Szpilki. R. 4, nr 36 (1938)

JAN SZELĄG- 7 DNI CHUDYCH

36 R ok IV „PRAWDZIWA CNOTA KRYTYK SIĘ NIE BOI" (KRASICKI) 28.VIII. 1938

K ANCLERZ HITLER PO W O ŁAŁ POD BRON 750.000 REZERWISTÓW

Rys. Franciszek Parecki

Zachowanie z rezerwą

2

STANISŁAW JERZY LEC

Z Ł A M A N A K A R I E R A

Chcialem zostać nadwornym poetą satrapów i podkancelistów

i przerabiać dziejowe libretto w akrostych, pod czyjeś nazwisko.

W natchnieniu wyszczekiwałem hau-hau dla psów Ekscelencji, ogonem tak pięknie merdały z mów jego reminiscencje.

I pióro maczając w ślinie płynącej z zachwytu i trwogi pisałem rapsody w kominie gdzie kuchty syciły ogień.

W sonetach śpiewałem ustawy przepisy, currendy, dekrety, a żonom satrapów nawet wzdymałem hymna mi gorsety.

Płakałem w żałobnym trenie nad zdechłym satrapy kanarkiem a sławne igrce na scenie

drygały to nóżką i karkiem.

Gdy nagle historji wicher rozdmuchał te penegiryki

i świat zaczął śmiechem kichać — okrzyczał mnie lud satyrykiem!

Bajki dla małych satrapiąt tworzyłem i sny dla ich mamek.

Wieszałem codziennie napis — dytyramb w klozetach u klamek.

A ja nadwornym poetą zostać myślałem przy rożnie,

stąd w wierszach moich ten pietyzm to „padamdonóżek" dla możnych.

A moie współbardy stare

przy kluskach z polewką słodką trąbią do dzisiaj fanfary

na cześć satrapich nagniotków.

Któż nie zna bardzo b rzy d ­ kiej ulicv Piotrkow skiej, k tó ­ ra jest kręgosłupem bardzo brzydkiej Łodzi. N a ulicy s<-ni bardzo wie­

le bardzo brzydkich domów.

Zaczyna się ona u stóp bardzo brzydkiego pom nika Kościusz­

ki na placu W olności, a k o ń ­ czy na bardzo brzydkim placu Reymonta, na którego dobro jednak zapisać trzeba, iż żad­

nego pomnika na nim niema.

Wielu Łodzian i przyjezdnych chodzi i ieżdzi ulica P io tr­

kowska. Załatw ia sic tam in*

teresy. Zawsze narzeka się na brudy, na koślawe bruki, na ciemności i kurz. Bardzo lek­

ceważyliśmy do ostatnich cza­

sów bardzo długa i bardzo brzydką ulicę Piotrkow ską.

A tu tymczasem okazało sie. iż ulica Piotrkow ska to nie bvle co. Poprostu nerw imperium brytyiskiego, miei sce w którym zbiegają sic n a j­

żywotniejsze interesy n ajp o ­ ważniejszego państw a świa­

ta. Rzec można, iż bez ulicy Piotrkow skiej Anglia nie b y ­ łaby Anglia, przestałaby p a - nować nad imperium i prze­

w o d z ić światu. Pod ulica

Piotrkow ska bowiem wśród Przewodów telefonicznych i kanałów ściekowych, którym i nłvna brudy całego miasta snoczywa kabel łączący Łon-

łv n z Kalkuta, przy pomocy

k tó r e g o prem ier angielski ro z ­ mawia z wicekrólem w In­

d ia c h .

pijęm y wódkę w „Polskiem"

7 dni chudych

lub w „Tivoli“, czarną kawę w „Ziem iańskiej" lub w „Es- planadzie", chodzimy, bieg­

niemy tam i z powrotem, za­

aferowani swoimi sprawami i nie wiemy, iż pod nogami zie­

mia nam płonie, gdy prąd na najw ażniejszym drucie świa­

ta przewodzi jakiś „never"

Cham berlaina. O kazuje się, iż taka brzydka niejaka rue Piotrkow ska ważniejsza jest tak na codzień od znanej uli­

cy Champs Elisees, po której jeździ! król i królow a W iel­

kiej Brytanii.

Dziś gdy się mówi o k o n ­ fliktach lokalnych, o tym, że sprawa Czechosłowacji, a w niej jakiegoś małego kraju S u ­ deckiego to spór prow incjo­

nalny, rola ulicy P iotrkow ­ skiej uw ydatnia zunełnie n o ­ wą rzeczywistość dzisiejsze­

go świata, w której w vrwa zrobiona w bruku iednei nie­

znanej chyba żadnemu A n­

glikowi Street. w strząsnąć może jednością imperium.

Kabel z ulicy Piotrkow skiej to

Po półrocznej przerwie

redaktor Zbigniew Mitzner objął z pow rotem kierownictwo „Szpilek"

dla Anglii jednocześnie G i­

braltar, Malta, Suez i Bab el Mandel.

