DORĘCZENIE ODPISU WYROKU

61-815 Poznań, ul. Ratajczaka 10/12 WYDZIAŁ IV

tel. (61) 85-66-732 lub85-66-865 Dnia 30grudnia 2019 r.

Sygn. aktlVSA/Po 973/19

W odpowiedzi należy podać sygnaturę akt Sądu

Burmistrz Miasta Koła ui. Stary Rynek 1 62-600 Koło

DORĘCZENIE ODPISU WYROKU

W wykonaniu zarządzenia z dnia 19 grudnia 2019 r. sekretariat Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego doręcza- jako Organowi Administracji - odpis wyroku zdnia 12 grudnia 2019 r. wraz zuzasadnieniem. /

Natali

;a

st.

POUCZENIE

1. Od powyższego wyroku przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w terminie 30 dni od daty doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem, za pośrednictwem tutejszego Sądu, przy czym oddanie pisma w placówce Poczty Polskiej SA (będącej operatorem wyznaczonymw rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe), albo placówce pocztowej operatora świadczącego pocztowe usługi powszechne w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, albo polskim urzędzie konsularnym jest równoznaczne z wniesieniem go do sądu (art. 83 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tekst jednolity: Dz. U. 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skarga kasacyjna złożona po upływietegoterminu zostanieodrzucona (art. 178 ustawyzdnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tekst jednolity: Dz.

U. 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

2. Skarga kasacyjna, pod rygorem odrzucenia, powinna być sporządzona przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym albo doradcą podatkowym -wsprawach obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami albo rzecznikiem patentowym-wsprawach własności przemysłowej.

tego obowiązku pismo sądowe pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, chyba że nowy adresjest Sądowi znany (art. 70 § 1 i 2 ustawyzdnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tekstjednolity: Dz. U. 2019 r., poz. 2325ze zm.).

WSA/dor.1-doręczenieodpisuwyrokuzuzasadnieniem

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia2019 r.

Wojewódzki SądAdministracyjnywPoznaniu wskładzie następującym:

Przewodniczący Sędzia

Asesorsądowy

Sędzia WSATomaszGrossmann (spr.) WSAMonika Świerczak

WSA Katarzyna Witkowicz-Grochowska

Protokolant sekr. sąd. Roman Sukhyi

po rozpoznaniu na rozprawie wdniu 12 grudnia2019 r.

sprawy ze skargiWojewody Wielkopolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Kole

zdnia 30 stycznia 2019 r. nrV/34/2019

wsprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Koła w rejonie ulicySienkiewicza

1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej jej § 14 ust. 2 pkt 1 lit. kwzakresiewyrażenia: „takich jak: gaz, olej opałowy lekki, biomasa”;

2. zasądza od Miasta Koła na rzecz Wojewody Wielkopolskiego kwotę 480 zł (słownie: czterysta osiemdziesiątzłotych)tytułem zwrotu kosztów postępowania.

iMa oryginalewłaściwe podpisy linałem Zazgodność

ó

UZASADNIENIE

Pismem z 01 października 2019 r. (znak; KN-1.0552.80.2019.22) Wojewoda Wielkopolski (dalej też jako „Wojewoda” lub „Skarżący”), reprezentowany przez r.pr.

Magdalenę Bielawską, na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.

o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506, ze zm.; dalej w skrócie „u.s.g.”), zaskarżył uchwałę Nr V/34/2019 Rady Miejskiej w Kole z dnia 30 stycznia 2019 r.

w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Koławrejonie ulicy Sienkiewicza - w części obejmującej § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k w zakresie zwrotu

„takich jak: gaz, olej opałowy lekki, biomasa lub źródeł energii odnawialnej o mocy do 100 kW”- i wniósło;

1) stwierdzenie nieważności zaskarżonej Uchwały w części obejmującej § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k wzakresie zwrotu „takichjak: gaz, olej opałowy lekki, biomasa lub źródeł energii odnawialnej o mocy do 100 kW” -ze względu na istotne naruszenie prawa:

art. 15 ust. 2 pkt 3 i 10 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945 ze zm.; dalej wskrócie „u.p.z.p.”), w związku z art. 96 ust. 1 i ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2018 r. poz. 799 ze zm.;

dalejw skrócie: „p.o.ś.”);

2) zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz Skarżącego kosztów postępowania sądowego, wtym kosztówzastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi jej autor podał, że Uchwała została doręczona organowi nadzoruw dniu 07 lutego2019 r.

