben sollst!“, schimpfte ihre Mutter.
„Es tut mir leid, Mama. Ich wollte nicht weggehen. Aber du glaubst nicht, was passiert ist!“, sagte Paulina.
Sie zeigte ihren Eltern den Koala und erzählte ihnen die ganze Geschichte.
Die Eltern und Kamil hörten zu, aber sie konnten trotzdem nicht glauben, dass Paulina die Sprache des Koalas ver- stand. Vor allem Kamil starrte Paulina an als käme sie vom Mond.
Kiedy udało im się wreszcie dotrzeć do rodziców, Paulina chciała opowiedzieć wszystko, co się wydarzyło, ale niestety mama nie dała jej dojść do słowa.
„Gdzie ty byłaś? Martwiliśmy się o cie- bie. Tyle razy cię prosiliśmy, żebyś trzy- mała się blisko nas!”, krzyczała mama.
„Przepraszam mamo. Nie chciałam się oddalić. Ale nie uwierzysz, co mi się pr- zytrafiło!”, powiedziała Paulina.
Pokazała rodzicom Koalę i opowiedzi- ała im całą historię. Rodzice i Kamil słuchali, ale nadal nie mogli uwierzyć w to, że Paulina rozumie język koali.
Zwłaszcza Kamil, który patrzył na Paulinę, jakby spadła z księżyca.
Nach einer kurzen Diskussion zwischen Mama und Papa, haben sie beschlossen, dass Puszek in das Tierkrankenhaus gebracht werden muss. Sie stiegen ins Auto, welches sie auf dem Parkplatz vor dem Wald gelassen hatten und fuhren los.
Im Krankenhaus angekommen, stellte sich heraus, dass sich im Wartezimmer viele Tiere befanden, die alle verschie- dene Unfälle gehabt hatten.
Sie setzten sich hin und warteten.
Nach der Untersuchung stellte sich heraus, dass Puszek ein oder zwei Wo- chen im Krankenhaus bleiben musste.
Po krótkiej naradzie mama z tatą pos- tanowili zabrać Puszka do szpitala dla zwierząt. Wsiedli do samochodu, który zostawili na parkingu przed lasem i odjechali.
Kiedy dotarli do szpitala, okazało się, że w poczekalni jest dużo zwierząt, które uległy rożnym wypadkom.
Usiedli i czekali na swoją kolej.
Kiedy już Puszek został zbadany, oka- zało się, że musi pozostać w szpitalu tydzień lub dwa.
Für Pauline war es sehr schwierig sich von ihrem Freund zu trennen.
„Du kannst ihn ja jeden Tag besuchen.“, sagte die Tierärztin, die Puszek unter- sucht hatte.
„Darf ich wirklich?“, fragte sie überrascht.
„Aber natürlich. Dein Freund wird sich bestimmt darüber freuen.“, antwortete die Tierärztin lächelnd und streichelte vorsichtig den Koala.
„Verabschiede dich bitte von deinem Freund. Ich muss mich jetzt um einen anderen Patienten kümmern. Wir haben heute eine Menge Arbeit.“, sagte sie.
„Warum sind hier so viele Koalas?“, wollte Pauline wissen.
Paulinie było bardzo trudno rozstać się z nowym przyjacielem.
„Możesz go przecież codziennie odwie- dzać.”, powiedziała pani weterynarz, która badała Puszka.
„Naprawdę mogę?”, zapytała zaskoczo- na.„Ależ oczywiście. Twój przyjaciel na pewno też tego chce.”, odpowiedziała lekarka z uśmiechem i ostrożnie pogłas- kała koalę.
„Pożegnaj się proszę ze swoim przy- jacielem. Ja muszę zająć się teraz ko- lejnym pacjentem. Mamy dziś mnóstwo pracy.”, powiedziała.
„Czemu trafia tu tak dużo misiów koa- la?”, chciała wiedzieć Paulina.
„Koalas sind nachtaktive Tiere. Bei der Futtersuche versuchen sie auf die andere Seite der Straße zu gelangen und dabei werden sie häufig von Autos überfahren.“, antwortete sie.
„Was passiert mit den Koalas, wenn sie wieder gesund sind?“, fragte Paulina.
„Sie kehren wieder zurück in den Wald.“, erklärte ihr die Ärztin.
Paulina umarmte Puszek und flüs- terte ihm ins Ohr: „Ich werde dich je- den Tag nach der Schule besuchen – versprochen!“
„Danke für alles.“, sagte Puszek und küsste Paulina auf die Wange.
