1. Etykieta dla każdego – wzbogacamy nasze słownictwo
a. 1. Cele lekcji
i. a) Wiadomości Uczeń:
• rozumie znaczenie słowa „etykieta”
• rozumie role stosowania etykiety w życiu codziennym.
ii. b) Umiejętności Uczeń:
• potrafi pracować na podstawie tekstu,
• rozwija sprawność umysłową, kreatywność, przełamuje opory przed przedstawieniem własnych pomysłów,
• potrafi wypowiadać się na dany temat,
• potrafi pracować w grupie.
b. 2. Metoda i forma pracy
Praca w grupach, dyskusja
c. 3. Środki dydaktyczne
Karta pracy dla grup
d. 4. Przebieg lekcji
i. a) Faza przygotowawcza
1. Nauczyciel zapoznaje uczniów z tematem lekcji i uświadamia im cele zajęć. Uczniowie wypisują metodą słoneczka luźne skojarzenia do słowa ETYKIETA, które zostaje zapisane na tablicy, następnie sprawdzają definicje wyrazu w Słowniku języka polskiego. Etykieta to obowiązujący w określonym środowisku czy grupie społecznej zbiór norm zachowania, zwyczajów i form towarzyskich. Etykieta może być formalnie ustalona i spisana albo nieformalna, przekazywana "z ust do ust".
ii. b) Faza realizacyjna
1. Nauczyciel dzieli klasę na grupy, 5 zespołów. Są wśród nich wybierani liderzy, sprawozdawcy, lektorzy, sekretarze. Nauczyciel rozdaje uczniom karty pracy. Po wykonaniu zadań zespoły prezentują swoje wyniki na forum klasy, są one omawiane a wnioski zapisane do zeszytu (załącznik 1).
iii. c) Faza podsumowująca
Uczniowie w swobodnych wypowiedziach dyskutują nad problemem: „Jak dzisiejsza młodzież radzi sobie z zasadami etykiety?”.
e. 5. Bibliografia
1. Petrovic J., Bon ton. Wypada czy nie wypada, Księgarnia Św. Wojciecha, Warszawa 2003.
f. 6. Załączniki
g. a) Karta pracy ucznia
załącznik 1.
1. Przeczytajcie podany tekst na temat zasad etykiety, podkreślcie w nim te, które najczęściej wy stosujecie.
• Mężczyzna kłania się kobiecie, młodszy-starszemu, pracownik-przełożonemu, idący-stojącemu, jadący samochodem-idącemu pieszo, jedna osoba-grupie, idący schodami w górę-schodzącemu w dół, idący szybciej-idącemu wolniej, wchodzący-obecnym w pomieszczeniu.
• Przy powitaniu pierwsza wyciąga rękę do mężczyzny kobieta, starsza osoba do młodszej.
Kobiety powinny tak podawać dłoń, żeby umożliwiać uścisk i pocałowanie jej. Jeżeli osoba, która powinna pierwsza wyciągnąć rękę, nie czyni tego, nie należy przejmować inicjatywy.
Mężczyźni czasami całują kobiety w rękę (lub jak to dawniej bywało w czubki palców). Jeżeli mężczyzna czuje, że kobieta nie chce być pocałowana w rękę, nie powinien tego robić na siłę.
• Przy spotkaniu służbowym witanie zaczyna się od szefa, nawet jeżeli jego zastępcą jest kobieta lub znacznie starszy mężczyzna.
• Osoba wchodząca do pomieszczenia powinna się pierwsza przywitać (np. powiedzieć "dzień dobry"), niezależnie od stanowiska.
• Gdy przełożony wchodzi do pokoju, pracownicy nie powinni wstawać. Przełożony powinien pozdrowić pracowników, a oni po odpowiedzeniu na pozdrowienie powinni kontynuować swoją pracę.
• Jeżeli przełożony podchodzi i podaje rękę, mężczyzna wstaje, a kobieta siedzi. Gdy zostaje nawiązana rozmowa, kobieta powinna wstać, ale przełożony powinien ją poprosić, żeby jednak usiadła.
• Kobieta przy witaniu się siedzi.
• Kobiety całują się w Polsce trzykrotnie. W Anglii dwukrotnie.
• Część znawców tematu wypowiada się przeciwko całowaniu kobiet w rękę. O ile zwyczaj ten przez większość obcokrajowców jest uznawany za zaściankowy, o tyle w Polsce jest dość rozpowszechniony. Część kobiet, z punktu widzenia emancypacji, jest przeciwna całowaniu w rękę
• Przedstawia się mężczyznę-kobiecie, młodszego-starszemu, młodszego rangą-starszemu rangą, pojedynczą osobę, niezależnie od płci-małżeństwu.