Przechodząc zaś do meritum skargi, wskazał, że w § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k Uchwały, w zakresie zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej ustalono w zakresie grzewczym i grzewczo-technologicznym stosowanie centralnego systemu grzewczego dla miasta Koła lub indywidualnych systemów grzewczych zzastosowaniem energiielektrycznej lub paliwtakich jak; gaz, olej opałowy lekki, biomasa lub źródeł energii odnawialnej o mocy do 100 kW. Z art. 15 ust. 2 i 3 u.p.z.p. oraz §4 pkt3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r.

w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587; dalejw skrócie„rozp.mpzp.”) wynika, że plan miejscowy winien określać zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu wynikające m.in. z potrzeb ochrony środowiska, o których mowa w szczególności

wart. 72 i 73 p.o.ś., czyli uwzględniające również potrzeby w zakresie ochrony powietrza, wód, gleby, ziemi, ochrony przed hałasem, wibracjami i polami elektromagnetycznymi. Zdaniem Skarżącego należyjednakzwrócić uwagę, że zgodnie z art. 96 ust. 1 p.o.ś. sejmik województwa może, w drodze uchwały, w celu zapobieżenia negatywnemu oddziaływaniu na zdrowie ludzi lub na środowisko, wprowadzić ograniczenia lub zakazy w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw. Uchwała ta określa m.in. rodzaje lub jakość paliw dopuszczonych do stosowania lub których stosowanie jest zakazane na danym obszarze, lub parametry techniczne lub rozwiązania techniczne lub parametry emisji instalacji, w których następuje spalanie paliw, dopuszczonych do stosowania na tym obszarze (art. 96 ust. 6 pkt 3 p.o.ś.). Stosownie do powyższego przepisu Sejmik Województwa Wielkopolskiego (dalej też jako „Sejmik Województwa”) przyjął 18grudnia 2017 r. dla terenu województwa następujące uchwały (zwane dalej

„uchwałami antysmogowymi"):

- nrXXXIX/941/17 obejmującą obszar województwa wielkopolskiego, z wyłączeniem Miasta Poznania oraz Miasta Kalisza (Dz. Urz. Woj.Wielk. poz. 8807),

- nrXXXIX/942/17 obejmującą obszar Miasta Poznania (Dz. Urz. Woj. Wielk.

poz. 8808),

- nrXXXiX/943/17 obejmującąobszarMiasta Kalisza (Dz. Urz. Woj. Wielk. poz. 8809).

Uchwały antysmogowe wprowadziły od 1 maja 2018 r. zakaz stosowania najgorszej jakości paliw stałych, np. bardzo drobnego miału (mułu), węgla brunatnego czy flotokoncentratu węglowego oraz określiły standardy jakościowe węgla kamiennego oraz paliwstałych produkowanych zwykorzystaniemtegowęgla.

W ocenie Wojewody, skoro zatem na podstawie delegacji ustawy - Prawo ochrony środowiska samorząd województwa podjął stosowne uchwały antysmogowe, to należy przyjąć, że ustalenia w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw, zostały unormowane w odrębnych od planu aktach prawa miejscowego.

Tak więc ustalenia planu w zakresie zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu winnyuwzględniać/ byćspójne z regulacjami uchwał antysmogowych (por. wyrokWSA z 08.05.2018 r., II SA/Kr 373/18). Tymczasem kwestionowany zapis zaskarżonego Planu nie jest zbieżny z normami, jakie wprowadził Sejmik Województwa. Uchwalając go. Rada Miejska w Kole przekroczyła zakres swoich uprawnień planistycznych wynikających zart. 15 ust. 2 i 3 u.p.z.p., wkraczającjednocześnie wuprawnienia innego organu (sejmiku województwa), co narusza porządek prawnyw stopniu istotnym.

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Kole (dalej teżjako „Rada Miejska” lub

„Organ"), reprezentowana przez Burmistrza Koła (zwanego też dalej Burmistrzem”) wniosła o oddalenie skargi w całości, stwierdzając w uzasadnieniu, że zapis Uchwały, co do którego Skarżący domaga się stwierdzenia nieważności, wbrew jego twierdzeniom spełnia wymagania i nieogranicza możliwości unormowanych wzapisach uchwały Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 18 grudnia 2017 r.

NrXXX1X/941/17wsprawie wprowadzenia, na obszarzewojewództwa wielkopolskiego, ograniczeń lub zakazów wzakresie eksploatacji instalacji, wktórych następuje spalanie paliw. Zdaniem Burmistrza należy bowiem zwrócić uwagę, że zastosowane w § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k sformułowania „takich jak” i wskazanie przykładów ukierunkowuje na możliwości zastosowanych rozwiązań grzewczych, ale w żadnym wypadku ich nie

I

zawęża. Przyjęty zapis w Uchwale jest zatem tożsamy z ustaleniami uchwały

„antysmogowej” Sejmiku Województwa, i w związku ztym nie może stanowić rażącego naruszenia prawa.