„Misie koala są zwierzętami aktywnymi w nocy. W poszukiwaniu jedzenia ch- cąc przedostać się na drugą stronę uli- cy, wpadają często pod koła samocho- dów.”, odpowiedziała.
„A co się z dzieje z misiami koala, kiedy są już zdrowe?”, spytała Paulina.
„Trafiają z powrotem do lasu.”, wyjaś- niła lekarka.
Paulina przytuliła Puszka i szepnęła mu do ucha: „Będę cię codziennie odwied- zać po szkole – obiecuję!”
„Dziękuję za wszystko.”, powiedział Puszek i pocałował Paulinę w policzek.
Paulina besuchte Puszek jeden Tag. So wie sie es ihm versprochen hatte.
Im Krankenhaus hat sich Puszek mit den anderen Koalas angefreundet und fühlte sich immer wohler.
Er wurde wieder gesund. Es war bald die Zeit gekommen, dass er freigelassen werden konnte.
Paulina kam an diesem besonderen Tag etwas früher ins Krankenhaus. Sie brachte Puszek etwas mit, das sie selber gebastelt hatte. Es war der Anhänger mit dem Stein, den sie an jenem Tag gefunden hatte und den Kamil leider weggeworfen hatte. Paulina und ihr Papa waren damals an diesen Ort im Wald zurückgekehrt und hatten den roten Stein wiedergefunden. Daraus hatte Paulina dann später zwei gleiche Kettenanhänger hergestellt: eine für ihren Freund und eine für sich.
Paulina odwiedzała Puszka każdego dnia. Tak jak mu obiecała.
W szpitalu Puszek zaprzyjaźnił się z innymi misiami koala i z każdym dniem czuł się coraz lepiej.
Znowu był zdrowy. Nadszedł czas, aby wypuścić go na wolność.
Paulina w tym szczególnym dniu przy- szła do szpitala nieco wcześniej. Przyni- osła Puszkowi coś, co sama zrobiła. Był to naszyjnik z kamieniem, który tamte- go dnia znalazła w lesie i który niestety Kamil wyrzucił. Paulina z tatą wrócili w tamto miejsce i odnaleźli czerwony ka- mień, z którego później Paulina zrobiła dwa identyczne naszyjniki. Jeden dla swojego przyjaciele i jeden dla siebie.
„Bitte, die ist für dich.“, sagte Paulina und legte ihm die Kette mit dem wun- derschönen roten Stein um den Hals.
„Oh. Wie schön. Danke!“, sagte Puszek und umarmte Paulina.
„Werden wir uns nie wiedersehen?“
fragte Puszek mit trauriger Stimme.
„Doch, auf jeden Fall! Wir können uns in deinem Wald treffen. Du weißt, dass wir da sonntags immer mit der Familie spazieren gehen.
Der Koala freute sich und kuschelte sich an Paulina.
„Sehr gut. Dann sehen wir uns am Sonntag wieder.“, sagte der Koala.
„Bis dann.“, sagte Paulina.
Puszek verabschiedete sich von Paulina und ging zu seinen Freunden, die an diesem Tag ebenfalls das
Krankenhaus verlassen durften.
„Proszę, to dla ciebie.”, powiedziała Pa- ulina i nałożyła mu naszyjnik z czerwon- ym kamieniem.
„O. Jaki piękny. Dziękuję!” powiedział Puszek i przytulił się do Pauliny.
„A czy my już się nigdy nie zobaczy- my?”, spytał Puszek smutnym głosem.
„Ależ skąd! Przecież możemy się spoty- kać w twoim lesie. Wiesz przecież, że w każdą niedzielę chodzimy tam z rodziną na spacer.
Koala ucieszył się i jeszcze raz przytulił się do Pauliny.
„Wspaniale. Zatem widzimy się znowu w niedzielę.”, powiedział koala.
„Do zobaczenia.”, powiedziała Paulina.
Puszek pożegnał się i pobiegł do swo- ich przyjaciół, którzy tego dnia, podob- nie jak on mogli opuścić szpital.
Moderation
Kommunales Integrationszentrum Kreis Steinfurt in Zusammenarbeit mit der Kardinal-von-Galen Schule Rheine und Frau Agnieszka Moczulska, Lehrerin des herkunftssprachlichen Unterrichts Polnisch.
Herausgeber
Kreis Steinfurt | Der Landrat Kommunales Integrationszentrum Tecklenburger Str. 10
48565 Steinfurt Tel. 02551 69-0 www.kreis-steinfurt.de Projektkoordination Christina Metahri Tel. 02551 69-2742
christina.metahri@kreis-steinfurt.de Stand: August 2020