N ie możnaby zapewne pod­

słuchać co mówi poprzez cały ląd Europy i Azji pierwszy mi­

nister króla Jerzego V I do je ­ go nam iestnika w Indiach, ale zawsze niosąc swe spraw y u- lica Piotrkowską, pam iętajm y o tym, co się kryje pod jej koślawym brukiem.

*

*

*

Jeśli sprawy Imperium Bry­

tyjskiego przenikają do Ło­

dzi. to imperium Italskie ma swe duże wpływy w Bydgosz­

czy. W tym to bowiem m ieś­

cie ostatnim i czasy kino

„A dria" przeszło z żydowskich rak w chrześcijańskie. Dało to asum pt jego nowym gospo­

darzom do ogłoszenia kon­

kursu na nowa nazwę dla ki­

na. N ajpow ażniejsze źródła podają wiadomość o zmianie nazwy, nie ma zaś mowy o

jakichś inw estycjach, żeby naprzykład lepsza w entylacja, miększe fotele, lepsze filmy i tańsze bilety. W szystko o- graniczy sie do zmiany nazwy.

Publiczność ma mianowicie wvbrać między „Aria" a „Po- lunia . Świetny plebiscyt. Je­

śli „Aria" zwycięży to przepa- dnie tvm samym „Polonia".

/ zaciekawieniem oczekuje­

m y . co wybierze patriotyczna nubliczność bydgoska. Pnł-- - '■zenia obu nazw „Aria" z ..Po­

lonia warunki konkursu mc n rzewf)duna. T sbisznie. To sie nic da pogodzić.

*

*

*

D yrekcja kina bydgoskie­

go wzoruje się na ostatnich zmianach przeprow adzanych nrz.cz Mussoliniego nad Adriatykiem, którego bał­

wany noszą dziś może iuż nazwę A riatyku Nic wiemy co w tej sytuacji zrobi warszaw ska „Adria".

Może także zmieni szyld na

„Aria". A Moszkowicz iuż nam wytłumaczy, że to nic ta Aria z Ariów. ale z Ż ydów ­ ki"

Polonia" lókahi na Moniu­

szki w żadnym wvnad'ku na- -7 v w ar n ie n a l e ż '' W r ę c z n r ze

piwnie nałeż«łobv i w 'fns-ziyy zaka-mó W7vnr-ip imię ma fnrto narłaremnic

Jan Szeląg,

ZA RZĄDÓW PREMIERA SKŁADKOWSKIEGO

MÓWIĄ, ŻE...

ERICH KASTNBR

Po zawodach bokserskich w Rimini drużynie polskiej zostały mile r i m i n i s c e n c j e.

*

Nad granicami państw, gdzie odbywają się wielkie manewry niemieckie miały miejsce liczne aresztowania.

Hitlerowi chodzi bowiem o c z y s t o ś ć t r a s y.

*

U7 związku z zajęciem szczy­

tów w masywie gór Sierra de Pardos przez rządowców, gen.

Pranco skarżył się lekarzom, iż ma z a j ę t e s z c z y t y .

*

Działalność hitlerowców w Karłowych Warach spowodo­

wała katastrofalny spadek ku­

racjuszy w tym uzdrowisku.

W związku z tym mówią, że akcja hitlerowców doprowa­

dziła tę miejscowość do stanu s k a r l o w a c e n i a.

Panow ie z G rand Hotelu

Siedzą w salach Grand Hoteli.

Wokół pośród słońca lśnień Stoją góry, lasy w bieli.

Oni w salach Grand Hoteli Jedzą piją cały dzień.

Są w smokingach oczywiście.

Szronu się brylanty skrzą W polu w lesie tak srebrzyście- Ci — w smokingach oczywiście Wciąż na pocztę czekać chcą.

Tańczą bluesa w Białej Sali.

Za oknami pada śnieg.

Zorza się wieczorna pali.

Tańczą bluesa w Białej Sali, Znów tak prędko dzień im zbiegł.

Mają kult wprost dla natury, Dla turystów itd.

Mają kult wprost dla natury, Ale okoliczne góry

—

Z widokówek znają je.

Siedzą w salach Grand Hotelu, Mówią wciąż: christania, zjazd, Lecz raz schodzą

—

nie bez celu, Aż przed wrota Grand Hotelu By powrócić znów do miast.

Tłumaczyła Alina Prusicka.

Wpierw powiedz mi czy jesteś aryjczykiem.

(Mariannę)

WÓDKA KRZEPI Pani konewka zapytuje mę- / u:

—

0 której godzinie wró­

ciłeś wczoraj do domu?

Mąż drapie się w głowę:

—No, jakto o której? O

10-ej. Ale to nie, bo ten zdun z pod piątego, to wrócił o szó­

stej nad ranem.

- O szóstej powiadasz? A skąd ty o tym wiesz?

— Jakto skąd? Sam go prze­

cież odprowadzałem.

(1)

JOACHIM RINGELNATZ

A M B I C J A

Moim żołnierzom, kiedy byłem mały, Ryłem w ołowiu krzyżyki zasługi- Mnie zaś honory zawsze omijały, Nie omijały mnie tylko długi.