Na rozprawiewdniu 12 grudnia 2019 r.:

- pełnomocnik Skarżącego podtrzymał wnioski i wywody skargi. Ponadto podkreślił, że wbrew stanowisku Organu zaskarżone postanowienie Planu jest sprzeczne z uchwałą antysmogową Sejmiku Województwa. Wprawdzie zawarty w § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k Planu katalog paliwjest otwarty, ale dotyczy on tylko paliw wymienionych w tym przepisie oraz do nich podobnych, a nie np. węgla kamiennego, którego spalaniejestdopuszczonewww. uchwaleantysmogowej:

- pełnomocnik Organu podtrzymał wnioski i wywody skargi. Podkreślił, że odczytanie odnośnych postanowień obu uchwał (tj. zaskarżonej o antysmogowej) pozwala stwierdzić, że między nimi niema sprzecznościani rozbieżności.

Wojewódzki Sąd Administracyjnyw Poznaniu zważył, co następuje:

1. Skargę na przedmiotową uchwałę Rady Miejskiej wywiódł w niniejszej sprawie Wojewoda jako organ nadzoru w rozumieniu przepisów Rozdziału 10 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506, z późn. zm.;

wskrócie „u.s.g.”).

Wświetle art. 91 ust. 1 u.s.g. uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne, przy czym o nieważności uchwały lub zarządzeniaw całości lub wczęści orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia 1.1.

3

uchwały lub zarządzenia. Po upływie tego terminu organ nadzoru nie może już wewłasnym zakresie stwierdzić nieważności uchwały (zarządzenia) organu gminy, ajedynie może zaskarżyć taki wadliwy, jego zdaniem, akt do sądu administracyjnego, zgodnie z art. 93 ust. 1 u.s.g. Realizując tę kompetencję, organ nadzoru nie jest skrępowany jakimkolwiek terminem do wniesienia skargi (zob. np.: wyrok NSA z 15.07.2005 r., II OSK 320/05, ONSAiWSA 2006, nrl, poz. 7; postanowienie NSA z29.11.2005 r., I OSK 572/05, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej wskrócie „CBOSA”).

W rozpoznawanej sprawie jest poza sporem, że Wojewoda w ustawowym terminie 30 dni od dnia otrzymania Uchwały - co nastąpiło, jak podano w skardze, 07 lutego 2019 r. - nie orzekł o jej nieważności, wobec czego władny był zaskarżyć Uchwałę później, wtrybie art. 93 u.s.g.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2167) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się wspomnianym kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania znormami prawnymi - odpowiednio: ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi - przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i zasadniczo na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. W świetle art. 3 § 2 pkt5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z2019 r. poz. 2325, z późn. zm.; wskrócie „p.p.s.a.”) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in.

orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Stosownie do art. 134 §1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga wgranicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie wrozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze, w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim określonym w skardze przedmiotem zaskarżenia- którymoże obejmowaćcałośćalbo tylkoczęść określonego aktu lub czynności (zob.: J.P. Tamo, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, uw. 1 do art. 134; a także wyroki NSA:

1.2.

2.

z 05.03.2008 r., I OSK 1799/07; z 09.04.2008 r., II GSK 22/08; z27.10.2010 r., I OSK 73/10; dostępne w CBOSA), przy czym reguła ta odnosi się również do zaskarżania planów miejscowych (por. wyrok NSA z 05.06.2014 r., II OSK 117/13, CBOSA) - oraz rodzajem i treścią zaskarżonegoaktu.

Przedmiotem tak rozumianej kontroli Sądu jest w niniejszej sprawie uchwała NrV/34/2019 Rady Miejskiej w Kole z dnia 30 stycznia 2019 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Koław rejonieulicy Sienkiewicza.

Autor skargi wyraźnie wskazał, że zaskarża Uchwałę w części obejmującej § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k w zakresie zwrotu „takich jak: gaz, olej opałowy lekki, biomasa lub źródeł energii odnawialnej o mocy dolOOkW”. W konsekwencji w takim wyłącznie zakresie Uchwałazostała poddana kontroli Sąduwniniejszym postępowaniu.

Jak wynika z części wstępnej Uchwały, jej podstawę prawną stanowiły przepisy art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r.

poz. 1945; w skrócie „u.p.z.p.’’). Uchwała została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym Województwa Wielkopolskiego z dnia 27 lutego 2019 r. (poz. 2207) i weszła w życie poupływie 14dni od dniajejogłoszenia (§ 18 Uchwały).

Nie ulega wątpliwości, że zaskarżona Uchwała, jako podjęta w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jest aktem prawa miejscowego - zostało to expressis verbis przesądzone przez ustawodawcę w art. 14 ust. 8 u.p.z.p. Tym samym bez wątpienia należy ona do kategorii aktów, o których mowaw art. 3 §2 pkt 5 p.p.s.a., zaskarżalnych do sądu administracyjnego.

