Rola pasożytów w przenoszeniu różycy

(1)

B. PARAZYTOLOGIA WETERYNARYJNA

BETEPMHAPHAH IIAPA31%1:TOJIOT1%1:H

VETERIN AR

'l

P ARASITOLOG Y

WITOLD STEFAŃSKI (Warszawa-Puławy) [52]

Ka.tectra Parazytologii i Chorób Inwazyjnych SGGW i Oddz'ial Parazytologii i Chorób Inwazyjnych PIW

ROLA F

ASOŻYTÓW

W PRZENOSZENIU

RÓŻYCY

Niniejsza praca ma na celu zapoznanie

się

z

rolą

robaków w epizootio-

logii

różycy świń,

jako

jedną

z kategorii , stosunku

pomiędzy pasożytami

i

florą bakteryjną.

Doświadczenia

przeprowadzano

głównie

na myszkach i

gołębiach

bio-

rąc

pod

uwagę

jako

główne pa,sożyty świń

Ascaris suum, których larwy

.

odbywają wędrówki również wewnątrz

organizmu myszek

i

Oesophago-

stomum dentatum. Ten ostatni

pasożyt został zastąpiony

przez Ascaridia

columbae, którego larwy, podobnie do larw Oesophagostomum dentatum,

p!'.zenikają

do

śluzówki

jelita

gołębia,

po czym b€z odbywania dalszych

wędrówek wpadają

z powrotem po paru dniach do

światła

jelita.

Pospolity u

świń

Strongyloides ransomi

został zastąpiony

prziez Stron-

gyloides papillosus.

Zdolność

zawlekania

włoskowców różycy

przez larwy

tego

pasożyta była

badana

głównie

na myszkach, a w ostatniej fazie na

świniach.

Wreszcie

uwzględniono również wpływ uszkadzającego działania ślu

zówki przez kokcydia.

Doświadczenia

przeprowadzono na Eimeria falci-

formis,

pasożycie

myszek.

Wyniki

doświadczeń były następujące:

1.

Równoczesne podanie doustne myszkom jaj inwazyjnych Ascaris

suum w liczbie 100-8000 sztuk i kultury

różycy

nie

dało

powodu do wnio-

sku o

możliwości

zawlekania

w

głąb

organizmu przez

wędrujące

larwy glist. Na 43 myszki bowiem, którym podano doustnie

inwazyjne jaja Ascaris suum i

kulturę różycy padło

9 (tj. 200/o), natomiast

na 41 myszek potraktowanych w identyczny sposób

samą kulturą różycy padło

8 .(tj. 21,90/o).

2.

Doświadczenia

z Ascaridia columbae przeprowadzono na 9

gołę

biach, którym w 10 dni po

zarażeniu

jajami tego

pasożyta

wprowadzono

sondą

po 0,5 ml kultury

różycy.

Pomimo,

że

u jednego z

gołębi wykazała

sekcjia w jelicie ponad 1000 larw,

żaden gołąb n:ie padł

na

różycę.

3.

Również

ujemne wyniki

dały

próby

zarażenia różycą

19 myszek,

u których stwierdzono uprzednio

silną kokcydiozę.

Z 19 myszek

doświad

czalnych

padła

na

różycę

jedna myszka, ale

równocześnie

w tej samej

serii

padła

jedna myszka kontrolna.

4. Powyższe

ujemne wyniki

skłoniły

mnie do przeprowadzenia do-

świadezeń

nad

rolą

w epizootiologii

różycy

larw Strongyloides. W grupie

Wiadomości Parazytologiczne nr 5 - Supplementum

(2)

136 W. STEFA!'iSKI

- --···-·· - - · - - - -·--·-·-·-··· - - - -

myszek

doświadczalnych

przytwierdzano na

ostrzyżoną skórę

zmoczony

kulturą różycy kał

z dodatkiem pewnej liczby larw

{od

100 do 1000).

W grupie tej na 35 myszek

padło

na

różycę

23 myszki, tj. 68,80/o. Natomiast

w grupie kontrolnej (myszkom

nakładano

tu

kał zwilżony kulturą różycy

bez dodatku larw) na 35 myszek

padło

tyl~o 4, tj. 11,40/o.