A zaszczytami nigdy nie gardziłem.

Przeciwnie. Zawsze po cichu marzyłem, Aby po śmierci mojej (salis grano) Uliczkę po mnie wąziutką nazwano, Krzywą uliczkę o nielicznych drzewkach, O stromych schodkach i tak tanich dziewkach, Z cieniem, wiszącym u dachów i pował.

Tam byłbym pokutował.

Przełożył Poldino

OSLO—W ARSZAW A

Jak niejedno z pism doniosło Pan minister stwierdził w Oslo, Że z Gdańskiem — skończone....

Lecz gdy wrócił do Warszawy Przypomniano mu więc sprawy Wciąż niezałatwione.

To są rzeczy oczywiste:

Cóż? pomylił się minister.

Każdemu się zdarza — Ale może od tej chwili

Więcej się nie będzie m y l i ł I raczy uważać...

(a nd.)

żądajcie OLLA - t r o p i ć i

Z u w a g i n a u rlo p y letnie nie w strz y m y w a liśm y w y sy łk i p is m a P. T, P re n u m e ra to ro m

z a le g a jg c y m z p re n u m e ra tą . ,

Do b ieżąceg o n u m eru z a łą c z a m y p rzek az ro zrach u n k o w y , którym n a le ż y w p ła c ie p r e ­ n u m e ra tę za III k w a rta ! oraz p re n u m e ra tę z a le g łą n a konto 766.

P. T. P renum eratorom , którzy do d n ia 10 w rz e śn ia nie n a d e ś lą n ależn o ści, w strz y m a m y

w y sy łk ę p ism a .

EDWARD SZYMAŃSKI

4 ___

Rozważania cyniczne

Życie

że jak morze — powiadasz?

Być może...

Bo spójrz w około i sam się zastanów, gdzie się tylko obrócić — mój Boże pełno bałwanów...

W e g e ia ria n iz m

Rzecz nieważna. Głupstwo z pozoru:

będziesz

jadł, czy nie będziesz jadł.

Aż

tu nagle któregoś wieczoru za i przeciw zapali się świat.

Już

się można na kredyt rozczulić, bardzo proszę

—

jak się będą rżnęli, kłuli i truli z mię§ojadami

jarosze.

M iłość

Że to niby miłować milo-

Ale zważ na końcówkę, kochanie.

Żeby nie wiem jak miło na początku było,

zawsze w końcu „ość“ w gardle ci stanie.

P atrio ty zm

Życie dać dla ojczyzny

—

rzecz prosta.

A

i

ze mnie nie byłby wyjątek, Lecz pokażcie mi takiego gościa, który odda ojczyźnie

—

majątek.

C e n z u ra

Dawniej ze złą cenzurą siup!

—

ze szkoły, siup!

—

w życie,

sjup!

—

i Fuhrer wyrastał pomału.

Dziś

kto ma złą cenzurę

—

inaczej. Mianowicie

siup!

—

j prosto do kryminału.

I niewiadomo, cholera,

co lepsze: dawniej, czy teraz...

Rys. Franciszek Parecki

niem iecK i n a io o

• Aj

jW łoski G o erin g

Rozmowy

Jak wiadomo marsz. Balbo nazywają

„włoskim Goaringiem'‘. '

W Berlinie się spotkał przed pewnym danzingiem Tamtejszy marsz. Balbo z miejscowym Goerin- giem.

Tamtejszy marsz. Balbo z Goeringiem miejsco­

wym Rozmowy prowadzą o tym i owym..-

Jakkolwiek spotkali się ściśle prywatnie,

W rozmowach tych słychać .,akcenty armatnie“.

Choć słowa rzecz prosta padały oględnie:

Że jeśli... że gdyby... to wtedy bezwzględnie...

A może za miesiąc, lub za dwa tygodnie

Spotkają się znowu gdzieś w Rzymie „przygod-

I znowu wieść będą „prywatne rozmowy"

Z tamtejszym Goeringiem, marsz. Balbo miej­

scowy..- Lecz wówczas już może nie tak znów oględnie:

Lecz właśnie... że teraz... że już... że bezwzględnie!

(a. nd)

szy w Kawiarni.

i o jest niezwykła historia.

Choozi o pewnego spirytystę.

Paraon! i o już mówiłem.

siedziałem w kawiarni przy stoliku i czekałem na Lilkę.

Lilka nigdy nie przychodzi punktualnie. Ładne kobiety nie przychodzą punktualnie.

Prócz jednej. Mojej gospody­

ni- Co pierwszego

—

jest.

Nagle podszedł on. Odło­

żyłem gazetę, uśmiechnąłem się i powiedziałem:

—już trochę późno.

Zawsze tak mówię, jak ko­

goś nie poznaję. On spojrzał na mnie i powiedział:

—

Ostatnim razem spotka­

liśmy się w Londynie w 1683 roku. Ja byłem oficerem floty angielskiej, a pan był sierżan­

tem. Uśmiechnąłem się.

—

Ach tak

—

powiedzia- łm

—

to były cudowne czasy.

Przypominam sobie doskona­

le.