Mając wszystko to na uwadze Sąd uznał skargę Wojewody z 01 października 2019 r. za dopuszczalną i przystąpił do jej merytorycznego rozpoznania, w granicach zaskarżenia (zob. pkt2.2. powyżej) oraz własnej kognicji.

Oceny, czy zaskarżony plan miejscowy jest obarczony wadą skutkującą stwierdzeniem jego nieważności przez sąd administracyjny na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., dokonuje się przez pryzmat przesłanek wynikających z art. 28 ust. 1 u.p.z.p.

Wmyśl tego przepisu (w brzmieniu obowiązującym od 18 listopada 2015 r.) istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały radygminywcałości lubczęści.

Pojęcie „trybu sporządzania planu miejscowego” (zwanego też potocznie

„procedurą planistyczną”) - którego zachowanie stanowi przesłankę formalną 2.1.

2.2.

2.3.

2.4.

3.

4.

4.1.

5

zgodności m.p.z.p. z przepisami prawa - odnosi się do sekwencji czynności, jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia planu miejscowego, począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu, a najego uchwaleniu skończywszy.

Pojęcie „zasad sporządzania planu miejscowego” - których przestrzeganie stanowi przesłankę materialną zgodności m.p.z.p. z przepisami prawa - należy wiązać zaś przede wszystkim z samym sporządzeniem (opracowaniem) aktu planistycznego, awięc z merytoryczną zawartością tego aktu (część tekstowa, graficzna, załączniki), zawartych w nim ustaleń, a także standardów dokumentacji planistycznej (por. wyroki NSA; z 25.05.2009r., II OSK 1778/08; z 11.09.2008 r., II OSK 215/08 - CBOSA).

Aponieważ m.p.z.p. jest aktem prawa miejscowego, to w pojęciu „zasad sporządzania planu miejscowego” mieszczą się także - obok szczegółowych zasad sporządzania tego rodzaju aktów planistycznych, określonych przede wszystkim w u.p.z.p. - także ogólne wymogi, jakie powinien spełniać każdy prawidłowo sporządzony akt prawa miejscowego (zob. szerzej wyrokWSAz07.03.2019 r., IVSA/Po 1189/18, CBOSA).

W rozpoznawanej skardze jej autor podniósł wyłącznie zarzut mieszczący się wdrugiej z ww. kategorii wadliwości - naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego. Naruszenie to, zdaniem Skarżącego, polegało na wprowadzeniu do zamieszczonego w §14 ust. 2 pkt 1 lit. k Planu ustalenia z zakresu zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej - w brzmieniu:

„wzakresiegrzewczymigrzewczo-technologicznym[ustala się] stosowanie centrainego systemu grzewczego dia miasta Kola iub indywidualnych systemów grzewczych zzastosowaniem energii elektrycznej lub paliw takich Jak: gaz, olej opalowy lekki, biomasa lub źródeł energii odnawialnej o mocy do 100 kW”- zwrotu „lub paliw takich jak: gaz, olej opałowy lekki, biomasa lubźródełenergiiodnawialnej o mocydo 100 kW”.

Wocenie Skarżącegotakie ustalenie wkracza w zakres unormowany przepisami odnośnej uchwały antysmogowej wydanej przez Sejmik Województwa Wielkopolskiego na podstawie art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (obecnie: Dz. U. z 2017 r. poz. 519, z póżn. zm.; w skrócie „p.o.ś.”) - tj.

uchwały nrXXXIX/941/17 w sprawie wprowadzenia, na obszarze województwa wielkopolskiego, ograniczeń lub zakazów w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw (Dz. Urz. Woj. Wielk. poz. 8807), obejmującej obszar województwa wielkopolskiego, z wyłączeniem Miasta Poznania oraz Miasta Kalisza.

Przyjmując to ustalenie. Rada Miejska przekroczyła - zdaniem Wojewody - zakres swoich uprawnień planistycznych wynikających z art. 15 ust. 2 i 3 u.p.z.p., wkraczając 4.2.

5.

5.1.

jednocześnie w uprawnienia innego organu (sejmiku województwa), co narusza porządek prawnywstopniu istotnym.

Natomiast zdaniem Organu skarżone postanowienie („zapis”) Planu spełnia wymagania i nie ogranicza możliwości unormowanych w przepisach ww. uchwały antysmogowej, albowiem zastosowane w § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k sformułowanie „takich jak” i wskazanie przykładów „ukierunkowuje na możliwości zastosowanych rozwiązań

grzewczych, alew żadnym wypadku ich niezawęża”.

