Stefan Moysa
"Neues und Altes : zur Orientierung
in der augenblicklichen Situation der
Kirche", Jacob Kremer, Otto
Semmelroth, Josef Sudbrack,
Freiburg-Basel-Wien 1974 : [recenzja]
Collectanea Theologica 46/2, 237
R E C E N Z JE
237
m ian a w a ru n k ó w bez w ew n ętrzn eg o w y z w o le n ia czło w iek a zaw iera w sobie fa łsz y w e założenie, że czło w iek je s t ty lk o w y n ik iem sto su n k ó w społeczn ych .
P od ob n e m y śli p o w ta rza ją się w drugiej k on feren cji. A u tor p od k reśla, że jeżeli K o śció ł m a być sobą, p o w in ien słu ch ać ty lk o Jezu sa C hrystusa i n ik ogo w ię c e j. Jezu s C h rystu s p rzy n ió sł lu d ziom w oln ość, a K ościół naślad u jąc Go p o w in ien p rzyn osić w y z w o le n ie od słu żb y bożkom oraz ró w n o cześn ie od ucisku i n ielu d zk ieg o życia. J e żeli K ościół b ęd zie bardziej św ia d o m ie p o lity czn ie zaan gażow an y dla w y z w o le n ia czło w iek a , od k ryje rów n ież sen s słu żb y B ożej jak o św ię ta w oln ości. Jed n ak że tylk o K o śció ł zjed n oczon y m oże nap raw d ę p rzyn ieść św ia d e c tw o o tym , że Bóg je s t B o g iem w o ln o śc i i tylk o tak i K ościół m oże p om óc w w y z w o le n iu sp ołeczeń stw .
W ty ch k o n feren cja ch M o l t m a n n u k azu je się raz jeszcze jako teolog p ra w d ziw ie zaan gażow an y, k tó ry p ozostając w iern y p rzek azow i e w a n g e lic z n e m u dąży do tego, ab y sta le go a k tu a lizo w a ć i ukazać, że je s t on w y z w o le n ie m także dla d zisiejszeg o człow ieka.
ks. S t e f a n M o y s a SJ, W a r s z a w a
Jacob KREM ER, O tto SEM M ELROTH, J o se f SU D B R A C K , N e u e s u n d A lte s .
Z u r O r i e n t ie r u n g in d e r a u g e n b li c k li c h e n S it u a ti o n d e r K ir c h e , F reiburg—B a -
sel—W ien 1974, V erlag H erder, s. 92.
R óżne d o k try n a ln e i p rak tyczn e n ap ięcia n ie n a leżą dziś do rzadkości w K ościele. W y w o ła n e są n iera z daleko p o su n iętą p olaryzacją sta n o w isk i g ło szen iem tw ierd zeń , k tóre n a pozór czy n a w e t w rzeczy w isto ści, p rzeciw sta w ia ją się sobie. Z grom adzone tu przyczyn k i, choć d otyczą różn ych zagad n ień m a ją dopom óc do d ialogu i p orozu m ien ia m ięd zy ty m i sk rajn ym i postaw am i. W p ierw szy m rzęd zie w ied eń sk i profesor N o w eg o T estam en tu , Jacob K r e m e r, stara s ię od n aleźć zn aczen ie logion u zaw artego w e w a n g e lii św . M ateusza (13, 53): „D latego k ażdy u czony w P iśm ie, który s ta ł się uczniem k ró lestw a n ieb iesk ieg o , p odobny je s t do ojca rodziny, k tó ry ze sw e g o skarbca w y d o b y w a rzeczy n o w e i sta r e ”. D la ch rześcijan w sp ó łczesn y ch św . M ateu szo w i ten logion ozn aczał p rzy jęcie C h rystu sow ej E w a n g elii w środ ow isk u Starego T esta m en tu , którego się w c a le n ie w y rzek a li, gdyż i C hrystus s ię go n ie w yrzek ł. C hrześcijan om w sp ó łczesn y m n a to m ia st m ó w i on p rzed e w s z y s t kim o ob ow iązk u p rzyjęcia i ukazania E w a n g elii, która sta le stw arza coś n o w e go i sta w ia przed n o w y m i zadaniam i. Ta n o w o ść je s t jed n a k zw iązan a n ieo d łączn ie z o b ja w ien iem h isto ry czn y m d ok on an ym w C h rystu sie, k tó re p ozo s ta je norm ą dla g ło szen ia E w a n g e lii d zisiaj.
W d alszym ciągu Otto S e m m e l r o t h za sta n a w ia się nad k on ieczn ością i gran icam i p lu ra lizm u w teologii. Jego tok rozu m ow an ia opiera się na tw ie r dzeniu, że is tn ie je jed n o w y zn a n ie w iary, a le w ie le m o żliw o ści jeg o in terp reta cji. W obec różnej p o sta w y , poch od zen ia i k u ltu ro w eg o u w a ru n k o w a n ia te o lo gów , p lu ra lizm teo lo g iczn y jest k on ieczn ością. J e s t on ró w n ież p ożądany, gdyż różne p od ejścia m ogą u ła tw ić d ążen ie do tej sam ej praw dy. Jednakże rów n o cześn ie p lu ra lizm p rzesta je być u p raw n ion y i s ta je się anarchią, jeżeli w yk racza poza jed n ość n a k reślo n ą przez w y zn a n ie w iary.
W reszcie J o s e f S u d b r a c k p rzed sta w ia , ja k in terp reto w a n e b y ły sło w a „N ie sąd źcie...” p o czą w szy od o jcó w p u sty n i aż do św . Ignacego L o y o 1 i. T e in terp reta cje p o zo sta ją n a d a l ak tu aln e. W ładza sąd zen ia i ek sk om u n ik ow an ia m u si istn ie ć w K ościele, a le je s t k o m p eten cją K ościoła jako tak iego, n ie zaś p o szczeg ó ln y ch jed n o stek d ziałających na w ła sn ą rękę.
W szy stk ie trzy stu d ia są p ogłęb ion e, u m iark ow an e, p rzed sta w ia ją z a g a d n ie n ie w w ie lu asp ek tach . Ich za sto so w a n ie w p rak tyczn ym życiu K ościoła p rzy czyn iłob y się na p ew n o d o rozład ow an ia is tn ieją cy ch w nim napięć.