Cicho dodałem:

— Kopnięty. Kiedy, cholera,

przyjdzie ta kilka? Może pan usiądzie i napije się czegoś — ciągnąłem

—

będziemy mieli sobie wiele do opowiadania.

Tak dawnośmy się nie wi­

dzieli.

—

Chętnie, czyli libenter obtempero.

—

A wie pan, że to jest świetny sposób zawierania znajomości? Opatentował go pan?

—

Nie

—

odpowiedział.

Spojrzał na mnie uważnie.

—Pamięta pan Klaudię? —

zapytał-

— Nie pamiętam. Może my­

śli pan o kelnerce w barze nad morzem?

—

A jednak pan ją tak ko­

chał.

—

Musi mi pan wybaczyć, ale zwykle przed obiadem tra­

cę pamięć.

—

Klaudię spotkał pan po raz pierwszy w Rzymie w ro­

ku 1436. Pan był młodym szla­

chcicem, a ja byłem synem starego lekarza. Mieszkaliś­

my w malej wiosce pod Rzy­

mem, ale często chodziliśmy do miasta, żeby się zabawie.

Pan nazywał się Allessandro, a ja Appius. Obaj kachaliś- my Klaudię. Ona wybrała mnie. Ożeniłem się z nią.

—

Szczęściarz.

—

Pardon! Przeciwnie. Nie przypomina pan sobie, że Klaudia otruła mnie.

—

Ach tak. Klaudia podała panu truciznę- Kobiety są ok­

ropne.

— A przypomina pan so­

bie Piętro?

Rzymie.

—

Ach ten. Teraz sobie świetnie przypominam.

—

Piętro jest teraz buchal­

terem w towarzystwie

okręto­

wym. Pożyczył u mnie 400 ko­

ron i nigdy ich mi nie zwró­

cił.

—

Łajdak.

—

uynajmmej. Kieuy Pię­

tro oyi u pana w Kzynne w i ^ o

toku

, to pożyczyiem u niego iuu Koron, o n pana me mogiem pozyczac, oo niiouy sziacncic nie pożycza piemę- uzy... ouesiai mnie pan uo swe go niewoiniKa. i\iguy nie ou-

uaiem tycn piemęuzy. metro xmis.aKrotnie się upominai, a.e ruaucua otruta mnie, zanim się z nim rozliczyiem. rotym spotkaliśmy się przelotnie w raryżu w l8 wieku. Piętro był aptekarzem na Montmarcrze, a ja znów byłem ożeniony z Kiaudią. io jest moje przez- nacznie. Zawsze się żenię z Klaudią. 1 ona zawsze mnie

truje. .mi*

Westchnąłem.

—

n. czy pan wie— rzekłem

—

że procenty od 400 koron od roku 1430... w głowie nn się kręci-., taka suma...

Jakaś dama weszia do Ka­

wiarni, otanęia przy drzwiach i przyglądała się nam. Byia mioua i pięKna. Pippius wstał.

—

Klaudia

—

powiedział.

Pozwoli pan, że ją przedsta­

wię.

—

Zbyteczne. Znam ją prze­

cież od 300 lat. Niech ją pan poprosi.

Klaudia była rozkoszna. N a­

prawdę mogłem ją kochać na­

wet 300 lat temu.

—

Pani mąż

—

powiedzia­

łem do Klaudii

—

opowiadał mi o pani, o Piętro i o Rzymie.

Myślę, że się naprawdę w pa­

ni kochałem.

Zrobiło mi się gorąco. Klau­

dia byia tak pociągająca. Przy sunąłem się do niej-

—

Klaudio

—

szeptałem

—

jest pani piękniejsza, niż wte­

dy. Widzę w pani wiecznie mło­

dą rzymiankę. Klaudio, czy już nie jest najwyższy czas, żeby go pani otruła.

Klaudia spojrzała na mnie swymi wielkimi oczami i rze-

kla:

—

Poco? Przecież i tak znów wyjdę za niego zamąż.

Bez palta wybiegłem z ka­

wiarni.

Jeszcze raz spotkałem Ap- * piusa w kinie. Siedział obok mnie i co pewien czas poruszał nogą, jakby mu coś przeszka-

Jiys. E ryk Lipiński

— Czy mój uśmiech jest naturalny?

— Najzupełniej.

— To niech pan mnie szybko fotografuje, bo od tego gry­

masu już mnie cała twarz rozbolała.

SĄD IDZIE

Na sali sądowej panuje nie­

bywały harmider. Krzyki, ha­

łasy, wymyślania.

W końcu zdenerwowany sę' dzia wstaje i uderza ręką w stół:

Jeśli się w tej chwili nie uciszy, to każę wszystkich u- sunąć z sali. Rozpatrzyliśmy pięć spraw i ani razu nie sły­

szałem o co tam chodziło.

(1)

FABRYKA

W dyrekcji fabryki stoi mło- Ja robotnica i plącze. Po pe­

wnym czasie podchodzi do niej opasły fabrykant, gładzi ją po głowie i mówi:

-

No, nie płacz malutka...

loże to nic strasznego... Wi­

dzisz, ja też mam brzuch.