Jak z powyższego wynika, w kontrolowanej sprawie spornym pozostaje, czy kompetencja Rady Miejskiej do uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (w skrócie „m.p.z.p.”) obejmowała możliwość wprowadzenia w Planie miejscowym zaskarżonego ustalenia (zwrotu)wyliczającego przykładowo, zjakicn paliw („takichjak”) można korzystaćw indywidualnych systemach grzewczych.

Od razu należy zastrzec, że zdaniem Sądu owo ujęte w § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k Planu przykładowe wyliczenie rodzajów paliwzamyka sięwyłącznie wwyrażeniu „takich jak: gaz, olej opałowy lekki, biomasa”, natomiast ostatnia część zaskarżonego zwrotu („lub źródeł energii odnawialnej o mocy do 100 kW”) nie stanowi kontynuacji owego kwestionowanego wyliczenia paliw, lecz nawiązuje do wcześniejszego, bardziej ogólnego wskazania rodzajów źródeł energii, jakie mogą być wykorzystywane windywidualnych systemach grzewczych („z zastosowaniem energii elektrycznej lub paliw[...] lub źródełenergiiodnawialnej o mocydo 100 kW”.

Choć z uwagi na braki interpunkcyjne w analizowanym postanowieniu Planu może się taka konstatacja prima facie nie wydawać oczywista - czego dowodzi stanowiskoWojewody-tojednakdokładniejsza analiza tego postanowienia przemawia za takim właśnie jego rozumieniem: że mianowicie fragment dotyczący źródeł energii odnawialnej o mocy do 100 kW odnosi się do przewidywanych w indywidualnych instalacjach grzewczych rodzajów źródeł energii (obok energii elektrycznej i paliw), a nie do wyszczególnionych rodzajów paliw. Tym bardziej, że z całą pewnością odnawialne źródła energii - ujmowane tak, jak uczyniono to w § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k Planu, czyli zbiorczo - nie są rodzajem „paliwa” (choć pojęcie to obejmuje także niektóre rodzaje paliw, jak biomasa lub biogaz). Potwierdza to definicja legalna

„odnawialnego źródła energii” zawarta w art. 2 pkt22 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r.

o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 2389, z późn. zm.; dalej wskrócie „u.o.z.e.”), w myśl której pod tym pojęciem rozumie się „odnawialne, niekopalne źródła energii obejmujące energię wiatru, energię promieniowania 5.2.

6.

7.

7.1.

7

słonecznego, energię aerotermalną, energię geotermalną, energię hydrotermalną, hydroenergię, energię fal, prądów i pływów morskich, energię otrzymywaną z biomasy, biogazu, biogazu rolniczegooraz zbiopłynów”.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, skoro Wojewoda nie zaskarżył, poprzedzającego kwestionowany zwrot, wyliczenia rodzajów źródeł energii (a w istocie instalacji), jakie mogą być stosowane w indywidualnych systemach grzewczych (tj. nie zaskarżyłfrazy: „z zastosowaniem energii elektrycznej lub paliw”), to konsekwentnie nie może też skutecznie zaczepić ostatniego zwymienionych w § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k Planu rodzajów takich źródeł: „źródeł energii odnawialnej o mocy do 100 kW”. Tym bardziej, że to ostatnie wyrażenie, w analizowanym tu kontekście (obejmującym w pełnym rozwinięciu: „indywidualny system grzewczy z zastosowaniem źródeł energii odnawialnej o mocy do 100 kW”), w istocie wiąże się bezpośrednio z pojęciem

„instalacji odnawialnego źródła energii” (zdefiniowanej w art. 2 pkt 13 u.o.z.e.

i obejmującej przede wszystkim urządzenia służące do wytwarzania energii), które zkolei wprost zawiera się wpojęciu „infrastrukturytechnicznej”, o której mowaw art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. i której dotyczy§ 14 ust. 2 Planu.

W konsekwencji, zdaniem Sądu, brak było podstaw do żądania stwierdzenia nieważności skarżonego zwrotu z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k Planu w zakresie słów „lub źródełenergii odnawialnejo mocydo 100 kW”.

Natomiast w pełni zasadnie Wojewoda zakwestionował poprawność wprowadzenia do § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k Planu wyliczenia rodzajów paliw, jakich stosowanie zostało dopuszczone w indywidualnych systemach grzewczych („takich jak:

gaz, olej opałowylekki, biomasa”)-ato znastępujących przyczyn.

Po pierwsze, brak było, zdaniem Sądu, podstawyprawnej do zamieszczaniatego rodzaju regulacji w m.p.z.p.

8.1.1. W szczególności właściwej podstawy prawnej dla wprowadzenia do Planu takiego ustalenia nie stanowi - i w ocenie Sądu nigdy nie stanowił- art. 15 ust. 2 pkt 3 i 10 u.p.z.p., zgodniezktórym wplanie miejscowym określa się obowiązkowo:

pkt 3-zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu;

pkt 10-zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemówkomunikacji i infrastrukturytechnicznej.