To samo

doświadczenie

przeprowadzone na 3

prosiętach potwierdziło

wyniki poprzednie. U wszystkich 3

świń

w miejscach penetracji larw wy-

stąpiły

charakterystyczne pokrzywkowe zmiany w postaci sinych plam,

a u jednego

prosięcia

temperatura

ciała podwyższyła się

do 41,2°. Dwa

prosięta

kontrolne, którym

skórę zwilżono kulturą różycy

bez dodatku

larw, nie

wykazały

podobnych zmian.

5. Wszystkie te

doświadczenia potwierdzają współczesny pogląd,

wg

którego

bramą wejścia

dla

jest skóra. W epizootiologii

różycy odgrywają poważną rolę

owady (W e 11 m a n n, S t r y s z a k

i

O y r z a n owska) oraz Strongyloides ransomi, pospolity,

zwłaszcza wiosną

i latem

pasożyt

naszych

świń.

POJib IIAP A3HTOB B IIEPEHOCE PO)KJ1 CBHHEVI:

ABTOP npoBeJI Oilb!Tbl Ha 6eJib!X MbJIIIax, roJiy6ax M CBHHHX. O;n:HOBpeMeHHOe no-

;n:aBaHHe 43 MbJIIIaM HHBa3HOHHb!X RMLJ; Ascaris suum M KYJihTypb! POJKH He ;n:aJIO ocHOBaHHR npe;n:noJiaraTh, '-!TO Erisipelothrix rhusiopathiae MOryT 3aBJie1rnTh B opra- HH3M MbIIIIeil' MHrpMpyIO~He JIJ1'JHHKH 3THX acKapM;n:. J13 9 roJiy6ei1:, B opraHH3M KO- TOPhIX 6h!JIH BBe;n:eHbI 'lepe3 30Hl\Y KYJibTYPhI POJKH, IlOCJie HCTO'leHHH 10 ;n:Heil OT TIO,Ila'-IH HHBa3HOHHb!X HHLJ; Ascaridia columbae, HM Ol\MH He naJI BCJie;n:cTBHe POJKH, HeraTHBHhJe pe3yJibTaTbI ;n:aJIH TaKJH:e IlOTiblTKH 3apaJKeHHH poJKeil 19 MbIIIIeil, y KO- TOpb!X 6hJJia o6HapyJKeHa ;n:o 3TOro CHJihHaR HHBa3HH Eimeria falciformis. OnbITbI no 3apaJKeHHIO 35 MbIIIIeM M 3 CBHHeil KYJihTypoil POJKH 'lepe3 KOJKY, nocpe;n:CTBOM JIH- 'JHHOK M3 po;n:a Strongyloides (S. ransomi i S. papillosus) no;n:TBep;n:r1Jir1 MHe1-rne, 'lT0

;n:Bepb!O, 'lepe3 KOTOpyIO BXOl\HT B036Yl\f1Tem1 pOJK!1 HB.JIHeTCH KOJKa.

THE ROLE OF THE PARASITES AS ERYSIPELAS CARRIERS SummaTy

The author made experiments on white mice, pigeons and swine. The simul- taneous administration to 43 mke of invasional eggs of Ascams suum and erysi:pelas culture does not al1ow the conclusion to be draWIIl that wandering Ascari,s [a:rv,ae may bring Erysipelothrix rhusiopathiae inside the system of the mice. Out of the nine pigeons to which eTysipelas culture was introduced through a probang in 10 days after invasional eggs of Ascaridia columbae was i.ntroduced, none died of erysipelas.

Attempts to infect with erysipelas 19 white mice tin which a strong Erilm,,eria fa,l~i- formis invasion was diagnosed before gave negative Tesults as well. The experimental infection of 35 white mice and 3 pigs with erysipe1as culture through the skin with the use of larvae of the genus Strongyloides (S. ransomi and S. papillosus

conf,irmed the opinion that the skin is the gate of :infection of erysipelas.