(i)

dzało. W przerwie zwróciłem się do niego:

Jestem Allessandro.

- Dzieńdobry, poznaję.

—

Czy mógłby mi pan po­

wiedzie;, przepraszam za nie’

dyskrecję, dlaczego pan tak ciągle porusza nogą? Czy to jakiś tik nerwowy?

Appius patrzał na mnie przyjacielsko i odrzekł:

—

To przyzwyczajenie z czasów, kiedy byłem porucz­

nikiem w armii napoleońskiej.

Nosiłem ciężką szablę.

Bez kapelusza wybiegłem z kina.

Opracował Allan

PRZEKLEŃSTWA

Żebym ja cię oglądał bez jednej nogi, a ty mnie jednym okiem.

Żeby ci wszystkie zęby wypadły prócz jednego.

Dlaczego prócz jednego?

A ból zęba to nic?

BLJCHBINDER

O)

I SILBERFELD

Panie Buchbinder może ma pan do jutra 10 złotych.

Owszem, chętnie dam.

Ale niech pan pamięta, że to trzeba oddać, to nic jest po­

życzka.

(1)

tPmsuek BÓLU GfcOW

[ ^przy ^RZEZI [ g r ypie

COŚ DLA SŁONIMSKIEGO

Znakomity krytyk teatral­

ny zjechawszy w poczytnym tygodniku sztukę teatralną je­

dnego z wziętych autorów, o- trzymał od tego ostatniego list.

List brzmiał:

„W tej chwili właśnie siedzę w najbardziej ustronnym i za­

cisznym kąciku mego miesz­

kania i mam krytykę pańską przed sobą.

Za chwilę będę miał ją za sobą“.

(O

6

RYCERZ

Spotkałem na ulicy Zdziśka Bratmana.

— Wyobraź sobie — powie­

dział z>dzisiek

—

ze wczoraj w nocy nabadli na mnie jacyś drabi i zabrali mi zegarek, por­

tfel i wieczne pióro.

—

Przecież o ile wiem, to nosisz przy sobie rewolwer.

—

Tak i na szczęście mi go zostawili.

(1)

RODZINA Z CZERŃIA-

KOWA.

Pani Fetniakowa zwraca się z pretensją do swej sąsiadki:

—

No niech pani sobie wy­

obrazi, pani Kozietulska, że znowuż pani pięciu chłopaków siedzi na mojej wiśni.

—

Co też pani mówi, pani Fetniakowa, ciekawam, gdzie też w takim razie może się po- dziewać Waluś.

(1)

PRZYJACIÓŁKI

Po balu spotykają się dwie przyjaciółki:

— No jak ci się podoba mój

amant?

—

pyta jedna.

—

Owszem niczego tylko błędnie mówi.

—

Co ty mówisz? Nie za­

uważyłam.

—

Tak. Stale naprzykład mówi: „daj mnie“, zamiast

„daj mi“.

—

No wiesz

—

oburza się przyjaciółka

—

to jeszcze nie jest takie straszne. Twój na- narzeczony to stale używa

„mnie" zamiast „ciebie11.

(1)

Rys. H a-G a

— Jak przeszły ci święta?

— Lepiej niż się spodziewa­

łem. Sąsiedzi kupili parę no­

wych płyt.

JASTARNIA

Na plaży w Jastarni leży uwoon przyjaciół i obserwuje Kiłpiącyen się.

—

w iesz lgnaś — mówi Ma­

muś

—ze ta co wiązi tam uo

wouy, to wyKapana twoja zo­

na.

—

Ale skąd

—

oburza się mąz

—

moja Helcia nie jest iaKa tęga.

—

lęga me tęga , ale z metr w obwodzie ma.

— Co ty za giupstwa pleciesz

me będzie nnaia i poi metra.

—

WyKiuczone, metr.

—Skąd tak dobrze wiesz?

—Czuję miarę w ręku.

G)

DZIECIAK

Kazio Oz,enn się. W esele od­

było się u rodziców żony. Po weselu Kazio zwraca się do swego malutkiego szwagra:

—

Widzisz Karolu, teraz kiedy ożeniłem się z twoją sio­

strą, to zabieram ją stąd. Wy- jedziemy hen daleko do obce- go kraju. Czy potrafisz to wy­

trzymać?

Mały Karolek wkłada palec do buzi.

—

Jeżeli ty wytrzymasz, to ja napewno.

O)

MĄŻ

Funiek spotyka na ulicy Ma­

musia.

—

Serwus Maniuś

—

mówi Funiek— kopę lat. Co słychać?

—

Tak, nic nowego. Stara bida.

—

A co w domu słychać?

—

A, mam z żoną kłopot...

Od rana do nocy chodzi po pokoju i płacze.

—

Dlaczego?

—

Taką ma silną migrenę.

— Co ty mówisz? No i prze­

dsięwziąłeś jakie środki za"

radcze?

—

Tak, zatkałem sobie uszy watą.