Należy bowiem zwrócić uwagę na to, co jest przedmiotem regulacji dopuszczonej w planie miejscowym. Zgodnie z art. 4 ust. 1 u.p.z.p. jest nim: ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów 7.2.

7.3.

8.

8.1.

zagospodarowania i warunków zabudowy terenu. W ocenie Sądu w tak wyznaczonym przez ustawodawcę zakresie materii planistycznej nie mieści się fragment postanowienia § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k Planu wyliczający rodzaje paliw, jakie mogą być stosowanew indywidualnych systemach grzewczych. Żadną miarą, co jasne, nie ustala on bowiem przeznaczenia terenu ani rozmieszczenia inwestycji celu publicznego. Nie dotyczytakżesposobuzagospodarowaniaterenuani warunkówjego zabudowy.

8.1.2. Oceny tej nie zmienia treść §4 pkt3 lit. a rozporządzenia Ministra Infrastruktury zdnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganegozakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587; w skrócie „rozp.mpzp.”), zgodnie z którym ustalenia planistyczne dotyczące zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego powinny zawierać m.in. nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia wzagospodarowaniu terenów wynikające z potrzeb ochronyśrodowiska, o których mowawszczególności w art. 72 i 73 p.o.ś.

Po pierwsze, w cytowanym przepisie rozp.mpzp. mowa jest o nakazach, zakazach, dopuszczeniach i ograniczeniach „w zagospodarowaniu terenów”, a - jak to już wyżej wskazano - skarżona regulacja nie ma takiego charakteru (nie odnosi się do „zagospodarowaniaterenu”).

Po drugie, ww. przepisy p.o.ś., do których odsyła §4 pkt 3 lit. a rozp.mpzp. - w tym zwłaszcza, najbardziej adekwatny w analizowanym tu kontekście art. 72 ust. 1 pkt 6 p.o.ś., zgodnie z którym w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego zapewnia się warunki utrzymania równowagi przyrodniczej i racjonalną gospodarkę zasobamiśrodowiska, w szczególności przez „uwzględnianie innych potrzeb wzakresie ochrony powietrza, wód, gleby, ziemi, ochrony przed hałasem, wibracjami i polami elektromagnetycznymi” - nie zmieniają generalnej zasady, w myśl której w planie miejscowym uwzględnia się potrzeby ochrony środowiska w zakresie właściwym dla materii planistycznej. A inkryminowane ustalenie Planu, zdaniem Sądu wniniejszym składzie, takiejmaterii nie stanowi.

8.1.3. Jednakże nawet jeśliby założyć hipotetycznie, że podstawy do wprowadzania tego rodzaju zakazów do m.p.z.p. można było początkowo upatrywać w art. 15 ust. 2 pkt3 u.p.z.p., to począwszy od dnia 12 listopada 2015 r. jest to już z pewnością niedopuszczalne. Z tym dniem weszła bowiem w życie ustawa z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. poz. 1593), która m.in.

gruntownie zmieniła art. 96 p.o.ś. I odtąd - zgodnie z art. 96 ust. 1 p.o.ś. - to „[sjejmik

9

województwa może, w drodze uchwały, w celu zapobieżenia negatywnemu oddziaływaniu nazdrowie ludzi lub na środowisko, wprowadzić ograniczenia lub zakazy w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw.” Projekt tej uchwały podlega zaopiniowaniu przez właściwych miejscowo wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast i starostów (zob. art. 96 ust. 2-4 p.o.ś.). Uchwała, o której mowa wust. 1, określa: (1)granice obszaru, na którym wprowadza się ograniczenia lub zakazy, o których mowa w ust. 1; (2) rodzaje podmiotów lub instalacji, dla których wprowadza się ograniczenia lubzakazy, o których mowaw ust. 1; (3) rodzaje lubjakość paliw dopuszczonych do stosowania lubktórych stosowaniejest zakazane na obszarze, o którym mowa wpkt 1, lub parametry techniczne lub rozwiązania techniczne lub parametry emisji instalacji, w których następuje spalanie paliw, dopuszczonych do stosowania na tym obszarze (art. 96 ust. 6 p.o.ś.). Ponadto może określać:

(1) sposób lub cel wykorzystania paliw, który jest objęty ograniczeniami określonymi wuchwale; (2) okres obowiązywania ograniczeń lub zakazów w ciągu roku;

(3) obowiązki podmiotów objętych uchwałąw zakresie niezbędnym do kontroli realizacji uchwały. Zgodnie zart. 96 ust. 8 p.o.ś. uchwała, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do instalacji, dla których wymagane jest uzyskanie pozwolenia zintegrowanego albo pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, albo dokonaniezgłoszenia.

