Temat: „Można niewiele mieć, by wiele żyć” – wiersze Czesława Miłosza i Juliana Tuwima.
1. Czesław Miłosz – Noblista.
2. Podmiot liryczny w wierszu „Dar”
Wiersz Miłosza to poetycki zapis chwili. Podmiot liryczny wyznaje, że gdy pracował w ogrodzie, mgła opadła, a kolibry przystawały w locie nad krzewami. Był "Dzień taki szczęśliwy", że niczego nie pragnął, nikomu nie zazdrościł, nie pamiętał o złych rzeczach, nie czuł bólu. W utworze Miłosza panuje nastrój radości, radości z życia, radości z danej ulotnej chwili. Człowiek pod kojącym wpływem przyrody wyzbywa się złych uczuć, wspomnień i myśli, a nawet przestaje odczuwać ból. Uczucie szczęścia jest nietrwałe, tak jak ulotne jest piękno opisanej chwili w przyrodzie, ale tym bardziej należy doceniać to piękno lub szczęście.
3. Poglądy Epikura – starożytnego filozofa
Około 300 r. p.n.e. Epikur (341-270) założył w Atenach szkołę filozoficzną (epikurejczycy). Szkoła Epikura mieściła się w ogrodzie, dlatego uczęszczający do niej filozofów nazywano "filozofami z ogrodu". Podobno nad wejściem do ogrodu wisiał napis: "Gościu, tutaj będzie ci dobrze, tutaj najwyższym dobrem jest przyjemność".
Filozof uczył, że przyjemny aspekt jakiegoś działania należy zawsze rozważyć w stosunku do skutków ubocznych, a przyjemność doraźną - odnieść do innej: oddalonej w czasie, ale trwalszej, dłuższej, bardziej intensywnej. Przyjemność nie musiała wreszcie wcale oznaczać przyjemności zmysłowej - większą wartość miała przyjemność duchowa czy artystyczna. Warunkiem prawdziwego korzystania z życia były dla Epikura stare greckie ideały, takie jak opanowanie, umiar i spokój ducha. Żądzę należy hamować, a spokój ducha pomoże znieść cierpienie.
4. Podmiot liryczny w wierszu a poglądy Epikura.
Podmiot liryczny w wierszu Miłosza to epikurejczyk, poszukujący w życiu przyjemności, który osiągnął spokój szczęście, potrafi czerpać radość z życia, widzieć piękno świata.
5. Podmiot liryczny w wierszu „Sitowie” J. Tuwima.
W wierszu Sitowie podmiot liryczny wspomina swoje dzieciństwo, kiedy życie toczyło się prostym, zwyczajnym rytmem. Dawniej mały chłopiec, dziś dorosły mężczyzna uświadamia sobie, jakie wartości miała w sobie owe pierwotna naiwność dziecka – prostota, normalność, radość. Dziś dawne spojrzenie na świat nabrało zupełnie innych znaczeń – nie ma w sobie nic z owej naturalności i dobra młodzieńczych lat. Podmiot liryczny jest poetą, odczuwa ciągle wewnętrzny przymus
tworzenia, męczy się tym. Zauważa, że chciałby mówić i pisać o czymś jak najbardziej przyziemnym, pragnie zaprzestać poszukiwania ukrytych znaczeń i ozdobników wypowiedzi. Wie, że talent poetycki jest wielkim darem, ale jednocześnie postrzega go jako brzemię.