O)

KOBIETA

—

A znowuż moja żona, to gra w następnej sztuce w Pol­

skim. Ale ma ogromnie tru­

dną rolę.

—

A ja słyszałem, że podo bnoż ma bardzo mało do mó­

wienia.

—

Właśnie dlatego.

0) DWIE

Ostrożność jest matką mą­

drości. Nie wiadomo tylko, kto jest jej ojcem. Z tego wy­

nika, że ostrożność też była nie ostrożna.

0)

Z a z d

Nie widziałem nigdy czło­

wieka bardziej zazdrosnego jak Niunio-

Korzystał z bym jakiego pretekstu, aoy urządzać sce­

ny zazdrości swej biednej zo­

nie. Wystarczyio, aby jakiś iiuuU2,iciliev oucjrz-ai za nią na ulicy i juz się zaczyna 10. roniewaz

jc u n a k istn ie je

wielu młodzieńców, którzy chodzą po ulicy, a żona Niu- nia jest naprawdę apetyczna, możecie sobie tatwo wyobra­

zić co się u nich działo.

Nie wiem naprawdę, mimo to, w jaki sposob udało mi się przez dziesięć lat utrzymać dobre stosunki z Niuniem. Ua rzyi on mmc bezwzględnym zaufaniem. Kiedy mnie zapra­

szał czasami do siebie na o- biad, conajmniej dziesięć ra­

zy rzucał łyżeczkę na ziemię, aby sprawdzić, czy nie flirtu­

ję pod stołem z kończynami jego drugiej połowy.

Pewnego wieczoru wybra­

łem się do nich w odwiedziny.

W trakcie rozmowy zapyta­

łem Niunia o adres jakiegoś pana. Na to Niunio: „Nie stety nie pamiętam. Ale mo­

gę sprawdzić w książce tele­

foniczne. Pójdę jej poszukać, powinna być w pokoju mojej żony11. To mówiąc, otworzył drzwi z przyległego pokoju.

1 tu rozpoczyna się trage­

dia. Przez uchylone drzwi mi­

gnęło bowiem coś białego, co wydało przeraźliwy, o- krzyk zagrożonej cnoty. Niu­

nio momentalnie zatrzasnął

S K U T E C Z N IE

U S U W A

CHSCiSKI

B R O D A W K I I Z G R U B IE N IA S K Ó « V

h. Y r

BEZ BÓLU Felek rzuca wściekły karty:

^BRYDŻ

—

Każdy idiota rozumie, że nie wolno wychodzić z pod drugiego króla.

—

Ale ja nie rozumiem.

—...no to powiedzmy prawie

każdy.

(O

MIŁOŚĆ

KLAWIOL

AP. k o w a l s k i

Liii zwraca się do swej przy jaciółki:

-—Nie rozumiem co ten Lo­

lek ma ci tyle do powiedzenia, żc dwa razy tygodniowo pisze do ciebie listy po 12 stron.

—

Jakto co pisze? Że mnie kocha.

MYŚLI

(1)

A swoją drogą bogactwo nie

Rys. Ha-Ga

jest wszystkiem. Trzeba jesz­

cze mieć gotówkę.

— Ja nie mam zaufania do 0) tej Ligi Narodów. Tam jest

zbyt wielu cudzoziemców.

r o ś ć

drzwi, skoczył do mnie i ła­

piąc mnie za krawat, krzy­

knął: „Ty widziałeś moją żo­

nę rozebraną, nie umiesz chy­

ba temu zaprzeczyć, łotrze1- ronieważ mc nie widziaiem, odrzekiem spokojnie:

—

Za­

pewniam cierne, ze mc nie wi­

działem.

—

Nic! Tak, ty widziałeś wszystko, jestem tego pewien.

Powiedz mi natychmiast co widziałeś. Muszę to wie­

dzieć!

— Ale przysięgam ci, że nie

widziałem nic.

Wyciągnąłem uroczyście rę­

kę do góry, aby nadać większą wartość mojej przysiędze.

Lecz Niunio nie dal bynaj­

mniej za wygraną:

—

Tak mówisz? Chodź w tej chwili ze mną i powiesz mi co wi­

działeś, inaczej krew się po­

lej el

l o mówiąc ciągnie mnie do sąsiedniego pokoju, gdzie o- czom moim ukazuje się jego piękna małżonka teraz już kompletnie naga.

—Widziałeś to?

—Ależ nie, nie widziaiem

nic z tego wszystkiego. Wi­

działem jedynie jakieś szaty.

Niunio zupełnie już uspo­

kojony, wprowadził mnie na- powrót do jadalni, poczem rzekł: — Teraz jestem spokoj­

ny. Wybacz mi, ale sam chy­

ba rozumiesz, że gdybym nie znał prawdy, nie mógłbym przez całą noc zmrużyć oka...

D. HA - EN

z włoskiego

ALLAN

Zadzwonił telefon. Podsze­

dłem.

—

Hallo?

—

Antoś?

—

Tak-

—

Serwus. Mówi Cebrzyk.

Sluchajno, chciałbym, żebyś do nas jutro przyjechał. Mie­

szkamy w Wawrze z żoną.