Treść unormowań art. 96 p.o.ś. prowadzi do wniosku, że ustawodawca w sposób kompleksowy uregulował w nich sposób wprowadzania oraz zakres ograniczeń lub zakazów w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw. Tym samym doszło tą drogą do „wyjęcia” omawianej problematyki z zakresu art. 15 ust.2 pkt3 u.p.z.p. (oczywiście, przy hipotetycznym założeniu - którego, jak to już wyżej wskazano. Sąd w niniejszym składzie nie podziela - że wcześniej ta problematyka WWW. przepisie się mieściła). Takiemu wnioskowaniu nie stoi na przeszkodzie fakt, iżbrzmienietego przepisu przez całyczasjego obowiązywania pozostało niezmienione.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że z samej specyfiki procesu wykładni - służącej, jak powszechnie się przyjmuje, „dekodowaniu” norm prawnych z przepisów prawnych - wynika, iż zmiana „otoczenia normatywnego” danego przepisu, nawet bez formalnej korekty jego brzmienia, może doprowadzić do zmiany treści tego przepisu, a ściślej:

treści norm zeń wyinterpretowywanych (zob. wyrok NSA z 27.11.2018 r., II OSK 2406/18, CBOSA).

8.1.4. W konsekwencji należy podzielić stanowisko dominujące w orzecznictwie sądów administracyjnych, w myśl którego to nie rada gminy w m.p.z.p., lecz sejmik województwa w uchwale podjętej na podstawie art. 96 ust. 1 p.o.ś. jest uprawniony do podjęcia uchwały tego rodzaju, jak Uchwała zaskarżona, ograniczająca w istocie rodzaje paliw, jakie mogą być stosowane w indywidualnych systemach grzewczych (por. wyrok NSAz 26.06.2019 r., II OSK 1229/19; a także wyroki WSA: z 21.04.2016 r., IVSA/Po 98/16; z08.05.2018 r., II SA/Kr 373/18; z 11.09.2018 r., II SAA/Vr 362/18;

z 08.05.2019 r., II SA/Wr 154/19 wyroki WSA: z 11.07.2019 r., IV SA/Po 3j34/19;

z07.08.2019 r., IVSA/Po 351/19; z 10.10.2019 r., IVSA/Po 485/19 i IVSA/Po 569/19- wszystkie orzeczenia dostępne wCBOSA).

8.1.5. Choć skarżony fragment Planu został zamieszczony wprost w grupie postanowień regulujących „zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej”, to właściwej dlań podstawy prawnej nie można także upatrywać w art. 15 ust. 2 pktIO u.p.z.p. ani w nawiązującym do niego §4 pkt9 rozp.mpzp., zgodnie z którym ustalenia dotyczące zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej powinny zawierać:

(a) określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych, (b) określenie warunków powiązań układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej zukładem zewnętrznym, (c)wskaźniki w zakresie komunikacji i sieci infrastruktury technicznej, w szczególności ilość miejsc parkingowych w stosunku do ilości mieszkań lub ilości zatrudnionych albo powierzchni obiektów usługowych i produkcyjnych.

Inkryminowane ustalenie - wyliczające rodzaje paliw, jakie mogą być stosowane w indywidualnych systemach grzewczych - nie stanowi bowiem określenia sieci infrastruktury technicznej, jej parametrów, warunków powiązań sieci infrastruktury technicznej z układem zewnętrznym, ani określenia wskaźników w zakresie tej sieci, w rozumieniuww. przepisu.

8.1.6. Dla pełni wywodu należy nadmienić, że kompetencji do wprowadzenia spornego ustalenia do Planu nie można upatrywać także w regulacji zawartej w § 132 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r.

poz. 1422, z póżn. zm.) - z powodów szerzej omówionych m.in. w wyroku tut. Sądu z24 października 2019 r. o sygn. akt IVSA/Po 568/19 (na odesłaniu do którego można poprzestać, z uwagi na niepowołanie się przezOrgan naww. przepis).

11

8.2. Po drugie, trafnie wytknął Skarżący, że kwestionowane ustalenie, traktujące o rodzajach paliw, jest niezgodne z odnośną uchwałą antysmogową Sejmiku Województwa (nrXXXIX/941/17). Ponadto, dodajmy, jestono także niedośćokreślone.

8.2.1. Choć przepis §14 ust. 2 pkt 1 lit. k Planu nie formułuje wyraźnie zakazu wykorzystywania określonych rodzajów paliw, ani nie ustanawia zamkniętego katalogu paliw dopuszczonych do eksploatacji, tojednak w istocie ów katalog wyraźnie zawęża.