• Najpierw wymienia się nazwisko osoby przedstawianej.
• Propozycję przejścia na "ty" składa starszy - młodszemu, kobieta - mężczyźnie, przełożony - podwładnemu, starszy pracownik - młodszemu pracownikowi.
• Zanim zaproponuje się przejście na "ty", należy się zastanowić, czy na pewno tego chcemy, czy nie dzieje się to na potrzebę chwili i czy następnego dnia nie będziemy żałować tej decyzji.
• Zapraszanie gości odbywa się telefonicznie lub za pomocą zaproszeń. Piszemy je w trzeciej osobie i wypełniamy czarnym atramentem lub na maszynie. Nie powinny one zawierać
podpisów ani też daty i miejsca wysłania. U góry karty, w jej pierwszych liniach podajemy, kto zaprasza, a więc gospodarza lub gospodarzy. W następnych umieszczamy jeden z dwóch zwrotów "prosi (proszą)" lub "ma (mają) zaszczyt prosić". Na wpisanie imienia i nazwiska (ewentualnie tytułu służbowego) osoby zapraszanej wykorzystuje się dwie następne linie. W dalszej części zaproszenia podaje się inne niezbędne informacje, jak forma spotkania, kiedy się ono odbędzie, o której godzinie i gdzie.
• W zaproszeniach na koktajle podaje się czas rozpoczęcia i zakończenia przyjęcia, np. 16-18.
Zapraszając na śniadania, obiady i przyjęcia bufetowe, zaznacza się tylko godzinę rozpoczęcia.
• Zaproszenia zawierają często prośbę o potwierdzenie obecności, co znajduje wyraz w uwadze umieszczonej u dołu karty zaproszeniowej. Po prawej lub lewej stronie znajduje się skrót:
R.S.V.P. (repondez s'il vous plait - proszę odpowiedzieć) i numer telefonu. Na śniadania i obiady, w których uczestniczy stosunkowo mała liczba gości, z zasady zaprasza się
telefonicznie. Odpowiedzi udziela się tą samą drogą, w tym samym dniu lub najpóźniej dnia następnego.
• Rozsadzanie gości w czasie oficjalnych śniadań i obiadów opiera się na zasadzie pierwszeństwa, osobistej randze i pozycji każdego uczestnika.
• Gospodarze zawsze siedzą naprzeciwko siebie, aby w ten sposób widzieć wszystkich gości, obserwować pracę obsługi kelnerskiej i w miarę potrzeby dyskretnie porozumieć się ze sobą wzrokiem.
• W czasie śniadań i obiadów, w których uczestniczą kobiety i mężczyźni, rozsadza się gości na przemian.
• Starszeństwo męża przechodzi na żonę. Jeśli mąż zająłby przy stole np. miejsce 2, żonie z reguły przypadnie również to miejsce .
• Gościom zagranicznym, przy równych stanowiskach, przyznaje się pierwszeństwo przed krajowymi.
• Rozsadzenie gości ma duży wpływ na atmosferę, stąd też nie sadzamy obok siebie osób, które przebywają stale razem. Dotyczy to męża i żony oraz innych członków rodziny. Nie sadzamy również obok siebie ludzi niedarzących się sympatią.
• Przystępując do rozsadzania, należy pamiętać, aby goście mogli się porozumieć między sobą.
Niekiedy zachodzi potrzeba posłużenia się tłumaczem. Zajmuje on zawsze miejsce niższe od miejsca osoby, której ma tłumaczyć. Tłumacz gospodarza lub gospodyni siada z ich lewej strony.
• Zaproszenie można przyjąć lub nie, ale z chwilą zaakceptowania i poinformowania o tym gospodarzy na zaproszonego spadają pewne obowiązki. Jednym z nich jest punktualne przybycie.
2. Na podstawie tekstu wypiszcie po dwa przykłady zasad, które wpływają na dobre relacje innymi i takie, które ułatwiają życie.
………
………
………
………
………...
3. Odpowiedz na pytanie na podstawie ilustracji: „Co z etykietą jest tu nie tak?”.
i.
ii.
iii.
iv. b) Zadanie domowe Jakie znasz inne zasady etykiety?
h. 7. Czas trwania lekcji
45 minut
i. 8. Uwagi do scenariusza
brak