Chwyciłem zębami sznur te­

lefoniczny. Nic innego pod rę­

ką nie miałem.

—

Owszem powiedzia­

łem

—

nu? przeczę, że miesz­

kacie we Wawrze, ale może wam to zrobi jaką subiekcję, albo co...

— ... ale gdzież tam — przer

wał

—

o subiekcji nie ma mowy- Tym bardziej, że na- pewno przywieziesz ze sobą zagrychę, ciastka wędlinę, ma sło i ogórki. Resztę u nas znaj­

dziesz. Jest sklepik.

Zabrałem sie z kolei do wieszaka. Cały był metalo­

wy. To go uratowało.

—

Owszem

—

powiadam—

idea, czyli koncepcja nie zła, ale wiesz, ten tłok na pocią- rtu Szczególnie, że to niedzie"

la.

Zaśmiał się.

—

Frajer jesteś. Wagony so nieograniczone. Tle osób wenehniesz, tvle weidzie.

Niech cie o to głowa nie boli.

Wyciągnąłem ostatni atut:

NTO dobrze ° jeśli deszcz bodzie?

—

Z cukru iesteś. ezv ;ak?

T p-*.,pf*yn N^-1 ot-’? łopatki.

W e e c

W niedzielę wstałem o pią­

tej. Zjadłem śniadanie. O

szó.

stej byłem na dworcu.

Właściwie nie tyle byłem, ile cheiałem być. Wężę

naro­

du zalegały kasy. Nie sposób było wejść na salę. Nie było ogonków, nie było nic. Tylko w e e narodu.

Dziecko nie jestem, a na płacz mi s'<> zbierało.

—

We Wawrze

—

myślę czck ’ią, a ja biletu nie mogę dostać.

Al? jak raz patrzę. Ku’’a

:-

dzie. Kuba Więcierzak. Ro

dzony szwagier mojej siostry z pierwszego małżeństwa

— Z ilu części składa się karabin?

— To jest tajemnica woj­

skowa.

k e n d

— Kuba — mówię — jak wi­

dzisz jestem zgubiony w tem tłumie. Bez biletu estem.

Kompletna sier tka miejsco­

wa.

A Kuba nic, tylko się śmie­

je.

—

A dokąd się wybierasz?

—

Do Wawra.

—No to masz szczęście

powiada.

—

Wczoraj żeśmy postanowili jechać z Genką do Wawra, to sobie kupiłem bilet. Ale dziś jej się odmie­

niło. Więc mogę ci bilet od­

przedać. Ważny na dziś'. Masz datę.

Rys. Ha-Ga

— Wie pan co mi się naj­

bardziej podoba w pańskiej żonie, to że jest ona pańską żoną a nie moją.

Kupiłem bilet. Kuba stanął w ogonku.

—

Do Karczewia jedziem—

powiedział-

—

Trzeba kupić bileta.

Spojrzałem na zegar. Była punktualnie ósma. Jakoś się tak zmarudziło.

O jedenastej dostałem się do wagonu. Nawet nieźle by mi tam było, tyle tylko, że do podłogi nie mogłem dostać.

Bo w ścisku wisłalem w po­

wietrzu.

We Wawrze wyrzucili mnie przez okno. Tnaczej nie wy­

szedłbym.

Na stacji Cebrzyka nic by­

ło. I teraz dopiero sobie przy­

pomniałem, że na śmierć za­

pomniałem się spytać gdzie mieszka.

Do ósmej wieczorem szu kałem Ale ani Cebrzyka, a- ni żony jego nie znalazłem.

Od ósme i zacząłem wsia­

dać na pociąg powrotny- Tak przed dziesiątą wepchnęli mnie Ale tvlko mnie. A ma- v»-n',rki iuż nie.

O jedenastej byłem w W ar­

szawie. Pociąg spóźnił się. Bo było ciemno i maszynista zmvlił tor.

Wybiegłem na dworzec.

Patrzę, a tu nrzv kasie Ku­

ba Więcierzak.

Uśmiechnął sic do mnie wesoło i nowiada:

— No, chwała Bogu, już tyl­

ko dwóch przede mną.

JULIAN KENT

P R

Alfred Porten, generalny dy rektor Banku Centralnego i

x

właściciel całego szeregu wiel­

ce dochodowych domów pie­

nił się z wściekłości

Dyr. Porten siedział przy biurku w swoim ultra luksu­

sowym gabinecie. Przed nim stal nędznie ubrany człowiek i mówił:

—

Szanowny panie dyrek­

torze! Mieszkam w pańskim domu i zajmuję jeden pokoik z kuchnią. Miesięcznie ko­

morne wynosi 40 zl. Jestem winien za cztery miesiące ale nie mam teraz tyle pieniędzy.

—

Eksmisja! I nic przesz­

kadzaj pan! Nawet u siebie

w

domu cz i wiek nie ma spo­

koju.