Należy bowiem zgodzić się ze Skarżącym, że użycie w tym przepisie, przed wyliczeniem rodzajów paliw, zwrotu „taki jak” - znamionującego (wprowadzającego) wszak porównanie - oznacza, że uchwałodawca lokalny dopuścił do wykorzystania windywidualnych systemach grzewczych tylko paliwa wyraźnie wcytowanym przepisie wymienione (gaz, olej opałowy lekki, biomasa) lub paliwa z jakichś względów (prawdopodobnie: szkodliwości dla środowiska, acz niejestto pewne) do wymienionych paliw„podobne” (tj. „takiejak” one, właśnie).

8.2.2. W ocenie Sądu takie sfomułowanie jest, przede wszystkim, niedostatecznie określone (nie dośćjasne). Najego podstawie niesposób bowiemz niezbędną precyzją ustalić, które konkretnie rodzaje paliw „podobnych” do gazu, oleju opałowego lekkiego lub biomasy, zostały przez uchwałodawcę lokalnego dopuszczone do eksploatacji windywidualnych systemach (instalacjach) grzewczych, a które nie.

Wtym zakresie analizowane ustalenie planistyczne nie spełnia więcistotnego wymogu:

określoności przepisów prawa, stanowiącego doniosły komponent konstytucyjnej zasady prawidłowej legislacji (por. T. Zalasiński, Zasady prawidłowej legislacji wpoglądach Trybunału Konstytucyjnego, Warszawa 2008, s. 181 i n.). Zgodnie z utnwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego stanowienie przepisów niejasnych i wieloznacznych narusza konstytucyjną zasadę określoności regulacji prawnych wywodzonąz klauzuli demokratycznego państwa prawnego, zawartej wart. 2 Konstytucji RP (zob. I. Wróblewska, Zasada państwa prawnego w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego RP, Toruń 2010, s. 75). Dotyczy to także przepisów prawa miejscowego (zob. wyrokWSAz 17.12.2015 r., IV SA/Po 824/15, CBOSA).

Zarzucanego braku dookreśloności analizowanego postanowienia dowodzi także polemika, jakwywiązała się pomiędzy stronami nin. postępowania sądowego -z której wynika, że każda ze stronw istocieodmiennie interpretujeto postanowienie.

8.2.3. Abstrahując w tym miejscu od sygnalizowanych wyżej trudności z precyzyjnym ustaleniem katalogu rodzajów paliw, których stosowanie w indywidualnych systemach grzewczych dopuścił uchwałodawca lokalny na podstawie art. 14 ust,. 2 pkt 1 lit. k

Planu, można jednak z całą pewności stwierdzić za Skarżącym, że wtym katalogu nie mieści się, przykładowo, węgiel kamienny. Trudno bowiem uznać, aby było to paliwo zjakichś (istotnych) względów „podobne" („takie jak”) do gazu, oleju opałowego lekkiego lub biomasy. To z kolei oznacza, że w świetle skarżonego postanowienia Planu wykorzystywanie węgla kamiennego w indywidualnych systemach grzewczych zostałow istocie bezwarunkowo zakazane.

Tak daleko nie idzie zaś obowiązująca uchwał antysmogowa, która wyklucza stosowanie węgla kamiennego jedynie najgorszej jakości, nie spełniającego określonych standardów (por. §3 pkt4 uchwały nrXXXIX/941/17 Sejmiku Województwa).

A zatem, wbrew twierdzeniom Organu, zaskarżony Plan w omawianym zakresie wistocie modyfikuje (zaostrza) regulację antysmogową, bez dostatecznej ku temu podstawy prawnej.

W konsekwencji jako trafne należy ocenić zarzut oraz argumentację Wojewody, że uchwalenie zaskarżonego fragmentu § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k Planu - w zakresie słów:

„takich jak: gaz, olej opałowy lekki, biomasa” - nastąpiło z przekroczeniem ustavyowej kompetencji planistycznej Rady Miasta, co z kolei stanowi istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego w rozumieniu art. 28 ust. 1 u.p.z.p., skutkujące nieważnością Uchwały w omawianym zakresie. Oceny tej nie zmienia argumentacja przedstawiona przez Organ w odpowiedzi na skargę, do której Sąd odniósł się szczegółowo powyżej.

Mając wszystko to na uwadze Sąd, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., orzekłjak w pkt 1 sentencji wyroku, tj. stwierdził nieważność § 14 ust. 2 pkt 1 lit. k Uchwały wzakresiesłów: „takichjak: gaz, olej opałowy lekki, biomasa”.

O kosztach postępowania sądowego (pkt2 sentencji wyroku). Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a., uwzględniającwynagrodzenie pełnomocnika Skarżącego ustalone zgodnie z § 15 ust. 1 w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z2018 r. poz. 265), wwysokości 480 zł.

9.

10.

N§ ipyginale właściwe podpisy

Zazgodnoś^^ginałem

•tur

'S\-A

ai

13