Lokator skromnego pokoju z kuchnią za 40 zl. miesięcz­

nie otarł czoło:

—

Trudno, panie dyrekto­

rze, mogę teraz dać tylko do- larówkę. Nie mam ani grosza gotówki. Jutro jest akurat ciągnienie, może pan dyrektor wygra. To szczęśliwy numer

—

253224.

Z E S Ą D N Y L O K A T O R

—

Proszę wyjść!

Nazajutrz, gdy dyr. Porten siedział przy obiedzie, prze­

glądając „Gazetę Południo­

wą*,‘ wzrok jego padl machi­

nalnie na rubrykę ciągnienia dolarówki.

Dyr. Porten chętnie udusił­

by się teraz własnymi rękami za swoją chciwość. Czarno na białym pisało, że na numer 253224 padła główna wygrana w wysokości 40 tysięcy dola rów Dyr. Porten zapamiętał ten numer.

— Jeszcze nic straconego,

usiłował pocieszyć sic w du­

chu,

—

może ten mój lokator nie wic wcale, że na jego dohr rówkę padła wygrana.

Dyr. Porten nic dokończył obiadu, lecz natychmiast po­

spieszył do swego lokatora, aby zdobyć cenną nadwyraz dolarówke.

- Zmieniłem zamiar, daj mi pan dolarówke. a nie bodę nana eksmitował.

—

powie­

dział dyr. Porten do lokatora, bacznie obserwując jego twarz.

A była to twarz smutna.

—

Dobra nasza, — radował się dyrektor, rozumując słu­

sznie, że posiadacz 40 tysięcy dolarów nie może mieć przy­

gnębionej twarzy.

—

Niestety, panie dyrekto­

rze, nie będę mógł dać tej do­

larówki,

—

jestem przesądny.

_?

Śniło mi się tej nocy, że ta dolarówka przyniesie mi szczęście, że wygram 40 tysię­

cy, a ja jestem przesądnym człowiekiem. Pan dyrektor rozumie.

—

Dam panu za nią tysiąc złotych.

—

Nie sprzedam jei za ża­

dne pieniądze, ale poco ona jest właściwie notrzebna pa­

nu dyrektorowi?

— To nie pańska rzecz. Mam

taki kaorvs. ludzie bogaci czę­

sto miewa i a różne kaprysy.

Da ie dwa tysiące.

Po godzinnym targu dyr.

Porten nabył dolarówke, ozna­

czona numerem 253224. za ce­

no 20 tysięcy, pedem zbiegł ze schodów, wsiadł do własnej li­

muzyny, 8 cylindrowego Pac-

karda i pomknął z szybkością 70 km. na godzinę do Banku Polskiego, aby zrealizować wy­

graną.

Ależ na ten numer nie padło wcale 40 tysięcy dola­

rów. urzędnik banku oka­

zał wielkie zdziwienie.

Jakto?! Ja mam gazetę!

A ja mam urzędową ta­

belę!

Pod dyr. Portenem ugięły się nogi.

Teraz opowiem ci wszys­

tko,

—

mówił do żony lokator pokoiku z kuchnią za 40 zl.

miesięcznie.

— Wiedziałem, że

Porten czytuje „Gazetę Połu­

dniową". W tym piśmie pra­

cuje mój znajomy, drukarz, ten dał się uprosić i wydruko­

wał specjalnie dla mnie jeden egzemplarz „Gazety Południo­

wej “, „cokolwiek różny" od reszty numerów. Kiedy Porten wysiadł z auta, jadąc z banku na obiad, jeden z moich przy­

jaciół szybko podbiegł do nie­

go i wetknął mu do ręki pismo.

Resztę znasz.

R A N I C Z N Y

--- Li---- Li---- ---JX£kA»~x«i*ł....

— Juliuszu proszę n a tym drzew ie w y rżn ąć d w a serca przeszyte strzałą.

j Ł_r (M ariannę)

Krótkowidz:

—

Macie, biedny człowieku!

(Bocecasile)

— Ty, Bille, uważaj na o- kręty, a ja będę patrzał czy nie leci jaki samolot.

Nadczłowiek.

(Ken. „Opera M undi U lm idi“)

Specjalny typ żaglówki,

aby nie moczyć wioseł.

( Bocecasile)

— A kuku! Zgadnij kto to!

( Mariannę)

,S z p i 1 k i“ u k a z u j a 8 >5 co t y d z i e ń .

—

Przedruk bez podania źródła wzbroniony.

Prenumerata kwartalna wraz z prżesyłką 3 zł. Za granicą 4.50 zł. Przekaz rozrachunkowy nr. 766.

Redakcja i Administracja: Warszawa, W. Górskiego 6 m. 1 tel. 3-36 91. Administracja czynna codziennie od 10 do 13. w poi.

Redakcja przyjmuje w poniedżiałki i czwartki od 5 ej do 6-ej *pp. Rękopisów nie zwraca się. _______ . Opłata pocztowa uiszczona gotówką. Cena ogłoszeń: w tekście 1 zł. za nm.

ledaktor: Eryk Lipiński

Wydawca: Zbigniew Mitzner.

Drukarnia Dziennikarska, Warszawa. Ogrodowa 39/41, tel. 3-22-17.